Αέναη επΑνάσταση: Νευροφιλοσοφία και η συμβολή της

Νευροφιλοσοφία και η συμβολή της - Ν. Λυγερός

Επιμέλεια, Σοφία Ντρέκου

Ν. Λυγερός - Η συμβολή της νευροφιλοσοφίας

Η συμβολή της νευροφιλοσοφίας δεν είναι μόνο αφαιρετική και θεωρητική. Η επίγνωση της δυνατότητας του ανθρώπινου εγκεφάλου προσφέρει πλαίσιο ανάπτυξης για την φιλοσοφία. Δεν πρόκειται μόνο για μια θεώρηση του κόσμου μέσω ενός μαύρου κουτιού του οποίου δεν είναι προσβάσιμο το περιεχόμενο.

Με τις έρευνες που γίνονται πάνω στον εγκέφαλο έχουμε δεδομένα που ήταν ανύπαρκτα πριν από μερικά χρόνια. Ο τομέας της ψυχομετρικής έχει αναπτυχθεί θεαματικά με αποτελέσματα ο συνδυασμός των δύο να έχει ωφελήσει και τον ίδιο τον άνθρωπο που θέλει να παίξει ένα ρόλο μέσα στο πλαίσιο της Ανθρωπότητας.

Οι ιδιομορφίες δεν είναι πια μόνες τους κι απομονωμένες, αλλά έχουν αναδειχθεί ως σπάνιες οντότητες. Οι σχέσεις που έχουν αναπτύξει μεταξύ τους μοιάζουν δομικά μ’ ένα νευρωνικό δίκτυο.

Έτσι με αυτόν τον τρόπο δεν αναπαράγουμε απλώς ένα μοντέλο, αλλά ουσιαστικά δημιουργούμε μια αλλαγή κλίμακας σε αυτό το μοντέλο και αυτό προκαλεί μια αλλαγή φάσης λόγω εξωτερισμού.

Επίσης η όλη δομή μοιάζει με τον ίδιο τον εγκέφαλο. Έτσι μέσω μορφοκλασματικής ανάλυσης μπορούμε να αντιληφθούμε στοιχεία αυτο-αναφοράς.

Και η νευροφιλοσοφία αναδεικνύει το γεγονός ότι η ανάδραση του εγκεφάλου μας μέσω των γνώσεων που αποκτούμε πάνω στον εγκέφαλο, μας επιτρέπει να λειτουργήσουμε πιο συνειδητοποιημένα. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι είμαστε πιο αποτελεσματικοί.

Επίσης λόγω της δράσης μας μαθαίνουμε στοιχεία οντολογικά. Κι αν αυτά είναι σε φάση ακραίας νοημοσύνης τότε έχουμε και τον ισομορφισμό και με την τελεολογία. Η κλασική φιλοσοφία έχει ένα όριο με τις σκέψεις γιατί δεν ξέρει ακριβώς με ποιον τρόπο τις παράγει. Αν εξετάσουμε το πλαίσιο της ιατρικής μπορούμε βέβαια να την θεωρήσουμε ως επιστήμη, αλλά δεν ξεχνάμε ποτέ ότι υπάρχει πρώτον η δεοντολογία και δεύτερον η βιοηθική.

Το ανάλογο που έχουμε ως νοητικό σχήμα είναι ότι η φιλοσοφία λειτουργεί με το πλαίσιο της αξιολογίας, αλλά η δράση της έχει και εξωτερικές επιπτώσεις που μπορούμε να εξετάσουμε με τη νευροφιλοσοφία.

Δεν πρόκειται λοιπόν για απλώς ένα παραπάνω κλάδο της γνωστικής επιστήμης. Αλλά καθαρά μια σύνθεση που ενεργοποιεί μια ολιστική προσέγγιση όπου ο διαχωρισμός δεν έχει νόημα αφού ακόμα και η απλοποίηση αποτελεί έναν εκφυλισμό.

Η συμβολή της νευροφιλοσοφίας επιτρέπει επίσης να σκεφτούμε πώς σκέφτεται όλη η Ανθρωπότητα εντός του Χρόνου δίχως τους κοινωνικούς περιορισμούς που είναι καθαρά τεχνητοί.

Η αφαιρετική κωδικοποίηση του αλτρουισμού είναι από τις προδρομικές μελέτες της νευροφιλοσοφίας. Τώρα αρχίζουμε να βλέπουμε ότι έχει νόημα ως νοητική στρατηγική.

Νευροφιλοσοφία - Ν. Λυγερός

Μετά το Tractatus Logico-Philosophicus, υπήρχε μέλλον.
Ο Wittgenstein το είχε ζήσει.
Ό,τι και να έλεγε ο Russell.
Το θέμα ήταν ποιος το ήξερε.
Έτσι είχε γίνει και με τον Carroll αλλά όλοι κοίταζαν την Αλίκη.
Θα έπρεπε να είχαν ενσωματώσει μερικά κριτήρια του Popper.
Είχε προσπαθήσει ο Kuhn.
Και μερικά θέματα είχαν νόημα.
Το παίγνιο άλλαξε μορφή με τον Lakatos.
Αλλά ποιος έπιασε τον Feyerabend.
Δίχως να εκφυλίσει τη σκέψη του.
Βέβαια βοήθησε ο Polya όμως η ανακάλυψη παρέμεινε αποκάλυψη.
Serendipity.
Ο εγκέφαλος ήταν πάντα ένα μαύρο κουτί.

Λες και ήταν η μόνη απάντηση στην απαίτηση:
«Ζωγράφισέ μου έναν εγκέφαλο»

Μόνο που δεν υπήρχε Μικρός Πρίγκιπας να το αποδεχθεί.
Η φιλοσοφία δυσκολευόταν.
Σκέφτηκε μια στιγμή την ψυχολογία.
Όμως κατάλαβε ότι ήταν αδιέξοδο.
Έπρεπε να σκεφτούν εκτός κουτιού.
Γιατί δεν ήταν όλα μαύρα.
Υπήρχαν και τα λευκά.
Υπήρχε και το σκάκι που ζούσε εδώ και αιώνες.
Δεν ήταν τυχαίο.
Ήταν θέμα ανάγκης.
Κι η ανάγκη δημιούργησε.
Το πολεμικό εργαλείο είχε μετατραπεί σε όργανο νοημοσύνης.
Δεν ήταν μόνο η Στρατηγική.
Η Χρονοστρατηγική διαπερνούσε όλη τη σκακιέρα.
Ακόμα κι αν ήταν σπάνιοι όσοι το έβλεπαν.
Ολιστική προσέγγιση.
Είχε φτάσει στα όριά της η ανάλυση.
Έπρεπε να τη συμπληρώσει η σύνθεση.
Ήταν απαραίτητο.
Λόγω ανάδρασης.
Πέρα από τη μηχανή του Turing έπαιζε πια η μηχανή του Wiener.
Η νευροφιλοσοφία ήταν μια απαίτηση.
Έπρεπε να θεωρήσει τις μετασυντακτικές δομές.
Αλλιώς το αόρατό τους δεν επέτρεπε την ανάλυση της φιλοσοφίας.
Χρειαζόταν η σύνθεση της νευροφιλοσοφίας.
Δεν ήταν πια επιστημολογία.
Με την έννοια επιστήμης για την επιστήμη.
Αλλά δράση της νοημοσύνης ως συνείδηση.

N. Lygeros - The contribution of Neurophilosophy

Translated from the Greek by Athina Kehagias

The contribution of neurophilosophy is not only abstractive and theoretical. The awareness of the potentiality of the human brain provides a development context to philosophy. It is not just a theorem of the world through a black box, the content of which is not accessible. With scientific research performed on the brain, we now have data that was nonexistent a few years ago. The psychometric field has obtained a spectacular growth and as a result, the combination of the two, has benefited the human himself, who in turn wants to play a role within the context of Humanity.

Those peculiar characteristics are no longer secluded and isolated, but have emerged as rare entities. The relationships which they have developed between them are structurally similar to a neural network. Therefore, in this manner, we are not merely reproducing a model, but we actually create a scale change to this model and this causes a phase change due to extraversionism. Also, the whole structure seems like the brain itself. So, through fractal analysis we can perceive self-reference elements.

Neurophilosophy highlights the fact that the feedback of our brain through knowledge gained regarding the brain, is allowing us to function more consciously. In practice this means that we are more effective. Also, due of our activities we learn of ontological elements. And if they are at an extreme intelligence phase, then we also have isomorphism with teleology.

Classical philosophy has a limitation in regards to thoughts, because, it doesn't exactly know how it's producing them. If we examine the medical context, we can of cource regard it as a science, but we never forget that, there is firstly ethics and secondly bioethics.

The analogous that we have as a mental scheme, is that philosophy functions in the context of evaluation, but its actions has also external consequences that we can examine with neurophilosophy. It's not therefore simply regarding just another branch of cognitive science, but clearly a composition, that enables a holistic approach where the division does not make sense, as, even the simplification constitutes of a degeneration. The contribution of neurophilosophy also allows us to think, of how humanity thinks as a whole, within Time, without social constraints which are purely artificial. The abstractive codification of altruism is of the precurrent studies of neurophilosophy. Now we begin to see that it makes sense as a cognitive strategy.

Η αυτοπεποίθηση όταν είναι γνήσια

αναπτύσσεται ολικά με την αυτογνωσία

κι αν στην αρχή της επιβίωσης είμαστε ευάλωτοι

είναι γιατί δεν ξέρουμε για την αποτελεσματικότητα

της νευροφιλοσοφίας που εξετάζει και τον εγκέφαλο

μέσω της φιλοσοφίας και τη φιλοσοφία μέσω

του εγκεφάλου για να μπορεί ν’ ανατρέψει ακόμα

κι αρνητικό αποτέλεσμα μέσω στρατηγικής ανθεκτικής

που λειτουργεί και κάτω από πίεση γιατί η συνέχεια

θέλει εξέλιξη και πλαστικότητα.

Ν. Λυγερός, December 8, 2014

Ο Νίκος Λυγερός είναι μαθηματικός,