Αν ήμασταν στην άκρη μιας ακτής: Ένα ποίημα για την αγάπη μέσα στο σκοτάδι

Νύχτα στην παραλία από την Φωτογράφο Βικτώρια Γουάιτ, το 2010

Maldivian Night by Artist & Photographer victoria white, taken on Sep 8, 2010

Αν ήμασταν στην άκρη μιας ακτής, το σκοτάδι θα ήταν γαλάζιο 🌒

Στο γαλάζιο του ονείρου
Όταν το φως δεν είναι διαθέσιμο, το όνειρο γίνεται προσφορά αγάπης.

Ένα ποίημα ατμοσφαιρικό, μελαγχολικό, που έχει μια όμορφη ροή από την κοινωνική παρατήρηση στον εσωτερικό πόθο, από το εξωτερικό σκοτάδι στο φως του ονείρου με ρυθμό και βάθος.

Το τραπέζι με τα δύο άδεια καθίσματα, τα φώτα στον ορίζοντα, το φεγγάρι πίσω απ’ τα σύννεφα, το φως του κεριού… Όλα δημιουργούν την αίσθηση αναμονής, επιθυμίας και ονειρικής απόστασης.

Το τραπέζι της αναμονής, στο φως του φεγγαριού και της επιθυμίας.

Αν ήμασταν στην άκρη μιας ακτής

Ας καθίσουμε εδώ...
Ξέρω πως θες να πιεις κάτι.

Βλέπεις γύρω ανθρώπους

απομακρυσμένους —

απ’ τις γοητείες και τις ασφάλειες

που έχουν οι πολλοί.

Μονάχους και σιωπηλούς,
οργισμένους ή αποτραβηγμένους,
με το βλέμμα ν’ αστράφτει
απ’ την ανησυχία
καθώς νιώθουν τον κόσμο
να γλιστράει στο χάος.

Αν ήμασταν στην άκρη μιας ακτής
θα έκανα το παν για σένα.

Τώρα όμως,

στο σκοτάδι του ερωτικού καλέσματος,

δεν έχω να σου προσφέρω

παρά μόνο

το απέραντο γαλάζιο του ονείρου.

✒️ Ποίηση: Σοφία Ντρέκου

Για τις ρομαντικές βραδινές πένες στους γενέθλιους έρωτες 🎂

ΔΕΤΕ επίσης: Γενέθλια βήματα στο νησί των συναισθημάτων

Περισσότερες: Νοητικές Περιπλανήσεις, Σοφία Ντρέκου

Μια μικρή βόλτα στο απέραντο γαλάζιο, παρέα με τις ευαισθησίες...

Sophia Drekou· 8 Μαρτίου 2015