Η νύχτα που δεν τελειώνει κοντά στο τζάκι που φωτίζει
Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου
Τα κείμενα που επιλέξαμε
να διαβάσουμε μαζί
ήταν όλα για να είμαστε
κοντά στο τζάκι μέσα
στη νύχτα με μουσική.
Με το τζάκι αναμμένο όλοι μαζί
διαβάζουμε τα βιβλία της βιβλιοθήκης
για να χαρούμε με τη μνήμη της
Ανθρωπότητας που ζει με τον χρόνο.
Όταν κάθισαν κοντά στο τζάκι έβαλε
ν’ ακούσουν τη Συμφωνία Νέου Κόσμου
του Dvorak. (σ.σ. βλ. στο τέλος)
του Dvorak. (σ.σ. βλ. στο τέλος)
Δεν κατάλαβαν για ποιο λόγο
αφού αυτό το έργο ήταν του 1893.
Μετά έμαθαν ότι το 1969 την είχε μαζί του
αφού αυτό το έργο ήταν του 1893.
Μετά έμαθαν ότι το 1969 την είχε μαζί του
στην αποστολή Apollo 11, ο Neil Armstrong
αλλά και πάλι δεν είδαν αμέσως
τη σχέση με το πρόγραμμα
της ευρωπαϊκής αποκατάστασης.
αλλά και πάλι δεν είδαν αμέσως
τη σχέση με το πρόγραμμα
της ευρωπαϊκής αποκατάστασης.
Σιγά σιγά τους έδειχνε
το βάθος της σχέσης που υπήρχε
μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής.
Έτσι είδαν με το βλέμμα του το δεσμό
που θα έσωζε την ιστορία
από τη βαρβαρότητα.
Διότι και η μεγαλοψυχία είχε
μία ιστορική βαθύτητα
που ξεπερνούσε τα στενά όρια
των οργάνων της βαρβαρότητας.
Ήξεραν ότι πρόσεχε τις ενδείξεις
ακόμα και τα λουλούδια των πόλεων
και των μοναστηριών για να ευχαριστήσει
τους δίκαιους και τις δίκαιες.
(σ.σ. βλ. στο τέλος ιστορικό και βίντεο)
Έβλεπα το χαμόγελό σου
Η νύχτα που δεν τελειώνει
Παραδόξως το κρύο την ξύπνησε. Τα ξύλα στο τζάκι είχαν σχεδόν τελειώσει. Σηκώθηκε για να προσθέσει κι άλλα. Η νύχτα δεν έλεγε να τελειώσει. Η φωτιά ξαναπήρε μπρος και μαζί της το μυαλό της. Έτσι, αντιλήφθηκε ότι το σαλόνι είχε γεμίσει βιβλία με αναφορές για το παρελθόν. Πάντα ήθελε να είναι γνώστης της ιστορίας, αλλά την είχε απασχολήσει η γλώσσα. Και μόνο όταν ανακάλυψε την αξία της στρατηγικής επανήλθε στην πρώτη της αγάπη. Προσπάθησε να συγκεντρώσει τις ιδέες της.
Είχε διαβάσει το μυθιστόρημα του ιππότη δίχως πανοπλία και την είχε αγγίξει, αλλά δεν μπορούσε να φανταστεί το αδιανόητο. Ο συγγραφέας είχε βάλει ιστορικά στοιχεία για να είναι πιο αληθοφανές αλλά τώρα έβλεπε ότι επρόκειτο για την ίδια την ιστορία. Θυμήθηκε αυτό που της είχε πει η φίλη της, η θεατρίνα, για τους Δίκαιους του Camus. Ενώ έκανε τόσες πρόβες πάνω στο θεατρικό, έπαθε ένα σοκ όταν της αποκάλυψαν ότι βασιζόταν σε μια αληθινή ιστορία. Είχε ανατρέξει σε πηγές και όντως είχε βρει περισσότερα απ’ όσα είχε φανταστεί.
Έτσι το θέατρο μιλούσε για την αλήθεια κι αυτή προσπαθούσε να προσποιηθεί. Έτσι κι αυτή αντιμέτωπη με τόσα έγγραφα, μαρτυρίες, σφραγίδες, οικόσημα έβλεπε έναν άλλο κόσμο παράλληλο και κατανόησε τη σημασία της έκφρασης: η ζωή είναι αλλού. Δίπλα στην ύπαρξη των άλλων που προστατεύουν οι άλλοι άλλοι. Τόσο απλά. Κοίταξε τη φωτιά κι είδε το φως του μαύρου.
Δίπλα στο τζάκι
Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί το τζάκι αναμμένο
την ώρα που αλλού ο ήλιος έλουζε τα παράθυρα.
Κι όμως αυτό γινόταν ταυτόχρονα την ίδια εποχή
ενώ στο άλλο ημισφαίριο άρχιζε το λεγόμενο καλοκαίρι.
Οι αναφορές ήταν έμμεσες
και αφορούσαν το βαθύ παρελθόν
ενώ μια άγνωστη σ’ ένα γενεαλογικό δέντρο
πάλευε για να υπάρξει
επειδή άλλοι είχαν ξεχάσει
ακόμα και τη ζωή της.
Όμως οι Δίκαιοι δεν ξεχνούσαν
και σιγά σιγά τα στοιχεία πλήθαιναν.
Άλλωστε το είχαν υποσχεθεί
και πάντα τηρούσαν την υπόσχεσή τους.
Για αυτό χάρηκαν τόσο πολύ
όταν ανακάλυψαν το αρχειακό υλικό
διότι ήταν αποδεικτικά στοιχεία
ικανά να μεταμορφώσουν
ακόμα και την ψυχή των ανθρώπων
που ήθελαν να ζήσουν ελεύθεροι.
Όταν το τζάκι φωτίζει τη νύχτα
- Κοίτα τη φωτιά για να δεις το φως. Σιωπή
Κοντά στο τζάκι θυμήθηκες τη ζέστη
και το τσάι από το σαμοβάρι
έτσι κάθισες διαφορετικά στην πολυθρόνα
κι ακούμπησες τον αριστερό κρόταφο πάνω της
για ν’ ακούσεις τους άλλους να μιλούν
για την πρώτη πράξη των Δημιουργών.
Δείτε: Ν. Λυγερός - Οι Δημιουργοί (Θεατρικό δράμα, video)
Νυχτερινή πτήση
Όταν την έβαλε πάνω του ενώθηκε το φως του ουρανού και η φωτιά της θάλασσας. Είχαν ξαναβρεθεί μετά από τόσους αιώνες. Και κάθε κομμάτι του σώματος ήθελε να το νιώσει, όπως το είχαν ζήσει τα πνεύματά τους όταν ένιωσαν τη διασταύρωση μετά το σοκ της διακλάδωσης.
Ήταν τόσο ζεστή που είχε την εντύπωση ότι έπλαθε την ίδια της την αγάπη κι εκείνη του έδινε τα πάντα από το είναι της για να γίνουν μια γεύση, ένα άρωμα, μια ζωή. Ένιωθε μέσα της τον πολεμιστή του φωτός κι έπινε κάθε σταγόνα της θάλασσάς της. Όταν οι ανάσες τους έγιναν μια, έφτασαν μαζί σε εκείνο το σημείο της αρμονίας που βρίσκεται μετά το τέλος όπου σπάνια εισχωρούν οι άνθρωποι. Διότι πρέπει να ξέρεις ότι υπάρχει εξέλιξη στην τελειότητα.
Δεν σταμάτησαν όμως αφού συντονίστηκαν με το σίδερο που είχε πλάσει χειροποίητα το τζάκι των αιώνων. Έτσι έζησαν κάθε στιγμή της νύχτας για να μη χαθεί στάλα του χρόνου που ζούσαν μαζί τόσο κοντά ο ένας μέσα στην άλλη δίχως να υπάρχει διαχωρισμός των δερμάτων σαν να ήταν το ίδιο βιβλίο της ουσίας.
Η φλοκάτη στο τζάκι
σου θύμισε την άνεση
και το άγγιγμα
της βαθιάς αγάπης
που ξεπερνά κάθε
κοινωνικό εμπόδιο.
Είχε φέρει μαζί του το μαντολίνο αλλά δεν το έβγαλε από τη θήκη του. Άλλωστε ήξερε ότι προτιμούσε να το κάνει η ίδια σαν να ξετύλιγε ένα δώρο. Εδώ δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή άρα γεύτηκαν διαφορετικά τη διπλή τους χαρά. Οι ψυχές τους ήταν και πάλι ενωμένες στο νησί της Ρόδου που ήταν και πάλι ελεύθερο μετά από αιώνες. Ζούσαν το όραμα που της είχε πει πριν από αιώνες. Τον κοίταξε καλά και τον φαντάστηκε χωρίς το κοστούμι του έτσι είδε και πάλι τον ιππότη χωρίς πανοπλία.
Χωρίς να το αντιληφθεί παράγγειλε η ίδια δύο ποτήρια κονιάκ. Και κοίταξε προσεχτικά το χέρι του όταν χούφτωσε το χαρακτηριστικό ποτήρι για να το ζεστάνει και να αρχίσουν να σπάζουν τη μύτη της τα αρώματά του. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να μοιραστούν τη χαρά τους, τουλάχιστον σε αυτόν τον χώρο. Έτσι του πρότεινε να επιστρέψουν στο ξενοδοχείο τους για να συνεχίσουν το έργο της ζωής τους χωρίς πια κανένα εμπόδιο. Όταν έφτασαν στο δωμάτιό τους είδαν ότι το τζάκι τους ήταν ήδη αναμμένο σαν να τους περίμενε. Έτσι αποφάσισαν ότι η πρώτη τους νύχτα μετά από τόσους αιώνες θα ήταν λευκή.
Το δωμάτιο ονομάστηκε Μύθος
μετά το πέρασμα του Ιππότη
της πέτρας που άφησε
το στίγμα του στο τζάκι
της κρεβατοκάμαρας
του Χρόνου.
(σ.σ. βλ. στο τέλος ιστορικό και βίντεο)
Το τζάκι έχει πάντα τον συμβολισμό των αιώνων
αφού εκ φύσης είναι της Ανθρωπότητας
διότι αντιπροσωπεύει τον σύμμαχο
από την αρχή της φωτιάς του φωτός.
Κοντά στο τζάκι
Έβλεπα το χαμόγελό σου
όταν κοίταζες το τζάκι
κι ένιωθα τη ζεστασιά
της ανθρωπιάς σου.
Δεν έκλεινες πια τα μάτια
ήθελες να πιεις τη ζωή
όπως το γλυκό μοσχάτο
της συντροφιάς σου.
Η νύχτα που δεν τελειώνει
Είχε διαβάσει το μυθιστόρημα του ιππότη δίχως πανοπλία και την είχε αγγίξει, αλλά δεν μπορούσε να φανταστεί το αδιανόητο. Ο συγγραφέας είχε βάλει ιστορικά στοιχεία για να είναι πιο αληθοφανές αλλά τώρα έβλεπε ότι επρόκειτο για την ίδια την ιστορία. Θυμήθηκε αυτό που της είχε πει η φίλη της, η θεατρίνα, για τους Δίκαιους του Camus. Ενώ έκανε τόσες πρόβες πάνω στο θεατρικό, έπαθε ένα σοκ όταν της αποκάλυψαν ότι βασιζόταν σε μια αληθινή ιστορία. Είχε ανατρέξει σε πηγές και όντως είχε βρει περισσότερα απ’ όσα είχε φανταστεί.
Έτσι το θέατρο μιλούσε για την αλήθεια κι αυτή προσπαθούσε να προσποιηθεί. Έτσι κι αυτή αντιμέτωπη με τόσα έγγραφα, μαρτυρίες, σφραγίδες, οικόσημα έβλεπε έναν άλλο κόσμο παράλληλο και κατανόησε τη σημασία της έκφρασης: η ζωή είναι αλλού. Δίπλα στην ύπαρξη των άλλων που προστατεύουν οι άλλοι άλλοι. Τόσο απλά. Κοίταξε τη φωτιά κι είδε το φως του μαύρου.
Δείτε: Η Ζωή είναι αλλού ~ Νίκος Λυγερός (βίντεο συνέντευξη)
Δίπλα στο τζάκι
Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί το τζάκι αναμμένο
την ώρα που αλλού ο ήλιος έλουζε τα παράθυρα.
Κι όμως αυτό γινόταν ταυτόχρονα την ίδια εποχή
ενώ στο άλλο ημισφαίριο άρχιζε το λεγόμενο καλοκαίρι.
Οι αναφορές ήταν έμμεσες
και αφορούσαν το βαθύ παρελθόν
ενώ μια άγνωστη σ’ ένα γενεαλογικό δέντρο
πάλευε για να υπάρξει
επειδή άλλοι είχαν ξεχάσει
ακόμα και τη ζωή της.
Όμως οι Δίκαιοι δεν ξεχνούσαν
και σιγά σιγά τα στοιχεία πλήθαιναν.
Άλλωστε το είχαν υποσχεθεί
και πάντα τηρούσαν την υπόσχεσή τους.
Για αυτό χάρηκαν τόσο πολύ
όταν ανακάλυψαν το αρχειακό υλικό
διότι ήταν αποδεικτικά στοιχεία
ικανά να μεταμορφώσουν
ακόμα και την ψυχή των ανθρώπων
που ήθελαν να ζήσουν ελεύθεροι.
Φωτιά στο τζάκι (Dessin) Ν. Λυγερός 2018 Drawings
Όταν το τζάκι φωτίζει τη νύχτα
- Κοίτα τη φωτιά για να δεις το φως. Σιωπή
Δεν πρέπει να σε φοβίζει η νύχτα, αφού μόνο τότε βλέπεις τ’ άστρα.
Ξέρεις έχουμε συνηθίσει το σκοτάδι της. Χρόνος
Διότι διασχίσαμε αιώνες για να σας βρούμε…
Σαν τις βυζαντινές εικόνες που προστατεύουν τις εκκλησίες.
Και μέσα στη βιβλιοθήκη, ανάμεσα στους πίνακες μπορείς να φανταστείς
…τους άλλους αιώνες που δεν έζησες… Χρόνος
Βέβαια πώς να δεις χίλια χρόνια; Σιωπή
Κι όμως τα έχεις μπροστά σου και σου μιλούν.
Κι αν δεις διαφορετικά τις εικόνες, θα αντιληφθείς και τους αιώνες.
Μπορεί να πιάνεις το ξύλο, δίχως να βλέπεις ότι είναι αιωνόβιο.
Τότε φαντάσου να αγγίξεις το τετράδιο με ξύλινο εξώφυλλο…
Έτσι είναι και το δέρμα μας, αφού είμαστε του Χρόνου.
Κι αν μπορείς να δεις μόνο την πρώτη σελίδα,
δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν υπάρχει το βιβλίο
πίσω από το μέτωπο σαν τον εγκέφαλο. Χρόνος
Σκέψου λοιπόν ότι τα όρια δεν είναι τα βιβλία
αλλά ο αναγνώστης.
Τώρα όμως που δακτυλογραφείς και το έργο
δεν μπορείς να μην νιώσεις το διαχρονικό στοιχείο.
Διότι το φως που έρχεται από το τζάκι καρφώνεται στο βλέμμα
για ν’ ανακαλύψεις ότι το βάθος της σκέψης
είναι πέρα από τα όρια. Χρόνος. Λόγω τόλμης.
Επειδή η ανάγκη δεν πεθαίνει.
Πιάσε λοιπόν τη γυάλινη πένα, λέρωσε τα χέρια σου
για να θυμηθείς ότι θα ξαναπεράσουμε από εδώ. Χρόνος
Διότι το σώμα του είναι η κοινή τομή πολλών ψυχών
που δεν ξεχνούν το μέλλον
και βάλε και άλλα ξύλα στο τζάκι για να μην κρυώσεις.
Ξέρεις έχουμε συνηθίσει το σκοτάδι της. Χρόνος
Διότι διασχίσαμε αιώνες για να σας βρούμε…
Σαν τις βυζαντινές εικόνες που προστατεύουν τις εκκλησίες.
Και μέσα στη βιβλιοθήκη, ανάμεσα στους πίνακες μπορείς να φανταστείς
…τους άλλους αιώνες που δεν έζησες… Χρόνος
Βέβαια πώς να δεις χίλια χρόνια; Σιωπή
Κι όμως τα έχεις μπροστά σου και σου μιλούν.
Κι αν δεις διαφορετικά τις εικόνες, θα αντιληφθείς και τους αιώνες.
Μπορεί να πιάνεις το ξύλο, δίχως να βλέπεις ότι είναι αιωνόβιο.
Τότε φαντάσου να αγγίξεις το τετράδιο με ξύλινο εξώφυλλο…
Έτσι είναι και το δέρμα μας, αφού είμαστε του Χρόνου.
Κι αν μπορείς να δεις μόνο την πρώτη σελίδα,
δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν υπάρχει το βιβλίο
πίσω από το μέτωπο σαν τον εγκέφαλο. Χρόνος
Σκέψου λοιπόν ότι τα όρια δεν είναι τα βιβλία
αλλά ο αναγνώστης.
Τώρα όμως που δακτυλογραφείς και το έργο
δεν μπορείς να μην νιώσεις το διαχρονικό στοιχείο.
Διότι το φως που έρχεται από το τζάκι καρφώνεται στο βλέμμα
για ν’ ανακαλύψεις ότι το βάθος της σκέψης
είναι πέρα από τα όρια. Χρόνος. Λόγω τόλμης.
Επειδή η ανάγκη δεν πεθαίνει.
Πιάσε λοιπόν τη γυάλινη πένα, λέρωσε τα χέρια σου
για να θυμηθείς ότι θα ξαναπεράσουμε από εδώ. Χρόνος
Διότι το σώμα του είναι η κοινή τομή πολλών ψυχών
που δεν ξεχνούν το μέλλον
και βάλε και άλλα ξύλα στο τζάκι για να μην κρυώσεις.
Κοντά στο τζάκι
Με το τσάι το πράσινο
κοντά στο τζάκι
διαβάσαμε την αρχή
του άλλου κόσμου
με τον προτασιακό λογισμό
για ν' ανακαλύψουμε
τις κρυφές έννοιες
που κωδικοποιούν
το γίγνεσθαι των πραγμάτων
και δείχνουν το μονοπάτι
δίπλα στη μνήμη της λίμνης.
Κοντά στο τζάκι θυμήθηκες τη ζέστη
και το τσάι από το σαμοβάρι
έτσι κάθισες διαφορετικά στην πολυθρόνα
κι ακούμπησες τον αριστερό κρόταφο πάνω της
για ν’ ακούσεις τους άλλους να μιλούν
για την πρώτη πράξη των Δημιουργών.
Δείτε: Ν. Λυγερός - Οι Δημιουργοί (Θεατρικό δράμα, video)
Νυχτερινή πτήση
Όταν την έβαλε πάνω του ενώθηκε το φως του ουρανού και η φωτιά της θάλασσας. Είχαν ξαναβρεθεί μετά από τόσους αιώνες. Και κάθε κομμάτι του σώματος ήθελε να το νιώσει, όπως το είχαν ζήσει τα πνεύματά τους όταν ένιωσαν τη διασταύρωση μετά το σοκ της διακλάδωσης.
Ήταν τόσο ζεστή που είχε την εντύπωση ότι έπλαθε την ίδια της την αγάπη κι εκείνη του έδινε τα πάντα από το είναι της για να γίνουν μια γεύση, ένα άρωμα, μια ζωή. Ένιωθε μέσα της τον πολεμιστή του φωτός κι έπινε κάθε σταγόνα της θάλασσάς της. Όταν οι ανάσες τους έγιναν μια, έφτασαν μαζί σε εκείνο το σημείο της αρμονίας που βρίσκεται μετά το τέλος όπου σπάνια εισχωρούν οι άνθρωποι. Διότι πρέπει να ξέρεις ότι υπάρχει εξέλιξη στην τελειότητα.
Δεν σταμάτησαν όμως αφού συντονίστηκαν με το σίδερο που είχε πλάσει χειροποίητα το τζάκι των αιώνων. Έτσι έζησαν κάθε στιγμή της νύχτας για να μη χαθεί στάλα του χρόνου που ζούσαν μαζί τόσο κοντά ο ένας μέσα στην άλλη δίχως να υπάρχει διαχωρισμός των δερμάτων σαν να ήταν το ίδιο βιβλίο της ουσίας.
Η φλοκάτη στο τζάκι
σου θύμισε την άνεση
και το άγγιγμα
της βαθιάς αγάπης
που ξεπερνά κάθε
κοινωνικό εμπόδιο.
Η λευκή νύχτα
Είχε φέρει μαζί του το μαντολίνο αλλά δεν το έβγαλε από τη θήκη του. Άλλωστε ήξερε ότι προτιμούσε να το κάνει η ίδια σαν να ξετύλιγε ένα δώρο. Εδώ δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή άρα γεύτηκαν διαφορετικά τη διπλή τους χαρά. Οι ψυχές τους ήταν και πάλι ενωμένες στο νησί της Ρόδου που ήταν και πάλι ελεύθερο μετά από αιώνες. Ζούσαν το όραμα που της είχε πει πριν από αιώνες. Τον κοίταξε καλά και τον φαντάστηκε χωρίς το κοστούμι του έτσι είδε και πάλι τον ιππότη χωρίς πανοπλία.
Χωρίς να το αντιληφθεί παράγγειλε η ίδια δύο ποτήρια κονιάκ. Και κοίταξε προσεχτικά το χέρι του όταν χούφτωσε το χαρακτηριστικό ποτήρι για να το ζεστάνει και να αρχίσουν να σπάζουν τη μύτη της τα αρώματά του. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να μοιραστούν τη χαρά τους, τουλάχιστον σε αυτόν τον χώρο. Έτσι του πρότεινε να επιστρέψουν στο ξενοδοχείο τους για να συνεχίσουν το έργο της ζωής τους χωρίς πια κανένα εμπόδιο. Όταν έφτασαν στο δωμάτιό τους είδαν ότι το τζάκι τους ήταν ήδη αναμμένο σαν να τους περίμενε. Έτσι αποφάσισαν ότι η πρώτη τους νύχτα μετά από τόσους αιώνες θα ήταν λευκή.
Το δωμάτιο ονομάστηκε Μύθος
μετά το πέρασμα του Ιππότη
της πέτρας που άφησε
το στίγμα του στο τζάκι
της κρεβατοκάμαρας
του Χρόνου.
Ν. Λυγερός - Το τζάκι του γραφείου
Μετάφραση από γαλλικά Νίκος Λυγερός
Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου
4320 - Tout près de la cheminée.
N. Lygeros November 1, 2008 Drawings
Ο ξεναγός είχε ξαναβρεί την ηρεμία του μετά από αυτά που συνέβησαν στην κρύπτη. Ήταν καθισμένος απέναντι στο διάσημο τζάκι του καινούργιου κάστρου. Δεν ήταν ένα αντίγραφο. Οι ειδικοί του Μεσαίωνα είχαν καταφέρει να το ξανακάνουν μέσα στο σαλόνι που είχε τον ρόλο του γραφείου.
Ήταν πάντα συνεπαρμένος από την φωτιά αυτού του τζακιού. Κάθε φορά που η εστία του ήταν αναμμένη, είχε την εντύπωση ότι το τζάκι του διηγιόταν επικά κείμενα.
Ήταν έτσι που έπινε το σπάνιο armagnac, που του είχε κάνει δώρο ένας συνάδελφος, που είχε πολεμήσει μαζί του, όπως τους άρεσε να λένε.
Ξαναπήρε το βιβλίο για τα κονταροχτυπήματα. Έπρεπε να προετοιμαστεί για ένα επόμενο συνέδριο για τους κώδικες της Ιπποσύνης. Και μελετούσε με προσοχή τις ρεπλίκες από τις μινιατούρες την ώρα που η φωτιά στο τζάκι έλκυσε το βλέμμα του.
Η φωτιά εισήλθε σε μια ρωγμή που έλαμπε. Πλησίασε στο τζάκι του γραφείου. Μέσα στην ρωγμή είχε ένα κομμάτι μέταλλο. Πήρε μια τσιμπίδα και με μεγάλο κόπο κατάφερε να απεγκλωβίσει το καυτό μέταλλο. Ήταν ένα κομμάτι σπαθιού.
Ένα σπαθί του Μεσαίωνα απολύτως χαρακτηριστικό. Ήταν ένα κομμάτι από την λεπίδα. Αυτό του θύμισε τον θρύλο της μάχης των τάφρων. Σκέφτηκε ότι το είχε παρακάνει. Και μάλλον ήταν ένα φαινόμενο του armagnac. Όμως δεν είχε καν τελειώσει το ποτήρι του. Όχι, θα έπρεπε να ήταν κάτι άλλο. Η εξήγηση μπορεί να ήταν η ανακαίνιση του τζακιού.
Το κομμάτι προερχόταν από αλλού. Ποια ήταν η πιθανότητα ένα από τα κομμάτια που είχαν σπάσει για να περπατήσουν προς τον ουρανό να είναι αυτό, όπως έλεγε η έκφραση του θρύλου;
Ήταν πολύ μικρή, αυτό ήταν σίγουρο. Αλλά πώς μπορούσε να αποκλείσει αυτήν την δυνατότητα; Εξέτασε ξανά το κομμάτι του σπαθιού και παρατήρησε ότι είχε σκαλισμένη διακόσμηση.
Ήταν γράμματα σιδήρου, όπως λέει η αρμενική ορολογία. Και ήξερε ότι ένας από τους κώδικες των αγαλμάτων είχε έναν τίτλο στα αρμενικά. Έτσι ένας από τους μαθητές του Ιππότη χωρίς πανοπλία θα ήταν αρμενικής καταγωγής. Και το σπαθί του, ή τουλάχιστον ένα κομμάτι από αυτό, είχε σφηνωθεί μέσα στο τζάκι. Έπρεπε να επανεξετάσει το σύνολο των δεδομένων.
Ο θρύλος άρχιζε να έχει στοιχεία ιστορικά και αυτό θα ενδιέφερε τους συναδέλφους του. Γιατί δεν είχε δει ποτέ αυτό το κομμάτι πριν από αυτήν την ημέρα; Κοίταξε το κάθισμά του και παρατήρησε ότι δεν ήταν στην θέση του. Κάποιος το είχε μετακινήσει και η θέση του ήταν πραγματικά ανορθόδοξη αφού το σκέφτηκε.
Ήταν μόνο θέμα τύχης ή ανάγκης; Η ανακάλυψή του είχε κάτι και από τα δύο. Πάντως αγάπησε ακόμα περισσότερο αυτό το τζάκι που είχε διατηρήσει μέσα του ένα κομμάτι από τον θρύλο του Ιππότη χωρίς πανοπλία.
Το πέτρινο τζάκι
Όταν άναψε το τζάκι, είδε πάνω στην πέτρα του
ένα αντικείμενο που δεν περίμενε.
Έμοιαζε με ένα γυάλινο ποτήρι
που είχε πάνω του χαραγμένα γράμματα.
Αλλά ήταν τόσο περίπλοκα
που δεν μπόρεσε να τα διαβάσει.
– Δεν καταλαβαίνω τι λέει το δώρο.
– Niklas von Salm. Αλλά γιατί λες ότι είναι δώρο.
– Για ποιον άλλον θα ήταν εδώ;
– Πρόσεξες τι έχει μέσα;
– Δεν είναι νερό;
– Είναι…
– Θέλετε να μου μάθετε κάτι;
– Με αυτό το σύστημα εντόπισε τον ερχομό της βαρβαρότητας...
Το είχε βάλει κάτω από τη γη.
– Πότε έγινε αυτό;
– Το 1529 στην πολιορκία…
Έτσι άρχισε μία παράξενη συζήτηση μεταξύ του Ιππότη
Το βλέμμα του αόρατου
- Ποιος να πιστέψει μια ξεχασμένη ιστορία;
Κανένας αν δεν είναι προετοιμασμένος…
Αυτό σκέφτηκε όταν την είδε να μπαίνει στο σαλόνι.
Δεν σηκώθηκε από την καρέκλα. Ήξερε ότι θα έρθει κοντά της. Και αυτό έγινε…
- Ν’ ανάψω το τζάκι;
- Καλή ιδέα.
-Θα μείνετε λοιπόν.
- Ναι, επέστρεψα.
- Τώρα θα γράψουμε ξανά την ιστορία.
Έτσι άρχισε μια νέα φάση που κανείς δεν είχε προβλέψει. Το σύστημα δεν ήξερε για τέτοιες εξελίξεις. Ποτέ δεν είχε δει τέτοια αντίσταση αλλά δεν περίμενε αντεπίθεση Ανθρωπότητας. Η μνήμη δεν είχε πει την τελευταία λέξη. Αυτό σκέφτηκε όταν είδε το τζάκι αναμμένο. Θυμήθηκε τον σοφό που δεν είχε βγει από τη σκέψη της. Θα συνέχιζε να γράφει για το μέλλον.
Ο Νίκος Λυγερός είναι μαθηματικός,
Ήταν πάντα συνεπαρμένος από την φωτιά αυτού του τζακιού. Κάθε φορά που η εστία του ήταν αναμμένη, είχε την εντύπωση ότι το τζάκι του διηγιόταν επικά κείμενα.
Ήταν έτσι που έπινε το σπάνιο armagnac, που του είχε κάνει δώρο ένας συνάδελφος, που είχε πολεμήσει μαζί του, όπως τους άρεσε να λένε.
Ξαναπήρε το βιβλίο για τα κονταροχτυπήματα. Έπρεπε να προετοιμαστεί για ένα επόμενο συνέδριο για τους κώδικες της Ιπποσύνης. Και μελετούσε με προσοχή τις ρεπλίκες από τις μινιατούρες την ώρα που η φωτιά στο τζάκι έλκυσε το βλέμμα του.
Η φωτιά εισήλθε σε μια ρωγμή που έλαμπε. Πλησίασε στο τζάκι του γραφείου. Μέσα στην ρωγμή είχε ένα κομμάτι μέταλλο. Πήρε μια τσιμπίδα και με μεγάλο κόπο κατάφερε να απεγκλωβίσει το καυτό μέταλλο. Ήταν ένα κομμάτι σπαθιού.
Ένα σπαθί του Μεσαίωνα απολύτως χαρακτηριστικό. Ήταν ένα κομμάτι από την λεπίδα. Αυτό του θύμισε τον θρύλο της μάχης των τάφρων. Σκέφτηκε ότι το είχε παρακάνει. Και μάλλον ήταν ένα φαινόμενο του armagnac. Όμως δεν είχε καν τελειώσει το ποτήρι του. Όχι, θα έπρεπε να ήταν κάτι άλλο. Η εξήγηση μπορεί να ήταν η ανακαίνιση του τζακιού.
Το κομμάτι προερχόταν από αλλού. Ποια ήταν η πιθανότητα ένα από τα κομμάτια που είχαν σπάσει για να περπατήσουν προς τον ουρανό να είναι αυτό, όπως έλεγε η έκφραση του θρύλου;
Ήταν πολύ μικρή, αυτό ήταν σίγουρο. Αλλά πώς μπορούσε να αποκλείσει αυτήν την δυνατότητα; Εξέτασε ξανά το κομμάτι του σπαθιού και παρατήρησε ότι είχε σκαλισμένη διακόσμηση.
Ήταν γράμματα σιδήρου, όπως λέει η αρμενική ορολογία. Και ήξερε ότι ένας από τους κώδικες των αγαλμάτων είχε έναν τίτλο στα αρμενικά. Έτσι ένας από τους μαθητές του Ιππότη χωρίς πανοπλία θα ήταν αρμενικής καταγωγής. Και το σπαθί του, ή τουλάχιστον ένα κομμάτι από αυτό, είχε σφηνωθεί μέσα στο τζάκι. Έπρεπε να επανεξετάσει το σύνολο των δεδομένων.
Ο θρύλος άρχιζε να έχει στοιχεία ιστορικά και αυτό θα ενδιέφερε τους συναδέλφους του. Γιατί δεν είχε δει ποτέ αυτό το κομμάτι πριν από αυτήν την ημέρα; Κοίταξε το κάθισμά του και παρατήρησε ότι δεν ήταν στην θέση του. Κάποιος το είχε μετακινήσει και η θέση του ήταν πραγματικά ανορθόδοξη αφού το σκέφτηκε.
Ήταν μόνο θέμα τύχης ή ανάγκης; Η ανακάλυψή του είχε κάτι και από τα δύο. Πάντως αγάπησε ακόμα περισσότερο αυτό το τζάκι που είχε διατηρήσει μέσα του ένα κομμάτι από τον θρύλο του Ιππότη χωρίς πανοπλία.
Το πέτρινο τζάκι
Όταν άναψε το τζάκι, είδε πάνω στην πέτρα του
ένα αντικείμενο που δεν περίμενε.
Έμοιαζε με ένα γυάλινο ποτήρι
που είχε πάνω του χαραγμένα γράμματα.
Αλλά ήταν τόσο περίπλοκα
που δεν μπόρεσε να τα διαβάσει.
– Δεν καταλαβαίνω τι λέει το δώρο.
– Niklas von Salm. Αλλά γιατί λες ότι είναι δώρο.
– Για ποιον άλλον θα ήταν εδώ;
– Πρόσεξες τι έχει μέσα;
– Δεν είναι νερό;
– Είναι…
– Θέλετε να μου μάθετε κάτι;
– Με αυτό το σύστημα εντόπισε τον ερχομό της βαρβαρότητας...
Το είχε βάλει κάτω από τη γη.
– Πότε έγινε αυτό;
– Το 1529 στην πολιορκία…
Έτσι άρχισε μία παράξενη συζήτηση μεταξύ του Ιππότη
και της μικρής που τον κοίταζε με ανοιχτά τα μάτια.
Βέβαια είχε πάρει το παράξενο ποτήρι
χωρίς να αφήσει το βιβλίο.
Αυτή την ιστορία με τα στρατηγήματα του ήρωα
Βέβαια είχε πάρει το παράξενο ποτήρι
χωρίς να αφήσει το βιβλίο.
Αυτή την ιστορία με τα στρατηγήματα του ήρωα
την είχε αφήσει άφωνη γιατί έζησε το νοητικό σοκ.
Έτσι άρχισε μία άλλη διακλάδωση διότι το βιβλίο
που δεν είχε εγκαταλείψει ούτε στιγμή
αφορούσε την επόμενη πολιορκία.
που δεν είχε εγκαταλείψει ούτε στιγμή
αφορούσε την επόμενη πολιορκία.
Όταν άναψε το τζάκι
άλλαξαν τα χρώματα του σαλονιού
και τα αντικείμενα απέκτησαν άλλο νόημα
γιατί ήθελαν αυτή τη λάμψη για να εκφραστούν
βαθύτερα σε όσους ήξεραν για την ουσία
που κρύβεται μέσα στα βιβλία του παρελθόντος.
Το βλέμμα του αόρατου
- Ποιος να πιστέψει μια ξεχασμένη ιστορία;
Κανένας αν δεν είναι προετοιμασμένος…
Αυτό σκέφτηκε όταν την είδε να μπαίνει στο σαλόνι.
Δεν σηκώθηκε από την καρέκλα. Ήξερε ότι θα έρθει κοντά της. Και αυτό έγινε…
- Ν’ ανάψω το τζάκι;
- Καλή ιδέα.
-Θα μείνετε λοιπόν.
- Ναι, επέστρεψα.
- Τώρα θα γράψουμε ξανά την ιστορία.
Έτσι άρχισε μια νέα φάση που κανείς δεν είχε προβλέψει. Το σύστημα δεν ήξερε για τέτοιες εξελίξεις. Ποτέ δεν είχε δει τέτοια αντίσταση αλλά δεν περίμενε αντεπίθεση Ανθρωπότητας. Η μνήμη δεν είχε πει την τελευταία λέξη. Αυτό σκέφτηκε όταν είδε το τζάκι αναμμένο. Θυμήθηκε τον σοφό που δεν είχε βγει από τη σκέψη της. Θα συνέχιζε να γράφει για το μέλλον.
Ο Νίκος Λυγερός είναι μαθηματικός,
9η Συμφωνία Συμφωνία του Αντονίν Ντβόρζακ
Η Συμφωνία Νο. 9 σε μι ελάσσονα, «Από τον Νέο Κόσμο», Op. 95, B. 178, ευρέως γνωστό ως New World Symphony, συνέθεσε ο Antonín Dvořák το 1893 ενώ ήταν διευθυντής του Εθνικού Ωδείου της Αμερικής από το 1892 έως το 1895. Έκανε πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη στις 16 Δεκεμβρίου 1893. Είναι μια από τις πιο δημοφιλείς συμφωνίες.
Η «Ενάτη» του Ντβόρζακ
Η «Συμφωνία αριθμός 9», με υπότιτλο «Του Νέου Κόσμου», είναι το κορυφαίο έργο του τσέχου συνθέτη Αντονίν Ντβόρζακ (1841 - 1904). Θεωρείται από τα σημαντικότερα έργα της συμφωνικής μουσικής και είναι η πιο γνωστή Ενάτη, μετά από αυτή του Μπετόβεν.
Στα τέλη του 19ου αιώνα ο Αντονίν Ντβόρζακ ήταν ένας καθιερωμένος συνθέτης, με συχνές μετακλήσεις στα μεγάλα μουσικά κέντρα της Ευρώπης για να διευθύνει έργα του. Το 1892 δέχθηκε πρόσκληση να αναλάβει τη διεύθυνση του Εθνικού Ωδείου της Νέας Υόρκης, με ετήσιο μισθό 15.000 δολάρια. Είπε αμέσως το «ναι» και έκανε το μεγάλο ταξίδι στο Νέο Κόσμο, αφού οι αποδοχές του θα ήταν κατά 20 φορές υψηλότερες από τις απολαβές του στην Ευρώπη. Παράλληλα με τα διοικητικά και εκπαιδευτικά του καθήκοντα, στη Νέα Υόρκη συνέχισε να συνθέτει.
Τον Ιανουάριο του 1893 άρχισε να γράφει την ένατη συμφωνία του, την οποία ολοκλήρωσε το Μάιο του ίδιου χρόνου, λίγο προτού φύγει με την οικογένειά του για διακοπές στο Σπίλβιλ της Αϊόβα, όπου υπήρχε μια τσέχικη κοινότητα. Η πρεμιέρα του έργου του δόθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 1893 στο Κάρνεγκι Χολ με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Νέας Υόρκης, υπό τη διεύθυνση του φίλου του μαέστρου Άντον Σεντλ.
Ο συνθέτης ενθουσιάστηκε από την υποδοχή της μουσικόφιλης Νέας Υόρκης στο έργο του και έγραψε στον εκδότη του: «Οι εφημερίδες είπαν ότι κανένας συνθέτης δεν γνώρισε τέτοιο θρίαμβο. Το Κάρνεγκι Χολ ήταν γεμάτο από μέλη της καλής κοινωνίας της Νέας Υόρκης. Το ακροατήριο χειροκρότησε τόσο πολύ, σαν να βρισκόταν στην αίθουσα βασιλιάς, αναγκάζοντάς με να υποκλιθώ πολλές φορές στο θεωρείο, όπου καθόμουν».
Η Ενάτη του Ντβόρζακ είναι γραμμένη για δύο φλάουτα, πίκολο, δύο όμποε, δύο κλαρινέτα, δύο φαγκότα, τέσσερα κόρνα, δύο τρομπέτες, τρία τρομπόνια, τούμπα, τύμπανα, κύμβαλα, τρίγωνο, βιολιά, βιόλες, βιολοντσέλα, και κοντραμπάσα. Αποτελείται από τέσσερα μέρη:
1. Adagio - Allegro molto
2. Largo
3. Scherzo: Molto Vivace - Poco Sostenuto
4. Allegro con fuoco
Η εισαγωγή του πρώτου μέρους είναι αργή, αλλά σύντομα γίνεται απειλητική και ανοίγει τον δρόμο σε ένα πολύ δραματικό κυρίως τμήμα. Το δεύτερο μέρος με το περίφημο σόλο του αγγλικού κόρνου, είναι κατά βάση λυρικό, αν και περιλαμβάνει στιγμές μεγάλης έντασης. Το Scherzo της Ενάτης του Μπετόβεν έχει επηρεάσει εμφανώς το Scherzo του έργου, αλλά το κυρίως θέμα παραπέμπει στον φυσικό κόσμο του Σμέτανα (Η πατρίδα μου), ενώ το ζεστό μελωδικό τρίο είναι προϊόν καθαρής έμπνευσης του Ντβόρζακ. Το θερμό και μερικές φορές βίαιο φινάλε περιλαμβάνει στοιχεία λαϊκών χορών, που πηγάζουν από τα τρία προηγούμενα μέρη, αλλά έχει νέο, δροσερό, μελωδικό υλικό. Στο τέλος μιας μεγάλης κορύφωσης, η τελευταία συγχορδία της συμφωνίας χάνεται στο πουθενά.
Ο Ντβόρζακ είχε ενδιαφερθεί και μελετήσει τη μουσική των Ινδιάνων και των μαύρων της Αμερικής. Σε μια προφητική δήλωσή του, άμα τη αφίξει του στη Νέα Υόρκη, είχε πει: «Είμαι πεπεισμένος ότι η μελλοντική μουσική αυτής της χώρας θα προέλθει από τις μελωδίες των νέγρων».
Πολύ κουβέντα είχε γίνει για τους «αμερικανικούς σκοπούς», που ακούγονται στην Ενάτη. Μερικοί βρήκαν αντηχήσεις λαϊκών τραγουδιών, όπως τα Yankee Doodle, Swing Low, Sweet Chariot. Ο ίδιος φρόντισε να ξεκαθαρίσει το θέμα από την αρχή: «Είναι ανοησίες τα όσα λέγονται για “ινδιάνικα” και “αμερικάνικα” θέματα, είναι ψέμματα. Προσπάθησα μόνο να συνθέσω στο πνεύμα των λαϊκών αμερικάνικων μελωδιών» έγραφε σ' ένα μαθητή του. Και σε μια συνέντευξή του στην εφημερίδα «New York Herald» δήλωσε: «Έγραψα τα δικά μου θέματα, ενσωματώνοντας σε αυτά χαρακτηριστικά της μουσικής των Ινδιάνων, χρησιμοποιώντας τα θέματά της ως μοτίβα».
Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στις ΗΠΑ έγραψε και ένα άλλο σπουδαίο έργο του, το «Κοντσέρτο για βιολοντσέλο και ορχήστρα (έργο 104)». Ο Ντβόρζακ επέστρεψε στην Πράγα το 1895 και αφιέρωσε τις δημιουργικές του δυνάμεις στη σύνθεση όπερας. Στην αγαπημένη του πόλη γινόταν άλλος άνθρωπος, μιλούσε τη γλώσσα του και απολάμβανε τις απλές χαρές της ζωής.
Ο Αντονίν Λέοπολντ Ντβόρζακ ήταν Τσέχος συνθέτης της ρομαντικής περιόδου, που χρησιμοποίησε στο έργο του το μουσικό ιδίωμα και τις μελωδίες της Μοραβίας και της γενέτειράς του, Βοημίας. Τα έργα του περιλαμβάνουν όπερες, συμφωνική και χορωδιακή μουσική και μουσική δωματίου.
Η Συμφωνία «του Νέου Κόσμου» του Αντονίν Ντβόρζακ [Dvořák]
Η Συμφωνία «του Νέου Κόσμου» του Antonín Dvořák(1841-1904) είναι ένα έργο ιστορικής σημασίας, τόσο για τη βορειοαμερικανική όσο και για τη βοημική-τσεχική μουσική. Ο Dvořák τη συνέθεσε το 1893, ενόσω βρισκόταν στη Νέα Υόρκη, όπου είχε προσκληθεί, προκειμένου να αναλάβει τη θέση του καθηγητή και καλλιτεχνικού διευθυντή του νεοϊδρυθέντος Εθνικού Ωδείου Μουσικής της πόλης. Ήταν παραγγελία της Φιλαρμονικής της Νέας Υόρκης, με αφορμή τα 400 χρόνια από την ανακάλυψη της Αμερικής. H πρώτη της παρουσίαση, την ίδια χρονιά, στο Carnegie Hall σημείωσε τεράστια επιτυχία, με το ακροατήριο να χειροκροτεί παρατεταμένα πριν την έναρξη του κάθε μέρους. Σύντομα, η Ενάτη Συμφωνία ταξίδεψε στην Ευρώπη (Λονδίνο, Πράγα, Βιέννη, Άμστερνταμ, Ρωσία, Μιλάνο και αλλού), όπου γνώρισε ευρύτατη απήχηση.
Ο Ludwig van Beethoven (1770-1827) διηύθυνε για πρώτη φορά τη Δεύτερη Συμφωνία σε ρε μείζονα, έργο 36 τον Απρίλιο του 1803 στο Theater an der Wien. To έργο γράφτηκε κατά τη διάρκεια μιας δύσκολης περιόδου για τον συνθέτη, το καλοκαίρι του 1802, όταν παρουσιάστηκε αιφνιδίως σημαντική επιδείνωση της ακοής του, γεγονός που επιβάρυνε ακόμη περισσότερο την ψυχολογική του κατάσταση. Ωστόσο, η άσχημη διάθεση του Beethoven δεν έχει επηρεάσει το ύφος της Συμφωνίας αρ. 2, η οποία ακτινοβολεί αισιοδοξία και ελπίδα για το μέλλον.
Η Συμφωνία Νο. 9 σε μι ελάσσονα, «Από τον Νέο Κόσμο», Op. 95, B. 178, ευρέως γνωστό ως New World Symphony, συνέθεσε ο Antonín Dvořák το 1893 ενώ ήταν διευθυντής του Εθνικού Ωδείου της Αμερικής από το 1892 έως το 1895. Έκανε πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη στις 16 Δεκεμβρίου 1893. Είναι μια από τις πιο δημοφιλείς συμφωνίες.
Η «Ενάτη» του Ντβόρζακ
Η «Συμφωνία αριθμός 9», με υπότιτλο «Του Νέου Κόσμου», είναι το κορυφαίο έργο του τσέχου συνθέτη Αντονίν Ντβόρζακ (1841 - 1904). Θεωρείται από τα σημαντικότερα έργα της συμφωνικής μουσικής και είναι η πιο γνωστή Ενάτη, μετά από αυτή του Μπετόβεν.
Στα τέλη του 19ου αιώνα ο Αντονίν Ντβόρζακ ήταν ένας καθιερωμένος συνθέτης, με συχνές μετακλήσεις στα μεγάλα μουσικά κέντρα της Ευρώπης για να διευθύνει έργα του. Το 1892 δέχθηκε πρόσκληση να αναλάβει τη διεύθυνση του Εθνικού Ωδείου της Νέας Υόρκης, με ετήσιο μισθό 15.000 δολάρια. Είπε αμέσως το «ναι» και έκανε το μεγάλο ταξίδι στο Νέο Κόσμο, αφού οι αποδοχές του θα ήταν κατά 20 φορές υψηλότερες από τις απολαβές του στην Ευρώπη. Παράλληλα με τα διοικητικά και εκπαιδευτικά του καθήκοντα, στη Νέα Υόρκη συνέχισε να συνθέτει.
Τον Ιανουάριο του 1893 άρχισε να γράφει την ένατη συμφωνία του, την οποία ολοκλήρωσε το Μάιο του ίδιου χρόνου, λίγο προτού φύγει με την οικογένειά του για διακοπές στο Σπίλβιλ της Αϊόβα, όπου υπήρχε μια τσέχικη κοινότητα. Η πρεμιέρα του έργου του δόθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 1893 στο Κάρνεγκι Χολ με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Νέας Υόρκης, υπό τη διεύθυνση του φίλου του μαέστρου Άντον Σεντλ.
Ο συνθέτης ενθουσιάστηκε από την υποδοχή της μουσικόφιλης Νέας Υόρκης στο έργο του και έγραψε στον εκδότη του: «Οι εφημερίδες είπαν ότι κανένας συνθέτης δεν γνώρισε τέτοιο θρίαμβο. Το Κάρνεγκι Χολ ήταν γεμάτο από μέλη της καλής κοινωνίας της Νέας Υόρκης. Το ακροατήριο χειροκρότησε τόσο πολύ, σαν να βρισκόταν στην αίθουσα βασιλιάς, αναγκάζοντάς με να υποκλιθώ πολλές φορές στο θεωρείο, όπου καθόμουν».
Η Ενάτη του Ντβόρζακ είναι γραμμένη για δύο φλάουτα, πίκολο, δύο όμποε, δύο κλαρινέτα, δύο φαγκότα, τέσσερα κόρνα, δύο τρομπέτες, τρία τρομπόνια, τούμπα, τύμπανα, κύμβαλα, τρίγωνο, βιολιά, βιόλες, βιολοντσέλα, και κοντραμπάσα. Αποτελείται από τέσσερα μέρη:
1. Adagio - Allegro molto
2. Largo
3. Scherzo: Molto Vivace - Poco Sostenuto
4. Allegro con fuoco
Η εισαγωγή του πρώτου μέρους είναι αργή, αλλά σύντομα γίνεται απειλητική και ανοίγει τον δρόμο σε ένα πολύ δραματικό κυρίως τμήμα. Το δεύτερο μέρος με το περίφημο σόλο του αγγλικού κόρνου, είναι κατά βάση λυρικό, αν και περιλαμβάνει στιγμές μεγάλης έντασης. Το Scherzo της Ενάτης του Μπετόβεν έχει επηρεάσει εμφανώς το Scherzo του έργου, αλλά το κυρίως θέμα παραπέμπει στον φυσικό κόσμο του Σμέτανα (Η πατρίδα μου), ενώ το ζεστό μελωδικό τρίο είναι προϊόν καθαρής έμπνευσης του Ντβόρζακ. Το θερμό και μερικές φορές βίαιο φινάλε περιλαμβάνει στοιχεία λαϊκών χορών, που πηγάζουν από τα τρία προηγούμενα μέρη, αλλά έχει νέο, δροσερό, μελωδικό υλικό. Στο τέλος μιας μεγάλης κορύφωσης, η τελευταία συγχορδία της συμφωνίας χάνεται στο πουθενά.
Ο Ντβόρζακ είχε ενδιαφερθεί και μελετήσει τη μουσική των Ινδιάνων και των μαύρων της Αμερικής. Σε μια προφητική δήλωσή του, άμα τη αφίξει του στη Νέα Υόρκη, είχε πει: «Είμαι πεπεισμένος ότι η μελλοντική μουσική αυτής της χώρας θα προέλθει από τις μελωδίες των νέγρων».
Πολύ κουβέντα είχε γίνει για τους «αμερικανικούς σκοπούς», που ακούγονται στην Ενάτη. Μερικοί βρήκαν αντηχήσεις λαϊκών τραγουδιών, όπως τα Yankee Doodle, Swing Low, Sweet Chariot. Ο ίδιος φρόντισε να ξεκαθαρίσει το θέμα από την αρχή: «Είναι ανοησίες τα όσα λέγονται για “ινδιάνικα” και “αμερικάνικα” θέματα, είναι ψέμματα. Προσπάθησα μόνο να συνθέσω στο πνεύμα των λαϊκών αμερικάνικων μελωδιών» έγραφε σ' ένα μαθητή του. Και σε μια συνέντευξή του στην εφημερίδα «New York Herald» δήλωσε: «Έγραψα τα δικά μου θέματα, ενσωματώνοντας σε αυτά χαρακτηριστικά της μουσικής των Ινδιάνων, χρησιμοποιώντας τα θέματά της ως μοτίβα».
Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στις ΗΠΑ έγραψε και ένα άλλο σπουδαίο έργο του, το «Κοντσέρτο για βιολοντσέλο και ορχήστρα (έργο 104)». Ο Ντβόρζακ επέστρεψε στην Πράγα το 1895 και αφιέρωσε τις δημιουργικές του δυνάμεις στη σύνθεση όπερας. Στην αγαπημένη του πόλη γινόταν άλλος άνθρωπος, μιλούσε τη γλώσσα του και απολάμβανε τις απλές χαρές της ζωής.
Just a simple composer who loved pigeons [icon]
Ο Αντονίν Λέοπολντ Ντβόρζακ ήταν Τσέχος συνθέτης της ρομαντικής περιόδου, που χρησιμοποίησε στο έργο του το μουσικό ιδίωμα και τις μελωδίες της Μοραβίας και της γενέτειράς του, Βοημίας. Τα έργα του περιλαμβάνουν όπερες, συμφωνική και χορωδιακή μουσική και μουσική δωματίου.
Η Συμφωνία «του Νέου Κόσμου» του Αντονίν Ντβόρζακ [Dvořák]
Η Συμφωνία «του Νέου Κόσμου» του Antonín Dvořák(1841-1904) είναι ένα έργο ιστορικής σημασίας, τόσο για τη βορειοαμερικανική όσο και για τη βοημική-τσεχική μουσική. Ο Dvořák τη συνέθεσε το 1893, ενόσω βρισκόταν στη Νέα Υόρκη, όπου είχε προσκληθεί, προκειμένου να αναλάβει τη θέση του καθηγητή και καλλιτεχνικού διευθυντή του νεοϊδρυθέντος Εθνικού Ωδείου Μουσικής της πόλης. Ήταν παραγγελία της Φιλαρμονικής της Νέας Υόρκης, με αφορμή τα 400 χρόνια από την ανακάλυψη της Αμερικής. H πρώτη της παρουσίαση, την ίδια χρονιά, στο Carnegie Hall σημείωσε τεράστια επιτυχία, με το ακροατήριο να χειροκροτεί παρατεταμένα πριν την έναρξη του κάθε μέρους. Σύντομα, η Ενάτη Συμφωνία ταξίδεψε στην Ευρώπη (Λονδίνο, Πράγα, Βιέννη, Άμστερνταμ, Ρωσία, Μιλάνο και αλλού), όπου γνώρισε ευρύτατη απήχηση.
Ο Ludwig van Beethoven (1770-1827) διηύθυνε για πρώτη φορά τη Δεύτερη Συμφωνία σε ρε μείζονα, έργο 36 τον Απρίλιο του 1803 στο Theater an der Wien. To έργο γράφτηκε κατά τη διάρκεια μιας δύσκολης περιόδου για τον συνθέτη, το καλοκαίρι του 1802, όταν παρουσιάστηκε αιφνιδίως σημαντική επιδείνωση της ακοής του, γεγονός που επιβάρυνε ακόμη περισσότερο την ψυχολογική του κατάσταση. Ωστόσο, η άσχημη διάθεση του Beethoven δεν έχει επηρεάσει το ύφος της Συμφωνίας αρ. 2, η οποία ακτινοβολεί αισιοδοξία και ελπίδα για το μέλλον.
Πηγές:
62277 - Η συμφωνία του Νέου Κόσμου. June 19, 2021
3170) - La cheminée du scriptorium. Perfection 8 7 7/2007. Eλ. Το τζάκι του γραφείου.
69010 - Το τζάκι, Ν. Λυγερός January 15, 2022
51297 - Με το τζάκι May 22, 2020
22609 - Όταν το τζάκι φωτίζει τη νύχτα. (Μονόλογος) December 27, 2015
41529 - Φωτιά στο τζάκι. (Dessin) Ν. Λυγερός December 1, 2018 Drawings
40410 - Δίπλα στο τζάκι, September 29, 2018
68443 - Νυχτερινή πτήση, January 5, 2022
68435 - Η λευκή νύχτα - January 5, 2022
52272 - Το βλέμμα του αόρατου. une 19, 202069010 - Το τζάκι, Ν. Λυγερός January 15, 2022
51297 - Με το τζάκι May 22, 2020
22609 - Όταν το τζάκι φωτίζει τη νύχτα. (Μονόλογος) December 27, 2015
41529 - Φωτιά στο τζάκι. (Dessin) Ν. Λυγερός December 1, 2018 Drawings
40410 - Δίπλα στο τζάκι, September 29, 2018
68443 - Νυχτερινή πτήση, January 5, 2022
68435 - Η λευκή νύχτα - January 5, 2022
- 9η Συμφωνία Συμφωνία του Αντονίν Ντβόρζακ: Μέγαρο Μουσικής Αθηνών - Ελεύθερες παρτιτούρες από τον Dvořák στο International Music Score Library Project - wikipedia.org/Αντονίν/Ντβόρζακ / Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδας
by Sophia-Ntrekou.gr | Αέναη επΑνάσταση
Βίντεο: Ν. Λυγερός - Το πέτρινο τζάκι
by Sophia-Ntrekou.gr | Αέναη επΑνάσταση
Βίντεο: Ν. Λυγερός - Το πέτρινο τζάκι
Αφήγηση: Φωτεινή Σταμπολίδου
Ερμηνεία: Κυριακή Σταμπολίδου, Νίκος Λυγερός
Ερμηνεία: Κυριακή Σταμπολίδου, Νίκος Λυγερός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.