Αριστερά, Έλληνες στρατιώτες αναχωρούν για το μέτωπο του 1940.
Δεξιά, ο λαός της Αθήνας πανηγυρίζει την Απελευθέρωση από
τα γερμανικά στρατεύματα στις 12 Οκτωβρίου 1944.
Με ιστορικά στοιχεία και ντοκουμέντα: από το ΕΑΜ και την πρώτη 28η Οκτωβρίου του 1941 ως τη θεσμοθέτηση της εθνικής επετείου και την πολιτική αποσιώπηση της Αντίστασης. Από τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο στο έπος της Εθνικής Αντίστασης και τη Μάχη της Κρήτης... γιατί η 28η Οκτωβρίου πρέπει να θυμίζει όχι μόνο τη στρατιωτική ανδρεία αλλά και τον λαϊκό αγώνα για Ελευθερία και Δημοκρατία.
🟦 Αναρωτήθηκατε ποτέ γιατί δεν γιορτάζουμε την Απελευθέρωση; Γιατί θυμόμαστε την είσοδο στον πόλεμο κι όχι τη στιγμή που βγήκαμε απ’ αυτόν; Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940 δεν είναι μόνο εορτασμός, είναι ερώτημα. Η Ιστορία δεν είναι ημερομηνία, είναι επιλογή μνήμης. Κι όταν επιλέγουμε τι θυμόμαστε, διαμορφώνουμε ποιοι είμαστε. Ποιος όρισε το «Όχι» ως εθνική γιορτή, και ποιοι λόγοι διαμόρφωσαν αυτή τη σιωπή;
Το άρθρο ερευνά με στοιχεία τον πραγματικό λόγο πίσω από την επέτειο του «Όχι» και θέτει ερωτήματα που αξίζει να συζητηθούν. Μια μελέτη με ιστορικά τεκμήρια και ντοκουμέντα, που φωτίζει τις πολιτικές και ιστορικές αποφάσεις πίσω από τη διαμόρφωση της εθνικής μας μνήμης και ανασυνθέτει την πορεία ενός λαού που πολέμησε ηρωικά, αλλά γιορτάζει ακόμη τη μισή του αλήθεια.
🔴 Ερωτηματικός ΠρόλογοςΓιατί η Ελλάδα γιορτάζει την είσοδό της στον πόλεμο και όχι την Απελευθέρωση; Ποιος καθόρισε αυτή την ιστορική ιδιαιτερότητα και ποιοι λόγοι την συντηρούν μέχρι σήμερα;
Το άρθρο του Γιώργου Σκολαρίκη, αναπληρωτή δασκάλου και διδάκτορα φιλοσοφίας, αναζητά με τεκμήρια και ιστορικά ντοκουμέντα τον πραγματικό λόγο πίσω από τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου. Από το ΕΑΜ και τις πρώτες αντιστασιακές εκδηλώσεις μέσα στην Κατοχή έως τη θεσμοθέτηση της επετείου από τον Γεώργιο Παπανδρέου και την επίσημη αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης το 1982, αναδεικνύεται μια Ελλάδα που αντιστάθηκε, αλλά δίδαξε στα παιδιά της τη μισή αλήθεια.
Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940 δεν είναι απλώς ανάμνηση της ηρωικής απάντησης του «Όχι», αλλά και σύμβολο του αντιφασιστικού αγώνα και της Εθνικής Αντίστασης που ακολούθησε. Το άρθρο, αναζητά τον αληθινό τρόπο εορτασμού της ημέρας, επισημαίνοντας πως η Ελλάδα -μοναδική στην Ευρώπη- τιμά την είσοδό της στον πόλεμο αντί για την απελευθέρωσή της.
🔴 1. Εισαγωγή – Η αφορμή και το ερώτημα
Ο συγγραφέας εξηγεί πώς, ως εκπαιδευτικός, αναζήτησε υλικό για να παρουσιάσει στους μαθητές του την επέτειο και διαπίστωσε τις ελλείψεις στον τρόπο που αυτή προσεγγίζεται στα σχολεία.
Αφορμή γι’ αυτό το κείμενο, στάθηκαν οι σκέψεις που μου δημιουργήθηκαν κατά την αναζήτηση υλικού για να παρουσιάσω και να εξηγήσω στους μαθητές μου, τι και για ποιο λόγο γιορτάζουμε την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940.
🔴 2. Τα στερεότυπα του εορτασμού – Η απουσία της ΑντίστασηςΒρήκα πολύ υλικό που είχε πληροφορίες για τα γεγονότα εκείνης της ημέρας, δηλαδή το τηλεγράφημα του Γκράτσι, την απάντηση του Μεταξά κ.λπ. Βρήκα ακόμα πάμπολλες πληροφορίες για τις ηρωικές μάχες που έδωσε ο στρατός μας στην Πίνδο και την Αλβανία και για τις γυναίκες που βοηθούσαν όσο μπορούσαν. Βρήκα φωτογραφίες από τα χιονισμένα μέτωπα των μαχών, από φαντάρους που αποβιβάζονται στα τρένα και από γυναίκες που πλέκουν κάλτσες και κουβαλούν πολεμοφόδια. Ως προς το ακουστικό υλικό άκουσα τα γνωστά, υπέροχα τραγούδια της Βέμπο που εμψύχωναν τους φαντάρους και τον υπόλοιπο λαό εκείνες τις δύσκολες στιγμές.
Περιγράφεται το μονόπλευρο αφηγηματικό πλαίσιο των σχολικών γιορτών που προβάλλουν μόνο τον ελληνοϊταλικό πόλεμο και τη Βέμπο, αποκρύπτοντας την Αντίσταση, την πείνα, τα παιδία της κατοχής και τα αντιφασιστικά τραγούδια.
Από την άλλη μεριά, όμως, δεν βρήκα τίποτα που να αφορά την εθνική αντίσταση και τα δύσκολα χρόνια της κατοχής. Δε βρήκα καμία φωτογραφία με γενειοφόρους αντάρτες ή πεινασμένα παιδάκια στους δρόμους. Δε βρήκα σε καμία «έτοιμη» γιορτή κάποιο από τα αντάρτικα τραγούδια ή έστω κάποιο αντιφασιστικό όπως το «Τον φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον», το οποίο ειδικά τώρα είναι πολύ επίκαιρο, αν και θα πει κάποιος ότι δυστυχώς ποτέ δεν σταμάτησε να είναι.
🔴 3. Η ελληνική ιδιαιτερότητα – Γιατί γιορτάζουμε την είσοδο στον πόλεμο
Ο συγγραφέας αναρωτιέται γιατί η Ελλάδα γιορτάζει την είσοδό της στον πόλεμο και όχι την απελευθέρωση. Συνδέει την επιλογή με τη μετεμφυλιακή κυριαρχία της Δεξιάς και την απόκρυψη του ΕΑΜικού αγώνα.
Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τη γνώση μου ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην οποία υπάρχει η παραδοξότητα να γιορτάζεται η είσοδος της χώρας στον πόλεμο και όχι η νίκη των Συμμάχων στην Ευρώπη (8 Μαΐου) ή η απελευθέρωση της χώρας από τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής (12 Οκτωβρίου), με έκανε να θέλω να γράψω ένα κείμενο στο οποίο θα εξηγούσα τους λόγους για τους οποίους συμβαίνει αυτό.
Ήμουν σίγουρος ότι η ελληνική αυτή ιδιαιτερότητα οφειλόταν στην πολιτική κυριαρχία της Δεξιάς στα μετεμφυλιακά χρόνια. Θεωρούσα ότι οι δεξιές κυβερνήσεις καθιέρωσαν τον εορτασμό την 28η Οκτωβρίου και όχι την 12η Οκτωβρίου, με στόχο πρώτον να προβάλλουν τα εθνικιστικά και μιλιταριστικά ιδεώδη τους και δεύτερον να αποσιωπήσουν τόσο τη δυναμική του ΕΑΜ κατά την απελευθέρωση της χώρας, όσο και τις ιδέες του.
Είναι αλήθεια ότι, αν τιμούσαμε τη 12η Οκτωβρίου, στους μαθητές μας θα έπρεπε να δείχνουμε εικόνες από το συγκεντρωμένο πλήθος που ζητωκραύγαζε κρατώντας πανό που έγραφαν «ΕΑΜ, ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ, ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ» κ.λπ. και να τους μιλούσαμε για τα αιτήματά του για λαοκρατία και παραδειγματική τιμωρία όσων συνεργάστηκαν με τους κατακτητές.
🔴 4. Οι συνεργάτες των κατακτητών και η «μοιρασιά» της Γιάλτας
Παρουσιάζεται το ιστορικό επιχείρημα ότι οι δωσίλογοι δεν τιμωρήθηκαν, αλλά συνέχισαν να ελέγχουν την εξουσία μετά την απελευθέρωση, εντασσόμενοι στη δυτική σφαίρα επιρροής.
Πώς όμως να γιορτάζουμε την ημέρα αυτή, όταν η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην οποία οι συνεργάτες των κατακτητών δεν τιμωρήθηκαν παραδειγματικά; Και όχι μόνο αυτό, αλλά ως επί το πλείστον συνεργάστηκαν με τους Βρετανούς αρχικά και τους Αμερικανούς κατόπιν, στην επανακατάκτηση της χώρας, έτσι ώστε να διατηρήσουν οι λίγοι την εξουσία και η Ελλάδα να οδηγηθεί αναγκαστικά στη δυτική σφαίρα επιρροής, σύμφωνα με τη «μοιρασιά» της Γιάλτας. Ήμουν σίγουρος λοιπόν ότι οι μετεμφυλιακές κυβερνήσεις προτίμησαν να τιμήσουν ως ήρωα και να εξυψώσουν τη φιγούρα του δικτάτορα Μεταξά, παρά να αποτιμήσουν φόρο τιμής στο «επικίνδυνο» λαϊκό αντιστασιακό κίνημα που ζητούσε ανεξαρτησία της χώρας από τις ξένες δυνάμεις και λαοκρατία.
🔴 5. Η ανατροπή της αρχικής πεποίθησης – Ποιος καθιέρωσε την 28η ΟκτωβρίουΗ έρευνα οδηγεί τον συγγραφέα να ανακαλύψει ότι ο εορτασμός δεν θεσπίστηκε μεταπολεμικά από τη Δεξιά αλλά από τον Γεώργιο Παπανδρέου το 1944.
Αποφάσισα λοιπόν να εξετάσω πότε και υπό ποιες συνθήκες καθιερώθηκε ως εθνική επέτειος η 28η Οκτωβρίου.
Ομολογώ ότι η έρευνα μου με διέψευσε, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει ότι όσα αναφέρω παραπάνω δεν θεωρώ ότι έχουν μεγάλη δόση αλήθειας. Ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου δεν καθιερώθηκε από τις μετεμφυλιακές κυβερνήσεις, αλλά νωρίς πριν τον εμφύλιο και πριν καν τα Δεκεμβριανά.
18 Οκτωβρίου 1944. Ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, κατά την
πρώτη ελεύθερη έπαρση της ελληνικής σημαίας στην Ακρόπολη. Γ
ενικά Αρχεία του Κράτους – Κεντρική Υπηρεσία – Βασίλης Τσακιράκης
Συγκεκριμένα, τον καθιέρωσε ο Γεώργιος Παπανδρέου την 24η Οκτωβρίου 1944, έξι μόλις ημέρες μετά την έλευση της κυβέρνησης του στην απελευθερωμένη Ελλάδα. Στην ομιλία του Παπανδρέου μεταξύ άλλων αναφερόταν:
«Ελεύθεροι πανηγυρίζομεν την τετάρτην επέτειον της 28ης Οκτωβρίου. Η Κυβέρνησις την αναγόρευσεν Εθνικήν Εορτήν, ομότιμον προς την 25ην Μαρτίου 1821. Διότι ανάλογος υπήρξεν η δοκιμασία και η δόξα του Έθνους. Έκτοτε ο λαός εβυθίσθη εις τα ανείπωτα δεινά της δουλείας, αλλά η ψυχή του έμεινε αδούλωτος και εξηκολούθησε τον αγώνα...» [1]
Η πρώτη φορά που γιορτάστηκε επίσημα η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου
ήταν το 1944, με παρέλαση στην απελευθερωμένη Αθήνα
ενώπιον του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου.
🔴 6. Οι ρίζες του εορτασμού μέσα στην ΚατοχήΩστόσο, η καθιέρωση αυτή δεν έκανε τίποτε άλλο από το να επισημοποιήσει μια πρακτική εορτασμού που είχε ξεκινήσει ήδη στα χρόνια της κατοχής. Η αναφορά στον πρώτο εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου γίνεται από το νεοσύστατο τότε ΕΑΜ (είχε ιδρυθεί την 27η Σεπτεμβρίου 1941). Στις 10 Οκτώβρη του 1941 η Κεντρική Οργανωτική Επιτροπή του ΕΑΜ απηύθυνε διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό καλώντας τον να ενωθεί στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Σε αυτό μεταξύ άλλων ανέφερε:
Αναλύεται ο πρώτος εορτασμός που οργάνωσε το ΕΑΜ ήδη το 1941, με το σύμβολο του «τσαρουχιού» και το σύνθημα της λαϊκής ενότητας.
«Στις 28 Οκτωβρίου με κάθε είδους εκδήλωση, αγωνιστείτε για το εθνικό ξεκίνημα. Το ΕΑΜ ορίζει σύγχρονα για έμβλημά του το ηρωικό ΤΣΑΡΟΥΧΙ. Το ΤΣΑΡΟΥΧΙ είναι το ελληνικό “V” (σήμα της νίκης). To Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ) καλεί όλους τους Έλληνες και Ελληνίδες στις 28 Οκτωβρίου στο σπίτι τους, στον τόπο της δουλειάς τους, στο καφενείο, στο τραμ, στον κινηματογράφο, στο θέατρο να χαιρετισθούν με τις λέξεις «ΤΣΑΡΟΥΧΙ – ΕΑΜ». Απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ελλάδα μας δύο λέξεις πρέπει ν’ αντηχήσουν τη μέρα της 28 Οκτωβρίου. Οι λέξεις: “ΤΣΑΡΟΥΧΙ – ΕΑΜ”». [2]
🔴 7. Οι πρώτες διαδηλώσεις και οι θυσίεςΈτσι παρά το γεγονός ότι η δωσιλογική κυβέρνηση είχε προειδοποιήσει ότι όποιος θα κατέβαινε στους δρόμους θα τιμωρούνταν με επιτόπου εκτέλεση (!) και ενώ οι Ιταλοί έκαναν περιπολίες, στο Πανεπιστήμιο, σε χώρους εργασίας, σε γειτονίες κ.λπ. έγιναν εκδηλώσεις και ομιλίες.
Παρουσιάζονται οι πρώτοι εορτασμοί της 28ης Οκτωβρίου μέσα στην Κατοχή, οι διαδηλώσεις στο Σύνταγμα, οι διώξεις, οι φωτιές στον Υμηττό και η συγκινητική συμμετοχή του λαού.
Στο Πανεπιστήμιο την παραμονή της επετείου οι φοιτητές αντί για μάθημα ζήτησαν από τους καθηγητές να τους μιλήσουν για την 28η Οκτωβρίου. Τότε μεταξύ άλλων πήρε το λόγο ο καθηγητής και μετέπειτα πρόεδρος της Δημοκρατίας Κων/νος Τσάτσος, ο οποίος παρά την απαγόρευση της πρυτανείας προέβη σε μια εμπνευσμένη ομιλία. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την άρνησή του να πραγματοποιήσει μαθήματα την ημέρα της επετείου οδήγησε στην απόλυση του. [3]
Τη νύχτα της 27ης προς 28ης Οκτωβρίου, ψηλά στον Υμηττό άναψαν φωτιές και μέσα στο σκοτάδι άστραψε η ιστορική ημερομηνία: 28 Οκτώβρη 1940, με την υπογραφή του ΕΑΜ. Την ημέρα της επετείου ο κόσμος κατέβηκε με προφυλάξεις στους χώρους των προσυγκεντρώσεων, σκορπούσε σε παρέες και περπατούσε φαινομενικά αμέριμνος έως τη στιγμή που δινόταν το σύνθημα.
Στο Σύνταγμα πραγματοποιήθηκε μεγάλη συγκέντρωση, που, σύμφωνα με τις μαρτυρίες που υπάρχουν, ξεπερνούσε τα 5.000 άτομα. Κατατέθηκαν στεφάνια στον άγνωστο στρατιώτη, ακούστηκαν συνθήματα για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία της Ελλάδας, έγιναν ομιλίες και για πρώτη φορά ακούστηκε το σύνθημα «Θάνατος στο Φασισμό – λευτεριά στο λαό». Όταν οι δυνάμεις κατοχής επιχείρησαν να διαλύσουν τη συγκέντρωση ο κόσμος τους υποδέχτηκε με συνθήματα και φωνάζοντας «Αέρα», παραπέμποντας στα ελληνικά κατορθώματα του προηγούμενου χρόνου.
Στη δεύτερη επέτειο (28/10/1942), ο εορτασμός έγινε στην Πλατεία Συντάγματος με πρωτοβουλία των οργανώσεων ΕΠΟΝ και ΠΕΑΝ. Υπήρχε ανησυχία για το πώς θα αντιδράσουν οι ιταλικές δυνάμεις κατοχής, οι οποίες όμως δεν παρενέβησαν. Εκδηλώσεις και διαδηλώσεις εκείνη την ημέρα έγιναν και σε άλλες πόλεις.
Στον Πειραιά πραγματοποιήθηκαν ολιγοπληθείς συγκεντρώσεις, ανέβαινε κάποιος σε μια καρέκλα, έβγαζε ένα σύντομο λόγο, και κατόπιν διαλύονταν, για να αποφύγουν επέμβαση των καραμπινιέρων.
Δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες για το τι έγινε στις 28 Οκτωβρίου 1943. Σύμφωνα με τον Ηλία Βενέζη γιορτάστηκε η επέτειος στο κτίριο της Εθνικής Τράπεζας, στην πλατεία Κοτζιά (ο Βενέζης ήταν τότε υπάλληλος της τράπεζας). Κατέφθασαν όμως οι Γερμανοί, που είχαν την ευθύνη της αστυνόμευσης πλέον, υποχρέωσαν όσους συμμετείχαν να σταθούν με τα χέρια ψηλά μέχρι το βράδυ, ενώ έστειλαν και είκοσι περίπου από αυτά τα άτομα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κάποια δεν επέστρεψαν. [4]
Η Εθνική Αντίσταση στα βουνά της Ελλάδας πολεμά τον φασισμό το 1941,.
The National Resistance in the mountains fighting fascism in 1941.
🔴 8. Η ερμηνεία: Η 28η ως πράξη Αντίστασης
Ο συγγραφέας καταλήγει πως η 28η Οκτωβρίου δεν ήταν εθνικιστικός εορτασμός αλλά μια συμβολική πράξη ελευθερίας μέσα στην Κατοχή.
Επομένως, ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου, σε αντίθεση με ό,τι πίστευα, δεν ήταν μια επιλογή των δεξιών μετεμφυλιακών κυβερνήσεων, αλλά ακόμα μια πράξη αντίστασης των Ελλήνων απέναντι στην κατοχή της χώρας μας. Το γεγονός όμως ότι η μέρα της απελευθέρωσης της Αθήνας (12 Οκτωβρίου 1944) έχει μείνει στην αφάνεια, είμαι βέβαιος ότι σχετίζεται με την πολιτική κυριαρχία της δεξιάς στη μετά τον εμφύλιο εποχή. Κι όμως οι δεξιοί κυβερνώντες μας τολμούν να μιλούν για ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς.
🔴 9. Η σημασία της Εθνικής Αντίστασης
Αναδεικνύεται η ηρωική δράση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, ως κορυφαία πράξη εθνικής ενότητας και αγώνα.
Ας επανέλθω όμως στον εορτασμό της 28η Οκτωβρίου και να εξηγήσω τους λόγους για τους οποίους δεν αρκεί να στεκόμαστε μόνο στον ελληνοϊταλικό πόλεμο , άλλα πρέπει να τιμάμε και την εθνική αντίσταση, καθώς και να κάνουμε ιδιαίτερη μνεία στον ηρωισμό που επέδειξε ο κρητικός λαός στη μάχη της Κρήτης.
Ως προς την αντίσταση, η Ελλάδα και η Γιουγκοσλαβία είναι οι μόνες χώρες από όλη την κατακτημένη Ευρώπη, όπου προσέλαβε πραγματικά το χαρακτήρα λαϊκής εξέγερσης. Το μεγαλύτερο επίτευγμα της εθνικής αντίστασης, η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου (25 Νοεμβρίου 1942), αποτέλεσε μία από τις σημαντικότερες αντιστασιακές ενέργειες σε ολόκληρη την κατακτημένη Ευρώπη. Αν και στρατηγικά δεν έπαιξε τόσο σπουδαίο ρόλο, διότι η ήττα των Γερμανών στην Β. Αφρική είχε κριθεί περίπου έναν μήνα νωρίτερα, στη μάχη του Ελ Αλαμέιν, αναπτέρωσε ηθικά του Έλληνες που έδρασαν ενωμένοι και καταξίωσε την σπουδαιότητα του αντάρτικου στα μάτια των Συμμάχων.
🔴 10. Η συμβολή και οι θυσίες του λαούΗ δράση της ελληνικής αντίστασης προκάλεσε σημαντικές φθορές σε κατοχικά στρατεύματα και εξοπλισμό, ιδιαίτερα των Ιταλών, εξόντωσε Έλληνες συνεργάτες των κατακτητών (όπως η μικρή αντιστασιακή οργάνωση ΠΕΑΝ που κατέστρεψε τα γραφεία και αφάνισε την προδοτικά φασιστικά οργάνωση ΕΣΠΟ), βοήθησε σημαντικά στη φυγάδευση ελληνικών και συμμαχικών στρατευμάτων, ώστε να συμβάλλουν στις μάχες που μαίνονταν στο εξωτερικό, προσπάθησε να προστατέψει κυνηγημένους Εβραίους και γενικότερα έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να αναχαιτίζει τη ναζιστική λαίλαπα στη χώρα μας.
Περιγράφεται το εύρος των πράξεων αντίστασης, η προστασία Εβραίων, η απελευθέρωση πόλεων και το τίμημα του λαού σε ζωές και θυσίες.
Ο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ πέτυχε να απελευθερώσει πόλεις όπως η Καρδίτσα (η πρώτη από τις κατακτημένες πόλεις που απελευθερώθηκε σε όλη την Ευρώπη), τα Γρεβενά και το Καρπενήσι, έτσι ώστε ήδη από τα μέσα του 1943 να έχει σχηματιστεί μια ελεύθερη ζώνη στη ραχοκοκαλιά της ηπειρωτικής Ελλάδας. Βέβαια, είναι γνωστό ότι για την αντίσταση αυτή ο λαός μας τιμωρήθηκε σκληρά, κυρίως από τα αντίποινα των Γερμανών, αυτό όμως δεν πρέπει να μειώνει αλλά ίσα ίσα να υπερτονίζει την αξία και τον ηρωισμό τόσο της αντίστασης όσο και ευρύτερα όλου του έθνους μας.
«Kostas Balafas, Photographing the resistance movement in Epirus», Μουσείο Μπενάκη.
🔴 11. Η Μάχη της Κρήτης – Ο ηρωισμός των αμάχων
Αφιέρωμα στον λαϊκό ξεσηκωμό των Κρητικών κατά των αλεξιπτωτιστών. Τονίζεται η αντοχή, η ανυποταξία και η αυθόρμητη συμμετοχή του λαού.
Τέλος, κάθε εορταστική εκδήλωση για να τιμήσει τον ηρωισμό των Ελλήνων κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο θα πρέπει να περιλαμβάνει έστω μια σύντομη μνεία στον ηρωισμό των Κρητικών στη μάχη της Κρήτης. Σε πολλές περιπτώσεις, οι Κρητικοί, μόλις έγινε αντιληπτό ότι οι Γερμανοί θα επιχειρήσουν να καταλάβουν το νησί, ζήτησαν επίμονα από τα συμμαχικά στρατεύματα να τους δώσουν όπλα, ώστε να συνδράμουν στις επιχειρήσεις. Εκείνοι δεν δέχθηκαν, θεωρώντας ότι δεν χρειάζεται να χαραμίσουν τον εξοπλισμό τους σε ανεκπαίδευτους αμάχους. Έτσι, μεγάλο μέρος του απλού λαού, έσπευσε αυτόκλητα, με όποια μέσα διέθετε, να πολεμήσει εναντίον των πολύ καλά εκπαιδευμένων Γερμανών αλεξιπτωτιστών.
Μια αστεία λεπτομέρεια της ιστορίας είναι ότι η Άμπβερ (η γερμανική υπηρεσία πληροφοριών 1866 μέχρι το 1944) είχε προβλέψει ότι ο λαός της Κρήτης θα υποδέχονταν τους Γερμανούς ως απελευθερωτές εξαιτίας των αντιβασιλικών τους πεποιθήσεων και της αντίδρασής τους στη δικτατορία του Μεταξά. Από ό,τι φαίνεται οι Γερμανοί υποτίμησαν κατά πολύ το βάθος του πατριωτισμού των Κρητικών. Οι τεράστιες απώλειες που προκάλεσε στους Γερμανούς η πύρρειος νίκη τους στη Μάχη της Κρήτης, είχαν ως αποτέλεσμα να μην επιχειρήσουν ξανά αεραποβατική έφοδο τόσο μεγάλης κλίμακας μέχρι το τέλος του πολέμου. Αν και η αντίσταση των αμάχων Κρητικών ήταν περιθωριακή ως προς τις στρατιωτικές εξελίξεις, με την έννοια ότι καθώς δεν ήταν οργανωμένη και καλά εξοπλισμένη, προκάλεσε μικρές απώλειες στον εχθρό, η σημασία της έγκειται στο ότι δημιουργούσε μία μη αναμενόμενη κατάσταση.
Η παρουσία οπλισμένων χωρικών διεύρυνε το εχθρικό πεδίο που περιέβαλε το χώρο της μάχης καθιστώντας τον ανασφαλή, ενώ προξενούσε φθορές που δεν είχαν προβλεφθεί σε επίλεκτα στρατιωτικά σώματα. Τέλος, η ένοπλη λαϊκή αντίσταση κατά των επιδρομέων αποτέλεσε τη βάση για τη σχεδιασμένη και καλά οργανωμένη μαχητική αντίδραση που ακολούθησε στο νησί. [5]
🔴 12. Η ιστορική σημασία της Μάχης της Κρήτης
Εξηγείται γιατί η Μάχη της Κρήτης έμεινε μοναδική στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία: ως πρώτη αεραποβατική επιχείρηση και ως λαϊκή αντίσταση.
Σε κάθε περίπτωση η Μάχη της Κρήτης έχει μείνει στην ιστορία για δύο λόγους:
Πρώτον διότι θεωρείται η πρώτη μεγάλη αεραποβατική επιχείρηση και παραμένει μοναδική στο ότι ο κύριος αντικειμενικός σκοπός κατελήφθη εξ ολοκλήρου από αέρος, πράγμα που αποδεικνύει την τεράστια στρατηγική σημασία του νησιού, ώστε να ρισκάρουν τόσο οι Ναζί για να το καταλάβουν. Δεύτερον διότι, η πρωτοφανής συμμετοχή του απλού λαού σε στρατιωτικές επιχειρήσεις τόσο μεγάλης κλίμακας, έδωσε περιεχόμενο στην έννοια του λαϊκού πολέμου.
🔴 13. Ανακεφαλαίωση – Η γιορτή που μένει μισή
Σύνθεση όλων των επισημάνσεων: η επέτειος πρέπει να περιλαμβάνει και τον αγώνα της Αντίστασης και της Κρήτης για να είναι πλήρης.
Συνοψίζοντας, θέλω να επισημάνω ξανά ότι σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητώ τη γενναιότητα του ελληνικού στρατού και τη σπουδαιότητα της νίκης του έναντι των υπέρτερων ιταλικών δυνάμεων. Αν όμως θέλουμε πραγματικά να τιμούμε την ανδρεία και τις θυσίες του λαού μας κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και δεν μνημονεύουμε τις επιτυχίες της εθνικής αντίστασης ή το σθένος των Κρητών στη Μάχη της Κρήτης, κάθε σχολική μας γιορτή, κατά τη γνώμη μου, θα είναι μισή.
Έχουν περάσει πάνω από 70 χρόνια από το τέλος του Εμφυλίου, τα πολιτικά πάθη έχουν καταλαγιάσει και η Εθνική Αντίσταση έχει αναγνωριστεί διά νόμου από το 1982. Η αξία της τιμάται σε ονομασίες δρόμων και διάφορα μνημεία σε όλη τη χώρα, γιατί λοιπόν επιμένουν να την αγνοούν οι εορτασμοί στα σχολεία της χώρας μας;
🔴 14. Επίλογος – Η προσωπική στάση του εκπαιδευτικού
Προσωπική τοποθέτηση του συγγραφέα για την ευθύνη του δασκάλου να παρουσιάζει ολόκληρη την ιστορική αλήθεια, ακόμη κι αν «χρωματιστεί» πολιτικά. Κλείνει με διαχωρισμό της έννοιας «λαοκρατία» από «κομματοκρατία».
Ως εκπαιδευτικός θεωρώ, ότι κάτι τέτοιο πρέπει να σταματήσει και από το δικό μου «ταπεινό» μετερίζι θα προσπαθήσω, όποτε μου δίνεται η ευκαιρία να τιμήσω την επέτειο της 28η Οκτωβρίου, να μην ξεχνώ εκτός από τον πόλεμο του ’40 και τα υπόλοιπα κατορθώματα του ελληνικού λαού κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ακόμη κι αν κινδυνεύω να «χρωματιστώ» πολιτικά. Άλλωστε, τις πολιτικές μου πεποιθήσεις δεν έχω κανένα πρόβλημα να τις διατυπώνω και να τις υπερασπίζομαι δημόσια. Δυστυχώς, όμως υπάρχει και ο κίνδυνος να χρωματιστώ κομματικά. Ωστόσο, κάτι τέτοιο θα έδινε μια ψευδή εικόνα. Κατά τη γνώμη μου, το ΕΑΜ δεν μπορεί να ταυτιστεί κομματικά μόνο με ένα κόμμα και επί της ουσίας διαφέρει κατά πολύ ιδεολογικά από το κόμμα με το οποίο το ταυτίζουμε, διότι είναι πολύ διαφορετικό πράγμα η λαοκρατία από την κομματοκρατία.
Ωστόσο, κάπου εδώ νομίζω ότι πρέπει να σταματήσω, διότι η τεκμηρίωση της παραπάνω άποψης υπερβαίνει κατά πολύ τους στόχους του παρόντος κειμένου.
Γιώργος Σκολαρίκης, Αναπληρωτής δάσκαλος, υποψήφιος
διδάκτωρ φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] Δελφάκης Ν. (2016), «Η καθιέρωση της 28ης Οκτωβρίου ως εθνικής γιορτής» στο arcadiaportal.gr.
[2] Μπέλλου, Ε. (2020), «Μια εθνική επέτειος σε λάθος ημερομηνία;» tvxs.gr
[3] Κωνσταντίνος Τσάτσος, Λογοδοσία μιας ζωής, τομ. 1ος, εκδ. Οι εκδόσεις των φίλων, Αθήνα 2000, σελ. 287-293.
[4] Επέτειος του Όχι από τη Βικιπαίδεια, wikipedia.org
[5] Λάζου, Β. (2015), «Ο λαϊκός ξεσηκωμός στη Μάχη της Κρήτης» imerodromos.gr
✍️ Ανάλυση - Σχολιασμοί: Σοφία Ντρέκου (Sophia Drekou)
Πώς θα έπρεπε να γιορτάζεται η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου
Νεκρός για τον κόσμο / Αυτολεξεί / 5 Νοεμβρίου 2020
Νεκρός για τον κόσμο / Αυτολεξεί / 5 Νοεμβρίου 2020
🔴 15. Ημέρα Πανελλαδικού Εορτασμού της Εθνικής Αντίστασης
Είναι κρίσιμη ενότητα, γιατί κλείνει θεσμικά και ιστορικά το κείμενο συνδέοντας το «Όχι» με τη θεσμοθέτηση της Εθνικής Αντίστασης στη σύγχρονη πολιτική μνήμη. Η ενότητα προσθέτει το ιστορικό και νομικό πλαίσιο της αναγνώρισης της Εθνικής Αντίστασης από το ελληνικό κράτος
Ανταρτοεπονίτες υποδειγματικής ομάδας διμοιρίας της ΙΙ Μεραρχίας
ΕΛΑΣ στην Πάρνηθα. σύμβολο νεανικού ηρωισμού και αντίστασης.
Καθιερώθηκε με πρωτοβουλία της κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου το 1982 (νόμος 1582/82), ως επίσημη πανελλαδική εορτή που τιμά τον αγώνα των Ελλήνων κατά των δυνάμεων Κατοχής (1941-1944).
Η ημέρα εορτάζεται κάθε χρόνο στις 25 Νοεμβρίου, ημερομηνία που συμβολίζει την ανατίναξη της Γέφυρας του Γοργοποτάμου το 1942, κορυφαία πράξη ενότητας και αντίστασης των ελληνικών δυνάμεων κατά των κατοχικών (Γερμανικών, Ιταλικών και Βουλγαρικών) απέναντι στον φασισμό και τον ναζισμό την περίοδο 1941-1944.
