Νηστεία κι αποχή από τη σκληρότητα | Αέναη επΑνάσταση

Η νηστεία προ των ευθυνών και της προσφοράς

Η νηστεία είναι και θέμα προσωπικό, πέρα από

την συνεννόηση με τον εξομολόγο / πνευματικό. 

Έχει να κάνει με το φαγητό που εμείς ξέρουμε

ο καθένας μας χωριστά, ποιο μας αγριεύει και

υπάρχουν τέτοια φαγητά που μας διεγείρουν. 

Ο Άγιος Χρυσόστομος μάς καταγγέλλει

και την υποκρισία. Θα έλεγα ακόμη να κρατάμε

τη νηστεία της παρασκευής, διότι είναι ημέρα

προσφοράς Στον Άγιο Θεό για το πάθος Του,

που καταδέχτηκε να θυσιαστεί προς σωτηρία μας. 

Να την νηστεύω με ακόμη λίγη αφιέρωση

στην μελέτη του Θείου Δράματος. Αυτή θα 

μας φέρει και προ των ευθυνών, αλλά 

και της προσφοράς της δεύτερης ευκαιρίας.

Νηστεία κι αποχή από την αδικία, την ανομία, 

από την απανθρωπιά, από τη σκληρότητα. 

Νηστεία απ' το ψέμα...

Σοφία Ντρέκου

Ο Άγιος Συμεών εξηγεί γιατί δεν νηστεύουμε

μόνο την πρώτη και την τελευταία εβδομάδα.

Πίνακας ζωγραφικής του Σπύρου Βασιλείου 

«Το Τραπέζι της Καθαρής Δευτέρας», 1950 🎨

Δυστυχώς πολλοί χριστιανοί νηστεύουν την πρώτη και την τελευταία εβδομάδα των νηστειών. Αύτη ή συνήθεια υπάρχει από παλιά. Ό άγιος Συμεών ό Νέος Θεολόγος το 1000 μ.Χ. την ονόμασε ενέργεια εκ του πονηρού υποδεικνύοντας ότι ο αιώνιος φθονερός προτρέπει σ' αυτήν την κακή συνήθεια. 

Ό άγιος συνιστά να νηστεύουμε όπως την πρώτη, έτσι και την δεύτερη εβδομάδα, «καί καθεξῆς ὁμοῦ τάς λοιπάς», δηλαδή να νηστεύουμε με τον ίδιο τρόπο όλες τίς εβδομάδες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

«Ο αεί φθονών τά καλά πονηρός, εκάστω των πιστών λανθανόντως ύπεισερχόμενος και ραθυμία και αμέλεια τούτον άοράτως καταδεσμεύων, άπορρίψαι πείθει καταφρονητικώς άφ' εαυτού τον σωτηριώδη της νηστείας ζυγόν και προς την προτέραν παλινδρόμησα, συνήθειαν, δια τοϋτο την σήμερον ύπομιμνήσκω και παρακαλώ την ύμετέραν άγάπην όμοϋ και πραότητα του μη ύπακοϋσαι καθόλου τω δοσμενεϊ, μηδέ τη πονηρά συνήθεια της ακόρεστου γαστριμαργίας συναπαχθηναι, μηδέ προς την όπισθεν και χρονίαν των πονηρών επιθυμιών έκπλήρωσιν έπαναστρέψαι, άλλ' ως την πρώτην και την δευτέραν ταύτην των νηστειών εβδομάδα τιμήσωμεν και καθεξής όμού τάς λοιπάς». Συμεώνος Νέου Θεολόγου, Περί νηστείας, ΕΠΕ «ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ», τ. 19Δ, σ. 76.

ΔΕΙΤΕ: Όσιος Συμεών. Βίος και Άπαντα τα Έργα του

Αν κυριαρχούσε η νηστεία, η ζωή μας δε θα ήταν γεμάτη στεναγμούς, γιατί αυτή θα δίδασκε σε όλους, όχι μόνο τον περιορισμό της σπάταλης ζωής, αλλά και την αποχή από πολλά κακά. (Μέγας Βασίλειος)

Περισσότερα για την Νηστεία εδώ

🎨 Σπύρος Βασιλείου «Το Τραπέζι της Καθαρής Δευτέρας», 1950

Λιτά και απέριττα απεικόνισε το 1950 πάνω στον καμβά ο Βασιλείου το σαρακοστιανό μας παραδοσιακό τραπέζι. Πάνω σ΄ ένα στρογγυλό μεταλλικό τραπεζάκι καφενείου στρωμένο κι έτοιμο να υποδεχθεί τους αγαπημένους φίλους και να γιορτάσουμε μαζί τους την πρώτη μέρα της σαρακοστής, βρίσκονται τα νηστίσιμα φαγητά που συνηθίζουμε να τρώμε την Καθαρή Δευτέρα: οι ελιές, ο χαλβάς, ο ταραμάς, η λαγάνα, αλλά και η ρετσίνα. Φυσικά δε θα μπορούσε να λείπει μια τέτοια μέρα ο πολύχρωμος χαρταετός. Δίπλα του βρίσκεται ένα μεγάλο ψάθινο καπέλο. Υπάρχει ακόμα ένας χαρταετός μπλεγμένος στα σύρματα και ένας χαρτόμυλος. Στο βάθος φαίνεται η πόλη της Αθήνας και το βουνό Υμηττός.

Μαθητής του Νικολάου Λύτρα στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών: Α.Σ.Κ.Τ. και με επιρροές από το Μπαρόκ και τη φλαμανδική ζωγραφική, τον Φώτη Κόντογλου και τον Δημήτριο Γαλάνη, στρέφεται από νωρίς στην περιγραφή του οικείου, του κοντινού, του συγκεκριμένου, αναπλάθοντάς το με λυρικό ρεαλισμό.

Σε αυτό το έργο, που έγινε στην αρχή της δεκαετίας του ’50, διακρίνεται η αγάπη του για τα απλά πράγματα της καθημερινότητας, για τα αντικείμενα που εκφράζουν τον κόσμο που φεύγει, για οτιδήποτε εκ πρώτης όψεως ασήμαντο.

Τα παραδοσιακά φαγητά στο τραπέζι, ή τα αντικείμενα στα παλιατζίδικα αποκτούν έτσι ένα συμβολικό νόημα, παρά την ταπεινότητα και την απλότητά τους. Στην τεχνοτροπία του ζωγράφου είναι εμφανής η σχέση του με τη βυζαντινή τέχνη (κυλινδρικότητα των μορφών κ.λπ.) όσο και με το Μπαρόκ (ηθογραφική διάθεση).

Ο Σ. Βασιλείου είναι αυτός που πρώτος μετέφερε την ηθογραφία από τον υπαιθριστικό χώρο στον αστικό, σε μια Αθήνα που αυτές τις δεκαετίες μεταβαλλόταν συνεχώς.