Το «Αερικό» στο μνημείο του Αλέξη Γρηγορόπουλου (Video) Όσες κι αν χτίζουν φυλακές ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει

Μόλις είχε αρχίσει να ψάχνει, να υποψιάζεται τί συμβαίνει.

Να νοιώθει την έκπληξη, να πλέκει τα όνειρα, να εκφράζει

τις μικρές του οργές, να απλώνει, μαζί με τους φίλους,

τους προπλασμούς των νοητών αριστουργημάτων τους.

Ας θυμηθεί ο καθένας μας την δική του αντίστοιχη περίοδο,

για να καταλάβουμε πόσο άθλιοι ήταν αυτοί οι πυροβολισμοί.

Αμετανόητοι και ασυγχώρητοι οι δολοφόνοι του.

Κάθε χρόνο πιο προκλητικοί και επικίνδυνοι.

Τραβούν, μαζί με τους υποστηρικτές τους, το σχοινί

τής ιστορίας πίσω στην σκοτεινή εποχή τού κτήνους.

Από τα ωραία της χθεσινής ημέρας. To βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου, αμέσως μετά από μία πορεία πολλών χιλιάδων ατόμων στο κέντρο της Αθήνας, η Ανοιχτή Ορχήστρα βρέθηκε στο μνημείο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και έπαιξε το «Αερικό» του Θανάση Παπακωνσταντίνου.

«Όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει

ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει...

Σαν αερικό θα ζήσω ... σαν αερικό σαν τα πουλιά...»

Με την δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τα πυρά του Επαμεινώντα Κορκονέα, μια ολόκληρη γενιά έχασε αυτόματα την αθωότητα της, με την Αθήνα και πολλές μεγάλες πόλεις να χάνουν και αυτές την ωραιοφάνεια τους.

Η Αθήνα καίγονταν για πάρα πολλές μέρες, και ο κόσμος, μια ολόκληρη γενιά, είχε ήδη ξεκινήσει να βυθίζεται στην οργή σε μια οργή που προσπάθησε να ξανά φέρει πίσω στην ζωή ένα 15χρονο χαμόγελο, όμως ήταν πλέον αργά.

Ο πόνος του θανάτου παραμένει ίδιος, με τον κόσμο να δίνει για ακόμη μια φορά βροντερό παρών σε όλες τις πορείες μνήμης αυτού του παιδικού χαμόγελου που είχε στοιχειώσει τις μέρες μας.

Συγκεντρωμένο πλήθος στο μνημείο του Γρηγορόπουλου, με σηκωμένες τις γροθιές του αφιέρωσε το Αερικό, με τον Αλέξη αν το είδε, θα κατάλαβε σίγουρα ότι παρέμεινε και θα παραμείνει χαραγμένος στις ψυχές όλων όσων εκείνη την ημέρα πάγωσαν στην είδηση ότι τελικά δεν μπορέσαμε να προστατεύσουμε το παιδί. Γιατί όπως έγραφε παλιά ο Μίκης Θεοδωράκης (1979) σ' ένα τραγούδι του, το οποίο ερμήνευσε ο Παύλος Σιδηρόπουλος,

«Και όταν θα ‘ρθουν οι καιροί που θα ‘χει σβήσει το κερί
Έχε το νου σου στο παιδί, Υπερασπίσου το παιδί...
γιατί αν γλιτώσει το παιδί ... υπάρχει ελπίδα ...»