Yulia Stankova, Hristos i Samaryankata - Христос
и Самарянката,картина от Юлия СТАНКОВА
Τις Θεός μέγας... (Αγία Φωτεινή)
Κάθε φορά που διαβάζω την Αγία Γραφή, μου κάνει εντύπωση, ότι ο Θεός τις περισσότερες φορές για να στείλει ένα μήνυμα, για να ολοκληρώσει ένα σχέδιο, για να φανερώσει την δόξα Του, διαλέγει ανθρώπους που δεν ήταν τα καλύτερα παιδιά της εποχής τους.
Όχι μόνο ήταν αμαρτωλοί, γιατί αμαρτωλοί είμαστε όλοι, αλλά ήταν και στο περιθώριο της κοινωνίας που ζούσαν. Πόρνες, τελώνες, φτωχοί και καταφρονημένοι, όλοι από τα αζήτητα της κοινωνίας κοντά Του. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι μια από τις μεγαλύτερες κατηγορίες που απηύθυναν οι Φαρισαίοι στον Χριστό ήταν ότι κάνει παρέα με όλους τους περιθωριακούς.
Οπότε και σήμερα στο ευαγγελικό ανάγνωσμα ο Χριστός πιάνει κουβέντα με μια τέτοια γυναίκα που βρισκόταν στο περιθώριο και στις γλώσσες των ανθρώπων. Και τι κάνει ο Χριστός; Της πιάνει κουβέντα. Πρώτη μέγιστη υπέρβαση. Να μιλάς και να απευθύνεις δημόσιο λόγο σε γυναίκα και μάλιστα στην ερημιά. Αμαρτία!!! Δεν τον απασχολεί όμως τον Χριστό τι λένε οι άνθρωποι, οι πεποιθήσεις και αντιλήψεις τους, τον ενδιαφέρει η αποστολή Του.
Οπότε και σήμερα στο ευαγγελικό ανάγνωσμα ο Χριστός πιάνει κουβέντα με μια τέτοια γυναίκα που βρισκόταν στο περιθώριο και στις γλώσσες των ανθρώπων. Και τι κάνει ο Χριστός; Της πιάνει κουβέντα. Πρώτη μέγιστη υπέρβαση. Να μιλάς και να απευθύνεις δημόσιο λόγο σε γυναίκα και μάλιστα στην ερημιά. Αμαρτία!!! Δεν τον απασχολεί όμως τον Χριστό τι λένε οι άνθρωποι, οι πεποιθήσεις και αντιλήψεις τους, τον ενδιαφέρει η αποστολή Του.
Έλεγε ένας Αγιορείτης γέρων, «για να φτάσεις στον Θεό πρέπει να γράψεις όλο τον ντουνιά στα υποδήματα σου...». Οπότε ο Χριστός αγνοεί την γνώμη του κόσμου για να σώσει μια ύπαρξη. Να ξέρετε ότι αυτό δεν το έκανε μονάχα τότε. Το κάνει πάντα. Για να σας φέρει κοντά Του, θα κάνει στην άκρη όλους όσους μπαίνουν εμπόδιο στην συνάντηση μαζί Του.
► Αγία Φωτεινή η ισαπόστολος, η μεγαλομάρτυς Σαμαρείτιδα: Βίος, το Αγίασμα, ο Ναός και η πίστη του Αγά
Η γυναίκα αυτή διψάει και πάει μέσα στην ζέστη του μεσημεριού να βάλει νερό από το πηγάδι του Ιακώβ. Δεν μπορούσε βλέπετε να πάει άλλη ώρα. Έβγαινε όταν ο κόσμος δεν κυκλοφορούσε γιατί την σχολίαζαν, την κατηγορούσαν και την πετσόκοβαν με τα μάτια και τα λόγια τους. Τα λόγια πολλές φορές πονάνε περισσότερο κι από μαχαίρι.
Ο Χριστός βλέπει την δίψα της, βλέπει εκείνο που εμείς δεν μπορούμε να δούμε, βλέπει το πόνο της, την ψυχική οδύνη και μοναξιά της. Προσέξτε γιατί πολλές φορές πίσω από αμαρτίες, λάθη και αποτυχίες, ψάχνουμε τον Θεό. Το τέλειο ζητάμε, την αλήθεια και το φως, αλλά σε λάθος τόπο και κυρίως με λάθος τρόπο.
Ο Χριστός βλέπει την ψυχή της, γι' αυτό της αποκαλύπτεται. Δεν κολλάει στις αμαρτίες της, ξέρει ότι η καρδιά της είναι φωτεινή. Γι’ αυτό την επιλέγει για Ιεραπόστολο Του. Και ερχόμαστε στο αρχικό ερώτημα μας. Μα καλά, δεν είχε σεμνές, αξιοπρεπείς και ηθικές γυναίκες να πάρει ο Χριστός ώστε να δώσει την Χάρη Του και να διαμορφώσει αποστόλους; Είχε, αλλά τον ενοχλεί κάτι σε όλο αυτό. Τι; Η αυτάρκεια τους. Η ψευδής αυτάρκεια της αρετής. Ότι νιώθουν πληρότητα. Που να μπει το φως όταν δεν επιτρέπεις να φανούν οι ρωγμές σου; Πως να έρθει ο γιατρός όταν δηλώνει υγιής;
Η Σαμαρείτιδα είναι ραγισμένη. Τα πάθη και η αμαρτία, η κακία του κόσμου την έχουν εξουθενώσει. Είναι κουρασμένη, και μονάχα όταν κουραστούμε από το ψεύδος του κόσμου μπορούμε να ξαποστάσουμε στην αγκαλιά του Χριστού.
Ο Χριστός θα μπορούσε να πάρει μια «σεμνή» και «ηθική» κυρία να την μεταβάλει σε ιεραπόστολο του. Δεν το κάνει. Και ξέρετε γιατί, για να φανερωθεί η δύναμη και η δόξα του Αγίου Πνεύματος. Πως δηλ., παίρνει τα πάθη και τις αδυναμίες μας και τα μεταπλάθει σε χαρίσματα και αρετές, πως την πόρνη κάνει αγνή, τον ληστή ομολογητή, τον διώκτη απόστολο, τον άρρωστο δυνατό, τον σκοτεινό φωτεινό. Τότε θρυμματίζεται ο ορθολογισμός της ηθικής μας και αναφωνούμε «Τίς Θεὸς μέγας, ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν, σὺ εἶ ὁ Θεός, ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος.»
Από π. Χαράλαμπος Λ. Παπαδόπουλος
Περισσότερα: π. Λίβυος, Αγία Φωτεινή
π. Λίβυος: Το πάθος ως υποκατάστατο νοήματος
Ο διάλογος του Χριστού με την Σαμαρείτιδα (Vid)
1 Ὡς οὖν ἔγνω ὁ Κύριος ὅτι ἤκουσαν οἱ Φαρισαῖοι ὅτι Ἰησοῦς πλείονας μαθητὰς ποιεῖ καὶ βαπτίζει ἢ Ἰωάννης- 2 καίτοιγε Ἰησοῦς αὐτὸς οὐκ ἐβάπτιζεν, ἀλλ' οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ- 3 ἀφῆκε τὴν Ἰουδαίαν καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὴν Γαλιλαίαν. 4 Ἔδει δὲ αὐτὸν διέρχεσθαι διὰ τῆς Σαμαρείας. 5 ἔρχεται οὖν εἰς πόλιν τῆς Σαμαρείας λεγομένην Συχάρ, πλησίον τοῦ χωρίου ὃ ἔδωκεν Ἰακὼβ Ἰωσὴφ τῷ υἱῷ αὐτοῦ· 6 ἦν δὲ ἐκεῖ πηγὴ τοῦ Ἰακώβ. ὁ οὖν Ἰησοῦς κεκοπιακὼς ἐκ τῆς ὁδοιπορίας ἐκαθέζετο οὕτως ἐπὶ τῇ πηγῇ· ὥρα ἦν ὡσεὶ ἕκτη. 7 ἔρχεται γυνὴ ἐκ τῆς Σαμαρείας ἀντλῆσαι ὕδωρ. λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· δός μοι πιεῖν. 8 οἱ γὰρ μαθηταὶ αὐτοῦ ἀπεληλύθεισαν εἰς τὴν πόλιν ἵνα τροφὰς ἀγοράσωσι. 9 λέγει οὖν αὐτῷ ἡ γυνὴ ἡ Σαμαρεῖτις· πῶς σὺ Ἰουδαῖος ὢν παρ' ἐμοῦ πιεῖν αἰτεῖς, οὔσης γυναικὸς Σαμαρείτιδος; οὐ γὰρ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις. 10 ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ· εἰ ᾔδεις τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ, καὶ τίς ἐστιν ὁ λέγων σοι, δός μοι πιεῖν, σὺ ἂν ᾔτησας αὐτόν, καὶ ἔδωκεν ἄν σοι ὕδωρ ζῶν. 11 λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· Κύριε, οὔτε ἄντλημα ἔχεις, καὶ τὸ φρέαρ ἐστὶ βαθύ· πόθεν οὖν ἔχεις τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν; 12 μὴ σὺ μείζων εἶ τοῦ πατρὸς ἡμῶν Ἰακώβ, ὃς ἔδωκεν ἡμῖν τὸ φρέαρ, καὶ αὐτὸς ἐξ αὐτοῦ ἔπιε καὶ οἱ υἱοὶ αὐτοῦ καὶ τὰ θρέμματα αὐτοῦ; 13 ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ· πᾶς ὁ πίνων ἐκ τοῦ ὕδατος τούτου διψήσει πάλιν· 14 ὃς δι' ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγὼ δώσω αὐτῷ, οὐ μὴ διψήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα, ἀλλὰ τὸ ὕδωρ ὃ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγὴ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον. 15 λέγει πρὸς αὐτὸν ἡ γυνή· Κύριε, δός μοι τοῦτο τὸ ὕδωρ, ἵνα μὴ διψῶ μηδὲ ἔρχωμαι ἐνθάδε ἀντλεῖν. 16 λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· ὕπαγε φώνησον τὸν ἄνδρα σου καὶ ἐλθὲ ἐνθάδε. 17 ἀπεκρίθη ἡ γυνὴ καὶ εἶπεν· οὐκ ἔχω ἄνδρα. λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· καλῶς εἶπας ὅτι ἄνδρα οὐκ ἔχω· 18 πέντε γὰρ ἄνδρας ἔσχες, καὶ νῦν ὃν ἔχεις οὐκ ἔστι σου ἀνήρ· τοῦτο ἀληθὲς εἴρηκας. 19 λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· Κύριε, θεωρῶ ὅτι προφήτης εἶ σύ. 20 οἱ πατέρες ἡμῶν ἐν τῷ ὄρει τούτῳ προσεκύνησαν· καὶ ὑμεῖς λέγετε ὅτι ἐν Ἱεροσολύμοις ἐστὶν ὁ τόπος ὅπου δεῖ προσκυνεῖν. 21 λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· γύναι, πίστευσόν μοι ὅτι ἔρχεται ὥρα ὅτε οὔτε ἐν τῷ ὄρει τούτῳ οὔτε ἐν Ἱεροσολύμοις προσκυνήσετε τῷ πατρί. 22 ὑμεῖς προσκυνεῖτε ὃ οὐκ οἴδατε, ἡμεῖς προσκυνοῦμεν ὃ οἴδαμεν· ὅτι ἡ σωτηρία ἐκ τῶν Ἰουδαίων ἐστίν. 23 ἀλλ' ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ ἀληθινοὶ προσκυνηταὶ προσκυνήσουσι τῷ πατρὶ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ· καὶ γὰρ ὁ πατὴρ τοιούτους ζητεῖ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτόν. 24 πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν. 25 λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· οἶδα ὅτι Μεσσίας ἔρχεται ὁ λεγόμενος Χριστός· ὅταν ἔλθῃ ἐκεῖνος, ἀναγγελεῖ ἡμῖν πάντα. 26 λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· ἐγώ εἰμι ὁ λαλῶν σοι. 27 καὶ ἐπὶ τούτῳ ἦλθον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, καὶ ἐθαύμασαν ὅτι μετὰ γυναικὸς ἐλάλει· οὐδεὶς μέντοι εἶπε, τί ζητεῖς ἢ τί λαλεῖς μετ' αὐτῆς; 28 Ἀφῆκεν οὖν τὴν ὑδρίαν αὐτῆς ἡ γυνὴ καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὴν πόλιν, καὶ λέγει τοῖς ἀνθρώποις· 29 δεῦτε ἴδετε ἄνθρωπον ὃς εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα· μήτι οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός; 30 ἐξῆλθον οὖν ἐκ τῆς πόλεως καὶ ἤρχοντο πρὸς αὐτόν. 31 Ἐν δὲ τῷ μεταξὺ ἠρώτων αὐτὸν οἱ μαθηταὶ λέγοντες· ραββί, φάγε. 32 ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ἐγὼ βρῶσιν ἔχω φαγεῖν, ἣν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε. 33 ἔλεγον οὖν οἱ μαθηταὶ πρὸς ἀλλήλους· μή τις ἤνεγκεν αὐτῷ φαγεῖν; 34 λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· ἐμὸν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με καὶ τελειώσω αὐτοῦ τὸ ἔργον. 35 οὐχ ὑμεῖς λέγετε ὅτι ἔτι τετράμηνός ἐστι καὶ ὁ θερισμὸς ἔρχεται; ἰδοὺ λέγω ὑμῖν, ἐπάρατε τοὺς ὀφθαλμοὺς ὑμῶν καὶ θεάσασθε τὰς χώρας, ὅτι λευκαί εἰσι πρὸς θερισμὸν ἤδη. 36 καὶ ὁ θερίζων μισθὸν λαμβάνει καὶ συνάγει καρπὸν εἰς ζωὴν αἰώνιον, ἵνα καὶ ὁ σπείρων ὁμοῦ χαίρῃ καὶ ὁ θερίζων. 37 ἐν γὰρ τούτῳ ὁ λόγος ἐστὶν ὁ ἀληθινός, ὅτι ἄλλος ἐστὶν ὁ σπείρων καὶ ἄλλος ὁ θερίζων. 38 ἐγὼ ἀπέστειλα ὑμᾶς θερίζειν ὃ οὐχ ὑμεῖς κεκοπιάκατε· ἄλλοι κεκοπιάκασι, καὶ ὑμεῖς εἰς τὸν κόπον αὐτῶν εἰσεληλύθατε. 39 Ἐκ δὲ τῆς πόλεως ἐκείνης πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰς αὐτὸν τῶν Σαμαρειτῶν διὰ τὸν λόγον τῆς γυναικός, μαρτυρούσης ὅτι εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα. 40 ὡς οὖν ἦλθον πρὸς αὐτὸν οἱ Σαμαρεῖται, ἠρώτων αὐτὸν μεῖναι παρ' αὐτοῖς· καὶ ἔμεινεν ἐκεῖ δύο ἡμέρας. 41 καὶ πολλῷ πλείους ἐπίστευσαν διὰ τὸν λόγον αὐτοῦ, 42 τῇ τε γυναικὶ ἔλεγον ὅτι οὐκέτι διὰ τὴν σὴν λαλιὰν πιστεύομεν· αὐτοὶ γὰρ ἀκηκόαμεν, καὶ οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ σωτὴρ τοῦ κόσμου ὁ Χριστός.
Ο Χριστός βλέπει την δίψα της, βλέπει εκείνο που εμείς δεν μπορούμε να δούμε, βλέπει το πόνο της, την ψυχική οδύνη και μοναξιά της. Προσέξτε γιατί πολλές φορές πίσω από αμαρτίες, λάθη και αποτυχίες, ψάχνουμε τον Θεό. Το τέλειο ζητάμε, την αλήθεια και το φως, αλλά σε λάθος τόπο και κυρίως με λάθος τρόπο.
Ο Χριστός βλέπει την ψυχή της, γι' αυτό της αποκαλύπτεται. Δεν κολλάει στις αμαρτίες της, ξέρει ότι η καρδιά της είναι φωτεινή. Γι’ αυτό την επιλέγει για Ιεραπόστολο Του. Και ερχόμαστε στο αρχικό ερώτημα μας. Μα καλά, δεν είχε σεμνές, αξιοπρεπείς και ηθικές γυναίκες να πάρει ο Χριστός ώστε να δώσει την Χάρη Του και να διαμορφώσει αποστόλους; Είχε, αλλά τον ενοχλεί κάτι σε όλο αυτό. Τι; Η αυτάρκεια τους. Η ψευδής αυτάρκεια της αρετής. Ότι νιώθουν πληρότητα. Που να μπει το φως όταν δεν επιτρέπεις να φανούν οι ρωγμές σου; Πως να έρθει ο γιατρός όταν δηλώνει υγιής;
Η Σαμαρείτιδα είναι ραγισμένη. Τα πάθη και η αμαρτία, η κακία του κόσμου την έχουν εξουθενώσει. Είναι κουρασμένη, και μονάχα όταν κουραστούμε από το ψεύδος του κόσμου μπορούμε να ξαποστάσουμε στην αγκαλιά του Χριστού.
Ο Χριστός θα μπορούσε να πάρει μια «σεμνή» και «ηθική» κυρία να την μεταβάλει σε ιεραπόστολο του. Δεν το κάνει. Και ξέρετε γιατί, για να φανερωθεί η δύναμη και η δόξα του Αγίου Πνεύματος. Πως δηλ., παίρνει τα πάθη και τις αδυναμίες μας και τα μεταπλάθει σε χαρίσματα και αρετές, πως την πόρνη κάνει αγνή, τον ληστή ομολογητή, τον διώκτη απόστολο, τον άρρωστο δυνατό, τον σκοτεινό φωτεινό. Τότε θρυμματίζεται ο ορθολογισμός της ηθικής μας και αναφωνούμε «Τίς Θεὸς μέγας, ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν, σὺ εἶ ὁ Θεός, ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος.»
Από π. Χαράλαμπος Λ. Παπαδόπουλος
Περισσότερα: π. Λίβυος, Αγία Φωτεινή
π. Λίβυος: Το πάθος ως υποκατάστατο νοήματος
Ο διάλογος του Χριστού με την Σαμαρείτιδα (Vid)
Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Κυρ. ε' Πράξ. (Πρξ. ια' 19-30).
ΚΥΡΙΑΚΗ Ε' ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ. «Η τῆς Σαμαρείτιδος
ἑορτή, ἑν ᾖ ὁ Χριστὸς μεσσίαν ἑαυτὸν ὡμολόγει...».
Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Κυρ. τῆς Σαμαρείτιδος (Ἰω. δ' 5-42).
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ': Ὁ Ἰησοῦς Χριστός καί ἡ Σαμαρεῖτις, στ. 1-42.
1 Ὡς οὖν ἔγνω ὁ Κύριος ὅτι ἤκουσαν οἱ Φαρισαῖοι ὅτι Ἰησοῦς πλείονας μαθητὰς ποιεῖ καὶ βαπτίζει ἢ Ἰωάννης- 2 καίτοιγε Ἰησοῦς αὐτὸς οὐκ ἐβάπτιζεν, ἀλλ' οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ- 3 ἀφῆκε τὴν Ἰουδαίαν καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὴν Γαλιλαίαν. 4 Ἔδει δὲ αὐτὸν διέρχεσθαι διὰ τῆς Σαμαρείας. 5 ἔρχεται οὖν εἰς πόλιν τῆς Σαμαρείας λεγομένην Συχάρ, πλησίον τοῦ χωρίου ὃ ἔδωκεν Ἰακὼβ Ἰωσὴφ τῷ υἱῷ αὐτοῦ· 6 ἦν δὲ ἐκεῖ πηγὴ τοῦ Ἰακώβ. ὁ οὖν Ἰησοῦς κεκοπιακὼς ἐκ τῆς ὁδοιπορίας ἐκαθέζετο οὕτως ἐπὶ τῇ πηγῇ· ὥρα ἦν ὡσεὶ ἕκτη. 7 ἔρχεται γυνὴ ἐκ τῆς Σαμαρείας ἀντλῆσαι ὕδωρ. λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· δός μοι πιεῖν. 8 οἱ γὰρ μαθηταὶ αὐτοῦ ἀπεληλύθεισαν εἰς τὴν πόλιν ἵνα τροφὰς ἀγοράσωσι. 9 λέγει οὖν αὐτῷ ἡ γυνὴ ἡ Σαμαρεῖτις· πῶς σὺ Ἰουδαῖος ὢν παρ' ἐμοῦ πιεῖν αἰτεῖς, οὔσης γυναικὸς Σαμαρείτιδος; οὐ γὰρ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις. 10 ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ· εἰ ᾔδεις τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ, καὶ τίς ἐστιν ὁ λέγων σοι, δός μοι πιεῖν, σὺ ἂν ᾔτησας αὐτόν, καὶ ἔδωκεν ἄν σοι ὕδωρ ζῶν. 11 λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· Κύριε, οὔτε ἄντλημα ἔχεις, καὶ τὸ φρέαρ ἐστὶ βαθύ· πόθεν οὖν ἔχεις τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν; 12 μὴ σὺ μείζων εἶ τοῦ πατρὸς ἡμῶν Ἰακώβ, ὃς ἔδωκεν ἡμῖν τὸ φρέαρ, καὶ αὐτὸς ἐξ αὐτοῦ ἔπιε καὶ οἱ υἱοὶ αὐτοῦ καὶ τὰ θρέμματα αὐτοῦ; 13 ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ· πᾶς ὁ πίνων ἐκ τοῦ ὕδατος τούτου διψήσει πάλιν· 14 ὃς δι' ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγὼ δώσω αὐτῷ, οὐ μὴ διψήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα, ἀλλὰ τὸ ὕδωρ ὃ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγὴ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον. 15 λέγει πρὸς αὐτὸν ἡ γυνή· Κύριε, δός μοι τοῦτο τὸ ὕδωρ, ἵνα μὴ διψῶ μηδὲ ἔρχωμαι ἐνθάδε ἀντλεῖν. 16 λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· ὕπαγε φώνησον τὸν ἄνδρα σου καὶ ἐλθὲ ἐνθάδε. 17 ἀπεκρίθη ἡ γυνὴ καὶ εἶπεν· οὐκ ἔχω ἄνδρα. λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· καλῶς εἶπας ὅτι ἄνδρα οὐκ ἔχω· 18 πέντε γὰρ ἄνδρας ἔσχες, καὶ νῦν ὃν ἔχεις οὐκ ἔστι σου ἀνήρ· τοῦτο ἀληθὲς εἴρηκας. 19 λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· Κύριε, θεωρῶ ὅτι προφήτης εἶ σύ. 20 οἱ πατέρες ἡμῶν ἐν τῷ ὄρει τούτῳ προσεκύνησαν· καὶ ὑμεῖς λέγετε ὅτι ἐν Ἱεροσολύμοις ἐστὶν ὁ τόπος ὅπου δεῖ προσκυνεῖν. 21 λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· γύναι, πίστευσόν μοι ὅτι ἔρχεται ὥρα ὅτε οὔτε ἐν τῷ ὄρει τούτῳ οὔτε ἐν Ἱεροσολύμοις προσκυνήσετε τῷ πατρί. 22 ὑμεῖς προσκυνεῖτε ὃ οὐκ οἴδατε, ἡμεῖς προσκυνοῦμεν ὃ οἴδαμεν· ὅτι ἡ σωτηρία ἐκ τῶν Ἰουδαίων ἐστίν. 23 ἀλλ' ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ ἀληθινοὶ προσκυνηταὶ προσκυνήσουσι τῷ πατρὶ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ· καὶ γὰρ ὁ πατὴρ τοιούτους ζητεῖ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτόν. 24 πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν. 25 λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· οἶδα ὅτι Μεσσίας ἔρχεται ὁ λεγόμενος Χριστός· ὅταν ἔλθῃ ἐκεῖνος, ἀναγγελεῖ ἡμῖν πάντα. 26 λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· ἐγώ εἰμι ὁ λαλῶν σοι. 27 καὶ ἐπὶ τούτῳ ἦλθον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, καὶ ἐθαύμασαν ὅτι μετὰ γυναικὸς ἐλάλει· οὐδεὶς μέντοι εἶπε, τί ζητεῖς ἢ τί λαλεῖς μετ' αὐτῆς; 28 Ἀφῆκεν οὖν τὴν ὑδρίαν αὐτῆς ἡ γυνὴ καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὴν πόλιν, καὶ λέγει τοῖς ἀνθρώποις· 29 δεῦτε ἴδετε ἄνθρωπον ὃς εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα· μήτι οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός; 30 ἐξῆλθον οὖν ἐκ τῆς πόλεως καὶ ἤρχοντο πρὸς αὐτόν. 31 Ἐν δὲ τῷ μεταξὺ ἠρώτων αὐτὸν οἱ μαθηταὶ λέγοντες· ραββί, φάγε. 32 ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ἐγὼ βρῶσιν ἔχω φαγεῖν, ἣν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε. 33 ἔλεγον οὖν οἱ μαθηταὶ πρὸς ἀλλήλους· μή τις ἤνεγκεν αὐτῷ φαγεῖν; 34 λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· ἐμὸν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με καὶ τελειώσω αὐτοῦ τὸ ἔργον. 35 οὐχ ὑμεῖς λέγετε ὅτι ἔτι τετράμηνός ἐστι καὶ ὁ θερισμὸς ἔρχεται; ἰδοὺ λέγω ὑμῖν, ἐπάρατε τοὺς ὀφθαλμοὺς ὑμῶν καὶ θεάσασθε τὰς χώρας, ὅτι λευκαί εἰσι πρὸς θερισμὸν ἤδη. 36 καὶ ὁ θερίζων μισθὸν λαμβάνει καὶ συνάγει καρπὸν εἰς ζωὴν αἰώνιον, ἵνα καὶ ὁ σπείρων ὁμοῦ χαίρῃ καὶ ὁ θερίζων. 37 ἐν γὰρ τούτῳ ὁ λόγος ἐστὶν ὁ ἀληθινός, ὅτι ἄλλος ἐστὶν ὁ σπείρων καὶ ἄλλος ὁ θερίζων. 38 ἐγὼ ἀπέστειλα ὑμᾶς θερίζειν ὃ οὐχ ὑμεῖς κεκοπιάκατε· ἄλλοι κεκοπιάκασι, καὶ ὑμεῖς εἰς τὸν κόπον αὐτῶν εἰσεληλύθατε. 39 Ἐκ δὲ τῆς πόλεως ἐκείνης πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰς αὐτὸν τῶν Σαμαρειτῶν διὰ τὸν λόγον τῆς γυναικός, μαρτυρούσης ὅτι εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα. 40 ὡς οὖν ἦλθον πρὸς αὐτὸν οἱ Σαμαρεῖται, ἠρώτων αὐτὸν μεῖναι παρ' αὐτοῖς· καὶ ἔμεινεν ἐκεῖ δύο ἡμέρας. 41 καὶ πολλῷ πλείους ἐπίστευσαν διὰ τὸν λόγον αὐτοῦ, 42 τῇ τε γυναικὶ ἔλεγον ὅτι οὐκέτι διὰ τὴν σὴν λαλιὰν πιστεύομεν· αὐτοὶ γὰρ ἀκηκόαμεν, καὶ οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ σωτὴρ τοῦ κόσμου ὁ Χριστός.
Ο π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος ή π. Λίβυος
γεννήθηκε 26 Μαρτίου 1975 στο Ηράκλειο Κρήτης.
Από μαθητής Γυμνασίου, ήρθε σε επαφή με εναλλακτικούς πολιτικούς, φιλοσοφικούς και μουσικούς χώρους. Αργότερα θα εισέλθει στο χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Μελέτησε με ιδιαίτερη αγάπη και επιμέλεια θεολογία και ψυχολογία. Ασχολήθηκε με τις νέες μορφές πληροφοριακής επικοινωνίας, ιδιαιτέρως με το blogging δημιουργώντας πολλά blog με σημαντικότερο το «π. Λίβυος».
Σήμερα ζει στην νότια Κρήτη, στο χωριό Πύργος, μεταξύ Αστερουσίων Ορέων και Λιβυκού Πελάγους. Είναι εφημέριος στην ενορία Αγίας Ειρήνης Πύργου, όπου αναπτύσσει δραστηριότητες γύρω από την ποιμαντική προσέγγιση του σύγχρονου ανθρώπου και συγκεκριμένα των νέων.
Στην Αέναη επΑνάσταση ο π. Λίβυος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου