Δοξαστικό μοιρολόι στον Παπαδιαμάντη την ώρα του θανάτου του, που την ονομάζει «πανήγυρη»

Εκθεση ζωγραφικής του διεθνής φήμης Έλληνα καλλιτέχνη κ. Ζουμπουλάκη
Πίνακας ζωγραφικής «Στο Καφενείο της Δεξαμενής»
από την έκθεση ζωγραφικής, του Πέτρου Ζουμπουλάκη

Ποίημα στην κοίμηση του Παπαδιαμάντη, ως
Προεξάρχων τῆς πανηγύρεως τοῦ θανάτου του

της Σοφίας Ντρέκου

Τῆς πανηγύρεως ὁ προεξάρχων

και ονομάζει «πανήγυρη»
την ώρα του θανάτου του.

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης απεβίωσε 3 Ιανουαρίου του 1911, ύστερα από επιδείνωση της υγείας του. Η κηδεία του τελέστηκε μέσα στο πένθος όλων των απλών ανθρώπων του νησιού. Με την είδηση του θανάτου του, το πένθος έγινε πανελλήνιο. Έγιναν επίσημα μνημόσυνα στην Αθήνα, στην Πόλη, στην Αλεξάνδρεια και αλλού. 

Ορισμένοι ποιητές συνέθεσαν εγκωμιαστικά έργα και τα φιλολογικά περιοδικά της εποχής εξέδωσαν τιμητικά τεύχη, αφιερωμένα στη μνήμη του. » Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, η κορυφή των κορυφών (αφιέρωμα - άπαντα τα έργα του και βίντεο)

Στη συλλογή « Κρυπτόλεξο » ο ποιητής Δημήτρης Κοσμόπουλος μέσα σε 12 ποιήματα περιγράφει την τελευταία νύχτα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη (2-3 Ιανουαρίου του 1911).

Γι' αυτή τη νύχτα, της 2ας προς 3η Ιανουαρίου 2011 (έκλειναν 100 χρόνια από τον θάνατο του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη) έγραψε ο Δημήτρης Κοσμόπουλος την βραβευμένη συλλογή του το περίφημο Κρυπτόλεξο. Παραθέτουμε ένα απόσπασμα όπου ο ποιητής αναφέρεται με τον δικό του τρόπο στο ιδιόμελο αυτό τροπάριο των Θεοφανείων, που έγινε το τραγούδι με το οποίο ο Παπαδιαμάντης διάβηκε στην αιωνιότητα. (Οι τελευταίες ώρες του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη όπως τις περιγράφει ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης)

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης καλεί κοντά του κατά την τελευταία του νύχτα (3/1/1911) τον αγαπημένο του άγιο, τον Ιωάννη τον Πρόδρομο (είναι γνωστό ότι έψαλλε αγρυπνίες στον άγιο Ιωάννη Κυνηγό, οδού Βουλιαγμένης, μαζί με τον παπα-Νικόλα Πλανά). 

Ο ποιητής παραλλάσσει αριστοτεχνικά τα παρακάτω λόγια του δοξαστικού «Τὴν χεῖρα σου τὴν ἁψαμένην». Όπως διηγείται ο εξάδελφός του και λογοτέχνης Αλέξανδρος Μωραϊτίδης, λίγο πριν κλείσει τα μάτια του, άρχισε να ψέλνει «Την χείρα σου την αψαμένην»

Στο συγκεκριμένο ποίημα, προτελευταίο της συλλογής (ποίημα 11), ο Παπαδιαμάντης απευθύνεται στον αγαπημένο του άγιο, τον Ιωάννη Πρόδρομο (είναι γνωστό ότι έψαλε σε ναό του, στη σημερινή Δάφνη) ζητώντας του να γίνει προεξάρχων «της πανηγύρεως του θανάτου του».

(Η φράση προέρχεται από το δοξαστικό της Θ ώρας των Θεοφανείων [«καὶ δεῦρο στῆθι μεθ’ ἡμῶν, / ἐπισφραγίζων τὸν ὕμνον, / καὶ προεξάρχων τῆς πανηγύρεως»], το οποίο λέγεται ότι έψαλλε ο Παπαδιαμάντης κατά την ώρα της τελευτής του.

ΔείτεΘεοφάνια Φώτα Ολόφωτα: Όνειρον Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη

Κρυπτόλεξο ❞ (ποίημα 11)


Ἐν Σκιάθῳ τῇ 7 Μαρτίου 1912

Ἀγαπητὲ Κ(ύρι)ε Δικαῖε, […]
Τὴν ἐσπέραν τῆς 2ας ᾿Ιανουαρίου, παραμονὴν τοῦ θανάτου του, «Ἀνάψτε ἕνα κηρί», εἶπε, «φέρτε μου ἕνα βιβλίο» (Σημ. δηλ. ἐκκλησιαστικὸν βιβλίον). Τὸ κηρίον ἠνάφθη. Ἐπρόκειτο δὲ νὰ ἔλθῃ καὶ τὸ βιβλίον. Ἀλλὰ πάλιν ἀποκαμὼν ὁ Παπαδιαμάντης εἶπε· «᾿Αφῆστε τὸ βιβλίο· ἀπόψε θὰ εἰπῶ, ὅσα ἐνθυμοῦμαι ἀπ’ ὄξω». Καὶ ἤρχισε ψάλλων τρεμουλιαστά, «Τὴν χεῖρά σου τὴν ἁψαμένην» (Σημ. Εἶναι τοῦτο τροπάριον ἐκ τῶν Ὡρῶν τῆς παραμονῆς τῶν Φώτων). Αὐτὸ ἦτο καὶ τὸ τελευταῖον ψάλσιμον τοῦ Παπαδιαμάντη, διότι τὴν ἴδιαν νύκτα κατὰ τὴν 2αν μετὰ τὸ μεσονύκτιον ὥραν ἐξημέρωνεν ἡ 3η Ἰανουαρίου παρέδωκεν τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας τοῦ Πλάστου. […]

Μεθ’ ὑπολήψεως Γ. Ρήγας 

Ἀλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, 
Ἀλληλογραφία, ἐκδ. Δόμος, 
1992, σελ. 215, 216, 219. 

Ο κυρ - Αλέξανδρος, όπως κι ο υμνογράφος, ομιλεί - διά χειρός Κοσμόπουλου - ως στρουθίον μονάζον επί δώματος, προς τον μέγα Πρόδρομο και ασκητή, σα να είναι αυτός ο Άγγελος - ο εκ στειρωτικών ωδίνων - που παίρνει την μακαρία ψυχή του κι όχι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ.

Ἐρήμους περιπολῶν, θριξὶ καμήλου σκεπόμενος
–τρεμάμενη καρδούλα μου, στρουθὶ κυνηγημένο–
θά ’ρθεις καὶ πάλι δείχνοντας Ἀμνὸ τὸν Βαπτιζόμενο
νὰ φωτισθοῦνε τὰ νερά. Μ’ αὐτὴ τὴν νύχτα, ἐδῶ, ἐπιμένω

ἔρχου ταχύ, κρατώντας τὸ κεφάλι σου τὸ μεθυσμένο
ἀπὸ τὸ φῶς ποὺ ἡ χεῖρα σου ἔδρεψε καὶ οὐράνισε τὸ αἷμα
ὡς ἥψατο τὴν ἀκήρατον κορυφήν. Κῦμα τὸ Πνεῦμα
λυώνει στὴν χάρη τακεροὺς τοὺς ὀφθαλμούς σου.

Ἐρημωμένο τὸ δῶμα μου, τὸ στρῶμα κρύο. 
Ἀνάκτορο φωτολαμπὲς γίνεται ὁ χρόνος ποὺ ὑπολείπεται. 
Ὑπὲρ τὴν πούλια καὶ τὴν ἄρκτο ξυπνάει σπινθήρ, ἀστὴρ τοῦ πόλου,
στὸ κρυερὸ ἀχανὲς ἄστρο βαθείας λάμψεως, παλάτι τῶν ἀνάκτων.

Παρακαλῶ, γίνου, τῆς πανηγύρεως ὁ προεξάρχων,
στὸ πανηγύρι τοῦ θανάτου μου καὶ στῆς σιγῆς μου
τὶς παραμονές.

Οι τελευταίοι αυτοί στίχοι του μάς παραπέμπουν ίσα στο δοξαστικό της Θ' Ώρας: Καὶ δεῦρο στῆθι μεθ' ἡμῶν, Ἐπισφραγίζων τὸν ὕμνον, καὶ προεξάρχων τῆς πανηγύρεως.

Γένοιτο κυρ - Αλέξανδρε!
Και συ, ως ο Βαπτιστής:
δεῦρο στῆθι μεθ' ἡμῶν,
Ἐπισφραγίζων τὸν ὕμνον,
καὶ προεξάρχων τῆς πανηγύρεως.


Ο ποιητής και δοκιμιογράφος Δημήτρης Κοσμόπουλος γεννήθηκε στο Κοντογόνι Μεσσηνίας το 1964 και μεγάλωσε στην Καλαμάτα.

Έχει εκδώσει εννέα ποιητικές συλλογές και τρία δοκίμια που αφορούν θέματα κριτικής και λογοτεχνίας. Έργα του (μεταφράσεις, δοκίμια και κριτικά κείμενα) έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά. Πολλά από τα ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε ευρωπαϊκές γλώσσες και στα αραβικά, και έχουν συμπεριληφθεί σε ελληνικές και ξένες ανθολογίες. Ποιητικά του βιβλία έχουν εκδοθεί στα Ιταλικά, στα Γαλλικά και στα Αλβανικά. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων (2004), της Εταιρείας Παπαδιαμαντικών Σπουδών (2001) και της ΕΣΗΕΑ (2005). Είναι Διευθυντής Σύνταξης στο λογοτεχνικό περιοδικό Νέα Ευθύνη.

Έχει διατελέσει ραδιοφωνικός παραγωγός επί σειρά ετών σε εκπομπές για τη λογοτεχνία ενώ έχει λάβει μέρος και σε εκπομπές στην τηλεόραση (Παρασκήνιο, Εποχές και Συγγραφείς, κ.ά.). Τον Ιούνιο του 2019, από το Κανάλι της Βουλής, προβλήθηκε η σειρά «Ο λόγος της γραφής», ωριαίο αφιέρωμα στη ζωή και στο έργο του. Έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα σε διεθνείς και μεσογειακές ποιητικές συναντήσεις και έχει συμμετάσχει σε διεθνή κι ελληνικά συνέδρια για τη λογοτεχνία, την ποίηση και την κριτική.

Διακρίσεις

2005: Βραβείο Έλληνα Λυρικού ποιητή «Λάμπρος Πορφύρας» της Ακαδημίας Αθηνών.

2013: Διεθνές Βραβείο «Κ. Π. Καβάφη» για το σύνολο του ποιητικού του έργου.

2018: Βραβείο Ποιήσεως του Ιδρύματος «Κώστα και Ελένης Ουράνη» της Ακαδημίας Αθηνών για το ποιητικό βιβλίο Θέριστρον (Κέδρος, 2018).

2019: Βραβείο Ποιήσεως «Ζαν Μωρεάς» για το καλύτερο ποιητικό βιβλίο του 2018 (Θέριστρον, Κέδρος, 2018).

by Αέναη επΑνάσταση | Sophia-Ntrekou.gr 

1 σχόλιο:

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Υπέροχο, υπέροχο. Ας είναι αιωνία η μνήμη του αγίου των Ελληνικών Γραμμάτων.
Και είναι όντως αιωνία!...