Σελίδες

Δημήτρης Μυράτ: Όταν βγήκα ραντεβού με τη μαθήτριά μου παραιτήθηκα από το Εθνικό (video)


Σχεδόν 70 χρόνια μετά έγινε πασίγνωστη η παραίτηση
του Δημήτρη Μυράτ από το Εθνικό Θέατρο.

«Όταν βγήκα ραντεβού με τη μαθήτριά μου
παραιτήθηκα από το Εθνικό»

Ο Δ. Μυράτ, ήταν ένας βαθιά καλλιεργημένος άνθρωπος. Δίδαξε για πολλά χρόνια στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, υπήρξε διευθυντής του Ωδείου Αθηνών, ήταν γνώστης της λατινικής γλώσσας και άφησε πλούσιο συγγραφικό έργο.

Ο αξέχαστος ηθοποιός ερωτεύτηκε και έζησε με την επίσης αξιόλογη ηθοποιό Βούλα Ζουμπουλάκη για 40 ολόκληρα χρόνια. Από τον γάμο του το 1951 έως το θάνατό του το 1991.

Οι δυο τους γνωρίστηκαν όταν η νεαρή Βούλα Ζουμπουλάκη ήταν μαθήτρια του στο Εθνικό Θέατρο. Η παραίτηση του Μυράτ, από το Εθνικό έγινε viral σχεδόν 70 χρόνια μετά, και τη δήλωσή του δημοσίευσαν στα social media πολλοί ηθοποιοί, μετά τα τελευταία δυσάρεστα γεγονότα των βιασμών και των σεξουαλικών παρενοχλήσεων στο χώρο του θεάτρου.

Στη συνέντευξη τους στο Βασίλη Τζιβιλίκα το 1986 στην εκπομπή Καλλιτεχνικό Καφενείο η Βούλα Ζουμπουλάκη, περιέγραψε πώς γνωρίστηκαν, ενώ ο Δημήτρης Μυράτ αποκάλυψε ότι η Βούλα Ζουμπουλάκη ήταν μαθήτριά του στο Εθνικό Θέατρο. Επειδή του άρεσε και κατάλαβε ότι της άρεσε, της έκλεισε ραντεβού, αλλά την επόμενη μέρα παραιτήθηκε!

«Ήταν μαθήτριά μου και εγώ ήμουν καθηγητής του Εθνικού Θεάτρου πολλά χρόνια πριν. Όταν λοιπόν βγήκαμε το πρώτο μας ραντεβού στο κινηματογράφο Παλλάς θυμάμαι, την άλλη μέρα, παραιτήθηκα από τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου για να μη δώσω την εντύπωση ότι εκμεταλλεύομαι τη θέση μου ως καθηγητής και έχω σχέση με μαθήτριες» είχε πει ο Δημήτρης Μυράτ δείχνοντας το ήθος και την ευθιξία του.

Κορυφαίος ηθοποιός και διανοούμενος o Μυράτ δίδαξε με τη ζωή και την τέχνη του ήθος και σοβαρότητα. Γόνος μεγάλης οικογενείας θεατρανθρώπων γεννήθηκε το 1908 στην Αθήνα. Σπούδασε φιλολογία στα πανεπιστήμια Βερολίνου και Αθήνας και υποκριτική στη Σχολή Ράινχαρτ. Στη σκηνή, ο Μυράτ πρωτοεμφανίστηκε το 1931 στο θέατρο Κοτοπούλη. Την περίοδο 1932 – 1934 έπαιξε στα έργα Μαρία Στιούαρτ ως Μόρτιμερ και Γλάρος στο ρόλο του Κόστια. Κι από τότε άρχισε μια μεγάλη πορεία ως θιασάρχης. 

Πνευματικός άνθρωπος, με βαθιά γνώση της κλασσικής παιδείας, ο Μυράτ άφησε κι ένα πλούσιο συγγραφικό έργο. 

Πέθανε στις 10 Ιανουαρίου 1991. Ήταν ένας αριστοκράτης του ελληνικού θεάτρου.

Η συγκεκριμένη συνέντευξη βρίσκεται στο επίκεντρο λόγω των όσων συμβαίνουν στον χώρο του θεάτρου το τελευταίο διάστημα και φυσικά για να καταδείξει τη διαφορά συμπεριφορών.

Ακούστε τον στο βίντεο στο 3:20''


Ο Δημήτρης Μυράτ (5 Δεκεμβρίου 1908 - 10 Ιανουαρίου 1991) ήταν Έλληνας ηθοποιός, σκηνοθέτης, θιασάρχης και θεωρητικός του θεάτρου, γιος του Μήτσου Μυράτ και της Χρυσούλας Κοτοπούλη (αδελφής της Μαρίκας).

Γεννήθηκε στην Αθήνα (κατά άλλους στο Μπογιάτι, τη σημερινή Άνοιξη Αττικής) στις 5 Δεκεμβρίου του 1908. Σπούδασε Φιλολογία στο Βερολίνο και θέατρο στη Δραματική Σχολή του μεγάλου Αυστριακού σκηνοθέτη Μαξ Ράινχαρτ, και στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή το 1931 στο θίασο της Κοτοπούλη, όπου και παρέμεινε ως το 1947. Από το 1947 μέχρι το 1950 ήταν πρωταγωνιστής του Εθνικού Θεάτρου, από το 1951 μέχρι το 1956 Καλλιτεχνικός Διευθυντής στο Θέατρο Κοτοπούλη - ΡΕΞ, ενώ από το 1957 διηύθυνε δικό του θίασο.

Για μια ενδιάμεση τριετία (1947 - 1950) έπαιξε στο Εθνικό Θέατρο («Συρανό ντε Μπερζεράκ», «Το ημέρωμα της Στρίγγλας», «Ορέστεια») όπου και ερμήνευσε τον Ορέστη με Κλυταιμνήστρα την Κοτοπούλη και σκηνοθέτη τον Ροντήρη, το 1949. Στο ΡΕΞ ο Μυράτ σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε στην «Άννα των χιλίων ημερών» (με τη Μελίνα Μερκούρη), στον «Κορυδαλλό» του Ζαν Ανούιγ, στο «Η βασίλισσα και οι επαναστάτες» του Ούγκο Μπέττι, στο «Ρέκβιεμ για μια μοναχή» του Ουίλιαμ Φώκνερ, στη «Λυσσασμένη γάτα» του Τένεσι Ουίλιαμς, στον «Μάκβεθ» του Σαίξπηρ.

Συνεργάστηκε με πολύ σημαντικούς πρωταγωνιστές (Άννα Συνοδινού, Ντίνος Ηλιόπουλος, Βασίλης Διαμαντόπουλος, Μάνος Κατράκης, Χρήστος Τσαγανέας), ενώ το 1957 ίδρυσε, μαζί με τη σύζυγό του Βούλα Ζουμπουλάκη, προσωπικό θίασο και στεγάστηκαν (ως το θάνατό του) στο Θέατρο ΑΘΗΝΩΝ της οδού Βουκουρεστίου. Εκεί ανέβασε και έπαιξε Πιραντέλλο («Απόψε αυτοσχεδιάζουμε», «Να ντύσουμε τους γυμνούς»), Μπρεχτ («Αγία Ιωάννα των σφαγείων»), έργα του Σώμερσετ Μωμ, της Δάφνης ντυ Μωριέ, την «Εκάβη» του Ευριπίδη και την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή και πολλά άλλα. 

Για πάρα πολλά χρόνια διετέλεσε καθηγητής στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και Διευθυντής του Ωδείου Αθηνών.


Υπήρξε γραμματέας του ΕΑΜ Θεάτρου. Ωστόσο, ήταν σφοδρός αντικομμουνιστής. Σε απογευματινή αθηναϊκή εφημερίδα στα τέλη του 1965 δήλωνε: «Κοσμοθεωρητικά με απωθεί όσο δε λέγεται η μαρξιστική φιλοσοφία. Ασφυκτιώ με τη σκέψη πως κάποια μέρα μπορεί να επιβληθεί ο κομμουνισμός, όσο βρίσκομαι στη ζωή.» Εντούτοις, στην ίδια συνέντευξη επικροτούσε τη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη, συγκρίνοντάς την με τη στάση ζωής άλλων νέων, λέγοντας; «Αλλά δεν μπορώ να σας αποκρύψω το θαυμασμό μου για τους νέους, που πιστεύουν στο διαλεκτικό ματεριαλισμό. Πιστεύουν σε κάτι, παλεύουν για κάτι. Αυτό φανερώνει πως έχουν πάρει τη ζωή στα σοβαρά. Είναι ζωντανοί. Οι άλλοι που κυλιούνται στα ποικιλώνυμα κλαμπς και παριστάνουν πότε τους άντρες και πότε τις γυναίκες κατά την περίσταση κι όχι κατά το πάθος μού φαίνονται περιφερόμενα φαντάσματα... Τι απέμεινε γερό, για να τραβήξει τους νέους; Οι Λαμπράκηδες! Έτσι είναι. Εγώ, τουλάχιστον, αντικομμουνιστής, μέχρι μυελού οστέων, τους χειροκροτώ μέσα από την καρδιά μου».

ΚΑΤΑΧΝΙΑ - 1964 (Χρήστου Λεοντή - Κώστα Βίρβου)


Εκτός από τη σπουδαία πορεία του στο θέατρο και τον κινηματογράφο, ο Δημήτρης Μυράτ ξεχώρισε για έναν ακόμα ρόλο. Το 1964 κυκλοφορεί ο κύκλος τραγουδιών «Καταχνιά (κατοχή – αντίσταση – απελευθέρωση)» με στίχους του Κώστα Βίρβου και μουσική του Χρήστου Λεοντή. Τα τραγούδια του δίσκου ερμηνεύουν συγκλονιστικά ο Στέλιος Καζαντζίδης, η Μαρινέλλα και η Χορωδία Κορίνθου, την ορχήστρα διευθύνει ο συνθέτης, ενώ το εξώφυλλο του δίσκου φιλοτεχνεί ο σπουδαίος ζωγράφος Σπύρος Βασιλείου. Ανάμεσα στα μουσικά κομμάτια παρεμβάλλονται μικρά κατατοπιστικά κείμενα που επιμελήθηκε ο ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος και λειτουργούν ως συνδετικός κρίκος μεταξύ τους, αλλά και μεταξύ των περιόδων στις οποίες αναφέρεται το έργο (κατοχή – αντίσταση – απελευθέρωση).

Δείτε επίσης: Κώστας Βίρβος, ο γιος της Γερακίνας που δεν έζησε γονατιστός ~ Βίντεο Αφιέρωμα

Ο Δημήτρης Μυράτ, συμμετέχει κρατώντας το ρόλο του αφηγητή. Η στιβαρή του άρθρωση και η ιδιαίτερη χροιά της φωνής του καταθέτουν στο μνημείο της «Καταχνιάς» ένα μπουκέτο από συναισθήματα, κρατώντας αμείωτη την ένταση και τη συγκίνηση μέχρι το τελευταίο λεπτό. Αν και κυκλοφόρησε το 1964, η Καταχνιά περιλαμβάνει τραγούδια που γράφτηκαν τα χρόνια της Κατοχής. Κάποια ο ποιητής τα εμπνεύστηκε στην απομόνωση του κολαστηρίου της οδού Ελπίδος 5, όπως το «Δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια» και «Ένας ξύλινος σταυρός», όταν μαθαίνει για την εκτέλεση των 200 κομμουνιστών στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, και κάποια άλλα στο βουνό.

Η «Καταχνιά» του Χρήστου Λεοντή 
σε στίχους Κώστα Βίρβου, ΔΙΑΒΑΖΕΙ 
Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΥΡΑΤ στο Βίντεο:
























Ο Δημήτρης Μυράτ υπήρξε πολύ σημαντικός πνευματικός άνθρωπος, λόγιος, με βαθύτατη κουλτούρα και γλωσσική παιδεία, γνώστης της λατινικής γλώσσας και παρουσιάζει πλούσιο συγγραφικό έργο:
Ξεφυλλίζοντας τα αρχαία κείμενα (1970)
Ο καλός άνθρωπος του Άουγκσμπουργκ (1970)
Αγωγή του λόγου (1979)
Κριτική βιογραφία για το έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ, ενώ μετέφρασε ακόμη το «Μικρό Όργανο για το θέατρο», σημαντικό θεωρητικό κείμενο του Γερμανού αυτού δραματουργού.
Τέλος, μετέφρασε πολλά από τα έργα που σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε.
Πέθανε στις 10 Ιανουαρίου του 1991, σε ηλικία 83 ετών.


Πηγές: ► Who's Who 1979 σ.463. ► «Λαϊκός Αγώνας». Όργανο του Συλλόγου των Ελλήνων Προσφύγων στη Λ.Δ. της Ουγγαρίας, Χρόνος 16, αρ. φ. 1, σ. 3. 05/01/1966. - Μέλη του ΕΑΜ ►Το Βίντεο από www.YouTube, εταιρεία της Google. πρόσθετες πληροφορίες sophia-ntrekou.gr.

Περισσότερα: ΘέατροΠρόσωπαΤέχνες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.