Πίτερ Γκριν. Ο ιδιοφυής κιθαρίστας των Fleetwood Mac που πολέμησε την σχιζοφρένεια o Peter Green και οι εμφανίσεις του στην Αθήνα (Αφιέρωμα)


Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους 
blues κιθαρίστες όλων των εποχών...

♬🌿 Ένας εύθραυστος άνθρωπος, μέσα στην
εξαιρετικά δυναμική μουσική του δημιουργία ♫


25 Ιουλίου 2020 σε ηλικία 73 ετών, απεβίωσε ο συνιδρυτής του θρυλικού συγκροτήματος, Fleetwood Mac, Peter Green, όπως αναφέρει το BBC. Ένας από τους καλύτερους και πιο επιδραστικούς blues κιθαρίστες όλων των εποχών. Υπήρξε συνιδρυτής των σπουδαίων Fleetwood Mac, όμως οι προσωπικοί του δαίμονες δεν του επέτρεψαν να κάνει την καριέρα που του άξιζε. Σύμφωνα με ανακοίνωση των εκπροσώπων της οικογένειάς του:

«με μεγάλη λύπη ανακοινώνουμε τον θάνατο του Peter Green, ο οποίος πέθανε ήσυχα στον ύπνο του». Το Σάββατο 25 Ιουλίου 2020, ο συνδημιουργός του συγκροτήματος που είχε τη δική του ξεχωριστή πορεία στη ροκ μουσική σκηνή.
Ο Peter Green και ο μπασίστας των Fleetwood Mac, John McVie, προβάρουν στο Royal Albert Hall, Λονδίνο, 22 Απριλίου 1969
Φώτο: Ο Peter Green και ο μπασίστας των Fleetwood Mac,
John McVie, προβάρουν στο Royal Albert Hall, Λονδίνο,
22 Απριλίου 1969 ©Michael PutlandGetty ImagesIdeal Image

Οι Fleetwood Mac δημιουργήθηκαν το 1967 στο Λονδίνο. Είναι ένα από τα πιο επιτυχημένα συγκροτήματα όλων των εποχών, έχοντας πουλήσει περισσότερους από εκατό εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως.

Ο Green, δημιούργησε τους FLEETWOOD MAC, με τον ντράμερ Mick Fleetwood το 1967 κι έπαιξε μαζί τους μέχρι το 1970, γράφοντας μία σειρά από μεγάλες επιτυχίες, όπως το «Albatross» ή το «Green Manalishi» (το διασκεύασαν οι JUDAS PRIEST). Κάπου εκεί όμως, διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια και πέρασε αρκετό χρόνο σε νοσοκομεία μέσα στα 70s.

Ο Peter Green αναγκάστηκε τελικά να εγκαταλείψει το συγκρότημα το 1971 μετά από προβλήματα που αντιμετώπιζε με την ψυχική του υγεία. Τελικά διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια και αφιερώθηκε σε ένα «πνευματικό μονοπάτι» όπως έλεγε και ο ίδιος. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του έζησε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.

Μουσικός αδιαμφισβήτητου ταλέντου και ένας από τους θρύλους των βρετανικών blues, είναι ο άνθρωπος για τον οποίο ο B.B. King είχε πει ότι «είναι ο μοναδικός λευκός των blues που στέλνει ρίγη στη ραχοκοκαλιά μου».

Ο Peter Green είναι ένας κορυφαίος κιθαρίστας και άφησε πίσω του πολύ δυνατό σημάδι, τόσο συνθετικό όσο και εκτελεστικό. Το κομμάτι όμως που τον άφησε στην ιστορία είναι το «Black Magic Woman» που για να είμαστε ειλικρινείς στη χώρα μας έγινε πρώτα γνωστό από την εκτέλεση των Santana και πολύ αργότερα από τους Fleetwood Mac! Στην πρώτη του εκτέλεση τα των Fleetwood Mac το τραγούδι κυκλοφόρησε σαν σινγκλ τον Μάρτιο του 1968 και συμπεριλήφθηκε σχεδόν σε όλες στις συλλογές του συγκροτήματος.

Black Magic Woman 1970 Fleetwood Mac,
Peter Green (Live Boston Tea Party)


Είπαν για τον θάνατό του:

Ο Mick Fleetwood, βετεράνος του συγκροτήματος. Σε δήλωση στο περιοδικό Rolling Stone, έγραψε: «Για εμένα, και για κάθε πρώην και νυν μέλος των Fleetwood Mac, ο χαμός του Peter είναι μεγάλος. Ο Peter ήταν ο άνδρας που ξεκίνησε το συγκρότημα μαζί με εμένα τον John και τον Jeremy. Κανείς δεν έχει μπει στους Mac χωρίς σεβασμό στον Peter και το ταλέντο του, και στο γεγονός ότι η μουσική του έλαμπε δυνατά και πάντα είχε απίστευτο πάθος. Peter, θα μου λείψεις, αλλά μπορείς να αναπαυθείς εν ειρήνη τώρα, η μουσική σου θα ζει για πάντα.»

Ο Jeremy Spencer, επίσης ιδρυτικό μέλος των Fleetwood Mac δήλωσε: «Ακούγοντας για τον θάνατο του Peter, θυμήθηκα το τελευταίο μας τηλεφώνημα τον Μάρτιο. Ήταν, όπως συνηθίζαμε, μία ευχάριστη επικοινωνία για διάφορα θέματα. Πιστεύω ότι τώρα βρίσκει την ειρήνη τώρα που στερήθηκε εδώ. Του χρωστάω πολλά, μου έμαθε την σημασία των συναισθημάτων και της λακωνικότητας στη μουσική.»

Άλλο ένα θρυλικό μέλος των Fleetwood Mac που τίμησε την μνήμη του Peter Green ήταν και η Stevie Nicks, που μπορεί να μπήκε στο συγκρότημα πέντε χρόνια μετά την αποχώρησή του, εκείνος όμως ήταν «ένας από τους λόγους που αποφάσισε να μπει στο συγκρότημα», είπε: «Λυπάμαι πολύ που ακούω για τον θάνατο του Peter Green. Μετανιώνω που ποτέ δεν μπόρεσα να μοιραστώ τη σκηνή μαζί του. Πάντα το ευχόμουν στην καρδιά μου ότι αυτό θα συνέβαινε. Όταν άκουσα για πρώτη φορά τους δίσκους των Fleetwood Mac, παρασύρθηκα από το παίξιμο του. Η κληρονομιά του θα ζήσει για πάντα και θα γραφτεί στα βιβλία του Rock n Roll».














Η γεμάτη ανατροπές ζωή του δημιουργού
του θρυλικού «Black Magic Woman»


Είναι καλοκαίρι του 1966 και ο νεαρός, τότε, αλλά και εμφανώς ταλαντούχος, Eric Clapton αφήνει στα…κρύα του λουτρού το βρετανικό συγκρότημα που έπαιζε εκείνη την εποχή, τους John Mayall & the Bluesbreakers για να πάει διακοπές στην Ελλάδα. Κι ενώ αναζητείται απεγνωσμένα ο προσωρινός αντικαταστάτης του κάποιοι συστήνουν στον Mayall έναν νέο, άγνωστο κιθαρίστα, και μάλιστα ως καλύτερο από τον Clapton... «Καλύτερος απ’ τον Eric; Είναι γελοίο αυτό που μού λες.» απάντησε εκείνος για να πάρει την παρακάτω προφητική απάντηση: «Ίσως όχι τώρα αλλά σε δύο χρόνια για γίνει…». Ο νεαρός αυτός έμελλε να εξελιχθεί σε έναν από τους κορυφαίους μπλουζ ροκ κιθαρίστες όλων των εποχών! Ήταν ο θρυλικός Peter Green, που έφυγε χθες από τη ζωή, σε ηλικία 73 ετών, έχοντας ζήσει μια ζωή γεμάτη αντιθέσεις, ανατροπές και δύσκολες προσωπικές μάχες.

Είναι πολλοί αυτοί που αναρωτιούνται αν o Peter Green θα ξεπερνούσε, πράγματι, τον Eric Clapton, εάν δεν είχε αποσπαστεί από τις εξαρτήσεις και τα σοβαρότατα, χρόνια ψυχικά προβλήματα υγείας που αντιμετώπισε εξαιτίας τους. Ο Clapton, πάντως, παραδεχόταν, πως έβρισε στο παίξιμό του κάτι μοναδικό, που δεν το συναντούσε σε κανέναν άλλον ενώ πολλοί μεταγενέστεροι σπουδαίοι μουσικοί, μεταξύ των οποίων και ο Carlos Santana, έχουν δηλώσει πως επηρεάστηκαν βαθιά από εκείνον. Για τους καλά γνωρίζοντες ο Peter Green ήταν μουσική ιδιοφυΐα. Τραγική όμως ιδιοφυΐα…

ΔΕΙΤΕ: Peter Green - Apostle Peter - 1979 (videos)

Γεννημένος στο Λονδίνο, μέλος μιας οικογένειας της εργατικής τάξης, ο Peter Allen Greenbaum, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, ήταν το μικρότερο από τέσσερα αδέλφια του. Στα 10 του ο αδελφός του θα τού χαρίσει μια κιθάρα και ένα χρόνο αργότερα ο μικρός καταφέρνει, εντελώς μόνος του, να κάνει την κιθάρα του να…τραγουδάει. Στα 15 του έχει ήδη αλλάξει το όνομά του σε Peter Green και παίζει μπάσο και κιθάρα σε διάφορες ερασιτεχνικές μπάντες μέχρι να ενταχθεί στους κόλπους του συγκροτήματος του Peter Barden. Εκεί θα πρωτογνωρίσει τον ντράμερ Mick Fleetwood με τον οποίο θα συμπορευτεί, αργότερα, σε μια εξαιρετικά επιτυχημένη και δημιουργική περίοδο.

Λίγο καιρό πριν είχε αντικαταστήσει τον Eric Clapton στους John Mayall & the Bluesbreakers. Όταν, μήνες αργότερα, ο Clapton αποχωρεί οριστικά από τη μπάντα θα γίνει πλέον μόνιμο μέλος της. Να σημειώσουμε εδώ ότι το συγκεκριμένο συγκρότημα έχει μείνει στην ιστορία όχι τόσο λόγω των επιτυχιών του αλλά εξαιτίας του γεγονότος ότι από τους κόλπους του ξεπήδησαν κορυφαίοι μουσικοί, μεταξύ των οποίων – εκτός των δύο προαναφερόμενων – ο Mick Taylor τωνRolling Stones, Jach Bruce των Cream κ.α.

fleetwood-mac-peter-green

Το σπάνιο ταλέντο του Green έχει αρχίσει να εκδηλώνεται σε όλο του το μεγαλείο, τόσο στην κιθάρα όσο και στη σύνθεση. Είναι, λοιπόν, φυσικό να θέλει να ανοίξει τα φτερά του και να δημιουργήσει μια ολόδική του μπάντα που θα φέρει ανεξίτηλη τη σφραγίδα του. Πείθει τους πρώην συνεργάτες του John McVie και Mick Fleetwood να τον ακολουθήσουν και μαζί με τον κιθαρίστα Jeremy Spencer σχηματίζουν, το 1967, τους θρυλικούς Fleetwood Mac οι οποίοι μεσουράνησαν στην παγκόσμια μπλουζ ροκ σκηνή για χρόνια, με επιτυχίες όπως το  πασίγνωστο «Black Magic Woman», που ηχογράφησε αργότερα και ο Santana, αλλά και τα «Albatross», «Mr Wonderful», «Oh Well» και με πωλήσεις δίσκων που ξεπερνούν τα 100 εκατομμύρια! κ.α.

Όμως, θα σαμποτάρει ο ίδιος την επιτυχία του μέσα από την εμπλοκή του και την  συνακόλουθη βαριά εξάρτηση του από τα παραισθησιογόνα χάπια.

Το διάστημα ανάμεσα στα έτη 1973-1978 ήταν πραγματική οδύσσεια για τον Green. Μουσικά είχε πέσει σε αφάνεια, άλλαξε πολλές δουλειές, μεταξύ άλλων και νεκροθάφτης.

Το LSD τού καταστρέφει μυαλό και ψυχή και τον ρίχνει στους σκοτεινούς δρόμους της σχιζοφρένειας, μιας ασθένειας δύσκολης εξαιτίας της οποίας θα χρειαστεί να νοσηλευθεί πολλές φορές απέχοντας τα την μουσική δράση για σχεδόν μια ολόκληρη δεκαετία.

ΔΕΙΤΕΜουσική και Εγκέφαλος: Η συμβολή της μουσικής στην βελτίωση των νευρολογικών πασχόντων (βίντεο)

Ο ιδιοφυής μουσικός που πολέμησε τη σχιζοφρένεια

Η πνευματική του κατάσταση δεν ήταν καθόλου καλή. Διεγνώσθη με σχιζοφρένεια και υποβλήθηκε σε θεραπεία με ηλεκτροσόκ, η οποία τον τρόμαξε παρά πολύ. Το 1977 συνελήφθη για εκφοβισμό του λογιστή του Clifford Adams κι αργότερα υποβλήθηκε σε νέες θεραπείες, μετά το πέρας των οποίων επανήλθε σε καλύτερη κατάσταση.

σ.σ. Σχιζοφρένεια & Ψύχωση: Η σχιζοφρένεια είναι μία ψυχωσική διαταραχή, συχνά μακράς διάρκειας, που μπορεί να οδηγήσει σε εκσεσημασμένες μεταβολές στην αντίληψη ενός ατόμου για την πραγματικότητα. Η σχιζοφρένεια είναι μία συνηθισμένη μορφή σοβαρής ψυχικής ασθένειας, η οποία συνοδεύεται από αξιοσημείωτο ‘στίγμα’ και συχνά παρεξηγείται. Οι άνθρωποι με σχιζοφρένεια βιώνουν διαταραχές στη σκέψη, τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά και είναι γι’ αυτούς δύσκολο να κρίνουν την πραγματικότητα. Αυτό μπορεί να έχει σοβαρό αντίκτυπο στη ζωή του ατόμου και της οικογένειάς του. Η σχιζοφρένεια προκαλείται από μία ανισορροπία στις χημικές ουσίες που στέλνουν σήματα στον εγκέφαλο, γεγονός που οδηγεί στο να αντιλαμβάνεται κανείς (να βλέπει, να ακούει, να σκέφτεται) πράγματα που δεν υπάρχουν. Οι παράγοντες που δημιουργούν αυτή την ανισορροπία δεν είναι πλήρως κατανοητοί.

Νυμφεύτηκε τον Ιανουάριο του 1978 στο σπίτι του επιστήθιου φίλου του Mick Fleetwood• απέκτησε κόρη αλλά ο γάμος του δεν κράτησε πολύ (χώρισε το 1979).

Η καριέρα του ανέκαμψε το 1979 όταν με τη βοήθεια του αδελφού του Mike, υπέγραψε συμβόλαιο στην εταιρεία του Peter Vernon-Kell. Εξασφαλίζοντας στον Green ένα περιβάλλον στο στούντιο ιδανικό, χωρίς πίεση, με τη σύμπραξη του Peter Bardens και αρκετών φίλων του μουσικών, ηχογραφήθηκαν τα τραγούδια του δίσκου «In the Skies» που έτυχε της αποδοχής των οπαδών του, όπως και οι συναυλίες που ακολούθησαν.

Ακολούθησε άλλη μία περίοδος δύσκολη για μερικά χρόνια. Τελικά ο αδελφός του Len και η σύζυγός του, τον πήραν μαζί τους ώστε να επιμεληθούν τη θεραπεία του για να επανέλθει στην πρότερη κατάσταση.

Οι αρχές του ’80 τον βρίσκουν βαθιά καταπονημένο αλλά και σε πολύ κακή οικονομική κατάσταση. Η επέμβαση του αδελφού του και της νύφης του, που τον παίρνουν να ζήσει μαζί τους, θα αποδειχτεί σωτήρια για εκείνον.

Έχει πλέον στο πλευρό του ανθρώπους να τον φροντίσουν, απευθύνεται σε ειδικούς για τα προβλήματα υγείας του και σιγά σιγά καταφέρνει να ξαναβρεί τον εαυτό του. Βρίσκεται, ωστόσο, μπροστά σε μία ακόμη, εξαιρετικά δύσκολη, πρόκληση: Να ξαναθυμηθεί τη σχέση του τη μουσική και κυρίως τα στοιχεία εκείνα που έκαναν σπουδαίο κιθαρίστα και συνθέτη.
Τελικά, το θαύμα έγινε. Το λαβωμένο μυαλό του και η ταλαιπωρημένη ψυχή του κατάφεραν να αναγεννηθούν. Όπως και το ταλέντο και η δεξιοτεχνία του. Επέστρεψε στη δημιουργία, ανέβηκε και πάλι στη σκηνή και συνέχισε να μαγεύει με το λιτό αλλά τόσο αισθαντικό παίξιμό του ολόκληρο τον κόσμο. Ήταν πλέον η τρανή απόδειξη πως το χάρισμα δεν χάνεται, δεν εξαφανίζεται, αντιθέτως, διαθέτει την μαγική δύναμη να μπορεί να ξαναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του!

by Αέναη επΑνάσταση | Sophia-Ntrekou.gr

Η Διαδρομή των Fleetwood Mac και ο Πίτερ Γκριν

O Peter Green στη σκηνή, 1985

Ο Πίτερ Γκριν (Peter Green) (γεννημένος ως Peter Allen Greenbaum, 29 Οκτωβρίου 1946) ήταν Βρετανός κιθαρίστας του μπλουζ ροκ. Ως ιδρυτής των Fleetwood Mac εισήχθη στο Rock and Roll Hall of Fame το 1998. Τραγούδια του Green όπως τα Albatross, Black Magic Woman, Oh Well, The Green Manalishi Crown και Man of the World, εμφανίστηκαν στα κορυφαία της εποχής και παίχτηκαν από διάφορους μουσικούς.

Ήταν ήδη γνωστός στους blues και rock κύκλους της Βρετανίας από τη συμμετοχή του στους John Mayall’s Bluesbreakers (αντικαθιστώντας τον Eric Clapton), όταν ίδρυσε τους Fleetwood Mac το 1967 μαζί με τον ντράμερ Mick Fleetwood.

Οι δυο τους έπεισαν τον John McVie να αναλάβει χρέη μπασίστα στην μπάντα και η σούπερ τριάδα των βρετανικών blues δημιουργήθηκε.

Ο «μύθος» μάλιστα θέλει τον Peter Green να δηλώνει σε συνέντευξή του ότι «πάντα ήξερα πως κάποια στιγμή θα άφηνα την μπάντα και για τον λόγο αυτό τους άφησα να την ονομάσουν από τα επώνυμά τους» (Fleetwood Mac).

Υπό την καθοδήγηση του Peter Green, σε κιθάρα και φωνητικά, οι Fleetwood Mac έγιναν μία από τις καλύτερες blues μπάντες εκείνης της περιόδου, κυκλοφόρησαν τρεις πετυχημένους δίσκους και έγραψαν εκπληκτικά τραγούδια όπως τα Oh Well, Black Magic Woman (το οποίο αργότερα ο Santana μετέτρεψε σε παγκόσμια επιτυχία), Albatross, Rattlesnake Shake, Coming Your Way, Jumping At Shadows.

Σχετικά: Ο Ρόρυ Γκάλαχερ στην Αθήνα το 1981

Η μπάντα έγινε ξακουστή για τις live εμφανίσεις της και ο Peter Green θεωρούνταν ήδη ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες της τότε σκηνής, με πολλούς να τον βάζουν δίπλα σε τέρατα όπως ο Eric Clapton και ο Jimi Hendrix.

Tα ψυχολογικά προβλήματα του Γκριν

Το 1970 ο Green, ο οποίος αντιμετώπιζε σημαντικά ψυχολογικά προβλήματα, εγκατέλειψε τους Fleetwood Mac για να περάσει τα επόμενα χρόνια παλεύοντας με τη σχιζοφρένεια, ενώ στα μέσα της δεκαετίας του 1970 αναγκάστηκε να νοσηλευτεί. Η ιστορία θέλει τον Peter Green να έχει σοβαρά προβλήματα από μικρή ηλικία, τα οποία, όμως, μεγεθύνθηκαν από τη χρήση ψυχότροπων ουσιών.

Η εποχή Γκριν

Οι Fleetwood Mac σχηματίστηκαν τον Ιούλιο του 1967 από τον κιθαρίστα Πίτερ Γκριν, τον μπασίστα Τζον ΜακΒί και το ντράμερ Μικ Φλίτγουντ, οι οποίοι έπαιζαν για τους Bluesbreakers του Τζον Μάγιαλ. Ο Γκριν αποφάσισε το όνομα του συγκροτήματος να είναι συνδυασμός των ονομάτων του Φλίτγουντ και του ΜακΒί, πριν καν ενταχθεί στο σχήμα ο δεύτερος, ο οποίος επέμενε αρχικά να παραμείνει στους Bluesbreakers. Τελικά, οι Γκριν και Φλίτγουντ προσέλαβαν τον κιθαρίστα Τζέρεμι Σπένσερ και τον μπασίστα Μπομπ Μπρούνινγκ, με την συμφωνία ο τελευταίος να αποχωρήσει στην περίπτωση που ο ΜακΒί αποφάσιζε να ενταχθεί στο συγκρότημα. Το νεοσύστατο σχήμα έδωσε την πρώτη του συναυλία στις 13 Αυγούστου 1967 στο Windsor Jazz and Blues Festival και μερικές εβδομάδες αργότερα ο ΜακΒί αποφάσισε να γίνει μέλος τους.

Το συγκρότημα κυκλοφόρησε το πρώτο του ομώνυμο άλμπουμ στις 24 Φεβρουαρίου 1968 μέσω της Blue Horizon. Ο Μπρούνινγκ είχε ηχογραφήσει το κομμάτι "Long Grey Mare", ενώ τα υπόλοιπα τραγούδια παίχτηκαν από την σύνθεση των Fleetwood Mac εκείνη την περίοδο. Χωρίς κάποιο επιτυχημένο σινγκλ, ο δίσκος σκαρφάλωσε ως την τέταρτη θέση του βρετανικού καταλόγου επιτυχιών. Λίγο αργότερα, κυκλοφόρησαν δύο σινγκλ τα οποία ανέβηκαν στο Top-40 της πατρίδας τους, με τα κομμάτια "Black Magic Woman" και "Need Your Love So Bad".

Fleetwood Mac

Στα τέλη Αυγούστου του ίδιου έτους, κυκλοφόρησε το δεύτερο τους άλμπουμ με τίτλο "Mr. Wonderful", βασισμένο όπως και το ντεμπούτο τους στην μπλουζ μουσική. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε ζωντανά στο στούντιο, δίνοντας έναν αυθεντικό ρετρό ήχο, ενώ συμμετείχαν γκεστ μουσικοί με πνευστά, όπως και η Κριστίν Πέρφεκτ των Chicken Shack στα πλήκτρα. Το "Mr. Wonderful" ανέβηκε στο Top-10 της Μεγάλης Βρετανίας και λίγο μετά την κυκλοφορία του, στην σύνθεση των Fleetwood Mac προστέθηκε ο κιθαρίστας Ντάνι Κίργουαν, πρώην μέλος του μπλουζ τρίο Boilerhouse.[15] Πρώτη κυκλοφορία της νέας σύνθεσης ήταν το κομμάτι "Albatross", που έφθασε ως την κορυφή των βρετανικών τσαρτ και βραβεύθηκε ως ασημένιο σινγκλ.

Ακολούθησαν οι συλλογές "English Rose" στην Βόρεια Αμερική και "The Pious Bird of Good Omen" στην Ευρώπη και το συγκρότημα μετέβη στο Σικάγο των Ηνωμένων Πολιτειών τον Ιανουάριο του 1969, ηχογραφώντας στο στούντιο της Chess Records μαζί θρυλικούς μπλουζ μουσικούς όπως ο Γουίλι Ντίξον, ο Buddy Guy και ο Ότις Σπαν. 

Βίντεο: 29 Ιανουαρίου 1968 Το «Albatross» των Fleetwood Mac… ήταν το μοναδικό τους τραγούδι που κατέκτησε τη Νο1 θέση στο βρετανικό singles chart, το οποίο το συνέθεσε ο κιθαρίστας Peter Green. Το «Albatross» είναι η μοναδική σύνθεση των Fleetwood Mac, η οποία είναι εμπνευσμένη από το «Sun King» των Beatles, του Abbey Road το 1969. 













Το 1970, καθώς η μπάντα είχε επιτυχημένη και ανοδική πορεία, o Peter Green παρουσίαζε μια ολοένα και αυξανόμενη διανοητική διαταραχή, λόγω εκτεταμένης χρήσης παραισθησιογόνων ουσιών (LSD) που προκάλεσαν μόνιμες αλλοιώσεις στην αντίληψη και συμπεριφορά του και τον οδήγησε στην σχιζοφρένεια.

Η τελευταία του επιτυχία με τους Fleetwood Mac ήταν το σινγκλ "The Green Manalishi (With the Two-Prong Crown)", αφού μετά την κυκλοφορία του ο Γκριν ήθελε να δωρίσει όλα τα κέρδη του συγκροτήματος σε φιλανθρωπικούς σκοπούς, ενώ τα υπόλοιπα μέλη δεν συμφωνούσαν, με αποτέλεσμα να αποφασίσει να αποχωρήσει από το σχήμα. Έπαιξε για τελευταία φορά μαζί τους στις 20 Μαΐου 1970, πριν ξεκινήσει τελικά την προσωπική του καριέρα.

ΔΕΙΤΕΜουσική και Εγκέφαλος: Η συμβολή της μουσικής στην βελτίωση των νευρολογικών πασχόντων (βίντεο)

 

Το κύκνειο άσμα του για το συγκρότημα ήταν το φοβερό σινγκλ «The Green Manalishi» γέννημα μιας εφιαλτικής παραίσθησης, στην οποίο ο Peter Green οραματίστηκε το χρήμα να παίρνει την τερατώδη μορφή του διαβόλου.
The Green Manalish, Live Sweden 1970 
Fleetwood Mac - Peter Green [Video]


Οι παλιοί του συνοδοιπόροι στους Fleetwood Mac συνέχισαν την καριέρα τους κινούμενοι σε πιο pop δρόμους και έγιναν ένα από τα συγκροτήματα με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο Peter Green άρχισε να βρίσκει σταθερότητα στη ζωή του και σιγά σιγά επανεμφανίστηκε στα μουσικά δρώμενα με κυκλοφορίες album και ζωντανές εμφανίσεις, όμως δεν αισθάνθηκε ποτέ ξανά τόσο άνετα ώστε να πραγματοποιήσει μεγαλύτερη καριέρα. Ακόμη κι έτσι έγραψε μερικά από τα καλύτερά του τραγούδια όπως το Slabo Day.

Δείτε: A Feast Of Friends: The Severed Garden The Doors Movie - Jim Morrison & Adagio Albinoni

Το 1998 πήρε τη θέση του στο Rock & Roll Hall of Fame μαζί με άλλα μέλη των Fleetwood Mac από διάφορες περιόδους της μπάντας.

Μόλις πριν από μερικούς μήνες, τον Φεβρουάριο οι Fleetwood Mac μαζί με άλλους διάσημους καλλιτέχνες όπως ο David Gilmour (Pink Floyd) και ο Billy Gibbons (ZZ Top) πραγματοποίησαν συναυλία προς τιμή του Peter Green στο London Palladium.

Ο Γκριν ήταν σημαντική μορφή της «δεύτερης μεγάλης εποχής» του βρετανικού κινήματος μπλουζ.

Ο B.B. King σχολίασε: «Έχει τον πιο γλυκό ήχο που έχω ακούσει, ήταν ο μόνος που μου προκάλεσε κρύο ιδρώτα».

Οι Eric Clapton και Jimmy Page εξύμνησαν την κιθάρα που παίζει και είναι αξιοσημείωτη η χρήση του vibrato και η οικονομία του στυλ του.

Το περιοδικό Rolling Stone τοποθέτησε τον Γκριν στον αριθμό 38 στον κατάλογο των «100 μεγαλύτερων κιθαριστών όλων των εποχών». Ο τόνος του στο instrumental The Supernatural βαθμολογήθηκε ως ένας από τους 50 μεγαλύτερους όλων των εποχών από το Guitar Player. Τον Ιούνιο του 1996, ο Γκριν ψηφίστηκε ως ο τρίτος καλύτερος κιθαρίστας όλων των εποχών στο περιοδικό Mojo.

Αφιέρωμα by Αέναη επΑνάσταση

Για τον ανιψιό μου, Σπύρο....
Περισσότερα: Μουσική
Βίντεο: Οι Fleetwood Mac - I'm So Afraid - live 1976


Ο Peter Green και η «μαγική» του κιθάρα

Μετά την αποχώρησή του από τους Fleetwood Mac (1970) ηχογράφησε σε δύο δίσκους με τους πρώην συνοδοιπόρους του, χωρίς όμως να αναφερθεί τ’ όνομά του στους συντελεστές. Ο πρώτος ήταν το «Penguin» (1973) όπου παίζει κιθάρα στο «Night Watch» και ο δεύτερος το «Tusk» (1979) όπου παίζει κιθάρα στο «Brown Eyes». Επίσης, είχε συμμετοχή στον προσωπικό δίσκο του Mick Fleetwood, «The Visitor» (1981), όπου διασκεύασαν τη σύνθεση του Green «Rattlesnake Shake».

Το 1998 εντάχθηκε με τους Fleetwood Mac στο Rock and Roll Hall of Fame αλλά έπαιξε στη σκηνή με τους Santana, που εντάχθηκαν το ίδιο βράδυ, το «Black Magic Woman».

Την αγαπημένη του κιθάρα («magic guitar», 1959 Les Paul) επώλησε στον Gary Moore για 300 δολάρια το 1973. Με το ίδιο ποσό την είχε αγοράσει μεταχειρισμένη. Με τη συγκεκριμένη κιθάρα ηχογράφησε ο Ιρλανδός τον δίσκο -φόρο τιμής στον Green – «Blues for Greeny». Τελευταίος κάτοχός της ο Kirk Hammett των Metallica με ποσό δύο εκατομμυρίων δολαρίων, σύμφωνα με πληροφορίες. Ο ίδιος ο Hammett απάντησε σε ερώτηση για το ποσό αγοράς της κιθάρας ως εξής: «Αυτό το μυστικό θα πεθάνει μαζί μου. Για να την αποκτήσω, αναγκάστηκα να πουλήσω πράγματα μοναδικά από τις συλλογές μου. Η αρχική τιμή ήταν πολύ υψηλή αλλά ο ιδιοκτήτης περιήλθε σε ανάγκη για χρήματα και εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία».

Το 1995 κυκλοφόρησε η βιογραφία του. Μουσικά επανήλθε το 1997 με τη βοήθεια του φίλου του κιθαρίστα, Nigel Watson και του Cozy Powell και τον σχηματισμό των Splinter Group.

Η δυναμική επιστροφή του Peter Green στην ενεργό δράση, έπειτα από δύο δεκαετίες καλλιτεχνικής απομόνωσης, αποτέλεσε μία ευχάριστη έκπληξη. Έχοντας ξεπεράσει τα προβλήματα του παρελθόντος, περιόδευσε εκτεταμένα στην Ευρώπη, κάνοντας στάση σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Έκτοτε διατήρησε μια σταθερή δισκογραφική παρουσία μέχρι το 2003.

Το 2009 ξεκίνησε να παίζει και να περιοδεύει και πάλι με το σχήμα «Peter Green & Friends». Οι εμφανίσεις τους συνεχίστηκαν και την επόμενη χρονιά. rockmachine.gr

Ο Peter Green στο Ρόδον Club

Το Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2003 εμφανίστηκε μαζί με τους Splinter Group στο Ρόδον Club μπροστά σε λίγες εκατοντάδες θεατές. Για την ιστορία, οι Spinter Group απαρτίζονταν από τους Neil Murray στο μπάσο, Cozy Powell στα ντραμς, Spike Edney στα πλήκτρα και Nigel Watson στην κιθάρα/τραγούδι και μάλλον έκανε όλα τα σόλο!


Το 1997 το Ρόδον επισκέφτηκε ο Peter Green με τους Splinter Group. Ο πρώην κιθαρίστας των Fleetwood Mac με συνθέσεις στο ενεργητικό του όπως τα "Black Magic Woman", "Green Manalishi", "Slabo Day" και "Albatross" μεταξύ άλλων, πέρασε από την Ελλάδα παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα βασισμένο σε blues συνθέσεις του ίδιου αλλά και διασκευές σε τραγούδια του Robert Johnson και άλλων συνθετών του ιδιώματος.

Τη θέση του drummer σε αυτή τη μπάντα είχε ο μεγάλος Cozy Powell ο οποίος είχε δηλώσει ότι πραγματοποίησε ένα από τα όνειρά του παίζοντας για τον Peter Green. Ήταν η δεύτερη φορά που έβλεπα τον Cozy, η πρώτη ήταν το 1993 στο ΟΑΚΑ όταν έπαιζε με τον Brian May ανοίγοντας για τους Guns N' Roses.
 
Η απόδοση του συγκροτήματος ήταν αρκετά καλή και ο Powell ειδικά σε κάποια κομμάτια καταπληκτικός. Στη διάρκεια ενός μικρού διαλείμματος ο κιμπορντίστας του group ανέλαβε να παρουσιάσει τη μπάντα. Το κοινό χειροκρότησε έναν-έναν τους μουσικούς και κάποια στιγμή έφτασε η σειρά του Powell. To Ρόδον σηκώθηκε πραγματικά στο πόδι, χειροκροτούσε επί 5 λεπτά το μεγάλο drummer ο οποίος με φανερή έκπληξη παρακολουθούσε τον κόσμο που τον αποθέωνε. Τρεις φορές σηκώθηκε για να μας χαιρετήσει πίσω από τα drums και η τρίτη ήταν για να μας κάνει να σταματήσουμε το χειροκρότημα ίσως και γιατί ένιωθε άσχημα κλέβοντας την παράσταση από τον Green.Ειλικρινά δεν περίμενα τέτοια αναγνώριση προς το πρόσωπο του από ένα κοινό όπως αυτό του Peter Green.

Λίγους μήνες μετά (5 Απριλίου του 1998) ο Cozy Powell άφησε άδικα και πρόωρα την τελευταία του πνοή σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο Bristol της Αγγλίας. Νιώθω τυχερός που πρόλαβα να τον απολαύσω σε μια από τις τελευταίες εμφανίσεις του. www. rocking.gr/Rodon

Συναντήσεις και συνεντεύξεις με τον θρυλικό
κιθαρίστα, όταν επισκέφτηκε την Ελλάδα.


Ο Χρήστος Κισατζεκιάν από το athensvoice.gr θυμάται...

Τώρα ποιος Κόσμος, δίχως τον Άνθρωπό του; Θα χρειάζονταν αρκετές δεκαετίες ύπαρξης εκ μέρους σου ώστε να νιώθεις και συ τη θλίψη και το πένθος που προκάλεσε σε μας τους μεγαλύτερους η είδηση που δημοσίευσε χθες η οικογένεια του αποχωρήσαντα μουσικοσυνθέτη: «Ο Peter Green έφυγε ήσυχα, μες τον ύπνο του αυτό το Σαββατοκύριακο».

Φύσει αδύνατον ως εικοσάχρονος, ή πόσο μάλλον έφηβος, να γνωρίζεις (και πόσο μάλλον να συνδέεσαι με) στη δεύτερη δεκαετία της τρίτης χιλιετίας που διανύουμε τα όσα τούτος ο επιδραστικότατος κιθαρίστας γέννησε στο πέρασμά του. Λογικό και επόμενο. Για αυτό, έλα αν θες να σε βάλω όσο περνά από το χέρι μου στο όλο «κλίμα» της μεγαλειότητάς του, αφού ο φίλτατος συνοδοιπόρος Αλέξανδρος Ριχάρδος πρόλαβε ήδη και σε ενημέρωσε εδώ καίρια με το αφιέρωμα στο μαγικό παίξιμο του Peter Green, υπέρ του δέοντος!

Λοιπόν. Είσαι εικοσικάτι plus; Μια χαρά. Το ξέρεις όμως πως ο αείμνηστος Gary Moore έκανε κωλοτούμπες από τη χαρά του όταν ο Peter Green συμφώνησε να του πουλήσει τη θρυλική του Gibson Les Paul του 1959; «Πάντα ήθελα να βρει το καταλληλότερο σπίτι» δήλωσε ο τότε αποσυρμένος από τα εγκόσμια Peter, παραχωρώντας την για αυτό το λόγο στον τότε ανερχόμενο νεανία όσο ακριβώς την είχε αγοράσει: τριακόσια και μόνο δολάρια! Αποτέλεσμα; Ο αχαλίνωτος Moore ξεγέννησε με δαύτη ό,τι κι αν ηχογράφησε με τους Thin Lizzy, το πρώτο προσωπικό του δίσκο, το μνημειώδες “Parisienne Walkways” που υπήρξε ο απόλυτος ορχηστρικός ύμνος του, όπως φυσικά και το album “Blues For Greeny”, τον φόρο τιμής που κυκλοφόρησε το 1995 για τον μέντορά του.

Είσαι έφηβος; Παρόλα αυτά, για να σταθείς σε τούτο το λήμμα, δεν μπορεί, είσαι τουλάχιστον σοβαρά μουσικόφιλος. Άρα γνωρίζεις, αν όχι αγαπάς ή λατρεύεις τους Metallica. Μήπως γνωρίζεις λοιπόν το ότι από το 2014 και δώθε περήφανος ιδιοκτήτης της είναι ο Kirk Hammett; Αν ναι, τότε ως διαβασμένος ξέρεις επίσης πως την απέκτησε δίνοντας το αστρονομικό ποσό των δύο εκατομμυρίων δολαρίων! «Την παρακολουθούσα διαρκώς όσο ήταν διαθέσιμη στην αγορά, όμως η τιμή της ήταν απίστευτα υψηλή…» δήλωσε ο lead κιθαρίστας των ηγητόρων του heavy metal και συνέχισε «…Και ξάφνου έπεσα πάνω στη φάση που ο συλλέκτης που την κατείχε βρέθηκε σε ανάγκη ρευστού. Φυσικά εκμεταλλεύτηκα την κατάσταση, έκανα τα παζάρια μου (;) στα μέτρα του δυνατού και σε λίγες ώρες την αγόρασα. Και μόνο στην ιδέα του ότι θα κρατούσα στα χέρια μου την κιθάρα που ο Peter Green ηχογραφούσε με τους Fleetwood Mac και στη συνέχεια δόξασε ο Gary Moore, εικοσιπέντε χρόνια μετά, δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά!». Στο δια ταύτα, στο “Hardwired To Self Destruct” η πολυπόθητη κούκλα πρωταγωνιστεί σχεδόν σε όλα τα τραγούδια.

Moore & Hammett. Δυο τιτάνες της εξάχορδης θεάς, ερωτευμένοι κάργα με ένα όργανο που υπήρξε δίαυλος του εκλιπόντα που τιμάμε εδώ. Ο λόγος του ιδιαίτερου ήχου της; Τυχαίος! Τον γνωρίζεις κι αυτόν μήπως; Αν όχι, άκου και δες τι μπορεί να «συμβάλει» σε μια αξιοζήλευτη καριέρα: εκ παραδρομής, ένας από τους δυο μαγνήτες της χρυσαφένιας «Ωραίας Ελένης» ήταν ανάποδα τοποθετημένος! Ως εκ τούτου, όταν και οι δυο μαγνήτες παίζονται στη μεσαία επιλογή του διακόπτη, τούτη η Gibson ακούγεται πιο πολύ σαν Fender Stratocaster! Υπήρξε μάλιστα κάποια στιγμή και μια δήλωση του ιδίου που ισχυρίστηκε πως ήταν δικό του πείραμα, μα δεν το ξαναδιαβάσαμε πουθενά αυτό, οπότε… Άλλωστε ο παγκοσμίου φήμης επώνυμος τεχνικός Jol Dantzig δήλωσε το 1984 πως αυτό το σφάλμα ήταν εργοστασιακό και ουχί μοναδικό. Γεγονός που επιβεβαιώνεται και από τον αγαπημένο μας Joe Bonamassa που κατέχει μια ιδίας ηλικίας Les Paul που έχει το ίδιο θέμα.

Αφήνοντας ξωπίσω μου όμως τούτο τον «τεχνολογικό οχετό επιχειρηματολογίας» με ρίσκο να κουράσω τους απλούς ακροατές της πολύτιμης κληρονομιάς του τιμώμενου για να κερδίσω τον σεβασμό τους, θα ολοκληρώσω αυτό το κομμάτι της λαχτάρας μου να πω το δικό μου ευχαριστώ στον από τα μέσα των 70s «απόντα» (λόγω διαγνωσμένης σχιζοφρένειας) Γίγα, Peter Green, με μια συνοπτική αναφορά στον σχετικά πρόσφατο φόρο τιμής που του απένειμε ολάκερη η bues rock κοινότητα της Υφηλίου. Αναφέρομαι στο μεγαλόπνοο σόου που διοργάνωσε προς τιμήν του ο επίκτητος αδελφός του, ο Mick Fleetwood, στις 25 Φεβρουαρίου του 2020 στο London Palladium. Κάτσε κάπου αναπαυτικά και δες ποιοι έδωσαν το παρών ώστε να υποκλιθούν τον αλλόκοσμο Green που πιθανότατα εκείνη την ώρα χαπακωνόταν για να αποκοιμηθεί απελευθερωμένος από τους δαίμονές του… Με τη σειρά που εμφανίστηκαν λοιπόν, παρέλασαν οι Billy Gibbons (ZZ Top), John Mayall, Christie McVie (Fleetwood Mac), Steven Tyler (Aerosmith), Noel Gallagher (Oasis), Pete Townsend (The Who), Neil Finn (Fleetwood Mac), David Gilmour (Pink Floyd), Bill Wyman (ex-The Rolling Stones) & Kirk Hammett, έχοντας μάλιστα μόνιμα στα μετόπισθεν τους Andy Fariweather Low, Johnny Lang, Zak Starkey & Rick Vito! Χρειάζεται να συνεχίσω;

Η τιμητική βραδιά κινηματογραφήθηκε και πρόκειται να κυκλοφορήσει στις 16 Οκτωβρίου στη μορφή ενός πάμπλουτου, επετειακού box set που θα περιλαμβάνει τέσσερεις δίσκους μακράς διαρκείας, δύο CDs και ένα DVD Blue-ray με όλη τη συναυλία. Πλέον, μιλάμε για απόκτημα ζωής.

Όσο για τα εύσημα από τους διάσημους οπαδούς του θανόντα που εμφανίστηκαν από χθες στο διαδίκτυο, μοιάζουν με εκατοντάδες σταγόνες βροχής στο καταμεσήμερο του Καλοκαιριού. «Θα μου λείψεις πολύ, μα ξεκουράσου γνωρίζοντας πως η Μουσική σου θα ζει για πάντα» δήλωσε πρώτος πρώτος ο Mick Fleetwood συνεχίζοντας «…Σε ευχαριστώ που μου ζήτησες να γίνω ο ντράμερ σου τόσα χρόνια πίσω. Καλά τα καταφέραμε, χαράζοντας ένα διαολεμένο μουσικό μονοπάτι που απόλαυσαν τόσοι και τόσοι. Καλό δρόμο καλέ μου φίλε». Ο Paul Stanley των Kiss τον τοποθέτησε σήμερα δίπλα στον Jimmy Page, του Jeff Beck και τον Eric Clapton, στην ελίτ των Βρετανών κιθαριστών. O David Coverdale των Whitesnake έγραψε «Τον αγάπησα και τον θαύμασα αληθινά! Όντας τραγουδιστής μιας τοπικής μπάντας, είχα την τιμή να ανοίξω το σόου των αυθεντικών Fleetwood Mac στο Redcar Jazz Club. Ο τρόπος που τραγουδούσε, που έπαιζε κιθάρα και που συνέθετε μου έκοβε την ανάσα. Ξέρω λοιπόν ποιον θα ακούσω σήμερα σπίτι μου…». Ο Slash γέμισε το προφίλ του φωτογραφίες του αείμνηστου συνοδεύοντάς τες με το γνωστό R.I.P.

Οι τρεις συναυλίες του Peter Green στην Αθήνα


Ο Peter Allen Greenbaum πρόφτασε να επισκεφτεί τη χώρα μας τρεις φορές στο πλαίσιο του επαναπροσδιορισμού του στα εγκόσμια, με αρωγό του τον φίλο και συνάδελφό του Nigel Watson και το σχήμα των Splinter Group. Ως αμετανόητος οπαδός του hard rockin’ blues ήμουν και τις τρεις εκεί, τα αυτονόητα παραλείπονται.

Οι δυο πρώτες ήταν στο αείμνηστο «ΡΟΔΟΝ» στην Αθήνα και την «Υδρόγειο» της Θεσσαλονίκης, κολλητά, 9 και 10 Μαΐου του 1997. Πίσω από τον φανερά γερασμένο ηγέτη μάλιστα υπήρχαν άλλοι δυο ισχυρότατοι πόλοι έλξης για κάθε ροκά, αφού το rhythm section αποτελούσαν οι θεμελιώδεις Neil Murray & Cozy Powell. Γεγονός που με ήθελε πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Έτσι λοιπόν πέρα από την πλήρη κάλυψη των συναυλιών, κείμενο και φωτογραφίες, έκλεισα ωριαία συνέντευξη με τον ίδιο στο lobby του ξενοδοχείου President, πήγα τον Murray στην Ακρόπολη με το αυτοκίνητό μου εκμαιεύοντας καθ’ οδόν ιστορίες και περιστατικά, μίλησα με τον Cozy πριν το sound check το οποίο μετά παρακολούθησα λεπτό προς λεπτό, με γουρλωμένα μάτια.

Πώς έγινε κιθαρίστας ο Peter Green

Σε αυτή τη πρώτη μου επαφή ο χαρισματικός, ιδιαίτατος μακαρίτης υπήρξε χαρμόσυνα επικοινωνιακός. «Οι δυο μεγαλύτεροι αδελφοί μου υπήρξαν οι πρώτοι μου μέντορες, πρώτα και κύρια ο Michael. Τα πρώτα μου βήματα τα έκανα πάνω σε μια κλασική κιθάρα δοκιμάζοντας μονάχα ακόρντα για δυο-τρία χρόνια» μου εξιστόρησε ανάμεσα στα άλλα, «μα σύντομα επέλεξα το μπάσο που είχε μονάχα τέσσερεις χορδές, παράτησα εντελώς την κιθάρα ώστε να μπορώ να τραγουδάω πιο εύκολα σύγχρονος. Όλα αυτά όμως μέχρι που εμφανίστηκαν οι Beatles με τη πρωτότυπη μουσική τους. Μετά άρχισα να ακούω Buddy Holly και Rolling Stones. Μάκρυνα τα μαλλιά μου και άλλαξαν τα γούστα μου. Ήξερα πλέον πως αυτό ήταν που ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Όσο για το πώς ήθελα να παίζω κιθάρα, ο πρώτος που με επηρέασε θα έλεγα πως ήταν ο Mutt “Guitar” Murphy. Όμως και η σχέση μου με το μπάσο παρέμεινε μοναδική. Στο “Green Manalishi (with the two Prong Crown)” αυτοσχεδιάζω πάνω σε ένα εξάχορδο μπάσο αν δεν το γνωρίζεις… ».

Ο Πίτερ στην Αθήνα το 2002

Η τρίτη φορά ήταν αυτή στη σκηνή του Club 22 στις 23 Φεβρουαρίου του 2002. Έχοντας πίσω μου όσα απόκτησα ως τυχερός πέντε χρόνια νωρίτερα, ετοίμασα ένα συνειδητά διαφοροποιημένο μα και εκτεταμένο ερωτηματολόγιο που δεν θα ωθούσε τον διάσημο συνομιλητή μου σε επαναλήψεις. Όμως δυστυχώς, αυτό που αντιμετώπισα στα παρασκήνια του συναυλιακού χώρου στην αρχή της Λεωφόρου Βουλιαγμένης ήταν έως και σοκαριστικό. Με τον που τον αντίκρισα, ο Green δεν ήταν «εκεί». Φορούσε κείνο το μόνιμο μειδίαμα που είχα ξαναδεί μονάχα δυο φορές ακόμη στη ζωή μου, φωτογραφίζοντας τροφίμους στο Αναρρωτήριο Πεντέλης και στο Δαφνί! Όντας καθισμένος σε καναπέ, ημίγυμνος, ξυπόλητος, με τα νύχια των ποδιών του να έχουν μεγαλώσει τόσο που έμοιαζαν με σπείρα, παρέμεινε ως το τέλος… «απών». 

Οι συνάδελφοί του γύρω μου έγνεψαν χαμογελαστά ψιλογουρλόνωντας τα μάτια, σαν να μου λεν «άστα, έτσι είναι πια τα πράγματα». Η στεναχώρια μου έγινε μονομιάς ανυπόφορη. Ίσα που κατάφερα να ψελλίσω έναν καλοπροαίρετο χαιρετισμό, να βγάλω τα χαρτιά μου, να προτείνω το δημοσιογραφικό κασετόφωνο και να του απευθύνω μια, το πολύ δυο ερωτήσεις που παρέμειναν αναπάντητες πριν αποχωρήσω ελαφρά υποκλινόμενος, μα καταρρακωμένος… Αντίστοιχα άλλωστε ήταν και τα συναισθήματα που μου προξένησε η χαοτική παρουσία του επί σκηνής λίγο αργότερα, αφού αν το 1997 «κατάπια» ευκολότερα τον ηγετικό ρόλο του Watson, εδώ το πράμα ήταν έως και αφόρητο σε στιγμές. Ο πρωταγωνιστής έμοιαζε κομπάρσος.


Πιο όμορφα θέλω να τον θυμάμαι. Όπως κάθε έναν που με συντρόφευσε, έως και με διαμόρφωσε. Κάτσε να βάλω λοιπόν το μελαγχολικό, αυτοβιογραφικό “Man of the World”, και όλα τα παραπάνω θα εξαφανιστούν.

by Sophia-Ntrekou.gr | Αέναη επΑνάσταση


ΒιντεοΑΦΙΕΡΩΜΑ Fleetwood Mac w. Peter Green

Peter Green Fleetwood Mac Live 1968-70: All live footage I could find of Peter Green's Fleetwood Mac 68-70 (I don't own any of this footage and the copyright holders have monetised this video which explains the adverts) 0:00 Shake Your Money Maker - Droitwich Blues Festival - 2nd Sept 1968 2:40 Homework - French TV - 27th Nov 1968 6:00 My Baby's Sweet - French TV - 27th Nov 1968 9:56 My Baby's Gone - French TV - 27th Nov 1968 13:16 Something Inside Of Me [excerpt] - San Francisco Fillmore West - Jan 1969 14:12 Oh Well - Music Mash - 10th Sept 1969 16:48 Like Crying - Music Mash - 10th Sept 1969 19:05 Albatross [excerpt] - Essen Germany - 9th Oct 1969 20:25 I'm Worried - Norway Oslo Njardhallen - 3rd Nov 1969 24:30 Like It This Way - Norway Oslo Njardhallen - 3rd Nov 1969 28:24 World Keep On Turning - Norway Oslo Njardhallen - 3rd Nov 1969 32:30 Rattlesnake Shake - Norway Oslo Njardhallen - 3rd Nov 1969 39:11 Rattlesnake Shake - Los Angeles Playboy after Dark - 8th Jan 1970 41:40 Coming Your Way [excerpt] - Los Angeles Playboy after Dark - 8th Jan 1970.

























Video: Peter Green-era Fleetwood Mac "Oh Well" throwing it down on the BBC's Monster Music Mash in 1969. With a little more work, I think this could have been at least as recognizable of a blues-rock hit as Led Zeppelin's "Black Dog".












Fleetwood Mac w. Peter Green - Homework - 1968/12/31 - Paris [Peter Green: guitar, vocals - Jeremy Spencer: slide guitar, piano, vocals - Danny Kirwan: guitar - John McVie: bass - Mick Fleetwood: drums] New Year's Eve - Paris - 1968 [Full length][Entire show - Rare] The Who - The Small Faces












Το 2009 αποτέλεσε το θέμα του ντοκιμαντέρ «Peter Green:
Man Οf Τhe World
», το οποίο προβλήθηκε από το BBC Four.

























Πηγές και Εξωτερικοί σύνδεσμοι για τον Peter Green


Facebook Σοφία Ντρέκου 25 Ιουλίου 2020

25 Ιουλίου 2020 απεβίωσε ο ιδιοφυής κιθαρίστας των Fleetwood Mac, Peter Green, που νίκησε τη σχιζοφρένεια. Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους blues κιθαρίστες όλων των εποχών, έχοντας πουλήσει περισσότερους από εκατό εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως. Ένας από τους θρύλους των βρετανικών blues, ο B.B. King είχε πει ότι: «είναι ο μοναδικός λευκός των blues που στέλνει ρίγη στη ραχοκοκαλιά μου».

Ο Peter Green είναι ένας κορυφαίος κιθαρίστας και άφησε πίσω του πολύ δυνατό σημάδι, τόσο συνθετικό όσο και εκτελεστικό. Το Τραγούδι όμως που τον άφησε στην ιστορία είναι το «Black Magic Woman» που για να είμαστε ειλικρινείς στη χώρα μας έγινε πρώτα γνωστό από την εκτέλεση των Santana και πολύ αργότερα από τους Fleetwood Mac! 

Το 1970 διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια και πέρασε αρκετό χρόνο σε νοσοκομεία με ηλεκτροσόκ, μέσα στα 70s. Διαβάστε την γεμάτη ανατροπές ζωή, του δημιουργού του θρυλικού «Black Magic Woman» και την ασθένειά του εδώ: 
https://www.sophia-ntrekou.gr/2020/07/fleetwood-mac-peter-green.html

Δεν υπάρχουν σχόλια: