Έχουν τα ζώα ψυχή; Ορθόδοξη θεώρηση για την ψυχή, την κτίση και τη σχέση μας με τα ζώα 🐎

Noah’s Ark, 2015. Artist: Zachary Kinkade, Gallery of Murfreesboro

Η Κιβωτός του Νωε, 2015 του Ζακ Κίνκεϊντ. Γκαλερί Μέρφρισμπορο

Ψυχή και κτίση: η αγάπη που χωρά όλα τα πλάσματα.

Η κτίση ως δοξολογία: κάθε πνοή υμνεί τον

Δημιουργό και καλεί τον άνθρωπο σε ευσπλαχνία.

Από την Αγία Γραφή και τους Πατέρες μέχρι

την ευθύνη αγάπης προς κάθε πνοή ζωής.

Το ερώτημα «έχουν τα ζώα ψυχή;» αγγίζει την Ορθόδοξη θεολογία, τη βιβλική ανθρωπολογία και την ευρύτερη κοσμολογία της κτίσης. Η ψυχή των ζώων, η αθανασία, η ευθύνη του ανθρώπου απέναντι στη δημιουργία και η αγάπη ως σχέση συνθέτουν τον πυρήνα της απάντησης.

Στην παρούσα μελέτη εξετάζουμε, με βάση την Ορθόδοξη θεολογία και την πατερική γραμματεία, την ψυχή των ζώων, την αθανασία, την Αγία Γραφή, την κτίση και τη δημιουργία, τη βιβλική ανθρωπολογία, τη σχέση ανθρώπου και ζώων, την οικολογία της καρδιάς, την ευσπλαχνία και την ευθύνη του ανθρώπου απέναντι σε κάθε ζωντανό πλάσμα. Πώς αντιμετωπιζόταν ο άνθρωπος από τα ζώα προπτωτικά, αλλά και μετά την πτώση. Στόχος είναι μια θεολογική και υπαρξιακή προσέγγιση που ενώνει γνώση και αγάπη.

Με οδηγούς την Αγία Γραφή και την πατερική παράδοση,

φωτίζουμε τη θέση των ζώων μέσα στο μυστήριο της ζωής.

Εισαγωγή

Το ερώτημα αν τα ζώα έχουν ψυχή είναι ένα πολύπλοκο φιλοσοφικό και θεολογικό ζήτημα, με διαφορετικές απόψεις να διατυπώνονται ανά τους αιώνες. Δεν υπάρχει μια ενιαία απάντηση που να γίνεται αποδεκτή από όλους.

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι τα ζώα έχουν ψυχή, αναγνωρίζοντας συναισθήματα και νοητικές ικανότητες στα ζώα που τους θυμίζουν την ανθρώπινη εμπειρία.

Άλλοι υποστηρίζουν ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι μοναδική και διακριτή από την ψυχή των ζώων, εστιάζοντας στην ανθρώπινη λογική και πνευματικότητα.

Μια άλλη προσέγγιση είναι ότι τα ζώα έχουν μια μορφή ψυχής ή συνείδησης, αλλά διαφορετική από την ανθρώπινη.

Η ιδέα της «ψυχής των ζώων» είναι ένα θέμα που έχει απασχολήσει την ανθρώπινη σκέψη για αιώνες. Δεν υπάρχει μία και μοναδική απάντηση, καθώς εξαρτάται από τις φιλοσοφικές, θρησκευτικές και επιστημονικές απόψεις.

Φιλοσοφικές και θρησκευτικές απόψεις:

Αρχαία Ελλάδα:
Στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία, υπήρχαν διαφορετικές απόψεις. Ο Πλάτων πίστευε ότι τα ζώα έχουν ψυχή, αλλά κατώτερη από την ανθρώπινη. Ο Αριστοτέλης διαχώριζε τις ψυχές σε φυτική, ζωική και λογική, με την ανθρώπινη ψυχή να είναι η ανώτερη.

Θρησκείες:
Οι θρησκείες έχουν επίσης διαφορετικές απόψεις. Ο χριστιανισμός και ο ιουδαϊσμός δίνουν έμφαση στην ανθρώπινη ψυχή ως κάτι ξεχωριστό από τα ζώα. Ο βουδισμός και ο ινδουισμός, από την άλλη, πιστεύουν στην μετενσάρκωση και ότι όλα τα όντα έχουν ψυχή.

Επιστημονικές απόψεις:

Βιολογία και νευροεπιστήμη:
Η σύγχρονη επιστήμη εξετάζει τα ζώα από βιολογική και νευρολογική άποψη. Μελετά την πολυπλοκότητα του εγκεφάλου και την ικανότητα των ζώων να αισθάνονται, να μαθαίνουν και να συμπεριφέρονται με περίπλοκους τρόπους. Δεν χρησιμοποιεί τον όρο "ψυχή", αλλά αναγνωρίζει την συναισθηματική και γνωστική ικανότητα των ζώων.

Συνείδηση:
Η έννοια της συνείδησης στα ζώα είναι ένα ενεργό πεδίο έρευνας. Υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι πολλά ζώα έχουν συνείδηση, δηλαδή είναι ικανά να βιώνουν συναισθήματα και να έχουν επίγνωση του εαυτού τους και του περιβάλλοντός τους, αναφέρει ο Πιέρο Μαρτινέτι (Piero Martinetti) στο βιβλίο του «Η ψυχή των ζώων» από τις εκδόσεις Κυαναυγή.

Συμπέρασμα:
Η έννοια της ψυχής είναι φιλοσοφική και θρησκευτική, ενώ η συνείδηση είναι ένα επιστημονικό θέμα που αφορά την ικανότητα των ζώων να βιώνουν συναισθήματα και να έχουν επίγνωση. Δεν υπάρχει καθολική συμφωνία για το αν τα ζώα έχουν ψυχή, αλλά υπάρχει ευρεία αναγνώριση ότι έχουν συναισθήματα και συνείδηση.

Το ζήτημα της ύπαρξης ψυχής στα ζώα παραμένει ανοιχτό και
εξαρτάται από τις προσωπικές πεποιθήσεις και απόψεις του καθενός.

Εμείς θα το εξετάσουμε από την ορθόδοξη εκκλησιαστική θεολογία.

✍️ Σοφία Ντρέκου

Η Κιβωτός του Νώε κάτω από ένα Διπλό Ουράνιο Τόξο,

(Ο Κατακλυσμός Υποχωρεί), λάδι σε πίνακα της ακαδημίας,

Πίνακας του Ουίλιαμ Μπλέικ (1757-1827)

Noah's Ark under a Double Rainbow, Painting of

William Blake (1757-1827), oil on academy board

Ο δογματολόγος και Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών, Ανδρέας Θεοδώρου († 2004) στο βιβλίο του «Απαντήσεις σε ερωτήματα Δογματικά» και στην σελ. 67, μάς αποσαφηνίζει δογματικά, αν τα ζώα έχουν ψυχή. Και μας λέει: «Αναμφισβήτητα έχουν. Για τις ψυχές των ζώων κάνει ευρύ λόγο η Αγία Γραφή. Η Γένεση ιδιαίτερα γράφει:

«Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ἐξαγαγέτω τὰ ὕδατα ἑρπετὰ ψυχῶν ζωσῶν», «...ἐξαγαγέτω ἡ γῆ ψυχὴν ζῶσαν κατὰ γένος, τετράποδα καὶ ἑρπετὰ καὶ θηρία τῆς γῆς κατὰ γένος».

Πρέπει όμως να κάνουμε μια διασάφηση. Η λέξη «ψυχή» δεν είναι λέξη μονοσήμαντη. Έχει πολλές έννοιες στην Αγία Γραφή. Έτσι μπορεί να σημαίνει τη ζωή του ανθρώπου, την πνευματική του ουσία, που είναι σε αξία πολυτιμότερη από τον κόσμο ολόκληρο. Στα ζώα σημαίνει τη ζωτική δύναμη, που μαζί με το φυσικό τους ένστικτο τα συγκρατεί στο είναι και τα κατευθύνει στην εκπλήρωση του φυσιολογικού σκοπού της υπάρξεως τους. Η ψυχή του ζώου βρίσκεται στο αίμα του («ότι το αίμα αυτού ψυχή» Δευτ. 12,23)

Όπως γίνεται νοητό, η ψυχή των ζώων δεν μπορεί να ταυτιστεί με τη λογική ψυχή των ανθρώπων, που είναι φύση νοερά και άυλη, προέρχεται από την πνοή του Θεού και είναι «εικόνα» Θεού, αθάνατη και ακατάλυτη. Είναι όμως παράλογο ορισμένες εκδηλώσεις των ζώων, συγκινησιακές ευαισθησίες και άλλες δεξιότητες, να τις εξισώνουμε με τα λογικά και πνευματικά εκδηλώματα της ανθρώπινης ψυχής. Είναι φυσικές ορμές, ένστικτα, που υπάρχουν στην ουσία του ζώου και τίποτα περισσότερο.

Η ψυχή των ζώων δεν είναι αθάνατη. Με το θάνατο του ζώου η ύπαρξή του εξαφανίζεται. Χάνεται οριστικά. Το ζώο δεν πρόκειται να αναστηθεί εκ των νεκρών κατά την κοινή ανάσταση. Ως άλογο ων δεν είναι υπεύθυνο για τα ενεργήματά του, δια τούτο δεν πρόκειται να λογοδοτήσει στον πλάστη του. 

Τα ζώα είναι πλάσματα θελημένα από το Θεό, χαριτωμένα και όμορφα. Έχουν συγκεκριμένο λόγο υπάρξεως. Συγγενεύουν με τον άνθρωπο, γιατί τόσο αυτά όσο και οι άνθρωποι έχουν το λόγο υπάρξεως τους – διαφορετικό φυσικά σε κάθε περίπτωση – στη δημιουργική ενέργεια του Θεού. 

Αυτά καθ' αυτά έχουν την όποια αξία τους, ως πλάσματα του κοινού Πατέρα, γι’ αυτό ο άνθρωπος πρέπει εν μέτρω να τα αγαπά, να τα φροντίζει και όχι να τα βασανίζει και να τα καταστρέφει.

Η αγάπη προς τα ζώα είναι εκδήλωση χριστιανικής αγάπης και ευγνωμοσύνης προς το δωρεοδότη Κύριο, που τόσο απλόχερα έπλασε τα όντα του, που πολλές φορές εξυπηρετούν (κυρίως τα ζώα) με κάθε τρόπο τον άνθρωπο.

Η ψυχή στα ζώα: το ά-λογο των ζώων

Ο Πρωτοπρεσβύτερος Ιωάννης Αγγελιδάκης, στο βιβλίο του: Το θαυμάσιο γεγονός της δημιουργίας, το έν-λογο του ανθρώπου και το ά-λογο των ζώων, από τις εκδόσεις: Σαΐτης, Αθήνα 2018, στις σελ. 75-80 γράφει:

Τα ζώα έχουν και αυτά ψυχή; Και αν έχουν ψυχή, είναι αυτή της ιδίας φύσεως με την ανθρώπινη;

Ο αγ. Γρηγόριος Νύσσης λέει, ότι με τον όρο «ψυχή», μόνο την ανθρώπινη λογική ψυχή μπορούμε να προσδιορίσουμε. Η ζωϊκή ψυχή και πολύ περισσότερο η φυτική ψυχή, που είναι η υποδιαίρεση, όπως τις αναφέρει ο Αριστοτέλης (Περί ψυχής 2, 413b-13), δεν είναι ψυχή με την ακριβή έννοια του όρου (1). Στην περίπτωση αυτή, τα ζώα δεν έχουν πραγματικά ψυχή και καταχρηστικά μιλάμε στην περίπτωση αυτή περί ψυχής.

Στην ελληνική χριστιανική παράδοση δεν λείπουν κείμενα που θεωρούν ότι και τα ζώα έχουν όντως ψυχή, τουλάχιστον με μια μερική έννοια του όρου. Στο Ευχολόγιο για παράδειγμα, «Ευχή του Αγίου Μοδέστου», διαβάζουμε: «Ναι Κύριε Ιησού Χριστέ, τοις ιδίοις σπλάγχνοις επικαμπτόμενος, οίκτειρον τα πάσχοντα ζώα, τη δρεπάνη του θανάτου αγεληδόν θεριζόμενα... Ει γαρ δίκαιος οικτείρει ψυχάς κτηνών αυτού, πως ουκ οικτειρήσης ταύτα, συ ο τούτων ποιητής και προνοητής; Συ γαρ, εύσπλαγχνε, και των εν τη Κιβωτώ ζώων εμνήσθης, υπό της οικίας χρηστότητος και ο των οικτιρμών σου νικώμενος...» (2).

Ο Ωριγένης ισχυρίζεται μέχρις ενός σημείου, ότι και τα ζώα έχουν ψυχή, δηλώνοντας κατηγορηματικά: «Κανείς νομίζω δεν αμφιβάλλει ότι τα ζωντανά πλάσματα, ανεξαιρέτως, ακόμη κι αυτά που ζουν στο νερό, έχουν ψυχές» και παραπέμπει στη Γραφή για να στηρίξει την άποψή του (Γεν. 1,21-24 και Λευιτικόν 17,14) (3). Είναι όμως η ψυχή του ζώου ίδιας φύσεως με την ανθρώπινη; Ο Ωριγένης είναι έτοιμος να παραδεχθεί ότι υπάρχουν ομοιότητες, παρ' ότι συνήθως τα ζώα θεωρούνται «άλογα»· μάλιστα υποδεικνύει ότι πολλά από αυτά παρουσιάζουν λογικότητα που μοιάζει πολύ με αυτή των ανθρώπων: π.χ. «Η φύση των κυνηγετικών σκύλων και των πολεμικών αλόγων πλησιάζει, αν μου επιτρέπεται να πω, στην ίδια τη λογική» (4). Εδώ μιλάει μόνο για εξημερωμένα ζώα, αλλά ο Θεόφιλος Αντιόχειας προχωρεί ακόμη περισσότερο, υποδεικνύοντας «την εν αυτοίς τοις ζώοις δεδομένην σύνεσιν προς το γεννάν και εκτρέφειν» (5). 'Αλλοι Πατέρες της Εκκλησίας επιμένουν ότι τα ζώα διαθέτουν όχι μόνο κάποιο βαθμό λογικής, όπως οι άνθρωποι, αλλά και μνήμη και μια ευρεία κλίμακα αισθημάτων και συγκινήσεων. Εκδηλωνουν συναισθήματα χαράς και λύπης, λέει ο αγ. Βασίλειος Καισαρείας, και αναγνωρίζουν εκείνους που έχουν παλαιότερα συναντήσει (6).

Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος προσθέτει ότι εκφράζουν αγάπη το ένα προς το άλλο, «διότι συχνά θρηνούν για την απώλεια των συντρόφων τους» (7). Ενθυμούμενοι την όνο του Βαρλαάμ (Αριθ. 22,23-34) θα μπορούσαμε ακόμη να προσθέσουμε ότι τα ζώα διαθέτουν πνευματική όραση, αντιλαμβανόμενα πράγματα στα οποία οι άνθρωποι αποδεικνύονται τυφλοί. Αν όλα αυτά αληθεύουν, που δικαιολογούμεθα να τραβήξουμε την κόκκινη γραμμή μεταξύ ανθρώπων και ζώων; Ασφαλώς ο Νεμέσιος Εμέσης έχει δίκιο όταν διαβεβαιώνει ότι όλα τα ζωντανά όντα, φυτά, ζώα και άνθρωποι, μετέχουν κοινής ζωής, «ώστε μίαν είναι και συγγενή την πάσαν φύσιν» (8). Ταυτοχρόνως, όμως, η ελληνική χριστιανική παράδοση πίστευε ότι υπάρχει μια κεφαλαιώδης διαφορά μεταξύ ανθρώπων και ζώων. Ο Ωριγένης βασιζόμενος στην περιγραφή της Γενέσεως περί της Δημιουργίας, την εντοπίζει: Η ανθρώπινη ψυχή πλάστηκε κατά τη θεία εικόνα, ενώ των ζώων όχι (9). Αυτό σημαίνει ότι από τα ζώα λείπει η συνειδητή σχέση με τον Θεό, την οποία αντιθέτως απολαμβάνουν οι άνθρωποι, και έτσι οι ψυχές τους δεν είναι προικισμένες με την αθανασία.

Η ψυχή του ζώου, κατά τον Μ. Βασίλειο , πλάστηκε από τη γη και μετά τον θάνατο διαλύεται και πάλι στη γη (10), ενώ ο άνθρωπος κατέχει την πνοή της ζωής, την οποία ενεφύσησε απ' ευθείας σ' αυτόν ο ίδιος ο Θεός (Γεν. 2,7) και αυτή ακριβώς είναι που τον καθιστά ικανό να «ομοιάσει» προς τον Θεό και να κερδίσει την αιώνια Βασιλεία. Ο C. S. Lewis, μιλώντας για τον πόνο των ζώων, υποθέτει ότι ίσως εμείς οι άνθρωποι διοχετεύουμε στα ζώα -σ' εκείνα που ασφαλώς είναι εξημερωμένα- την αθανασία που τους λείπει.

Κάποιοι από τους Πατέρες της Εκκλησίας εκφράζουν την άποψη ότι στον μέλλοντα αιώνα θα μπορούσαν να υπάρχουν ζώα, αλλά δεν περίμεναν να είναι τα ίδια ακριβώς με αυτά που υπάρχουν σήμερα. Κάθε άνθρωπος, με την προσωπική του διακριτότητα, θα αναστηθεί εκ νεκρών, αλλά αυτό δεν θα συμβεί στα ζώα. Φαίνεται ότι στον μέλλοντα αιώνα, τα ζώα θεωρούμενα το καθένα ξεχωριστά, θα έχουν μια νέα μορφή.

Δικαιολογείται ο Χριστιανισμός να αρνείται την αθανασία στα ζώα; Ο Χριστός λέγει, ότι ακόμη και ένα σπουργίτι «ουκ εστιν επιλελησμένον ενώπιον του Θεού» και «εν εξ αυτών ου πεσείται επί την γην άνευ του πατρός υμών» (Λουκ. 12,6 και Ματθ. 10,29). Ο Χριστός δεν λέγει ότι τα σπουργίτια έχουν αθάνατη ζωή, αλλά και δεν αρνείται το ενδεχόμενο. Η Καινή Διαθήκη αφήνει το ζήτημα ανοικτό, γιατί να μην το αφήσουμε κι εμείς! Αυτό που ο Χριστός λέει, είναι ότι «πολλών στρουθίων διαφέρετε υμείς».

Το θέμα αυτό το αποδέχονται αρκετοί χριστιανοί συγγραφείς και το αναπτύσσουν. Πιστεύουν σ' ένα σύμπαν ιεραρχημένο, μέσα στο οποίο ο άνθρωπος, ακριβώς επειδή δημιουργήθηκε κατά τη θεία εικόνα, «κυριαρχεί» επί των ζώων (πρβλ. Γεν. 1,27-28). Ως κυριαρχία, δεν εννοεί την αυθαίρετη εξουσία ή τη στυγνή εκμετάλλευση- αντιθέτως, η κυριαρχία την οποία μας εμπιστεύθηκε ο Θεός, είναι και αυτή κατά την εικόνα και ομοίωσή Του, δηλαδή θα πρέπει να αναπαράγουμε την αγαπητική φροντίδα και συμπάθεια του Θεού έναντι της δημιουργίας.

Η χριστιανική θεολογική σκέψη πιστεύει ότι υπήρχε μια εποχή, σύμφωνα με την αφήγηση περί παραδείσου, που ο Αδάμ και η Εύα ζούσαν εν ειρήνη με τα ζώα μέσα στον κήπο της Εδέμ. Την αρμονία αυτή κατέστρεψε ακριβώς η δική μας αμαρτία, η αστοχία και η παράβαση των θείων εντολών.

Στην εσχατολογική Βασιλεία όμως, η αρχική αρμονία θα αποκατασταθεί: «και συμβοσκηθήεται λύκος μετ' αρνός, και πάρδαλις συναναπαύσεται ερίφω, και μοσχάριον και ταύρος και λέων άμα βοσκηθήσονται, και παιδάριον μικρόν άξει αυτούς» (Ησ. 11,6). Στον παράδεισο οι άνθρωποι, αλλά και τα ζώα, τρέφονταν μόνο από τα φυτά (Γεν. 1,29-30), έτσι λοιπόν θα αποκατασταθούν τα πράγματα και πάλι.

Η κατανάλωση κρέατος επετράπη στους ανθρώπους μόνο μετά την πτώση (Γεν. 9,3), δεν είναι αφ' εαυτής αμαρτωλή, πάντως όμως αντιπροσωπεύει μια παρακμή από την αρχική τελειότητα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν ήταν ποτέ κατ' αρχήν υπέρ της φυτοφαγίας, παρ' ότι οι μοναχοί και οι μοναχές συνήθως απέχουν από το κρέας. Τρώνε όμως ψάρι, όπως έτρωγε και ο Χριστός (Λουκ. 24,42-43). Την μη ύπαρξη κρεοφαγίας στον Παράδεισο δέχεται και ο Μ. Βασίλειος, ο οποίος γράφει: «ουκ ην εν τω παραδείσω οίνος, ούπω ζωοθυσίαι, ούπω κρεοφαγίαι. Ότε απεγυμνώθη η τελείωσις, τότε συνεχωρήθη η απόλαυσις» (10 α ). 

Συνεχίζοντας ο Μ. Βασίλειος σημειώνει ότι τόσον ο άνθρωπος όσο και τα ζώα ήταν φυτοφάγα. Επομένως μετά την πτώση αρχίζει η κρεοφαγία. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στη συνέχεια της διηγήσεως της Γενέσεως με τον Άβελ και τον Νώε, όπου έχουν αρχίσει οι ζωοθυσίες και η κρεοφαγία (πρβλ. Γεν. 4,3-4- 8,20).

Το γεγονός, ότι στην χριστιανική παράδοση δεν αναγνωρίζεται στα ζώα αθάνατη ψυχή, πλασμένη κατά τη θεία εικόνα, δεν σημαίνει ότι πρέπει να τα μεταχειριζόμαστε ως αντικείμενα που δεν αξίζουν τον σεβασμό μας.

Κατά τους λόγους του αγίου Ισαάκ της Νινευή, ο οποίος στην ελληνική παράδοση τιμάται ως Ισαάκ ο Σύρος (7 ος αι.): «ο ταπεινός άνθρωπος πλησιάζει τα άγρια ζώα, και την ώρα που αυτά τον βλέπουν η αγριότητά τους δαμάζεται. Τον πλησιάζουν και προσκολλώνται σ' αυτόν όπως στον κύριό τους, κουνώντας την ουρά και γλείφοντας τα χέρια και τα πόδια του, διότι οσμίζονται σ' αυτόν την ίδια μυρωδιά που ανέδιδε ο Αδάμ πριν από την παράβαση» (11). 

Και αλλού ο άγιος γράφει λόγια αξιομνημόνευτα για τη συμπάθεια που πρέπει να δείχνουμε προς τα ζώα: «Τι είναι καρδία ελεήμων; Είναι να φλέγεται από αγάπη η καρδιά για όλη την κτίση- για τους ανθρώπους, για τα πουλιά και για τα ζώα, και για τους δαίμονες και για κάθε κτίσμα. Και καθώς ο άνθρωπος τα φέρνει στη μνήμη του και τα σκέφτεται, τα μάτια του τρέχουν δάκρυα. 

Από την πολλή και σφοδρή συμπάθεια που συνέχει την καρδιά του, και από την πολλή εμμονή σ' αυτή την κατάσταση, μικραίνει η καρδιά του και δεν μπορεί να υποφέρει ή να ακούσει ή να δει κάποια βλάβη ή κάτι έστω και λίγο λυπηρό να γίνεται στην κτίση. Γι' αυτό και για τα άλογα ζώα και για τους εχθρούς της αλήθειας και για αυτούς που τον βλάπτουν προσεύχεται συνεχώς με δάκρυα, ζητώντας από τον Θεό να τους φυλάξει και να τους συγχωρήσει. Ομοίως προσεύχεται και για τα ερπετά από την πολλή του ευσπλαχνία, που συγκινεί την καρδιά του, υπερβαίνοντας το ανθρώπινο μέτρο και φθάνοντας στην ομοιότητα του Θεού» (12).

Δείτε επίσης: Τι είναι καρδία ελεήμων; Η ελεημοσύνη της καρδιάς ως συμπάθεια στον συνάνθρωπο - Αββάς Ισαάκ ο Σύρος και Άρθουρ Σοπενχάουερ

Ένας άγιος του 20ου αι., ο Ρώσος μοναχός Σιλουανός ο Αθωνίτης (1866-1938), εκφράζει τη συμπάθειά του με την ίδια ένταση: «Ο Κύριος επιδαψιλεύει τόσο πλούσια τη χάρη του στους εκλεκτούς του, ώστε αυτοί αγκαλιάζουν ολόκληρη τη γη, ολόκληρο τον κόσμο με την αγάπη τους... Μια μέρα είδα στον δρόμο ένα φίδι κομματιασμένο, που κάθε του τεμάχιο σφάδαζε και λυπήθηκα όλη την κτίση και κάθε κτίσμα, κάθε τι που πάσχει, και έκλαψα πολύ ενώπιον του Θεού» (13).

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
(1) Περί κατασκευής του ανθρώπου 15, PG 44, 176 B , 177 A.
(2) Μικρόν Ευχολόγιον ή Αγιασματάριον, Αποστ. Διακονίας, Αθήνα 1984.
(3) Περί πρώτων αρχών, 2, 8, 1.
(4) όπ.π. 3, 1, 3.
(5) Προς Αυτόλυκον 1, 6.
(6) Εξαήμερος 8, 1. PG 29, 165ΑΒ.
(7) Κλίμαξ θείας αναβάσεως, 26, PG 88, 1028 Α.
(8) Λόγος κεφαλαιώδης περί φύσεως ανθρώπου 1.
(9) Κατά Κέλσου 4, 83.
(10) Εξαήμερος 8, 2. PG 29, 128 A.
(10α) Λόγος περί νηστείας, PG 31, 69.
(11) Μυστική πραγματεία 82.
(12) Ομιλία 74.
(13) Από το βιβλίο του Καλλίστου Ware, Μητρ.
Διοκλείας, Εχθροί ή φίλοι, σελ. 69-79, εκδ. Εν Πλω, 2014.

Η Θέση Των Ζώων Στην Ορθοδοξία

Το ψηφιδωτό, που χρονολογείται μεταξύ 424 και 450 μ.Χ.,

«Ο Καλός Ποιμένας» από το Μαυσωλείο της Γάλλας

Πλακιδίας, ένα υστερορωμαϊκό κτίριο, στη Ραβέννα

της Ιταλίας, απεικονίζει τον Χριστό ως τον Καλό Ποιμένα,

καθισμένο ανάμεσα σε πρόβατα, κρατώντας έναν σταυρό.

Ανδρέας Χατζηχαμπής. Βιολόγος-Περιβαλλοντολόγος
Bch, MSc., aMIEvnS, Υπ. Δρος Βιολογίας

Η διατάραξη της σχέσεως του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον οδήγησε και στην αλλοτρίωση της σχέσεώς του με τα ζώα. Συχνά η ζωοφιλία οδήγησε στην ζωολατρία με φυσικό επακόλουθο την λατρεία της κτίσης παρά τον κτίσαντα.

Πόσο αποδεκτές όμως από την Ορθοδοξία είναι τέτοιες συμπεριφορές;

Στις μέρες μας παρατηρούνται κοινωνικά κινήματα για την προστασία των ζώων και των δικαιωμάτων τους, αλλά επίσης αναπτύσσονται σε παγκόσμιο επίπεδο και φιλοσοφικές συζητήσεις, για να δικαιολογήσουν ή όχι την ορθότητα και την αναγκαιότητα της εισαγωγής ενός συστήματος δικαιωμάτων των ζώων, ανάλογου με αυτό των δικαιωμάτων του ανθρώπου.

Η ενοχή που αισθάνεται ο άνθρωπος για την ανικανότητά του να αντικρίσει τα μέλη του ζωϊκού βασιλείου με συναίσθημα και δικαιοσύνη, μέσα στα δυτικά πρότυπα ζωής του σύγχρονου κόσμου, αποτελεί την γενεσιουργό αιτία των κινημάτων ζωοφιλίας, αλλά και των πιο πάνω συζητήσεων.

Είναι αναμενόμενο μέσα στην απέραντη μοναξιά του ανθρώπου, όπου απουσιάζει και η επαφή με τα ζώα, να αναπτύσσονται δύο ακραίες καταστάσεις, είτε των ομάδων εκείνων που συμπεριφέρονται με φόβο, βία και αδιαφορία προς τα ζώα, είτε εκείνων, που συμπεριφέρονται μόνο με συναίσθημα, που σε ορισμένες περιπτώσεις, όμως, φτάνει σε οριακά φαινόμενα ζωοφιλίας, όπως διοργάνωση καλλιστείων, υιοθεσίες, νοσοκομειακή περίθαλψη, κληροδότηση τεραστίων περιουσιών ή ακόμα και ζωολατρίας.

Μια ζωολατρία που ξεκινά από την πίστη ότι τα ζώα έχουν ψυχή.

Ειδική περίπτωση ζωολατρίας μπορεί να θεωρηθεί και η αποκλειστική χορτοφαγία, όπου εν ονόματι του αποκαλούμενου δικαιώματος των ζώων για την ζωή θεωρείται έγκλημα η θανάτωση ζώων για τροφή από τον άνθρωπο.

Πέραν από αυτές τις ξένες προς την Ορθοδοξία καταστάσεις, υπάρχει σαφώς η αληθινή σχέση του ανθρώπου με τα ζώα, όπως αυτή υπαγορεύεται από τους ορθόδοξους κανόνες, αλλά και την ιερά παράδοση.

Σκοπός και προορισμός

Μετά την δημιουργία των φυτών και προ της δημιουργίας του ανθρώπου, ο Θεός προχώρησε στην δημιουργία των ζώων.

Η σειρά που τα δημιούργησε ο Θεός φανερώνει την θεία ιεραρχία τους.

Τα ζώα μπορούν και χρησιμοποιούν όλα εκείνα που έχουν προηγηθεί, δηλαδή φυτά και αβιοτικό περιβάλλον.

Η σειρά αυτή είναι ενδεικτική της θείας τάξης και ισορροπίας που υπάρχει ανάμεσα στους διάφορους βιοτικούς παράγοντες του πλανήτη μας, συμπεριλαμβανομένου και του βιοπνευματικού όντος, του ανθρώπου.

Γίνεται πασιφανές έτσι ότι ακραίες καταστάσεις ζωοφιλίας και αποκλειστικής χορτοφαγίας αποτελούν εκτροπές από την ομαλή σχέση ανθρώπου και ζώων σύμφωνα με την Ορθοδοξία.

Όπως ο Μέγας Βασίλειος αναφέρει στον «Περί Νηστείας» λόγο του, ενώ δεν υπήρχε στον Παράδεισο οίνος, ούτε σφαγές ζώων, ούτε κρεοφαγία, μετά τον κατακλυσμό η γραφή λέγει «να τρώγετε από όλα ωσάν χλωρά χόρτα». Στην συνέχεια όλα τα ζώα έρχονται έμπροσθεν του διορισμένου βασιλέα της κτίσεως, για να τους δώσει το όνομά τους. «Πάντα υπέταξας υποκάτω των ποδών αυτού, πρόβατα και βόας απάσας, έτι δε και τα κτήνη του πεδίου, τα πετεινά του ουρανού και τους ιχθύας της θαλάσσης» (Ψαλ. 8,7-9).

Με την υιοθέτηση μιας χάρτας δικαιωμάτων των ζώων προκύπτει ηθικό πρόβλημα, όπως πιστεύουν σύγχρονοι φιλόσοφοι, για την προτεραιότητα στοργής ανάμεσα στους ανθρώπους και στα ζώα. Κατά τον Κάλλιστο Γουέαρ, επίσκοπο Διοκλείας, ο άνθρωπος, ζωντανή εικόνα του ζώντος Θεού, μπορεί να κάνει δύο πράγματα που κανένα από τα άλογα ζώα δεν μπορεί: Πρώτα μπορεί να διαμορφώσει και να αλλάξει τον κόσμο, δίνοντάς του ένα καινούργιο νόημα και σκοπό και ύστερα μπορεί να δοξολογήσει και να ευχαριστήσει τον Θεό για τον κόσμο. Έτσι για την Ορθοδοξία, ηθικό πρόβλημα δεν υφίσταται.

Ο μακαριστός γέροντας Παΐσιος, παρά την απέραντη αγάπη που έτρεφε προς τα ζώα, όταν ερωτήθηκε για το θέμα είπε ότι η αγάπη του ανθρώπου πρέπει πρώτα να εξαντλείται για τον άνθρωπο και όταν περισσεύει να πηγαίνει και προς τα ζώα.

Εξάλλου στο θαύμα της θεραπείας του δαιμονιζομένου ο Χριστός προστάζει τα δαιμόνια να βγούν από τον άνθρωπο και να πάνε στους χοίρους, που πέφτουν στην λίμνη και πνίγονται. Ο υποβιβασμός, λοιπόν, του ανθρώπου στο επίπεδο των άλογων ζώων, με την επέκταση μερικών τεχνητών νομοθετημάτων για τα ζώα, αποτελεί άλλη μια αποστασία από την ορθόδοξη χριστιανική θέση και δεν αποτελεί λύση για την εξισορρόπηση των σχέσεων ανθρώπου και ζώων.

Η εξίσωση αυτή αποτελεί μάλλον βιολογική ουτοπία ή μια νέα βιολογική απειλή.

Τα ζώα, στερούμενα της ελευθερίας και του λογικού, έχουν ως σκοπό της παρουσίας τους και της δημιουργίας τους όχι μόνο την εξυπηρέτηση των αναγκών του ανθρώπου, αλλά χρησιμοποιούνται και ως μέσα για την ωφέλεια της ψυχής μας.

Επιπλέον, ο Θεός τα δημιούργησε και ως δώρα για την ευχαρίστησή μας -«προς τέρψιν ημίν δεδωρημένα»- για την αληθινή ψυχαγωγία, χαρά και ευφροσύνη του ανθρώπου, ώστε με την μελέτη του πλήθους, του μεγέθους και της ομορφιάς των δημιουργημάτων να οδηγείται ο άνθρωπος στην αληθινή γνώση του Θεού, αναδεικνύοντας το σύμπαν σε ένα απέραντο σχολείο θεογνωσίας.

Πάμπολλα όμως είναι τα παραδείγματα στην Π. Διαθήκη όπου τα ζώα χρησιμοποιούνται από τον Θεό για τιμωρία των ανθρώπων, όπως οι πληγές κατά της Αιγύπτου (Ψαλμός 104). Στην Π. Διαθήκη είδαμε επίσης να φυλάγονται αβλαβείς, αλλά και να υπηρετούνται από ζώα, άγιοι και δίκαιοι, όπως ο Προφήτης Ηλίας με τον κόρακα, ο Δανιήλ στον λάκκο των λεόντων και ο Ιωνάς που παραμένει στην κοιλία του κήτους για τρεις ημέρες.

Η έναρξη της Καινής Διαθήκης με την ενσάρκωση του Ιησού Χριστού συνοδεύεται από μια ιερή εικόνα με ζώα. Οι καμήλες των μάγων, τα πρόβατα των ποιμένων, το βόδι και ο ημίονος, σε πλήρη αρμονία και γαλήνη μπροστά στην παναγιότητα του θείου Βρέφους, ζεσταίνουν με τα χνώτα τους τον νεογέννητο Βασιλέα πάντων των ορατών και αοράτων.

Επίσης, η φανέρωση του Αγίου Πνεύματος, του ενός εκ των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδας, κατά την Βάπτιση του Ιησού Χριστού με την μορφή ενός πτηνού, του περιστεριού, δείχνει ότι δεν μπορεί να θεωρείται προσβλητική μια τέτοια προσομοίωση. Φανερώνει επίσης ότι ο Δημιουργός Θεός περιβάλλει με ασύλληπτη αγάπη και καταδεκτικότητα ακόμα και τα άλογα πτηνά, κάθε κτίσμα του. Και όταν ο Θεός καταδέχεται και αγαπά με αυτό τον τρόπο τα ζώα, πόση καταδεκτικότητα και αγάπη θα πρέπει να δείχνει ο άνθρωπος;

Οι άγιοι και τα ζώα

Τα διάφορα συναξάρια των αγίων είναι κατάσπαρτα από εικόνες και διηγήσεις με ζώα. Ο άγιος Μόδεστος, που μαζί με τον άγιο Μάμα θεωρούνται οι προστάτες των ζώων, έγραψε μάλιστα και ειδική ευχή για τα ζώα «Ευχή εις κτήνη». Ο άγιος Μάμας τρεφόταν από γάλα άγριων ζώων, που τον επισκέπτονταν ομαδικά και καθημερινά και με πολλή αγάπη και οικειότητα του πρόσφεραν το γάλα τους. Οι σύγχρονοι Γέροντες παρουσιάζουν ακλόνητη την μαρτυρία ότι ο άνθρωπος του Θεού, ο άνθρωπος μακριά από την αμαρτία και σε κοινωνία με τον Θεό, βρίσκεται σε πλήρη αρμονία και αγάπη με τα ζώα.

Δείτε επίσης: Η οικειότητα του Αγίου Παϊσίου με τα άγρια ζώα. Γιατί τα άγρια ζώα δεν πειράζουν τους Αγίους;

Τα ζώα επιδέχονται και την ενέργεια του διαβόλου

Ο όφις -κατειλημμένος από τον διάβολο- παρέσυρε στην αμαρτία τους πρωτόπλαστους, και μαζί με αυτούς και όλη την κτίση. Τους «στέρησε» την θεία χάρη, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζονται εχθρικά από τα άλογα ζώα «τα θηρία και πάντα τα ζώα της γής γυμνωθέντα τούτον της πρώτης θεασαμένης δόξης καταφρονήσαντα αυτού, ετραχύνθησαν άπαντα ευθύς κατ’ αυτού». Τα ζώα ετραχύνθησαν κατά του ανθρώπου, γιατί ο άνθρωπος με την αμαρτία διέρρηξε την ενότητά του με τον Θεό, αιτία που διέρρηξε και την σχέση του με τα ζώα. Διότι τα ζώα και όλα τα όντα αναβλύζουν από μέσα τους τον ενοποιητικό λόγο, την αιτία της δημιουργίας τους. Όπως ο άγιος Μάξιμος αναφέρει, «με διαφορετική σε κάθε ον μορφή ή αιτία που τα δημιούργησε τα ενοποιεί όλα, καθένα ξεχωριστά και μεταξύ τους».

Τα ζώα εξαφανίζονται…

Η μέριμνα του Θεού δεν σταματά για τα ζώα στην δημιουργία τους. Αυτός ως ο δωρητής της ζωής έχει την δύναμη της διατήρησής τους ή του πλήρους αφανισμού τους: «αντανελείς το πνεύμα αυτών και εκλείψουσι και εις τον χούν αυτών επιστρέψουσιν». (Ψαλ. 103, 29). Στην Παλαιά Διαθήκη, είδαμε να μεριμνά και γι’ αυτά στον κατακλυσμό, διατάσσοντας τον Νώε «και από πάντων των κτηνών και από πάντων των ερπετών και από πάντων των θηρίων και από πάσης σαρκός, δύο-δύο από πάντων εισάγεις εις την κιβωτόν…».

Μετά την ενσάρκωση του Θεού Λόγου ανοίγεται η οδός προς την θέωση. Στην σημερινή εποχή όμως, αντί να εργάζεται γι’ αυτό ο άνθρωπος προχωρεί σε μια άκρατη και αχαλίνωτη χρησιμοποίηση του περιβάλλοντος, επιφέροντας στην φύση αλλαγές άκρως βλαπτικές για το περιβάλλον. Σήμερα τα μισά από τα είδη Θηλαστικών και το ένα τρίτο των Ερπετών, Ψαριών και Πουλιών χαρακτηρίζονται ως κινδυνεύοντα. Επίσης, από το 1600, 484 ζωικά και 654 φυτικά είδη σύμφωνα με το World Conservation Monitoring Centre έχουν εξαφανισθεί. Ο άνθρωπος έχει απομακρυνθεί, με την αμαρτία, κατά πολύ από τον προορισμό του.

Υποταγμένος πλήρως στην ύλη και στον αγώνα του να την υποτάξει και να την οικειοποιηθεί μετατρέπεται, σύμφωνα με τον μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιερόθεο «σε θηριάνθρωπο που εξαγριώνει τα πάντα. Μολύνει όλη την δημιουργία και καταστρέφει τον ίδιο τον εαυτό του. Κατατρώγει τις σάρκες του». Η διάρρηξη της σχέσης του ανθρώπου με τον Θεό, η εωσφορική αποστασία του στο να αναφέρει πάντα τα κτήνη και πάντα τα ερπετά και πάντα τα θηρία και κάθε σάρκα, και όλη την κτίση σε κοινωνία με τον Θεόν, ένα ακόμα βήμα μπροστά για την ένταξή τους στο σώμα του σαρκωθέντος Λόγου, αποτελεί αιτία επανάστασης για τα ζώα και όλη την κτίση που αναβλύζουν από μέσα τους τον δημιουργικό Λόγο.

Αποτελεί βήμα προς τα πίσω, βήμα προς την καταστροφή και την εξαφάνιση. «Από κακίας των κατοικούντων εν αυτή, ηφανίσθησαν κτήνη και πετεινά… αφανισμώ ηφανίσθη πάσα η γή» (Ιερ. 12, 4). Πάμπολλες είναι οι αναφορές στην Παλαιά Διαθήκη περιστατικών όπου έχουμε εξαφανίσεις ειδών και καταστροφικά περιβαλλοντικά φαινόμενα, όπως ανομβρίες, σεισμούς, πυρκαγιές λόγω της αμαρτίας των ανθρώπων «έλαφοι εν αγρώ έτεκον και εγκατέλιπον, ότι ουκ ην βοτάνη, όνοι άγριοι έστησαν επί νάπας, είλκυσαν άνεμον, εξέλιπον οι οφθαλμοί αυτών, ότι ουκ ην χόρτος από λαού αδικίας» (Τερ.12, 7). Βέβαια θα ήταν τόλμημα να πει κανείς ότι η κακία και η αμαρτία των ανθρώπων σήμερα έχει πλεονάσει τόσο, ώστε να επανερχόμαστε σε καταστάσεις όπως στην Παλαιά Διαθήκη.

Και όμως ο άνθρωπος έχει καθήκον από την αρχή του κόσμου, σύμφωνα με την εντολή του Θεού «εργάζεσθαι αυτόν και φυλάσσειν». (Γέν. 2,15). Σήμερα, αυτό το καθήκον καθίσταται μέγιστο καθήκον του ορθόδοξου χριστιανού. Σήμερα η καταστροφή της φύσης, του μέσου που φανερώνει το μεγαλείο του Δημιουργού, αποτελεί ύβρη κατά «του κτίσαντος». Ο άνθρωπος μακριά από την φύση ασφυκτιά. Περικυκλωμένος από πράγματα τεχνητά, συνθετικά, ανθρωπογενή, που δεν αναβλύζουν τον Δημιουργικό Λόγο του Θεού, χάνει την γαλήνη και την ισορροπία του, βιολογική και ψυχική.

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι δεν αισθάνεται την εξάρτησή του από τον Θεό, ούτε την μέγιστη απόδειξη της αγάπης του Θεού, που είναι η Δημιουργία. Γι’ αυτό οι χριστιανοί οφείλουν να κρατούν θετική στάση για την προστασία του περιβάλλοντος και των ζώων ειδικότερα. Βέβαια, μια ορθόδοξη στάση χωρίς αλλόθρησκες επιδράσεις και χωρίς υπερβολές. 

Όπως ο όσιος Σιλουανός γράφει: «Ένιοι προσκολλώνται εις τα ζώα, αλλ’ ούτω προσβάλλουν τον Δημιουργόν, διότι ο άνθρωπος εκλήθη ίνα ζή αιωνίως μετά του Κυρίου, βασιλεύη μετ’ Αυτού και αγαπά τον Έναν Θεόν. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να έχη πάθος προς τα ζώα, αλλά μόνον καρδίαν οικτίρουσαν παν δημιούργημα». Διαφορετικά κινδυνεύει να λατρεύσει «την κτίση παρά τον κτίσαντα» (Ρωμ. 1,25).

Ανδρέας Χατζηχαμπής. Βιοηθική του Περιβάλλοντος: Η ορθόδοξη προσέγγιση της κτίσης. Λεμεσός: Εκδ. Κυπριακό Κέντρο Περιβαλλοντικής Έρευνας και Εκπαίδευσης, 2015, σελ. 82-84

Ο άγιος Μάμας θεωρείται προστάτης των ζώων

Παγκόσμια ημέρα των ζώων (4 Οκτωβρίου)

Ανακεφαλαίωση ✍️ Σοφία Ντρέκου

Συνοψίζοντας, η Ορθόδοξη θεώρηση διακρίνει τον άνθρωπο ως πρόσωπο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν, ενώ αναγνωρίζει στα ζώα ζωτική ψυχική αρχή και συμμετοχή στην αγαθότητα της κτίσης. Η Αγία Γραφή και οι Πατέρες μάς μαθαίνουν ότι η αγάπη και η ευθύνη προς τα ζώα είναι μέρος της ασκητικής μας πορείας και της θεανθρωποκεντρικής στάσης απέναντι στη δημιουργία. Έτσι, το ερώτημα «έχουν τα ζώα ψυχή;» βρίσκει απάντηση όχι μόνο σε ορισμούς, αλλά στην πράξη της ευσπλαχνίας: σεβασμός, πραότητα, φροντίδα. Με αυτά τα κριτήρια, η Ορθόδοξη θεολογία, η ψυχή των ζώων, η κτίση και η αθανασία συναντιούνται σε μια ζωντανή σχέση με τον Δημιουργό.

Στο άγγιγμα της ευσπλαχνίας

Κάθε βλέμμα ζώου είναι μια μικρή προσευχή της γης. Ανασαίνει το φως, πίνει νερό από την παλάμη του Θεού και περιμένει από εμάς να θυμηθούμε ποιοι είμαστε: φύλακες, όχι δεσπότες. Κι όταν η καρδιά μαλακώνει, ακούει το άφωνο ψαλτήρι της κτίσης· τότε ακόμη κι ένα πουλί που πετά χαμηλά γίνεται ευαγγέλιο πραότητας, κι ένα αδέσποτο που γέρνει στο πόδι μας γίνεται μυστήριο αγάπης. Εκεί, στο άγγιγμα της ευσπλαχνίας, καταλαβαίνουμε πως η ζωή είναι μία κι ότι η ψυχή μαθαίνει τον ουρανό, αγαπώντας τη γη.

ΠΗΓΗ: www.sophia-ntrekou.gr.

Περισσότερα Θέματα: ΖΩΑ, Αγία Γραφή,

Εσχατολογία, Θάνατος, Θεολογία

Δείτε σχετικά:

• Διαμαρτυρία εναντίον Ελλάδας για τα βασανισμένα γαϊδουράκια της Σαντορίνης. Τι λένε οι άνθρωποι που τα φροντίζουν (Έρευνα) 

• Η οικειότητα του Αγίου Παϊσίου με τα άγρια ζώα και ο εξαγνισμός της καρδιάς. Γιατί τα άγρια ζώα δεν πειράζουν τους Αγίους;

• Λουκάνικος, ο τετράποδος διαδηλωτής-σύμβολο και το Γκράφιτι στου Ψυρρή