Πάνω απ’ το κεφάλι του σάλευαν σαν καπνοί
τα μαύρα πανιά και ματωμένες παντιέρες.
4 Δεκεμβρίου 1944, Αθήνα. Από την κηδεία των 23 διαδηλωτών
του ΕΑΜ στις 3/12/1944. Τα μαυροφορεμένα κορίτσια στο
Σύνταγμα κρατούν αιματοβαμμένο πανό. Συνολικά οι αστυνομία
σκότωσε 23 και τραυμάτισε 140. Ανάμεσα τους και πολλές γυναίκες
3 Δεκεμβρίου 1944 - Αθήνα, Δεκεμβριανά. Η Αστυνομία Πόλεων, κατόπιν εντολής του Άγγελου Έβερτ χτυπά το ειρηνικό συλλαλητήριο του ΕΑΜ στην Πλατεία Συντάγματος, με αποτέλεσμα περισσότερους από 30 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες διαδηλωτές. Το γεγονός σηματοδοτεί την έναρξη του ένοπλου κινήματος του ΚΚΕ στην πρωτεύουσα, που θα διαρκέσει επί 33 ημέρες. (βλ. ΕΔΩ)
Μ. Λουντέμης: Ο μεγάλος Δεκέμβρης
«3 Δεκέμβρη 1944: Η ματωμένη Κυριακή»
Όποιος έζησε στις 3 του Δεκέμβρη, στις 4 μπορούσε να πεθάνει.
Ο προορισμός του ανθρώπου, που είναι: να κάνει κάτι μεγάλο
ή να ζήσει κάτι μεγάλο, εκπληρώνεται.
Γιατί ο λαός, ο Αθηναϊκός λαός, κείνη τη μεγάλη μέρα
Ο προορισμός του ανθρώπου, που είναι: να κάνει κάτι μεγάλο
ή να ζήσει κάτι μεγάλο, εκπληρώνεται.
Γιατί ο λαός, ο Αθηναϊκός λαός, κείνη τη μεγάλη μέρα
αποκαλύφθηκε μπροστά στο ίδιο του το μεγαλείο.
Η μέρα αποβραδίς ήτανε βροχερή.
Ήτανε μια νύχτα βαριά από γεγονότα.
Ο λαός είχε οχτώ χρόνια να πει: «Θα γίνει το δικό μου!»
Οι δολοφόνοι τροχίζανε τα σπαθιά τους, ο λαός ετοίμαζε τη φωνή του.
Αύριο θα μιλήσουμε κι οι δυο.
Είναι χιλιάδες χρόνια τώρα που η φωνή του λαού ακούεται,
Η μέρα αποβραδίς ήτανε βροχερή.
Ήτανε μια νύχτα βαριά από γεγονότα.
Ο λαός είχε οχτώ χρόνια να πει: «Θα γίνει το δικό μου!»
Οι δολοφόνοι τροχίζανε τα σπαθιά τους, ο λαός ετοίμαζε τη φωνή του.
Αύριο θα μιλήσουμε κι οι δυο.
Είναι χιλιάδες χρόνια τώρα που η φωνή του λαού ακούεται,
φτάνει να μην είναι παράφωνη.
Όλοι κοιμηθήκαμε σίγουροι και αποφασισμένοι.
Ούτε στιγμή από κανενός το μυαλό δεν πέρασε ο δισταγμός.
Ούτε στιγμή δεν ταλαντεύτηκε η ψυχή.
-Αύριο λοιπόν.
Ήτανε μια νύχτα που στα σπλάχνα της επώαζε τη θύελλα.
Μέσα στους δρόμους της ψυχής άρχιζαν υπόκωφοι
Όλοι κοιμηθήκαμε σίγουροι και αποφασισμένοι.
Ούτε στιγμή από κανενός το μυαλό δεν πέρασε ο δισταγμός.
Ούτε στιγμή δεν ταλαντεύτηκε η ψυχή.
-Αύριο λοιπόν.
Ήτανε μια νύχτα που στα σπλάχνα της επώαζε τη θύελλα.
Μέσα στους δρόμους της ψυχής άρχιζαν υπόκωφοι
οι βρυχηθμοί του ανήμερου εκείνου θηρίου,
που λέγεται «προδομένος άνθρωπος».
Ο Λαός είναι λίμνη, δεν είναι ωκεανός,
Ο Λαός είναι λίμνη, δεν είναι ωκεανός,
όμως -αλί στον που θα την ταράξει.
Πρέπει νάναι ή τρελός ή κακούργος.
Κι αλλοίμονο! ο δικός μας ήταν κι απ’ τα δυο.
Όμως ας ξαναγυρίσουμε στη νύχτα,
Κι αλλοίμονο! ο δικός μας ήταν κι απ’ τα δυο.
Όμως ας ξαναγυρίσουμε στη νύχτα,
σ’ αυτή τη νύχτα του μεγάλου διλήμματος.
Στους κρύους δρόμους κυλούσαν
Στους κρύους δρόμους κυλούσαν
ύπουλες οι σκιές του κακού.
Ένας ψηλός ολέθριος άνθρωπος σηκώθηκε
Ένας ψηλός ολέθριος άνθρωπος σηκώθηκε
να πάει στο κρεβάτι του γράφοντας πάνω
στο φάκελο της συνείδησής του τη λέξη Σφαγή.
4 Δεκεμβρίου 1944: Ο Λαός
κατεβαίνει να θάψει τα θύματά του.
Ήταν μια κηδεία που οι ζωντανοί δε θα ξαναδούν άλλη.
Οι μεγάλες αρτηρίες της πρωτεύουσας πλημμύρισαν
από τον οργισμένο λαοχείμαρρο.
Με βήματα βουβά και ψυχή γιομάτη κοχλασμό
ο λαός σταμάτησε πάνω απ’ τα 28 φέρετρα.
ήταν 28 κορμιά που έφυγαν απ’ ανάμεσά μας
με έκπληκτα μάτια.
Τα φέρετρα έκλειναν 28 στόματα που φώναξαν
ως το θάνατο «Δικαιοσύνη!».
Και τώρα ξαπλωμένα διαμαρτύρονται δυνατότερα.
Το πλήθος πήγαινε με ασάλευτα, σκληρά μάτια
προς το κοιμητήρι.
Πάνω απ’ το κεφάλι του σάλευαν σαν καπνοί
τα μαύρα πανιά και ματωμένες παντιέρες.
Τα πόδια αυτά, αυτά τα μυριάδες πόδια,
ήταν αποφασισμένα όλα
να μην τον ξανακάνουν αυτό το δρόμο!
Στις τρεις η ώρα ολόκληρη η Αθήνα γονάτισε.
Ένα φαρδύ ματωμένο πανί συγκέντρωνε σε δυο
γραμμές όλο το νόημα του όρκου και της απόφασης:
«ΟΤΑΝ ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ
ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ ΔΙΑΛΕΓΕΙ:
ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ Η ΤΑ ΟΠΛΑ»
Ήταν σαν μια φωνή καφτερή και αμετάκλητη.
Ύστερα η πομπή τράβηξε για το κοιμητήρι.
Η Αθήνα λυσίκομη ακολούθησε.
Κι εκεί, πάνω απ’ το νωπό αίμα,
πάνω απ’ το νωπό χώμα
ο Λαός ορκίστηκε όρκο φοβερό
«Θάβω τους τελευταίους 28 μου νεκρούς.
Ο 29ος 'θάναι ο φονιάς. Ή εγώ!»
Στο γυρισμό απ’ το κοιμητήρι οι ζεστές ακόμα κάννες
των φονιάδων ξανάδιασαν και ξαναξάπλωσαν νέα κορμιά.
Τα γερμανικά βόλια, από Ελληνικό χέρι,
ρίχτηκαν καφτερά πάνω στο λαό.
Τότε το είδαμε ολοφάνερα: Πίσω απ’ τις πλάτες των
φονιάδων μας σημάδευε τα κορμιά μας η ίδια η Αγγλία!
4 Δεκεμβρίου 1944: Ο Λαός
κατεβαίνει να θάψει τα θύματά του.
Ήταν μια κηδεία που οι ζωντανοί δε θα ξαναδούν άλλη.
Οι μεγάλες αρτηρίες της πρωτεύουσας πλημμύρισαν
από τον οργισμένο λαοχείμαρρο.
Με βήματα βουβά και ψυχή γιομάτη κοχλασμό
ο λαός σταμάτησε πάνω απ’ τα 28 φέρετρα.
ήταν 28 κορμιά που έφυγαν απ’ ανάμεσά μας
με έκπληκτα μάτια.
Τα φέρετρα έκλειναν 28 στόματα που φώναξαν
ως το θάνατο «Δικαιοσύνη!».
Και τώρα ξαπλωμένα διαμαρτύρονται δυνατότερα.
Το πλήθος πήγαινε με ασάλευτα, σκληρά μάτια
προς το κοιμητήρι.
Πάνω απ’ το κεφάλι του σάλευαν σαν καπνοί
τα μαύρα πανιά και ματωμένες παντιέρες.
Τα πόδια αυτά, αυτά τα μυριάδες πόδια,
ήταν αποφασισμένα όλα
να μην τον ξανακάνουν αυτό το δρόμο!
Στις τρεις η ώρα ολόκληρη η Αθήνα γονάτισε.
Ένα φαρδύ ματωμένο πανί συγκέντρωνε σε δυο
γραμμές όλο το νόημα του όρκου και της απόφασης:
«ΟΤΑΝ ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ
ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ ΔΙΑΛΕΓΕΙ:
ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ Η ΤΑ ΟΠΛΑ»
Ήταν σαν μια φωνή καφτερή και αμετάκλητη.
Ύστερα η πομπή τράβηξε για το κοιμητήρι.
Η Αθήνα λυσίκομη ακολούθησε.
Κι εκεί, πάνω απ’ το νωπό αίμα,
πάνω απ’ το νωπό χώμα
ο Λαός ορκίστηκε όρκο φοβερό
«Θάβω τους τελευταίους 28 μου νεκρούς.
Ο 29ος 'θάναι ο φονιάς. Ή εγώ!»
Στο γυρισμό απ’ το κοιμητήρι οι ζεστές ακόμα κάννες
των φονιάδων ξανάδιασαν και ξαναξάπλωσαν νέα κορμιά.
Τα γερμανικά βόλια, από Ελληνικό χέρι,
ρίχτηκαν καφτερά πάνω στο λαό.
Τότε το είδαμε ολοφάνερα: Πίσω απ’ τις πλάτες των
φονιάδων μας σημάδευε τα κορμιά μας η ίδια η Αγγλία!
4 Δεκεμβρίου 1944: μεγάλη διαδήλωση διαμαρτυρίας
πραγματοποιείται στην Αθήνα για τα θύματα της 3/12/1944.
«Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο
της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα»
Η μεγάλη διαδήλωση διαμαρτυρίας πραγματοποιείται στην Αθήνα για τα θύματα της 3/12/1944. Η επιτυχία της απεργίας που είχε κηρύξει η ΚΕ του ΕΑΜ για τις 4 Δεκεμβρίου άγγιξε το 100%. Κανένα εργοστάσιο δεν κινήθηκε, κανένα μαγαζί δεν άνοιξε. Ο λαός της Αθήνας και του Πειραιά, σε μια συγκλονιστική ατμόσφαιρα πένθους και μαχητικότητας, συνόδευσε τους ηρωικούς νεκρούς του της προηγούμενης μέρας στο Α' νεκροταφείο όπου έγινε η κηδεία τους.
Όταν ο όγκος της πένθιμης πομπής έφτασε στο Σύνταγμα, οι διαδηλωτές γονάτισαν, ορκίστηκαν στη μνήμη των νεκρών και έψαλλαν το «Πένθιμο Εμβατήριο». Το πανό που κρατούσαν μαυροφορεμένες κοπέλες στην κεφαλή της πορείας έγραφε: «Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα. ΕΑΜ.»
Στην επιστροφή από το νεκροταφείο, όμως, πραγματοποιήθηκε νέα δολοφονική επίθεση κατά του πλήθους από το ξενοδοχείο «Μητρόπολις» (κέντρο του ΕΔΕΣ) και την Γενική Ασφάλεια, με αποτέλεσμα το θάνατο 40 και των τραυματισμό 70 ακόμη αγωνιστών.
Την ίδια μέρα ο ΕΛΑΣ εκμηδένισε τη σφηκοφωλιά των Χιτών στο Θησείο (παρά την επέμβαση των Βρετανών), ενώ έως το απόγευμα είχε καταφέρει να αφοπλίσει το 60% των αστυνομικών τμημάτων της πρωτεύουσας. Ο αφοπλισμός των αστυνομικών τμημάτων ήταν καθολικός στον Πειραιά, όπου μοναδικές εστίες αντίδρασης απέμειναν το οχυρωμένο μέγαρο Βάτη και η Σχολή Δοκίμων. Συνεχίζεται ΕΔΩ
Απόσπασμα από το αφιέρωμα στα Δεκεμβριανά ΕΔΩ
Η Ματωμένη Κυριακή του 1944 ...και την Δευτέρα
ο Λαός κατεβαίνει να θάψει τα θύματά του
by Αέναη επΑνάσταση | Sophia-Ntrekou.gr
Περισσότερα: Δεκεμβριανά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου