.jpg "Ένα υπαρξιακό και δογματικό αφιέρωμα στον Σύνδεσμο κτιστού και Ακτίστου - Πέρασμα από την εντροπία στη χάρη.")
Η Θεοτοκολογία της Ρωμηοσύνης συναντά
τη Χριστολογία, την Ορθόδοξη πίστη
και το Κοσμικό Κέντρο Βαρύτητας.
Ένα υπαρξιακό και δογματικό αφιέρωμα στον Σύνδεσμο
κτιστού και Ακτίστου - Πέρασμα από την εντροπία στη Xάρη.
Σε μια εποχή που εκκοσμικεύει και τη θρησκεία, η Θεοτοκολογία της Ρωμηοσύνης θυμίζει ότι δεν λατρεύουμε απλώς την Παναγία, κατανοούμε το μυστήριο της ελευθερίας και της χάριτος. Μια δογματική, φιλοσοφική και κοσμική θεώρηση για τον Δεκαπενταύγουστο που δεν είναι πένθος, μα Ανάσταση.
Παναγία - Θεοτόκος της Ρωμηοσύνης: Μητέρα του Φωτός,
Ανθρώπινη Θεοτόκος και μυστικό Κέντρο Βαρύτητας του
Σύμπαντος κόσμου, τιμή και δόξα της Ορθόδοξης πίστης
Μια θεοτοκολογία καρδιάς και πίστης, γιατί
η Ορθοδοξία δεν μαριολογεί – χριστολογεί.
Εισαγωγή – ερωτήματα
Παναγία: Θεός ή Άνθρωπος;
Η Παναγία, σύμφωνα με την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη, είναι η Μητέρα του Θεού (Θεοτόκος), και θεωρείται η υπέρτατη των Αγίων. Ως άνθρωπος, γεννήθηκε και έζησε όπως κάθε άνθρωπος, αλλά επιλέχθηκε από τον Θεό για να φέρει στον κόσμο τον Υιό του, τον Ιησού Χριστό.
Επομένως, δεν είναι Θεός με την έννοια της Αγίας Τριάδας (Πατήρ, Υιός, Άγιο Πνεύμα), αλλά είναι ανθρώπινη ύπαρξη που τιμάται και δοξάζεται ως η Μητέρα του Θεανθρώπου.
Η αποθέωση της Παναγίας, ή αλλιώς η «Θεοτόκος», αναφέρεται στην ύψιστη τιμή και δόξα που αποδίδεται στην Παναγία ως μητέρα του Ιησού Χριστού και ως πρόσωπο με ιδιαίτερη σχέση με τον Θεό. Αυτή η αποθέωση δεν την μετατρέπει σε Θεό, αλλά αναγνωρίζει την εξέχουσα θέση της στην χριστιανική θεολογία και λατρεία.
Θεοτόκος: Ο όρος αυτός, που σημαίνει «Μητέρα του Θεού», είναι κεντρικός στην χριστιανική πίστη και αναγνωρίζει την Παναγία ως την μητέρα του Ιησού Χριστού, ο οποίος είναι ο Θεός και Σωτήρας. Όχι θεότητα, μα Θεοτόκος.
Άνθρωπος: Η Παναγία ήταν άνθρωπος, γεννημένη από ανθρώπους, με ανθρώπινη φύση. Έζησε μια ανθρώπινη ζωή, με τις χαρές και τις λύπες που τη συνοδεύουν.
Αποθέωση: Η αποθέωση της Παναγίας δεν σημαίνει ότι γίνεται Θεός, αλλά ότι της αποδίδεται ύψιστη τιμή και δόξα ως μητέρα του Θεού και ως πρόσωπο που ευαρεστεί τον Θεό.
Σχέση με την Αγία Τριάδα: Η Παναγία δεν είναι μέρος της Αγίας Τριάδας. Είναι άνθρωπος που τιμάται και δοξάζεται για την ιδιαίτερη σχέση της με τον Θεό.
η Παναγία είναι:
Θεοτόκος: Μητέρα του Θεού, του Ιησού Χριστού.
Άνθρωπος: Γεννήθηκε και έζησε ως άνθρωπος, με ανθρώπινη φύση.
