Πόσοι άνθρωποι απόψε
αυτή την ώρα κλαίνε ολομόναχοι;
Πόσοι απόψε αυτή την ώρα
καίγονται μέσα από μεγάλα όνειρα...
Πόσοι κρυώνουν από λησμονιά;
Πόσοι απόψε ξεκινάν
περήφανοι και γυρίζουν νικημένοι;
Πόσοι χωρίζονται για πάντα
χωρίς να ξαναϊδωθούν ποτέ;
Πόσοι φωνάζουν απελπισμένα;
Πόσοι σωπαίνουν πιο απελπισμένα;
Πόσοι άνθρωποι στο μεταίχμιο της επιλογής
δεν τα καταφέρνουν και μένουν μετέωροι,
μετέωροι σαν το μετέωρο βήμα του πελαργού
που τους ξεσκεπάζει και φανερώνει την αδυναμία
να μην έχουν που να κρυφτούν,
που να κρύψουν την δυστυχία,
το αναφιλητό και τέλος την αδυναμία
να μην μπορούν να πέσουν, έτσι που να βρεθεί
ο/η, κάποιοι τέλος πάντων να σηκώσουν
το βάρος του κορμιού μαζί με ότι κουβαλά.
Πόσοι σωπαίνουν απελπισμένα;
Αυτοί που ακούν τον βουβό πόνο των άλλων
- Να μάθεις να φεύγεις...
- Καταδίκη τοκιζόμενης υπάρχουσας πορείας (Διάλογος)
- Το τραίνο των Χριστουγέννων
- Οι μελαγχολικοί, υδάτινοι δρόμοι...
- Αυτοί που παραμένουν όρθιοι...
- Αστραπή - Σοφία Ντρέκου
- Ταξίδι στο όνειρο...
