Σ' ένα παγκάκι που βρυχάται αλαργινό άρχισε η ιστορία (Video)

της Σοφίας Ντρέκου 

Σ' ένα παγκάκι κάθισαν μαζί

κι άρχισε η ιστορία ενώ κανείς

άλλος δεν κατάλαβε ότι δεν ήταν

μόνο κωμωδία κι έτσι συνέχισαν

να πάσχουν έως το τέλος

δίχως αναφορές γιατί έβλεπαν

ότι με τους άλλους δεν υπήρχαν

παρά μόνο ως ηθοποιοί.[4]

Το παγκάκι που βρυχάται

Λιγόστεψαν τα παγκάκια για τους ερωτευμένους και τους ονειροπόλους ποιητές σε αυτή την πόλη. Δεν βρίσκουν τόπο να σταθούν οι στίχοι και οι όρκοι της αιώνιας αγάπης. Κάποιοι ανεμοδαρμένοι απαγκιάζουν πλέον στα παγκάκια μας.

Απόκληροι και άστεγοι, πένητες και φυγάδες κατέλαβαν τις θέσεις στάθμευσης των μοσχαναθρεμμένων οπισθίων μας. Εκεί που κάποτε χαράζαμε καρδιές κι ονόματα, τώρα κάποιος ανέστιος κοιμάται.

Εκεί που κάποτε ανταμώναμε τον έρωτα, τώρα κάποιος την πείνα και την φτώχεια βάζει τις νύχτες προσκεφάλι. Κάποιος θα ξαποσταίνει τις άδειες ώρες του μέσα στις μικρές αγγελίες και στα «ζητείται». Κάποιος θα δραπετεύει από τα είκοσι υπόγεια τετραγωνικά της Καλλιφρονά για λίγο ανοιξιάτικο φως.

Κατειλημμένα τα παγκάκια μας από περιττές υπάρξεις, που κάθε φορά που σηκώνονται αφήνουν πίσω τους και μια ενοχλητική ιστορία για να καθίσει επάνω της ο επόμενος. Μια ιστορία γεμάτη αγκάθια που τσιμπάνε και ματώνουν σε ένα παγκάκι που βρυχάται.

Εκεί, κάτσε και μάτωσε. Όχι με τα οπίσθια όμως. Κάτσε με το μυαλό σου. Στριμώξου πάνω στους εφιάλτες του προηγούμενου και αφουγκράσου αυτά που άφησε φεύγοντας. Πάρε τον βρυχηθμό του και κάνε τον στίχο. Χάραξέ τον με τον σουγιά της γλώσσας σου πάνω στο παγκάκι για να τον βρει ο επόμενος. Κι εγώ σε αυτή την ποίηση θα υποκλιθώ και όχι στα βραβεία σου. Εκεί θέλω τους στίχους σου. Να λερωθείς και να ματώσεις σε ένα παγκάκι που βρυχάται.[2]

Καταριέμαι την ποίηση 

που περνά τον εαυτό της 

για πολυτέλεια, πολιτιστικό 

στολίδι των ουδέτερων εκείνων

που νίπτουν τα χέρια τους 

και απέχουν για να ξεφύγουν.

Καταριέμαι την ποίηση εκείνων 

που δε συμμετέχουν

μέχρι να βρωμίσουν ολάκεροι.[1]

Παγκάκι αλαργινό, 

Είχα ένα μικρό μυστικό.

Τις ώρες που χάνομαι,

κι ο αέρας μόνο

θα μπορεί ν' ανταμωθεί

με την ανάσα μου

που βγαίνει σιωπηλή,

μην προδωθεί κάθε μου στίχος

που το δρόμο του γυρεύει...

Να κρύβομαι.

Μη φανταστείς, κάτι απλό.

Ένα φτωχό παγκάκι,

απ' τους καιρούς κι απ' τα ταξίδια

φαγωμένο το σκαρί του.

Μια βάρκα ξύλινη μικρή,

μ' αυτήν ταξίδεψαν

αμέτρητοι στο χρόνο αναγκεμένοι.

Ελπίδες κι όνειρα,

για τη ζωή και για το θάνατο.

Φτωχοί και πρόσφυγες,

με μια γωνίτσα του ψωμιού

για λίγο ευτυχισμένοι.

Δειλοί αυτόχειρες που θέλησαν

του χάρου το δικαίωμα να κλέψουν.

Κάτω απ' το φως των αστεριών,

τις νύχτες έρωτες γιομάτοι λόγια του μελιού

στη γεύση φορτωμένα.

Κι αγάπες ψεύτικες,

μ' ένα σκοπό που ασχημονεί

κι ανίερα προσβάλλει την ιδέα.

Μ' ένα παγκάκι που γυρνώ

στα πέρατα του χρόνου,

στου πόνου το λυγμό

ακουμπισμένος θα στέκομαι να κλαίω.

Την πιο μεγάλη της ντροπής την αίσθηση,

το πανωφόρι μου θα βγάζω

μην τη δει κανείς να την σκεπάσω.

Με τα μάτια ανοιχτά τι να δεις... 

τα πάθη του κόσμου.

Κλείσε τα μάτια να δεις τις ανάγκες του κόσμου,
κι αγάπησέ τον, γιατί σου μοιάζει εαυτέ μου.
Είχα ένα μικρό μυστικό, ένα μικρό παγκάκι.[3]

Ακόμα κάτι

Όταν κάθισες 

σ' εκείνο το παγκάκι 

δίπλα στον ζητιάνο 

γιατί δεν άφησες 

κενή τη θέση 

όπως έκαναν 

παλιά στα σπίτια 

για τον ξενιτεμένο; 

Ήταν από περιέργεια 

ή ήσουν ανίκανη 

να δεις τον πόνο του. 

Ήθελες τόσο πολύ 

να διαβάσεις τα δεινά 

που δεν ξέχασε; [4]

Παραπομπές:
1. του Γκαμπριέλ Θελάγια, Η ποίηση είναι ένα όπλο που γεμίζει το μέλλον
2. «Το παγκάκι που βρυχάται» Πέτρος Κατσάκος, left.gr/pagkaki-poy-vryhatai
3. Κυριάκος Σαμαράς, αγρότης, ποιητής / www.facebook.com / kiriakos.samaras
4. Σ' ένα παγκάκι, Νίκος Λυγερός, N. Lygeros by S. Drekou

Πηγή: Αέναη επΑνάσταση by Sophia Ntrekou.gr

Περισσότερα Θέματα: Άστεγοι, Κοινωνία, Ποίηση

0:33 Στο παγκάκι Μαζί

Άνθρωποι μονάχοι: Το βίντεο προβλήθηκε
στη Χριστουγεννιάτικη γιορτή του 3ου
ΕΠΑΛ Ιωαννίνων στις 23-12-2014.

2:51 Άνθρωποι μονάχοι

2:56 Άνθρωποι μονάχοι - Μοσχολιού

FaceBook

Μιχάλης Πυρουνάκης: Αυτή ’ναι’ η Φύση, γεμάτη· κι όλο λειψοί άνθρωποι, σχεδόν πάντοτε, παντού! Γιατί το πέρασμα ήπρεπε να ’ταν περιπάτου… κι ο αμαξιτός, όπισθεν της θέας, αδιάσπαστης εκ παρεισάκτων. 8 Φεβ 2021.

groups/Το Στέκι της Δεξαμενής 6 Νοεμβρίου 2016 Theodora Georgatos: Δυστυχώς αυτή η εικόνα των αστέγων, ειναι ένα φαινόμενο της πολιτισμένης, ξεπεσμένης κοινωνίας μας. Κάθε μέρα τους βλέπεις να ειναι και περισσότεροι, που ειναι αδύνατο να μην τους προσέξεις Το πρόβλημα ειναι τι κάνουμε εμείς οι βολεμένοι. Στο τέλος θα ειναι και αυτοί μια φυσιολογική εικόνα που δεν θα μας κάνει πια εντύπωση 7 Νοεμβρίου 2016 στις 5:03 π.μ.

Aggelos Aslanidis: Κάθε στίχος του ποιήματος και μια εικόνα, μια φωτογραφία που συναντάς στα πάρκα, στην παραλία της Θεσσαλονίκης και αλλού όπου φτωχοί, ρακένδυτοι, χασικλήδες ναρκομανείς, ερωτευμένα ζευγάρια, μέθυσοι κλπ, κοιμούνται τα βράδια και μέχρι αργά το πρωΐ! Αξίζει με βάση το ποίημα να γίνει μια έκθεση φωτογραφίας ή/και έκθεση ζωγραφικής με θέμα ''Το παγκάκι που βρυχάται'' Συγχαρητήρια Σοφία για το ποίημα και για την κοινωνική θεματική που επέλεξες είσαι όντως πολύ φωτισμένη ως άτομο!!!!!!! 7 Νοεμβρίου 2016 στις 6:05 π.μ.

Θεολογία, Επιστήμη, Λογοτεχνία 9 Δεκεμβρίου 2015
Σοφία Ντρέκου 30 Οκτωβρίου 2014 στις 10:29 π.μ.
Σοφία Ντρέκου· 27 Μαΐου 2013