Ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης (περ. 525-605) ή αλλιώς γνωστός και ως Ιωάννης της Κλίμακος, Είναι γνωστός για το έργο του Κλίμακα η κοινώς γνωστή και ως "Κλίμακα του Ιωάννου". Υπήρξε Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Όρους Σινά. Θεωρείται πως ο Άγιος Ιωάννης έφθασε σε υψηλά μέτρα αγιότητας με την άσκησή του, την υπακοή και τη βαθιά μελέτη των Πατερικών κειμένων.
Η Ανάσταση του Χριστού δεν υπάγεται στη νομοτέλεια αυτού του κόσμου και συνεπώς δεν είναι απλώς ένα γεγονός τεράστιας ιστορικής σημασίας, αλλά βρίσκεται πάνω από την ιστορία· την νοηματοδοτεί και την προσανατολίζει προς νέους ορίζοντες, προς ένα καινούργιο κόσμο που είναι τελείως διαφορετικός από το γνωστό μας κόσμο της φθοράς, του πόνου, και του θανάτου.
Ο όρος Κάθοδος του Χριστού στον Άδη ορίζει τη μετάβαση της ψυχής του Ιησού Χριστού, στον τόπο των νεκρών (στα ελληνικά «Άδης»), όπου μίλησε στους νεκρούς κατά το διάστημα του τριήμερου θανάτου του, όπως είχε κάνει και στους ζωντανούς, (βλ. γι’ αυτό την ορθόδοξη εικόνα «Εις Άδου κάθοδος» (εδώ και εδώ), αλλά και τη μαρτυρία του αποστόλου Πέτρου, μαθητή του Χριστού, στην πρώτη επιστολή του, Επιστολή Πέτρου Α' - Κεφάλαιο 3, στίχοι 19-20).
Η αυθεντικότητα του Γολγοθά και του Παναγίου Τάφου
Τα δημόσια Οικοδομήματα του Πασχαλίου Χρονικού εξηγήθηκαν εικαστικά (καλλιτεχνικά) από τον πατέρα Germer Durand.[1] Αυτός έκανε την υπόθεση ότι το τετράνυμφο θα είναι η πηγή του Σιλωάμ, η οποία έχει μνημονευθεί από τον προσκυνητή των Βορδιγάλλων ως «quadriporticus», δηλαδή ως τέσσερις περίστυλοι. Ασφαλώς, υπάρχει η βεβαίωση ότι ο Αυτοκράτορας στην περιοχή του Ιουδαϊκού ναού ανήγειρε ναό του Καπιτωλίου Διός και έστησε μέσα σε αυτόν ένα άγαλμά του.[2]
Φώτο από το φίλμ «Jesus of Nazareth» του Franco Zeffirelli
με τον Robert Powell (Jesus) και την Olivia Hussey (Παναγία)
Τα Πάθη του Χριστού στη λαϊκή ποίηση,
Λαϊκός Θρήνος Μεγάλης Παρασκευής
«Άδεται εν Μιχαλητσίω και Καράτεπε εν ταις εκκλησίαις
υπό των γυναικών, την εσπέραν της Μεγάλης Παρασκευής»
της Σοφίας Ντρέκου
Η λαϊκή ποίηση, καθώς ξέρουμε συμπεριέλαβε στο μεγάλο κύκλο της καθετί, που της κινούσε άμεσα ή έμμεσα την προσοχή και το ενδιαφέρον, δηλαδή τη χαρά, τη λύπη, τον ξενητεμό, την πατρίδα, τη Μάνα κ.λπ. Μ' ένα λόγο, αυτή, απασχολήθηκε ανοιχτά με κάθε αξιοπρόσεχτη εκδήλωση της ζωής. Γι' αυτό θά 'ταν όχι μόνο άδικο κι' ανίερο, αλλά και σοβαρό μειονέκτημά της, αν δεν πρόσεχε και δεν τραγούδαγε τόσο λυπητερά τα πάθη του Χριστού μας.
Για να γνωρίζουμε τα ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΑ υμνολογικά νοήματα της Ακολουθίας Των Παθών, αγαπητοί μου αναγνώστες, χωρίς να χρειάζεται να αλλάξουμε την Λειτουργική μας Γλώσσα. Απλά μελετάμε την μετάφραση των ύμνων πριν ξεκινήσουμε για τον ναό!
Αφιέρωμα στον Μητροπολίτη Κισσάμου και Σελίνου Ειρηναίο † Μ. Τρίτη 30 Απριλίου 2013 της Σοφίας Ντρέκου
Η προσευχή του Μητροπολίτη Ειρηναίου (Γαλανάκη) πρώην Κισάμου και Σελίνου, όταν ήταν παιδί... προοικονομώντας τρόπο τινά, την ζωή του στο μέλλον. Κι όμως υπάρχουν αυτοί οι λίγοι ιεράρχες, που με την εσωτερική τους δύναμη προσευχόμενοι, ΚΡΑΤΟΥΝ και σχίζουν τα σύμπαντα!!! ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ:Ο ιεράρχης-σύμβολο του αντιδικτατορικού αγώνα!
Μεγάλη Εβδομάδα του 1991, σαν σήμερα, στην ενορία μου στην Ομόνοια, στον Ιερό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Για όσους γνωρίζουν την περιοχή, είναι το κέντρο της Ελλάδας και της αμαρτίας και όχι απλά των Αθηνών.
Την Μεγάλη Τρίτη το εσπέρας, τελείται στις εκκλησίες ο Όρθρος της Μεγάλης Τετάρτης. Στην Ακολουθία αυτή ξεχωρίζει το Δοξαστικό των Αποστίχων, ποίημα της μοναδικής βυζαντινής υμνογράφου, Κασσιανής μοναχής, «Κύριε η εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσούσα Γυνή...»
Το απόγευμα της Μεγάλης Τρίτης ψάλλεται στους ορθόδοξους ναούς το τροπάριο της Κασσιανής. Πρόκειται για μία ποιητική απόδοση του περιστατικού που περιγράφεται στα ευαγγέλια και έχει να κάνει με την αμαρτωλή γυναίκα, η οποία έδειξε τη μετάνοιά της πλένοντας τα πόδια του Χριστού με πολύτιμο μύρο και σκουπίζοντάς τα με τα μαλλιά της.
Η πράξη της γυναίκας αυτής έχει ιδιαίτερη σημασία για δύο κυρίως λόγους:
Στην περίπτωση της μοναχικότητας, πρόκειται για μια συνειδητή επιλογή και επιθυμία του ατόμου να αποσυρθεί από το κοινωνικό του περιβάλλον, χωρίς να αισθάνεται δυσάρεστα, έχοντας τη δυνατότητα να στραφεί στον εαυτό του, να παραμείνει με αυτόν, να εξελιχθεί και να δημιουργήσει ποικιλοτρόπως.
Ακροβατώντας τις ώρες της σιωπής μου, περνούν από μπροστά μου σαν ασπρόμαυρη ταινία τα αγέλαστα, χαμένα όνειρα. Όπου και να αγγίξεις τις θύμησες, πονάνε. Ο πόνος γεννά αλήθεια, συμπόνια, υπομονή, κοινωνία. Ο πόνος δεν ξυπνάει μόνο εμάς, αλλά γεννάει και την αγάπη στους γύρω μας. Ο πόνος γεννά και την σιωπή. Σκεπάζει το μαρτύριο του πονεμένου.
Εξέτασε με δέος, άνθρωπε, πόσο πολύ υπερέχουν τα έργα του Χριστού πάνω στο Σταυρό από την ανθρώπινη μικρότητά μας! Και μη μείνεις στο μέγεθος του Πάθους Του τόσο, όσο αναλογίσου την μεγαλειότητα του αξιώματός Του. Εκεί προσήλωσε τη σκέψη σου.
Σοφία Ντρέκου: Τα πρώτα χρόνια έπειτα από την απελευθέρωση του τόπου από τον τουρκικό ζυγό, γράφει ο Δ. Φωτιάδης, στα καφενεία και στα σπίτια, στις πολιτείες και στα χωριά, έβλεπες κρεμασμένη μια χαλκογραφία που παρίστανε την Ελλάδα κουρελιασμένη, γονατισμένη κι αλυσοδεμένη. Δυο άνδρες γύρευαν να τη σηκώσουν σπάζοντας τα δεσμά της.
Ο καθηγητής πατρολογίας Στ. Παπαδόπουλος, χαρακτηρίζει τον άγιο Κύριλλο ως«κατηχητή» (Β’ τόμος της πατρολογίας, σελ. 482), του οποίου το έργο και η δράση «ερμηνεύονται από το έντονο ενδιαφέρον του για την κατήχηση των πιστών και την ανάγκη επιβιώσεως στον εκκλησιαστικό χώρο» (ίδιο έργο, σελ. 482).
Χρώματα μιας άλλης εποχής που έρχεται απ' το μέλλον.
Η μέρα που φεύγει χάνεται στο σύμπαν, περνά στο άπειρο.
Το κλειδί που κρύβεται κάτω από το γεράνι δεν είναι σαν όλα τα κλειδιά. Ανοίγει την πόρτα σ έναν άλλο κόσμο κατοικημένον από ευτυχισμένους δραπέτες, που μακριά από την παγίδα του πολιτισμού, ζουν αρμονικά με τη φύση και τον εαυτό τους. Σ αυτόν τον κόσμο κυβερνά ο έρωτας, νεράιδες και μικροί θεοί ξεφαντώνουν μαζί με τους θνητούς, κι όλες οι περιπέτειες τελειώνουν καλά με μαγικούς τρόπους.
20 Ιουλίου 1974 - Πρωινές ώρες αρχίζει η αποβατική Επιχείρηση Αττίλας Ι, που θα αποτελέσει το προγεφύρωμα της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο και που θα ολοκληρωθεί ένα μήνα μετά με τη φάση Αττίλας ΙΙ.