Γι’ αυτά τα μάτια καίει το καντήλι
Είδα μέσα στα μάτια σου τον πόλεμο τελειωμένο.
Πουλάκια και ήλιος στα κλαδιά! Το παιδικό μου σύμπαν
με τις χρυσές του ζωγραφιές, είδα μέσα στα μάτια σου.
χιλιάδες, σ' έναν κόκκινο κάμπο από παπαρούνες,
μακριές σειρές, ανώνυμους σταυρούς, πάνω και κάτω,
τους σταυρούς όλων των εθνών, είδα μέσα στα μάτια σου.
Είδα μέσα στα μάτια σου τις νύχτες να κυλάνε
μεγάλους ποταμούς σιωπής, όπως στα έξι μου χρόνια.
Της θλίψης την αστροφεγγιά είδα μέσα στα μάτια σου.
Είδα μέσα στα μάτια σου τον κόσμο να με θυμάται
κι όλα όσα αντίκρυσα παιδί να με φωνάζουν με τ' όνομά μου.
Της δικαιοσύνης η σκηνή την καλοσύνη που έγνεφε
να πλησιάσουν τα βουνά είδα μέσα στα μάτια σου.
Είδα την αιωνιότητα του ήλιου ανανεωμένη.
Τη χλόη να φέγγει των αρνιών τα πόδια.
Την αυγή να βάφει το άσπρο τους μαλλί.
Το αιώνιο μου παράπονο είδα μέσα στα μάτια σου.
Την ψυχή μου, αυτόν τον λαβωμένο Ιησού
είδα μέσα στα μάτια σου...
Ελαφρώς παραφρασμένοι, σκόρπιοι στίχοι του Misha Sarov
από το ποίημα του «Μαργαρίτα» του Νικηφόρου Βρεττάκου.
Ο τελευταίος στίχος της σύνθεσης εκφράζει το κυρίαρχο στοιχείο της ψυχής του Ποιητή: την πληγή της που προκλήθηκε τόσο από τις προσωπικές του απογοητεύσεις του ποιητή όσο και από τα δεινά της Ανθρωπότητας (Την ψυχή μου, / αυτόν τον λαβωμένο Ιησού αφήνω μέσα στα μάτια σου). «Τα μάτια της Μαργαρίτας» είναι ένα ποίημα που θα συγκινεί για πάντα όχι μόνον τους λάτρεις του Νικηφόρου Βρεττάκου, αλλά, γενικότερα, της Ποίησης. Πρόκειται για μία ακόμη σύνθεση, η οποία καθρεφτίζει ολοκάθαρα το μέγιστο όραμα του Μέγιστου Λάκωνα Ποιητή μας: να απλωθεί σ’ ολόκληρο τον κόσμο το ΦΩΣ της ΑΓΑΠΗΣ. by Sophia-Ntrekou.gr
Όταν σε πρωτορώτησα αν πρέπει να τα δείχνω,
δεν μου έδωσες απάντηση...
από το βράδυ εκείνο.
Περάσαν χρόνια δίσεκτα, καιροί ανταριασμένοι
και ακόμα η απορία μου μέσα σου πάντα μένει.
Τώρα πρέπει μονάχος μου μια απάντηση να δώσω,
και στην πληγή που σου άνοιξα πάλι να σε πληγώσω.
Δεν το αντέχω με ακούς; Είμαι πολύ χαμένος
από όλους και από το Θεό ακόμα ξεχασμένος.
Ελπίζω μόνο κάποτε κάποιος να με ακούσει
και στα λημέρια του Θεού αυτός να κάνει κρούση.
Πολύ βαρύ το κρίμα μου το ξέρω σε τρομάζει,
μα σκέψου αλήθεια αν είμαι εγώ ή άλλο σε ταράζει...
Περισσότερα: Νικηφόρος Βρεττάκος
Δείτε ακόμη:
αυτόν τον λαβωμένο Ιησού είδα μέσα στα μάτια σου...
Τσίτσος Βασίλειος 31 Μαρτίου 2015: Όταν σε πρωτορώτησα αν πρέπει να τα δείχνω, δεν μου έδωσες απάντηση... από το βράδυ εκείνο, περάσαν χρόνια δίσεκτα, καιροί ανταριασμένοι και ακόμα η απορία μου μέσα σου πάντα μένει... Τώρα πρέπει μονάχος μου μια απάντηση να δώσω, και στην πληγή που σου άνοιξα πάλι να σε πληγώσω... Δεν το αντέχω με ακούς; Είμαι πολύ χαμένος... από όλους και από το Θεό ακόμα ξεχασμένος... Ελπίζω μόνο κάποτε κάποιος να με ακούσει και στα λημέρια του Θεού αυτός να κάνει κρούση... Πολύ βαρύ το κρίμα μου το ξέρω σε τρομάζει, μα σκέψου αλήθεια αν είμαι εγώ ή άλλο σε ταράζει...
Σοφία Ντρέκου 31 Μαρτίου 2015: Βασίλη μου με συγκινείς και δεν μπορώ να γράψω. Τα λόγια μου θα είναι λίγα... πολύ λίγα μπροστά στην αρχοντιά, την ευγένεια της ψυχής και την Χριστιανική σου αγωγή. Λατρεύω την δημοτική ποίηση και την δική σου αυθόρμητη, ακόμη περισσότερο, γιατί είναι συνομιλία ψυχής που ματώνει στις δυσκολίες των συνανθρώπων του.
Βασίλη, λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν το πρέπον της ανθρωπιάς και της θυσίας. Είναι οι άνθρωποι της αντίστασης κι ένας από αυτούς τους λίγους, είσαι εσύ. Σ' ευχαριστώ από καρδιάς.
Dimitris Iliadis 31 Μαρτίου 2015: H πληγή και ο πόνος... Ο σκοπός του πόνου είναι πραγματικά απολυτρωτικός στην ζωή μας. Pain is sacret, pain is holy. Με πήρε πολλά χρόνια να το καταλάβω, αν και το διδάχτηκα σχετικά σε νεαρή ηλικία. Γνήσιος πόντιος.. :-)
Οι Ελληνες και οι Ελληνιδες εθελοτυφλούμε .Μακάρι αυτά να μην μας συμβούν αλλά είμαστε εξίσου ένοχοι που τα βλέπουμε τα ξέρουμε και δεν αντιδρούμε.Ντροπή ως έθνος , ντροπή ως ιστορία , ντροπή για τους προγόνους μας .
ΑπάντησηΔιαγραφή