Ο Γαλαξίας πάνω από ιερό τοπίο προσευχής... η Θεοτόκος
ως Πύλη του Ακτίστου και Κέντρο Βαρύτητας της Ρωμηοσύνης.
Η Θεοτοκολογία της Ρωμηοσύνης συναντά τη Χριστολογία,
την Ορθόδοξη πίστη και το Κοσμικό Κέντρο Βαρύτητας.
✒️ Εργασία – Επιμέλεια: Σοφία Ντρέκου
Αρθρογράφος – Columnist (Sophia Drekou)
Στην εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου,
ας στραφεί η ψυχή μας προς την Πύλη του Ακτίστου,
εκεί όπου η βαρυτική έλξη της αγάπης κρατά τον κόσμο ενωμένο,
και η Παναγία μας σαν ήρεμο κέντρο βαρύτητας
συγκρατεί τον άξονα της καρδιάς μας στη σωστή τροχιά.
Ας είναι το φως της Μεγαλόχαρης σαν τη δύναμη
που αντιστέκεται στην εντροπία της απόγνωσης
και οδηγεί τον άνθρωπο από το σκοτάδι στο φως,
από τη διάσπαση στην ένωση,
από την ερημιά του κόσμου στη Θεία Παρουσία.
Χρόνια πολλά σε όλες και σε όλους,
με ευγνωμοσύνη στον Ουράνιο Μηχανισμό της Σωτηρίας
που ενεργοποιήθηκε από το «γένοιτό μοι» μιας γυναίκας.
εκεί όπου η βαρυτική έλξη της αγάπης κρατά τον κόσμο ενωμένο,
και η Παναγία μας σαν ήρεμο κέντρο βαρύτητας
συγκρατεί τον άξονα της καρδιάς μας στη σωστή τροχιά.
Ας είναι το φως της Μεγαλόχαρης σαν τη δύναμη
που αντιστέκεται στην εντροπία της απόγνωσης
και οδηγεί τον άνθρωπο από το σκοτάδι στο φως,
από τη διάσπαση στην ένωση,
από την ερημιά του κόσμου στη Θεία Παρουσία.
Χρόνια πολλά σε όλες και σε όλους,
με ευγνωμοσύνη στον Ουράνιο Μηχανισμό της Σωτηρίας
που ενεργοποιήθηκε από το «γένοιτό μοι» μιας γυναίκας.
Ένα υπαρξιακό και δογματικό αφιέρωμα στον Σύνδεσμο
κτιστού και Ακτίστου - Πέρασμα από την εντροπία στη Xάρη
Σε μια εποχή που εκκοσμικεύει και τη θρησκεία, η Θεοτοκολογία της Ρωμηοσύνης θυμίζει ότι δεν λατρεύουμε απλώς την Παναγία, κατανοούμε το μυστήριο της ελευθερίας και της χάριτος. Μια δογματική, φιλοσοφική και κοσμική θεώρηση για τον Δεκαπενταύγουστο που δεν είναι πένθος, μα Ανάσταση.
Παναγία - Θεοτόκος της Ρωμηοσύνης: Μητέρα του Φωτός,
Ανθρώπινη Θεοτόκος και μυστικό Κέντρο Βαρύτητας του
Σύμπαντος κόσμου, τιμή και δόξα της Ορθόδοξης πίστης
Μια θεοτοκολογία καρδιάς και πίστης, γιατί
η Ορθοδοξία δεν μαριολογεί – χριστολογεί.
Εισαγωγή – ερωτήματα
Παναγία: Θεός ή Άνθρωπος;
Η Παναγία, σύμφωνα με την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη, είναι η Μητέρα του Θεού (Θεοτόκος), και θεωρείται η υπέρτατη των Αγίων. Ως άνθρωπος, γεννήθηκε και έζησε όπως κάθε άνθρωπος, αλλά επιλέχθηκε από τον Θεό για να φέρει στον κόσμο τον Υιό του, τον Ιησού Χριστό.
Επομένως, δεν είναι Θεός με την έννοια της Αγίας Τριάδας (Πατήρ, Υιός, Άγιο Πνεύμα), αλλά είναι ανθρώπινη ύπαρξη που τιμάται και δοξάζεται ως η Μητέρα του Θεανθρώπου.
Η αποθέωση της Παναγίας, ή αλλιώς η «Θεοτόκος», αναφέρεται στην ύψιστη τιμή και δόξα που αποδίδεται στην Παναγία ως μητέρα του Ιησού Χριστού και ως πρόσωπο με ιδιαίτερη σχέση με τον Θεό. Αυτή η αποθέωση δεν την μετατρέπει σε Θεό, αλλά αναγνωρίζει την εξέχουσα θέση της στην χριστιανική θεολογία και λατρεία.
Θεοτόκος: Ο όρος αυτός, που σημαίνει «Μητέρα του Θεού», είναι κεντρικός στην χριστιανική πίστη και αναγνωρίζει την Παναγία ως την μητέρα του Ιησού Χριστού, ο οποίος είναι ο Θεός και Σωτήρας. Όχι θεότητα, μα Θεοτόκος.
Άνθρωπος: Η Παναγία ήταν άνθρωπος, γεννημένη από ανθρώπους, με ανθρώπινη φύση. Έζησε μια ανθρώπινη ζωή, με τις χαρές και τις λύπες που τη συνοδεύουν.
Αποθέωση: Η αποθέωση της Παναγίας δεν σημαίνει ότι γίνεται Θεός, αλλά ότι της αποδίδεται ύψιστη τιμή και δόξα ως μητέρα του Θεού και ως πρόσωπο που ευαρεστεί τον Θεό.
Σχέση με την Αγία Τριάδα: Η Παναγία δεν είναι μέρος της Αγίας Τριάδας. Είναι άνθρωπος που τιμάται και δοξάζεται για την ιδιαίτερη σχέση της με τον Θεό.
η Παναγία είναι:
Θεοτόκος: Μητέρα του Θεού, του Ιησού Χριστού.
Άνθρωπος: Γεννήθηκε και έζησε ως άνθρωπος, με ανθρώπινη φύση.
Υψηλά Τιμώμενη: Η αποθέωσή της αναγνωρίζει την εξέχουσα
θέση της στην χριστιανική πίστη, χωρίς να την μετατρέπει σε Θεό.
Η Παναγία του Γένους μας - Θεοτοκολογία της Ρωμηοσύνης
Αναλυτικά... Πέρασμα από την εντροπία στη χάρη
📸 H Κοίμηση της Θεοτόκου, της Κατερίνα Σαντρίνα (The Dormition
of the Theotokos by Kateryna Shadrina is Ukrainian Orthodox painter)
Δεν υπάρχει πρόσωπο στην Ιστορία της πίστης που να έχει ενωθεί τόσο βαθιά με την ψυχή του ευλογημένου Γένους της Ρωμηοσύνης όσο η Παναγία.
Όχι μόνο ως Θεοτόκος του Σαρκωμένου Λόγου, αλλά ως Μητέρα του λαού μας που κουβάλησε τα ίδια πάθη, τα ίδια δάκρυα, την ίδια προσδοκία Ανάστασης. Στη μορφή της καθρεφτίζεται η πορεία του Έλληνα: ο πόνος, η πίστη, η Αντοχή, η μυστική ελπίδα.
Η Ρωμηοσύνη, στο πρόσωπο της Παναγίας, βρήκε καταφυγή και έκφραση: Η Μάνα-Παναγιά και η Παναγιά-Μάνα της Ρωμιοσύνης έγιναν ένα. Όχι απλώς αντικείμενο λατρείας, αλλά συμβολική ενσάρκωση της πνευματικής μας ταυτότητας.
Κι όμως, η Ορθόδοξη Εκκλησία, με τη σοφία της, δεν απολυτοποίησε το πρόσωπο της Θεοτόκου. Δεν την ανεγνώρισε αυτοτελώς αλλά εν Χριστώ. Δεν κατασκεύασε «Μαριολογία» όπως η Δύση, αλλά Χριστολογία μέσα από τη Θεοτοκολογία.
Η άποψη ότι η Θεοτόκος (Παναγία) πρέπει να θεωρείται αποκλειστικά και μόνο σε σχέση με τον Χριστό δεν την μειώνει, αλλά αντίθετα την εξυψώνει και την συνδέει άρρηκτα με τον Θεό. Αυτή η θεώρηση υπογραμμίζει τον κεντρικό ρόλο της ως Μητέρας του Θεού, αναδεικνύοντας τη μοναδική της θέση στο σχέδιο της θείας οικονομίας.
Η Θεοτόκος, ως μητέρα του Ιησού Χριστού, φέρει τον τίτλο που της αποδίδει την ιδιότητα της Μητέρας του Θεού. Αυτή η ιδιότητα δεν είναι απλά ένας τίτλος τιμής, αλλά δηλώνει την ουσιαστική της συμμετοχή στο σχέδιο της σωτηρίας. Η Θεοτόκος, με την ελεύθερη συγκατάθεσή της, δέχτηκε να φέρει στον κόσμο τον Υιό του Θεού, και έτσι έπαιξε έναν καθοριστικό ρόλο στην ενσάρκωση του Λόγου.
Όχι μόνο ως Θεοτόκος του Σαρκωμένου Λόγου, αλλά ως Μητέρα του λαού μας που κουβάλησε τα ίδια πάθη, τα ίδια δάκρυα, την ίδια προσδοκία Ανάστασης. Στη μορφή της καθρεφτίζεται η πορεία του Έλληνα: ο πόνος, η πίστη, η Αντοχή, η μυστική ελπίδα.
Η Ρωμηοσύνη, στο πρόσωπο της Παναγίας, βρήκε καταφυγή και έκφραση: Η Μάνα-Παναγιά και η Παναγιά-Μάνα της Ρωμιοσύνης έγιναν ένα. Όχι απλώς αντικείμενο λατρείας, αλλά συμβολική ενσάρκωση της πνευματικής μας ταυτότητας.
Κι όμως, η Ορθόδοξη Εκκλησία, με τη σοφία της, δεν απολυτοποίησε το πρόσωπο της Θεοτόκου. Δεν την ανεγνώρισε αυτοτελώς αλλά εν Χριστώ. Δεν κατασκεύασε «Μαριολογία» όπως η Δύση, αλλά Χριστολογία μέσα από τη Θεοτοκολογία.
Η άποψη ότι η Θεοτόκος (Παναγία) πρέπει να θεωρείται αποκλειστικά και μόνο σε σχέση με τον Χριστό δεν την μειώνει, αλλά αντίθετα την εξυψώνει και την συνδέει άρρηκτα με τον Θεό. Αυτή η θεώρηση υπογραμμίζει τον κεντρικό ρόλο της ως Μητέρας του Θεού, αναδεικνύοντας τη μοναδική της θέση στο σχέδιο της θείας οικονομίας.
Η Θεοτόκος, ως μητέρα του Ιησού Χριστού, φέρει τον τίτλο που της αποδίδει την ιδιότητα της Μητέρας του Θεού. Αυτή η ιδιότητα δεν είναι απλά ένας τίτλος τιμής, αλλά δηλώνει την ουσιαστική της συμμετοχή στο σχέδιο της σωτηρίας. Η Θεοτόκος, με την ελεύθερη συγκατάθεσή της, δέχτηκε να φέρει στον κόσμο τον Υιό του Θεού, και έτσι έπαιξε έναν καθοριστικό ρόλο στην ενσάρκωση του Λόγου.
Η άμεση σύνδεσή της με τον Χριστό, ως Θεό και Υιό, την αναδεικνύει σε ένα πρόσωπο υψίστης σημασίας για την χριστιανική πίστη. Δεν είναι απλώς η μητέρα του Ιησού, αλλά η Μητέρα του Θεού, και αυτή η ιδιότητα την καθιστά ένα πρόσωπο που πρέπει να τιμάται και να υμνείται. Η ομολογία του σχεδίου της θείας οικονομίας, δηλαδή της θεϊκής βούλησης για τη σωτηρία του ανθρώπου μέσω του Ιησού Χριστού, συνδέεται άρρηκτα με την Θεοτόκο, καθώς αυτή η βούληση πραγματοποιήθηκε μέσω της ελεύθερης συγκατάθεσής της.
«Η υπακοή της Παναγίας δεν είναι παραίτηση, αλλά το μέγιστο άλμα ελευθερίας. Να πεις «γένοιτό μοι» σημαίνει να φέρεις το άπειρο μέσα σου.» Simone Weil
Επομένως, η θεώρηση της Θεοτόκου αποκλειστικά και μόνο δια της Θεωρήσεως του Χριστού, δεν την μειώνει, αλλά την αναδεικνύει σε ένα πρόσωπο καθοριστικής σημασίας για την χριστιανική πίστη και το σχέδιο της θείας οικονομίας.
Η τιμή προς την Παναγία δεν βασίζεται στην ανθρώπινη τελειότητά της, αλλά στην εκλογή και αγιασμό της από τον ίδιο τον Θεό. Εκ των αγνών σου αιμάτων εσαρκώθη ο Θεός!
«Διά Σου, Θεοτόκε, η κτίσις καινούργιον δοξάζεται στεφάνι· διότι Εσύ εγέννησες τον Άχρονον Θεόν, και εσαρκώθη ο Λόγος εν Σοι.» Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός
Αν η Εύα οδήγησε τον άνθρωπο στη διάρρηξη της σχέσης με τον Θεό, η Θεοτόκος Μαρία την αποκατέστησε. Αλλά δεν έγινε θεά, ούτε χρειάστηκε να «αποθεωθεί» όπως στην καθολική σύλληψη. Έγινε το εργαστήριον της υποστατικής ενώσεως, ο Ναός του Αχωρήτου, η Πύλη του Ουρανού. Και αυτή ακριβώς η ταπείνωση την ανύψωσε... όχι φεουδαλικά, αλλά μυστηριακά.
Η Εκκλησία τιμά τη Θεοτόκο μέσα στον Χριστό και δια του Χριστού. Δεν κατασκευάζει «γυναικεία θεότητα», αλλά βλέπει στην Παναγία την πλήρη συνεργασία της ανθρωπότητας με τη θεία Οικονομία.
Δεν τη λατρεύει – την τιμά. Δεν την εξιδανικεύει – την μακαρίζει. Γιατί είναι πρώτη ανάμεσα στους αγίους, δεύτερη μετά την Αγία Τριάδα. Κατέχει τα «δευτερεία της Τριάδος» όχι ως αξίωμα, αλλά ως καρπός του αειπάρθενου «ναι» της.
Και όσο κι αν δεν είναι δόγμα, η Μετάστασή της, το πέρασμα της από τη φθορά στην αφθαρσία... είναι για την Ορθόδοξη ψυχή βεβαιότητα καρδιάς. Όχι γιατί το επέβαλε σύνοδος, αλλά γιατί το επιβεβαίωσε η αγιοπατερική συνείδηση.
Οι εικόνες της σπάνια την παρουσιάζουν μόνη. Σχεδόν πάντα κρατά τον Χριστό, γιατί Αυτόν δείχνει, Αυτόν γεννά, σ’ Αυτόν παραπέμπει. Είναι η κλείδα και η θύρα της κατανόησης του μυστηρίου του Θεανθρώπου!
Και παρόλο πού δεν καταφεύγουμε σε υπερβολές και κακοδοξίες για το πρόσωπο της, κατασκευάζοντας στην ουσία μια αγία Τετράδα και καλύπτοντας το θρησκειολογικό κενό της γυναίκας θεότητας, όπως κάνουν οι λατίνοι, ομολογούμε και λέμε πώς Αυτή κατέχει τα δευτερεία της Τριάδος.
Είναι πάνω απ' όλους και κάτω μόνον από τον Θεό. Είναι το προσφιλέστερο και καθαρώτερο πρόσωπο, είναι η κλίμακα πού ενώνει γη και Ουρανό. Και άλλωστε είναι η πρώτη επάξια να φέρει τον τίτλο του κατά χάριν θεού, διότι όχι μόνον προκάλεσε την θέωση, αλλά και ηγιάστηκε σαν πρώτο πρότυπο του Υιού της και δεύτερον πρότυπο για τους ανθρώπους μετά τον Χριστό.
«Εν τη Παρθένω, η φύσις η ανθρωπίνη ευρέθη ικανή Θεόν να συλλαβή, διότι προηγήθη καθαρσις, φωτισμός και θέωσις.» Άγιος Μάξιμος Ομολογητής
Δείτε επίσης: Η Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου κατά τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή - Η δόξα, η μεσιτεία και το αιώνιο μεγαλείο της Παναγίας
Η Παναγία δεν ζήτησε να αυτονομηθεί, όπως η πρώτη Εύα, αλλά
προσέφερε τον εαυτό της «ως γη αγαθή» για τη σάρκωση του Θεού.
Γι’ αυτό και είναι το καύχημα του ανθρώπου, όχι η θεοποίησή του.
Μιλώντας για Εκείνη, μιλάμε για την κεντρικότητα του Χριστού.
Μακαρίζουμε Εκείνη που πρώτα μακάρισε τον Λόγο.
Τιμούμε Εκείνη που έγινε ο σύνδεσμος μεταξύ κτιστού
και Ακτίστου, η γέφυρα που ένωσε γη και ουρανό.
Και αν ο Δεκαπενταύγουστος λέγεται «Πάσχα του καλοκαιριού», είναι γιατί δεν κηδεύουμε αλλά πανηγυρίζουμε. Η Μητέρα του Φωτός πέρασε στην Αθανασία, για να φωτίζει εμάς. Όχι σαν θεά. Σαν Ανθρώπινη Μητέρα του Θεού, και Μητέρα όλων μας.
Η Παναγία στον Δεκαπενταύγουστο - η Θεοτόκος
ως απάντηση στην ερημία του ανθρώπου.
Σε μια εποχή που όλα εκκοσμικεύονται, που τα ιερά αποχρωματίζονται και οι λέξεις χάνουν την ψυχή τους, ο Δεκαπενταύγουστος έρχεται σαν σιωπηλός αναβαθμός προς το φως.
Η Παναγία δεν είναι για την Ορθόδοξη πίστη απλώς μια «μητέρα του Ιησού». Είναι η Μητέρα του Ανθρώπου, η μεσίτρια της καρδιάς, η αποκατάσταση της γυναίκας μέσα στο μυστήριο της ελευθερίας και της υπακοής.
Στον θάνατό της δεν υπάρχει φόβος. Υπάρχει ανάληψη.
Όχι απλώς της ψυχής, αλλά και του νοήματος.
Γι’ αυτό και είναι το καύχημα του ανθρώπου, όχι η θεοποίησή του.
Μιλώντας για Εκείνη, μιλάμε για την κεντρικότητα του Χριστού.
Μακαρίζουμε Εκείνη που πρώτα μακάρισε τον Λόγο.
Τιμούμε Εκείνη που έγινε ο σύνδεσμος μεταξύ κτιστού
και Ακτίστου, η γέφυρα που ένωσε γη και ουρανό.
Και αν ο Δεκαπενταύγουστος λέγεται «Πάσχα του καλοκαιριού», είναι γιατί δεν κηδεύουμε αλλά πανηγυρίζουμε. Η Μητέρα του Φωτός πέρασε στην Αθανασία, για να φωτίζει εμάς. Όχι σαν θεά. Σαν Ανθρώπινη Μητέρα του Θεού, και Μητέρα όλων μας.
Η Παναγία στον Δεκαπενταύγουστο - η Θεοτόκος
ως απάντηση στην ερημία του ανθρώπου.
Σε μια εποχή που όλα εκκοσμικεύονται, που τα ιερά αποχρωματίζονται και οι λέξεις χάνουν την ψυχή τους, ο Δεκαπενταύγουστος έρχεται σαν σιωπηλός αναβαθμός προς το φως.
Η Παναγία δεν είναι για την Ορθόδοξη πίστη απλώς μια «μητέρα του Ιησού». Είναι η Μητέρα του Ανθρώπου, η μεσίτρια της καρδιάς, η αποκατάσταση της γυναίκας μέσα στο μυστήριο της ελευθερίας και της υπακοής.
Στον θάνατό της δεν υπάρχει φόβος. Υπάρχει ανάληψη.
Όχι απλώς της ψυχής, αλλά και του νοήματος.
Όλα όσα είπαμε βρίσκουν φωνή στην καρδιά που προσεύχεται. Ας πλησιάσουμε τώρα στην Ιδέα Εκείνης που γίνεται η Πύλη προς το Άκτιστο.
Στην Παναγία, την Πύλη του Ακτίστου
.jpg "Ένα υπαρξιακό και δογματικό αφιέρωμα στον Σύνδεσμο κτιστού και Ακτίστου - Πέρασμα από την εντροπία στη χάρη.")
Υπεραγία Θεοτόκε,
Εσύ που έγινες η σιγή που μίλησε,
το σώμα που δεν ζήτησε να εξουσιάσει,
αλλά έγινε τόπος Θεού –
Στάσου κοντά μας
στις ώρες της αβύσσου,
στις νύχτες που ξεχνάμε το Φως.
Μάθε μας να λέμε «γένοιτό μοι»
με καρδιά και όχι με φόβο,
με προσφορά και όχι με λύγισμα.
Εσύ που έδειξες πώς να είμαστε άνθρωποι
και όχι απλώς επιζώντες,
γίνε Μητέρα μας,
όχι μόνο κατά σάρκα, αλλά κατά αλήθεια.
Περπάτα μπροστά μας,
άνοιξε δρόμο στη Χάρη.
Πάρε τον τρόμο της φθοράς
και κάν’ τον αγάπη που δεν τελειώνει.
Μέσα από την πίστη, κοιτάμε στα άστρα με καρδιά και όχι μόνο με βλέμμα. Ερχόμενοι από τον στοχασμό της καρδιάς στην αχανή θάλασσα του σύμπαντος, διαπιστώνουμε ότι η Παναγία δεν είναι απλώς προσωπία, αλλά το βαθύ πνευματικό πάντοτε που προηγείται και αναγεννά την ύλη και το φως.
Στο πρόσωπο της Παναγίας, η Κτίση παύει να είναι απλώς δημιούργημα· γίνεται συνεργός στο Μυστήριο. Η ύλη προσφέρεται ως σάρκα Θεού, το σώμα γίνεται ναός, και ο χρόνος μεταμορφώνεται σε αιωνιότητα. Ολόκληρο το σύμπαν αποκτά νέο κέντρο βάρους: την ταπεινή κόρη της Ναζαρέτ. Μέσα από Εκείνη, η ανθρωπότητα δεν κοιτά πλέον απλώς τα άστρα, αλλά γεννά Εκείνον που δημιούργησε τα άστρα.
Στον ουρανό της Παναγίας δεν υπάρχουν μόνο ουράνια σώματα, αλλά η αποδοχή του Λόγου που έγινε σάρκα για να σώσει τον κόσμο. Η Υπεραγία Θεοτόκος Μαρία, ως ζωντανή γέφυρα μεταξύ Κτιστού και Ακτίστου, ενώνει την Κοσμική Ιστορία με την Αιώνια Πρόνοια. Και έτσι, η ερημιά της σύγχρονης κοσμολογίας φωτίζεται ξανά με φως από την Κατοικημένη Μήτρα του Ανέσπερου Φωτός.
Η κοσμική αρχή, η βαρυτική ισορροπία, η εντροπία*
και η ενεργειακή νοημοσύνη της Δημιουργίας
Σε μια δημιουργία που ξεκινά με τη στιγμή της Μεγάλης Έκρηξης (Big Bang) και εκτείνεται σε σε αποστάσεις ασύλληπτες για την ανθρώπινη διάνοια, βάθος και πλάτος απρόσιτο για την ανθρώπινη λογική, η Παναγία φανερώνει ότι το Νόημα προϋπήρξε του φωτός. Και πως η ενσάρκωση του Λόγου δεν ήταν μονάχα θεολογικό γεγονός, αλλά κοσμική στιγμή συντονισμού.
Μέσα σε ένα σύμπαν που υπακούει στους νόμους της εντροπίας, όπου η ύλη αποσυντίθεται και το φως χάνεται, η Μήτρα της Θεοτόκου γίνεται ο τόπος αντιστροφής του αναπόφευκτου: εκεί όπου το Άπειρο γίνεται συγκεκριμένο, και η βαρύτητα της Χάριτος υπερβαίνει τη βαρύτητα της φθοράς.
Η Παναγία, σαν μυστική συντονίστρια των κοσμικών πεδίων, συγκρατεί μέσα της την αρμονία του Ουρανού και της Γης, όπως το πεδίο Higgs δίνει νόημα στη μάζα της ύλης· η ύπαρξή της δίνει ουσία στο ον.
Ο Υιός της, που κατά την Πατερική σκέψη «προϋπήρχε του χρόνου (προαιώνιος εστί)», σαρκώνεται εν χρόνω διά της Θεοτόκου, και ολόκληρο το Σύμπαν βρίσκει νέο κέντρο βαρύτητας... όχι υλικό, αλλά μεταφυσικό. Το κενό ανάμεσα στον Δημιουργό και το δημιούργημα, ανάμεσα στην άναρχη αιωνιότητα και την πεπερασμένη ιστορία, γεφυρώνεται στη σιγή της μήτρας Εκείνης που είπε το «Γένοιτό μοι».
Κι έτσι, ενώ η κοσμική θερμική ισορροπία βαδίζει προς το απόλυτο ψύχος, η Παναγία μένει φλόγα ασβέστη, πύρινος πυρήνας νοήματος. Δεν είναι απλώς ένα πρόσωπο θρησκευτικής τιμής·
Κι ενώ η κοσμική θερμική ισορροπία τείνει προς τη διάχυση και τη λήθη, η Παναγία παραμένει φωτεινός κόμβος νοήματος. Δεν είναι μονάχα ένα πρόσωπο τιμής· είναι η έμβια ενσάρκωση της συμπαντικής αρμονίας, μέσα σε έναν κόσμο που διασπάται.
✍️ Σοφία Ντρέκου (Sophia Drekou)
*Επεξήγηση: Τι είναι η «εντροπία» με απλά λόγια;
🌙 Ετυμολογία της λέξης «εντροπία» (entropía)
Η λέξη εντροπία προέρχεται από τις αρχαίες ελληνικές λέξεις:ἐν (μέσα) + --- τροπή (στροφή, αλλαγή, μεταστροφή).
• Κυριολεκτικά σημαίνει «εσωτερική μεταστροφή»
ή «αλλαγή μέσα σε ένα σύστημα».
Η εντροπία είναι μια λέξη που προέρχεται από τη φυσική και τη θερμοδυναμική, και χρησιμοποιείται για να περιγράψει το μέτρο της αταξίας ή της ατακτοποίησης μέσα σε ένα σύστημα.
Στην επιστήμη της θερμοδυναμικής, εντροπία είναι η έννοια μέσω της οποίας μετράται η αταξία, της οποίας η μέγιστη τιμή αντικατοπτρίζει την πλήρη αποδιοργάνωση (ομογενοποίηση των πάντων) και ισοδυναμεί με την παύση της ζωής.
Ο όρος καθιερώθηκε στη φυσική από τον θεμελιωτή των νόμων της θερμοδυναμικής Rudolf Clausius (Ρούντολφ Κλάουζιους) τη δεκαετία του 1860 (19ος αι.) για να περιγράψει το μέτρο της αταξίας ή της τυχαιότητας μέσα σε ένα θερμοδυναμικό σύστημα, δηλαδή πόσο δύσκολο είναι να επανέλθει σε προηγούμενη, πιο οργανωμένη κατάσταση.
• Όσο πιο μεγάλη η εντροπία, τόσο πιο μεγάλη η αταξία.
• Όσο πιο μικρή η εντροπία, τόσο πιο οργανωμένο και τακτοποιημένο είναι το σύστημα.
Για παράδειγμα:
Ένα τακτοποιημένο δωμάτιο έχει χαμηλή εντροπία.
Ένα ανακατεμένο δωμάτιο έχει υψηλή εντροπία.
• (φυσική, χημεία) (physics, entropy) το μέτρο της άχρηστης ή διεσπαρμένης ενέργειας που δεν μπορεί να παράγει έργο σε ένα θερμοδυναμικό σύστημα όταν αυτό εξελίσσεται προς κατάσταση αταξίας
συμβολίζεται με: S
☆ ★° ☾ °☆ ◐ όλα τα φυσικά συστήματα [...] οδεύουν φυσιολογικά προς την αταξία και το χάος. Έτσι, με την πάροδο του χρόνου, η εντροπία θα αυξάνεται συνεχώς έως ότου κάποτε δεν θα υπάρχει πια άλλη ενέργεια για να μετατραπεί σε θερμότητα, η εντροπία θα φτάσει στη μέγιστη τιμή της [...] οπότε θα επέλθει και ο λεγόμενος «Θερμικός Θάνατος» του Σύμπαντος (Σιμόπουλος, Διονύσης Π. Η άνοιξη του σύμπαντος. Αθήνα: Μεταίχμιο, 2018. σελ. 300)
Οι Αναγνώστες και Αναγνώστριες σχολιάζουν στο Facebook
Ομάδα - Αέναη επΑνάσταση
Μαθητεία Γνώσης & Επιστήμης: Η εντροπία της μετατροπής στο ενδιάμεσο λειτουργεί σαν μετασχηματισμός υλικής ουσίας...
Απάντηση Sophia Drekou: Μαθητεία Γνώσης & Επιστήμης / Ιφιγένεια, η φράση σου είναι σαν ψιθύρισμα από τα έγκατα της δημιουργίας. Η «εντροπία της μετατροπής» που λες… μοιάζει με εκείνο το ανείπωτο σημείο όπου η ύλη ντρέπεται για την πυκνότητά της και ζητά να αραιώσει, να εξαγνιστεί, να λάβει μορφή θεοφανερή.
Εκεί, ανάμεσα στο κτιστό και το Άκτιστο, λειτουργεί πράγματι η Παναγία ως Μετάβαση και Μεταστοιχείωση, όχι μόνο της ουσίας, αλλά και της κατανόησης. Η Ρωμηοσύνη της καρδιάς μας χρειάζεται τέτοιους στοχασμούς.
Sophia Drekou 14 Αυγούστου (προφίλ)
Απάντηση Andreas Giannakopoulos: Sophia Drekou η Θεοτόκος είναι η θεολογική απάντηση της Ορθοδοξίας στον φεμινισμο (κοινωνικά είναι άλλη συζήτηση). Δείχνει ότι η θεολογία της Εκκλησίας δεν είναι ούτε πατριαρχική ούτε μητριαρχική αλλά ισορροπημένη. Βέβαια εξαρτάται και από το πόσο ιδεοληπτικη είναι η άλλη πλευρά. Όταν ακούνε οι φεμινίστριες για "υπακοή" βγάζουν φλύκταινες. Εγώ θα τολμήσω να πω ότι η καρδιά της Θεοτόκου είναι συνδεδεμένη με την "καρδιά" του Χριστού.
Απάντηση Sophia Drekou: Andreas Giannakopoulos, καλή η παρατήρησή σου, αλλά να πούμε κι αυτό: κατανοώ την πρόθεσή σου να αναδείξεις την ισορροπία της εκκλησιαστικής θεολογίας, όμως θα μου επιτρέψεις μια διευκρίνιση:
Όταν οι φεμινίστριες ακούν τη λέξη «υπακοή» και «υποταγή», καλά κάνουν και βγάζουν φλύκταινες... αν δουν ότι αυτός που τη ζητά δεν είναι καθρέφτης του Χριστού, δεν θυσιάζεται για τη γυναίκα όπως Εκείνος για την Εκκλησία. Γιατί η Εκκλησία δεν λέει απλώς «οι γυναίκες να υπακούτε», αλλά πρώτα λέει: «Οι άντρες να αγαπάτε τις γυναίκες σας, όπως ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία και πρόσφερε τη ζωή του γι’ αυτήν.» Προς Εφεσίους 5:25–26
Η Εκκλησία δεν προτείνει ούτε πατριαρχία εξουσιαστική, ούτε μητριαρχία συναισθηματική· προτείνει κοινή σταύρωση, κοινή ταπείνωση, κοινή ανάσταση. Η υπακοή της Θεοτόκου δεν ήταν δουλεία· ήταν πράξη ελευθερίας. Και ο Χριστός δεν κυριάρχησε... έπλυνε πόδια.
Αν ο χριστιανός άνδρας ήταν πράγματι έτσι, καμιά δεν θα είχε πρόβλημα με την υπακοή. Ίσως το μόνο που θα συμπλήρωναν οι φεμινίστριες να ήταν... «εκτός από τους χριστιανούς άνδρες, θέλουμε και λίγη ακόμα ισότητα»!
Αν λοιπόν κάποιες γυναίκες δυσφορούν (και καλώς κάνουν) όταν ακούν περί «υπακοής», είναι γιατί οι περισσότεροι άνδρες ποτέ δεν εφάρμοσαν αυτό που η Εκκλησία διδάσκει. Ας γίνουν λοιπόν πρώτα άντρες της επιστολής προς Εφεσ. 5:25... και μετά μιλάμε για όλα τα υπόλοιπα.
Απάντηση Sophia Drekou ...και κάτι ακόμη Andreas, συμφωνώ μαζί σου ότι η καρδιά της Παναγίας είναι άρρηκτα δεμένη με την καρδιά του Υιού της. Όμως αυτή η βαθιά, μυστηριακή καρδιακή σχέση δεν μπορεί να επιβληθεί ούτε να αναχθεί σε κοινωνική νόρμα ή εξωτερική υποχρέωση. Είναι προσωπικό άθλημα. Μια πορεία ελευθερίας και αγάπης.
Η Παναγία δεν υποτάχθηκε από φόβο, αλλά αποδέχτηκε από αγάπη. Δεν ήταν εκτελεστικό όργανο, αλλά συνδημιουργός του μυστηρίου της σωτηρίας, με τη συγκατάθεσή της, την υπακοή της, τη συντριβή της καρδιάς και τη δύναμη της σιωπής.
Γι’ αυτό και κανείς δεν δικαιούται να αξιώνει από άλλους μια τέτοια υπακοή, αν δεν την υπηρετεί πρώτα ο ίδιος με τη ζωή του. Αν δεν έχει μάθει να αγαπά όπως Εκείνος· να προσφέρει, όχι να απαιτεί· να θυσιάζει τον εαυτό του, όχι να ζητά υποταγή.
Κάθε τι που σχετίζεται με την Παναγία και ιδίως η σχέση της με τον Χριστό, δεν διδάσκεται με διατάγματα. Αποκαλύπτεται μέσα στην καρδιά εκείνου που προσπαθεί να της μοιάσει. Όχι του άντρα που επικαλείται την υπακοή της, αλλά του ανθρώπου που θέλει να ζήσει με ταπεινότητα, αφοσίωση και σιωπηλή πίστη.
Απάντηση Andreas Giannakopoulos: Sophia Drekou συμφωνώ επί της αρχής αλλά έχω υπόψιν μου ακραίες φεμινίστριες που δεν θέλουν σταύρωση του εγώ αλλά υποταγή του άνδρα και εξαθλίωση του. Κυκλοφορούν στα social και λένε ότι τους κατέβει. Γενικώς δεν τα πάω καλά με ιδεολογίες των άκρων που αγνοούν την ίδια την πραγματικότητα χάριν της ιδεολογίας. Είναι όμως μια άλλη συζήτηση έξω από το πνεύμα της θεομητορικές γιορτης
Απάντηση Sophia Drekou: Andreas Giannakopoulos, ναι... υπάρχουν ακραίες φωνές σε κάθε στρατόπεδο. Αλλά όπως δεν κρίνουμε την Ορθοδοξία από τους φανατικούς «ζηλωτές», έτσι και ο φεμινισμός δεν πρέπει να καταδικάζεται στο σύνολό του από τις ακρότητες λίγων.
Ούτε όμως είναι μέρα σήμερα να στρέψουμε το βλέμμα μας σε ό,τι διαστρέφει.
Η Παναγία δεν απαντά με αντιπαλότητες. Δεν είναι σύμβολο «υποταγής» ούτε «εξουσίας», αλλά πρόσωπο υπέρβασης. Μίλησε με την υπακοή της όχι προς άνθρωπο, αλλά προς τον Θεό. Και μέσα από αυτήν έγινε το αντίδοτο κάθε παραμορφωμένης εξουσίας.
Όταν σταυρώνεις το εγώ σου εκούσια, δεν καταργείς την ελευθερία σου, τη μεταμορφώνεις σε αγάπη. Και αυτό ούτε οι ακραίοι φεμινισμοί ούτε οι πατριαρχικές νοοτροπίες μπορούν να το αγγίξουν.
Σήμερα είναι μέρα να υψώσουμε την καρδιά όχι να την φθείρουμε με ιδεολογικές αψιμαχίες.
Απάντηση ιφιγένεια γεωργιάδου: Παναγία Μαρία Μήτηρ Θεού...των εφετών η ακρότης... λειτουργεί ενυπάρχει μας σκέπει ενεργά ...συμμετέχει στην διαβλητότητα της καρδιακής μας ανατροπής... των διαφορικών νόμων της επιλεκτικής εξουσίας ...της εγωϊστικής αψιμαχίας της προσωπικής ηδυπαθείας εναντι των υποχωρητικών εναλλακτικών... των θυσιαστικών προβολών ...των ενωτικών με την δική της χωρική εφαρμογή ...των τελειωτικών συγκλίσεων ...των χωροχρονικών ανελίξεων μιας ανατομικής εμπερίστατης χοϊκής σάρκας... απονομοποιημένης από την δημιουργική συμβολή... της μετουσίας σε θεϊκή ...
Απάντηση ιφιγένεια γεωργιάδου: λόγος τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ: «Στο βιβλίο για τον Άγιο Ανδρέα τον δια χριστόν σαλόν γράφει ότι όταν βρέθηκε στους ουρανούς, παραμέρισε το παραπέτασμα και είδε στο αχανές αυτό ύψος που "καταπλήσσει κάθε νου και κάθε διάνοια, θρόνο φοβερό και υπερυψομένο". Κανείς δεν τον κρατούσε, κρεμόταν μετέωρος. Από μέσα έβγαιναν φλόγες πιο λευκές και από το χιόνι. Και πάνω στον θρόνο άστραφτε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Αυτός ο πύρινος θρόνος ήταν η Θεοτόκος. Τι είναι η Παναγία για μας τώρα που η γέννηση είναι πλέον γεγονός; Είναι πύργος προστασίας, είναι κάστρο, προπύργιο, χώρος προστασίας όσων βρίσκονται κοντά της. Η Παναγία είναι χρυσοπλακώτατος πύργος, υποδηλώνει ότι η Παναγιά είναι το ανεκτίμητης αξίας υλικό που αποτελεί την πολύτιμη πρώτη ύλη με την οποία χτίζεται το κάστρο της προστασίας των ανθρώπων. Είναι και ασφάλεια, δωδεκάτειχος πόλις, πόλη με δώδεκα τείχη. Καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλη είναι η απόσταση από εκεί που είναι το σκοτάδι, ο διάβολος, από εκεί που είναι η Παναγία. Είναι χώρος υψίστης προστασίας».
Απάντηση Sophia Drekou: Ιφιγένεια μου, διάβασα τα λόγια σου σαν προσευχή σε αστρική γλώσσα, όπου το «χρονικά ανελισσόμενο σώμα» της Παναγίας δεν ορίζεται από ιδεολογίες ούτε εγκλωβίζεται σε κοινωνικά δίπολα, αλλά μετέχει και μετουσιώνει. Και ακριβώς εκεί είναι το θαύμα: η Παναγία δεν «αντιδρά», δεν «ανταγωνίζεται»· μεταποιεί. Ό,τι αγγίζει δεν το μεταμορφώνει απλώς... το λυτρώνει.
Μίλησες για «την καρδιακή μας ανατροπή»... πόσο βαθιά αγγίζει αυτό το σημείο τη ρίζα του ανθρωπίνου προβλήματος. Όχι η υπακοή ως δογματική αναγκαιότητα· αλλά η υπακοή ως υπέρβαση του τραύματος του Εγώ, εκεί όπου η Παναγία, χωρίς κραυγή, γίνεται «Πύλη του Ακτίστου».
Η δική μας Παναγία, όπως την ψηλαφίζεις, συμμετέχει, συντονίζεται, ανελίσσεται. Δεν δεσμεύεται σε έννοιες εξουσίας ή ρόλου· είναι η ελεύθερη σιωπή που γίνεται σώμα και γεννά τον Χριστό όχι μόνο στην ιστορία, αλλά μέσα στο κύτταρο της καρδιάς μας.
Αν, όπως γράφεις, «απονομοποιείται η δημιουργική συμβολή», τότε η Παναγία είναι η ακύρωση της νομιμοφανούς αδράνειας, η σιγαλιά που κινείται μέσα στον κόσμο, όχι για να τον πείσει, αλλά για να τον σώσει με την παρουσία της. Όχι με επιβολή, αλλά με συγκατάβαση.
Και όσο η θεολογία ξεμακραίνει από τις παγίδες του λόγου για να ενδυθεί τη μουσική της σάρκας, τόσο οι λέξεις σου, αγαπημένη μου Ιφιγένεια, γίνονται μαρτυρία εν χρόνω μιας άχρονης Αλήθειας.
Απάντηση Elpis Marin: Συγκλονιστικό άρθρο! Μπράβο σου Σοφία!!!
Απάντηση Sophia Drekou: Elpis Marin, ευχαριστώ θερμά που το μοιράστηκες. Το θέμα της Παναγίας είναι ανεξάντλητο μυστήριο πίστεως και αγάπης· η Μητέρα όλων μας, το κέντρο βαρύτητας της σωτηρίας, φωτίζει και συγκλονίζει κάθε ψυχή που Την πλησιάζει.
Σκόρπιες σκέψεις
Υπέρμαχε των ανθρώπων - Σύνδεσμος κτιστού και Ακτίστου
Προσευχή στην Κεχαριτωμένη – της Σιωπής και του Φωτός
Επίκληση στην Πύλη του Ουρανού – η Ανθρώπινη Μητέρα του Ακτίστου
Μάνα του Χριστού, Μητέρα του Ανθρώπου – Ευχή του Δεκαπενταύγουστου
Λόγος καρδιάς στην Παναγία – Πέρασμα από την εντροπία στη χάρη
Προσευχή στη Θεοτόκο – Σύνδεσμος κτιστού και Ακτίστου
Εσύ που συνέλαβες τον Αχώρητο – Λόγια προς τη Σκέπη του κόσμου
Υπέρμαχε των ανθρώπων – Φως σε κοσμική ερημία
Σύνδεσμος κτιστού και Ακτίστου - Πέρασμα από την εντροπία στη χάρη
🔭 Η Παναγία και η Κοσμική Αρμονία
Υπαρξιακή και κοσμολογική θεώρηση
Στο πρόσωπο της Παναγίας, η Κτίση παύει να είναι απλώς δημιούργημα· γίνεται συνεργός στο Μυστήριο. Η ύλη προσφέρεται ως σάρκα Θεού, το σώμα γίνεται ναός, και ο χρόνος μεταμορφώνεται σε αιωνιότητα. Ολόκληρο το σύμπαν αποκτά νέο κέντρο βάρους: την ταπεινή κόρη της Ναζαρέτ. Μέσα από Εκείνη, η ανθρωπότητα δεν κοιτά πλέον απλώς τα άστρα, αλλά γεννά Εκείνον που δημιούργησε τα άστρα.
Στον ουρανό της Παναγίας δεν υπάρχουν μόνο ουράνια σώματα, αλλά η αποδοχή του Λόγου που έγινε σάρκα για να σώσει τον κόσμο. Η Υπεραγία Θεοτόκος Μαρία, ως ζωντανή γέφυρα μεταξύ Κτιστού και Ακτίστου, ενώνει την Κοσμική Ιστορία με την Αιώνια Πρόνοια. Και έτσι, η ερημιά της σύγχρονης κοσμολογίας φωτίζεται ξανά με φως από την Κατοικημένη Μήτρα του Ανέσπερου Φωτός.
🪐 Θεοτοκία ως Κέντρο Βαρύτητας της Δημιουργίας
Η κοσμική αρχή, η βαρυτική ισορροπία, η εντροπία*
και η ενεργειακή νοημοσύνη της Δημιουργίας
Σε μια δημιουργία που ξεκινά με τη στιγμή της Μεγάλης Έκρηξης (Big Bang) και εκτείνεται σε σε αποστάσεις ασύλληπτες για την ανθρώπινη διάνοια, βάθος και πλάτος απρόσιτο για την ανθρώπινη λογική, η Παναγία φανερώνει ότι το Νόημα προϋπήρξε του φωτός. Και πως η ενσάρκωση του Λόγου δεν ήταν μονάχα θεολογικό γεγονός, αλλά κοσμική στιγμή συντονισμού.
Μέσα σε ένα σύμπαν που υπακούει στους νόμους της εντροπίας, όπου η ύλη αποσυντίθεται και το φως χάνεται, η Μήτρα της Θεοτόκου γίνεται ο τόπος αντιστροφής του αναπόφευκτου: εκεί όπου το Άπειρο γίνεται συγκεκριμένο, και η βαρύτητα της Χάριτος υπερβαίνει τη βαρύτητα της φθοράς.
«Η πράξη που γεννάει το καινούργιο είναι πάντοτε θηλυκής φύσεως. Η Παναγία είναι η θεανθρώπινη ελπίδα που ενώνει αρχή και νόημα.» Χάννα Άρεντ
Η Παναγία, σαν μυστική συντονίστρια των κοσμικών πεδίων, συγκρατεί μέσα της την αρμονία του Ουρανού και της Γης, όπως το πεδίο Higgs δίνει νόημα στη μάζα της ύλης· η ύπαρξή της δίνει ουσία στο ον.
Ο Υιός της, που κατά την Πατερική σκέψη «προϋπήρχε του χρόνου (προαιώνιος εστί)», σαρκώνεται εν χρόνω διά της Θεοτόκου, και ολόκληρο το Σύμπαν βρίσκει νέο κέντρο βαρύτητας... όχι υλικό, αλλά μεταφυσικό. Το κενό ανάμεσα στον Δημιουργό και το δημιούργημα, ανάμεσα στην άναρχη αιωνιότητα και την πεπερασμένη ιστορία, γεφυρώνεται στη σιγή της μήτρας Εκείνης που είπε το «Γένοιτό μοι».
Κι έτσι, ενώ η κοσμική θερμική ισορροπία βαδίζει προς το απόλυτο ψύχος, η Παναγία μένει φλόγα ασβέστη, πύρινος πυρήνας νοήματος. Δεν είναι απλώς ένα πρόσωπο θρησκευτικής τιμής·
Κι ενώ η κοσμική θερμική ισορροπία τείνει προς τη διάχυση και τη λήθη, η Παναγία παραμένει φωτεινός κόμβος νοήματος. Δεν είναι μονάχα ένα πρόσωπο τιμής· είναι η έμβια ενσάρκωση της συμπαντικής αρμονίας, μέσα σε έναν κόσμο που διασπάται.
✍️ Σοφία Ντρέκου (Sophia Drekou)
*Επεξήγηση: Τι είναι η «εντροπία» με απλά λόγια;
🌙 Ετυμολογία της λέξης «εντροπία» (entropía)
Η λέξη εντροπία προέρχεται από τις αρχαίες ελληνικές λέξεις:
• Κυριολεκτικά σημαίνει «εσωτερική μεταστροφή»
ή «αλλαγή μέσα σε ένα σύστημα».
Η εντροπία είναι μια λέξη που προέρχεται από τη φυσική και τη θερμοδυναμική, και χρησιμοποιείται για να περιγράψει το μέτρο της αταξίας ή της ατακτοποίησης μέσα σε ένα σύστημα.
Στην επιστήμη της θερμοδυναμικής, εντροπία είναι η έννοια μέσω της οποίας μετράται η αταξία, της οποίας η μέγιστη τιμή αντικατοπτρίζει την πλήρη αποδιοργάνωση (ομογενοποίηση των πάντων) και ισοδυναμεί με την παύση της ζωής.
Ο όρος καθιερώθηκε στη φυσική από τον θεμελιωτή των νόμων της θερμοδυναμικής Rudolf Clausius (Ρούντολφ Κλάουζιους) τη δεκαετία του 1860 (19ος αι.) για να περιγράψει το μέτρο της αταξίας ή της τυχαιότητας μέσα σε ένα θερμοδυναμικό σύστημα, δηλαδή πόσο δύσκολο είναι να επανέλθει σε προηγούμενη, πιο οργανωμένη κατάσταση.
• Όσο πιο μεγάλη η εντροπία, τόσο πιο μεγάλη η αταξία.
• Όσο πιο μικρή η εντροπία, τόσο πιο οργανωμένο και τακτοποιημένο είναι το σύστημα.
Για παράδειγμα:
Ένα τακτοποιημένο δωμάτιο έχει χαμηλή εντροπία.
Ένα ανακατεμένο δωμάτιο έχει υψηλή εντροπία.
• (φυσική, χημεία) (physics, entropy) το μέτρο της άχρηστης ή διεσπαρμένης ενέργειας που δεν μπορεί να παράγει έργο σε ένα θερμοδυναμικό σύστημα όταν αυτό εξελίσσεται προς κατάσταση αταξίας
συμβολίζεται με: S
☆ ★° ☾ °☆ ◐ όλα τα φυσικά συστήματα [...] οδεύουν φυσιολογικά προς την αταξία και το χάος. Έτσι, με την πάροδο του χρόνου, η εντροπία θα αυξάνεται συνεχώς έως ότου κάποτε δεν θα υπάρχει πια άλλη ενέργεια για να μετατραπεί σε θερμότητα, η εντροπία θα φτάσει στη μέγιστη τιμή της [...] οπότε θα επέλθει και ο λεγόμενος «Θερμικός Θάνατος» του Σύμπαντος (Σιμόπουλος, Διονύσης Π. Η άνοιξη του σύμπαντος. Αθήνα: Μεταίχμιο, 2018. σελ. 300)
Αλλά υπάρχει κι ένα βαθύτερο νόημα:
Η εντροπία δείχνει πώς όλα στη φύση τείνουν να πηγαίνουν προς την αταξία με τον χρόνο, δηλαδή, τα πράγματα φυσικά φθείρονται, χαλάνε, σκορπίζουν.
• Η εντροπία είναι ένας τρόπος να εκφράσουμε την πορεία από την τάξη προς τη φθορά, από το φως προς το σκοτάδι, από τη δημιουργία προς τη διάλυση.
• Γιατί έχει ενδιαφέρον θεολογικά ή φιλοσοφικά;
Γιατί η Παναγία, ως σύνδεσμος του ανθρώπου
με το Θείο, αντιστρέφει την πορεία της εντροπίας.
Μέσα της, το φθαρτό σώμα γίνεται χώρος Ακτίστου Φωτός.
Η τάξη επιστρέφει, η ελπίδα νικά τον θάνατο, και η αγάπη ξεπερνά τη φθορά.
Η Παναγία και η Βαρύτητα του Σύμπαντος
Όπως η βαρύτητα συγκρατεί τα άστρα μέσα στους γαλαξίες και νικά την αταξία της εντροπίας, έτσι και η Παναγία, με το: «γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμά σου». την ταπείνωση και τη συγκατάθεσή της, κρατά ενωμένο τον άνθρωπο με τον Θεό.
Όπως το κέντρο βαρύτητας συγκεντρώνει την ύλη γύρω του, έτσι κι Εκείνη γίνεται πνευματικό κέντρο βαρύτητας της ανθρωπότητας, η «Πύλη του Ακτίστου», όπου η ύλη γίνεται δοχείο Φωτός και το φθαρτό νικάται από την Ανάσταση.
Η εντροπία δείχνει πώς όλα στη φύση τείνουν να πηγαίνουν προς την αταξία με τον χρόνο, δηλαδή, τα πράγματα φυσικά φθείρονται, χαλάνε, σκορπίζουν.
• Η εντροπία είναι ένας τρόπος να εκφράσουμε την πορεία από την τάξη προς τη φθορά, από το φως προς το σκοτάδι, από τη δημιουργία προς τη διάλυση.
• Γιατί έχει ενδιαφέρον θεολογικά ή φιλοσοφικά;
Γιατί η Παναγία, ως σύνδεσμος του ανθρώπου
με το Θείο, αντιστρέφει την πορεία της εντροπίας.
Μέσα της, το φθαρτό σώμα γίνεται χώρος Ακτίστου Φωτός.
Η τάξη επιστρέφει, η ελπίδα νικά τον θάνατο, και η αγάπη ξεπερνά τη φθορά.
Η Παναγία και η Βαρύτητα του Σύμπαντος
Όπως η βαρύτητα συγκρατεί τα άστρα μέσα στους γαλαξίες και νικά την αταξία της εντροπίας, έτσι και η Παναγία, με το: «γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμά σου». την ταπείνωση και τη συγκατάθεσή της, κρατά ενωμένο τον άνθρωπο με τον Θεό.
Όπως το κέντρο βαρύτητας συγκεντρώνει την ύλη γύρω του, έτσι κι Εκείνη γίνεται πνευματικό κέντρο βαρύτητας της ανθρωπότητας, η «Πύλη του Ακτίστου», όπου η ύλη γίνεται δοχείο Φωτός και το φθαρτό νικάται από την Ανάσταση.
Οι Αναγνώστες και Αναγνώστριες σχολιάζουν στο Facebook
Ομάδα - Αέναη επΑνάσταση
Μαθητεία Γνώσης & Επιστήμης: Η εντροπία της μετατροπής στο ενδιάμεσο λειτουργεί σαν μετασχηματισμός υλικής ουσίας...
Απάντηση Sophia Drekou: Μαθητεία Γνώσης & Επιστήμης / Ιφιγένεια, η φράση σου είναι σαν ψιθύρισμα από τα έγκατα της δημιουργίας. Η «εντροπία της μετατροπής» που λες… μοιάζει με εκείνο το ανείπωτο σημείο όπου η ύλη ντρέπεται για την πυκνότητά της και ζητά να αραιώσει, να εξαγνιστεί, να λάβει μορφή θεοφανερή.
Εκεί, ανάμεσα στο κτιστό και το Άκτιστο, λειτουργεί πράγματι η Παναγία ως Μετάβαση και Μεταστοιχείωση, όχι μόνο της ουσίας, αλλά και της κατανόησης. Η Ρωμηοσύνη της καρδιάς μας χρειάζεται τέτοιους στοχασμούς.
Sophia Drekou 14 Αυγούστου (προφίλ)
Απάντηση Andreas Giannakopoulos: Sophia Drekou η Θεοτόκος είναι η θεολογική απάντηση της Ορθοδοξίας στον φεμινισμο (κοινωνικά είναι άλλη συζήτηση). Δείχνει ότι η θεολογία της Εκκλησίας δεν είναι ούτε πατριαρχική ούτε μητριαρχική αλλά ισορροπημένη. Βέβαια εξαρτάται και από το πόσο ιδεοληπτικη είναι η άλλη πλευρά. Όταν ακούνε οι φεμινίστριες για "υπακοή" βγάζουν φλύκταινες. Εγώ θα τολμήσω να πω ότι η καρδιά της Θεοτόκου είναι συνδεδεμένη με την "καρδιά" του Χριστού.
Απάντηση Sophia Drekou: Andreas Giannakopoulos, καλή η παρατήρησή σου, αλλά να πούμε κι αυτό: κατανοώ την πρόθεσή σου να αναδείξεις την ισορροπία της εκκλησιαστικής θεολογίας, όμως θα μου επιτρέψεις μια διευκρίνιση:
Όταν οι φεμινίστριες ακούν τη λέξη «υπακοή» και «υποταγή», καλά κάνουν και βγάζουν φλύκταινες... αν δουν ότι αυτός που τη ζητά δεν είναι καθρέφτης του Χριστού, δεν θυσιάζεται για τη γυναίκα όπως Εκείνος για την Εκκλησία. Γιατί η Εκκλησία δεν λέει απλώς «οι γυναίκες να υπακούτε», αλλά πρώτα λέει: «Οι άντρες να αγαπάτε τις γυναίκες σας, όπως ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία και πρόσφερε τη ζωή του γι’ αυτήν.» Προς Εφεσίους 5:25–26
Η Εκκλησία δεν προτείνει ούτε πατριαρχία εξουσιαστική, ούτε μητριαρχία συναισθηματική· προτείνει κοινή σταύρωση, κοινή ταπείνωση, κοινή ανάσταση. Η υπακοή της Θεοτόκου δεν ήταν δουλεία· ήταν πράξη ελευθερίας. Και ο Χριστός δεν κυριάρχησε... έπλυνε πόδια.
Αν ο χριστιανός άνδρας ήταν πράγματι έτσι, καμιά δεν θα είχε πρόβλημα με την υπακοή. Ίσως το μόνο που θα συμπλήρωναν οι φεμινίστριες να ήταν... «εκτός από τους χριστιανούς άνδρες, θέλουμε και λίγη ακόμα ισότητα»!
Αν λοιπόν κάποιες γυναίκες δυσφορούν (και καλώς κάνουν) όταν ακούν περί «υπακοής», είναι γιατί οι περισσότεροι άνδρες ποτέ δεν εφάρμοσαν αυτό που η Εκκλησία διδάσκει. Ας γίνουν λοιπόν πρώτα άντρες της επιστολής προς Εφεσ. 5:25... και μετά μιλάμε για όλα τα υπόλοιπα.
Απάντηση Sophia Drekou ...και κάτι ακόμη Andreas, συμφωνώ μαζί σου ότι η καρδιά της Παναγίας είναι άρρηκτα δεμένη με την καρδιά του Υιού της. Όμως αυτή η βαθιά, μυστηριακή καρδιακή σχέση δεν μπορεί να επιβληθεί ούτε να αναχθεί σε κοινωνική νόρμα ή εξωτερική υποχρέωση. Είναι προσωπικό άθλημα. Μια πορεία ελευθερίας και αγάπης.
Η Παναγία δεν υποτάχθηκε από φόβο, αλλά αποδέχτηκε από αγάπη. Δεν ήταν εκτελεστικό όργανο, αλλά συνδημιουργός του μυστηρίου της σωτηρίας, με τη συγκατάθεσή της, την υπακοή της, τη συντριβή της καρδιάς και τη δύναμη της σιωπής.
Γι’ αυτό και κανείς δεν δικαιούται να αξιώνει από άλλους μια τέτοια υπακοή, αν δεν την υπηρετεί πρώτα ο ίδιος με τη ζωή του. Αν δεν έχει μάθει να αγαπά όπως Εκείνος· να προσφέρει, όχι να απαιτεί· να θυσιάζει τον εαυτό του, όχι να ζητά υποταγή.
Κάθε τι που σχετίζεται με την Παναγία και ιδίως η σχέση της με τον Χριστό, δεν διδάσκεται με διατάγματα. Αποκαλύπτεται μέσα στην καρδιά εκείνου που προσπαθεί να της μοιάσει. Όχι του άντρα που επικαλείται την υπακοή της, αλλά του ανθρώπου που θέλει να ζήσει με ταπεινότητα, αφοσίωση και σιωπηλή πίστη.
Απάντηση Andreas Giannakopoulos: Sophia Drekou συμφωνώ επί της αρχής αλλά έχω υπόψιν μου ακραίες φεμινίστριες που δεν θέλουν σταύρωση του εγώ αλλά υποταγή του άνδρα και εξαθλίωση του. Κυκλοφορούν στα social και λένε ότι τους κατέβει. Γενικώς δεν τα πάω καλά με ιδεολογίες των άκρων που αγνοούν την ίδια την πραγματικότητα χάριν της ιδεολογίας. Είναι όμως μια άλλη συζήτηση έξω από το πνεύμα της θεομητορικές γιορτης
Απάντηση Sophia Drekou: Andreas Giannakopoulos, ναι... υπάρχουν ακραίες φωνές σε κάθε στρατόπεδο. Αλλά όπως δεν κρίνουμε την Ορθοδοξία από τους φανατικούς «ζηλωτές», έτσι και ο φεμινισμός δεν πρέπει να καταδικάζεται στο σύνολό του από τις ακρότητες λίγων.
Ούτε όμως είναι μέρα σήμερα να στρέψουμε το βλέμμα μας σε ό,τι διαστρέφει.
Η Παναγία δεν απαντά με αντιπαλότητες. Δεν είναι σύμβολο «υποταγής» ούτε «εξουσίας», αλλά πρόσωπο υπέρβασης. Μίλησε με την υπακοή της όχι προς άνθρωπο, αλλά προς τον Θεό. Και μέσα από αυτήν έγινε το αντίδοτο κάθε παραμορφωμένης εξουσίας.
Όταν σταυρώνεις το εγώ σου εκούσια, δεν καταργείς την ελευθερία σου, τη μεταμορφώνεις σε αγάπη. Και αυτό ούτε οι ακραίοι φεμινισμοί ούτε οι πατριαρχικές νοοτροπίες μπορούν να το αγγίξουν.
Σήμερα είναι μέρα να υψώσουμε την καρδιά όχι να την φθείρουμε με ιδεολογικές αψιμαχίες.
Απάντηση ιφιγένεια γεωργιάδου: Παναγία Μαρία Μήτηρ Θεού...των εφετών η ακρότης... λειτουργεί ενυπάρχει μας σκέπει ενεργά ...συμμετέχει στην διαβλητότητα της καρδιακής μας ανατροπής... των διαφορικών νόμων της επιλεκτικής εξουσίας ...της εγωϊστικής αψιμαχίας της προσωπικής ηδυπαθείας εναντι των υποχωρητικών εναλλακτικών... των θυσιαστικών προβολών ...των ενωτικών με την δική της χωρική εφαρμογή ...των τελειωτικών συγκλίσεων ...των χωροχρονικών ανελίξεων μιας ανατομικής εμπερίστατης χοϊκής σάρκας... απονομοποιημένης από την δημιουργική συμβολή... της μετουσίας σε θεϊκή ...
Απάντηση ιφιγένεια γεωργιάδου: λόγος τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ: «Στο βιβλίο για τον Άγιο Ανδρέα τον δια χριστόν σαλόν γράφει ότι όταν βρέθηκε στους ουρανούς, παραμέρισε το παραπέτασμα και είδε στο αχανές αυτό ύψος που "καταπλήσσει κάθε νου και κάθε διάνοια, θρόνο φοβερό και υπερυψομένο". Κανείς δεν τον κρατούσε, κρεμόταν μετέωρος. Από μέσα έβγαιναν φλόγες πιο λευκές και από το χιόνι. Και πάνω στον θρόνο άστραφτε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Αυτός ο πύρινος θρόνος ήταν η Θεοτόκος. Τι είναι η Παναγία για μας τώρα που η γέννηση είναι πλέον γεγονός; Είναι πύργος προστασίας, είναι κάστρο, προπύργιο, χώρος προστασίας όσων βρίσκονται κοντά της. Η Παναγία είναι χρυσοπλακώτατος πύργος, υποδηλώνει ότι η Παναγιά είναι το ανεκτίμητης αξίας υλικό που αποτελεί την πολύτιμη πρώτη ύλη με την οποία χτίζεται το κάστρο της προστασίας των ανθρώπων. Είναι και ασφάλεια, δωδεκάτειχος πόλις, πόλη με δώδεκα τείχη. Καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλη είναι η απόσταση από εκεί που είναι το σκοτάδι, ο διάβολος, από εκεί που είναι η Παναγία. Είναι χώρος υψίστης προστασίας».
Απάντηση Sophia Drekou: Ιφιγένεια μου, διάβασα τα λόγια σου σαν προσευχή σε αστρική γλώσσα, όπου το «χρονικά ανελισσόμενο σώμα» της Παναγίας δεν ορίζεται από ιδεολογίες ούτε εγκλωβίζεται σε κοινωνικά δίπολα, αλλά μετέχει και μετουσιώνει. Και ακριβώς εκεί είναι το θαύμα: η Παναγία δεν «αντιδρά», δεν «ανταγωνίζεται»· μεταποιεί. Ό,τι αγγίζει δεν το μεταμορφώνει απλώς... το λυτρώνει.
Μίλησες για «την καρδιακή μας ανατροπή»... πόσο βαθιά αγγίζει αυτό το σημείο τη ρίζα του ανθρωπίνου προβλήματος. Όχι η υπακοή ως δογματική αναγκαιότητα· αλλά η υπακοή ως υπέρβαση του τραύματος του Εγώ, εκεί όπου η Παναγία, χωρίς κραυγή, γίνεται «Πύλη του Ακτίστου».
Η δική μας Παναγία, όπως την ψηλαφίζεις, συμμετέχει, συντονίζεται, ανελίσσεται. Δεν δεσμεύεται σε έννοιες εξουσίας ή ρόλου· είναι η ελεύθερη σιωπή που γίνεται σώμα και γεννά τον Χριστό όχι μόνο στην ιστορία, αλλά μέσα στο κύτταρο της καρδιάς μας.
Αν, όπως γράφεις, «απονομοποιείται η δημιουργική συμβολή», τότε η Παναγία είναι η ακύρωση της νομιμοφανούς αδράνειας, η σιγαλιά που κινείται μέσα στον κόσμο, όχι για να τον πείσει, αλλά για να τον σώσει με την παρουσία της. Όχι με επιβολή, αλλά με συγκατάβαση.
Και όσο η θεολογία ξεμακραίνει από τις παγίδες του λόγου για να ενδυθεί τη μουσική της σάρκας, τόσο οι λέξεις σου, αγαπημένη μου Ιφιγένεια, γίνονται μαρτυρία εν χρόνω μιας άχρονης Αλήθειας.
Απάντηση Elpis Marin: Συγκλονιστικό άρθρο! Μπράβο σου Σοφία!!!
Απάντηση Sophia Drekou: Elpis Marin, ευχαριστώ θερμά που το μοιράστηκες. Το θέμα της Παναγίας είναι ανεξάντλητο μυστήριο πίστεως και αγάπης· η Μητέρα όλων μας, το κέντρο βαρύτητας της σωτηρίας, φωτίζει και συγκλονίζει κάθε ψυχή που Την πλησιάζει.
Σκόρπιες σκέψεις
Υπέρμαχε των ανθρώπων - Σύνδεσμος κτιστού και Ακτίστου
Προσευχή στην Κεχαριτωμένη – της Σιωπής και του Φωτός
Επίκληση στην Πύλη του Ουρανού – η Ανθρώπινη Μητέρα του Ακτίστου
Μάνα του Χριστού, Μητέρα του Ανθρώπου – Ευχή του Δεκαπενταύγουστου
Λόγος καρδιάς στην Παναγία – Πέρασμα από την εντροπία στη χάρη
Προσευχή στη Θεοτόκο – Σύνδεσμος κτιστού και Ακτίστου
Εσύ που συνέλαβες τον Αχώρητο – Λόγια προς τη Σκέπη του κόσμου
Υπέρμαχε των ανθρώπων – Φως σε κοσμική ερημία
Σύνδεσμος κτιστού και Ακτίστου - Πέρασμα από την εντροπία στη χάρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου