%20Melina%20Mercuri%20movie%20poster.jpg "Stella (1955) Melina Mercuri movie poster")
Ταινία «Στέλλα» Πρεμιέρα 21 Νοεμβρίου 1955 ★ ★ ★ ★ ★
της Σοφίας Ντρέκου (Sophia Drekou)
Αρθρογράφος (BSc in Psychology)
Ταινία - θρύλος του ελληνικού κινηματογράφου, που πρωτοπροβλήθηκε το 1955 και έκανε τη Μελίνα Μερκούρη σταρ διεθνούς βεληνεκούς. Η ατάκα του Γιώργου Φούντα «Στέλλα κρατάω μαχαίρι» έγραψε ιστορία.
Το τολμηρό του θέμα ήταν ίσως η πρώτη πραγματικά
«φεμινιστική» ταινία του ελληνικού κινηματογράφου.
Την ταινία σκηνοθέτησε ο 33χρονος τότε Μιχάλης Κακογιάννης, που είχε δώσει δείγματα του ταλέντου του στην κωμωδία «Κυριακάτικο Ξύπνημα» ένα χρόνο πριν. Ο ίδιος έγραψε το σενάριο, που βασίστηκε στο άπαιχτο θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια» (ανέβηκε για πρώτη φορά μόλις το 1997 από το ΔΗΠΕΘΕ Βόλου σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη), το οποίο μεταφέρει στα καθ’ ημάς την ιστορία της «Κάρμεν» του Μεριμέ.
Πρωταγωνίστρια της ταινίας είναι η Στέλλα (Μελίνα Μερκούρη),
μια δημοφιλής τραγουδίστρια στο λαϊκό μαγαζί «Ο Παράδεισος».
Είναι πανέμορφη και εκρηκτική γυναίκα, που ζει και ερωτεύεται, πέρα από τα στερεότυπα της εποχής της. Όταν γνωρίζει τον Μίλτο (Γιώργος Φούντας), ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού που την τραβά σαν μαγνήτης, διακόπτει τον δεσμό της με τον Αλέκο (Αλέκος Αλεξανδράκης), νεαρό γόνο μιας πλούσιας οικογένειας, που αντιδρούσε στη σχέση τους.
Ο Μίλτος θέλει να την κάνει γυναίκα του κι εκείνη δέχεται, αλλά το μετανιώνει σχεδόν αμέσως. Γυναίκα περήφανη, που αδιαφορεί για τις κοινωνικές συμβάσεις, την ημέρα του γάμου τους τον στήνει στην εκκλησία και περνά τη νύχτα της με τον Αντώνη (Κώστας Κακκαβάς), ένα νεαρό που γνώρισε στο δρόμο. Την αυγή, επιστρέφοντας στο σπίτι της, έρχεται αντιμέτωπη με τον Μίλτο και συναντά τον θάνατο από το μαχαίρι του.
Ο Κακογιάννης συνδυάζει τον ιταλικό νεορεαλισμό με στοιχεία της αρχαίας τραγωδίας και του μελοδράματος. Η ερμηνεία της Μελίνας Μερκούρη είναι συγκλονιστική στο ρόλο της γυναίκας που θέλει να ζήσει ελεύθερη και ανεξάρτητη κι αποτέλεσε το διαβατήριό της για τη διεθνή καριέρα που ακολούθησε.
έξω από το κέντρο «Ο Παράδεισος»
Σπουδαίες ερμηνείες δίνουν και οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές της ταινίας, ανεξάρτητα από το μέγεθος του ρόλου τους: ο Γιώργος Φούντας, ο πρωτοεμφανιζόμενος Κώστας Κακκαβάς, η «τραγουδίστρια της νίκης» Σοφία Βέμπο (Μαρία), ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος (Μήτσος), η Βούλα Ζουμπουλάκη (Αννέτα), η Χριστίνα Καλογερίκου (μητέρα του Μίλτου) και η Τασσώ Καββαδία (αδελφή του Αλέκου).
Τα σκηνικά υπογράφει ο Γιάννης Τσαρούχης και τη μουσική ο Μάνος Χατζιδάκις με συνεργασία με τον Βασίλη Τσιτσάνη. Κλασική είναι η ερμηνεία της Μελίνας Μερκούρη στο τραγούδι «Αγάπη που έγινες δίκοπο μαχαίρι», ενώ στην ταινία ακούστηκαν για πρώτη φορά τα τραγούδια «Εφτά τραγούδια θα σου πω» και «Το Φεγγάρι είναι κόκκινο».
Τα γυρίσματα έγιναν σε τοποθεσίες του Πειραιά και της Αθήνας. Το τρίστρατο που φαίνεται στο φινάλε, αγνώριστο σήμερα, σχηματίζεται από τη συμβολή των οδών Καλλιδρομίου, Πλαπούτα και Τσαμαδού στα Εξάρχεια.
Η «Στέλλα» πρωτοπροβλήθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ των Καννών του 1955 (26 Απριλίου - 10 Μαΐου) και δημιούργησε αίσθηση, αν και δεν κέρδισε κάποιο βραβείο. Από εκεί χρονολογείται και η γνωριμία του Ζιλ Ντασέν με τη Μελίνα Μερκούρη, η οποία έγινε η μούσα του στις κατοπινές του ταινίες. Τον επόμενο χρόνο κέρδισε τη «Χρυσή Σφαίρα» καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας της Ένωσης Ξένων Ανταποκριτών του Χόλυγουντ και προτάθηκε για το Όσκαρ ενδυματολογίας (Ντένη Βαχλιώτη).
Στους ελληνικούς κινηματογράφους έκανε πρεμιέρα στις 21 Νοεμβρίου 1955 και ήταν η πιο εμπορική της σεζόν 1955-1956, από τις 24 συνολικά ελληνικές παραγωγές που προβλήθηκαν (134.142 εισιτήρια).
Η κριτική ήταν από αμήχανη έως ευνοϊκή για την ταινία.
Εχθρική ήταν η στάση των εντύπων της Αριστεράς. «Το ξετραχηλισμένο αυτό γύναιο, η γυναίκα που δεν θέλει να παντρευτεί για να 'χει το ελεύθερο να γλεντάει τη ζωή της, είναι ένας χαρακτήρας;» διερωτάται ο Αντώνης Μοσχοβάκης στην «Επιθεώρηση Τέχνης», ενώ ο Κώστας Σταματίου από τις στήλες της Αυγής χαρακτηρίζει την ταινία «ξεδιάντροπο μελόδραμα, που προβάλλει ό,τι χαμηλότερο, ό,τι πιο «λούμπεν», ό,τι πιο χυδαίο και καθυστερημένο στοιχείο υπάρχει στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα».
Η ατάκα του Γιώργου Φούντα «Στέλλα κρατάω μαχαίρι» έγραψε ιστορία.
🎬 Δείτε ολόκληρη την ταινία «Στέλλα» (1955) στο Facebook ΕΔΩ
Ο μήνας έχει δεκατρείς - Σοφία Βέμπο (1955)
Η ταινία «Στέλλα» είναι ελληνική αισθηματική-δραματική ταινία του 1955, σε σκηνοθεσία και σενάριο Μιχάλη Κακογιάννη. Βασίζεται στο θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια», ενώ είναι εμπνευσμένη δραματουργικά από το μύθο της Κάρμεν. Η παραγωγή ανήκει στη Μήλλας Φιλμ και πρωταγωνιστούν οι Μελίνα Μερκούρη και Γιώργος Φούντας.
Δείτε: Μελίνα Μερκούρη. Η «μαρμάρινη» γυναίκα που άφησε αγωνιστική ιστορία για τα Γλυπτά του Παρθενώνα (Αφιέρωμα)
Διακρίθηκε με τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξένης ταινίας το 1956 και με το βραβείο καλύτερης ταινίας ρετροσπεκτίβας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1960.
Η ταινία ήταν φαβορί για το Χρυσό Φοίνικα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών το 1955 και η Μελίνα Μερκούρη για το βραβείο καλύτερης ηθοποιού· δεν κέρδισε όμως κανένα από τα δύο. Το γεγονός αυτό προκάλεσε διαμάχη με αποτέλεσμα η Isa Miranda, μέλος της κριτικής επιτροπής, να δώσει στη Μερκούρη ένα ειδικό βραβείο ερμηνείας το οποίο ονομάστηκε βραβείο «Isa Miranda».
Ήταν επιπλέον η ελληνική υποβολή για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας του 1956. Υπήρξε η τελευταία ταινία της Μήλας Φιλμ, σημειώνοντας αξιοσημείωτη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία (134.142 εισιτήρια). Σε αυτή πραγματοποίησαν την πρώτη κινηματογραφική εμφάνισή τους η Μελίνα Μερκούρη και ο Κώστας Κακκαβάς.
Τη μουσική έγραψε ο Μάνος Χατζιδάκις ενώ κλασική είναι η ερμηνεία της Μελίνας Μερκούρη στο τραγούδι Αγάπη Που 'γινες Δίκοπο Μαχαίρι. Στην ταινία ακούστηκαν για πρώτη φορά τα τραγούδια «Εφτά τραγούδια θα σου πω» και «Το Φεγγάρι είναι κόκκινο».
Η ηρωίδα, που διαλέγει το δικό της δρόμο αντιμετώπισης των αντιλήψεών της ενόχλησε τα αριστερά έντυπα «Αυγή» και «Επιθεώρηση Τέχνης», με αποτέλεσμα να επιτεθούν σκληρά κατά της ταινίας. Τα σχόλια του ξένου Τύπου στις Κάννες ήταν ιδιαίτερα ευνοϊκά για την ηρωίδα-πρότυπο της γυναικείας απελευθέρωσης.
Τη μουσική έγραψε ο Μάνος Χατζιδάκις ενώ κλασική είναι η ερμηνεία της Μελίνας Μερκούρη στο τραγούδι Αγάπη Που 'γινες Δίκοπο Μαχαίρι. Στην ταινία ακούστηκαν για πρώτη φορά τα τραγούδια «Εφτά τραγούδια θα σου πω» και «Το Φεγγάρι είναι κόκκινο».
Η ηρωίδα, που διαλέγει το δικό της δρόμο αντιμετώπισης των αντιλήψεών της ενόχλησε τα αριστερά έντυπα «Αυγή» και «Επιθεώρηση Τέχνης», με αποτέλεσμα να επιτεθούν σκληρά κατά της ταινίας. Τα σχόλια του ξένου Τύπου στις Κάννες ήταν ιδιαίτερα ευνοϊκά για την ηρωίδα-πρότυπο της γυναικείας απελευθέρωσης.
Μια από τις ατάκες που έμεινα γνωστές από την ταινία ακόμα και σήμερα είναι το «Στέλλα κρατάω μαχαίρι».
Διχασμένοι οι κριτικοί της εποχής, αντιμετώπισαν την ταινία είτε με ευμενή σχόλια, είτε με εξαιρετικά αρνητική κριτική (ειδικά από τον αριστερό Τύπο της εποχής). Στο μόνο που όλοι συμφωνούσαν, ήταν η ερμηνεία της Μελίνας Μερκούρη, η οποία επαινέθηκε. Οι περισσότεροι κριτικοί περιέγραψαν την ταινία ως ένα ηχηρό κατηγορητήριο σε βάρος της πατριαρχίας, με την πρωταγωνίστρια να εκπροσωπεί ένα γυναικείο πρότυπο που ήταν αναμφίβολα ξένο προς την ελληνική κοινωνία της εποχής, αλλά και μια διαχρονική ηρωίδα τραγωδίας.
Κατά τον ιστορικό Γιάννη Σολδάτο, η Στέλλα εξέφραζε τις επιθυμίες πολλών γυναικών, λίγες από τις οποίες ωστόσο τολμούσαν να ακολουθήσουν το παράδειγμά της. Ειδικότερα, προσωποποιεί τη σύγκρουση των παραδοσιακών αξιών, του ηθικού κώδικα και της τιμής με το ερωτικό πάθος που τελικά δε διασώζεται σε αυτά τα πλαίσια.
• Γιάννη Σολδάτου, «Ένας αιώνας Ελληνικός Κινηματογράφος», 1ος τόμος 1900 - 1970, Εκδόσεις Κοχλίας, Αθήνα 2001, σελίδες 152-153.
Πρόσωπα και γεγονότα, που σαν σήμερα κυριάρχησαν στην ελληνική και διεθνή επικαιρότητα, μέσα από το Ιστορικό Αρχείο των εφημερίδων «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ
Στις 21 Νοεμβρίου 1955 έκανε πρεμιέρα η κινηματογραφική ταινία, «Στέλλα», σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη και τους Μελίνα Μερκούρη, Γιώργο Φούντα και Αλέκο Αλέξανδρακη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Ο Κακογιάννης είχε βασίσει το σενάριο της ταινίας στο θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, «Στέλλα με τα κόκκινα γάντια»,
Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»
Γράφουν «ΤΟ ΒΗΜΑ», 22.11.1955, και
«ΤΑ ΝΕΑ» της 21ης Νοεμβρίου 1955:
Η πλοκή
Η εντυπωσιακή Στέλλα, τραγουδίστρια στο μουσικό κέντρο, Παράδεισος έχει σχέση με τον γόνο πλούσιας οικογενείας, Αλέκο, (σ.σ. Αλέκο Αλεξανδράκης) τον οποίο όμως εγκαταλείπει για τον ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού, Μίλτο (σ.σ. Γιώργο Φούντα).
Η αγάπη της όμως για ανεξαρτησία θα οδηγήσει σε τραγικές συνέπειες.
Για τη μουσική της ταινίας συμπράττουν μεγαθήρια της ελληνικής μουσικής.
Οι συνθέσεις είναι του Μάνου Χατζιδάκι και στη σύνθεση των λαϊκών μοτίβών συμμετέχει ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο οποίος παίζει και το μουσικό θέμα των τίτλων, δυστυχώς όχι on camera.
Στον ρόλο της Μαρίας, τραγουδίστριας και ιδιοκτήτριας του μουσικού κέντρου που δουλεύει η Στέλλα, εμφανίζεται η Σοφία Βέμπο, η οποία χαρίζει τη φωνή της στο τραγούδι «Ο μήνας έχει δεκατρείς».
Τη διαμόρφωση του σκηνικού ανέλαβαν οι σπουδαίοι έλληνες ζωγράφους, Γιάννη Τσαρούχη και Βλάση Κανιάρη.
Η πρεμιέρα
Η επίσημη πρεμιέρα της ταινίας έγινε στον κινηματογράφο Ορφέα παρουσία της Μελίνας Μερκούρη, του Μιχάλη Κακογιάννη, του Ζυλ Ντασέν, του υπουργού Προεδρίας της Κυβέρνησης Παπάγου, Γεώργιο Ράλλη.
«ΤΑ ΝΕΑ», 22.11.1955, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»
Η Μελίνα Μερκούρη από τη σκηνή του Ορφέα, αφού ευχαρίστησε τους παρευρισκόμενους, τον Μιχάλη Κακογιάννη και όλους όσοι εργάστηκαν για την ταινία, είπε απευθυνόμενη στην «πλατεία». «Την αγαπώ την ‘Στέλλα’. Ελπίζω να αρέση και σε σας».
Οι κριτικές
Στο τεύχος της 3ης Δεκεμβρίου 1955, το περιοδικό «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ» συγκεντρώνει τις κριτικές των μεγάλων εφημερίδων της εποχής.
«ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ», 3.12.1955, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»
Γράφει ο Ταχυδρόμος: « ’’Το Βήμα’’ βλέπει τρία πράγματα στην ταινία αυτή: Μία μεγάλη ηθοποιό, ένα πολύ καλό σενάριο, μία καλή σκηνοθεσία»
Η εμφάνιση της Μερκούρη ήταν κάτι για το οποίο συμφώνησαν όλοι.
«Η κριτικός της ‘Καθημερινής’ αφού είδε, όπως μας διαβεβαιώνει πέντε φορές την ταινία, τολμά να πη ότι ‘η ερμηνεία της Μελίνας είναι μία μεγάλη, πλούσια δημιουργία διεθνούς κλάσεως’, ενώ ο κριτικός της ‘Αυγής’ μάς εξηγεί πιο αναλυτικά ότι η ‘Μελίνα χρησιμοποιεί τις υποκριτικές της δυνατότητες με αφάνταστη φυσικότητα σε μία κλίμακα, που πάει από την πιο φτηνή χυδαιότητα ως τον πιο δυνατό δραματικό τόνο’ (Γιατί τώρα τα δύο αυτά σημεία βρίσκονται αναγκαστικά τόσο απομακρυσμένα το ένα από το άλλο, ο κριτικός δεν μας το εξηγεί».
Για την ταινία πάντως υπάρχει διαφωνία καθώς απέναντι από τα θετικά σχόλια του Βήματος, τίθεται η κριτική της «Αυγής», σύμφωνα με την οποία η ταινία «Στέλλα» ήταν ένα «ξεδιάντροπο μελόδραμα, που προβάλλει ό,τι χαμηλότερο, ό,τι πιο λούμπεν, ό,τι πιο χυδαίο και καθυστερημένο στοιχείο υπάρχει στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα».
Η «Εστία» κατήγγειλε «το κακοηθέστατον σενάριον που εμφανίζει ένα βρωμερόν γύναιον ως πρόμαχον της ελευθερίας των ηθών και ως εκ πεποιθήσεως έχθραν του γάμου, τον οποίον θεωρεί απαράδεκτον φυλακήν.
Ίσως η μοναδική φορά που η «Αυγή» και η «Εστία» συμφώνησαν…
by Αέναη επΑνάσταση | Sophia Drekou
Δείτε ακόμη:
• Dimitris Eleftheriotis, Popular cinemas of Europe: studies of texts, contexts, and frameworks, Continuum International Publishing Group, 2001, σσ. 157-161
Γιώργος Παπαστεφάνου 9 Σεπτεμβρίου 2015: «Τέσσερα αυτόγραφα μέσα σε ένα απόγευμα, ήταν μεγάλη επιτυχία! Μελίνα, Μυράτ, Ζουμπουλάκη, Διαμαντόπουλος. Οι πρωταγωνιστές του έργου «Εφτά χρόνια φαγούρα», που είχα δει το προηγούμενο βράδυ 8 Ιουλίου 1955 στο κλιματιζόμενο θέατρο Κοτοπούλη-Rex.
Η κλασική σκηνή με Μερκούρη και Φούντα
στο τέρμα της Καλλιδρομίου στα Εξάρχεια
Ήμουν μόνο 14 χρονών, αλλά από θάρρος άλλο τίποτα! Ξετρελαμένος καθώς ήμουνα με τη Μελίνα στήθηκα το επόμενο πρωί έξω απ' το σπίτι της, Ακαδημίας 8, ελπίζοντας να την πετύχω και πάλι, αφού είχα ήδη μιλήσει μαζί της στο τηλέφωνο. Τον αριθμό τον βρήκα στον κατάλογο. Στο όνομα του συζύγου, Χαροκόπος. Δεν χρειάστηκε να περιμένουμε πολύ, ήταν μαζί μου κι ο συμμαθητής μου ο Σπύρος Ταβουλάρης.
Όταν την είδαμε να βγαίνει απ' το ασανσέρ, είχαμε μπροστά μας μια Θεά! Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας ηθοποιοί, τη ρώτησα καθώς μου χάιδευε το μάγουλο. Τσάπλιν και Γκάρμπο, πάνω απ' όλους, μού είπε. Θα θέλαμε να σας ξαναδούμε της ψιθύρισα μαγεμένος όπως ήταν έτοιμη να φύγει. Τότε ελάτε το απόγευμα στο θέατρο. Δεν ξέραμε αν το εννοούσε, αλλά πήγαμε! Και μείναμε σε όλη την παράσταση, όχι όμως στην πλατεία, αλλά στο καμαρίνι της Μελίνας.
Ήταν η πρώτη φορά που ζούσαμε από μέσα τα παρασκήνια του θεάτρου. Οι ηθοποιοί μπαινόβγαιναν συνέχεια, εμείς γλώσσα μέσα δεν βάζαμε, αλλά κανείς τους δεν γύρισε να πει «άντε, παιδάκια, αρκετά, καιρός να πάτε σπίτια σας!». Αντίθετα, ήταν όλοι τους πολύ τρυφεροί μαζί μας. Και με όλους, αργότερα, όταν άρχισα να δουλεύω στο ραδιόφωνο, συνδέθηκα πολύ. Φυσικά, και με τη Βούλα Ζουμπουλάκη, που ήταν μια αξιολάτρευτη γυναίκα.
Όποτε συναντιόμασταν ή μιλούσαμε στο τηλέφωνο, έδειχνε να χαίρεται το ίδιο όσο κι εγώ, αν και την ενοχλούσε που της έλεγα ότι θεωρώ τον ρόλο της Αννέτας στη «Στέλλα» μια μεγάλη στιγμή στην καριέρα της. «Μα είναι δυνατόν να μου μιλάς για την Αννέτα, όταν έχω παίξει τόσους άλλους σπουδαίους ρόλους;». Και σ' αυτούς τους άλλους ρόλους εγώ την είχα δει. «Βασίλισσα και οι επαναστάτες», «Ρέκβιεμ για μια μοναχή», «Η λυσσασμένη γάτα», «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» μέχρι «Φθινοπωρινή παλίρροια» της Δάφνης ντι Μωριέ. Και όμως ο κόσμος θα σε θυμάται κυρίως για τη «Στέλλα», της έλεγα, γιατί ήσουνα τέλεια σε μια ταινία που θα τη βλέπουν και οι επόμενες γενιές.
Οι θεατρικοί ρόλοι χάνονται μαζί με την παράσταση. Το σινεμά μένει. Για τελευταία φορά μίλησα με τη Βούλα Ζουμπουλάκη πριν από ένα ή δύο χρόνια. Πάλι την είχα δει στη «Στέλλα» και της τηλεφώνησα για να της ξαναπώ πόσο πολύ μου άρεσε. «Ναι, νομίζω πώς ήμουνα καλή» παραδέχθηκε επιτέλους.»
Στις 21 Νοεμβρίου 1955 έκανε πρεμιέρα η κινηματογραφική ταινία, «Στέλλα», σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη και τους Μελίνα Μερκούρη, Γιώργο Φούντα και Αλέκο Αλέξανδρακη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Ο Κακογιάννης είχε βασίσει το σενάριο της ταινίας στο θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, «Στέλλα με τα κόκκινα γάντια»,
Γράφουν «ΤΟ ΒΗΜΑ», 22.11.1955, και
«ΤΑ ΝΕΑ» της 21ης Νοεμβρίου 1955:
«Η ηρωίδα, μια τραγουδίστρια της νυχτερινής ζωής, δίνει την προσωπική της μάχη ανάμεσα σε δύο ερωτικές συμπληγάδες – έναν νέο του λεγόμενου καλού κόσμου (σ.σ. Αλέκος Αλεξανδράκης), που συντρίβεται στο πέρασμα της Στέλλας, και έναν παράφορο ποδοσφαιριστή (σ.σ. Γιώργος Φούντας) – για να καταλήξει στο μοιραίο τέλος»
Η πλοκή
Η εντυπωσιακή Στέλλα, τραγουδίστρια στο μουσικό κέντρο, Παράδεισος έχει σχέση με τον γόνο πλούσιας οικογενείας, Αλέκο, (σ.σ. Αλέκο Αλεξανδράκης) τον οποίο όμως εγκαταλείπει για τον ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού, Μίλτο (σ.σ. Γιώργο Φούντα).
Η αγάπη της όμως για ανεξαρτησία θα οδηγήσει σε τραγικές συνέπειες.
.
Για τη μουσική της ταινίας συμπράττουν μεγαθήρια της ελληνικής μουσικής.
Οι συνθέσεις είναι του Μάνου Χατζιδάκι και στη σύνθεση των λαϊκών μοτίβών συμμετέχει ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο οποίος παίζει και το μουσικό θέμα των τίτλων, δυστυχώς όχι on camera.
Στον ρόλο της Μαρίας, τραγουδίστριας και ιδιοκτήτριας του μουσικού κέντρου που δουλεύει η Στέλλα, εμφανίζεται η Σοφία Βέμπο, η οποία χαρίζει τη φωνή της στο τραγούδι «Ο μήνας έχει δεκατρείς».
Τη διαμόρφωση του σκηνικού ανέλαβαν οι σπουδαίοι έλληνες ζωγράφους, Γιάννη Τσαρούχη και Βλάση Κανιάρη.
Η πρεμιέρα
Η επίσημη πρεμιέρα της ταινίας έγινε στον κινηματογράφο Ορφέα παρουσία της Μελίνας Μερκούρη, του Μιχάλη Κακογιάννη, του Ζυλ Ντασέν, του υπουργού Προεδρίας της Κυβέρνησης Παπάγου, Γεώργιο Ράλλη.
Η Μελίνα Μερκούρη από τη σκηνή του Ορφέα, αφού ευχαρίστησε τους παρευρισκόμενους, τον Μιχάλη Κακογιάννη και όλους όσοι εργάστηκαν για την ταινία, είπε απευθυνόμενη στην «πλατεία». «Την αγαπώ την ‘Στέλλα’. Ελπίζω να αρέση και σε σας».
Οι κριτικές
Στο τεύχος της 3ης Δεκεμβρίου 1955, το περιοδικό «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ» συγκεντρώνει τις κριτικές των μεγάλων εφημερίδων της εποχής.
«ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ», 3.12.1955, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»
Γράφει ο Ταχυδρόμος: « ’’Το Βήμα’’ βλέπει τρία πράγματα στην ταινία αυτή: Μία μεγάλη ηθοποιό, ένα πολύ καλό σενάριο, μία καλή σκηνοθεσία»
Η εμφάνιση της Μερκούρη ήταν κάτι για το οποίο συμφώνησαν όλοι.
«Η κριτικός της ‘Καθημερινής’ αφού είδε, όπως μας διαβεβαιώνει πέντε φορές την ταινία, τολμά να πη ότι ‘η ερμηνεία της Μελίνας είναι μία μεγάλη, πλούσια δημιουργία διεθνούς κλάσεως’, ενώ ο κριτικός της ‘Αυγής’ μάς εξηγεί πιο αναλυτικά ότι η ‘Μελίνα χρησιμοποιεί τις υποκριτικές της δυνατότητες με αφάνταστη φυσικότητα σε μία κλίμακα, που πάει από την πιο φτηνή χυδαιότητα ως τον πιο δυνατό δραματικό τόνο’ (Γιατί τώρα τα δύο αυτά σημεία βρίσκονται αναγκαστικά τόσο απομακρυσμένα το ένα από το άλλο, ο κριτικός δεν μας το εξηγεί».
Για την ταινία πάντως υπάρχει διαφωνία καθώς απέναντι από τα θετικά σχόλια του Βήματος, τίθεται η κριτική της «Αυγής», σύμφωνα με την οποία η ταινία «Στέλλα» ήταν ένα «ξεδιάντροπο μελόδραμα, που προβάλλει ό,τι χαμηλότερο, ό,τι πιο λούμπεν, ό,τι πιο χυδαίο και καθυστερημένο στοιχείο υπάρχει στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα».
Η «Εστία» κατήγγειλε «το κακοηθέστατον σενάριον που εμφανίζει ένα βρωμερόν γύναιον ως πρόμαχον της ελευθερίας των ηθών και ως εκ πεποιθήσεως έχθραν του γάμου, τον οποίον θεωρεί απαράδεκτον φυλακήν.
Ίσως η μοναδική φορά που η «Αυγή» και η «Εστία» συμφώνησαν…
by Αέναη επΑνάσταση | Sophia Drekou
Δείτε ακόμη:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.