ΣΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
«Χαίρε Κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά Σου»
της Σοφίας Ντρέκου
Ολόλευκος λαμπρός θριαμβευτής, απεσταλμένος του Θεού έρχεται από την ουράνιο πύλη στη μικρή πόλη Ναζαρέτ και με το θείο ασπασμό έφερε στη σεμνή κόρη του Ιωακείμ και της Άννας το συγκλονιστικό μήνυμα «Χαίρε κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά Σου». Οι λόγοι αυτοί οι Αρχαγγελικοί θα μπορούσαν να διατυπωθούν στη δικιά μας γλώσσα, στη γλώσσα την ανθρώπινη ως εξής:
«Χαίρε η πιο χαριτωμένη κόρη. Ο Κύριος ο οποίος σε προίκισε με τόσες χάρες είναι μαζί σου. Έχεις ευλογηθεί όσο καμία άλλη γυναίκα. Θα γεννήσεις, Μαρία ευλογημένη τον, τον Ελευθερωτή! Τον μοναδικό καταλύτη των δεσμών της αμαρτίας! Το φως το αληθινό! Τον Κύριο Ιησού! Θα γίνεις μητέρα του Θεού.»
Χαρμόσυνος και ελπιδοφόρος του αρχάγγελου ο χαιρετισμός, διότι τη χαρά της σωτηρίας αναγγέλλει. Όταν πλέον η κατάσταση της ανθρωπότητας ήταν άθλια και η αμαρτία βασίλευε και φάνηκε να επικρατεί ο διάβολος, τότε ακριβώς ήλθε το πλήρωμα του χρόνου.
Τότε έπρεπε να εξευρεθεί το εκλεκτό εκείνο πρόσωπο, η ευλογημένη μεταξύ των γυναικών κόρη, που θα γινόταν η μητέρα εκείνου, ο οποίος θα συνέτριβε την κεφαλή του αρχέκακου όφη και θα επανέφερε τον αποστάτη άνθρωπο πλησίον στο Θεό. Και βρέθηκε της εκλογής το σκεύος, η προσωποποιημένη αθωότητα, η ταπεινή και απλοϊκή της Ναζαρέτ Μαρία, της δημιουργίας το κόσμημα, του κόσμου η πιο χαριτωμένη, η άσπιλος και αμόλυντη Παρθένα για να γίνει μητέρα του Θεού.
Η κλίμακα η επουράνιος, δι' ης κατέβει ο Θεός. Η γέφυρα η μετάγουσα τους εκ γής προς ουρανόν. Με το αγγελικό αυτό μήνυμα, το μέχρι τότε βυθισμένο στο σκοτάδι της άγνοιας, ανθρώπινο γένος, εγείρεται για να γευθεί τη χαρά της ελπίδας και να βαδίσει στην οδό της σωτηρίας. Συγκλονιστικός ο χαιρετισμός και δίκαια ταράχθηκε η Μαρία. Κανένας άλλος άνθρωπος δεν άκουσε ούτε ποτέ θα ακούσει τέτοιο χαιρετισμό. Είναι ανεπανάληπτος. Μέχρι τότε σε κανένα βιβλίο δεν είχε γραφτεί τέτοια προσφώνηση του ουρανού σε κάτοικο της γής.
Ο Ωριγένης ο Χαλκέντερος σημειώνει: «Είναι παράδοξος, καταπληκτικός και πρωτάκουστος χαιρετισμός. Τέτοιο χαιρετισμό εγώ δεν έχω πουθενά διαβάσει. Κανένας άντρας και καμιά γυναίκα δεν άκουσαν τέτοια προσφώνηση. Ήταν αυτή προορισμένη μόνο για την Παρθένα Μαρία για ''την υψηλοτέρα των ουρανών και καθαρωτέρα λαμπηδόνων ηλιακών''».
Η παρθενία και η σωφροσύνη ως πνευματική εξέλιξη της ανθρωπότητας (Γ. Σωφρόνιος Σαχάρωφ)
Το καύχημα της Ναζαρέτ, η μικρή Μαρία, απόπνεε το άρωμα της βαθύτατης ευσέβειας και αγνότητας, γι' αυτό όταν κλήθηκε στη μεγίστη αποστολή να τεθεί στην υπηρεσία του Θεού στην οποία ουδέποτε κλήθηκε άνθρωπος, αμέσως αιχμαλωτίστηκε και χωρίς κανένα δισταγμό απαντά: «Ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου» και μ' αυτά τα γλυκά λόγια κατέβασε από τον ουρανό στη γή τον Υιό του Θεού και ο άνθρωπος ανέβηκε στους ουρανούς, ενώθηκε με το Θεό και απόκτησε πάλι την αθανασία του. Έχει δίκιο ο υμνωδός όταν ψάλλει:
«Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον και του απ' αιώνος μυστηρίου η φανέρωσις», γιατί πράγματι ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου είναι μέρα πανανθρώπινης σωτηρίας. Με το χαίρε που ο αρχάγγελος Γαβριήλ είπε στην αγνή κόρη της Ναζαρέτ, ο αχώρητος στους ουρανούς, ο αθεώρητος στους θνητούς, ο βασιλιάς των βασιλιάδων «ηυδόκησεν από πολύν αγαθότητα» να κατεβεί στη γη και να σώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία. Έδειξε την τέλεια, την ολοκληρωτική αγάπη στο ανθρώπινο γένος και με το σταυρικό του θάνατο, του χάρισε τη σωτηρία. Μεγάλο θαύμα ο Ευαγγελισμός της παναγίας μας.
Ο προαιώνιος Πατέρας ανοίγει τα σπλάχνα του και μας χαρίζει τον Μονογενή Υιό του. Ο Υιός σαρκώνεται με τη συνεργεία του Παναγίου Πνεύματος. Το Πανάγιο Πνεύμα εισέρχεται στην Παρθένα Μαρία και η Παρθένα Μαρία συλλαμβάνει με άσπορο σύλληψη. Μεγάλο το θαύμα. Το αθάνατο ενώνεται με το θνητό. Το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος παραλαμβάνει την ανθρώπινη φύση. Ο ασώματος, ο άσαρκος και άυλος Θεός, σώμα και σάρκα και ύλη καταδέχτηκε να πάρει.
Το κατάκριμα του Πρωτόπλαστου Αδάμ λύεται και μας δίδεται η χάρη, να αποκτήσουμε και πάλι τον παράδεισο που με την παρακοή χάσαμε. Ο Μονογενής Υιός του Θεού νέος Αδάμ ονομάζεται «ο πρώτος άνθρωπος εκ της γής χοικός, ο δεύτερος εκ του ουρανού καταβάς». Στον παράδεισο ο ψυχοφθόρος διάβολος με το φαρμάκι της απάτης, «έσεσθαι ως Θεοί» εθανάτωσε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Στον Ευαγγελισμό ο αρχάγγελος Γαβριήλ με το χαίρε εκήρυξε τη σωτηρία του ανθρώπου. Στον Παράδεισο η Εύα, για τη μεγάλη της υπερηφάνια, γευόμενη από το ξύλο της γνώσεως, έχασε τη θεία χάρη και άκουσε το «εν λύπαις τέξη τέκνα».
Με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, άνοιξε η λαμπρή πύλη του Παραδείσου και άρχισε το κεφάλαιο της σωτηρίας του ανθρώπου. Γι' αυτό αιώνες τώρα ο χριστιανικός κόσμος ευλαβικά κλίνει το γόνυ στην ταπεινή κόρη της Ναζαρέτ στην Παναγία Μητέρα του Σωτήρα και της προσφέρει ως ευωδιαστό λιβανωτό της αγάπης του τα μύρα. Έχει η Παναγία μας τη μεγαλύτερη χάρη να είναι Παρθένα και μητέρα. Έχει την υψηλότερη τιμή να είναι μητέρα του Θεού και κάθεται δεξιά Του η Βασίλισσα του Ουρανού και της γής καθώς την είδε ο προφήτης «παρέστη η Βασίλισσα εκ δεξιών σου, εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη, πεποικιλμένη».
Έχομε και εμείς οι χριστιανοί τη μεγάλη ευλογία να έχομε την Παρθενομήτωρ Μητέρα μας και μεσίτρια και παρακαλεί τον Υιό της για μας, με τόση αγάπη όση πρέπει να έχουν τα παιδιά από τη μητέρα. Όλοι εμείς, άνθρωποι αμαρτωλοί, ξένοι, άρρωστοι, πικραμένοι, απελπισμένοι μη φοβάστε μην απογοητεύεστε. Έχομε μητέρα μας τη μητέρα του Θεού. Μπορεί οι αμαρτίες μας να είναι πολλές και η οργή του Θεού για μας μεγάλη. Μα ένα δάκρυ, ένας λόγος μια μεσιτεία της Θεοτόκου εξιλεώνει τον Υιό της και Θεό μας. Εξαλείφει τις αμαρτίες μας και σβήνει τη θεία οργή.
«Εν δάκρυον της Μητρός πολλάς διαβολάς εξαλείφει» είπε ο Μ. Αλέξανδρος στον Αντίπατρο όταν μιλούσε για τη μητέρα του την ολυμπιάδα. Μυριοχαριτωμένη κόρη Παρθένα Μαρία, μας δόξασες με τόσες τιμές. Μας τίμησες με τόσες χάριτες. Μαζί με τον αρχαγγελικό ασπασμό δέξου και τον δικό μας ταπεινό ασπασμό.
Γονατιστοί προσκυνούμε τη χάρη σου ζητούμε την προστασία σου και σου λέμε: «Χαίρε Θεόνυμφε Μαριάμ, Βασίλισσα των Αγγέλων. Χαίρε παστάς χρυσοπόρφυρε του ουρανίου Νυμφίου. Χαίρε θυγατέρα του Προαιωνίου Πατρός, στολισμένη με τα άνθη των ουρανίων αρετών, στεφανωμένη με τις ακτίνες της θείας χάριτος, εύσπλαχνε Μαριάμ, παρακαλούμε σε μητέρα του Θεού και μητέρα όλων των χριστιανών, εξιλέωσε τον Υιό σου για μας να αξιωθούμε της βασιλείας σου».
Ακάθιστος Ύμνος: οι Χαιρετισμοί της Θεοτόκου (Πρωτότυπο, Μετάφραση, Ιστορία)
Αληθινές Ιστορίες
Η 25η Μαρτίου 1821
Οι χρόνοι φεύγουν, κυλούν, μα πάντα εκείνη η μέρα
Είναι γραμμένη εκεί ψηλά να λάμπει στον αιθέρα.
Και πραγματικά τίποτε δεν μπορεί να σβήσει από τη μνήμη μας το μεγαλείο και τη δόξα της άγιας αυτής ημέρας. Για μας τους Έλληνες η 25η Μαρτίου είναι μια βαριά κληρονομιά. Είναι το θαύμα της ψυχής μας και μαζί ο Ευαγγελισμός της σωτηρίας μας από το προπατορικό αμάρτημα. Την ημέρα αυτή εορτάζουν αδελφωμένες η θρησκεία μας και η πατρίδα μας. Εορτάζομε όλοι "της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον" μαζί με το λυτρωμό μας από τη μακρόχρονη σκλαβιά της ψυχής μας. «Έχουμε σκόλη η Παναγιά και η Ελλάς μεγάλη η μια τον κρίνο δέχεται, δόξας κλωνάρι η άλλη».
Γονατιστοί οι σκλάβοι μπρος στην ωραία Πύλη της Αγίας Λαύρας με γυμνωμένα τα σπαθιά τους ορκίζονται τη χρυσή αυτή χαραυγή της 25ης Μαρτίου 1821 κάτω από το λάβαρο «Ελευθερία ή Θάνατος» Οι στεριές και οι θάλασσες αντιλαλούν ευθύς μετά τον όρκο τους και τα σπαθιά έλαμψαν στο φως του ήλιου και έδειξαν την αδάμαστη θέληση των Ελλήνων να ελευθερωθούν ή να πεθάνουν. Στα στήθη τους κόχλαζε η εκδίκηση για τα βασανιστήρια και τους εξευτελισμούς τόσων αιώνων πικρής σκλαβιάς.
Ολόκληρο το σκλαβωμένο τότε έθνος μας ξεσηκώθηκε σύσσωμο χωρίς καμιά ξένη βοήθεια και άρχισε να κτυπά αλύπητα τους τυράννους. Έγινε τότε ένας αγώνας σκληρός και άνισος τιτάνιος και πολύνεκρος, γεμάτος ηρωισμούς και κατορθώματα λαμπρά. Ο χορός του Ζαλόγγου, τα Ψαρά, το Μεσολόγγι, το Αρκάδι είναι μερικά από τα φωτεινά αστέρια της δόξας που έλαμψαν και φεγγοβολούν αιώνια από τότε στους ουρανούς της αθανασίας. Οι δάφνες του Μαραθώνα, της Σαλαμίνας, των Θερμοπυλών, των Πλαταιών, ξανάνθισαν πάλι στην Τριπολιτσά, στην Αλαμάνα, στη Γραβιά και στα Δερβενάκια. Ο Μιλτιάδης, ο Λεωνίδας, ο Θεμιστοκλής, έγιναν τότε Κολοκοτρώνης, Διάκος, Ανδρούτσος, Καραϊσκάκης, Παπαφλέσσας και Κανάρης, που σύντριψαν πάλι τους βαρβάρους. Σε λίγο ποτισμένο με το τίμιο αίμα των ηρώων αυτών των γνωστών ή αγνώστων, βλάστησε μέσα από τα ιερά οστά τους το δένδρο της Ελευθερίας. Οι τούρκοι έφυγαν ντροπιασμένοι και η Ελλάδα μας, έμεινε ξανά ελεύθερη.
Η Έξοδος του Μεσολογγίου αέναο παγκόσμιο παράδειγμα ελευθερίας
Η Μάχη στο Λεβίδι η 1η νικηφόρα μάχη των Ελλήνων κατά των Τούρκων
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
Αντάρτες Κρητικοί πολεμούν τους Γερμανούς 20 Μαΐου 1941.
Φωτογραφία από το αρχείο Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού.
Άνοιξη του 1944 βρίσκομαι στο λημέρι Χαμέτι στην υψηλή κορυφή του όρους Δίκτη. Το κρύο είναι πολύ δυνατό ειδικά τη νύχτα, δεν μπορείς να υποφέρεις. Αλλά όλοι μας είμεθα συνηθισμένοι. Όταν βραδιάσει πίσω από μεγάλους βράχους που να κόβει το ρεύμα του αέρα και πολλά θυμάρια κάτω για στρώμα και συνήθως κάτω από κανένα μεγάλο κλαδί, εκεί δεν έχει δάσος το βουνό είναι σχεδόν σπανό αλλά με βράχια μεγάλα και όρθια. Δύσκολα μας βλέπουν από μακριά, διότι καλυβόμαστε. Εκεί κοιμόμαστε τη νύχτα, ακόμα και όταν βρέχει προφυλαγμένοι από τα βράχια.
Όπως έχω ξαναπεί η θέα από κεί είναι απεριόριστη, τα τοπία που βλέπεις θαυμάσια. Σαν να πετάς με αεροπλάνο. Λίγο παραπάνω είναι η πιο ψηλή κορυφή της Δίκτης οι Μαδάρες. Εκεί έχω πάει ως σύνδεσμος, η αποστολή μου είναι να πάρω μια ομάδα από ενόπλους και να κατέβουμε πιο χαμηλά στην περιφέρεια της Νεάπολης. Δύσκολα πράγματα. Στο Δράσι είναι καταυλισμός των Γερμανών και αποθήκες με βενζίνες. Όλος ο κάμπος του Μεραμβέλλου είναι γεμάτος καταυλισμούς και αποθήκες πυρομαχικών, όπως και στα Λακώνια, όπου υπήρχε μεγάλος καταυλισμός και βέβαια στο Οροπέδιο Λασιθίου. Εμείς πρέπει να έλθομε πάνω από την Νεάπολη, έτσι είναι το πρόγραμμα.
Όλοι εμείς που υπηρετούμε ως ένοπλοι έχουμε μεγάλη ευλυγισία, μέρα νύχτα περπάτημα δεν μας νοιάζει και στα δύσβατα σημεία από ένστικτα και συνήθεια πετιόμαστε από βράχο σε βράχο. Πριν να νυχτώσει αφού προηγουμένως έχουμε ελέγξει όλα τα σημεία με κιάλια κατεβήκαμε στον κάμπο του Καθαρού, είχε αρχίσει να νυχτώνει αλλά τα μάτια μας έχουν συνηθίσει στο σκοτάδι, γιατί τις περισσότερες μετακινήσεις τις κάνουμε νύχτα. Εγώ προχωρώ μπροστά και σε μικρή απόσταση ακολουθούν οι άλλοι, ίσα ίσα που να μην χανόμαστε ο ένας από τον άλλο, είμαστε 7 άτομα.
Όλοι προσπαθούμε να μην κάνουμε θόρυβο, έχουμε προηγουμένως βγάλει σύνθημα παρασύνθημα και σε περίπτωση ενέδρας σε πιο σημείο θα βρεθούμε, όπως και το μέρος συναντήσεως σε περίπτωση που δεν μπορούμε να κρατήσουμε σε μια συμπλοκή. Ο ένας παρακολουθεί τον άλλο και σε περίπτωση που δεν βλέπουμε τον επόμενό ή τον προηγούμενό μας, σιγανεύομε για να μην αλαργάρομε.
Παίρνομε μονοπάτια που παίρνουν οι βοσκοί και καμιά φορά δεν τα βλέπουμε. Έχουμε όμως καλό προσανατολισμό και ξέρουμε που βρισκόμαστε. Σε δύο σημεία κάναμε στάση σε σημεία που να μην κινδυνεύομε, τσιγάρο δεν άναψε κανείς, το φως είναι επικίνδυνο. Περίπου τα μεσάνυχτα περνούμε απέξω από το χωριό Τάπες και κατευθυνόμαστε δυτικά προς το χωριό Αρκουδά, πριν από το χωριό υπάρχει στα βράχια στους γκρεμούς μια σπηλιά, εκεί θα καθίσουμε την υπόλοιπη νύχτα και δύο μέρες.
Ο δρόμος τώρα είναι καλός από το ένα χωριό στο άλλο. Περίπου μια ώρα μετά τα μεσάνυχτα φτάσαμε στην τοποθεσία Σπήλιος πιο πάνω από το χωριό Αρκουδά, νότια ανατολικά, εβγάλαμε σκοπό και ξαπλώσαμε για ανάπαυση. Όταν ξημέρωσε εγώ κατέβηκα στο χωριό και πήγα στο σπίτι του συναγωνιστή Γιώργη Γαλανάκη και του είπα να ετοιμάσει φαγητό για 6 άτομα και έφυγα για τη Νεάπολη για να ετοιμάσουμε το μέρος που θα μείνουν οι άνδρες. Έδωσα την είδηση στους υπευθύνους στη Νεάπολη και ετοιμαζόμαστε να βρούμε το κατάλληλο μέρος. Προηγουμένως είχαμε πάρει απόφαση για την οροσειρά Καβαλαρά.
Τα κορίτσια της Νεάπολης θα αναλάβουν να ετοιμάζουν φαγητό και εγώ θα το μεταφέρω στο καινούριο λημέρι για όσες μέρες μείνουν. Λέω καινούριο λημέρι γιατί από τώρα και πέρα συχνά θα κατεβαίνουν και θα μένουν εκεί, γιατί το μέρος είναι δύσβατο και χωρίς προδοσία δεν το βρίσκεις. Εγώ πήγα στο Νίσπητα και πήρα τον εξάδελφό μου το Γρηγόρη οργανωμένο στο ΕΑΜ και βγήκαμε στη κορυφή στην μάντρα του Πατεράκη ή Πεζούλη κουβεντιάσαμε που είναι το πιο κατάλληλο μέρος για λημέρι.
Ο Γιώργης είναι και αυτός στο ΕΑΜ και επειδή έχει τα ζώα σε όλη την έκταση της οροσειράς ξέρει τα μέρη καλύτερα από μας αλλά και συγχρόνως θα φυλάει για καμιά κίνηση ή ότι άλλο χρειαστεί. Βρήκαμε το πιο κατάλληλο μέρος πίσω από το πιο ψηλό σημείο της οροσειράς με μεγάλα όρθια βράχια, αρκετή βλάστηση και μεγάλους Πρίνους που δυστυχώς τώρα δεν υπάρχουν. Η τοποθεσία αυτή δεν έχει σχέση με το λημέρι που δημιουργήθηκε αργότερα στον Άγιο Σπυρίδωνα απέναντι από το Βραχάσι.
Όταν μείναμε σύμφωνοι για την τοποθεσία και κάτι άλλες λεπτομέρειες επέστρεψα στη Νεάπολη. Την επομένη ήλθε από το χωριό Αρκουδάς σύνδεσμος και του δώσαμε οδηγίες ότι την επομένη τα μεσάνυχτα ένας οδηγός από το χωριό θα οδηγήσει την ένοπλη ομάδα ανατολικά από τον Προφήτη Ηλία που υπάρχει μονοπάτι που έρχεται από το χωριό.
Εκεί θα περιμέναμε εμείς να αναλάβομε από κει και πέρα. Αυτό είναι το πιο δύσκολο σημείο, είναι κοντά στο χωριό Βρύσες που μένουν Γερμανοί και στον κάμπο είναι οι βενζίνες. Για τη μετακίνηση από τον Προφήτη Ηλία στο λημέρι ανέλαβε ο ίδιος ο Γιώργης Πατεράκης αυτός που όπως είπα ξέρει σπιθαμή προς σπιθαμή τα κατατόπια. Την επομένη ο Γιώργης εγώ και ο Γρηγόρης περιμέναμε στην τοποθεσία που έχουμε πει, όταν ακούμε ποδοβολητά, ζυγώνοντας διακρίναμε τους άνδρες, μπροστά ο σύνδεσμος από τον Αρκουδά και πίσω ο ένας μετά τον άλλο σε απόσταση. Δώσαμε σύνθημα, παρασύνθημα και μετά από πέντε λεπτά ξεκούραση, προχωρούμε με μεγάλη προσοχή.
Το χωριό είναι δίπλα μας, οι σκύλοι του χωριού έχουν χαλάσει τον κόσμο με τα γαυγίσματά τους, εμείς προχωρούμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε μην πάρουν χαμπάρι οι Γερμανοί. Απομακρυνθήκαμε από το χωριό και σε μια ώρα περίπου ήμαστε στην τοποθεσία που διαλέξαμε για λημέρι. Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα καθόλου και ξημερώματα βρίσκομαι στο σπίτι μου, πλύθηκα λίγο να μην φαίνομαι ξενύχτης και ενημερώνω τους υπεύθυνους.
Φαγητό ετοιμάζουν οι κοπέλες της ΕΠΟΝ στο σπίτι του Κωστή του Λουμπούνη, εγώ βρίσκομαι εκεί για να πάρω το φαγητό που φτιάχνουν. Μέσα σε ένα ανοιχτό γκαζοτενεκέ ταιριάζω το ζεστό φαγητό και τα άλλα είδη, τα βάζω σε ένα τσουβάλι και φεύγω για το λημέρι, περίπου μία ώρα μετά είμαι στον προορισμό μου και κάθε μέρα επαναλαμβάνω το ίδιο για όσες μέρες μένουν εδώ. Επικεφαλής της ομάδας είναι ο Καπετάνιος Δ. Παπάς, ορισμένα βράδια έρχεται στην Νεάπολη που γίνεται συνεδρίαση με τα στελέχη του ΕΑΜ. Περίπου μια βδομάδα έμειναν εκεί και μετά έφυγαν μέσο Οροπεδίου Λασιθίου. Το λημέρι το χρησιμοποιούσαμε από τότε και στο εξής συχνά όπως και ο σπήλιος στον Αρκουδά. Το χωριό Αρκουδάς έχει μετονομαστεί τώρα Ανδριανός. Από το λημέρι μάς οδήγησε ο Γιώργης μέσο Λαγκάδας και πήγαμε στα απέναντι βουνά των Ποτάμων, από κει μας οδήγησαν σύνδεσμοι μέχρι την Αλόιδα.
Όλη αυτή τη διαδρομή την κάναμε δύο νύχτες, μια μέρα μείναμε επάνω από το χωριό έξω Ποτάμοι μέσα στους πυκνούς πρίνους. Οι κτηνοτρόφοι της περιοχής μας έδωσαν πάντοτε μεγάλη βοήθεια με κίνδυνο της ζωής τους. Κάθε τόσο φεύγουν από το λημέρι Ομάδες, Αποσπάσματα στα ορεινά χωριά κάνοντας συνεδριάσεις και ενθαρρύνοντας τους πολίτες. Τα χωριά οργανώνονται με μεγάλο ενθουσιασμό, οι κάτοικοι προσχωρούν στις γραμμές και προσφέρουν τον εαυτό τους και ότι άλλο μπορούν. Οι Γερμανοί υποχωρούν σε όλα τα μέτωπα, τον πόλεμο τον έχουν χάσει, οι πρώτες ακτίνες του ήλιου της λευτεριάς έχουν φανεί στον ορίζοντα, οι Έλληνες το ξέρουν και αγωνίζονται με κάθε τρόπο να το αποδείξουν κλέβοντας αποθήκες τροφίμων και πυρομαχικών, κλέβουν όπλα και σαμποτάρουν κάθε τι που βοηθά τον κατακτητή.
Οι εθελοντές που κατατάσσονται στις γραμμές του ΕΛΑΣ κάθε τόσο ενισχύουν τον αγώνα ένα αγώνα ένοπλο που εάν χρειαστεί θα κάναμε. Στα χωριά και στις πόλεις ο εφεδρικός ΕΛΑΣ διοργανώνεται σε ομάδες παίρνοντας πολλές φορές μέρος όπως για φρούρηση μιας συγκέντρωσης ένα σαμποτάζ, για αρπαγή αποθηκών των γερμανών που αρκετές έχουν αδειάσει, στη Νεάπολη και τα χωριά συγκεντρώσεις όπλων και πυρομαχικών που εξοπλίζονται οι ομάδες και άλλα όπλα και πυρομαχικά φεύγουν για τα λημέρια. Όλοι οι οργανωμένοι δουλεύουν για την οργάνωση και τη λευτεριά, αλλά και αυτοί που δεν έχουν οργανωθεί βοηθούν νοιώθοντας ότι κάνουν κάτι που έχουν υποχρέωση για να βοηθήσουν τον σκλαβωμένο ετούτο τόπο. Θα σας πω ένα παράδειγμα που εγώ ο ίδιος είδα με τα μάτια μου.
Τέλος Αυγούστου 1944 εγώ και δύο άλλοι συναγωνιστές έχουμε κατέβει στο Οροπέδιο Καθαρού, ένας από την Κριτσά οργανωμένος στο ΕΑΜ, εγώ που τον γνωρίζω έρχεται κοντά μας έχοντας μαζί του και ένα άλλο άτομο, ένα ψηλό παλικάρι που στον ώμο του έχει περασμένο ένα όπλο Ιταλικής προέλευσης ένα κοντό πολεμικό όπλο. Ο γνωστός μου, μου λέει ότι τον είδε και όταν τον πλησίασε του είπε ότι θέλει να βρει τους αντάρτες να μείνει μαζί τους, δεν χρειάστηκε να πάει στο λημέρι αφού εμείς είμεθα εκεί, τον είδα να κλαίει και να πέφτει επάνω μου και να με φιλάει, εγώ τον ψυχολόγησα για καλόκαρδο και αγαθό άτομο, αυτό που έκανε το πίστευε, «αδελφέ μου μου λέει, θέλω να πάω στα αδέλφια μου», τον πήραμε μαζί μας και πήγαμε στο λημέρι, του είπαμε ότι είναι δύσκολο και έχουμε πολλούς κινδύνους, ήταν από τα Κρυά Σητείας, από τότε τον είχα μαζί μου σε όποια αποστολή πήγαινα, ήθελε να έρχεται πάντα, ήταν δίπλα μου όταν μπήκαμε στο Ηράκλειο, αλλά και στα Χανιά, μας ακολούθησε μέχρι τέλος που παραδώσαμε τα όπλα, έκτοτε χωρίσαμε στο Ηράκλειο, δεν τον ξαναβρήκα αν και τον έχω αναζητήσει πολλές φορές, ένας αγνός πατριώτης που το απέδειξε και όταν κτυπηθήκαμε στα Χανιά με τους Γερμανούς στη Μάχη της Παναγιάς!
Παραπομπές
3. Ιστορίες από την Αντίσταση - Του Εμμανουήλ Φρουδάκη
1. Στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου - Πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Βλαχάκη
2. Η 25η Μαρτίου 1821 - Γεώργιος Στεφανάκης [Απόφοιτος Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής]3. Ιστορίες από την Αντίσταση - Του Εμμανουήλ Φρουδάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου