Το Φωτισμένο Παράθυρο του Τάσου Λειβαδίτη
ύστερα αποχαιρετίσαμε την αιωνιότητα και μεγαλώσαμε
Ακόμα κι οι πιο μεγάλες περιπέτειες πεθαίνουν κι εκείνες άδοξα:
σ’ ένα βιβλίο,
στο θλιβερό προάστιο το μικρό κοιμητήρι αχνίζει
τα πρωινά σαν ένα τσαγερό,
τα πουλιά διασχίζουν δίχως οίκτο τα γεγονότα
στις απόμερες συνοικίες
ξενοδοχεία φθηνά όπου φτωχά ζευγάρια ανεβαίνουν,
από μια ετοιμόρροπη σκάλα, στα Ηλύσια πεδία
στο σταθμό οι ατμομηχανές ανασαίνοντας βαριά σαν τους εραστές
κ’ ύστερα στιγμές σιωπηλές που μέσα τους κλαίνε όλα τα λόγια
κι άλλοτε μια αίσθηση ότι κέρδισες το χρόνο
σαν μια λέξη ή μια ταπείνωση.
Λοιπόν, τι απόμεινε; ένας άλλος έζησε τη ζωή μας
και το πρωί είσαι εξουθενωμένος από τόσους αποχωρισμούς.
θυμάμαι, αλήθεια, παιδιά, τότε που τα παιχνίδια μας
θυμάμαι, αλήθεια, παιδιά, τότε που τα παιχνίδια μας
εξαφανίζονταν μυστηριωδώς, ξεχασμένα σε εκείνα
τα απαγορευμένα βασιλεία που τριγυρίζαμε,
χωρίς κανείς να το ξέρει...
ύστερα αποχαιρετίσαμε την αιωνιότητα και μεγαλώσαμε
κάπου αλλού φταίξαμε κι εδώ κάθε χειρονομία μας
ύστερα αποχαιρετίσαμε την αιωνιότητα και μεγαλώσαμε
κάπου αλλού φταίξαμε κι εδώ κάθε χειρονομία μας
είναι και μια τιμωρία...
γνώρισα πολλούς ανθρώπους,
γνώρισα πολλούς ανθρώπους,
τους έβγαλα το καπέλο μου,
άνθρωποι κυριακάτικα θλιμμένοι
άνθρωποι κυριακάτικα θλιμμένοι
κάθε Δευτέρα οι λυπημένοι στρατιώτες
έχουν ένα δικό τους τρόπο
να συνομιλούν με το άπειρο
όπως οι τυφλοί που περπατάνε πιο καλά το βράδυ
κι η νιότη μου που φεύγει, όλο φεύγει
χωρίς να μ’ εγκαταλείπει ποτέ
σκέφτομαι κάποτε να φτιάξω μια γέφυρα
να συνομιλούν με το άπειρο
όπως οι τυφλοί που περπατάνε πιο καλά το βράδυ
κι η νιότη μου που φεύγει, όλο φεύγει
χωρίς να μ’ εγκαταλείπει ποτέ
σκέφτομαι κάποτε να φτιάξω μια γέφυρα
που θα περνάει πάνω απ’ τη λησμονιά
ή να μιλήσω με τόση αθωότητα
που να ξαναβρώ τους γονείς μου
κι αφού ο χρόνος είναι τόσο πολύτιμος
να μπορώ να κοιμάμαι όρθιος σαν τους κρεμασμένους
πράγματα ανύπαρκτα ή φανταστικά,
όμως όταν κλαίω νοιώθω ότι όλα υπάρχουν
και κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
να μπορώ να κοιμάμαι όρθιος σαν τους κρεμασμένους
πράγματα ανύπαρκτα ή φανταστικά,
όμως όταν κλαίω νοιώθω ότι όλα υπάρχουν
και κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ’ ένα άστρο ή ένα γιασεμί
είμαι μελαγχολικός από ευδαιμονίες απερίγραπτες
είμαι λησμονημένος για να μπορώ να θυμάμαι
ένα μόνο φωτισμένο παράθυρο τη νύχτα
είμαι μελαγχολικός από ευδαιμονίες απερίγραπτες
είμαι λησμονημένος για να μπορώ να θυμάμαι
ένα μόνο φωτισμένο παράθυρο τη νύχτα
κάνει τον κόσμο πιο βαθύ-
έχω έναν απέραντο οίκτο για μας, Άννα,
έχω έναν απέραντο οίκτο για μας, Άννα,
οι πιο καλές μας μέρες τέλειωσαν,
δε θα ξαναγίνουμε ποτέ νέοι - αλήθεια,
γιατί δεν ξαναγίνονται νέοι οι άνθρωποι...
γεράσαμε, σε λίγο θα χωριστούμε για πάντα
- και δε μας ειδοποίησε κανείς,
αλλά και τι θα ‘βγαινε; ίσως βέβαια κάτι κάναμε, ίσως
βιαζόμασταν πιο πολύ, ίσως δε δίναμε τόση σημασία
σε πράγματα που μας πέθαναν γρηγορότερα ανοησίες!
– έπρεπε κι εμείς να πληρώσουμε και ήρθε η ώρα
κι ούτε θα μάθει ποτέ κανείς με πόση εγκατάλειψη
έγινε αυτό το ημίφως που όλα τα συγχωρεί ή
με πόση λίγη αθανασία γράφεται ένα αθάνατο ποίημα.
γιατί δεν ξαναγίνονται νέοι οι άνθρωποι...
γεράσαμε, σε λίγο θα χωριστούμε για πάντα
- και δε μας ειδοποίησε κανείς,
αλλά και τι θα ‘βγαινε; ίσως βέβαια κάτι κάναμε, ίσως
βιαζόμασταν πιο πολύ, ίσως δε δίναμε τόση σημασία
σε πράγματα που μας πέθαναν γρηγορότερα ανοησίες!
– έπρεπε κι εμείς να πληρώσουμε και ήρθε η ώρα
κι ούτε θα μάθει ποτέ κανείς με πόση εγκατάλειψη
έγινε αυτό το ημίφως που όλα τα συγχωρεί ή
με πόση λίγη αθανασία γράφεται ένα αθάνατο ποίημα.
Το Φωτισμένο Παράθυρο του Τάσου Λειβαδίτη
παράλληλο με το Το ωραίον, το αιώνιο και το αέναο
Το σπίτι των παιδικών μας χρόνων κατέχει στην καρδιά μας μια θέση μοναδική. Κάποιες εικόνες του θετικές ή αρνητικές, μάς ακολουθούν ως το τέλος της ζωής μας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τα όνειρα στα οποία εμφανίζεται, συχνά ως αλληγορία του βαθύτερου εαυτού μας, αποτελούν πολύτιμο υλικό για την ψυχανάλυση και ψυχιατρική.
Η τέχνη επανέρχεται πάντα σ’ αυτό που επιθυμεί να διασώσει από τη λήθη. Δεν είναι μόνο για να ερμηνεύσει το παρελθόν αλλά και για να νικήσει το πέρασμα του χρόνου, εξασφαλίζοντας όσα ζήσαμε κάποια μορφή αθανασίας.
το στήριγμα της τελειότητας αναμονή
στην διάρκεια της ενατένισης
του αδιάφθορα ωραίου.
Οι δρόμοι έχουν την δική τους ιστορία
και εκεί πλανώνται αδιάκοπα δυναμικά
και στέρεα οι ζωές μας.
Το ωραίον, το αιώνιο και το αέναο
με αθάνατες λέξεις όπως
το «αγαπώ» άρα «Υπάρχω»
γεφυρωμένες λέξεις που με κάνουν
να περνώ στην αιωνιότητα
της αληθινής ύπαρξή μου.
...κι η νιότη μου που φεύγει, όλο φεύγει
χωρίς να μ' εγκαταλείπει ποτέ...
Σκέφτομαι κάποτε να φτιάξω μια γέφυρα
που θα περνάει πάνω απ' τη λησμονιά.
Σοφία Ντρέκου 27 Μαρτίου 2014
Τάσος Λειβαδίτης, από τη συλλογή «Βιολέτες για μια εποχή»
Ενότητα: «Κάτω απ' τον ίδιο αστερισμό», εκδ. Μετρονόμος (1985)
τόμος 3ος, σελ. 241-242 tetradia.blogspot.com / Τετράδια της Αμπάς
Συνθέτης: Lucio Battisti
Στιχουργός: MOGOL Γιαννόπουλος Βασίλης
℗ 1999 Σενάριο, Σκηνοθεσία: Νίκος Σούλης
Στιχουργός: MOGOL Γιαννόπουλος Βασίλης
℗ 1999 Σενάριο, Σκηνοθεσία: Νίκος Σούλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.