Υψηλά Τιμώμενη: Η αποθέωσή της αναγνωρίζει την εξέχουσα
θέση της στην χριστιανική πίστη, χωρίς να την μετατρέπει σε Θεό.
Η Παναγία του Γένους μας – Θεοτοκολογία της Ρωμηοσύνης
Αναλυτικά - Πέρασμα από την εντροπία στη χάρη
The Dormition of theTheotokos, Kateryna Shadrina
Δεν υπάρχει πρόσωπο στην Ιστορία της πίστης που να έχει ενωθεί τόσο βαθιά με την ψυχή του ευλογημένου Γένους της Ρωμηοσύνης όσο η Παναγία.
Όχι μόνο ως Θεοτόκος του Σαρκωμένου Λόγου, αλλά ως Μητέρα του λαού μας που κουβάλησε τα ίδια πάθη, τα ίδια δάκρυα, την ίδια προσδοκία Ανάστασης. Στη μορφή της καθρεφτίζεται η πορεία του Έλληνα: ο πόνος, η πίστη, η Αντοχή, η μυστική ελπίδα.
Η Ρωμηοσύνη, στο πρόσωπο της Παναγίας, βρήκε καταφυγή και έκφραση: Η Μάνα-Παναγιά και η Παναγιά-Μάνα της Ρωμιοσύνης έγιναν ένα. Όχι απλώς αντικείμενο λατρείας, αλλά συμβολική ενσάρκωση της πνευματικής μας ταυτότητας.
Κι όμως, η Ορθόδοξη Εκκλησία, με τη σοφία της, δεν απολυτοποίησε το πρόσωπο της Θεοτόκου. Δεν την ανεγνώρισε αυτοτελώς αλλά εν Χριστώ. Δεν κατασκεύασε «Μαριολογία» όπως η Δύση, αλλά Χριστολογία μέσα από τη Θεοτοκολογία.
Η άποψη ότι η Θεοτόκος (Παναγία) πρέπει να θεωρείται αποκλειστικά και μόνο σε σχέση με τον Χριστό δεν την μειώνει, αλλά αντίθετα την εξυψώνει και την συνδέει άρρηκτα με τον Θεό. Αυτή η θεώρηση υπογραμμίζει τον κεντρικό ρόλο της ως Μητέρας του Θεού, αναδεικνύοντας τη μοναδική της θέση στο σχέδιο της θείας οικονομίας.
Η Θεοτόκος, ως μητέρα του Ιησού Χριστού, φέρει τον τίτλο που της αποδίδει την ιδιότητα της Μητέρας του Θεού. Αυτή η ιδιότητα δεν είναι απλά ένας τίτλος τιμής, αλλά δηλώνει την ουσιαστική της συμμετοχή στο σχέδιο της σωτηρίας. Η Θεοτόκος, με την ελεύθερη συγκατάθεσή της, δέχτηκε να φέρει στον κόσμο τον Υιό του Θεού, και έτσι έπαιξε έναν καθοριστικό ρόλο στην ενσάρκωση του Λόγου.
Όχι μόνο ως Θεοτόκος του Σαρκωμένου Λόγου, αλλά ως Μητέρα του λαού μας που κουβάλησε τα ίδια πάθη, τα ίδια δάκρυα, την ίδια προσδοκία Ανάστασης. Στη μορφή της καθρεφτίζεται η πορεία του Έλληνα: ο πόνος, η πίστη, η Αντοχή, η μυστική ελπίδα.
Η Ρωμηοσύνη, στο πρόσωπο της Παναγίας, βρήκε καταφυγή και έκφραση: Η Μάνα-Παναγιά και η Παναγιά-Μάνα της Ρωμιοσύνης έγιναν ένα. Όχι απλώς αντικείμενο λατρείας, αλλά συμβολική ενσάρκωση της πνευματικής μας ταυτότητας.
Κι όμως, η Ορθόδοξη Εκκλησία, με τη σοφία της, δεν απολυτοποίησε το πρόσωπο της Θεοτόκου. Δεν την ανεγνώρισε αυτοτελώς αλλά εν Χριστώ. Δεν κατασκεύασε «Μαριολογία» όπως η Δύση, αλλά Χριστολογία μέσα από τη Θεοτοκολογία.
Η άποψη ότι η Θεοτόκος (Παναγία) πρέπει να θεωρείται αποκλειστικά και μόνο σε σχέση με τον Χριστό δεν την μειώνει, αλλά αντίθετα την εξυψώνει και την συνδέει άρρηκτα με τον Θεό. Αυτή η θεώρηση υπογραμμίζει τον κεντρικό ρόλο της ως Μητέρας του Θεού, αναδεικνύοντας τη μοναδική της θέση στο σχέδιο της θείας οικονομίας.
Η Θεοτόκος, ως μητέρα του Ιησού Χριστού, φέρει τον τίτλο που της αποδίδει την ιδιότητα της Μητέρας του Θεού. Αυτή η ιδιότητα δεν είναι απλά ένας τίτλος τιμής, αλλά δηλώνει την ουσιαστική της συμμετοχή στο σχέδιο της σωτηρίας. Η Θεοτόκος, με την ελεύθερη συγκατάθεσή της, δέχτηκε να φέρει στον κόσμο τον Υιό του Θεού, και έτσι έπαιξε έναν καθοριστικό ρόλο στην ενσάρκωση του Λόγου.
Η άμεση σύνδεσή της με τον Χριστό, ως Θεό και Υιό, την αναδεικνύει σε ένα πρόσωπο υψίστης σημασίας για την χριστιανική πίστη. Δεν είναι απλώς η μητέρα του Ιησού, αλλά η Μητέρα του Θεού, και αυτή η ιδιότητα την καθιστά ένα πρόσωπο που πρέπει να τιμάται και να υμνείται. Η ομολογία του σχεδίου της θείας οικονομίας, δηλαδή της θεϊκής βούλησης για τη σωτηρία του ανθρώπου μέσω του Ιησού Χριστού, συνδέεται άρρηκτα με την Θεοτόκο, καθώς αυτή η βούληση πραγματοποιήθηκε μέσω της ελεύθερης συγκατάθεσής της.
«Η υπακοή της Παναγίας δεν είναι παραίτηση, αλλά το μέγιστο άλμα ελευθερίας. Να πεις «γένοιτό μοι» σημαίνει να φέρεις το άπειρο μέσα σου.» Simone Weil
Επομένως, η θεώρηση της Θεοτόκου αποκλειστικά και μόνο δια της Θεορήσεως του Χριστού, δεν την μειώνει, αλλά την αναδεικνύει σε ένα πρόσωπο καθοριστικής σημασίας για την χριστιανική πίστη και το σχέδιο της θείας οικονομίας.
Η τιμή προς την Παναγία δεν βασίζεται στην ανθρώπινη τελειότητά της, αλλά στην εκλογή και αγιασμό της από τον ίδιο τον Θεό. Εκ των αγνών σου αιμάτων εσαρκώθη ο Θεός!
«Διά Σου, Θεοτόκε, η κτίσις καινούργιον δοξάζεται στεφάνι· διότι Εσύ εγέννησες τον Άχρονον Θεόν, και εσαρκώθη ο Λόγος εν Σοι.» Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός
Αν η Εύα οδήγησε τον άνθρωπο στη διάρρηξη της σχέσης με τον Θεό, η θεοτόκος Μαρία την αποκατέστησε. Αλλά δεν έγινε θεά, ούτε χρειάστηκε να «αποθεωθεί» όπως στην καθολική σύλληψη. Έγινε το εργαστήριον της υποστατικής ενώσεως, ο Ναός του Αχωρήτου, η Πύλη του Ουρανού. Και αυτή ακριβώς η ταπείνωση την ανύψωσε... όχι φεουδαλικά, αλλά μυστηριακά.
Η Εκκλησία τιμά τη Θεοτόκο μέσα στον Χριστό και δια του Χριστού. Δεν κατασκευάζει «γυναικεία θεότητα», αλλά βλέπει στην Παναγία την πλήρη συνεργασία της ανθρωπότητας με τη θεία Οικονομία.
Δεν τη λατρεύει – την τιμά. Δεν την εξιδανικεύει – την μακαρίζει. Γιατί είναι πρώτη ανάμεσα στους αγίους, δεύτερη μετά την Αγία Τριάδα. Κατέχει τα «δευτερεία της Τριάδος» όχι ως αξίωμα, αλλά ως καρπός του αειπάρθενου «ναι» της.
Και όσο κι αν δεν είναι δόγμα, η Μετάστασή της, το πέρασμα της από τη φθορά στην αφθαρσία... είναι για την Ορθόδοξη ψυχή βεβαιότητα καρδιάς. Όχι γιατί το επέβαλε σύνοδος, αλλά γιατί το επιβεβαίωσε η αγιοπατερική συνείδηση.
Οι εικόνες της σπάνια την παρουσιάζουν μόνη. Σχεδόν πάντα κρατά τον Χριστό, γιατί Αυτόν δείχνει, Αυτόν γεννά, σ’ Αυτόν παραπέμπει. Είναι η κλείδα και η θύρα της κατανόησης του μυστηρίου του Θεανθρώπου!
Και παρόλο πού δεν καταφεύγουμε σε υπερβολές και κακοδοξίες για το πρόσωπο της, κατασκευάζοντας στην ουσία μια αγία Τετράδα και καλύπτοντας το θρησκειολογικό κενό της γυναίκας θεότητας, όπως κάνουν οι λατίνοι, ομολογούμε και λέμε πώς Αυτή κατέχει τα δευτερεία της Τριάδος.
Είναι πάνω απ' όλους και κάτω μόνον από τον Θεό. Είναι το προσφιλέστερο και καθαρώτερο πρόσωπο, είναι η κλίμακα πού ενώνει γη και Ουρανό. Και άλλωστε είναι η πρώτη επάξια να φέρει τον τίτλο του κατά χάριν θεού, διότι όχι μόνον προκάλεσε την θέωση, αλλά και ηγιάστηκε σαν πρώτο πρότυπο του Υιού της και δεύτερον πρότυπο για τους ανθρώπους μετά τον Χριστό.
«Εν τη Παρθένω, η φύσις η ανθρωπίνη ευρέθη ικανή Θεόν να συλλαβή, διότι προηγήθη καθαρσις, φωτισμός και θέωσις.» Άγιος Μάξιμος Ομολογητής
Η Παναγία δεν ζήτησε να αυτονομηθεί, όπως η πρώτη Εύα, αλλά
προσέφερε τον εαυτό της «ως γη αγαθή» για τη σάρκωση του Θεού.
Γι’ αυτό και είναι το καύχημα του ανθρώπου, όχι η θεοποίησή του.
Μιλώντας για Εκείνη, μιλάμε για την κεντρικότητα του Χριστού.
Μακαρίζουμε Εκείνη που πρώτα μακάρισε τον Λόγο.
Τιμούμε Εκείνη που έγινε ο σύνδεσμος μεταξύ κτιστού
και Ακτίστου, η γέφυρα που ένωσε γη και ουρανό.
Και αν ο Δεκαπενταύγουστος λέγεται «Πάσχα του καλοκαιριού», είναι γιατί δεν κηδεύουμε αλλά πανηγυρίζουμε. Η Μητέρα του Φωτός πέρασε στην Αθανασία, για να φωτίζει εμάς. Όχι σαν θεά. Σαν Ανθρώπινη Μητέρα του Θεού, και Μητέρα όλων μας.
Η Παναγία στον Δεκαπενταύγουστο - η Θεοτόκος
ως απάντηση στην ερημία του ανθρώπου.
Σε μια εποχή που όλα εκκοσμικεύονται, που τα ιερά αποχρωματίζονται και οι λέξεις χάνουν την ψυχή τους, ο Δεκαπενταύγουστος έρχεται σαν σιωπηλός αναβαθμός προς το φως.
Η Παναγία δεν είναι για την Ορθόδοξη πίστη απλώς μια «μητέρα του Ιησού». Είναι η Μητέρα του Ανθρώπου, η μεσίτρια της καρδιάς, η αποκατάσταση της γυναίκας μέσα στο μυστήριο της ελευθερίας και της υπακοής.
Στον θάνατό της δεν υπάρχει φόβος. Υπάρχει ανάληψη.
Όχι απλώς της ψυχής, αλλά και του νοήματος.
Όλα όσα είπαμε βρίσκουν φωνή στην καρδιά που προσεύχεται. Ας πλησιάσουμε τώρα στην Ιδέα Εκείνης που γίνεται η Πύλη προς το Άκτιστο.
Στην Παναγία, την Πύλη του Ακτίστου
Υπεραγία Θεοτόκε,
Εσύ που έγινες η σιγή που μίλησε,
το σώμα που δεν ζήτησε να εξουσιάσει,
αλλά έγινε τόπος Θεού –
Στάσου κοντά μας
στις ώρες της αβύσσου,
στις νύχτες που ξεχνάμε το Φως.
Μάθε μας να λέμε «γένοιτό μοι»
με καρδιά και όχι με φόβο,
με προσφορά και όχι με λύγισμα.
Εσύ που έδειξες πώς να είμαστε άνθρωποι
και όχι απλώς επιζώντες,
γίνε Μητέρα μας,
όχι μόνο κατά σάρκα, αλλά κατά αλήθεια.
Περπάτα μπροστά μας,
άνοιξε δρόμο στη Χάρη.
Πάρε τον τρόμο της φθοράς
και κάν’ τον αγάπη που δεν τελειώνει.
Μέσα από την πίστη, κοιτάμε στα άστρα με καρδιά και όχι μόνο με βλέμμα. Ερχόμενοι από τον στοχασμό της καρδιάς στην αχανή θάλασσα του σύμπαντος, διαπιστώνουμε ότι η Παναγία δεν είναι απλώς προσωπία, αλλά το βαθύ πνευματικό πάντοτε που προηγείται και αναγεννά την ύλη και το φως.
Στο πρόσωπο της Παναγίας, η Κτίση παύει να είναι απλώς δημιούργημα· γίνεται συνεργός στο Μυστήριο. Η ύλη προσφέρεται ως σάρκα Θεού, το σώμα γίνεται ναός, και ο χρόνος μεταμορφώνεται σε αιωνιότητα. Ολόκληρο το σύμπαν αποκτά νέο κέντρο βάρους: την ταπεινή κόρη της Ναζαρέτ. Μέσα από Εκείνη, η ανθρωπότητα δεν κοιτά πλέον απλώς τα άστρα, αλλά γεννά Εκείνον που δημιούργησε τα άστρα.
Στον ουρανό της Παναγίας δεν υπάρχουν μόνο ουράνια σώματα, αλλά η αποδοχή του Λόγου που έγινε σάρκα για να σώσει τον κόσμο. Η Υπεραγία Θεοτόκος Μαρία, ως ζωντανή γέφυρα μεταξύ Κτιστού και Ακτίστου, ενώνει την Κοσμική Ιστορία με την Αιώνια Πρόνοια. Και έτσι, η ερημιά της σύγχρονης κοσμολογίας φωτίζεται ξανά με φως από την Κατοικημένη Μήτρα του Ανέσπερου Φωτός.
🪐 Θεοτοκία ως Κέντρο Βαρύτητας της Δημιουργίας
Η κοσμική αρχή, η βαρυτική ισορροπία, η εντροπία
και η ενεργειακή νοημοσύνη της Δημιουργίας
Σε μια δημιουργία που ξεκινά με τη στιγμή της Μεγάλης Έκρηξης (Big Bang) και εκτείνεται σε σε αποστάσεις ασύλληπτες για την ανθρώπινη διάνοια, βάθος και πλάτος απρόσιτο για την ανθρώπινη λογική, η Παναγία φανερώνει ότι το Νόημα προϋπήρξε του φωτός. Και πως η ενσάρκωση του Λόγου δεν ήταν μονάχα θεολογικό γεγονός, αλλά κοσμική στιγμή συντονισμού.
Μέσα σε ένα σύμπαν που υπακούει στους νόμους της εντροπίας, όπου η ύλη αποσυντίθεται και το φως χάνεται, η Μήτρα της Θεοτόκου γίνεται ο τόπος αντιστροφής του αναπόφευκτου: εκεί όπου το Άπειρο γίνεται συγκεκριμένο, και η βαρύτητα της Χάριτος υπερβαίνει τη βαρύτητα της φθοράς.
Η Παναγία, σαν μυστική συντονίστρια των κοσμικών πεδίων, συγκρατεί μέσα της την αρμονία του Ουρανού και της Γης, όπως το πεδίο Higgs δίνει νόημα στη μάζα της ύλης· η ύπαρξή της δίνει ουσία στο ον.
Ο Υιός της, που κατά την Πατερική σκέψη «προϋπήρχε του χρόνου (προαιώνιος εστί)», σαρκώνεται εν χρόνω διά της Θεοτόκου, και ολόκληρο το Σύμπαν βρίσκει νέο κέντρο βαρύτητας... όχι υλικό, αλλά μεταφυσικό. Το κενό ανάμεσα στον Δημιουργό και το δημιούργημα, ανάμεσα στην άναρχη αιωνιότητα και την πεπερασμένη ιστορία, γεφυρώνεται στη σιγή της μήτρας Εκείνης που είπε το «Γένοιτό μοι».
Κι έτσι, ενώ η κοσμική θερμική ισορροπία βαδίζει προς το απόλυτο ψύχος, η Παναγία μένει φλόγα ασβέστη, πύρινος πυρήνας νοήματος. Δεν είναι απλώς ένα πρόσωπο θρησκευτικής τιμής·
Κι ενώ η κοσμική θερμική ισορροπία τείνει προς τη διάχυση και τη λήθη, η Παναγία παραμένει φωτεινός κόμβος νοήματος. Δεν είναι μονάχα ένα πρόσωπο τιμής· είναι η έμβια ενσάρκωση της συμπαντικής αρμονίας, μέσα σε έναν κόσμο που διασπάται.
✍️ Σοφία Ντρέκου (Sophia Drekou)
Πηγή: Αέναη επΑνάσταση
Περισσότερα: Κοιμήση της Θεοτόκου
Θεομητορικά, Προτεσταντισμός
Δείτε ακόμη:
Σκόρπιες σκέψεις
Υπέρμαχε των ανθρώπων - Σύνδεσμος κτιστού και Ακτίστου
Προσευχή στην Κεχαριτωμένη – της Σιωπής και του Φωτός
Επίκληση στην Πύλη του Ουρανού – η Ανθρώπινη Μητέρα του Ακτίστου
Μάνα του Χριστού, Μητέρα του Ανθρώπου – Ευχή του Δεκαπενταύγουστου
Λόγος καρδιάς στην Παναγία – Πέρασμα από την εντροπία στη χάρη
Προσευχή στη Θεοτόκο – Σύνδεσμος κτιστού και Ακτίστου
Εσύ που συνέλαβες τον Αχώρητο – Λόγια προς τη Σκέπη του κόσμου
Υπέρμαχε των ανθρώπων – Φως σε κοσμική ερημία
Σύνδεσμος κτιστού και Ακτίστου - Πέρασμα από την εντροπία στη χάρη
🔭 Η Παναγία και η Κοσμική Αρμονία
Υπαρξιακή και κοσμολογική θεώρηση
Στο πρόσωπο της Παναγίας, η Κτίση παύει να είναι απλώς δημιούργημα· γίνεται συνεργός στο Μυστήριο. Η ύλη προσφέρεται ως σάρκα Θεού, το σώμα γίνεται ναός, και ο χρόνος μεταμορφώνεται σε αιωνιότητα. Ολόκληρο το σύμπαν αποκτά νέο κέντρο βάρους: την ταπεινή κόρη της Ναζαρέτ. Μέσα από Εκείνη, η ανθρωπότητα δεν κοιτά πλέον απλώς τα άστρα, αλλά γεννά Εκείνον που δημιούργησε τα άστρα.
Στον ουρανό της Παναγίας δεν υπάρχουν μόνο ουράνια σώματα, αλλά η αποδοχή του Λόγου που έγινε σάρκα για να σώσει τον κόσμο. Η Υπεραγία Θεοτόκος Μαρία, ως ζωντανή γέφυρα μεταξύ Κτιστού και Ακτίστου, ενώνει την Κοσμική Ιστορία με την Αιώνια Πρόνοια. Και έτσι, η ερημιά της σύγχρονης κοσμολογίας φωτίζεται ξανά με φως από την Κατοικημένη Μήτρα του Ανέσπερου Φωτός.
🪐 Θεοτοκία ως Κέντρο Βαρύτητας της Δημιουργίας
Η κοσμική αρχή, η βαρυτική ισορροπία, η εντροπία
και η ενεργειακή νοημοσύνη της Δημιουργίας
Σε μια δημιουργία που ξεκινά με τη στιγμή της Μεγάλης Έκρηξης (Big Bang) και εκτείνεται σε σε αποστάσεις ασύλληπτες για την ανθρώπινη διάνοια, βάθος και πλάτος απρόσιτο για την ανθρώπινη λογική, η Παναγία φανερώνει ότι το Νόημα προϋπήρξε του φωτός. Και πως η ενσάρκωση του Λόγου δεν ήταν μονάχα θεολογικό γεγονός, αλλά κοσμική στιγμή συντονισμού.
Μέσα σε ένα σύμπαν που υπακούει στους νόμους της εντροπίας, όπου η ύλη αποσυντίθεται και το φως χάνεται, η Μήτρα της Θεοτόκου γίνεται ο τόπος αντιστροφής του αναπόφευκτου: εκεί όπου το Άπειρο γίνεται συγκεκριμένο, και η βαρύτητα της Χάριτος υπερβαίνει τη βαρύτητα της φθοράς.
«Η πράξη που γεννάει το καινούργιο είναι πάντοτε θηλυκής φύσεως. Η Παναγία είναι η θεανθρώπινη ελπίδα που ενώνει αρχή και νόημα.» Χάννα Άρεντ
Η Παναγία, σαν μυστική συντονίστρια των κοσμικών πεδίων, συγκρατεί μέσα της την αρμονία του Ουρανού και της Γης, όπως το πεδίο Higgs δίνει νόημα στη μάζα της ύλης· η ύπαρξή της δίνει ουσία στο ον.
Ο Υιός της, που κατά την Πατερική σκέψη «προϋπήρχε του χρόνου (προαιώνιος εστί)», σαρκώνεται εν χρόνω διά της Θεοτόκου, και ολόκληρο το Σύμπαν βρίσκει νέο κέντρο βαρύτητας... όχι υλικό, αλλά μεταφυσικό. Το κενό ανάμεσα στον Δημιουργό και το δημιούργημα, ανάμεσα στην άναρχη αιωνιότητα και την πεπερασμένη ιστορία, γεφυρώνεται στη σιγή της μήτρας Εκείνης που είπε το «Γένοιτό μοι».
Κι έτσι, ενώ η κοσμική θερμική ισορροπία βαδίζει προς το απόλυτο ψύχος, η Παναγία μένει φλόγα ασβέστη, πύρινος πυρήνας νοήματος. Δεν είναι απλώς ένα πρόσωπο θρησκευτικής τιμής·
Κι ενώ η κοσμική θερμική ισορροπία τείνει προς τη διάχυση και τη λήθη, η Παναγία παραμένει φωτεινός κόμβος νοήματος. Δεν είναι μονάχα ένα πρόσωπο τιμής· είναι η έμβια ενσάρκωση της συμπαντικής αρμονίας, μέσα σε έναν κόσμο που διασπάται.
✍️ Σοφία Ντρέκου (Sophia Drekou)
Πηγή: Αέναη επΑνάσταση
Περισσότερα: Κοιμήση της Θεοτόκου
Θεομητορικά, Προτεσταντισμός
Δείτε ακόμη:
Σκόρπιες σκέψεις
Υπέρμαχε των ανθρώπων - Σύνδεσμος κτιστού και Ακτίστου
Προσευχή στην Κεχαριτωμένη – της Σιωπής και του Φωτός
Επίκληση στην Πύλη του Ουρανού – η Ανθρώπινη Μητέρα του Ακτίστου
Μάνα του Χριστού, Μητέρα του Ανθρώπου – Ευχή του Δεκαπενταύγουστου
Λόγος καρδιάς στην Παναγία – Πέρασμα από την εντροπία στη χάρη
Προσευχή στη Θεοτόκο – Σύνδεσμος κτιστού και Ακτίστου
Εσύ που συνέλαβες τον Αχώρητο – Λόγια προς τη Σκέπη του κόσμου
Υπέρμαχε των ανθρώπων – Φως σε κοσμική ερημία
Σύνδεσμος κτιστού και Ακτίστου - Πέρασμα από την εντροπία στη χάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου