Σωφρόνιος Σαχάρωφ († 11 Ιουλίου 1993)
«Κάθε διεθνής ή ταξική πάλη συνδέεται με τη βία: «Χτυπάτε τους εχθρούς». Η εντολή όμως του Χριστού λέει «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών» (Ματθ. 5,44). Η τελευταία δεν επιτρέπει καθόλου να υποβιβάσουμε το Ευαγγέλιο στο επίπεδο της αδελφοκτόνου διαιρέσεως των υλικών αγαθών.
Όταν μπουν στις τάξεις των μαχητών οι επίσκοποι, οι θεολόγοι, οι πιστοί Χριστιανοί γενικά, θεωρούν εκείνους που αποφεύγουν τη συμμετοχή στο είδος αυτό των δραστηριοτήτων ως μικρόψυχους και δειλούς. Όσο πιο επικίνδυνη είναι η συμπλοκή με τους καταπιεστές, τόσο περισσότερο θεωρείται η ανθρωπιστική αποστολή ως μαρτύριο για τον «Χριστό».
Η αποφυγή μας υπαγορεύεται από τη συνείδηση ότι κάθε αλλαγή καταστάσεως στις κοινωνικές σχέσεις με επαναστατικό, δηλαδή εκβιαστικό τρόπο, θα αποδειχθεί τελικά αντικατάσταση της μιας βίας από την άλλη. Η ιστορική πείρα το απέδειξε αυτό σε μεγάλο αριθμό περιπτώσεων. Ήδη εμείς παρατηρήσαμε στη διάρκεια της ζωής μας πώς η ιδέα της δικαιοσύνης ενέπνεε τους ανθρώπους στη μάχη με τον δεσποτισμό και την εκμετάλλευση, για την ελευθερία και τα πλήρη δικαιώματα για όλους.
Ωστόσο, οι επαναστάσεις κατέληξαν ή μετατράπηκαν σε τρομοκρατικά καθεστώτα με την κατάπνιξη τεράστιων μαζών πληθυσμού, με τη στέρηση των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων και τα παρόμοια. Όσο βαθιά και αν είναι η ταραχή μας για τις αδικίες κάποιου συστήματος, η αλλαγή του πρέπει να συνδέεται με μακρά διαδικασία ανυψώσεως του ηθικού επιπέδου των ανθρώπων εν γένει.
Δεν έχουμε το δικαίωμα να πραγματοποιήσουμε εκβιαστικές πράξεις-ακόμη και επάνω στους εκβιαστές-στο Όνομα του Χριστού. Να ελέγξουμε όμως την αδικία, ζώντας με ένταση, για να φυλάξουμε τη δικαιοσύνη προς όλους, μπορούμε και το κάνουμε, όταν βλέπουμε όφελος από τον λόγο μας.
Η τέλεση της ίδιας της Λειτουργίας, η οποία είναι θυσία για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων, είναι η υψηλότερη απ' όλες τις συμμετοχές στη δύσκολη διακονία προς την ανθρωπότητα. Δεν μας επιτρέπεται να παρεκκλίνουμε από τον σκοπό να παραμείνουμε στο φως των εντολών του Κυρίου. Άν γίνουμε μία από τις σκοτεινές δυνάμεις που πολεμούν για την επικράτηση επάνω στους αδελφούς, θα επισκιάσουμε το φως που έφερε στη γη ο Θεός. Αυτό ασφαλώς το έγκλημα είναι πιο επιζήμιο για μας από κάθε άλλο.
Ο κόσμος δεν χρειάζεται «πολιτική Εκκλησία». Ο υποβαθμισμένος χαρακτήρας της Εκκλησίας του Χριστού κατά τους τελευταίους αιώνες οδήγησε στην απομάκρυνση από αυτήν μεγάλου πλήθος πιστών. Μπορούμε να αποκαταστήσουμε τη μεγάλη λάμψη της Εκκλησίας μόνο με την ακραία προσπάθεια να ζήσουμε χριστιανικά, ευαγγελικά, χωρίς να στρέφουμε την προσοχή μας στο πώς θα μας συμπεριφερθούν οι σύγχρονοι μας.
Αν δεν αποκτήσουν οι χριστιανοί τα γνήσια πνευματικά χαρίσματα, και πρωτίστως την αγιότητα, το κήρυγμα με τα λόγια θα παραμένει ως «κύμβαλον αλαλάζον». Η ολοκληρωτική στροφή προς τη γη δεν επιτρέπει στους ανθρώπους να δουν την Εκκλησία στην αυθεντική της ουσία. Ως Βασιλεία της Πατρικής Αγάπης, ως χώρο επιλάμψεως του Αγίου Πνεύματος, ως οδό προς εξομοίωση με τον Παντέλειο Θεάνθρωπο Χριστό-Ιησού.
Δεν πρέπει να φοβούμαστε την πρόσκαιρη απομάκρυνση των ανθρώπων από την Εκκλησία. Το παράδειγμα του Χριστού, που εγκαταλείφθηκε εντελώς μόνος κατά την ημέρα του Γολγοθά Του, ας μας ενισχύει να βαδίσουμε στα ίχνη Του. [...]
Συνεπώς, αν θα μας εγκατέλειπαν οι πάντες, και τότε δεν θα άξιζε να υποβιβάσουμε τις αληθινές διαστάσεις της Καινοδιαθηκικής Αποκαλύψεως που μας δόθηκε με τα παθήματα του Χριστού στο επίπεδο της «ηθικής», στο επίπεδο του «άθεου ουμανισμού», στο επίπεδο «κάθε τόπου και είδους διασκεδάσεως».
Ενδέχεται η αποστασία να λάβει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις. Δεν αποκλείεται ο καθένας από μας, για να σταθεί στην πίστη, να πρέπει να είναι έτοιμος να αντισταθεί σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Ας είναι αυτοί δισεκατομμύρια· ας μας θεωρούν μωρούς όλοι οι διανοούμενοι και οι αμαθείς. Η απάντηση μας θα είναι μία: «Όσο μικρός και ασήμαντος και αν είμαι, ωστόσο, εν Χριστώ, εγώ είμαι σωστός και όχι εσείς που είστε μακριά από τον Χριστό».
Ο Γέροντας Σωφρόνιος (22 Σεπτεμβρίου 1896 - 11 Ιουλίου 1993) ήταν Ρώσος Ορθόδοξος Ιερομόναχος που ξεκίνησε τη μοναχική του ζωή στο Άγιο Όρος, στη Ρωσική Μονή του Αγίου Παντελεήμονος και θεωρείται από την ορθόδοξη παράδοση ως ένας από τους χαρισματικότερους μοναχούς του 20ου αιώνα.
► Αγιοκατάταξη Γέροντα Σωφρονίου του Έσσεξ, από τους χαρισματικότερους μοναχούς του 20ου αιώνα!
Μονοπάτια που διασταυρώνονται 5 σχόλια: απόσπασμα από: «Αρχιμανδρίτης Σωφρόνιος (Σαχάρωφ), Το Μυστήριο της χριστιανικής ζωής». Εκδόσεις: Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ 2011.
8 σχόλια:
Ο τίτλος του άρθρου είναι άσχετος με το περιεχόμενό του και ως εκ τούτου παραπλανητικός.Δεν μπορώ βέβαια να καταλάβω άν έγινε σκοπίμως (μάλλον κατά την εκτίμησή μου) ή από ανοησία! Εξηγούμαι: ο Αρχιμανδρίτης ομιλεί περί επαναστατικής ταξικής πάλης και στην σύγχρονη πολιτική (αυτήν που υπαινίσσεται ο τίτλος) στον Δυτικό κόσμο τουλάχιστον δεν υφίσταται.Αντίθετα, υπάρχει πάλη κατά πολιτικών αρχόντων (για την Δύση πάντα μιλάμε), οι οποίοι ξεγελούν τον λαό με διάφορες υποσχέσεις προκειμένου να υφαρπάσουν την ψήφο του. Αυτό το ζούμε εδώ στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες πολύ έντονα.Και μιλάμε για πολιτικούς οι οποίοι είναι κυριολεκτικώς Χριστομάχοι! Υπό το πρίσμα λοιπόν αυτό, ο Χριστιανός, δεν μπορεί να είναι το χαϊβάνι που θα πηγαίνη 2-3 ώρες την Κυριακή στην Εκκλησία και από εκεί και ύστερα θα κάθεται να τρώη τις κάθε είδους σφαλιάρες από την πολιτική που εφαρμόζουν οι άρχοντές του, στην πορεία του για την σωτηρία της ψυχής του (γιατί αυτός είναι ο στόχος του Χριστιανού!).Ο Μέγας Κωνσταντίνος ανεκηρύχθη ως άγιος από την Εκκλησία γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο: γιατί έδωσε την δυνατότητα στους διωκομένους έως τότε Χριστιανούς, να λατρεύουν τον Τριαδικό Θεό και εν τέλει να σώσουν την ψυχή τους!
Γι' αυτόν επίσης τον λογο, η ποιμαντική των κληρικών ποιμένων θα πρέπει να οδηγή τα λογικά πρόβατα προς την οδό της σωτηρίας, και στα διάφορα εμπόδια που παρουσιάζονται, να τα καθοδηγή πως θα ξεπερνούν αυτά τα εμπόδια (που είναι οι κοσμικοί άρχοντες) και όχι να παραμένουν απαθή και άβουλα όντα που θα λένε "σφάξε με αγά μ' ν'αγιάσω"!
Γι αυτό η ποιμαντική είναι εξόχως πολιτική πράξη!
Για να επανέλθω δε στον Αρχιμανδρίτη Σωφρόνιο, άν και θα έπρεπε να διαβάσω όλο το βιβλίο για έχω συγκεκριμένη άποψη, λέγω μόνον τούτο: δεν είναι θέσφατο ό,τι λέγει! Και οι κρίνοντες κρίνονται!
Εν κατακλείδι δε, επανερχόμενος στα καθ' ημάς, εμαίς οι Ορθόδοξοι Έλληνες έχουμε χρέος να ομολογήσουμε "Χριστόν και τούτον Εσταυρωμένον", ανιστάμενοι ως νέοι άσωτοι υιοί, και αφού μετανοήσουμε και αλλάξουμε προσανατολισμό, να απορρίψουμε αυτούς τους πολιτικούς άρχοντες που επιδιώκουν πάση θυσία να μας αλλάξουν τα "πνευματικά" φώτα, και να επιλέξουμε αδελφούς εν Χριστώ ικανούς εις το άρχειν!
Η πρότασή μου είναι: Πολιτική παράταξη συνεχιστών του Καποδίστρια "ΚΟΙΝΩΝΙΑ" !
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Πράγματι οι ιερείς δεν θα μπουν στη Βουλή, όμως δεν πρέπει κάποτε οι πιστοί ορθόδοξοι χριστιανοί να κάνουν τη ''δική τους'' ειρηνική επανάσταση, να αναλογιστούν τις ευθύνες τους προς τις επόμενες γενιές και να διαλέξουν πολιτικούς που τηρούν κατά γράμμα το Ευαγγέλιο για να μη χαθεί αυτός εδώ ο τόπος και αυτή η θρησκεία; Λύση υπάρχει, υπάρχει πολιτική παράταξη και λέγεται ''Κοινωνία Πολιτική Παράταξη Συνεχιστών του Καποδίστρια'' http://www.koinwnia.com/
Νομίζω πως τώρα, ύστερα από τη προσθήκη που έγινε στην ανάρτηση, η άποψη του Γέροντα γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρη.
Όσον αφορά τους χαρακτηρισμούς περί σκοπιμότητας και ανοησίας (εγω προσωπικά έβαλα τον τίτλο), ειλικρινά αντιπαρέρχομαι. Η Σοφία με γνωρίζει προσωπικά και δύναται να εγγυηθεί για την ποιότητα της προαίρεσης μου.
Η προσωπική συμβουλή που έχω να δώσω είναι η ανάγνωση του βιβλίου και συγκεκριμένα το κεφάλαιο που θίγεται στη δημοσίευση της ανάρτησης και έπειτα όσοι επιθυμούν να προβούν στις ανάλογες επισημάνσεις.
Τον όρο "χαϊβάνια" για Ορθόδοξους Χριστιανούς τον επιστρέφω στους προοδευτικούς...Προφανώς και ο Γέροντας Σωφρόνιος θα'ναι κι αυτός..."Χαϊβάνι;"
Κλείνοντας, θα ήθελα να πω ότι αν δεν είναι θέσφατο ότι λέει ο Γέροντας Σωφρόνιος, πολλώ μάλλον δεν είναι θέσφατο αυτό που εμείς λέμε. Σε κάμια βέβαια περίπτωση δεν επιδιώκω να προσδώσω το "αλάθητο" σε αγίους και πατέρες, αλλά εδω διακρίνεται έντονα η αρνητική προδιάθεση στη γνώμη ενός αγίου ανθρώπου. Το όξυμωρο έγκειται στο γεγονός ότι ο ίδιος ο σχολιαστής ομολογεί ότι δεν έχει διαβάσει το βιβλίο, ωστόσο δεν τον εμποδίζει να διαφοροποιηθεί...
Τελικά, μήπως οι Χριστιανοί στο τέλος θα μπερδευτούν και θα εμπιστεύονται περισσότερο τα κόμματα και λιγότερο τους χαρισματικούς φορείς της ιστορικής μας Κοινότητας;
Γιατί αυτός ο ζήλος;
Προστέθηκε...
«Ο κόσμος δεν χρειάζεται «πολιτική Εκκλησία». Ο υποβαθμισμένος χαρακτήρας της Εκκλησίας του Χριστού κατά τους τελευταίους αιώνες οδήγησε στην απομάκρυνση από αυτήν μεγάλου πλήθος πιστών. Μπορούμε να αποκαταστήσουμε τη μεγάλη λάμψη της Εκκλησίας μόνο με την ακραία προσπάθεια να ζήσουμε χριστιανικά, ευαγγελικά, χωρίς να στρέφουμε την προσοχή μας στο πώς θα μας συμπεριφερθούν οι σύγχρονοι μας. Άν δεν αποκτήσουν οι χριστιανοί τα γνήσια πνευματικά χαρίσματα, και πρωτίστως την αγιότητα, το κήρυγμα με τα λόγια θα παραμένει ως «κύμβαλον αλαλάζον». Η ολοκληρωτική στροφή προς τη γη δεν επιτρέπει στους ανθρώπους να δουν την Εκκλησία στην αυθεντική της ουσία. Ως Βασιλεία της Πατρικής Αγάπης, ως χώρο επιλάμψεως του Αγίου Πνεύματος, ως οδό προς εξομοίωση με τον Παντέλειο Θεάνθρωπο Χριστό-Ιησού.»
Η Εκκλησία του Χριστού εμπεριέχει πολιτική στάση εξ ορισμού. Εκκλησία = κάλεσμα και συμμετοχή πολλών ελεύθερων ανθρώπων οι οποίοι προσφέρουν την ελευθερία τους στο σύνολο για παράξουν συλλογική ελευθερία στον κοινό αγώνα για την κοινή σωτηρία χωρίς επίγειο αρχηγό σε ιδεολογικές αξίες στηριζόμενοι και τους οποίους οι επίσκοποι στηρίζουν.
Αν και άκρως και αέναα επαναστατική η Εκκλησία του Χριστού δεν εμπεριέχει καθόλου βία.
Αν κάποιος θέλει να σωθεί μόνος του ας φύγει από την Εκκλησία του Χριστού, κανείς δεν τον κρατάει.
Η κοινή σωτηρία και η κοινή Ανάσταση είναι πολιτική πράξη κύριοι και κυρίες. Καταλάβετέ το ή φύγετε από το πλοίο. Είναι επικίνδυνα τα πράγματα.
Ρε παιδιά, είπαμε να στηρίξουμε και να ψηφίσουμε Χριστιανούς αλλά εσείς μου φαίνεται ότι έχετε αρχίσει και το χάνετε το νόημα, ή το είχατε εξαρχής χάσει και δεν σας είχα πάρει εγώ χαμπάρι.
Ορισμός για την Εκκλησία δεν ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ, διότι η ζωή δεν ορίζεται παρά μόνο περιγράφεται. Η περιγραφή μάλιστα διαμέσου εικόνων και βοηθητικών όρων αποτελούν την Εκκλησιολογία. Είναι κάτι που επισημαίνεται εμπεριστατωμένα και με σαφείς προσδιορισμούς και πάντα με επιστημονικά κριτήρια, τόσο από τη Δογματική του αείμνηστου καθηγητή Νικόλαου Ματσούκα, όπως επίσης και του μακαριστού π.Φλωρόφσκι.
Ωστόσο, αδυνατώ να ακολουθήσω μια ευνουχισμένη και μονοδιάστατη λογική, που με καλεί να διαλέξω ανάμεσα σε πράσινο ή κόκκινο και μάλιστα με συνοπτικές διαδικασίες. Δεν γνώριζα ότι η Εκκλησία είναι ένα πολιτικό καράβι με βοηθό Καπετάνιου τον κ.Παυλάκη Αθανάσιο.
Ειλικρινά λυπάμαι για τις ακραίες αυτές θέσεις, για τον έμμεσο αποκλεισμό του Γέροντα Σωφρόνιου, και τις επιπόλαιες τοποθετήσεις. Καλό είναι να ανοίξουμε και κάνα βιβλίο της προκοπής...
«Η γαρ αγνοούντας διδάξομεν, ή κακουργούσιν ουκ επιτρέψομεν»
Μέγας Βασίλειος
Δημοσίευση σχολίου