Θέα από το Μπαλκόνι - Νυχτερινός Στοχασμός του Φωτός και της Ψυχής

🎨 Πίνακας «Balcony View» (Θέα από το Μπαλκόνι) της Γιαπωνέζας ζωγράφου 

Καόρου Γιαμάντα (Kaoru Yamada) μια νυχτερινή θέα πόλης κάτω από το φως του φεγγαριού.

Ποίηση και ζωή στο όριο του ονείρου και της πραγματικότητας· μια υπαρξιακή, κοινωνική και ερωτική αναπνοή κάτω από το φως του φεγγαριού.

Υπάρχουν στιγμές που η νύχτα μάς επιστρέφει στη σιωπή του εαυτού μας. Το φεγγάρι, μέσα από το παράθυρο, φωτίζει όχι μόνο τους δρόμους αλλά και τις εσωτερικές διαδρομές της ψυχής. Με αφορμή έναν στοχασμό πάνω στην ύπαρξη, την κοινωνική αποξένωση και τον έρωτα... εκεί όπου ο άνθρωπος στέκεται ανάμεσα στο φως και στη σκιά, στο μέσα και στο έξω, στο είναι και στο ονειρεύεσθαι.

🟦 Θέα από το Μπαλκόνι

Κάθε παράθυρο είναι ένα βλέμμα προς τον κόσμο· ένα βλέμμα που γνωρίζει πως το φεγγάρι δεν φωτίζει μόνο τους δρόμους, αλλά και τις σιωπές μέσα μας.

Οι ταράτσες κοιμούνται κάτω από το φως του, μα τα παράθυρα μένουν αναμμένα... σαν ψυχές που δεν έμαθαν να ξεκουράζονται. Είναι οι άνθρωποι που ονειρεύονται με μάτια ανοιχτά, εκείνοι που αρνούνται να παραδοθούν στη λήθη της ρουτίνας.

Εκεί, το ανοιχτό μπαλκόνι, γεννιέται η λεπτή ισορροπία της ύπαρξης: γίνεται σύνορο και γέφυρα μαζί... ένα όριο ανάμεσα στο μέσα και στο έξω, στην ασφάλεια του ιδιωτικού και στο κάλεσμα του κόσμου. Η πόλη, με τα φώτα της, μοιάζει να αναπνέει αργά· κάθε παράθυρο μια μικρή καρδιά που πάλλεται στον ρυθμό της νύχτας.

Εκεί, στην αιώρηση του φωτός, η ύπαρξη ψιθυρίζει τον πιο απλό της πόθο, να αγαπήσει και να αγαπηθεί, να αγγίξει χωρίς να χαθεί. Γιατί ο έρωτας, όπως και το φως, δεν ανήκει σε κανέναν· αντανακλάται απλώς πάνω στα πρόσωπα που τον δέχονται.

Ίσως αυτό να ’ναι τελικά το νόημα της νύχτας·
να μας θυμίζει πως ακόμη κι όταν όλα μοιάζουν ακίνητα,
το φως ταξιδεύει. Και η ψυχή, κουρασμένη αλλά άγρυπνη,
ανασαίνει μαζί με την πόλη που δεν κοιμάται,
αναζητώντας εκείνον τον ήσυχο τόπο
όπου η μοναξιά γίνεται συντροφιά.

Η νύχτα, με το φως της και τις σιωπές της, γίνεται καθρέφτης του ανθρώπου. Όταν κοιτάζεις έξω από το μπαλκόνι, κοιτάζεις πάντα και μέσα σου. Το φως που ταξιδεύει πάνω από την πόλη είναι το ίδιο φως που αντιστέκεται μέσα στην ψυχή· εκείνο που δεν σβήνει ποτέ, ακόμη κι όταν όλα σκοτεινιάζουν.

✍🏻 Σοφία Ντρέκου


Περισσότερα Θέματα: Σ. Ντρέκου, Στοχασμοί,
Λογοτεχνία-Ποίηση, FaceBook






Οι Αναγνώστες σχολιάζουν στο Facebook

Sophia Drekou 7 Οκτωβρίου στις 11:38 μ.μ.
Nicholas Michaloliakos Ν.Ι.Μιχαλολιάκος

Υπέροχος πίνακας ! Συγχαρητήρια Σοφία για τις επιλογές σου !

Sophia Drekou: Nicholas, οι πίνακες είναι για μένα σαν μικρές προσευχές μέσα στο φως· σαν σιωπηλά ποιήματα που συνεχίζουν όσα δεν χωρούν στις λέξεις. Χαίρομαι που στάθηκες σε αυτόν... κάθε ματιά που τον νιώθει, τον ολοκληρώνει.