Αδιάβατος ερωτισμός


Ο αισθησιασμός μιας γυναίκας είναι η πηγή απ’ όπου
αναζωογονείται το πνεύμα ενός άντρα. Karl Kraus

της Σοφίας Ντρέκου

Τα σύννεφα είναι σκιές ονείρων. Ο ήλιος ανατέλλει χωρίς ακτίνες και το φεγγάρι την άνοιξη είναι ματωμένο γιατί ξίφος διαπερνά το κορμί της και τότε η άνοιξη είναι πληγωμένη.

Ηλιοβασίλεμα και οι ακτίνες του με ακουμπάνε μαγικά... τελειώνει και σήμερα ο ουρανός. Πουλιά στον αγέρα, άνεμος, θάλασσα, κύματα, γελάει και κλαίει ο ήλιος. Μα θα περιμένω να φέρεις το φεγγάρι.

Σε περιμένω να' ρθείς με την φεγγαρένια σου ερωτική ποίηση, μα σαν θα 'ρθείς γίνεσαι εφιάλτης, όπως τα κοχύλια στην υδάτινη νάρκη τους. Προχωρώ στο σκοτεινό σου μονοπάτι περιμένοντας να βρω το φως στο τέλος.

Την πένα του Έρωτα σου έβαλες στη ζωή μου για να μην σε χάσω. Την μνήμη της σκέψης σου όταν μου γράφεις έχυσες στη ψυχή μου, για να μην σε ξεχάσω. Το πνεύμα μου στήνει ανεξέλεγκτες ερωτικές συστροφές σε αισθησιακούς σχηματισμούς. Αναδεικνύωντάς μου την δύναμη της παραμονής σε τόπους απρόσμενα μικρούς, μυστηριακά περιοριστικούς, απρόσιτους και αρνητικούς να ανεχθούν την υψιπετή θεώρηση που αναζητούν τα όνειρα στον αδιάβατο ερωτισμό, των αστροφόρων αναλαμπών στους κοσμικούς σχηματισμούς του Υπερ-πέραν.

by Sophia Ntrekou.gr

Δείτε ακόμη της Σ. Ντρέκου
Νοητικές Περιπλανήσεις







FaceBook
Σοφία Ντρέκου 14 Οκτωβρίου 2015
Ιφιγένεια γεωργιάδου‎ προς Σοφία Ντρέκου
30 Ιουνίου 2015 στις 1:58 μ.μ.


Σοφία, Η καλοσύνη όταν μιλάς..
δημιουργεί εμπιστοσύνη..
Η καλοσύνη όταν σκέφτεσαι..
δημιουργεί βάθος..
Η καλοσύνη όταν δίνεις...
δημιουργεί ΑΓΑΠΗ..!! Λάο Τσε

υιος ασωτος (Sotirios Laliotis) ...Και είπες ήρθε η ώρα, βατός ο δρόμος, ωρίμασε η άνοιξη, ξέφυγαν τα πρότυπα, τα στερεότυπα, αυτά τα συγκαλυμμένα που τροφοδοτούν τον φόβο του σεμνού, αυτό για την διαιώνιση, το άλλο το οιδιπόδειο, το ένθεν και κακείθεν, φυλλορροεί η απόδειξη της ύπαρξης. Και να σου, ήρθε το σμίξιμο όχι αυτό που επιβάλλεται όχι, ήρθε το άγιο επιβάλλει, αυτό που με συνήγορο το θράσος που δεν ακουμπά, δεν στέκεται σε αρχές, ξεφεύγει από τα εσκαμμένα, είναι αυτό που συντρίβει. Το κάλλος σε όλη του την μεγαλοπρέπεια, μεγαλοπρέπεια της στιγμής, στο εκκωφαντικό της αιωνιότητας. Όλα πασκίζουν, μακριά η δικαίωση και η τρέλα, μακριά το απρόβλεπτο, όλα μικραίνουν, γίνονται ασήμαντα. Βασιλεύει το άρρητο και οι ανάσες, αυτές είναι που δίνουν μαρτυρία. 14 Οκτωβρίου 2016 στις 1:09 π.μ.



Δεν υπάρχουν σχόλια: