Παράνομα αλυσοδεμένοι άνθρωποι με ψυχικές διαταραχές [εικόνες κ βίντεο]


Εργασία, έρευνα Σοφία Ντρέκου

ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΑ-ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΑ: Άνθρωποι στοιβαγμένοι σαν ζώα.
Οι απίστευτες εικόνες από ψυχικά ασθενείς στην Ινδονησία

Η λέξη Pasung χρησιμοποιείται στην Ινδονησία προκειμένου να περιγράψει τους ανθρώπους που βρίσκονται υπό περιορισμό.

Από τον Ιανουάριο του 2011 έως τα τέλη του 2012, η φωτογράφος που εργάζεται για λογαριασμό των Times, Andrea Star Reesse, βρέθηκε στην ασιατική αυτή χώρα και κατέγραψε με το φακό της απίστευτες εικόνες από πνευματικά ασθενείς ανθρώπους που κρατούνται σε ψυχιατρεία, νοσοκομεία αλλά και σπίτια. Δηλαδή όσους βρίσκονται υπό το «καθεστώς» Pasung.


Αρκετοί από αυτούς, όπως σημειώνει η ίδια η φωτογράφος, δεν έχουν εξεταστεί ποτέ από ψυχιάτρους, ούτε έχει γίνει φυσικά διάγνωση για την κατάστασή τους.


Σύμφωνα με διφορούμενα, όπως αποκαλύπτει Reesse στοιχεία από την κυβέρνηση της Ινδονησίας, στη χώρα δραστηριοποιούνται περί τους 600 με 800 ψυχιάτρους, το 50% των οποίων εργάζεται στην Τζακάρτα, την πρωτεύουσα της χώρας. Μάλιστα εξαιτίας των ελλείψεων σε φαρμακευτικό υλικό κάθε ψυχίατρος δικαιούται να χορηγεί ελάχιστες συνταγές ενώ ο ασθενής μπορεί να χρειαστεί να περιμένει μέχρι και μήνες για να έχει πρόσβαση στα φάρμακα.[1]


Ινδονησία: «Η ζωή στην κόλαση», για τους ψυχικά πάσχοντες

Ο Saepudin ήταν αλυσοδεμένος (pasung) για 9 χρόνια.
Ζούσε απομονωμένος στο πίσω δωμάτιο του σπιτιού
της οικογένειάς του, στη Δυτική Ιάβα. 
Τα πόδια του ατρόφησαν λόγω της αχρησίας.

Είδα πριν λίγες μέρες εδώ το φωτογραφικό, το φριχτό φωτογραφικό υλικό, απ’ την Ινδονησία που αφορά ανθρώπους με ψυχικές διαταραχές κι αποφάσισα να ψάξω περισσότερο το θέμα για να ενημερωθούμε όλοι. Τέτοιες εικόνες δυστυχώς έχω δει ξανά, αλλά απ’ την άλλη θυμάμαι και τις άψογες σχεδόν συνθήκες που επικρατούσαν στο ψυχιατρείο της Chiang Mai στο Βορά της Ταϋλάνδης. Και το αναφέρω γιατί δεν πρέπει να θεωρήσουμε πως σε όλη την Ασία έτσι έχουν τα πράγματα.


Στην Ινδονησία βέβαια, η Andrea Star Reese, αυτές τις εικόνες αντίκρυσε και κατέγραψε με το φακό της, από τον Ιανουάριο 2011 μέχρι το τέλος του 2012. Κι ένα απ’ τα πρώτα πράγματα που εξηγεί στις συνεντεύξεις της είναι ο όρος pasung. Μ’ αυτόν στη συγκεκριμένη χώρα, εννοούν τα δεσμά, αλλά και τον περιορισμό, το να κλειδωθεί δηλαδή ένα άτομο σ’ ένα χώρο, σ’ ένα υπόστεγο, να δεθεί σ’ έναν πάσαλο ζώου κτλ. Τις καθηλώσεις δηλαδή παντός είδους και την απομόνωση, όπως θα λέγαμε εμείς.


Σε pasung καταφεύγουν οι οικογένειες που ένα μέλος τους πάσχει ψυχικά για οικονομικούς λόγους, καθώς πολλές φορές ακόμη και το 
κόστος μεταφοράς του σε κάποιο ψυχιατρικό νοσοκομείο είναι δυσβάσταχτο. Αλλά το κάνουν επειδή φοβούνται τη λήψη φαρμακευτικής αγωγής μιας και κάποιοι συγγενείς τους χειροτέρευσαν μετά τη χορήγηση ψυχοφαρμάκων, ανησυχούν για τον κίνδυνο εθισμού τους, δεν κατανοούν την ανάγκη για δια βίου λήψη κ.α. Βεβαίως το κάνουν παράλληλα και για ν’ αποφύγουν το στίγμα στην κοινότητα, με την πεποίθηση πως έτσι προστατεύουν τόσο την οικογένεια όσο και το ίδιο το άτομο. Σε καμία περίπτωση δεν αισθάνονται πως κάνουν κάτι λάθος, μιας και ανέκαθεν σε τέτοιες λύσεις κατέφευγαν.

Το θέμα είναι όμως, πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βλέπετε στις φωτογραφίες κι άλλοι πάμπολλοι, δεν έχουν διαγνωστεί επισήμως, δεν έχουν επισκεφτεί ποτέ ψυχίατρο. Κανείς δηλαδή δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα πως όντως έχουν κάποια ψυχική διαταραχή. Κι έτσι το pasung, που απαγορεύτηκε το 1977, αποτελεί παρ’ όλα αυτά, τον παραδοσιακό τρόπο αντίδρασης των μικρών ως επί το πλείστον κοινωνιών, έναντι στην υποψία ύπαρξης ψυχικής διαταραχής.

Οι σαμάνοι, που είναι η φτηνή επιλογή σ’ αυτή τη χώρα, συνδέουν συνήθως τις συμπεριφορές όσων θεωρούνται διαταραγμένοι με πνευματική κατοχή από κάποιο πνεύμα, με μαγεία, τους αντιμετωπίζουν με ξόρκια κτλ.


Η Yayasin, άρχισε να έχει παραισθήσεις όταν ήταν 15 ετών. 
Η οικογένειά της πλήρωσε για να έχει ένα κρεβάτι 
και να λάβει ένα είδος πνευματικής θεραπείας, 
βασισμένης στον ισλαμισμό. 
Ζούσε στο ίδρυμα Bina Lestari Foundation, 
στην Κεντρική Ιάβα, για αρκετά χρόνια.

Χιλιάδες άνθρωποι υποφέρουν αλυσοδεμένοι 
σε «κλουβιά» στην ισλαμική Ινδονησία

Στην 
Ινδονησία, που έχει πληθυσμό 250 εκατομμύρια ανθρώπους, υπάρχουν μόνο 600 ως 800 περίπου ψυχίατροι, οι μισοί εκ των οποίων βρίσκονται στην Ιάβα κι οι υπόλοιποι στην Τζακάρτα. Κάποιοι εξ’ αυτών μονίμως κάνουν την ίδια διάγνωση και δίνουν την ίδια συνταγή. Ακόμη κι έτσι όμως, η συνταγογραφούμενη αγωγή, μπορεί να μην εκτελεστεί για μήνες, λόγω των ελλείψεων ή επειδή κοστίζει εξαιρετικά ακριβά.

Τα 48 ψυχιατρεία της χώρας (περισσότερα απ’ τα μισά βρίσκονται σε μόλις 4 απ’ τις 34 επαρχίες, σύμφωνα με την WHO) τα εποπτεύει το αντίστοιχο υπουργείο Υγείας αλλά τα «καταφύγια» (στα οποία γίνεται pasung) αποτελούν ευθύνη ξεχωριστού τμήματος. Μέρος των ‘θεραπειών” εκεί είναι τα επώδυνα μασάζ (ως αποτέλεσμά τους προκαλούνται μώλωπες στα σώματα των πασχόντων) ή η απαγγελία στο αυτί στίχων απ’ το Κοράνι, η κατάποση φυτικών ροφημάτων κ.α..


Διαπιστώθηκε μάλιστα πως σχετικά εύκολα, μπορεί να κρατηθεί ένας άνθρωπος σε ένα τέτοιο «καταφύγιο», ένα ίδρυμα δηλαδή, χωρίς τη θέλησή του. Ο προϋπολογισμός για την υγεία το 2015 ήταν 1,5% και υπολογίζεται πως το 90% των ανθρώπων που επιθυμούν να έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες ψυχικής υγείας, δεν μπορούν να την έχουν.


Όπως έχει πει η Andrea Star Reese, το χειρότερο είναι πως αυτοί οι άνθρωποι που βλέπουμε στις φωτογραφίες και το video, δεν γνωρίζουν καν πως μπορούν να γίνουν καλύτερα. Υφίστανται στωικά τη μοίρα τους. Η ίδια ελπίζει ότι γνωστοποιώντας την κατάσταση θα αυξηθεί η ευαισθητοποίηση και θα βοηθήσει (τόσο η σειρά αυτή φωτογραφιών, όσο και το ντοκιμαντέρ Disorder) να υπάρξει μια θετική αλλαγή προς την κατεύθυνση της τρέχουσας φροντίδας ψυχικής υγείας στη χώρα.

Και τι γίνονται λοιπόν σήμερα αυτοί οι άνθρωποι; Η οργάνωση Human Rights Watch, αναφέρει σε μια έκθεση 74 σελίδων που δημοσιεύτηκε μόλις χτες με τίτλο «Η ζωή στην κόλαση», πως μένουν για εξαιρετικά μεγάλα διαστήματα κλειδωμένοι και καθηλωμένοι (κάποιοι για 15 ολόκληρα χρόνια), απομονωμένοι (σε κάποιες περιπτώσεις για να τιμωρηθούν με ποικίλες αφορμές), ζουν σε εξαιρετικά ανθυγιεινές συνθήκες (τρώνε, κοιμούνται, ουρούν κι αφοδεύουν στο ίδιο μέρος), υφίστανται σωματική και σεξουαλική βία, υπόκεινται σε υποχρεωτική θεραπεία (συμπεριλαμβανομένου του ηλεκτροσόκ που όπως διαπιστώθηκε σε τρία απ’ τα έξι ψυχιατρικά νοσοκομεία γίνεται χωρίς αναισθησία και χωρίς τη συγκατάθεση του ασθενή), αναγκάζονται να δεχτούν αντισύλληψη κ.α. Πόσοι είναι; 18.800, όπως υπολογίζεται.
Η σπανιότητα των κατάλληλων δομών και η ύπαρξη υπηρεσιών που συχνά αγνοούν τα βασικά δικαιώματα των ατόμων με ψυχοκοινωνικά προβλήματα άλλοτε συνέβαλε κι άλλοτε προκάλεσε τη βία εναντίον τους.

Η περί ου ο λόγος οργάνωση, πήρε συνέντευξη από 72 άτομα (συμπεριλήφθησαν και παιδιά), μίλησε με οικογένειες, φροντιστές, προσωπικό «καταφυγίων», επαγγελματίες ψυχικής υγείας, κυβερνητικούς αξιωματούχους και κάνει λόγο για 57.000 ανθρώπους που μια φορά έστω στη ζωή τους περιορίστηκαν με αλυσίδα σε κλειστό χώρο.


Τι μπορεί να γίνει τελικά γι’ αυτούς; Το 2014, το Κοινοβούλιο της Ινδονησίας ψήφισε το νόμο για την Ψυχική Υγεία ώστε να βελτιωθεί το επίπεδο των αντίστοιχων υπηρεσιών στη χώρα, αλλά ακόμη δεν έχουν υπάρξει θεαματικές αλλαγές. Τον επόμενο μήνα, ο Πρόεδρος της χώρας, Joko Widodo, αναμένεται να υπογράψει τη συμφωνία για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία, που αποσκοπεί στην προστασία και την προώθηση των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρίες. Η κυβέρνηση πήρε επίσης σειρά μέτρων για την απελευθέρωσή όσων παραμένουν σε pasung, αλλά καθώς η χώρα έχει μεγάλες απομονωμένες περιοχές όπου ο έλεγχος είναι δύσκολος, πολλοί εξακολουθούν να βρίσκονται κάπου καθηλωμένοι και περιορισμένοι.


Κι εμείς; Μπορούμε να κάνουμε κάτι; Αυτές τις μέρες λοιπόν, τρέχει μια σχετική καμπάνια σε διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για το θέμα, για την οποία μπορείτε να ενημερωθείτε εδώ. Δεν ξέρω αν θα έχει αποτέλεσμα, δυστυχώς είμαι εξαιρετικά επιφυλακτική όταν βλέπω παρόμοιες κινήσεις παρά το ότι αναγνωρίζω τις καλές προθέσεις που τις υπαγορεύουν, αλλά απ’ την άλλη, αν δεν προσπαθήσουμε έστω να ενημερώσουμε για την κατάσταση που επικρατεί σ’ αυτή τη χώρα, σίγουρα δεν θ’ αλλάξει και κάτι. Και μ’ αυτή τη σκέψη και πολλές ακόμη που δεν αναλύονται όταν βλέπεις τέτοια video και τέτοιες φωτογραφίες.[2]


Οι ψυχικές ασθένειες αποτελούν θέμα ταμπού στην Ινδονησία.


Ανησυχώντας για τη δεινή θέση των ανθρώπων με ψυχικά νοσήματα και τις άθλιες συνθήκες στις οποίες ζουν έγκλειστοι, ο φωτορεπόρτερ Andrea Star Reese πέρασε ένα χρόνο, από το 2011 έως το 2012, καταγράφοντας με τον φακό και την κάμερά του τον τρόπο λειτουργίας των ψυχιατρικών ιδρυμάτων της χώρας. Το σοκαριστικό υλικό παρουσιάσθηκε μέσα από το ντοκιμαντέρ "Disorder" (Διαταραχή) το 2013. (εδώ)

Saimun ha vissuto con una gamba incastrata in una morsa di legno per cinque anni










Χιλιάδες άνθρωποι υποφέρουν αλυσοδεμένοι 
σε «κλουβιά» στην ισλαμική Ινδονησία


Συγκλονίζουν οι εικόνες αλυσοδεμένων ανθρώπων που αναγκάζονται να ουρούν και να τρώνε κλειδωμένοι σε ένα μικρό δωμάτιο, σύμφωνα με το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην ισλαμική Ινδονησία. Όπως μεταδίδει η βρετανική εφημερίδα «Guardian», 40 χρόνια μετά την απαγόρευση της πρακτικής των δεσμών σε άτομα με ψυχικές ασθένειες, χιλιάδες εξακολουθούν να ζουν αλυσοδεμένοι ή κλειδωμένοι σε ιδρύματα, ευάλωτοι στις κακοποιήσεις, σύμφωνα με νέα έκθεση.

Παρότι 
το pasung απαγορεύτηκε το 1977, υπομένοντας τον στιγματισμό και την χρόνια έλλειψη φροντίδας ψυχικής υγείας, η χρήση του εξακολουθεί να είναι διαδεδομένη. Οι άνθρωποι που υποβάλλονται σε pasung έχουν δεμένα τα πόδια τους με αλυσίδες ή ξύλα βασανισμού για ώρες, ημέρες, μήνες ή και χρόνια, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που αναγκάζονται να μένουν έξω, γυμνοί και ανίκανοι να πλυθούν.Περισσότεροι από 57.000 άνθρωποι έχουν υποστεί pasung τουλάχιστον μία φορά, ενώ υπολογίζεται ότι σήμερα υπάρχουν περίπου 18.800 αλυσοδεμένοι ή κλειδωμένοι. Δείτε:





Εικόνες φρίκης από τα ψυχιατρεία-κολαστήρια της Ινδονησίας 


Τραγικές εικόνες αλυσοδεμένων ανθρώπων που αναγκάζονται να ουρούν και να τρώνε κλειδωμένοι σε ένα μικρό δωμάτιο για ημέρες μήνες ή ακόμη και χρόνια, ξεχασμένοι ακόμη και από τον Θεό, διαπίστωσε το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Ινδονησία.


Σαράντα χρόνια μετά την απαγόρευση της πρακτικής των δεσμών σε άτομα με ψυχικές ασθένειες, σχεδόν 19.000 εξακολουθούν να ζουν αλυσοδεμένοι ή κλειδωμένοι σε ιδρύματα, ευάλωτοι στις κακοποιήσεις, σύμφωνα με νέα έκθεση του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.


Η μελέτη αναφέρει ότι αν και τα δεσμά ή ο περιορισμός των ατόμων με ψυχοκοινωνικά προβλήματα – απαγορεύτηκε το 1977, υπομένοντας τον στιγματισμό και την χρόνια έλλειψη φροντίδας ψυχικής υγείας, η χρήση του εξακολουθεί να είναι διαδεδομένη.


Ακόμη αναφέρει πως η Ινδονησία, μία χώρα 250 εκατομμυρίων ανθρώπων, έχει μόνο 800 ψυχιάτρους και 48 ψυχιατρικά νοσοκομεία, εκ των οποίων πάνω από τα μισά σε μόλις τέσσερις από τις 34 επαρχίες της.


«Τα δεσμά των ατόμων με ψυχικές παθήσεις είναι παράνομα στην Ινδονησία, όμως παραμένει μια διαδεδομένη και βάρβαρη πράξη» δήλωσε η Κρίτι Σάρμα, ερευνητής του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και συντάκτης της έκθεσης.

«Οι άνθρωποι παραμένουν επί πολλά χρόνια αλυσοδεμένοι, με ξύλινα αποθέματα ή σε στάνες επειδή οι οικογένειές τους δεν ξέρουν τι άλλο να κάνουν και η κυβέρνηση δεν κάνει καλά τη δουλειά της, προσφέροντας εναλλακτικές λύσεις».


Η έκθεση αναγνωρίζει πως η κυβέρνηση έχει λάβει μέτρα για την αντιμετώπιση της πρακτικής μέσω πρωτοβουλιών όπως το πρόγραμμα «
Ελεύθερη Ινδονησία από το pasung», το οποίο έχει ως στόχο την εξάλειψη της πρακτικής μέχρι το 2019. Ωστόσο, η πρόοδος εμποδίζεται από τον αποκεντρωτικό χαρακτήρα του κυβερνητικού συστήματος και των ανεπαρκών πόρων και υποδομών.



Παράνομα αλυσοδεμένοι άνθρωποι με ψυχικές διαταραχές

Στην Ινδονησία, ένας πατέρας, αγρότης ρυζιού, 
ο Usman, έχει αλυσοδεμένο, εδώ και έναν μήνα, 
τον 19χρονο γιο του, σε μια μικροσκοπική ξύλινη καλύβα 
στο χωράφι της οικογένειας, γιατί είναι ψυχικά διαταραγμένος!

«Έκλεψε βουβάλια και ρούχα από τους γείτονες» δήλωσε ο Usman στο Reuters κι ενώ καθόταν δίπλα στον γιο του, τον Deden ο οποίος είναι από τα σχεδόν 20.000 «θύματα» που λόγω ψυχικής ασθένειας κρατούνται αλυσοδεμένα ή οδηγούνται σε ιδρύματα όπου αντιμετωπίζουν απάνθρωπες συνθήκες. «Θα τον αφήσω μόνο αν βεβαιωθώ πως δεν θα ξαναπειράξει κανέναν» λέει ο πατέρας, ενώ ο 19χρονος, όταν ρωτήθηκε από τον δημοσιογράφο του Reuters γιατί είναι αλυσοδεμένος σε ένα δέντρο, απάντησε ήρεμα και γλυκομίλητα πως: «Δεν ξέρω, ίσως δημιούργησα πρόβλημα…»


Ο οργανισμός Human Rights Watch δημοσίευσε μια έκθεση 74 σελίδων με τίτλο «Ζώντας στην κόλαση: Παραβιάσεις κατά των ατόμων με ψυχοκοινωνικά προβλήματα στην Ινδονησία» και κατέγραψε πώς οι άνθρωποι με ψυχική ασθένεια συχνά καταλήγουν αλυσοδεμένοι ή κλειδωμένοι σε υπερπλήρη και ανθυγιεινά ιδρύματα, χωρίς τη συγκατάθεσή τους, λόγω του στιγματισμού και της απουσίας επαρκών κοινοτικών υπηρεσιών υποστήριξης ή δομών ψυχικής υγείας. Στα ιδρύματα αυτά, αντιμετωπίζουν σωματική και σεξουαλική βία, ακούσια θεραπεία, συμπεριλαμβανομένης της θεραπείας με ηλεκτροσόκ, απομόνωση και αναγκαστική αντισύλληψη.
«Το αλυσοδέσιμο των ανθρώπων με ψυχικές παθήσεις είναι παράνομο στην Ινδονησία και όμως παραμένει μια διαδεδομένη και βάρβαρη πράξη», δήλωσε η Kriti Sharma, ερευνήτρια για τα δικαιώματα της αναπηρίας στη Human Rights Watch και συντάκτρια της έκθεσης. «Οι άνθρωποι χάνουν τόσα χρόνια από τη ζωή τους κλειδωμένοι σε αλυσίδες, ζώντας σε ξύλινα κουτιά, σε κλουβιά και σε κατσικίσια υπόστεγα επειδή οι οικογένειες δεν ξέρουν τι άλλο να κάνουν και η κυβέρνηση δεν μπορεί να προσφέρει εναλλακτικές ανθρωπιστικές λύσεις».

Ο Joko Widodo, πρόεδρος της χώρας, έχει ετοιμάσει ένα σχέδιο για να δώσει τέλος στη βαναυσότητα με την οποία αντιμετωπίζονται αυτά τα άτομα. Σε πρώτη φάση στέλνει ομάδες γιατρών και ψυχολόγων σε κάθε απομακρυσμένο χωριό για να βοηθήσουν δωρεάν τους ασθενείς και να βεβαιωθούν πως τους παρέχεται η ιατρική περίθαλψη που χρειάζονται. Για παράδειγμα, ο Usman λέει πως κάθε δύο εβδομάδες ένας γιατρός, με πρωτοβουλία του ίδιου του πατέρα, κάνει εξετάσεις στον γιο του για να δει αν είναι σωματικά υγιής.


Ο Υπουργός Κοινωνικών Υποθέσεων της Ινδονησίας, Khofifah Indar Parawansa ανέφερε πως στόχος της κυβέρνησης είναι έως τον Δεκέμβριο του 2017 να μην υπάρχει ούτε ένα τέτοιο περιστατικό στη χώρα. Η Human Rights Watch κάλεσε την κυβέρνηση να αναπτύξει περισσότερα εκπαιδευτικά προγράμματα για τη θεραπεία των ψυχικών νοσημάτων, την ενίσχυση της κατάρτισης για τους επαγγελματίες της υγειονομικής περίθαλψης και να διευρύνει την προστασία των ατόμων με ειδικές ανάγκες.

«Μικρόκοσμος» Ποίηση: Ναζίμ Χικμέτ
Απόδοση στα ελληνικά: Γιάννης Ρίτσος

Και να, τι θέλω τώρα να σας πω...
Μες στις Ινδίες μέσα στην πόλη της Καλκούτας,
φράξαν το δρόμο σ' έναν άνθρωπο.
Αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο κει που εβάδιζε.

Να το λοιπόν γιατί δεν καταδέχουμαι
να υψώσω το κεφάλι
στ' αστροφώτιστα διαστήματα.
Θα πείτε, τ' άστρα είναι μακριά
κι η γη μας τόση δα μικρή.
Ε, το λοιπόν, ο,τι και να είναι τ' άστρα,
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.

Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει.
Είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε...


Πληροφορίες, Αναφορές ανακτήθηκαν από:
• Εικόνες φρίκης από τα ψυχιατρεία-κολαστήρια της Ινδονησίας από: gr.euronews.com, ethnos.gr και Human Human Rights Watch/www.hrw.org/el.
• Παράνομα αλυσοδεμένοι άνθρωποι με ψυχικές διαταραχές www.healthweb.gr
• Τα Βίντεο είναι από www.YouTube, εταιρεία της Google.
Πηγή: Αέναη επΑνάσταση | Sophia-Ntrekou.gr
Σχετικό θέμαCrazy 4 Africa: Ένα ντοκιμαντέρ για τους ψυχικά πάσχοντες της Μαδαγασκάρης (Βίντεο)


Video: People with psychosocial disabilities (mental health conditions) in Indonesia are shackled or forced into institutions where they often face physical and sexual violence, involuntary treatment including electroshock therapy, seclusion, restraint and forced contraception. Human Rights Watch examines how people with psychosocial disabilities often end up chained or locked up in overcrowded and unsanitary institutions, without their consent, due to stigma and the absence of adequate community-based support services, including mental health care.







Facebook:

Kalliopi Petkou: Ώωωω Σοφία μου, πολύ τραγικές καταστάσεις,,υπάρχουν άνθρωποι πού υποφέρουν μέσα στον κόσμο ας τα βλέπουμε καί να λέμε δόξα τω θεώ για εμάς,,,καί να προσευχόμεθα γι'αυτούς να δείξει ο Παναγαθος τό Έλεος Του!!!!· 1 εβδομάδα

Σοφία Ντρέκου: Kalliopi μου, τραγωδία και άγνοια επιστημονικής κατάρτισης!! Πόνος...· 1 εβδομάδα

Στέλιος Ματθαιου: Θεέ μας.. Θεέ μας..., γιατί μας εγκαταλείπεις. Έχουμε Κόλαση κατά βαθμούς.....Τι μας επιφυλάσσεις... Σου δραπετεύσαμε προπτωτικά, δραπετεύουμε και μεταπτωτικά... Μας είσαι Άπειρος και Ακατάληπτος.. Επέκεινα νου και νόησης... Και όμως, μας αποκαλύφτηκες φυσικά στη φύση, και υπερφυσικά στην Αγ. Γραφή...! 1 εβδομάδα

υιος ασσωτος (Sotirios Laliotis): Ο τρόπος της δικής μας συμπεριφοράς απέναντι στους πάσχοντας, είναι αυτός που μας καθορίζει. Ακόμη και για να μην ξεχνιόμαστε, δεν είναι και λίγοι από αυτούς που αλυσοδέναμε, βαφτίζοντάς τους δαιμονισμένους, μόνον και μόνον . γιατί απλώς ήταν διαφορετικοί από εμάς. επιληπτικούς,αριστερόχειρες, δυσλεξικούς και....διαφωνούντες.· 1 εβδομάδα

Μονοπάτι Φωτός: ‎Σοφία Ντρέκου‎ 26 Αυγούστου 2015

Δεν υπάρχουν σχόλια: