της Σοφίας Ντρέκου (Sophia Drekou)
Αρθρογράφος (BSc in Psychology)
Ανανεώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2022
Sophia-Ntrekou.gr | Αέναη επΑνάσταση
1 Σεπτεμβρίου 2004 - Σφαγή στο Μπεσλάν: Αρχίζει η κρίση στο σχολείο του Μπεσλάν στην Οσετία, με την απαγωγή εκατοντάδων παιδιών από Τσετσένους αντάρτες κατά την εορτή στο σχολείο τους, για την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς.
1 Σεπτεμβρίου 2004 - Σφαγή στο Μπεσλάν: Αρχίζει η κρίση στο σχολείο του Μπεσλάν στην Οσετία, με την απαγωγή εκατοντάδων παιδιών από Τσετσένους αντάρτες κατά την εορτή στο σχολείο τους, για την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς.
Το χρονικό
Ήταν δέκα το πρωί τοπική ώρα όταν, ένοπλοι Τσετσένοι ισλαμιστές εισέβαλαν στο σχολικό συγκρότημα και αφού συγκέντρωσαν στο γυμναστήριο μαθητές, δασκάλους και κάποιους γονείς που βρίσκονταν στο σχολειό, έζωσαν με εκρηκτικά το κτίριο και απειλούσαν ότι θα σκοτώσουν τους ομήρους αν η κυβέρνηση στη Μόσχα δεν υλοποιήσει σειρά αιτημάτων τους.
Πρότειναν στον στον Ιβάν Κανίδη να αποχωρήσει λόγω του προχωρημένου της ηλικίας του (74 ετών), αλλά εκείνος αρνήθηκε και παρότι από την πρώτη μέρα της ομηρείας υπέστη καρδιακή προσβολή συνέχιζε να ενθαρρύνει τους άλλους ομήρους.
Με την έναρξη της επιχείρησης απελευθέρωσης των ομήρων από τις δυνάμεις ασφαλείας, ο Κανίδης έγινε ασπίδα για τα παιδιά, όταν ένας από τους τρομοκράτες ετοιμαζόταν να τα πυροβολήσει και ακολούθως προσπάθησε να τον αφοπλίσει.
Από τη μάχη σώμα με σώμα –προτού πέσει νεκρός– κέρδισε πολύτιμα λεπτά ώστε τα παιδιά να φύγουν πηδώντας από τα παράθυρα του σχολείου που είχε ήδη τυλιχθεί στις φλόγες.
Συνολικά 186 μαθητές, 111 γονείς και συγγενείς τους, 17 εκπαιδευτικοί και 9 μέλη των δυνάμεων ασφαλείας, σκοτώθηκαν στην τρομοκρατική αυτή ενέργεια που προκάλεσε παγκόσμια συγκίνηση. Μεταξύ των θυμάτων και ο Έλληνας καθηγητής Γιάννης Κανίδης, ηλικίας 74 ετών, ο οποίος παρότι απελευθερώθηκε από τους τρομοκράτες, αρνήθηκε να εγκαταλείψει τους μαθητές του.
Την 1η Σεπτεμβρίου 2007 η Ρωσία σημάδεψε την τρίτη επέτειο της τραγωδίας του Μπεσλάν, όπου σκοτώθηκαν 330 θύματα, περισσότερο από τα μισά παιδιά. Με μάσκες, βαριά οπλισμένοι μαχητές κατέλαβαν περίπου 1.200 ομήρους που είχαν έρθει σε ένα σχολείο στη μικρή νότια πόλη για να γιορτάσουν την Ημέρα της Γνώσης, την πρώτη μέρα του σχολείου.
Ήταν δέκα το πρωί τοπική ώρα όταν, ένοπλοι Τσετσένοι ισλαμιστές εισέβαλαν στο σχολικό συγκρότημα και αφού συγκέντρωσαν στο γυμναστήριο μαθητές, δασκάλους και κάποιους γονείς που βρίσκονταν στο σχολειό, έζωσαν με εκρηκτικά το κτίριο και απειλούσαν ότι θα σκοτώσουν τους ομήρους αν η κυβέρνηση στη Μόσχα δεν υλοποιήσει σειρά αιτημάτων τους.
Πρότειναν στον στον Ιβάν Κανίδη να αποχωρήσει λόγω του προχωρημένου της ηλικίας του (74 ετών), αλλά εκείνος αρνήθηκε και παρότι από την πρώτη μέρα της ομηρείας υπέστη καρδιακή προσβολή συνέχιζε να ενθαρρύνει τους άλλους ομήρους.
Με την έναρξη της επιχείρησης απελευθέρωσης των ομήρων από τις δυνάμεις ασφαλείας, ο Κανίδης έγινε ασπίδα για τα παιδιά, όταν ένας από τους τρομοκράτες ετοιμαζόταν να τα πυροβολήσει και ακολούθως προσπάθησε να τον αφοπλίσει.
Από τη μάχη σώμα με σώμα –προτού πέσει νεκρός– κέρδισε πολύτιμα λεπτά ώστε τα παιδιά να φύγουν πηδώντας από τα παράθυρα του σχολείου που είχε ήδη τυλιχθεί στις φλόγες.
Συνολικά 186 μαθητές, 111 γονείς και συγγενείς τους, 17 εκπαιδευτικοί και 9 μέλη των δυνάμεων ασφαλείας, σκοτώθηκαν στην τρομοκρατική αυτή ενέργεια που προκάλεσε παγκόσμια συγκίνηση. Μεταξύ των θυμάτων και ο Έλληνας καθηγητής Γιάννης Κανίδης, ηλικίας 74 ετών, ο οποίος παρότι απελευθερώθηκε από τους τρομοκράτες, αρνήθηκε να εγκαταλείψει τους μαθητές του.
Την 1η Σεπτεμβρίου 2007 η Ρωσία σημάδεψε την τρίτη επέτειο της τραγωδίας του Μπεσλάν, όπου σκοτώθηκαν 330 θύματα, περισσότερο από τα μισά παιδιά. Με μάσκες, βαριά οπλισμένοι μαχητές κατέλαβαν περίπου 1.200 ομήρους που είχαν έρθει σε ένα σχολείο στη μικρή νότια πόλη για να γιορτάσουν την Ημέρα της Γνώσης, την πρώτη μέρα του σχολείου.
1 Σεπτεμβρίου 2004 από την Σφαγή στο Μπεσλάν
AP Photo Studio / Musa Sadulayev
Φωτογραφία από μια νέα κοπέλα τραυματία μαθήτρια, την Βικτόρια Κτσογιέβα, δραπέτευσε και επέζησε από την πολύνεκρη επίθεση Τσετσένων ισλαμιστών στο ρωσικό σχολείο του Μπεσλάν (Καύκασος - Νότια Ρωσία), κρατά ένα σταυρό στο χέρι της σε ένα νοσοκομείο στο Beslan στη Βόρεια Οσετία, την Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2004.
Εκεί όπου ο Χριστιανισμός έχει κόστος
Δεν είναι εύκολο να είσαι Χριστιανός.
Όχι δεν είναι εύκολο, να είσαι Χριστιανή.
οι άνθρωποι βλέπεις πάνε και σε φορτώνουν,
σε θέλουν υποζύγιο, δεν θέλουν να ξέρουν
ότι είμαστε όλοι όμοιοι και ίσοι.
....Και μην σου διαφεύγει, ποτέ μην ξεχνάς,
πως τούτος ο Σταυρός είναι ο δικό σου,
είναι το διαβατήριο, είναι το δικό σου ταξίδι
στην Λευτεριά, στην επιστροφή στην πατρίδα,
μακριά από τα χαρούπια που σε ταΐζει,
ο πειραστής, ο ανθρωποκτόνος,
χαρούπια πασπαλισμένα με μέλι,
κλεμμένο από μελίσσι που δεν του ανήκει,
μέλι που το υπεξαίρεσε,
μέλι που στα χέρια του είναι παγίδα.
Σοφία Ντρέκου - Δεν είναι εύκολο να είσαι Χριστιανός
Ο 16χρονος Σάσα Φώναξε «Χριστός Ανέστη» στους τσετσένους Τζιχαντιστές που του πήραν το σταυρό από τον λαιμό και τον κορόιδευαν και πετάχτηκε πρώτος έξω από το αιχμάλωτο σχολείο, σώζοντας τις ζωές 100+ παιδιών !
Σφίξε αδερφέ τον σταυρό που σου χάρισα μέσα στα χέρια,
πριν από σένα τρυπήθηκα εγώ στην καρδιά με μαχαίρια.
Τούτο το αγώνισμα φίλε που σου 'δωκα μην τ΄ αποστέρξεις,
Πρώτος ανέβηκα εγώ τον ανήφορο αυτόν που θα τρέξεις.
Ήταν βαρύς ο σταυρός μου και ασήκωτος σαν από πέτρα.
Πίστεψε δεν μου τον είχανε κόψει σ΄ ανθρώπινα μέτρα.
Κι όμως σαν άνθρωπος όμοιος κι εγώ τον κρατούσα
κι έρημος, άφιλος, μες σε λυκόσκυλα μόνος τραβούσα.
................................
Βλέπω τα χέρια σου απόκαμαν κι έμειναν σαν μαραμένα!
Ω, και να δείς τα καρφιά που μου σκάψαν τα χέρια μου εμένα!
Γ. Βερίτης (1915 - Αθήνα, 5 Μαΐου 1948)
1 Σεπτεμβρίου 2004 ο Φέλιξ Τατίεφ, έχασε και τα 6 εγγόνια του, ηλικίας από 6 έως 15 ετών, στο Μπεσλάν, σε μία από τις χειρότερες τρομοκρατικές ενέργειες που έγιναν στην νεότερη ιστορία της Ρωσίας. Ο χρόνος κυλάει, οι υπόλοιποι ξεχνάμε, εκείνος όμως όπως κάθε χρόνο, την μέρα που ανοίγουν τα σχολεία πηγαίνει στους τάφους των εγγονών του.
Η δημοκρατία της Βόρειας Οσετίας είναι ομοσπονδιακό υποκείμενο της Ρωσίας, υπαγόμενο στο Νότιο Διαμέρισμα. Πρωτεύουσά της είναι το Βλαντικαβκάζ (311.693 κάτοικοι - απογρ. 2010) kai συνορεύει με τις Καμπαρντίνο-Μπαλκάρια, Τσετσενία και Σταυρούπολη.
by Sophia-Ntrekou.gr | Αέναη επΑνάσταση
Η Σφαγή στο Μπεσλάν
From top left clockwise: the building of school No. 1 in 2008,
the Orthodox cross in the gymnasium in memory of the victims,
the "Tree of Sorrow" memorial cemetery, photos of the victims
From Beslan school siege - Wikipedia
Ως Σφαγή στο Μπεσλάν είναι γνωστή η δολοφονία τουλάχιστον 385 ανθρώπων σε σχολείο του Μπεσλάν, το Σεπτέμβριο του 2004.
Την 1η Σεπτεμβρίου του 2004 μια ομάδα τρομοκρατών, την οποία αποτελούσαν κυρίως άτομα από την Ινγκουσετία και την Τσετσενία, και οι οποίοι είχαν σταλεί από τον Τσετσένο οπλαρχηγό Σαμήλ Μπασάγεφ που απαιτούσε το τέλος του πολέμου στην Τσετσενία, κατέλαβε ένα δημοτικό σχολείο στο Μπεσλάν [School Number One (SNO)], στη Βόρεια Οσετία, και πήρε ομήρους περισσότερους από 1,100 ανθρώπους.
Στις 3 Σεπτεμβρίου, και ενώ συνεχιζόταν η ομηρία, δυνάμεις ασφαλείας της Ρωσίας εισέβαλαν στο σχολείο χρησιμοποιώντας βαρύ οπλισμό. Το σχολείο συγκλονίστηκε από σειρά εκρήξεων και τυλίχθηκε στις φλόγες και ακολούθησε μάχη μεταξύ των απαγωγέων και των ρωσικών δυνάμεων με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους εκατοντάδες όμηροι και πολλοί άλλοι να τραυματιστούν.
Beslan school hostage crisis or the Beslan massacre
Η τραγωδία είχε ποικίλες επιπτώσεις στη Ρωσία και οδήγησε σε σειρά αλλαγών σε ομοσπονδιακό επίπεδο με τις οποίες ενισχύθηκαν οι εξουσίες του Κρεμλίνου και του Ρώσου προέδρου και οι οποίες σύμφωνα με την αμερικανική μη κυβερνητική οργάνωση Freedom House, μετέτρεψαν τη Ρωσία σε ένα ανελεύθερο αυταρχικό κράτος.
Το πεδίο των τραγικών γεγονότων του 2004, το 1ο Σχολείο του Μπεσλάν,
αποτελεί πλέον τόπο μνήμης για τους συγγενείς των θυμάτων (φωτ.: lenta.ru)
Ακόμα και σήμερα δεν είναι σαφές πόσοι ήταν οι τρομοκράτες και αν κάποιοι κατάφεραν να ξεφύγουν, ούτε πως σχεδιάστηκε η επίθεση ενώ υπάρχουν και ερωτηματικά αναφορικά με τη διαχείριση της κρίσης από την κυβέρνηση και το περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων με τους τρομοκράτες.
Έντονη ήταν επίσης η κριτική που ασκήθηκε στη ρωσική κυβέρνηση για παραπληροφόρηση και λογοκρισία των μέσων ενημέρωσης καθώς και για πιέσεις που ασκήθηκαν στους δημοσιογράφους που έφτασαν στην πόλη για να καλύψουν το γεγονός και για τη χρήση από την πλευρά των κυβερνητικών δυνάμεων υπερβολικής βίας.
Στη φωτογραφία δεξιά: Μια σεμνή συνάντηση
στην Πλατεία «Γιάννη Κανίδη» στην Καλλιθέα.
Μεταξύ των όσων θυμήθηκαν τη θλιβερή επέτειο
και ο ιστορικός Βασίλης Τσενκελίδης.
Βλάσης Αγτζίδης 4 Σεπτεμβρίου 2020
Ο Γιάννης ΚΑΝΙΔΗΣ ήταν ένας από τους εκπαιδευτικούς του σχολείου του Μπεσλάν στη Βόρεια Οσετία (Καύκασος-Νότια Ρωσία).
Ήταν η εποχή του εξοντωτικού πολέμου στην Τσετσενία μεταξύ των Ρώσων και των Τσετσενων συτονομιστων.
Τότε τα εθνικά αιτήματα για ανεξαρτησία ενός γηγενούς λαού του Καυκάσου, λόγω της βίαιης καταστολής, άρχισαν να καλύπτονται και να μεταλλάσσονται από τη θρησκευτική διαφορά.
Έτσι εμφανίστηκε ένας εξτρεμιστικός τσετσενικός ισλαμισμός, που θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στις ευρύτερες εξελίξεις στην περιοχή, έως και τη δημιουργία του ISIS.
Στις 3/9/2004 μια ομάδα εξτρεμιστών Τσετσένων ισλαμιστών επιτέθηκε σε ένα σχολείο στη Βόρεια Οσετία. Η Οσετία είναι η μοναδική χριστιανική περιοχή σε μια εκτεταμένη περιοχή που κυριαρχούν οι Μουσουλμάνοι (Τσετσένοι, Ιγκουσέτιοι, Καμπαρτινο-μπαλκάριοι, Τσερκέζοι, Αντιγκέι κ. ά.).
Αποτέλεσμα της τρομοκρατικής ενέργειας ήταν 335 νεκροί εκ των οποίων 186 παιδιά.
Μεταξύ των θυμάτων και ο Έλληνας καθηγητής Γιάννης Κανίδης, ηλικίας 74 ετών, ο οποίος παρότι απελευθερώθηκε από τους τρομοκράτες, αρνήθηκε να εγκαταλείψει τους μαθητές του.
Η μνήμη του τιμάται από τότε από το λαό της Οσετίας και από τους Έλληνες της τ. ΕΣΣΔ.
Το νέο σχολείο στο Μπεσλάν φέρει το όνομά του, ενώ από το 2007 μια πλατεία στην Καλλιθέα της Αττικής έχει αφιερωθεί στη μνήμη του.
Τα παιδιά του “Προμηθέα” στη Βόρεια Οσετία:
Μια μικρή “Ελλάδα” της Διασποράς
Βλαντικαφκάζ: Παιδιά του «Προμηθέα» στη Βόρεια Οσετία
Σοφία Προκοπίδου - ΑΠΕ-ΜΠΕ
Φωτογραφίες Κώστας Κανίδης
Δευτέρα 1 Ιουλίου 2019, 11:58:47
Δευτέρα 1 Ιουλίου 2019, 11:58:47
Βλαντικαφκάζ του Καύκασου
Η μουσική του «Ζορμπά» του Μίκη Θεοδωράκη ηχεί στο μαρτυρικό Μπεσλάν, στην περιοχή του νέου ολοήμερου σχολείου με την επωνυμία «Γιάννης Κανίδης».
Η μικρή πόλη-κωμόπολη της πρωτεύουσας της Βόρειας Οσετίας, Βλαντικαφκάζ, είναι γνωστή σε όλον το κόσμο για τα τραγικά γεγονότα που συνέβησαν εκεί πριν 15 χρόνια, με θύματα 143 παιδιά και ακόμη εκατοντάδες αθώους διάφορων ηλικιών. Εκεί έφτασε πρόσφατα η ελληνική αποστολή, που συμμετείχε στις εκδηλώσεις για τα 30 χρόνια της λειτουργίας του Ελληνικού Συλλόγου «Προμηθέας».
«Είμαστε παιδιά του Ζορμπά αλλά πρώτα του Προμηθέα! Για να είσαι Έλληνας, να είσαι Πόντιος, πρέπει να έχεις την ψυχή, την αντοχή και τη δημιουργικότητα» λέει στο Αθηναϊκό- Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ) ο πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων «Προμηθέας» της πόλης Βλαντικάφκάζ, Γιώργος Ασλανίδης.
Μπεσλάν, μια μικρή πόλη με το μεγαλύτερο
μνημείο για τα θύματα της τρομοκρατίας
Το νέο σχολείο στο Μπεσλάν είναι ολοήμερο, δημοτικό και γυμνάσιο μαζί, στο ίδιο κτήριο. Το φωτεινό αυτό σχολείο, με τους ολυμπιακούς κύκλους στην πρόσοψη του κτηρίου, έχει αθλητική κατεύθυνση. Το λένε «ελληνικό σχολείο», γιατί οικοδομήθηκε με την έμπρακτη συμμετοχή του υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδος.
Ονομάζεται «Γιάννης Κανίδης» – από το όνομα του Έλληνα δασκάλου, που όταν συνέβη η ομηρία, δεν εγκατέλειψε τους μαθητές του, και διευθυντής του σχολείου είναι σήμερα ο γιος του ήρωα δασκάλου, ο Κωνσταντίνος Κανίδης.
«Έχουμε 300 παιδιά. Αλλά λίγα ελληνόπουλα, γιατί ελάχιστες οικογένειες Ελλήνων Ποντίων μένουν στο Μπεσλάν. Μαθαίνουμε τους ελληνικούς χορούς, τα τραγούδια για τις γιορτές μας, αλλά, δυστυχώς, δεν έχουμε μαθήματα της ελληνικής γλώσσας, που θα ήταν πολύ καλή ευκαιρία για τους μαθητές -Οσέτιους να μυούνται στον ελληνικό πολιτισμό» λέει ο Κωνσταντίνος Κανίδης στη συνέντευξη στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και συμπληρώνει:
«Έχω μεγάλη επιθυμία να γίνει αδελφοποίηση με ένα ελληνικό σχολείο στην Ελλάδα, ίσως σαν το δικό μας, με κατεύθυνση τον αθλητισμό και η ποδοσφαιρική μας ομάδα να παίξει αγώνα με μια σχολική ομάδα από την Ελλάδα!»
Οι Χριστιανοί και οι Μουσουλμάνοι μαζί στην «Πόλη των Αγγέλων»
Το μνημειακό νεκροταφείο του Μπεσλάν ή η «Πόλη των Αγγέλων» δημιουργήθηκε ειδικά για τα μνήματα των θυμάτων της τρομοκρατικής επίθεσης. 17 χρόνια τώρα. Στην τραγική επέτειο, γεμίζει λουλούδια, μπουκαλάκια νερό, που τόσο είχαν ανάγκη οι όμηροι εκείνες τις μέρες, και η θλίψη δεν έχει τελειωμό. Στο κέντρο, το «Δέντρο της Οδύνης», με κορμό τις μητέρες, οι οποίες κρατούν στα χέρια τους τα παιδιά-αγγέλους (κλαδιά).
Μετά την ξενάγηση στο Νέο Σχολείο, που έγινε μέσα στη χαρά της γιορτής, επισκεπτόμαστε την Πόλη των Αγγέλων: ένα νεκροταφείο -μνημείο.
Το Μπεσλάν έχει το μεγαλύτερο νεκροταφείο στη Ρωσίας -ίσως και ολόκληρου του κόσμου- με τάφους παιδιών θυμάτων των τρομοκρατών. Στην «Πόλη των Αγγέλων» -όπως αποκαλείται το νεκροταφείο- θάφτηκαν 266 άνθρωποι που σκοτώθηκαν κατά την τρομοκρατική επίθεση στις 1-3 Σεπτεμβρίου 2004.
Είναι ένα σπάνιο νεκροταφείο στο Βόρειο Καύκασο, όπου οι Χριστιανοί και οι Μουσουλμάνοι «βρίσκονται» μαζί.
Εδώ δεν υπάρχουν μουσουλμάνοι ούτε χριστιανοί, είναι παιδιά. Καθαρές ψυχές… Και οι άνθρωποι έρχονται όλοι – χριστιανοί και μουσουλμάνοι. Έρχονται με δάκρυα, αφήνοντας λουλούδια και μπουκάλια νερού στο μνημείο «Το δέντρο της θλίψης», δωρεά από παιδιά της Αρμενίας.
«Τα παιδιά διψούσαν. Η δίψα για το νερό κάποιες στιγμές ήταν μεγαλύτερη κι από τη δίψα της ζωής» λένε οι μάρτυρες της τραγωδίας που επέζησαν.
Το παλιό μαρτυρικό κτήριο του Σχολείου
«Ν 1», με το κλειστό γυμναστήριο και γήπεδο μπάσκετ, είναι και αυτό μνημείο για τα θύματα της τραγωδίας. Εδώ κρατούσαν τρεις μέρες σε ομηρία τα παιδιά.
«Εδώ ο πατέρας μου ήταν με τους μαθητές. Δεν ήθελε να φύγει, αφήνοντας τα αθώα πλάσματα μόνα τους» λέει ο Κωνσταντίνος Κανίδης για τον πατέρα του, Γιάννη, που έχασε τη ζωή του στις 3 Σεπτεμβρίου 2004, αρνούμενος όπως λέει να βγει από το σχολείο, ενώ οι τρομοκράτες αποφάσισαν να τον αφήσουν ελεύθερο.
«Αφιέρωσε όλη τη ζωή του στον αθλητισμό και την εκπαίδευση. Έπαιζε ποδόσφαιρο, έκανε στίβο, πυγμαχία. Αυτή την αγάπη τη μετέφερε στα παιδιά και δεν μπορούσε να διανοηθεί να τα αφήσει αβοήθητα. Ήδη από τα πρώτα λεπτά της επίθεσης είχε καταφέρει να κλειδώσει κάποιους σε μια αίθουσα, από όπου έφυγαν σώοι. Είμαστε περήφανοι για τον πατέρα μας!» λέει ο Κωνσταντίνος.
Διευθυντής του σχολείου σήμερα – ο γιος του ήρωα Γιάννη
Κανίδη, Κώστας, δίπλα στην προτομή του πατέρα του
Όταν η τραγική ιστορία της ανθρωπότητας γίνεται μια προσωπική ιστορία
Μια από της καθηγήτριες του σχολειού είναι η Χουτσίστοβα Σβέτα. Η εξηντάχρονη Σβέτα ακόμα διδάσκει Ιστορία στο ίδιο σχολείο και, όπως λέει, ουδείς θα μπορούσε να φανταστεί πως η μεγάλη τραγική ιστορία της ανθρωπότητας στις αρχές του 21 αιώνα θα γίνει για πολλές οικογένειες στο Μπεσλάν μια προσωπική ιστορία.
«Τον μοναδικό μου γιο, τον Αζάμ, τον έχω ήρωα στην καρδιά μου. Τον σκότωσαν οι απάνθρωποι, οι τρομοκράτες. Αρνήθηκε να κάνει την καλωδίωση για τα εκρηκτικά, που έβαζαν στο κλειστό γήπεδο του σχολείου με τους ομήρους» αφηγείται στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Χουτσίστοβα Σβέτα.
Ενώ μιλάει, τρέμουν τα χείλη της και τα μάτια δακρύζουν.
«Μήπως να διακόψουμε τη συνέντευξη, αν σας είναι δύσκολο να μιλάτε;» ρωτάμε τη τραγική μάνα του μαρτυρικού Μπεσλάν.
«Και πώς είναι τώρα, μετά την απώλεια του 23 χρόνου γιου της, αλλά και πολλών μαθητών της»; ρωτάμε.
Μια από της καθηγήτριες του σχολειού είναι η Χουτσίστοβα Σβέτα. Η εξηντάχρονη Σβέτα ακόμα διδάσκει Ιστορία στο ίδιο σχολείο και, όπως λέει, ουδείς θα μπορούσε να φανταστεί πως η μεγάλη τραγική ιστορία της ανθρωπότητας στις αρχές του 21 αιώνα θα γίνει για πολλές οικογένειες στο Μπεσλάν μια προσωπική ιστορία.
«Τον μοναδικό μου γιο, τον Αζάμ, τον έχω ήρωα στην καρδιά μου. Τον σκότωσαν οι απάνθρωποι, οι τρομοκράτες. Αρνήθηκε να κάνει την καλωδίωση για τα εκρηκτικά, που έβαζαν στο κλειστό γήπεδο του σχολείου με τους ομήρους» αφηγείται στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Χουτσίστοβα Σβέτα.
Ενώ μιλάει, τρέμουν τα χείλη της και τα μάτια δακρύζουν.
«Μήπως να διακόψουμε τη συνέντευξη, αν σας είναι δύσκολο να μιλάτε;» ρωτάμε τη τραγική μάνα του μαρτυρικού Μπεσλάν.
«Όχι! Θέλω να μιλήσω, να μάθει ο κόσμος περισσότερα για την τραγωδία μας, για να μη συμβεί ξανά και ποτέ!» λέει, σκουπίζοντας τα δάκρια και συνεχίζει: «Ο Αζάμ δεν μπορούσε να μείνει αδρανής, μόλις ακούσαμε τους πυροβολισμούς -αφού μέναμε πολύ κοντά στο σχολείο- έτρεξε προς τα κει. Είχε καταλάβει ότι έγινε κάτι πολύ κακό. Αμέσως προσπάθησε να βοηθήσει τα παιδιά, να ξεφύγουν από τους τρομοκράτες. Δυστυχώς συνέλαβαν και αυτόν. Ήταν μαζί με όλους 1.116 ομήρους των 32 τρομοκρατών στο κλειστό γήπεδο.
Τού δώσανε εντολή να βοηθήσει στην καλωδίωση των εκρηκτικών. Αρνήθηκε. Όλα αυτά μου είπε μετά μια κοπέλα που επέζησε. Ένας τρομοκράτης υπό την απειλή όπλου τον έβγαλε έξω από το κτήριο. Εκεί ο Αζάμ προσπάθησε να αφοπλίσει τον τρομοκράτη. Αμέσως εμφανίστηκαν άλλοι τρεις. Δεν χρειάζονται ηρωισμοί, δεν θέλουμε ήρωες, γονάτισε!” του είπαν. Ο Αζάμ αρνήθηκε να γονατίσει.
Πάντα του μάθαινα να είναι περήφανος, παλικάρι! Να ξέρει να στηρίζει και να βοηθάει τους αδύναμους , να σέβεται τους μεγαλύτερους. Ο γιος μου δεν γονάτισε και τον πυροβόλησαν στα πόδια με αυτόματα όπλα. Έπεσε. Μετά ένας τέρας με μια σφαίρα του πιστόλι τον πυροβόλησε στο κεφάλι».
«Και πώς είναι τώρα, μετά την απώλεια του 23 χρόνου γιου της, αλλά και πολλών μαθητών της»; ρωτάμε.
«Στον νου μου δεν χωράει ακόμα το κακό που μας βρήκε, τόσοι άνθρωποι, τόσο παιδιά της μικρής μας πόλης χάθηκαν άδικα. Δεν υπάρχει δικαιολογία στην απανθρωπιά, αλλά ταυτόχρονα νιώθω ευτυχισμένη, που μεγάλωσα ένα παλικάρι, που δεν γονάτισε μπροστά στο κακό, δεν πρόδωσε τις αρχές του, αρνήθηκε στις εντολές των δολοφόνων.
Πιστεύω, το κάλο θα κερδίσει στο τέλος, πιστεύω στο μέλλον, ειδικά όταν βλέπω την κόρη του Αζάμ, εγγονή μου, που μεγάλωσε και έγινε 18 χρόνων. Και πώς αρνιόμουν να παντρευτεί, πολύ νέος ήταν! λέει και το χαμόγελο ανθίζει στο μόνιμα θλιμμένο πρόσωπο της: «Αλλά ο Αζάμ επέμενε και παντρεύτηκε, ήταν πολύ ερωτευμένος!»
Πίσω στα τραγικά γεγονότα μας φέρνει και μια άλλη μαρτυρία.
Η Άνζελα Ντιγκούροβα και η κόρη της, Τζεράσα, σήμερα 21 ετών, στάθηκαν τυχερές. Είναι επιζήσασες του θρίλερ του Μπεσλάν. Σε λίγο η Τζεράσα θα αποφοιτήσει από την Ιατρική Ακαδημία του Βλαντικαφκάζ. Η μητέρα της εργάζεται στο Δημαρχείο του Μπεσλάν. Όλα καλά και, όμως λέει, η ζωή τους είναι χωρισμένη στα δυο: στο «πριν» και το «μετά».
Έδωσε τη συνέντευξη με απόλυτη πεποίθηση πως πρέπει όλος ο κόσμος να μάθει για την τραγωδία από την οποία επέζησαν.
«Ήμουν και εγώ αιχμάλωτη μαζί με την τότε εξάχρονη κόρη μου. Ένας φόβος του θανάτου του παιδιού σου, που δεν μπορείς να προστατέψεις, είναι κάτι, που δεν θα ήθελα να το νιώσει καμία μάνα στον κόσμο. Καθόμασταν κάτω στο ξύλινο πάτωμα του γυμναστηρίου με τα βλέμματα κατεβασμένα,οι τρομοκράτες απαγόρευαν να ανεβάζουμε κεφάλια και να κοιτάμε γύρω.
Μέσα στην αφόρητη ζέστη, δεν είχαμε νερό... Και όταν δεν μπορείς να δώσεις νερό στο παιδί που διψάει, είναι και αυτό – τραγικό. Όταν ξεκίνησε η επιχείρηση των ομοσπονδιακών δυνάμεων για την απελευθέρωση μας και έσκασε η πρώτη βόμβα, το παιδί μου ανατινάχτηκε και πετάχτηκε από ωστικό κύμα έξω από το παράθυρο, εγώ έτρεξα να τη σώσω, αλλά τραυματίστηκα από τα θραύσματα, έχασα τις αισθήσεις».
17 Δεκ 2019 mixanitouxronou.gr
«Βλαντίμιρ Βλαντιμίρεβιτς, βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω πως κατά τη διάρκεια χθεσινοβραδινής επιχείρησης ο Σαμίλ Μπασάγιεφ, σκοτώθηκε μαζί με τέσσερις ακόμα τρομοκράτες. Ετοίμαζαν μεγάλο χτύπημα», είπε με απερίγραπτη ικανοποίηση ο Νικολάι Πάτρουσεφ, αρχηγός της υπηρεσίας ασφαλείας στον Ρώσο Πρόεδρο Πούτιν. Ήταν μεσάνυχτα της 11ης Ιουνίου 2006.
Ο Πούτιν ενθουσιασμένος, ζήτησε να ενταθούν οι επιχειρήσεις εναντίον της οργάνωσής του και να παρασημοφορηθούν όσοι συμμετείχαν. Η Ρωσία πανηγύριζε θεωρώντας ότι έκλεισε μια από τις χειρότερες σελίδες στην πρόσφατη ιστορία της.
Ποιος ήταν όμως Σαμίλ Μπασάγιεφ που
σκόρπιζε τον τρόμο και τον θάνατο στη Ρωσία;
Ο Σαμίλ είχε γεννηθεί το 1965, σε ένα ορεινό χωριό της Τσετσενίας, το Βεντένο, και η οικογένειά του είχε διωχθεί την περίοδο του Στάλιν.
Ο Μπασάγιεφ από μικρός θαύμαζε την επαναστατική ταυτότητα του Τσε Γκεβάρα και την αντιστασιακή δράση των Τσετσένων την περίοδο του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.
Το 1992 ο Μπασάγιεφ συμμετείχε με ομάδα Τσετσένων στον πόλεμο της Γεωργίας υπέρ των αυτονομιστών της Αμπχαζίας. Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, ο Μπασάγιεφ και η ομάδα του προχώρησαν σε σκληρές βιαιοπραγίες κατά του άμαχου πληθυσμού.
Η δράση του στον πόλεμο της Γεωργίας, τον ανέβασε στην ιεραρχία των αντάρτικων ομάδων της Τσετσενίας. Το 1993 έγινε διοικητής του τάγματος Αμπχάτζ της πιο επίλεκτης ομάδας των Τσετσένων αυτονομιστών στον πρώτο πόλεμο με τη Ρωσία το 1993.
Οι ΗΠΑ θερωούσαν ανέκαθεν ότι ο Μπασάγιεφ
συνδέονταν με την Αλ Κάιντα και ότι μάλιστα είχε
εκπαιδευτεί από την οργάνωση του Λάντεν
Η Ρωσία προσπάθησε να εξοντώσει τον Μπασάγιεφ με κάθε τρόπο.
Η Ρωσική αεροπορία, στη διάρκεια του πρώτου πολέμου της Τσετσενίας βομβάρδισε το χωριό του. Ο απολογισμός για την οικογένειά του ήταν τρομερός. Σκοτώθηκε η σύζυγος, τα παιδιά τους και 17 μέλη της οικογένειάς του. Ο ίδιος όμως κατάφερε να επιβιώσει ως το τέλος του πρώτου πολέμου και να ιδρύσει κόμμα.
Οι πρώτες εκλογές στην Τσετσενία, μετά την αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων, βρίσκει τον Μπασάγιεφ υποψήφιο πρωθυπουργό. Κατάφερε να πάρει το 23% των ψήφων αλλά έχασε από τον Ασλάν Μασχάντοφ, που είχε ένα προφίλ σαφώς πιο ήπιο και πολιτικά ορθό.
Όταν ξανάρχισαν οι ρωσικές επιχειρήσεις στην Τσετσενία, τη διετία 1999-2000 η δράση του ήταν καταιγιστική. Μάλιστα εκτέλεσε 9 Ρώσους αστυνομικούς που είχε αιχμαλωτίσει μετά την άρνηση της Μόσχας να απελευθερώσει τον Τσετσένο συνταγματάρχη Γιούργι Μποντάνοφ.
Η σφαγή του Μπεσλάν και στο θέατρο της Μόσχας
Με εντολή του Μπασάγιεφ, Τσετσένοι αντάρτες, ανάμεσά τους και οι περίφημες «μαύρες χήρες» εισέβαλαν στο θέατρο της Μόσχας και κράτησαν πάνω από 800 ομήρους.
Οι μαύρες χήρες ήταν γυναίκες που έχασαν τους άντρες τους στη διάρκεια των επιχειρήσεων του ρωσικού στρατού.
Οι «μαύρες χήρες» ήταν ζωσμένες με εκρηκτικά και
κυκλοφορούσαν στο θέατρο με τον πυροκροτητή στο χέρι
Ο στρατός απάντησε στην ομηρία με εισβολή. Οι όμηροι, μέσω κινητών ενημέρωναν τις αρχές για την κατάσταση που επικρατούσε στο θέατρο.
Οι Τσετσένοι στο θέατρο της Μόσχας κυκλοφορούσαν
με τα όπλα ανάμεσα στους θεατές-ομήρους
Οι ρωσικές δυνάμεις πριν την εισβολή διοχέτευσαν δηλητηριώδες αέριο στο θέατρο με αποτέλεσμα να πεθάνουν οι περισσότεροι από τους τσετσένους. Ανάμεσά τους και ο επικεφαλής των 50 τσετσένων αυτονομιστών, Μοβσάρ Μπαράγιεφ. Συνολικές απώλειες: 125 νεκροί.
Video: (31 Dec 2002) The Moscow Siege: Terrorism also hit Europe in October, when Chechen rebels seized a Moscow theatre during the staging of a musical, taking hundreds of people captive. 18 of the attackers were women. They mined the theatre and threatened to blow it up unless Russian President Vladimir Putin withdrew troops from Chechnya. On the day the theatre was seized, some people managed to escape, as seen in dramatic footage filmed by Moscow's rescue services.
Η Ρωσία ουδέποτε αποκάλυψε τι είδους αέριο χρησιμοποίησε. Πολλοί από τους επιζώντες πάντως κατέθεσαν ότι για πολλές ώρες δεν μπορούσαν να περπατήσουν.
Καταδίκη της Ρωσίας
Το 2011, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων δικαιωμάτων καταδίκασε τη Μόσχα για «κακοσχεδιασμένη» επιχείρηση που στοίχισε τη ζωή σε πολλούς ομήρους.
Η Ρωσία δεν καταδικάστηκε όμως για τη χρήση χημικών καθώς το Δικαστήριο έκρινε ότι η συγκεκριμένη ενέργεια δεν παραβίασε το δικαίωμα στη ζωή.
Παρ’ όλα αυτά το ρωσικό κράτος πλήρωσε 1,2 εκ. ευρώ σε 64 οικογένειες που προσέφυγαν στη δικαιοσύνη.
Η σφαγή στο σχολείο Μπεσλάν
Η 2α Σεπτεμβρίου του 2004, είκοσι Τσετσένοι αντάρτες με εντολή του Μπασάγιεφ κατέλαβαν το σχολείο Μπεσλάν της Βόρειας Οσετίας και οι όμηροι έφθασαν τα 1200 άτομα.
Ο Μπασάγιεφ παραδέχτηκε ότι σχεδίασε την επιχείρηση στο Μπεσλάν
και επικηρύχτηκε για 10 εκατομμύρια δολάρια. Πηγή: Video-BBC-Youtube
Μετά το «μάθημα» του θεάτρου στη Μόσχα, οι αντάρτες κατάσχεσαν όλα τα κινητά από τους ομήρους.
Ο Μπασάγιεφ παραδέχτηκε ότι σχεδίασε την επιχείρηση και επικηρύχτηκε για 10 εκατομμύρια δολάρια.
Ο αρχηγός των ανταρτών παρέδωσε μια επιστολή του Μπασάγιεφ προς τον Πούτιν, μέσω του διαπραγματευτή. Ο Μπασάγιεφ ζητούσε ανεξαρτησία της Τσετσενίας και εγγυόταν για την παύση της χρηματοδότησης των αντάρτικων ομάδων και των εχθροπραξιών κατά της Μόσχας.
H επέμβαση του ρωσικού στρατού στο σχολείο του Μπεσλάν ήταν αιματηρή
Μεταξύ των 20 ανταρτών ήταν και 2 «μαύρες χήρες» που είτε εκτελέστηκαν είτε αυτοκτόνησαν γιατί τελικά διαφώνησαν με την ομηρία παιδιών.
Στις 5 Σεπτεμβρίου αποφασίζεται η εισβολή του στρατού στο σχολείο για να λήξει η ομηρία. Δύο εκρήξεις, που λένε ότι έγιναν κατά λάθος, λειτούργησαν ως σύνθημα για να μπουν οι ρωσικές δυνάμεις. Ο απολογισμός ξεπέρασε τους 380 νεκρούς.
Το 2005 σε συνέντευξή του, στο ABC, ο Μπασάγιεφ παραδέχθηκε ότι υπήρξε «κακό παιδί, ένας ληστής, ένας τρομοκράτης» και είπε ότι το ίδιο είναι και οι ρωσικές αρχές. Απείλησε ότι μπορεί να γίνουν και άλλες επιθέσεις σε σχολεία εκτός αν σταματήσει η γενοκοτνία στη Τσετσενία
Ο θάνατος του Μπασάγιεφ
Μετά το Μπεσλάν άρχισε ένα ανελέητο κυνηγητό για τη σύλληψη ή εξόντωση του Μπασάγιεφ. Πάνω από 3.000 αστυνομικοί και στρατιώτες πήραν μέρος.
Πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια όταν 4 αυτοκίνητα της συνοδείας του Μπασάγιεφ, ξεκίνησαν για την πόλη Ναζράν. Το Κρεμλίνο ήξερε ότι ετοίμαζαν κάποιο χτύπημα.
Κατά τη μεταφορά κάποιων κουτιών με εκρηκτικά δημιουργήθηκε κάποιο πρόβλημα. Ο Μπασάγιεφ ζήτησε να τα ελέγξουν. Οι ρώσοι κομάντος παρακολουθούσαν αθέατοι.
Την ώρα που ο Μπασάγιεφ επιθεωρούσε τα εκρηκτικά μια τεράστια έκρηξη τον κομμάτιασε. Στη συνέχεια οι ρώσοι κομάντος εξόντωσαν ολόκληρη την ομάδα.
Βρέθηκε το κεφάλι και το στέρνο του που στάλθηκαν στον ιατροδικαστή για να γίνει η αναγνώριση. Οι ειδικοί που έφτασαν στο σημείο της έκρηξης λένε ότι βρήκαν κομμάτια του σώματός του σε πολύ μεγάλη ακτίνα γύρω από τον κρατήρα που δημιούργησε η έκρηξη.
Ο επικεφαλής της ομοσπονδιακής υπηρεσίας ασφάλειας της Ρωσίας, FSΒ, τόνισε ότι η δολοφονία του Μπασάγιεφ ήταν πράξη εκδίκησης για το Μπεσλάν και για τα τρομοκρατικά χτυπήματα που είχε προκαλέσει καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου της Τσετσενίας, στη Ρωσική επικράτεια.
Μετά τον θάνατο του Μπασάγιεφ, η τέταρτη γυναίκα του, Ελίνα Έρσενέγε, έπεσε θύμα απαγωγής, ένα μήνα μετά την φονική έκρηξη. Δεν βρέθηκε κανένα ίχνος της.
Βίντεο: Η Τραγωδία στο Σχολείο του Μπεσλάν
Tragedy at the Beslan School
Ένα ντοκιμαντέρ για τη μεγαλύτερη τρομοκρατική ενέργεια σε ρωσικό έδαφος μέχρι σήμερα. Εικόνες και μαρτυρίες από το σχολείο του Μπεσλάν στη Ν. Οσετία που μετατράπηκε σε πεδίο μάχης. Δεκάδες ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα για μια ανεπανάληπτη τραγωδία που συγκλόνισε τον κόσμο.
Γιορτή χαράς και μνήμης
Στο τριήμερο γιορτασμών για τα 30 χρόνια
του Ελληνικού Συλλόγου της Βόρειας Οσετίας
Στην εκδήλωση αποκαλυπτηρίων της προτομής,
μπροστά στο σχολείο του Μπεσλάν, παρουσία
της πρέσβειρας Ελλάδα στη Μόσχα Κατερίνα
Νασίκα, δίπλα της αριστερά, ο Βλαδίμηρος Κάϊσεφ.
«Προμηθέας», έφτασαν εκπρόσωποι πολλών ελληνικών συλλόγων από το την επικράτεια της Ρωσίας, αλλά και από την Ελλάδα. Στις εκδηλώσεις παραβρέθηκαν ο γενικός πρόξενος της Ελλάδας στο Νοβοροσίσκ, Στέλιος Γαβριήλ και ο γενικός πρόξενος της Κύπρου στο Κρασνοντάρ, Ηλίας Μαυροκέφαλος. Επίσης η υπεύθυνη Ευρώπης της Γενικής Γραμματέας Απόδημου Ελληνισμού, Εύα Παπαδάτου.
Στο πλαίσιο του εορτασμού, πραγματοποιηθήκαν δυο ημερίδες, για την Επιχειρηματικότητα και τις οικονομικο- εμπορικές συνεργασίας Οσετίας -Ελλάδος και η Επιστημονική ημερίδα «Ιστορικοί δεσμοί της Οσετίας, του Καυκάσου και της Ελλάδος», στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Βόρειας Οσετίας.
Σχολιάζοντας τα αποτελέσματα της ημερίδας, ο επίκουρος καθηγητής της Έδρας Ποντικών Σπουδών του ΑΠΘ, Κυριάκος Χατζηκυριακίδης, είπε:
«Οι στόχοι της έδρας μας είναι η εξωστρέφεια, συνεργασίες ειδικά με τα πανεπιστήμια εξωτερικού και τα πανεπιστήμια της πρώην Σοβιετικής Ένωσης . Θέλουμε τη συνέχιση αυτής της επικοινωνίας γιατί μας ενδιαφέρει να βρούμε στοιχειά στα τοπικά αρχεία, να γίνει γνωστή η δραστηριότητα μας αλλά να μάθουμε και για τις δραστηρίοτητες εδώ πανεπιστημίου. Ήταν η πρώτη μας επαφή, στο μέλλον ελπίζουμε ότι θα υπογράψουμε σύμφωνο συνεργασίας των δυο πανεπιστήμων για έρευνες αλλά και την ανταλλαγή των φοιτητών».
Ενώ ο αντιπρύτανης του Κρατικού Πανεπιστήμιο της Βόρειας Οσετίας – Αλάνιας, Αλάν Ουαντάτη, είπε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ: «Το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο είναι για μας πολύ σημαντικός εταίρος. Μέχρι σήμερα δεν είχαμε συνδέσεις με τα ελληνικά πανεπιστήμια. Καταρχάς μας ενδιάφερε η συνεργασίας την Έδρα Ποντικών Σπουδών με την οποία μπορούμε άριστα να συνεργαστούμε σε θέματα κοινού επιστημονικού ενδιαφέροντος» και συμπλήρωσε:
«Θα πάμε από μικρά βήματα στα μεγάλα και ελπίζω θα καταφέρουμε μια σημαντική συνεργασία!».
Στα βήματα των προγόνων
«Να αγαπάς τους ανθρώπους, όπως ο Προμηθέας που τους έδωσε τη φωτιά, να αντέχεις, σαν το Προμηθέα τις ταλαιπωρίες, τις εξορίες και τους θανάτους και να δημιουργείς, όπου βρίσκεσαι, είναι αυτό που κρατάει τους Πόντιους» λέει ο γεωλόγος από την Αθήνα, Βασίλειος Κωνσταντινίδης, που χαρακτήρισε το ταξίδι του στο Βλαντικαφκάζ «προσκύνημα».
Ταξίδεψε μακριά από την Ελλάδα στην αναζήτηση της ιστορίας των προγόνων του.
«Στους τόπους εδώ ζούσανε οι παππούδες μου. Από τη μητέρα και τον πατέρα Πόντιος!» λέει με μεγάλη χαρά.
«Και οι δυο γεννήθηκαν στα μέρη του Καυκάσου, ο πατέρας στο Βατούμι της Γεωργίας, ενώ η μητέρα στο Γρόζνι της Τσετσενίας. Οι ρίζες μου είναι στο χωριό Χάσαρα, της Αργυρούπολης του Πόντου. Πάρα πολλοί συγγενείς και συγχωριανοί μου, περάσαν από τον Πόντο στη Ρωσία μεταξύ του 1990 και το 1910.
Οι περισσότεροι κατευθύνθηκαν στο Γκρόζνι , κάποιοι στο Βλαντικαφκάζ και οι άλλη στο Γεσεντουκί, Πιατιγκόρσκ και το Κισλοβότσκ. Η μητέρα μου γεννήθηκε στο Γρόζνι το 1932 και το 1937 γύρισε με τους γονείς της στην Ελλάδα.
Αλλά μετά από τόσα χρόνια, ακόμα παραμένουν εδώ οι απόγονοι μου από το χωρίο Χάσαρα» λέει, ενώ βγάζει φωτογραφία με συγγενή του που βρήκε στο Βλαντικάφράζ.
«Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική»
Στα 30 χρόνια λειτουργίας του Ελληνικού Συλλόγου «Προμηθέας» έγιναν πολλές αλλαγές στη χώρα, η Σοβιετική Ένωση διασπάστηκε, αλλά η Ρωσία, όπως και η περιφέρεια της Βόρειας Οσετίας, συνέχιζαν να δημιουργούν με τους ανθρώπους που ζούσαν σε αυτές και να συνυπάρχουν παρά τις όποιες διαφορές.
Η δασκάλα της ελληνικής γλώσσας, επί 30 χρόνια στο Σχολείο του “Προμηθέας”, η Μπέλα Παρθένοβα – Μιχαηλίδου, γεννήθηκε στην Ελλάδα, στο Βόλο. Οι γονείς της είχαν καταγωγή το Βλαντοικάυκαζ και έφυγαν το 1937 στην Ελλάδα, αλλά γύρισαν πίσω στη Ρωσία το 1952.
«Ήμουν 14 χρόνων, τα ελληνικά είναι η μητρική μου γλώσσα, μια, που μετά στο σπίτι, εδώ στη Ρωσία, μόνο νεοελληνικά μιλούσαμε» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. Την ελληνική γλώσσα στο σχολείο του Συλλόγου «Προμηθέας» μαθαίνουν περίπου 90 παιδιά, και όπως λέει η κυρία Μιχαηλίδου, στα 30 χρόνια της λειτουργίας του Σχολείου, πέρασαν πάρα πολλά ελληνόπουλα αλλά και παιδιά άλλων εθνικοτήτων: Οσέτιοι, Αρμένιοι, Ρώσοι, που μάθανε ελληνικά.
Εκτός του Σχολείου της Ελληνικής Γλώσσας, ο σύλλογος έχει χορευτικά τμήματα και θεατρικό θίασο, όπου μέχρι πρόσφατα ανεβάζαν ελληνικά έργα.
«Το μόνο που φέτος δεν ανεβάσουμε κανένα έργο, γιατί οι ”ηθοποιοί” μας έφυγαν για σπουδές και κάποιοι άλλοι μετανάστεψαν στην Ελλάδα» λέει η Μπέλα Μιχαηλίδου.
Η Ορθοδοξία στην Βόρεια Οσετία
Το υψηλότερο μοναστήρι στη Ρωσία είναι το Μοναστήρι Κοιμήσεως Θεοτόκου της Μητρόπολης του Βλαντικαφκάζ, που βρίσκεται στα βουνά της Βόρειας Οσέτιας, στο χωριό Khidikus, στο φαράγγι Kurtatinsky. Πολλοί Ρώσοι επισκέπτονται τη Μονή για προσκύνημα, αλλά έρχονται και για τουρισμό, με γκρουπ. Η Μονή ανήκει στην πολιτιστική κληρονομιά της Οσετίας. Έχει το αντίγραφο μιας εικόνας της Παναγιάς, που από πολλούς θεωρείται θαυματουργή.
«Το πρωτότυπο χάθηκε» μας λέει ο ηγούμενος, ιερομόναχος Στέφανος ( Dzugkoev), που φιλοξένησε την ελληνική αποστολή στην τραπεζαρία, προσφέροντας ένα ωραίο μοναστηριακό γεύμα. Χαμογελαστός άνθρωπος, μας δέχτηκε σαν αδελφός. Η Αλάνια-Οσετία είναι ένα από τα παλαιότερα λίκνα του Χριστιανισμού.
«Η διδασκαλία του Χριστού στη χώρα μας προήλθε από τους αποστόλους Ανδρέα και Συμεών. Οι πρώτοι Οσέτιοι βαπτίστηκαν ορθόδοξοι το 916» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Ηγούμενος. Χάρη στον Χριστιανισμό, οι Οσέτιοι έχουν αλφάβητο με βάση το ελληνικό αλφάβητο.
«Η Μόνη μας είχε ιδρύθηκε το 19 αιώνα», συνεχίζει ο Ιερομόναχος Στέφανος, «αλλά αρχικά βρισκόταν στο Μπεσλάν, πρόσφατα μεταφέρθηκε σε αυτό το απόμακρο μέρος».
Μας οδηγεί στο ναό της Μονής, που είναι γεμάτος σκαλωσιές: «Όπως βλέπετε, στολίζουμε το Ναό με τις τοιχογραφίες, είναι βυζαντινής σχολής!»
Ένας Έλληνας Οσετιανός
Το ταξίδι μας στη Οσετία ξεκίνησε από την άφιξη στο αεροδρόμιο του Βλαντικαφκάζ, που βρίσκεται στην περιοχή του Μπέσλαν και ονομάζεται«Μπεσλάν». Μας περίμενε ένας νεαρός άνδρας, που συστήθηκε σε άψογα νεοελληνικά:
«Δημήτρης αλλά και Ζαούρ Μπολάτωφ! Είμαι Έλληνας, αλλά είμαι… Οσέτιος!». Στη διαδρομή μίλησε για τη ζωή του.
«Η μητέρα μου- Οσέτια -μετανάστευσε στην Ελλάδα παρέα με φίλους της Έλληνες τα χρόνια της μεγάλης κρίσης της διάλυσης της ΕΣΣΔ, το 1991. Ζούσαμε στο Διδυμότειχο, μετά Αλεξανδρούπολη. Από τα οκτώ χρόνια μου μεγάλωνα στην Ελλάδα, πήγα στο σχολείο, γυμνάσιο και Τεχνικό Λύκειο.
Την ελληνική υπηκοότητα την πήρα το 1915. Η ελληνική γλώσσα είναι η μητρική μου γλώσσα, ενώ τα οσετιανά και τα ρωσικά τα “θυμήθηκα” πρόσφατα, όταν, εξαιτίας τις οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, μετακόμισα (ελπίζω προσωρινά) στο Βλαντικαφκάζ, που εργάζομαι με τον πατέρα μου (σ.σ. οι γονείς του ήταν χωρισμένοι)».
Ο Οσέτιος Δημήτρης ή Ζαούρ Μπολάτωφ, για να μη χάσει την επαφή με το ελληνικό στοιχείο, γράφτηκε στο ελληνικό σύλλογο «Προμηθέας», όπου πλέον είναι ενεργό μέλος. Τελικά που βλέπεις το μέλλον σου; τον ρωτάμε. Και απαντάει χωρίς δεύτερη σκέψη: «στην Ελλάδα! Με περιμένει εκεί ο πεντάχρονος μου γιος!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου