Ο Χριστιανισμός είναι συντηρητικός ή επαναστατικός;


Σ. ΝτρέκουΟ Χριστιανισμός
η ιδεολογικοποιημένη πίστη, 
είναι συντηρητική. 
Ο λόγος του Χριστού είναι «μανιφέστο»
επαναστατικότητας κι αναρχίας. 
Κι ο δρόμος του ρήξη κι ανατροπή 
με την καθεστηκυία τάξη 
του παλαιού μας εαυτού, 
πρωτίστως.

Ο Χριστιανισμός είναι συντηρητικός ή επαναστατικός; 

Βασίλειος Τατάκης: «Το ερώτημα αν «ο Χριστιανισμός σαν κοινωνικό πιστεύω, είναι συντηρητικός ή επαναστατικός» με κάνει να διερωτηθώ αν, και τί νόημα μπορούν να έχουν ως προς το Χριστιανισμό οι όροι «κοινωνικό πιστεύω», «συντηρητικός», «επαναστατικός». Οι όροι αυτοί έχουν το συγκεκριμένο, ας πούμε νόημά τους, όταν εκφράζουν την κοινωνική πορεία του ανθρώπου μέσα στη διαδρομή της ιστορίας του.

Άλλου είδους ιστορία όμως ο Χριστιανισμός.

Είναι ιστορία, γιατί έχει τα ιστορικά του γεγονότα, εκείνα της Καινής Διαθήκης από τη μια, τη ζωή της Εκκλησίας, ως σώματος του Χριστού από την άλλη. Αλλά την ίδια ώρα είναι και έξω από την ιστορία, στην ουσία του, διότι είναι αποκεκαλυμμένη αλήθεια, αιώνια και απόλυτη, που θέλει να εξασφαλίσει στον άνθρωπο τη σωτηρία του, να του δείξει το δρόμο να κερδίσει την αθανασία του βρίσκοντας τον αληθινό σύνδεσμό του με τον Όντα, με τον Θεό.

Αποκεκαλυμμένη αλήθεια ο Χριστιανισμός, δοσμένη ολόκληρη ευθύς από την αρχή. Περιμένει όμως, έχει την υπομονή να περιμένει την πραγμάτωση της από την κάθε εποχή, το κάθε άτομο. Άλλη, εντελώς άλλη λοιπόν η προοπτική και η σκοπιά από την οποία θα κριθεί η ουσία του Χριστιανισμού από εκείνη που χρησιμοποιεί η Κοινωνιολογία. Η τελευταία, θέλει δε θέλει, διέπεται από κάποια θεωρία εξελίξεως: άπιαστη η θεωρία της, εμπειρική στην ουσία της η πορεία της.

Ο Χριστιανισμός στηρίζεται σε αμετακίνητη θέση, 
την αποκάλυψη, και καλεί τους ανθρώπους όλων των αιώνων να την πραγματώνουν, παρέχοντάς τους απόλυτα κριτήρια για να μετρήσουν και αποτιμήσουν την πορεία τους. Η Κοινωνιολογία, με βάση το νέο που παρουσιάζεται κάθε φορά, με βάση την απόσταση που χωρίζει μια κοινωνική μορφή από μια άλλη, συνάγει τα συμπεράσματά της. 

Ο Χριστιανισμός κρίνει κάθε εποχή, κάθε άτομο από το ύψος στο οποίο έφθασε κατά την ανοδική του πορεία προς διείσδυση, κατανόηση και πραγμάτωση στη ζωή του της αμετακίνητης, της δοσμένης αλήθειας.
  • Πρέπει λοιπόν προς αυτή την αλήθεια να στραφούμε για να δούμε, αν έχει και ποιά είναι η αξία της για την κοινωνική ζωή του ανθρώπουΌτι είναι άκρως επαναστατική, -με το δικό της βέβαια νόημα-, ποιος μπορεί να το αμφισβητήσει;
Αποκάλυψε, πρώτη αυτή, στον άνθρωπο, με όση καθαρότητα μπορεί να την κατανοήσει, τη μεταφυσική του ουσία, «το θείον ο εν αυτώ, έχει»· του άνοιξε πρώτη τους δρόμους του ουρανού· τον κάλεσε στο δύσκολο,-τα δύσκολα ζητά από τον άνθρωπο-, αγώνα, να ανακαλύψει και να πραγματώσει την ανώτερή του αυτή φύση και έτσι να σωθεί.

Δεν είναι η Χριστιανική επανάσταση αγώνας προς εξωτερικές αντιμαχόμενες δυνάμεις, αλλά αγώνας προς εσωτερικά τείχη που πρέπει να κυριευθούν και να πέσουν, για να μπορέσει να προβάλει ο άνθρωπος όλο και καθαρότερος και να ακολουθήσει την ανηφορική του πορεία.

Με την πορεία αυτή το άτομο ολοκληρώνεται και εξανθρωπίζεται. Γιατί ενώ διεξάγει τον δικό του καλόν αγώνα,—είναι ο αθλητής της αλήθειας—, βλέπει σε κάθε άλλον, έναν αδελφό του, ένα «πλησίον» του, ένα τέκνο του Θεού, όπως είναι και ο ίδιος. Και τα βλέπει όλα αυτά γιατί ανηφορίζοντας προς το Θεό, απολυτρώνεται από την τυραννία και την αιχμαλωσία στην οποία σφιχτά τον κρατούσε το εγωκεντρικό του εγώ. Ξεπέρασε αυτό το εγώ και τώρα που βρήκε το σύνδεσμο που τον δένει με το Θεό μπορεί και ζει την ελευθερία στον υψηλότερό της βαθμό· εκείνη την ελευθερία που την έχει διαποτίσει η αγάπη και του δείχνει και τον εαυτό του στην υψηλότερη ουσία του ως τέκνο Θεού και τον άλλον, «πάντα άλλον», ως αδελφό και πλησίον. 


Ύστερα από αυτά -που δεν είναι τα μόνα, είναι όμως αρκετά- δεν είναι δύσκολο να δούμε το Χριστιανισμό ως ανεξάντλητη πηγή και άσβεστη εστία φωτός για την σωστή και πλήρη πραγμάτωση της κοινωνικής φύσεως του ανθρώπου. 

Όποιος αμφιβάλλει, ας κάνει τον κόπο να αναρωτηθεί, αν είναι δυνατό να πάρει η κοινωνική ζωή του ανθρώπου, η ζωή του γενικά, το πλήρες νόημα και το φως της, χωρίς μεταφυσικές προϋποθέσεις, όπως αυτές που προσφέρει η Χριστιανική διδασκαλία.»[2]

«Πίστη έχεις, όταν κάθε σου όνειρο 
το ανάφτεις στο βωμό της τάμα,
κι αν κάποιο τάμα σου είναι αδύνατο, 
προσμένεις να γενεί το θάμα.» [3]

Θανάσης Παπαθανασίου: «Δύο χριστιανικά αξιώματα: η πεποίθηση ότι ο κόσμος δεν είναι αυτοαναφορικός (αλλά σχετίζεται με μια ριζικά διαφορετική ύπαρξη, τον Θεό), και η αξιολόγηση της αγάπης ως του ύψιστου κριτηρίου, θέτουν τις παραμέτρους για την πολιτική οπτική των Χριστιανών, μια οπτική η οποία, κατά τη γνώμη μου, είναι πιο ριζοσπαστική από πολλές αριστερές προτάσεις για μια νέα κοινωνική πραγματικότητα. Τα δύο αυτά αξιώματα είναι η βάση για την ακρότατη καινοτομία την οποία ο Θεός υπόσχεται και για την οποία ο ίδιος εργάζεται: για τη μεταμόρφωση του κόσμου σε αυτό που στο παραδοσιακό λεξιλόγιο λέγεται «Βασιλεία του Θεού», και σημαίνει τη μετάβαση του κόσμου σε έναν τρόπο ύπαρξης που δεν έχει υπάρξει μέχρι τώρα.»

Είμαστε ανυπότακτοι εμείς οι Ρωμιοί
Βλ. εδώ: Τι είναι η Αέναη επΑνάσταση;


π. Λίβυος: «Ο Χριστός κένωσε 
τον εαυτό Του από την θεϊκή δόξα, 
έγινε κουρελής από αγάπη, άδειασε 
από κάθε μορφής δύναμη και εξουσία. 
Στάθηκε γυμνός απέναντι μας, 
έτοιμος να γίνει η τροφή της 
πιο βαθιάς μας πείνας. 
Αποδέχθηκε να πεθάνει στην θέση μας, 
για να ζήσουμε εμείς. 
Αυτή είναι η αληθινή φύση της αγάπης. 
Να πεθαίνεις εσύ για να ζήσει ο άλλος. 
Να παίρνεις την κόλαση του 
και να δίνεις τον παράδεισο σου. 
Γιατί όταν πραγματικά αγαπάς 
δεν υπάρχει «αξιοπρέπεια». 
Δεν ντρέπεσαι για τον έρωτα σου 
να συρθείς στα πατώματα, να τρέξεις, 
να παρακαλέσεις, να δοθείς, 
να τραυματιστείς, 
να λαβωθείς έως θανάτου. 
Στον έρωτα πας γυμνός, ξαρμάτωτος. 
Όποιος προσέχει μην πονέσει 
απλά δεν αγάπησε ακόμη.» 

Ν. Λυγερός: Οι Χριστιανοί 
δεν επέλεξαν να ζήσουν 
στην Ανατολή
για να πεθάνουν βασανισμένοι 
αλλά για να είναι πιο κοντά
στην πηγή την ιστορική 
εκεί όπου γεννήθηκε ο Χριστός
γι' αυτό μην κάνεις το λάθος 
να τους βλέπεις διαφορετικά
και να παραμένεις αδιάφορος 
στις καταστροφές που έχουν
υποστεί από τους βάρβαρους.

Χριστιανισμός και Αναρχία

«Είμαστε στα Εξάρχεια αυτή τη στιγμή. Πως νιώθετε σαν ιερέας στο κέντρο των Εξαρχείων;» ερωτά, πριν χρόνια στο παρακάτω βίντεο, τον πατέρα Ανανία Κουστένη ο γνωστός συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός.

π. Ανανίας Κουστένης: - Προεξάρχων! Για να χρησιμοποιήσουμε και έναν εκκλησιαστικό όρο... Βέβαια. Πολύ καλά νιώθεις! Διότι, η ορθοδοξία είναι αναρχία! Αλλά ποιός είναι αναρχικός, κατά τον Seneca, τον διδάσκαλο του Νέρωνος; Αναρχικός είναι εκείνος που δεν είναι ούτε δούλος ούτε τύραννος του άλλου. Θέλει μαγκιά να είσαι αναρχικός.




Τι εστί Αναρχία; Αναρχισμός, μικρή λέξη τεράστια σημασία. Στο παρακάτω βίντεο εξηγεί περιληπτικά τι είναι αναρχισμός και γενικότερα αναρχία. Δεν χρειάζεται να μιλάς άσχημα για να προβάλλεις την αλήθεια. Με απλά λόγια μπορείς να αποδείξεις ότι οι Αναρχικοί, είναι κάτι καλύτερο από αυτό που μπορεί να πιστεύουν πολλοί.



Αναφορές:
1. «Οι Χριστιανοί» Ποίηση Νίκος Λυγερός, nikos-lygeros-poihsh.blogspot.gr
2. Ο Χριστιανισμός συντηρητικός ή επαναστατικός» Βασίλειος Τατάκης, Ομότιμος Καθηγητής Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης , «Η πορεία του ανθρώπου», εκδ. Των φίλων, σ. 34-37.
3. Απόσπασμα Γ. Δροσίνη «Πίστη» και «Τὶ λοιπόν;» εδώ: www.sophia-ntrekou.gr
4. Το οπτικοακουστικό υλικό (Βίντεο) από www.YouTube, εταιρεία της Google.
Πηγή: Αέναη επΑνάσταση | www.Sophia-Ntrekou.gr
Δείτε:


FaceBook
Aggelos Aslanidis: Όπως τον καταντήσαμε είναι λίγο απ' όλα, Για τους συντηρητικούς είναι συντηρητικός, αλλά θα ξανασταυρώσουν τον Χριστό αν ξανάλθει στην γή. Για τους επαναστάρες είναι επαναστατικός. αλλά θα τον προδώσουν με την πρώτη ευκαιρία, για να γλυτώσουν το τομάρι τους. 18 Μαΐου 2017