Εικαστική σύνθεση: Sophia Drekou
Ποίηση της Σοφίας Ντρέκου σε παράλληλο βηματισμό με τον Τάσο Λειβαδίτη. Μια κραυγή και μια σιγή για όσους σωπαίνουν μες στη νύχτα, μετέωροι, τραγικά αόρατοι. Ένα υπαρξιακό στοχαστικό ποίημα που φωτίζει το μεταίχμιο της ψυχής.
Ένα ποίημα για τους αόρατους ανθρώπους που στέκουν στο μεταίχμιο του κόσμου... εκεί που μιλούν με σιωπές.
Το παρακάτω ποίημα της Σοφίας Ντρέκου συνομιλεί ευθέως με έναν από τους πιο σπαρακτικούς μονολόγους του Τάσου Λειβαδίτη: «Πόσοι άνθρωποι απόψε κρυώνουν από λησμονιά». Σε ρυθμό ήπιο, σχεδόν προσευχητικό, η Σοφία ανιχνεύει την κατάσταση των ανθρώπων εκείνων που δεν έπεσαν ούτε στάθηκαν, έμειναν μετέωροι. Όσοι δεν τα κατάφεραν, όχι γιατί δεν ήθελαν, αλλά γιατί κανείς δεν βρέθηκε να σηκώσει το βάρος τους.
Το ποίημα αρθρώνει φωνή στους σιωπηλούς, φέρνει δάκρυ στην ανάγνωση και φως στην κατανόηση. Είναι μια ποιητική κατάθεση για τους απόντες της Ιστορίας, αυτούς που πονούν, ακούν, και σωπαίνουν μέσα στο σκοτάδι.
Πόσοι άνθρωποι απόψε σωπαίνουν απελπισμένα
Πόσοι άνθρωποι στο μεταίχμιο της επιλογής
δεν τα καταφέρνουν
και μένουν μετέωροι,
σα το μετέωρο βήμα του πελαργού
που τους ξεσκεπάζει.
Σαν τους ανεκπλήρωτους έρωτες
που κοιμούνται στα ημερολόγια
που ποτέ δεν κρατήσαμε.
Φανερώνει την αδυναμία τους
να μην έχουν που να κρυφτούν,
που να κρύψουν
την δυστυχία, το αναφιλητό...
την αδυναμία
να μην μπορούν να πέσουν.
Ώσπου να βρεθεί κάποιος
να σηκώσει το βάρος
του κορμιού τους
μαζί με ότι κουβαλά αυτό.
Πόσοι άνθρωποι
σωπαίνουν απελπισμένα;
Αυτοί που ακούν
τον βουβό πόνο των άλλων
μέσα από τον δικό τους.
...Καὶ ἐκεῖνος ἐσιώπα...
Πόσοι άνθρωποι μένουν στο μεταίχμιο της επιλογής;
Όχι επειδή το διάλεξαν, αλλά επειδή το βήμα τους έμεινε μετέωρο. Όπως ο πελαργός που σταματάει απότομα πάνω από μια πληγή της γης, έτσι κι εκείνοι έμειναν εκεί που το βλέμμα του κόσμου τούς έπαψε να βλέπει. Άνθρωποι που ξεσκεπάστηκαν.
Που δεν πρόλαβαν να φτιάξουν το δικό τους καταφύγιο, ούτε να χωρέσουν στο όνειρο.
Κάποιοι δεν άντεξαν τον χρόνο της απόφασης. Δεν μπόρεσαν να περάσουν απέναντι ...μα ούτε και να γυρίσουν πίσω. Παρέμειναν εκεί. Ακίνητοι. Σαν την επιθυμία που δεν ομολογήθηκε ποτέ. Σαν τους ανεκπλήρωτους έρωτες που δεν γράφτηκαν ούτε σε ημερολόγιο. Μόνο υπονοήθηκαν, μόνο πνίγηκαν, μόνο σώπασαν.
Η δυστυχία τους δεν έχει τόπο να κρυφτεί. Είναι εκτεθειμένη, σαν την κραυγή που δεν βγαίνει από το στόμα. Ένα αναφιλητό χωρίς ακρόαση. Κι εκείνοι, ίσως το πιο τραγικό, δεν έχουν ούτε τη δύναμη να πέσουν. Ούτε να σωριαστούν. Δεν μπορούν. Δεν έχουν πού.
Και τότε χρειάζονται κάποιον. Όχι έναν σωτήρα. Έναν άνθρωπο. Που θα σταθεί, όχι απέναντι, αλλά δίπλα. Που θα δει πίσω απ’ το σώμα το βάρος. Θα καταλάβει πως αυτό που πρέπει να σηκωθεί δεν είναι μόνο το κορμί, αλλά και το απελπισμένο βλέμμα, η ιστορία, η ήττα, το άγχος, η αποτυχία.
Πόσοι άνθρωποι σωπαίνουν, όχι επειδή δεν έχουν κάτι να πουν, αλλά επειδή έμαθαν τον βουβό πόνο των άλλων μέσα απ’ τον δικό τους; Πόσοι ακούν την κραυγή του άλλου σαν να ήταν η δική τους, γιατί ο πόνος τούς έκανε να επικοινωνούν χωρίς λέξεις;
Είναι οι σκιές του Λειβαδίτη. Εκείνοι που «σωπαίνουν πιο απελπισμένα». Εκείνοι που δεν θα μπουν ποτέ σε κατάλογο, σε βιογραφία, σε στίχο, εκτός κι αν γράψει κάποιος από πόνο κι αλήθεια, όχι από λογοτεχνική φιλοδοξία.
Αυτό το ποίημα, που μοιάζει να γράφτηκε σε νύχτα, φωτίζει ακριβώς αυτούς. Τους κρυωμένους από λησμονιά. Τους ξεχασμένους πριν καλά-καλά αγαπηθούν. Τους ηττημένους χωρίς πόλεμο, και τους νικητές που δεν θα πάρουν ποτέ έπαθλο.
Αν ακουμπήσεις την παλάμη σου σε μια τέτοια ψυχή, θα νιώσεις τον κόσμο να πάλλεται. Γιατί εκεί, μέσα στη σιωπή, αναπνέει ακόμη η ζωή. Μόνο που κανείς δεν της μίλησε με τρυφερότητα.
✍️ Σοφία Ντρέκου
Σχολιασμός
Το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη «Πόσοι άνθρωποι απόψε κρυώνουν από λησμονιά» είναι ένας σπαρακτικός κατάλογος της ανθρώπινης μοναξιάς, της βουβής αγωνίας, της ήττας και της σιωπηλής θυσίας. Είναι ένας μονόλογος από τη σκοτεινή πλευρά του ανθρώπινου βίου, μια κατάβαση σε αυτό που οι άλλοι δεν βλέπουν – γιατί δεν θέλουν να δουν.
Το ποίημα της Σοφίας Ντρέκου δεν συνομιλεί απλώς με τον Λειβαδίτη — συμμετέχει. Στέκεται στο ίδιο σκοτάδι, όχι για να προσθέσει ένα ακόμα παράπονο, αλλά για να κρατήσει φως μέσα στη σιωπή. Μιλάει για εκείνους που δεν έπεσαν, αλλά δεν στάθηκαν. Για τους μετέωρους, για τους άγνωστους, για τους ανθρώπους στο μεταίχμιο. Εκεί όπου το σώμα δεν αντέχει, και η ψυχή δεν βρίσκει στήριγμα, έρχεται η σιγή ως ο μόνος τρόπος επιβίωσης.
Και τότε αναδύεται η θεολογική διάσταση: «Καὶ ἐκεῖνος ἐσιώπα.»
Η σιωπή του Χριστού ενώπιον του Πιλάτου δεν είναι αδυναμία. Είναι υπέρτατη ελευθερία.
Έτσι και οι σιωπηλοί του ποιήματος δεν είναι απλώς θύματα. Είναι άγιοι της καθημερινής ύπαρξης. Μορφές που φέρουν το βάρος του κόσμου χωρίς καμία αναγνώριση.
Το ποίημα της Σοφίας γίνεται προσευχή γι’ αυτούς που δεν έμαθαν να προσεύχονται. Ποίηση για εκείνους που δεν πρόλαβαν να γράψουν ούτε μια λέξη — αλλά οι ζωές τους ήταν ένα άγραφο ποίημα, όπως εκείνα που ο Λειβαδίτης ποτέ δεν τελείωσε, γιατί τον έπνιγαν.
by Sophia Drekou🔹Αέναη επΑνάσταση
► Παράλληλο στο ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη,
Ιφιγένεια Γεωργιάδου: Πνοή ζωής αγιασμός η αγωνία σου
στην επαφή της ψυχής με όλο τον εναγώνιο πόνο... 26-6-2020
Αέναη επΑνάσταση - Sophia Ntrekou: Ιφιγένεια, ανεκπλήρωτοι πόθοι
που κοιμούνται μέσα στα ημερολόγια που ποτέ δεν κρατήσαμε· 26-6-2020
Περισσότεροι Διάλογοι: Σοφία Ντρέκου - Ιφιγένεια Γεωργιάδου
Περισσότεροι Διάλογοι: Σοφία Ντρέκου - Ιφιγένεια Γεωργιάδου
8 Μαρτίου 2014
Σοφία Ντρέκου
Πνοή ζωής αγιασμός η αγωνία σου ...εσύ που θεωρείς την ακολουθία μιας ζωής με σπαραγμό στην επαφή της ψυχής με όλο τον εναγώνιο πόνο...
ΑπάντησηΔιαγραφή