Αγρυπνία στην πανήγυρη του Αγίου Παϊσίου στη Σουρωτή
Στις 12 Ιουλίου του 1994, στις 11:30 τη νύχτα,
την ησυχία τάραξε μια δυνατή βροντή! Κατόπιν...
με συνεχείς αστραπές φωτιζόταν και όλο το Άγιον Όρος.
Το απόγευμα έγινε γνωστό ότι ο Γέροντας Παΐσιος
Ο Άγιος του Θεού, Γέροντας Παΐσιος o Αγιορείτης.
12 Ιουλίου – Επέτειος Μνήμης (Μνημόσυνο)
Υπάρχουν μορφές που δεν κατοίκησαν απλώς τον χρόνο... αλλά τον διαπέρασαν, αφήνοντας πίσω τους μια λεπτή, αόρατη γραμμή φωτός.
Μία τέτοια μορφή είναι για μένα ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης.
Δεν ήταν μόνο ο Άγιος του Θεού.
Ήταν ο Φωτιστής των Νεοελλήνων, εκεί στα χρόνια της Μεταπολίτευσης – τότε που ο άνθρωπος άρχισε να ψάχνει σε βουβές κατευθύνσεις, με την ψυχή άδεια από χαρά και φορτωμένη με πληροφορία.
Για μένα, προσωπικά, ο Άγιος Παΐσιος δεν ήταν μόνο πνευματική αναφορά. Ήταν ο Γέροντας της καρδιάς μου. Απ’ αυτόν έμαθα τα πρώτα μου «πνευματικά γράμματα». Όχι με λόγια βαριά ή θεωρίες… αλλά με εκείνο το παιδικό ύφος της αγιότητας, εκεί που η σοφία ταπεινώνεται για να περάσει μέσα σου χωρίς να σε τρομάξει.
Η ζωή μου έχει δύο κομβικά, άγια σημεία: ˗ˏˋ🕯ˎˊ˗
τον Άγιο Παΐσιο, που έγινε για μένα οδηγός και φάρος,
και τα Ιεροσόλυμα, όπου έζησα θαύματα του Χριστού, της Θεοτόκου και των Αγίων, με την ευλογία και την καθοδήγηση του γέροντός μου, Ιγνατίου. ...Γιατί ταν πας έστω μια φορά, η ζωή σου χωρίζεται στα δύο: Πριν και Μετά Τα ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ! Εκεί ένιωσα για πρώτη φορά τι σημαίνει να ανασαίνεις όχι μόνο αέρα, αλλά Πνεύμα.
Μία τέτοια μορφή είναι για μένα ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης.
Δεν ήταν μόνο ο Άγιος του Θεού.
Ήταν ο Φωτιστής των Νεοελλήνων, εκεί στα χρόνια της Μεταπολίτευσης – τότε που ο άνθρωπος άρχισε να ψάχνει σε βουβές κατευθύνσεις, με την ψυχή άδεια από χαρά και φορτωμένη με πληροφορία.
Για μένα, προσωπικά, ο Άγιος Παΐσιος δεν ήταν μόνο πνευματική αναφορά. Ήταν ο Γέροντας της καρδιάς μου. Απ’ αυτόν έμαθα τα πρώτα μου «πνευματικά γράμματα». Όχι με λόγια βαριά ή θεωρίες… αλλά με εκείνο το παιδικό ύφος της αγιότητας, εκεί που η σοφία ταπεινώνεται για να περάσει μέσα σου χωρίς να σε τρομάξει.
Η ζωή μου έχει δύο κομβικά, άγια σημεία: ˗ˏˋ🕯ˎˊ˗
τον Άγιο Παΐσιο, που έγινε για μένα οδηγός και φάρος,
και τα Ιεροσόλυμα, όπου έζησα θαύματα του Χριστού, της Θεοτόκου και των Αγίων, με την ευλογία και την καθοδήγηση του γέροντός μου, Ιγνατίου. ...Γιατί ταν πας έστω μια φορά, η ζωή σου χωρίζεται στα δύο: Πριν και Μετά Τα ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ! Εκεί ένιωσα για πρώτη φορά τι σημαίνει να ανασαίνεις όχι μόνο αέρα, αλλά Πνεύμα.
Κρατώ αυτές τις εμπειρίες σαν δώρα. Μυστικά ακόμη, αλλά βαθιά μέσα μου, ώσπου να με δυναμώσει ο Κύριος και να μπορέσω να τις γράψω στο χαρτί, όπως πρέπει.
Όχι απλώς ως καταγραφή, αλλά ως μαρτυρία.
Και τότε, εκείνη τη νύχτα…
12 Ιουλίου 1994, έντεκα και μισή το βράδυ.
Μια βροντή σκίζει την ησυχία.
Κατόπιν, αστραπές αλλεπάλληλες
λούζουν το Άγιον Όρος. Και τότε μαθεύτηκε…
Ο Γέροντας Παΐσιος είχε φύγει απ’ τον κόσμο…
Ήταν μια αναχώρηση που έγινε θεοφάνεια.
Δεν υπήρχε θρήνος. Υπήρχε βεβαιότητα.
Ότι κάτι μεγάλο είχε συμβεί. Κάτι που ο ουρανός
το μαρτυρούσε με φως, όχι με σκοτάδι.
Κι από τότε, σαν σήμερα κάθε χρόνο, νιώθω πως η ψυχή μου γυρίζει πίσω εκεί…
Όχι για να πενθήσει, αλλά για να ευχαριστήσει.
Γιατί δεν μας άφησες, Άγιε Γέροντα.
Σου το γράφω όχι σαν φιλολογικό σχήμα,
αλλά σαν μαρτυρία μιας ζωντανής σχέσης.
Ο Θεός σε έστειλε σαν δώρο σε μια εποχή αλλοτρίωσης
σε μια εποχή σκοτεινή, εποχή υπερηφάνειας,
μηδενικής επικοινωνίας και χαμένων ονείρων.
Σε καιρούς που τα λόγια έχουν γίνει θόρυβος και τα όνειρα, απουσία.
Κι εσύ δεν ύψωσες φωνή. Ύψωσες παρουσία.
Στεκόσουν ως Φάρος, αθόρυβος αλλά φωτεινός,
και έδειχνες, χωρίς επιβολή, το μονοπάτι προς το Φως.
Όπως έδειχναν και οι Άγιοι που εσύ αγαπούσες και που τους μιμήθηκες όχι με λόγια, αλλά με ζωή. Με εκείνη την ιερή κανονικότητα που δεν κραυγάζει «θαύμα», αλλά ζει τη χάρη σαν καθημερινότητα.
Σ’ ευχαριστώ, Γέροντα Παΐσιε. Που μου έδειξες πως η αγιότητα είναι δυνατή όχι μακριά μας, αλλά μέσα μας. Κι ευχαριστώ Εσένα, Κύριε, που μας τον έστειλες.
Με ευγνωμοσύνη,
Σοφία Ντρέκου ✍🏻