Η θεσμοθέτηση της επετείου δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (τεύχος Α΄, αριθμός φύλλου 115, 20 Σεπτεμβρίου 1982) και αποτελεί τομή ιστορικής δικαίωσης των αντιστασιακών οργανώσεων και του ελληνικού λαού.
ΤΕΚΜΗΡΙΑ: Εφημερίς της Κυβερνήσεως, 20 Σεπτεμβρίου 1982, ΦΕΚ 115
🔴 Η Επέτειος ως Πολιτική Μνήμη και Ιστορική Συνείδηση
🎨 Η απελευθέρωση της Αθήνας, 1945, έργο του χαράκτη Τάσσου
(Αλεβίζος Αναστάσιος, 1914–1985) στην Εθνική Πινακοθήκη.
Η επιλογή να γιορτάζουμε την είσοδο στον πόλεμο και όχι την απελευθέρωση δεν είναι τυχαία· αποκαλύπτει τη μεταπολεμική αναθεώρηση της ιστορίας, όπου οι ήρωες έγιναν ύποπτοι και οι συνεργάτες των κατακτητών μετατράπηκαν σε θεμέλια του νέου κράτους.
Ωστόσο, κάθε λαός που επιθυμεί να σταθεί ελεύθερος στο διεθνές προσκήνιο, οφείλει να ανακτά τη γεωπολιτική του αυτοσυνειδησία. Η Ελλάδα δεν είναι μόνο το σύνορο της Ευρώπης· είναι το σταυροδρόμι των αξιών που τη γέννησαν... της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Η 28η Οκτωβρίου υπενθυμίζει ότι ο αντιφασιστικός αγώνας δεν ανήκει στο παρελθόν αλλά στο διαρκές παρόν της ιστορικής μας ευθύνης.
Κάθε φορά που η χώρα γιορτάζει το «Όχι», καλείται να επιλέξει αν το εννοεί. Γιατί το «Όχι» δεν ειπώθηκε μόνο στους εισβολείς του 1940, αλλά σε κάθε μορφή επιβολής... στρατιωτικής, οικονομικής ή πολιτισμικής. Είναι η πολιτική πυξίδα ενός έθνους που αρνείται να μετατραπεί σε προτεκτοράτο, που αντιστέκεται στη λήθη και υπερασπίζεται την αξιοπρέπεια των λαών. Και αυτό, ίσως, είναι το βαθύτερο νόημα του εορτασμού που οφείλουμε να διδάσκουμε: πως το «Όχι» δεν ήταν ιστορικό γεγονός, αλλά στάση ζωής και συνείδησης.
✍️ Ανάλυση και σχολιασμοί: Σοφία Ντρέκου (Sophia Drekou)
Κάθε φορά που η χώρα γιορτάζει το «Όχι», καλείται να επιλέξει αν το εννοεί. Γιατί το «Όχι» δεν ειπώθηκε μόνο στους εισβολείς του 1940, αλλά σε κάθε μορφή επιβολής... στρατιωτικής, οικονομικής ή πολιτισμικής. Είναι η πολιτική πυξίδα ενός έθνους που αρνείται να μετατραπεί σε προτεκτοράτο, που αντιστέκεται στη λήθη και υπερασπίζεται την αξιοπρέπεια των λαών. Και αυτό, ίσως, είναι το βαθύτερο νόημα του εορτασμού που οφείλουμε να διδάσκουμε: πως το «Όχι» δεν ήταν ιστορικό γεγονός, αλλά στάση ζωής και συνείδησης.
✍️ Ανάλυση και σχολιασμοί: Σοφία Ντρέκου (Sophia Drekou)
Γιατί η Αέναη επΑνάσταση δεν είναι μόνο blog· είναι μαρτυρία πολιτισμού.
Πηγή: Αέναη επΑνάσταση | Sophia-Ntrekou.gr
Περισσότερα: Ελληνοϊταλικός Πόλεμος, Β' Παγκόσμιος, Δεκεμβριανά
Πηγή: Αέναη επΑνάσταση | Sophia-Ntrekou.gr
Περισσότερα: Ελληνοϊταλικός Πόλεμος, Β' Παγκόσμιος, Δεκεμβριανά
🟡 Οι Αναγνώστες και Αναγνώστριες σχολιάζουν
• Ερώτηση Sophia Drekou: Ιφιγένεια, αν η μνήμη λειτουργεί όπως η σκοτεινή ύλη του σύμπαντος... αόρατη αλλά καθοριστική, ποιο φως την ισορροπεί; Μπορεί η ιστορική συνείδηση να ιδωθεί ως «ενέργεια δεσμών», όπου τα άτομα ενός λαού συγκρατούνται όχι από το αίμα, αλλά από την κοινή τους επίγνωση; 3 ημ.
• Απάντηση Ιφιγένεια Γεωργιάδου: Sophia, η ΑΙ copilot με ενημερώνει ότι ... Φαινόμενα όπως ο βαρυτικός φακός (gravitational lensing) δείχνουν ότι υπάρχει «αόρατη» μάζα που λυγίζει το φως από μακρινούς γαλαξίες... να δεχτούμε ότι όσοι αντιστέκονται στην στέρηση της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ...από κυρίαρχες φαινομενικά ...αφανείς και ανύπαρκτες στην λειτουργική μιας φωτεινής ψυχής δυνάμεις που ενισχύονται από την σκοτεινή ενέργεια των αρνήσεων ...σε ότι διεκδικεί το Διεθνές Δίκαιο ως κοινή επίγνωση ...χύνουν θυσιαστικά ακόμα και το αίμα τους για να διασωθεί η χωρική υπόστασή τους... 2 ημ.
• Απάντηση Sophia Drekou: Ιφιγένεια, όπως πάντα, διαστέλλεις τον λόγο μέχρι να αγγίξει τα όρια του σύμπαντος… Ναι, ίσως πράγματι η σκοτεινή ύλη της Ιστορίας... αυτή που δεν φαίνεται, αλλά βαρυτικά λυγίζει το φως μας... να είναι οι ψυχές που αντιστάθηκαν στην απώλεια της Ελευθερίας, στην παραχάραξη της Μνήμης, στην παραίτηση της συνείδησης.
Κι αν το φως ισορροπεί αυτή τη σκοτεινή ύλη, είναι το φως εκείνων που δεν έσβησαν παρ’ όλο που κάηκαν∙ το φως της επίγνωσης που δεν διεκδικεί δόξα, αλλά αλήθεια.
Η ιστορική συνείδηση, λοιπόν, είναι πράγματι μια «ενέργεια δεσμών»∙ όχι δεσμών αίματος, αλλά δεσμών πνεύματος... η άυλη βαρύτητα που κρατά ενωμένα τα άτομα της Ανθρωπότητας. 2 ημ.
• Απάντηση Christos Tzoumerkiotis: Νομίζω ότι είναι γενικότερη παράδοση στους Έλληνες να γιορτάζουμε την αρχή του αγώνα και όχι το τέλος του, όπως και στην περίπτωση της επανάστασης του 1821 γιορτάζουμε το ξέσπασμα της και όχι την επίσημη αναγνώριση ανεξάρτητου ελληνικού κράτους στο τέλος της. Κατά τα άλλα συμφωνώ με όλο το πνεύμα του άρθρου. 1 ώρ.
• Απάντηση Αέναη επΑνάσταση - Sophia Ntrekou: Christos Tzoumerkiotis, εύστοχη η παρατήρησή σας, πράγματι, φαίνεται να έχουμε ως λαός μια ιδιαίτερη ροπή να θυμόμαστε την αρχή του αγώνα -τη στιγμή της έξαρσης, της απόφασης, του κινήτρου- και όχι το τέλος, που συχνά συνοδεύεται από συμβιβασμούς, διχασμούς ή απομυθοποίηση. Ίσως αυτό να εκφράζει κάτι βαθύ στην ελληνική ψυχή: ότι η πράξη μάς συγκινεί περισσότερο από το αποτέλεσμα.
Αλλά ακριβώς εκεί γεννιέται και το ερώτημα του άρθρου: μήπως, αν δεν ολοκληρώσουμε μέσα μας το «τέλος» -την κάθαρση, την Απελευθέρωση, τη συμφιλίωση- μένουμε εγκλωβισμένοι σε ένα αιώνιο ξεκίνημα;
Μπορεί η μνήμη να ωριμάσει μόνο όταν μάθει να γιορτάζει και τη λύτρωση. 8 λ.
• Απάντηση Αέναη επΑνάσταση - Sophia Ntrekou: κε Christos Tzoumerkiotis, κι αν σκεφτούμε και την Επανάσταση του 1821, έχετε δίκιο∙ κι εκεί γιορτάζουμε το ξέσπασμα, όχι το τέλος της πορείας, που βρήκε την Ελλάδα μισή ελεύθερη, διχασμένη και εξαρτημένη από τα ευρωπαϊκά συμφέροντα.
Ίσως γιατί το ξεκίνημα κρατά πάντα μέσα του τη λάμψη της ελπίδας, ενώ το τέλος μάς αναγκάζει να δούμε και το τίμημα της πραγματικότητας.
Αλλά η ωριμότητα της μνήμης αρχίζει όταν τολμάμε να ενώσουμε και τα δύο... το Όραμα και το Αποτέλεσμα. Ευχαριστώ. 8 λ.
• Ερώτηση Sophia Drekou: [Van Gel Span] Ευάγγελε, πόσο η επιλογή να γιορτάζουμε την είσοδο στον πόλεμο αντί την Απελευθέρωση επηρεάζει τη συλλογική μας συνείδηση; Μπορεί ένα έθνος να σταθεί στο παρόν του, αν δεν συμφιλιωθεί με το παρελθόν του ολόκληρο... και όχι επιλεκτικά; 2 ημ.
• Απάντηση Van Gel Span: Sophia Drekou Σίγουρα για την επικράτηση εορτασμού της 28.10.1940 σημαντικό ρόλο έπαιξαν τόσο ο επί κατοχής εορτασμός του από ΕΑΜ (υπενθύμιση της πατριωτικού καλέσματος ΚΚΕ για παλλαϊκή συμμετοχή στο Αλβανικό μέτωπο - έμμεση αποκατάσταση πατριωτισμού σε σχέση με παλαιότερες θέσεις του για το Μακεδονικό), όσο και η καθιέρωση του από κυβέρνηση Παπανδρέου ως τετελεσμένο έπος πριν την τελικώς ανολοκλήρωτη λόγω εμφυλίου συνειδητοποίηση της σημασίας της 12.10.1944. Επίσης να τονίσω ότι η 28.10.1940 αποτελεί υποσυνείδητα βαθύτερη νίκη κατά του φασισμού διότι επελέγη από Μουσολίνι ως ανάμνηση της 28.20.1922 "πορείας προς τη Ρώμη" με την οποία οι μελανοχίτωνες κατέλαβαν την εξουσία.
Ωστόσο το συλλογικό ασυνείδητο πέτυχε άλλη μια φορά διάνα, διότι είναι μια ενωτική ακομμάτιστη θρησκευτική επέτειος και όχι μόνο γιατί είναι και επέτειος της Οικουμενικής Ρωμιοσύνης. Αυτή την ημερομηνία ο Μέγας Κωνσταντίνος κατετρόπωσε τον Μαξιμιανό στη Μίλβια γέφυρα στη Ρώμη, αφού οραματίστηκε Σταυρό και "εν τούτω Νίκα", τερματίζοντας διαχαστική τετραρχία και ανοίγοντας δρόμο για την "νέα Ρώμη" Κωνσταντινούπολη και την εξ αυτής Ρωμανία.
Επίσης όπως είχα βρει με έρευνα μου και δημοσίευση στην ομάδα μας που δεσμεύομαι να επαναλάβω είναι η ημερομηνία που ξεκινούν τα γεγονότα που οδήγησαν στην σύλληψη της Θεοτόκου από την Αγία Άννα (την 9.12) κατά την εβραϊκή εορτή του εξιλασμού την 28.10 του 20 π Χ., ήτοι την απόρριψη/χλευασμό της προσφοράς του άτεκνου και γι' αυτό επονείδιστου Ιωακείμ που εντός 2 ημερών ακολούθησε η 40μερη προσευχή/νηστεία του στην Ορεινή (Αλ καρίμ) και η ευλογημένη και αγιογραφημένη κάθοδος και ...σύλληψη. Δεν μετάθεσε φαίνεται τυχαία η Ιερά Σύνοδος την γιορτή της Αγίας Σκέπης από 1.10 σε 28.10, μόνοι από όλες τις ορθόδοξες εκκλησίες... 2 ημ.
• Απάντηση Sophia Drekou: Van Gel Span] πράγματι, τοποθετείς εύστοχα τον ιστορικό μηχανισμό μέσα από τον οποίο καθιερώθηκε η 28η Οκτωβρίου ως εθνική επέτειος∙ το ΕΑΜικό πλαίσιο της Κατοχής και η μεταγενέστερη επισημοποίηση από την κυβέρνηση Παπανδρέου δείχνουν πως η επιλογή δεν υπήρξε τυχαία αλλά πολιτικά καθορισμένη.
Η ίδια η Ιστορία φαίνεται να «επέλεξε» να θυμάται την αρχή, επειδή η ολοκλήρωσή της -η Απελευθέρωση- έμεινε ανοιχτή και τραυματισμένη μέσα στον εμφύλιο.
Κι εδώ ίσως βρίσκεται και το βαθύτερο ερώτημα που έθεσα: ότι πίσω από κάθε ημερομηνία υπάρχει ένας τρόπος αυτοαντίληψης. Η μετατόπιση της μνήμης από την Απελευθέρωση προς την Έναρξη δεν είναι μόνο πολιτική απόφαση, είναι συλλογική ψυχολογία· δείχνει αν προτιμούμε να θυμόμαστε το θάρρος ή την πληγή, την εκκίνηση ή τη λύτρωση.
Η σκέψη σου με οδηγεί να ξαναδώ πως η 28η Οκτωβρίου, παρότι προέκυψε ιστορικά, λειτουργεί πια ως καθρέφτης ταυτότητας... κι εκεί κρίνεται η ωριμότητα ενός λαού απέναντι στη Μνήμη του. 2 ημ.
• Απάντηση Sophia Drekou: Van Gel Span, όσο για τις υπόλοιπες ημερολογιακές αναφορές σου, όπως πάντα οι συνειρμοί σου ανοίγουν μεγάλα νοήματα... συνδέεις Ιστορία, Θεολογία και Συμβολισμό με τρόπο που πράγματι αποκαλύπτει την «πολυδιάστατη ρίζα» της ημερομηνίας.
Ωστόσο, αυτό που με απασχολεί στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι όχι τόσο η μυστική συγκυρία των ημερομηνιών, όσο το πώς μια πολιτειακή επιλογή γίνεται εργαλείο συλλογικής αυτοαντίληψης.
Η μετατόπιση της μνήμης από την Απελευθέρωση προς την Έναρξη, πέρα από θεολογικά ή ιστορικά συμφραζόμενα, επηρεάζει τι μαθαίνουμε να θυμόμαστε ως έθνος∙ αν θυμόμαστε το θάρρος ή την ολοκλήρωση, την εκκίνηση ή τη λύτρωση.
Οι συσχετισμοί που αναφέρεις δείχνουν ότι η 28η Οκτωβρίου φέρει πράγματι ένα πολυεπίπεδο βάθος, αλλά ίσως εκεί ακριβώς κρύβεται και το ζητούμενο: πώς να μεταφράζουμε το ιερό σύμβολο σε ιστορική επίγνωση, χωρίς να χάνουμε την ανθρώπινη διάστασή του. 2 ημ.
• Απάντηση Van Gel Span: Sophia Drekou Ίσως να μην χωρούσαν για να συμβιώσουν τόσο κοντά 2 επέτειοι η 12.10 και η 28.10 και όπως πρώτη παρατήρησες ο εορτασμός της 28.10 είχε προηγηθεί στα χρόνια της κατοχής από το ΕΑΜ. Σε αυτό το προβάδισμα ήρθε να προστεθεί και η πικρή γεύση Δεκεμβριανών και Εμφυλίου που αδυνάτισε την χαρά της 12.10.
Αντίθετα η 28.10 κουβαλούσε λανθάνουσα μνήμη και φόρτιση από προηγούμενες γενιές της Ρωμιοσύνης συνολικά και μια κρυμμένη θρησκευτική σημειολογία που εκτονώθηκε ως μεταφορά της εορτής Αγίας Σκέπης στην 28.10 από Ιερά Σύνοδο Εκκλησίας Ελλάδας που δίνει αίγλη σε μια εθνική επέτειο για 2η φορά μετά την 25.03 ως θρησκευτική επέτειος με κεντρικό πρόσωπο πάλι την Παναγία, η οποία ενισχύει την θεώρηση της ως προστάτιδα Εθνική.
Νομίζω με την υποχώρηση των μνημών του διχασμού θα κερδίσει ολοένα και περισσότερο έδαφος και ο εορτασμός της 12.10 αν και έχει περισσότερο τοπικό χαρακτήρα ως απελευθέρωση υποχώρηση Γερμανών από Αττική. Ήδη η Εθνική Αντίσταση τιμάται μερικώς και την 28.10 πέραν της 25.11. 2 ημ.
• Απάντηση Sophia Drekou: Van Gel Span, εύστοχη η παρατήρησή σου για το πώς οι δύο ημερομηνίες, 12 και 28 Οκτωβρίου, συνυπήρξαν μέσα σε ένα μεταπολεμικό τοπίο διχασμού. Όμως, όπως δείχνουν τα τεκμήρια, η 28η Οκτωβρίου καθιερώθηκε ήδη το 1944, αμέσως μετά την Απελευθέρωση, από τον Γεώργιο Παπανδρέου... πριν καν τα Δεκεμβριανά. Η απόφαση αυτή δεν ήταν θρησκευτική, αλλά πολιτική: στόχος ήταν να επισημοποιηθεί ένας εορτασμός που είχε ξεκινήσει μέσα στην Κατοχή από το ΕΑΜ και τον λαό ως πράξη αντίστασης, χωρίς όμως να αναγνωριστεί η εαμική ταυτότητά του.
Η 12η Οκτωβρίου, η μέρα της Απελευθέρωσης, σιωπήθηκε ακριβώς επειδή συνδεόταν με το ΕΑΜ και με τη λαϊκή διεκδίκηση για Λαοκρατία... κάτι που δεν μπορούσε να ενσωματωθεί στο επίσημο αφήγημα της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Η 28η Οκτωβρίου προσφέρθηκε ως πιο ασφαλής και ενωτική επέτειος: τιμούσε το έπος του ’40, χωρίς να ανακινεί τις πολιτικές πληγές της Κατοχής και του Εμφυλίου.
Έτσι, η επιλογή της δεν οφείλεται σε «έλλειψη χώρου» ή σε θρησκευτική συγκυρία, αλλά σε μια πολιτική επιλογή μνήμης: να θυμόμαστε την αρχή, αλλά να ξεχνάμε το τέλος... γιατί στο τέλος βρέθηκαν αντιμέτωποι Έλληνες μεταξύ τους και οι πολιτικοί δωσίλογοι έπρεπε να επικρατήσουν.
Ίσως λοιπόν, τώρα που τα πάθη καταλάγιασαν, να μπορούμε να αγκαλιάσουμε και τις δύο ημερομηνίες∙ την 28η ως σύμβολο θάρρους και την 12η ως λύτρωση της Ιστορίας.
• Απάντηση Van Gel Span: Sophia Drekou, https://www.facebook.com/share/p/1Gah5pG9zU/
• Ερώτηση Αέναη επΑνάσταση - Sophia Ntrekou: Μπορεί το «Όχι» του 1940 να νοηθεί σήμερα με πολιτικό και ηθικό περιεχόμενο; 3 ημ.
• Απάντηση Lemonia Schachner: Ευτυχως που γιορτάζουμε την έναρξη τότε που οι Έλληνες ήταν ενωμένοι με ακόμη το αίσθημα της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ .Και οχι τα κόμματα και κομματάκια με τους κομματιασμένους σημερα που ξέχασαν ότι ειναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Εξάλλου αυτός ο πόλεμος δεν τέλειωσε ακόμη. 2 ημ.
• Απάντηση Αέναη επΑνάσταση - Sophia Ntrekou: κ. Lemonia Schachner, κατανοώ το συναίσθημά σας∙ πράγματι, τότε οι Έλληνες στάθηκαν ενωμένοι μπροστά στον κίνδυνο. Όμως η ουσία του άρθρου δεν αμφισβητεί το ηρωικό «Όχι», αλλά ρωτά γιατί περιοριστήκαμε μόνο σ’ αυτό.
Η ενότητα εκείνων των ημερών δεν γεννήθηκε από μια ημερομηνία, αλλά από την πράξη της Αντίστασης που ακολούθησε... όταν ο λαός, πέρα από κόμματα, στάθηκε απέναντι στον φασισμό και στην πείνα, με το ίδιο αίσθημα ελευθερίας που αναφέρετε. Κι αυτό το κομμάτι, δυστυχώς, έμεινε εκτός του επίσημου εορτασμού για δεκαετίες.
Το κείμενο λοιπόν δεν αντιτίθεται στη μνήμη του 1940∙ αντιτίθεται στη μισή μνήμη. Γιατί η Ιστορία αξίζει να τη θυμόμαστε ΟΛΟΚΛΗΡΗ και την ηρωική έναρξη, και την επίπονη πορεία ως την Απελευθέρωση.
Μόνο έτσι μπορεί να είναι και σήμερα μάθημα ΕΝΟΤΗΤΑΣ. 2 ημ.
• Απάντηση Lemonia Schachner: Φασισμός και πείνα εξακολουθεί. Ναι και στην επίμονη πορεία ως την Απελευθέρωση πιστεύω ότι έρχεται και μόνο τότε θα έχει θέση και το άλλο κομμάτι στη μνήμη. 2 ημ.
• Απάντηση Sophia Drekou: κα Lemonia Schachner, τώρα απαντάτε συναισθηματικά και με σχεδόν προφητικό τόνο: «ο φασισμός και η πείνα εξακολουθεί∙ η Απελευθέρωση θα έρθει». Όμως έτσι μεταφέρετε τη συζήτηση από την ιστορική μνήμη στο υπαρξιακό ή συμβολικό επίπεδο... αποφεύγοντας το πραγματικό ερώτημα: πώς οικοδομήθηκε η επίσημη μνήμη της 28ης Οκτωβρίου και γιατί έμεινε «μισή».
Κα Λεμονιά, ναι, ο φασισμός και η πείνα επιστρέφουν με πολλές μορφές και κάθε εποχή χρειάζεται τη δική της Αντίσταση∙ όμως το «άλλο κομμάτι» της μνήμης, εκείνο της Απελευθέρωσης, υπήρξε ιστορικά και δεν περιμένει να έρθει. Απλώς δεν αναγνωρίστηκε έγκαιρα, γιατί μετά τον πόλεμο η χώρα βυθίστηκε στον Εμφύλιο και οι άνθρωποι που αντιστάθηκαν δεν χώρεσαν στο επίσημο αφήγημα.
Η 28η Οκτωβρίου καθιερώθηκε τότε ως εθνική επέτειος γιατί ήταν ουδέτερη, ενωτική και ασφαλής∙ η 12η Οκτωβρίου, η μέρα της Απελευθέρωσης, έμεινε στη σιωπή της πολιτικής μνήμης για δεκαετίες... για ποιο λόγο άραγε; (Μήπως λόγω πολιτικής; - διαβάστε το άρθρο)
Δεν έλειψε, λοιπόν, επειδή δεν υπήρξε∙ έλειψε επειδή η Ιστορία δεν την άντεξε ακόμη ολόκληρη και ότι το «ένα κομμάτι της μνήμης» δεν λείπει επειδή «δεν ήρθε ακόμα η Απελευθέρωση», αλλά επειδή πολιτικά και ιστορικά σιωπήθηκε.
Σήμερα, που μπορούμε να την αγκαλιάσουμε χωρίς φόβο (λόγω πολλών πληροφοριών που βγαίνουν στο φως -βλ. διαδίκτυο-), είναι καθήκον μας προς τους ήρωες και τις ηρωίδες που αγωνίστηκαν για την Λευτεριά της Πατρίδας μας, να θυμόμαστε όλη την πορεία ...από το «Όχι» ως τη λύτρωση... για να μη μείνει ποτέ ξανά η Μνήμη μισή.
Ευχαριστώ για τον εποικοδομητικό διάλογο. 1 ημ.
• Απάντηση Maria Samara: "... όταν επιλέγουμε τί θυμόμαστε διαμορφώνουμε ποιοι είμαστε..." 2 ημ.
• Απάντηση Sophia Drekou: Maria, πολύ σωστή παρατήρηση σου. Έπιασες ακριβώς τον πυρήνα του άρθρου... τη σχέση Μνήμης και Ταυτότητας. Η Μνήμη δεν είναι απλώς ανάκληση∙ είναι επιλογή ύπαρξης. Ό,τι διαλέγουμε να θυμόμαστε, γίνεται το υλικό της ταυτότητάς μας∙ και ό,τι επιλέγουμε να ξεχάσουμε, καθορίζει εξίσου το ποιοι είμαστε. Ίσως τελικά η Ιστορία να είναι ο καθρέφτης όχι του παρελθόντος, αλλά του τρόπου που αντέχουμε να τον αντικρίσουμε.
🎓 Για έναν διάλογο πέρα από το ηρωικό αφήγημα
Η Ιστορία δεν είναι στατική αφήγηση· είναι η διαρκής διαπραγμάτευση του παρελθόντος μέσα στο παρόν. Μπορούμε να θυμόμαστε αλλιώς; Μπορεί η μνήμη να γίνει χώρος κατανόησης και όχι διχασμού;
Η συγκεκριμένη δημοσίευση ανοίγει ιστορικά, πολιτικά και υπαρξιακά ερωτήματα γύρω από τη συλλογική μνήμη. Μια πρόσκληση σε διάλογο για αναστοχασμό, όχι σε «συζήτηση σχολικού τύπου».
Με αφετηρία το άρθρο «28 Οκτωβρίου 1940: Γιατί γιορτάζουμε την είσοδο στον πόλεμο και όχι την Απελευθέρωση – Ο πραγματικός λόγος πίσω από την Επέτειο του “Όχι”», σας προτείνω έναν στοχαστικό διάλογο για τη μνήμη, την Ιστορία και τη συνείδηση των λαών.
1️⃣ Ιστορική συνείδηση και επιλεκτική μνήμη
Πόσο η επιλογή να γιορτάζουμε την είσοδο στον πόλεμο αντί την Απελευθέρωση επηρεάζει τη συλλογική μας συνείδηση; Μπορεί ένα έθνος να σταθεί στο παρόν του, αν δεν συμφιλιωθεί με το παρελθόν του ολόκληρο... και όχι επιλεκτικά;
2️⃣ Εκπαίδευση και Ιστορική Αλήθεια
Στις σχολικές γιορτές, συχνά επαναλαμβάνεται το ίδιο πατριωτικό μοτίβο χωρίς διάλογο. Θα μπορούσε η εκπαίδευση να λειτουργήσει όχι ως φορέας εθνικής υπερηφάνειας, αλλά ως εργαστήριο ιστορικής αυτογνωσίας;
3️⃣ Πολιτική χρήση της Μνήμης
Από τη μεταπολεμική Ελλάδα μέχρι σήμερα, πώς διαχειριζόμαστε την «πολιτική του παρελθόντος»; Η μνήμη υπηρετεί την Ιστορία ή την εξουσία; Και πότε ένα εθνικό αφήγημα μετατρέπεται σε εργαλείο ιδεολογικής καθοδήγησης;
4️⃣ Ηθική διάσταση της Αντίστασης
Η Αντίσταση ήταν πράξη πολιτική ή πράξη ανθρωπιάς; Πού αρχίζει ο ηρωισμός και πού τελειώνει η ευθύνη του απλού ανθρώπου απέναντι στο κακό; Μπορεί η ηθική του πολέμου να μεταφραστεί σε ειρηνική πράξη σήμερα;
5️⃣ 🌌 Ιφιγένεια, αν η μνήμη λειτουργεί όπως η σκοτεινή ύλη του σύμπαντος... αόρατη αλλά καθοριστική, ποιο φως την ισορροπεί; Μπορεί η ιστορική συνείδηση να ιδωθεί ως «ενέργεια δεσμών», όπου τα άτομα ενός λαού συγκρατούνται όχι από το αίμα, αλλά από την κοινή τους επίγνωση;
💭 Ερωτήσεις Διαλόγου
• Απάντηση Ιφιγένεια Γεωργιάδου: Sophia, η ΑΙ copilot με ενημερώνει ότι ... Φαινόμενα όπως ο βαρυτικός φακός (gravitational lensing) δείχνουν ότι υπάρχει «αόρατη» μάζα που λυγίζει το φως από μακρινούς γαλαξίες... να δεχτούμε ότι όσοι αντιστέκονται στην στέρηση της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ...από κυρίαρχες φαινομενικά ...αφανείς και ανύπαρκτες στην λειτουργική μιας φωτεινής ψυχής δυνάμεις που ενισχύονται από την σκοτεινή ενέργεια των αρνήσεων ...σε ότι διεκδικεί το Διεθνές Δίκαιο ως κοινή επίγνωση ...χύνουν θυσιαστικά ακόμα και το αίμα τους για να διασωθεί η χωρική υπόστασή τους... 2 ημ.
• Απάντηση Sophia Drekou: Ιφιγένεια, όπως πάντα, διαστέλλεις τον λόγο μέχρι να αγγίξει τα όρια του σύμπαντος… Ναι, ίσως πράγματι η σκοτεινή ύλη της Ιστορίας... αυτή που δεν φαίνεται, αλλά βαρυτικά λυγίζει το φως μας... να είναι οι ψυχές που αντιστάθηκαν στην απώλεια της Ελευθερίας, στην παραχάραξη της Μνήμης, στην παραίτηση της συνείδησης.
Κι αν το φως ισορροπεί αυτή τη σκοτεινή ύλη, είναι το φως εκείνων που δεν έσβησαν παρ’ όλο που κάηκαν∙ το φως της επίγνωσης που δεν διεκδικεί δόξα, αλλά αλήθεια.
Η ιστορική συνείδηση, λοιπόν, είναι πράγματι μια «ενέργεια δεσμών»∙ όχι δεσμών αίματος, αλλά δεσμών πνεύματος... η άυλη βαρύτητα που κρατά ενωμένα τα άτομα της Ανθρωπότητας. 2 ημ.
• Απάντηση Christos Tzoumerkiotis: Νομίζω ότι είναι γενικότερη παράδοση στους Έλληνες να γιορτάζουμε την αρχή του αγώνα και όχι το τέλος του, όπως και στην περίπτωση της επανάστασης του 1821 γιορτάζουμε το ξέσπασμα της και όχι την επίσημη αναγνώριση ανεξάρτητου ελληνικού κράτους στο τέλος της. Κατά τα άλλα συμφωνώ με όλο το πνεύμα του άρθρου. 1 ώρ.
• Απάντηση Αέναη επΑνάσταση - Sophia Ntrekou: Christos Tzoumerkiotis, εύστοχη η παρατήρησή σας, πράγματι, φαίνεται να έχουμε ως λαός μια ιδιαίτερη ροπή να θυμόμαστε την αρχή του αγώνα -τη στιγμή της έξαρσης, της απόφασης, του κινήτρου- και όχι το τέλος, που συχνά συνοδεύεται από συμβιβασμούς, διχασμούς ή απομυθοποίηση. Ίσως αυτό να εκφράζει κάτι βαθύ στην ελληνική ψυχή: ότι η πράξη μάς συγκινεί περισσότερο από το αποτέλεσμα.
Αλλά ακριβώς εκεί γεννιέται και το ερώτημα του άρθρου: μήπως, αν δεν ολοκληρώσουμε μέσα μας το «τέλος» -την κάθαρση, την Απελευθέρωση, τη συμφιλίωση- μένουμε εγκλωβισμένοι σε ένα αιώνιο ξεκίνημα;
Μπορεί η μνήμη να ωριμάσει μόνο όταν μάθει να γιορτάζει και τη λύτρωση. 8 λ.
• Απάντηση Αέναη επΑνάσταση - Sophia Ntrekou: κε Christos Tzoumerkiotis, κι αν σκεφτούμε και την Επανάσταση του 1821, έχετε δίκιο∙ κι εκεί γιορτάζουμε το ξέσπασμα, όχι το τέλος της πορείας, που βρήκε την Ελλάδα μισή ελεύθερη, διχασμένη και εξαρτημένη από τα ευρωπαϊκά συμφέροντα.
Ίσως γιατί το ξεκίνημα κρατά πάντα μέσα του τη λάμψη της ελπίδας, ενώ το τέλος μάς αναγκάζει να δούμε και το τίμημα της πραγματικότητας.
Αλλά η ωριμότητα της μνήμης αρχίζει όταν τολμάμε να ενώσουμε και τα δύο... το Όραμα και το Αποτέλεσμα. Ευχαριστώ. 8 λ.
• Ερώτηση Sophia Drekou: [Van Gel Span] Ευάγγελε, πόσο η επιλογή να γιορτάζουμε την είσοδο στον πόλεμο αντί την Απελευθέρωση επηρεάζει τη συλλογική μας συνείδηση; Μπορεί ένα έθνος να σταθεί στο παρόν του, αν δεν συμφιλιωθεί με το παρελθόν του ολόκληρο... και όχι επιλεκτικά; 2 ημ.
• Απάντηση Van Gel Span: Sophia Drekou Σίγουρα για την επικράτηση εορτασμού της 28.10.1940 σημαντικό ρόλο έπαιξαν τόσο ο επί κατοχής εορτασμός του από ΕΑΜ (υπενθύμιση της πατριωτικού καλέσματος ΚΚΕ για παλλαϊκή συμμετοχή στο Αλβανικό μέτωπο - έμμεση αποκατάσταση πατριωτισμού σε σχέση με παλαιότερες θέσεις του για το Μακεδονικό), όσο και η καθιέρωση του από κυβέρνηση Παπανδρέου ως τετελεσμένο έπος πριν την τελικώς ανολοκλήρωτη λόγω εμφυλίου συνειδητοποίηση της σημασίας της 12.10.1944. Επίσης να τονίσω ότι η 28.10.1940 αποτελεί υποσυνείδητα βαθύτερη νίκη κατά του φασισμού διότι επελέγη από Μουσολίνι ως ανάμνηση της 28.20.1922 "πορείας προς τη Ρώμη" με την οποία οι μελανοχίτωνες κατέλαβαν την εξουσία.
Ωστόσο το συλλογικό ασυνείδητο πέτυχε άλλη μια φορά διάνα, διότι είναι μια ενωτική ακομμάτιστη θρησκευτική επέτειος και όχι μόνο γιατί είναι και επέτειος της Οικουμενικής Ρωμιοσύνης. Αυτή την ημερομηνία ο Μέγας Κωνσταντίνος κατετρόπωσε τον Μαξιμιανό στη Μίλβια γέφυρα στη Ρώμη, αφού οραματίστηκε Σταυρό και "εν τούτω Νίκα", τερματίζοντας διαχαστική τετραρχία και ανοίγοντας δρόμο για την "νέα Ρώμη" Κωνσταντινούπολη και την εξ αυτής Ρωμανία.
Επίσης όπως είχα βρει με έρευνα μου και δημοσίευση στην ομάδα μας που δεσμεύομαι να επαναλάβω είναι η ημερομηνία που ξεκινούν τα γεγονότα που οδήγησαν στην σύλληψη της Θεοτόκου από την Αγία Άννα (την 9.12) κατά την εβραϊκή εορτή του εξιλασμού την 28.10 του 20 π Χ., ήτοι την απόρριψη/χλευασμό της προσφοράς του άτεκνου και γι' αυτό επονείδιστου Ιωακείμ που εντός 2 ημερών ακολούθησε η 40μερη προσευχή/νηστεία του στην Ορεινή (Αλ καρίμ) και η ευλογημένη και αγιογραφημένη κάθοδος και ...σύλληψη. Δεν μετάθεσε φαίνεται τυχαία η Ιερά Σύνοδος την γιορτή της Αγίας Σκέπης από 1.10 σε 28.10, μόνοι από όλες τις ορθόδοξες εκκλησίες... 2 ημ.
• Απάντηση Sophia Drekou: Van Gel Span] πράγματι, τοποθετείς εύστοχα τον ιστορικό μηχανισμό μέσα από τον οποίο καθιερώθηκε η 28η Οκτωβρίου ως εθνική επέτειος∙ το ΕΑΜικό πλαίσιο της Κατοχής και η μεταγενέστερη επισημοποίηση από την κυβέρνηση Παπανδρέου δείχνουν πως η επιλογή δεν υπήρξε τυχαία αλλά πολιτικά καθορισμένη.
Η ίδια η Ιστορία φαίνεται να «επέλεξε» να θυμάται την αρχή, επειδή η ολοκλήρωσή της -η Απελευθέρωση- έμεινε ανοιχτή και τραυματισμένη μέσα στον εμφύλιο.
Κι εδώ ίσως βρίσκεται και το βαθύτερο ερώτημα που έθεσα: ότι πίσω από κάθε ημερομηνία υπάρχει ένας τρόπος αυτοαντίληψης. Η μετατόπιση της μνήμης από την Απελευθέρωση προς την Έναρξη δεν είναι μόνο πολιτική απόφαση, είναι συλλογική ψυχολογία· δείχνει αν προτιμούμε να θυμόμαστε το θάρρος ή την πληγή, την εκκίνηση ή τη λύτρωση.
Η σκέψη σου με οδηγεί να ξαναδώ πως η 28η Οκτωβρίου, παρότι προέκυψε ιστορικά, λειτουργεί πια ως καθρέφτης ταυτότητας... κι εκεί κρίνεται η ωριμότητα ενός λαού απέναντι στη Μνήμη του. 2 ημ.
• Απάντηση Sophia Drekou: Van Gel Span, όσο για τις υπόλοιπες ημερολογιακές αναφορές σου, όπως πάντα οι συνειρμοί σου ανοίγουν μεγάλα νοήματα... συνδέεις Ιστορία, Θεολογία και Συμβολισμό με τρόπο που πράγματι αποκαλύπτει την «πολυδιάστατη ρίζα» της ημερομηνίας.
Ωστόσο, αυτό που με απασχολεί στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι όχι τόσο η μυστική συγκυρία των ημερομηνιών, όσο το πώς μια πολιτειακή επιλογή γίνεται εργαλείο συλλογικής αυτοαντίληψης.
Η μετατόπιση της μνήμης από την Απελευθέρωση προς την Έναρξη, πέρα από θεολογικά ή ιστορικά συμφραζόμενα, επηρεάζει τι μαθαίνουμε να θυμόμαστε ως έθνος∙ αν θυμόμαστε το θάρρος ή την ολοκλήρωση, την εκκίνηση ή τη λύτρωση.
Οι συσχετισμοί που αναφέρεις δείχνουν ότι η 28η Οκτωβρίου φέρει πράγματι ένα πολυεπίπεδο βάθος, αλλά ίσως εκεί ακριβώς κρύβεται και το ζητούμενο: πώς να μεταφράζουμε το ιερό σύμβολο σε ιστορική επίγνωση, χωρίς να χάνουμε την ανθρώπινη διάστασή του. 2 ημ.
• Απάντηση Van Gel Span: Sophia Drekou Ίσως να μην χωρούσαν για να συμβιώσουν τόσο κοντά 2 επέτειοι η 12.10 και η 28.10 και όπως πρώτη παρατήρησες ο εορτασμός της 28.10 είχε προηγηθεί στα χρόνια της κατοχής από το ΕΑΜ. Σε αυτό το προβάδισμα ήρθε να προστεθεί και η πικρή γεύση Δεκεμβριανών και Εμφυλίου που αδυνάτισε την χαρά της 12.10.
Αντίθετα η 28.10 κουβαλούσε λανθάνουσα μνήμη και φόρτιση από προηγούμενες γενιές της Ρωμιοσύνης συνολικά και μια κρυμμένη θρησκευτική σημειολογία που εκτονώθηκε ως μεταφορά της εορτής Αγίας Σκέπης στην 28.10 από Ιερά Σύνοδο Εκκλησίας Ελλάδας που δίνει αίγλη σε μια εθνική επέτειο για 2η φορά μετά την 25.03 ως θρησκευτική επέτειος με κεντρικό πρόσωπο πάλι την Παναγία, η οποία ενισχύει την θεώρηση της ως προστάτιδα Εθνική.
Νομίζω με την υποχώρηση των μνημών του διχασμού θα κερδίσει ολοένα και περισσότερο έδαφος και ο εορτασμός της 12.10 αν και έχει περισσότερο τοπικό χαρακτήρα ως απελευθέρωση υποχώρηση Γερμανών από Αττική. Ήδη η Εθνική Αντίσταση τιμάται μερικώς και την 28.10 πέραν της 25.11. 2 ημ.
• Απάντηση Sophia Drekou: Van Gel Span, εύστοχη η παρατήρησή σου για το πώς οι δύο ημερομηνίες, 12 και 28 Οκτωβρίου, συνυπήρξαν μέσα σε ένα μεταπολεμικό τοπίο διχασμού. Όμως, όπως δείχνουν τα τεκμήρια, η 28η Οκτωβρίου καθιερώθηκε ήδη το 1944, αμέσως μετά την Απελευθέρωση, από τον Γεώργιο Παπανδρέου... πριν καν τα Δεκεμβριανά. Η απόφαση αυτή δεν ήταν θρησκευτική, αλλά πολιτική: στόχος ήταν να επισημοποιηθεί ένας εορτασμός που είχε ξεκινήσει μέσα στην Κατοχή από το ΕΑΜ και τον λαό ως πράξη αντίστασης, χωρίς όμως να αναγνωριστεί η εαμική ταυτότητά του.
Η 12η Οκτωβρίου, η μέρα της Απελευθέρωσης, σιωπήθηκε ακριβώς επειδή συνδεόταν με το ΕΑΜ και με τη λαϊκή διεκδίκηση για Λαοκρατία... κάτι που δεν μπορούσε να ενσωματωθεί στο επίσημο αφήγημα της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Η 28η Οκτωβρίου προσφέρθηκε ως πιο ασφαλής και ενωτική επέτειος: τιμούσε το έπος του ’40, χωρίς να ανακινεί τις πολιτικές πληγές της Κατοχής και του Εμφυλίου.
Έτσι, η επιλογή της δεν οφείλεται σε «έλλειψη χώρου» ή σε θρησκευτική συγκυρία, αλλά σε μια πολιτική επιλογή μνήμης: να θυμόμαστε την αρχή, αλλά να ξεχνάμε το τέλος... γιατί στο τέλος βρέθηκαν αντιμέτωποι Έλληνες μεταξύ τους και οι πολιτικοί δωσίλογοι έπρεπε να επικρατήσουν.
Ίσως λοιπόν, τώρα που τα πάθη καταλάγιασαν, να μπορούμε να αγκαλιάσουμε και τις δύο ημερομηνίες∙ την 28η ως σύμβολο θάρρους και την 12η ως λύτρωση της Ιστορίας.
• Απάντηση Van Gel Span: Sophia Drekou, https://www.facebook.com/share/p/1Gah5pG9zU/
• Ερώτηση Αέναη επΑνάσταση - Sophia Ntrekou: Μπορεί το «Όχι» του 1940 να νοηθεί σήμερα με πολιτικό και ηθικό περιεχόμενο; 3 ημ.
• Απάντηση Lemonia Schachner: Ευτυχως που γιορτάζουμε την έναρξη τότε που οι Έλληνες ήταν ενωμένοι με ακόμη το αίσθημα της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ .Και οχι τα κόμματα και κομματάκια με τους κομματιασμένους σημερα που ξέχασαν ότι ειναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Εξάλλου αυτός ο πόλεμος δεν τέλειωσε ακόμη. 2 ημ.
• Απάντηση Αέναη επΑνάσταση - Sophia Ntrekou: κ. Lemonia Schachner, κατανοώ το συναίσθημά σας∙ πράγματι, τότε οι Έλληνες στάθηκαν ενωμένοι μπροστά στον κίνδυνο. Όμως η ουσία του άρθρου δεν αμφισβητεί το ηρωικό «Όχι», αλλά ρωτά γιατί περιοριστήκαμε μόνο σ’ αυτό.
Η ενότητα εκείνων των ημερών δεν γεννήθηκε από μια ημερομηνία, αλλά από την πράξη της Αντίστασης που ακολούθησε... όταν ο λαός, πέρα από κόμματα, στάθηκε απέναντι στον φασισμό και στην πείνα, με το ίδιο αίσθημα ελευθερίας που αναφέρετε. Κι αυτό το κομμάτι, δυστυχώς, έμεινε εκτός του επίσημου εορτασμού για δεκαετίες.
Το κείμενο λοιπόν δεν αντιτίθεται στη μνήμη του 1940∙ αντιτίθεται στη μισή μνήμη. Γιατί η Ιστορία αξίζει να τη θυμόμαστε ΟΛΟΚΛΗΡΗ και την ηρωική έναρξη, και την επίπονη πορεία ως την Απελευθέρωση.
Μόνο έτσι μπορεί να είναι και σήμερα μάθημα ΕΝΟΤΗΤΑΣ. 2 ημ.
• Απάντηση Lemonia Schachner: Φασισμός και πείνα εξακολουθεί. Ναι και στην επίμονη πορεία ως την Απελευθέρωση πιστεύω ότι έρχεται και μόνο τότε θα έχει θέση και το άλλο κομμάτι στη μνήμη. 2 ημ.
• Απάντηση Sophia Drekou: κα Lemonia Schachner, τώρα απαντάτε συναισθηματικά και με σχεδόν προφητικό τόνο: «ο φασισμός και η πείνα εξακολουθεί∙ η Απελευθέρωση θα έρθει». Όμως έτσι μεταφέρετε τη συζήτηση από την ιστορική μνήμη στο υπαρξιακό ή συμβολικό επίπεδο... αποφεύγοντας το πραγματικό ερώτημα: πώς οικοδομήθηκε η επίσημη μνήμη της 28ης Οκτωβρίου και γιατί έμεινε «μισή».
Κα Λεμονιά, ναι, ο φασισμός και η πείνα επιστρέφουν με πολλές μορφές και κάθε εποχή χρειάζεται τη δική της Αντίσταση∙ όμως το «άλλο κομμάτι» της μνήμης, εκείνο της Απελευθέρωσης, υπήρξε ιστορικά και δεν περιμένει να έρθει. Απλώς δεν αναγνωρίστηκε έγκαιρα, γιατί μετά τον πόλεμο η χώρα βυθίστηκε στον Εμφύλιο και οι άνθρωποι που αντιστάθηκαν δεν χώρεσαν στο επίσημο αφήγημα.
Η 28η Οκτωβρίου καθιερώθηκε τότε ως εθνική επέτειος γιατί ήταν ουδέτερη, ενωτική και ασφαλής∙ η 12η Οκτωβρίου, η μέρα της Απελευθέρωσης, έμεινε στη σιωπή της πολιτικής μνήμης για δεκαετίες... για ποιο λόγο άραγε; (Μήπως λόγω πολιτικής; - διαβάστε το άρθρο)
Δεν έλειψε, λοιπόν, επειδή δεν υπήρξε∙ έλειψε επειδή η Ιστορία δεν την άντεξε ακόμη ολόκληρη και ότι το «ένα κομμάτι της μνήμης» δεν λείπει επειδή «δεν ήρθε ακόμα η Απελευθέρωση», αλλά επειδή πολιτικά και ιστορικά σιωπήθηκε.
Σήμερα, που μπορούμε να την αγκαλιάσουμε χωρίς φόβο (λόγω πολλών πληροφοριών που βγαίνουν στο φως -βλ. διαδίκτυο-), είναι καθήκον μας προς τους ήρωες και τις ηρωίδες που αγωνίστηκαν για την Λευτεριά της Πατρίδας μας, να θυμόμαστε όλη την πορεία ...από το «Όχι» ως τη λύτρωση... για να μη μείνει ποτέ ξανά η Μνήμη μισή.
Ευχαριστώ για τον εποικοδομητικό διάλογο. 1 ημ.
• Απάντηση Maria Samara: "... όταν επιλέγουμε τί θυμόμαστε διαμορφώνουμε ποιοι είμαστε..." 2 ημ.
• Απάντηση Sophia Drekou: Maria, πολύ σωστή παρατήρηση σου. Έπιασες ακριβώς τον πυρήνα του άρθρου... τη σχέση Μνήμης και Ταυτότητας. Η Μνήμη δεν είναι απλώς ανάκληση∙ είναι επιλογή ύπαρξης. Ό,τι διαλέγουμε να θυμόμαστε, γίνεται το υλικό της ταυτότητάς μας∙ και ό,τι επιλέγουμε να ξεχάσουμε, καθορίζει εξίσου το ποιοι είμαστε. Ίσως τελικά η Ιστορία να είναι ο καθρέφτης όχι του παρελθόντος, αλλά του τρόπου που αντέχουμε να τον αντικρίσουμε.
🎓 Για έναν διάλογο πέρα από το ηρωικό αφήγημα
Η Ιστορία δεν είναι στατική αφήγηση· είναι η διαρκής διαπραγμάτευση του παρελθόντος μέσα στο παρόν. Μπορούμε να θυμόμαστε αλλιώς; Μπορεί η μνήμη να γίνει χώρος κατανόησης και όχι διχασμού;
Η συγκεκριμένη δημοσίευση ανοίγει ιστορικά, πολιτικά και υπαρξιακά ερωτήματα γύρω από τη συλλογική μνήμη. Μια πρόσκληση σε διάλογο για αναστοχασμό, όχι σε «συζήτηση σχολικού τύπου».
Με αφετηρία το άρθρο «28 Οκτωβρίου 1940: Γιατί γιορτάζουμε την είσοδο στον πόλεμο και όχι την Απελευθέρωση – Ο πραγματικός λόγος πίσω από την Επέτειο του “Όχι”», σας προτείνω έναν στοχαστικό διάλογο για τη μνήμη, την Ιστορία και τη συνείδηση των λαών.
1️⃣ Ιστορική συνείδηση και επιλεκτική μνήμη
Πόσο η επιλογή να γιορτάζουμε την είσοδο στον πόλεμο αντί την Απελευθέρωση επηρεάζει τη συλλογική μας συνείδηση; Μπορεί ένα έθνος να σταθεί στο παρόν του, αν δεν συμφιλιωθεί με το παρελθόν του ολόκληρο... και όχι επιλεκτικά;
2️⃣ Εκπαίδευση και Ιστορική Αλήθεια
Στις σχολικές γιορτές, συχνά επαναλαμβάνεται το ίδιο πατριωτικό μοτίβο χωρίς διάλογο. Θα μπορούσε η εκπαίδευση να λειτουργήσει όχι ως φορέας εθνικής υπερηφάνειας, αλλά ως εργαστήριο ιστορικής αυτογνωσίας;
3️⃣ Πολιτική χρήση της Μνήμης
Από τη μεταπολεμική Ελλάδα μέχρι σήμερα, πώς διαχειριζόμαστε την «πολιτική του παρελθόντος»; Η μνήμη υπηρετεί την Ιστορία ή την εξουσία; Και πότε ένα εθνικό αφήγημα μετατρέπεται σε εργαλείο ιδεολογικής καθοδήγησης;
4️⃣ Ηθική διάσταση της Αντίστασης
Η Αντίσταση ήταν πράξη πολιτική ή πράξη ανθρωπιάς; Πού αρχίζει ο ηρωισμός και πού τελειώνει η ευθύνη του απλού ανθρώπου απέναντι στο κακό; Μπορεί η ηθική του πολέμου να μεταφραστεί σε ειρηνική πράξη σήμερα;
5️⃣ 🌌 Ιφιγένεια, αν η μνήμη λειτουργεί όπως η σκοτεινή ύλη του σύμπαντος... αόρατη αλλά καθοριστική, ποιο φως την ισορροπεί; Μπορεί η ιστορική συνείδηση να ιδωθεί ως «ενέργεια δεσμών», όπου τα άτομα ενός λαού συγκρατούνται όχι από το αίμα, αλλά από την κοινή τους επίγνωση;
💭 Ερωτήσεις Διαλόγου
• Πιστεύετε ότι η Ελλάδα επέλεξε συνειδητά να γιορτάζει την είσοδο στον πόλεμο αντί για την Απελευθέρωση;
• Είναι η ιστορική μνήμη ζωντανή ή απλώς τελετουργική σήμερα;
• Θα έπρεπε να υπάρχει επίσημη εθνική γιορτή για την Εθνική Αντίσταση;
• Τι σημαίνει για εσάς «Όχι» σε έναν σύγχρονο κόσμο χωρίς πόλεμο αλλά με κρίσεις;
• Πώς διδάσκουμε στα παιδιά τη μνήμη χωρίς να τη μετατρέπουμε σε προπαγάνδα;
• Τι σημαίνει για εσάς «μνήμη» σήμερα;
• Η 28η Οκτωβρίου είναι περισσότερο ιστορική ή πολιτική επέτειος;
• Πιστεύετε πως η Εθνική Αντίσταση προβάλλεται επαρκώς στα σχολεία;
• Γιατί νομίζετε ότι η Ελλάδα τιμά την είσοδό της στον πόλεμο και όχι την απελευθέρωσή της;
• Μπορεί το «Όχι» του 1940 να νοηθεί σήμερα με πολιτικό και ηθικό περιεχόμενο;
• Ποιο στοιχείο του αγώνα των Ελλήνων εκείνης της εποχής σας εμπνέει περισσότερο σήμερα;
Keywords
• Είναι η ιστορική μνήμη ζωντανή ή απλώς τελετουργική σήμερα;
• Θα έπρεπε να υπάρχει επίσημη εθνική γιορτή για την Εθνική Αντίσταση;
• Τι σημαίνει για εσάς «Όχι» σε έναν σύγχρονο κόσμο χωρίς πόλεμο αλλά με κρίσεις;
• Πώς διδάσκουμε στα παιδιά τη μνήμη χωρίς να τη μετατρέπουμε σε προπαγάνδα;
• Τι σημαίνει για εσάς «μνήμη» σήμερα;
• Η 28η Οκτωβρίου είναι περισσότερο ιστορική ή πολιτική επέτειος;
• Πιστεύετε πως η Εθνική Αντίσταση προβάλλεται επαρκώς στα σχολεία;
• Γιατί νομίζετε ότι η Ελλάδα τιμά την είσοδό της στον πόλεμο και όχι την απελευθέρωσή της;
• Μπορεί το «Όχι» του 1940 να νοηθεί σήμερα με πολιτικό και ηθικό περιεχόμενο;
• Ποιο στοιχείο του αγώνα των Ελλήνων εκείνης της εποχής σας εμπνέει περισσότερο σήμερα;
Keywords
28η Οκτωβρίου, Εθνική Αντίσταση, Απελευθέρωση, Όχι 1940, ΕΑΜ, Γεώργιος Παπανδρέου, Ανδρέας Παπανδρέου, Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, Ελλάδα, εορτασμός, Γοργοπόταμος, ιστορικά ντοκουμέντα, πολιτική ιστορία, αντιφασιστικός αγώνας, ιστορική μνήμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου