«Ιδιοφυΐα ίσως είναι η δυνατότητα να πεις
κάτι πολύ βαθυστόχαστο με απλό τρόπο».
Σχεδόν όλη η ποίηση είναι αποτυχία,
επειδή μοιάζει σαν κάποιος να λέει:
«Κοιτάξτε! Έγραψα ένα ποίημα!»
την αναγνωρίζεις. Κι αυτό, γιατί αισθάνεσαι όμορφα,
πολύ όμορφα όταν είσαι κοντά της ή μαζί της.
Charles Bukowski (Τσαρλς Μπουκόβσκι 1920 - 1994)
Πως είναι η κατάσταση
Πρώτα δοκιμάζουν να σε τσακίσουν
με την ανυπόφορη φτώχεια
κι ύστερα δοκιμάζουν να σε τσακίσουν
με τη μάταιη φήμη.
κι αν δεν σπάσεις με κανένα από τα δύο
υπάρχουν οι φυσιολογικές μέθοδοι
όπως οι κοινές ασθένειες
που ακολουθούνται
από έναν ανεπιθύμητο θάνατο.
οι περισσότεροι από μας ωστόσο
σπάμε πολύ πριν απ' αυτό όπως
ήταν κανονισμένο εξάλλου
από σεισμό, κατακλυσμό, πείνα
οργή, αυτοκτονία, απελπισία
ή απλά
από σοβαρό έγκαυμα στη μύτη την
ώρα που ανάβεις το τσιγάρο σου.
«Κανείς δε βρίσκει τον άνθρωπό του, μα συνεχίζουν να ψάχνουν...»
Η αντισυμβατική προσωπικότητα
που ένοιωθε έλξη από το περιθώριο
«Η ανακάλυψη του Bukowski από τον αναγνώστη ισοδυναμεί κάθε φορά με μια αμαρτωλή ηδονή» έχει γράψει για εκείνον ο New Yorker. Μεγάλη αλήθεια...Αυτή τη φορά, επέλεξα να αναφερθώ σε δύο φράσεις του που περιλαμβάνονται στο ακόλουθο ποίημα και στο βιβλίο: «Ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας», μετάφραση Χρύσα Τσαλικίδου, Αθήνα: Οδυσσέας, 1980.
«Κανείς δε βρίσκει τον άνθρωπό του, μα συνεχίζουν να ψάχνουν...» και...
«Η ελεύθερη ψυχή είναι σπάνια, αλλά όταν τη συναντήσεις την αναγνωρίζεις. Κι αυτό, γιατί αισθάνεται όμορφα, πολύ όμορφα όταν είσαι κοντά της ή μαζί της.»Νομίζω πως είναι λίγοι οι «τυχεροί» που συναντούν στη ζωή τους το ιδανικό τους ταίρι... Τον άνθρωπο που είναι πιο «συμβατός» με τη δική τους προσωπικότητα και χαρακτήρα. Εκείνον με τον οποίο υπάρχει ο πολυπόθητος συνδυασμός της σωστής επικοινωνίας, ερωτικής χημείας που εξελίσσεται σε αγάπη και αφοσίωση. Δε θέλω να είμαι απόλυτη όπως ο Bukowski... Κάποιοι ίσως βρίσκουν τον «άνθρωπό τους». Σε αυτό που θα συμφωνήσω είναι ασυναίσθητα, ο κάθε άνθρωπος σε όλη του τη ζωή αναζητά εκείνη την «ψυχή» που θα ενωθεί με τη δική τους...
Πόσο όμως σπάνιο είναι να γνωρίσεις μια «ελεύθερη ψυχή»; Οι περισσότεροι γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε δέσμιοι διαφόρων συνθηκών. Έχουμε ρόλους, στόχους που πρέπει να εκπληρώσουμε για να αποδείξουμε ότι αξίζουμε, ότι έχουμε «θέση» στην κοινωνία. Είμαστε όμως πραγματικά ευτυχισμένοι; «Συνάντησα ελεύθερους άντρες στα πιο παράξενα μέρη και σ’όλες τις ηλικίες – θυρωρούς, κλέφτες αυτοκινήτων, γκαραζόπαιδα, κι ακόμη μερικές ελεύθερες γυναίκες – ιδίως νοσοκόμες ή σερβιτόρες ΚΑΘΕ ηλικίας.» λέει ο Bukowski κι έχει απόλυτο δίκιο.
Ακολουθούν τα εν λόγω αποσπάσματα...
Η σάρκα καλύπτει τα κόκκαλα
και βάζουνε κι ένα μυαλό
εκεί μέσα, ενίοτε και μια ψυχή,
κι οι γυναίκες σπάνε
βάζα στους τοίχους
κι οι άντρες
μπεκρουλιάζουν
και κανείς δεν βρίσκει
τον άνθρωπό του
μα συνεχίζουν να ψάχνουν
τα κορμιά τους σέρνοντας
από κρεβάτι σε κρεβάτι.
Σάρκα καλύπτει τα κόκκαλα
κι η σάρκα αναζητεί
κάτι παραπάνω από σάρκα.
Δεν υπάρχει ελπίδα καμία:
είμαστε όλοι παγιδευμένοι
από την ίδια μοναχική μοίρα.
κανείς δεν βρίσκει
τον άνθρωπό του.
οι χωματερές γεμίζουν
οι μάντρες γεμίζουν
τα τρελλάδικα γεμίζουν
τα νοσοκομεία γεμίζουν
τα νεκροταφεία γεμίζουν
άλλο δεν γεμίζει τίποτα.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας».
«Καθίσατε να σκεφτείτε ποτέ στα σοβαρά ότι το LSD* και η έγχρωμη τηλεόραση εμφανίστηκαν στην αγορά σχεδόν ταυτόχρονα; Καταφθάνει αυτός ο εκρηκτικός βομβαρδισμός χρωμάτων, κι εμείς τι να κάνουμε; Κηρύττουμε παράνομο το ένα και γαμούμε τελείως το άλλο. Φυσικά, η τηλεόραση – με τους ανθρώπους που τη διαχειρίζονται σήμερα είναι άχρηστη, αυτό δε σηκώνει κουβέντα.
Διάβασα ότι σε μια πρόσφατη επιδρομή της αστυνομίας, ένας πράκτορας δέχτηκε στο πρόσωπο ένα δοχείο με οξύ που του το πέταξε ο φερόμενος ως κατασκευαστής των παραισθησιογόνων. Κι αυτό είναι ένα είδος σπατάλης. Υπάρχουν ορισμένοι σοβαροί λόγοι για το διωγμό του LSD, DMT,STR – μπορούν να κάνουν έναν άνθρωπο να χάσει για πάντα τα λογικά του – αλλά το ίδιο μπορεί να καταφέρει και το πλύσιμο των πιάτων, το μάζεμα των παντζαριών και η διδασκαλία των αγγλικών στα τοπικά πανεπιστήμια.
Αν διώκαμε οτιδήποτε μπορούσε να τρελάνει έναν άνθρωπο, ολόκληρη η κοινωνική δομή θα κατέρρεε – γάμος, πόλεμοι, αστικές συγκοινωνίες, σφαγεία, χειρουργεία ότι θέλετε. Τα πάντα μπορούν να μας μουρλάνουν γιατί η κοινωνία είναι χτισμένη σε λάθος στηρίγματα. Μέχρι να ξηλώσουμε τον πάτο και να την ξαναχτίσουμε, τα τρελοκομεία θα είναι υπερπλήρη.
Προσωπικά, πιστεύω πως οι περικοπές στον προϋπολογισμό των ψυχιατρείων που έχουν προταθεί από τον καλό μας κυβερνήτη, έμμεσα σημαίνουν ότι οι άνθρωποι που έχουν οδηγηθεί στην τρέλα από την κοινωνία δε θεωρούνται άξιοι να συντηρηθούν και να γιατρευτούν με έξοδα της ίδιας της κοινωνίας. Ιδίως σ’ αυτόν τον αιώνα του πληθωρισμού και της βαρύτατης φορολογίας. Τα χρήματα αυτά θα έπιαναν περισσότερο τόπο στην κατασκευή δρόμων, ή, αν πασπαλίζονταν – ω, μα τόσο ανάλαφρα – στα κεφάλια των νέγρων για να τους εμποδίσουν να κάψουν τις πολιτείες μας.
Τώρα, μου ήρθε μια υπέροχη ιδέα: γιατί να μη δολοφονούμε τους τρελούς; Σκεφτείτε πόσα λεφτά θα γλιτώναμε. Ακόμα κι ένας παλαβός έχει ανάγκη από τροφή και κάποιο χώρο να κοιμάται, κι είναι τόσο αηδιαστικοί οι μπάσταρδοι – έτσι όπως ουρλιάζουν και πασαλείβουν τους τοίχους με σκατά, κλπ., κλπ. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι μια μικρή ιατρική ομάδα που θα αποφασίζει και κάνα δυο νοστιμούλες νοσοκόμες (ή νοσοκόμοι) που θα συντηρούν σε ικανοποιητικό επίπεδο τη σεξουαλική δραστηριότητα των ψυχιάτρων.
Ας ξαναγυρίσουμε στο LSD. Όπως είναι αλήθεια ότι όσο λιγότερα παίρνεις τόσο περισσότερο τολμάς –ας πούμε το μάζεμα των παντζαριών– είναι επίσης αληθινό ότι όσο περισσότερα παίρνεις τόσο περισσότερο τολμάς. Κάθε ερευνητική δραστηριότητα – ζωγραφική, ποίηση, ληστείες τραπεζών, το να’ σαι δικτάτορας κλπ. – σε στέλνει σ’ εκείνον τον τόπο όπου ο κίνδυνος και το θαύμα προχωρούν χεράκι χεράκι. Είναι ενδιαφέρουσα εμπειρία. Σου αρέσει – ας πούμε – να κοιμάσαι με τη γυναίκα του γείτονα, αλλά ξέρεις ότι κάποια μέρα θα σε πιάσουν με τα βρακιά κατεβασμένα. Αυτός ο κίνδυνος κάνει την πράξη ακόμα πιο ευχάριστη.
Οι αμαρτίες μας κατασκευάζονται στον ουρανό για να δημιουργούν την κόλασή μας στη γη. Κόλαση που, προφανώς, χρειαζόμαστε. Κάνε πως γίνεσαι πολύ καλός σε κάτι, κι έχεις ήδη τους εχθρούς σου. Οι πρωταθλητές την έχουν πιο άσχημα απ’ όλους! Το πλήθος ψοφάει να τους δει να τσακίζονται για να μπορέσει να τους κατεβάσει στο ίδιο βαρέλι με σκατά. Οι ηλίθιοι τη γλιτώνουν φτηνά ενώ ο νικητής μπορεί να σκοτωθεί μ’ ένα τουφέκι που έχει παραγγελθεί ταχυδρομικώς (έτσι τουλάχιστον λέει ο μύθος) ή με το ίδιο του το κυνηγετικό όπλο σε κάποια μικρή πόλη όπως το Κέτσαμ. Ή σαν τον Αδόλφο και την πουτάνα του, καθώς το Βερολίνο κόβεται στα δυο, στην τελευταία σελίδα της ιστορίας τους.
Το LSD μπορεί να σε τσακίσει γιατί δεν είναι κατάλληλο για πιστούς δημοσίους υπαλλήλους. Ωραία, σύμφωνοι, το κακό οξύ όπως και η κακή πουτάνα μπορεί να σε διαλύσει. Όπως συνέβαινε άλλοτε και με τα λαθραία ποτά. Ο νόμος αναπτύσσει τη δικιά του αρρώστια σε φαρμακερές μαύρες αγορές . αυτό που θέλω να πω είναι πως, βασικά, τα περισσότερα άσχημα ταξίδια οφείλονται στο ότι το άτομο έχει ήδη ντρεσαριστεί και δηλητηριαστεί από την ίδια την κοινωνία. Αν ένας άνθρωπος ανησυχεί για το νοίκι, τις δόσεις του αυτοκινήτου, την πανεπιστημιακή μόρφωση του γιου του, το δείπνο των δώδεκα δολαρίων με την γκόμενα, για τη γνώμη του γείτονα του, την τιμή της σημαίας ή για το τι θα συμβεί στην Μπρέντα Στάρ, τότε ένα χάπι LSD μπορεί να τον τρελάνει γιατί κατά κάποιο τρόπο είναι ήδη τρελός κι αν μπορεί και σέρνεται ακόμα στην κοινωνική παλίρροια, είναι επειδή υπάρχουν τα μπαρ. Για ένα ταξίδι, χρειάζεται κάποιος που δεν έχει ακόμα παγιδευτεί, που δεν έχει ακόμα ισοπεδωθεί απ’ το Μεγάλο Φόβο που κινεί την κοινωνία.
Δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι υπερτιμούν την αξία τους σαν ελεύθερα άτομα, και είναι τεράστιο λάθος της γενιάς των Χίπις να μην εμπιστεύονται κανέναν πάνω από τα τριάντα. Τριάντα, δε σημαίνει τίποτα. Οι περισσότεροι από μ;aς μαντρώνονται κι εκπαιδεύονται στα εφτά ή στα οχτώ τους. Πολλοί νέοι ΜΟΙΑΖΟΥΝ ελεύθεροι, αλλά αυτό οφείλεται μόνο σε μια χημική αντίδραση κορμιού και ενέργειας, δεν έχει καμιά πνευματική βάση. Συνάντησα ελεύθερους άντρες στα πιο παράξενα μέρη και σ’ όλες τις ηλικίες – θυρωρούς, κλέφτες αυτοκινήτων, γκαραζόπαιδα, κι ακόμη μερικές ελεύθερες γυναίκες – ιδίως νοσοκόμες ή σερβιτόρες ΚΑΘΕ ηλικίας. Η ελεύθερη ψυχή είναι σπάνια, αλλά όταν τη συναντήσεις την αναγνωρίζεις. Κι αυτό, γιατί αισθάνεται όμορφα, πολύ όμορφα όταν είσαι κοντά της ή μαζί της.
Ένα ταξίδι με το LSD θα σου δείξει πράγματα πέρα από κάθε κανόνα. Θα σου δείξει πράγματα που δεν είναι γραμμένα στα βιβλία και που δεν μπορείς να παραπονεθείς γι’αυτά στο δημοτικό σου σύμβουλο. Το χασίσι κάνει λίγο πιο υποφερτή την ανθρώπινη κοινωνία κι αυτό είναι όλο. Το LSD είναι μια άλλη κοινωνία. Αν έχεις κοινωνική συνείδηση, μπορείς να διαγράψεις το LSD σαν παραισθησιογόνο. Εύκολος τρόπος για να ξεφορτωθείς το πρόβλημα και να ξεχάσεις την όλη ιστορία. Αλλά, ο ορισμός της παραίσθησης εξαρτάται από το σύστημα αναφοράς που έχεις διαλέξει. Ότι και να σου συμβαίνει, τη στιγμή που σου συμβαίνει γίνεται πραγματικότητα – μπορεί να είναι μια ταινία, ένα όνειρο, ερωτική πράξη, δολοφονία, το να σε δολοφονούν, το να τρως παγωτό. Μόνο τα ψέματα επιβάλλονται αργότερα.
Παραίσθηση: είναι μονάχα μια λέξη στα λεξικά και κοινωνικό ξυλοπόδαρο. Για κάποιον που πεθαίνει, ο θάνατος είναι πραγματικότητα, για τους άλλους είναι απλώς κακή τύχη, ή κάτι που πρέπει να ξεφορτωθείς. Όταν ο κόσμος αρχίσει να παραδέχεται ότι ΟΛΑ τα κομμάτια ταιριάζουν στο σύνολο, τότε ίσως υπάρχει μια πιθανότητα. Ότι βλέπει ένας άνθρωπος είναι αληθινό. Δεν το’ φερε κάποια ξένη δύναμη, υπήρχε πριν γεννηθεί. Μη τον κατηγορείτε επειδή τρελαίνεται γιατί οι εκπαιδευτικές και πνευματικές δυνάμεις της κοινωνίας δεν ήξεραν να του πουν ότι η εξερεύνηση ποτέ δεν τελειώνει, κι ότι πρέπει όλοι μας να είμαστε μικρές κουράδες, περιορισμένες στο α,β,γ, και τίποτα παραπέρα.
Δεν είναι το LSD που φταίει για το άσχημο ταξίδι, είναι η μάνα σου, ο πρόεδρός σου, το κοριτσόπουλο στο διπλανό σπίτι, ο παγωτατζής με τα βρώμικα χέρια, ένα μάθημα άλγεβρας, η αναγκαστική μάθηση των ισπανικών, η βρώμα από μια χέστρα το 1926, ένας άντρας με μεγάλη μύτη τότε που οι μεγάλες μύτες δεν ήταν της μόδας. Είναι τα καθαρτικά, η Ταξιαρχία του Αβραάμ Λίνκολν, το πρόσωπο του Φραγκλίνου Ντ. Ρούζβελτ, οι καραμέλες από λεμόνι, το ότι δούλευες στη φάμπρικα για δέκα χρόνια κι απολύθηκες γιατί άργησες 5 λεπτά, η γριά καρακάξα στο μάθημα της αμερικάνικης ιστορίας, το σκυλί σου που το πάτησε ένα αυτοκίνητο – ένας κατάλογος τριών σελίδων και ύψους πέντε χιλιομέτρων.
Άσχημο ταξίδι; Όλος ο κόσμος ταξιδεύει άσχημα, φίλε. Αλλά θα συλλάβουν εσένα γιατί κατάπιες ένα χάπι.
Εγώ συνεχίζω μόνο με μπύρα γιατί στα σαράντα εφτά μου είμαι στριμωγμένος από πάρα πολλές μεριές. Θα ήμουν ηλίθιος αν πίστευα ότι ξέφυγα από τα δικά τους δίχτυα. Νομίζω ότι ο Τζέφερς είχε δίκιο όταν έλεγε – πάνω κάτω – πρόσεχε τα δίχτυα αδελφέ μου, κι υπάρχουν κάμποσα, λένε ότι ο ίδιος ο θεός πιάστηκε κάποτε που περπάτησε στη γη. Τώρα βέβαια, κάμποσοι από μας δεν είμαστε και τόσο σίγουροι ότι ήταν θεός, αλλά όποιος και να’ταν ήξερε από κόλπα. Μόνο που μίλαγε πολύ. Ακόμα κι ο Λήρυ. Ακόμα κι εγώ.
Είναι Σάββατο, κάνει κρύο, πέφτει ο ήλιος. Τι μπορείς να κάνεις το απόγευμα; Αν ήμουν η Λίζα θα χτένιζα τα μαλλιά μου, αλλά δεν είμαι η Λίζα. Να, έχω αυτό το παλιό τεύχος της Εθνικής Γεωγραφίας και οι σελίδες του λαμποκοπάν σαν κάτι να συμβαίνει στ’ αλήθεια. Φυσικά, τίποτα δε συμβαίνει. Όλοι σ’αυτό το μέγαρο μεθοκοπάνε. Μια κυψέλη αλκοολικών. Βλέπω τις κυρίες απ’ το παράθυρό μου. Εκπέμπω, μουρμουρίζω μια μάλλον κουρασμένη κι ευγενική λέξη όπως «σκατά» και τραβάω αυτή τη σελίδα από τη γραφομηχανή μου. Είναι δικιά σας.»
βιβλίο: «Ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας»,
μετάφραση Χρύσα Τσαλικίδου, Αθήνα: Οδυσσέας, 1980.
*LSD: To διαιθυλαμίδιο του λυσεργικού οξέος (Lysergic acid diethylamide), γνωστό περισσότερο με το ακρωνύμιο LSD, ή LSD-25, ή λυσεργίδη, είναι συνθετική, δραστική, παραισθησιογόνος ουσία που παράγεται από το λυσεργικό οξύ, το οποίο με τη σειρά του εξάγεται από το μύκητα ερυσίβη (Claviceps purpurea) που αναπτύσσεται συνήθως στη σίκαλη. Παρασκευάστηκε για πρώτη φορά στις 16 Νοεμβρίου 1938 από τον Ελβετό χημικό Άλμπερτ Χόφμαν, στα εργαστήρια της φαρμακευτικής εταιρείας Sandoz, στη Βασιλεία, στα πλαίσια ενός γενικού ερευνητικού προγράμματος για τη μελέτη της ιατρικής χρήσης θεραπευτικών βοτάνων. Η παραισθησιογόνος δράση του διαπιστώθηκε πέντε χρόνια αργότερα, στις 16 Απριλίου 1943.
Στις αρχές του 21ου αιώνα, αναβίωσε η έρευνα της χρήσης του για τη θεραπεία του αλκοολισμού και ορισμένοι ερευνητές έχουν υποστηρίξει πως ενδέχεται να έχει θετικά οφέλη. Ορισμένοι οργανισμοί συνεχίζουν να υποστηρίζουν και να χρηματοδοτούν την έρευνα για τις πιθανές ιατρικές χρήσεις του LSD, ωστόσο η θεραπευτική χρήση του παραμένει σε πειραματικό επίπεδο, με δεδομένο πως αποτελεί απαγορευμένη ουσία.
Κατά τη δεκαετία του 1960, η χρήση του LSD υπήρξε ιδιαίτερα διαδεδομένη και συνδέθηκε κυρίως με το κίνημα των χίπις στις Ηνωμένες Πολιτείες και στη δυτική Ευρώπη, αποτελώντας σύμβολο της ψυχεδελικής κουλτούρας της εποχής.
Όπως όλες οι παραισθησιογόνες ουσίες, το LSD προκαλεί αποκλίσεις από τη συνήθη συμπεριφορά του χρήστη, αλλοιώνοντας την αντίληψη της πραγματικότητας, προκαλώντας οπτικές και ακουστικές αντιληπτικές διαταραχές. Εμφανίζει διαφορές σε σχέση με άλλες ψυχοτρόπες ουσίες, μεταξύ αυτών το γεγονός πως δεν προκαλεί εθισμό και το ενδεχόμενο αναβίωσης της εμπειρίας της χρήσης μετά τη διακοπή της.
Ο Χένρι Τσαρλς Μπουκόβσκι (Heinrich Karl Bukowski, 16 Αυγούστου 1920 - 9 Μαρτίου 1994) ήταν Αμερικανός ποιητής και συγγραφέας, που έζησε κυρίως στο Λος Άντζελες. Έγραψε πάνω από 50 βιβλία, καθώς και πολλά μικρότερα κομμάτια, και έχει αναγνωριστεί ως πολύ σημαντικός για το είδος του, ενώ συχνά αναφέρεται από πολλούς συγγραφείς και ποιητές ως μεγάλη επιρροή. Στα ελληνικά το όνομά του προφέρεται σωστά «Μπουκόβσκι» και όχι «Μπουκόφσκι» [αγγλ.] ηχητική σύζευξη του «wsk».
«Αν πρόκειται να προσπαθήσεις, πήγαινε μέχρι το τέλος. Αλλιώς, ούτε να ξεκινήσεις».
«Οι συγγραφείς είναι απελπισμένοι άνθρωποι, και όταν πάψουν να είναι απελπισμένοι, παύουν να είναι συγγραφείς».Ο Μπουκόβσκι ζει φτωχικά, αλλά µέσα στην υπέρτατη χλιδή της απόλυτης ελευθερίας. Γράφει το πρώτο του μυθιστόρημα, το «Ταχυδρομείο». Γράφει το δεύτερο μυθιστόρημά του, το «Άνθρωπος για όλες τις δουλειές». Γράφει τις περίφημες «Ιστορίες Καθημερινής Τρέλας».
Ο Μπουκόβσκι κοντεύει τα 60, ταξιδεύει για πρώτη φορά στην Ευρώπη, θριαμβεύει. Απαγγέλλει σε κατάμεστες αίθουσες. Πηγαίνει στο Παρίσι. Εμφανίζεται στη φημισμένη εκπομπή «Apostrophes». Καβγαδίζει µε τον οικοδεσπότη, σηκώνεται και φεύγει στα μισά της απευθείας μετάδοσης. Η απόφασή του να παραμείνει πάντα ελεύθερος δεν είναι σόου μήτε τρικ. Είναι γνήσια ως το κόκαλο.
Μέχρι τη στιγμή τού θανάτου του ο Τσαρλς Μπουκόβσκι θα κοπανάει µε πάθος τα πλήκτρα και θα µας δωρίζει τον πλούτο των εμπειριών και των σκέψεων, τη μουσική των λέξέών του. Και είναι προσωπικός του θρίαμβος το ότι ολοένα και πιο πολλοί ευαίσθητοι αναγνώστες ανακαλύπτουν και πάλι το αναρχικό, βαθιά τρυφερό χιούμορ του Τσαρλς Μπουκόβσκι!
Εγώ θα ήθελα ένα Δεκέμβρη με φώτα
σβηστά κι ανθρώπους αναμμένους.
Σκέψεις από την ευφυία που έλεγε:
«Το πρόβλημα είναι ότι οι έξυπνοι
άνθρωποι είναι γεμάτοι αμφιβολίες,
ενώ οι ηλίθιοι είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση».
Το πρόβλημα είναι ότι οι έξυπνοι άνθρωποι είναι γεμάτοι αμφιβολίες, ενώ οι ηλίθιοι είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση.
Αν θες να μάθεις ποιοι είναι οι φίλοι σου, επιδίωξε να καταδικαστείς σε φυλάκιση.
Αν καταφέρεις να ξεγελάσεις κάποιον δεν σημαίνει ότι είναι χαζός. Απλά σημαίνει ότι δεν είσαι άξιος της εμπιστοσύνης του.
Η ομορφιά δεν είναι τίποτα, δεν μένει. Δεν ξέρεις πόσο τυχερός είσαι να είσαι άσχημος, γιατί αν αρέσεις στους ανθρώπους ξέρεις ότι είναι για κάτι άλλο.
Ξέρω τα ελαττώματά μου πολύ καλά για να ζητήσω να με αγαπήσουν.
Συνήθως είμαι κακός αλλά όταν είμαι καλός, είμαι απερίγραπτα καλός.
Όλες οι γυναίκες είναι διαφορετικές. Γενικά, φαίνεται πως είναι συνδυασμός του καλύτερου και του χειρότερου. Μαγικές και τρομακτικές. Αλλά είμαι ευχαριστημένος που υπάρχουν.
Είμαι παντρεμένος αλλά δεν έχω γυναίκα. Η γυναίκα μου είναι η ίδια μου η ζωή.
Οι συγγραφείς είναι απελπισμένοι άνθρωποι. Και όταν σταματήσουν να είναι απελπισμένοι παύουν να είναι και συγγραφείς.
Είναι δυνατόν να αγαπήσεις έναν άνθρωπο εάν δεν τον γνωρίζεις πολύ καλά.
Όταν πίνεις, ο κόσμος εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά, για λίγο, δεν σε κρατάει από το λαιμό.
Η δυνατότητα δεν μου λέει τίποτα. Πρέπει να το φέρεις σε πέρας. Σχεδόν κάθε μωρό στην κούνια έχει περισσότερες δυνατότητες από εμένα.
Μερικοί άνθρωποι δεν τρελαίνονται ποτέ. Τι πραγματικά φριχτή ζωή έχουν.
Στα 25 όλοι είναι υπέροχοι. Στα 50 κάτι πρέπει να κάνεις για να γίνεις.
Δείξε μου έναν άνδρα που ζει μόνος και έχει συνεχώς καθαρή κουζίνα και οχτώ στις εννιά φορές θα σου δείξω έναν άνδρα με απεχθείς πνευματικές ιδιότητες.
Το να παρακολουθείς σκουπίδια στην οθόνη είναι τόσο κοινό σήμερα που οι άνθρωποι έπαψαν να σκέφτονται το γεγονός ότι βλέπουν μόνο σκουπίδια.
Η φιλοδοξία σπάνια βοηθάει τους ταλαντούχους. Η τύχη όμως είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Το ταλέντο πάντα σέρνεται πίσω της.
Βρες αυτό που αγαπάς, και άφησέ το να σε σκοτώσει.
Κάποιοι άνθρωποι αγαπούν αυτό που κάνεις, κάποιοι άλλοι μισούν αυτό που κάνεις, αλλά οι περισσότεροι δεν δίνουν δεκάρα.
Θα υπάρχει πάντα κάτι που μπορεί να καταστρέψει τις ζωές μας· όλα εξαρτώνται από το τι θα μας βρει πρώτο. Είμαστε πάντα ώριμοι και έτοιμοι να μας πάρουν.
Εγώ θα ήθελα ένα Δεκέμβρη με φώτα σβηστά κι ανθρώπους αναμμένους.
Charles Bukowski | O ευρηματικός διάλογος ανάμεσα
σε έναν άντρα και μια γυναίκα, στο κρεβάτι, στις 10 μ.μ.
Σας παραθέτω απόσπασμα από έναν διάλογο ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα, στο κρεβάτι, στις 10μμ. Με λίγα λόγια, ο ευρηματικός Bukowski παρουσιάζει τις σκέψεις, τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς ενός ζευγαριού που μπορούν κάλλιστα να ταυτιστούν με τα περισσότερα ζευγάρια. Ακόμα και να μην εκφραζόμαστε με αυτόν τον τρόπο «φωναχτά»... το πιθανότερο είναι να περάσει έστω και μία φορά από το μυαλό μας.
Νιώθω σαν κονσέρβα με σαρδέλες, είπε.
Νιώθω σαν έμπλαστρο, είπα.
Νιώθω σαν σάντουιτς με τόνο, είπε.
Νιώθω σαν τομάτα κομμένη σε φέτες, είπα.
Νιώθω σαν νά ’ρχεται βροχή, είπε.
Νιώθω σαν να σταμάτησε το ρολόι, είπα.
Νιώθω σαν η πόρτα νά ’ναι ξεκλείδωτη, είπε.
Νιώθω σαν ένας ελέφαντας να μπαίνει μέσα, είπα.
Νιώθω σαν να πρέπει να πληρώσουμε το νοίκι, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρούμε καμιά δουλειά, είπα.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρεις καμιά δουλειά, είπε.
Νιώθω σαν να μη θέλω να δουλέψω, είπα.
Νιώθω σαν να μη νοιάζεσαι για μένα, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να κάνουμε έρωτα, είπα.
Νιώθω σαν να παρακάνουμε έρωτα, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να κάνουμε περισσότερο έρωτα, είπα.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρεις καμιά δουλειά, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να βρεις καμιά δουλειά, είπα.
Νιώθω σαν να θέλω ένα ποτό, είπε.
Νιώθω σαν να θέλω λίγο ουίσκι, είπα.
Νιώθω σαν να καταλήγουμε σε κρασί, είπε.
Νιώθω σαν να ’χεις δίκιο, είπα.
Νιώθω σαν να παραδίνομαι, είπε.
Νιώθω σαν να χρειάζομαι ένα μπάνιο, είπα.
Νιώθω σαν να χρειάζεσαι ένα μπάνιο, είπε.
Νιώθω σαν να πρέπει να σαπουνίσεις την πλάτη μου, είπα.
Νιώθω σαν να μην μ’ αγαπάς, είπε.
Νιώθω σαν να σ’ αγαπώ, είπα.
Νιώθω αυτό το πράγμα μέσα μου τώρα, είπε.
Νιώθω αυτό το πράγμα μέσα σου κι εγώ, είπα.
Νιώθω σαν να σ’ αγαπώ τώρα, είπε.
Νιώθω σαν να σ’ αγαπώ εγώ πιο πολύ απ’ ό,τι εσύ εμένα, είπα.
Νιώθω υπέροχα, είπε. Νιώθω σαν να θέλω να ουρλιάξω.
Νιώθω σαν να θέλω να συνεχίσω για πάντα, είπα.
Νιώθω σαν να μπορείς, είπε.
Νιώθω, είπα.
Νιώθω, είπε.
Μερικοί άνθρωποι έχουν ανάγκη να είναι δυστυχισμένοι,
σώνει και καλά θα την βρουν τη δυστυχία
σε οποιαδήποτε κατάσταση
θα εκμεταλλευτούν κάθε ευκαιρία να επισημάνουν
ακόμη και το παραμικρό λάθος την απειροελάχιστη έλλειψη
κι ύστερα θα γεμίσουν από μίσος κι εκδικητικότητα
δεν καταλαβαίνουν ότι είναι τόσος λίγος ο χρόνος
για τον καθένα μας σ’ αυτήν την παράξενη
ζωή για να προλάβουμε να ολοκληρωθούμε;
κι ότι το να σπαταλάμε τη ζωή μας έτσι
είναι σχεδόν ασυγχώρητο;
κι ότι δεν υπάρχει ποτέ τρόπος ν’ ανακτήσουμε
όσα θα χαθούν μ’ αυτόν τον τρόπο για πάντα…;
...Charles Bukowski… † 9 Μαρτίου 1994
Βιβλιογραφία:
Από το Βιβλίο του Τσαρλς Μπουκόφσκι
Τίτλος: WOMEN (Γυναίκες) σελ.480
Εκδ. ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, Ιούνιος 2014
Μετάφραση Γιώργος - Ίκαρος Μπαμπασάκης (Ποιητής)
Επιμέλεια Μπράβου, Βάλια και Αβραμοπούλου, Βάσω
Οι γυναίκες είναι ένα μυθιστόρημα του 1978 που γράφτηκε από τον Charles Bukowski, με πρωταγωνιστή τον ημι-αυτοβιογραφικό χαρακτήρα του Henry Chinaski.
Ο Χένρι Τσινάσκι, ένας πενηντάρης που ερωτεύθηκε μία μόνο φορά στη ζωή του κάποια αθεράπευτα αλκοολική, ζει χωρισμένος από τη σύζυγό του (για την οποία δεν μπορεί να πει αν ζει ή αν πέθανε) και την εξάχρονη εξώγαμη κόρη του. Μετά από τετράχρονη σεξουαλική αποχή και έχοντας μπουχτίσει τις αντροπαρέες θα ξαναρχίσει το κυνήγι των γυναικών. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
• ΠΟΙΗΜΑΤΑ - BUKOWSKI CHARLES
Η ποίηση λειτουργώντας εν πλήρη ελευθερία μας οδηγεί στην συνείδηση πως δεν είμαστε και τόσο ελεύθεροι. Η ποίηση υμνώντας τον πραγματικό έρωτα, μας δείχνει πόσο λίγο έχουμε ερωτευθεί. Η ποίηση διακρίνοντας τον Θάνατο μας θυμίζει πως εκείνος μας περιμένει. Η ποίηση μπορεί να μας ξεχωρίσει, όταν εμείς γινόμαστε πολτός περιωπής. Τα πράγματα είναι απλά: η ποίηση κάνει όλη τη βρόμικη δουλειά. [...]
Με ή χωρίς την παρέμβαση της "υψηλής" φιλολογικής διερεύνησης, ο Μπουκόβσκι υπήρξε σκυταλοδρόμος μιας σειράς κορυφαίων ποιητών: Villon, Coleridge, Whitman, Cendrars, cummings, Berryman, κ.ά, που ώθησαν την ποίηση σε μία όσο το δυνατόν, άμεση, ενεργητική γλώσσα, εκφράζοντας ο καθένας με τη δική του ιδιαιτερότητα, τις αναλογίες και τις διατυπώσεις μιας παράλληλης οπτικής -συχνά οριακής- που διέφερε και εξακολουθεί να διαφέρει από την καθολική και συντονισμένη πρόσληψη.
"Αυτό που μετράει περισσότερο είναι πόσο καλά περπατάς μες στη φωτιά". Στην περίπτωση του Τσαρλς Μπουκόβσκι, αυτή είναι παραπάνω από μία απλή έκφραση. Πρόκειται για την διατύπωση-διακήρυξη της ζωής του ίδιου του ποιητή. Το έργο του διέπεται εξίσου απ' αυτήν και δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο από μία ψύχραιμη και καλοπροαίρετη ανάγνωση. [...] (Από την εισαγωγή του Γιάννη Λειβαδά) politeianet.gr/books
by Αέναη επΑνάσταση | Sophia-Ntrekou
Περισσότερα: Λογοτεχνία-Ποίηση
17 Ιουλίου 2018 στις 10:55 μ.μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.