Παραμονή (2016) Ένα μείγμα ρεαλισμού και εξπρεσιονισμού της
ζωγράφου Μία Μπέργκερον. Remains, 2016 Oil by Mia Bergeron
Ένα ποίημα για την ημέρα που δεν ζητάει να φανεί... μόνο να υπάρχει.
Μερικές λέξεις που γεννήθηκαν σήμερα. Όχι για να πουν, αλλά για να θυμίσουν. Μια προσωπική γιορτή ψυχής και λόγου... σαν μια σιωπηλή ευχή που γίνεται λέξεις και φως.
Σήμερα, στην ησυχία αυτής της ημέρας, αναλογίζομαι πως ο χρόνος είναι ο πιο διακριτικός συνοδοιπόρος μας. Λόγια γεννημένα σε μια ημέρα που δεν ζητάει τίποτα, παρά μόνο να θυμίσει πως το φως υπάρχει μέσα μας.
Δεν μας στερεί, αλλά μας αποκαλύπτει.
Δεν μας μικραίνει, μα μας απελευθερώνει από περιττά στολίδια.
Τούτο το ποίημα γράφτηκε σαν μια απαλή υπενθύμιση:
ότι όσα αληθινά χρειάζεται η ψυχή μας — τα κουβαλάει ήδη μέσα της.
🎂 Γενέθλιο φως🕯️⋆˚⋆✮*🕯️
Σήμερα
δεν χρειάζονται πολλά.
Ούτε τα τυπικά κεριά,
ούτε οι συνήθεις ευχές,
που προφέρονται
με προθυμία περισσή...
αλλά χωρίς αληθινή σκέψη.
Όλα το ίδιο προβλέψιμα.
Μόνο η μνήμη και μια ησυχία
που δεν εξηγείται.
Στάσου για λίγο στο παράθυρο.
Το φως που μπαίνει,
ανέκφραστο, ήσυχο,
μοιάζει με σένα περισσότερο
απ’ όσο νομίζεις.
μοιάζει με τη βεβαιότητα
που δεν κάνει θόρυβο,
ανώφελο να το επαινείς.
Θέλει απλώς να υπάρχει.
Ήσυχο, αδιαμφισβήτητο,
όπως μια βεβαιότητα παλιά,
που πια δεν χρειάζεται αποδείξεις.
Θυμήσου:
Οι χρόνοι που πέρασαν
δεν σου στέρησαν όσα αξίζουν,
παρά μόνο ψευδαισθήσεις.
Όσα αφαιρεί ο χρόνος
ήταν έτσι κι αλλιώς φθαρτά.
Κι εκείνα που αφήνει πίσω,
μικρά και λίγα,
είναι αυτά που αξίζουν να μείνουν.
Όπως:
λίγες νότες σιωπής,
μικρούς κόκκους αγάπης
που με κόπο ξεχώρισες,
και την απόχρωση εκείνης της γνώσης
που αποκτούν όσοι δεν βιάζονται,
γιατί γνωρίζουν πια την ουσία
Γεννήθηκες μια μέρα σαν κι αυτή
όχι για να γιορτάζεις
ούτε για να δέχεσαι φιλοφρονήσεις,
αλλά για να φυλάς τις λέξεις ζωντανές,
να υπομένεις τη σιωπή τους,
να υπενθυμίζεις στους ανθρώπους
την ανθρωπινότητά τους,
και να υπομένεις,
όχι χωρίς πίκρα,
μα πάντως με επιμονή -
κι αυτό δεν είναι μικρό καθήκον.
Όταν σε ρωτήσουν
τί ζητάς για τα γενέθλιά σου,
μπορείς να χαμογελάσεις λίγο.
Όχι από ευγένεια ή σεμνότητα...
μα σαν να γνωρίζεις κάτι
που εκείνοι δεν θα μάθουν ποτέ:
πως έχεις ήδη
μια ψυχή με φως,
κι ένα αόρατο χέρι
που εξακολουθεί να σε κρατά
όταν όλα γύρω φαίνονται φθαρτά κι ασταθή.
✒️ Ποίηση: Σοφία Ντρέκου
Δείτε επίσης:
🔹Αν ήμασταν στην άκρη μιας ακτής: Ένα ποίημα για την αγάπη μέσα στο σκοτάδι
🔹Γενέθλια βήματα στο νησί των συναισθημάτων
Περισσότερα Θέματα: Νοητικές Περιπλανήσεις,
Σ. Ντρέκου, Στοχασμοί, Λογοτεχνία-Ποίηση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου