Ο άστεγος Ρίτσαρντ Γκιρ τρώει από τα σκουπίδια!
Πήρε τα παλιά του ρούχα και ένα σκούφο
στο κεφάλι και ξεχύθηκε στα πεζοδρόμιο.
...Και περνά απαρατήρητος από τους περαστικούς, μέχρι που μια γυναίκα του προσφέρει για ελεημοσύνη φαγητό σε ένα απίστευτο σκηνικό που έγινε σε κεντρικό σημείο της Νέας Υόρκης.
Ο Γκιρ σε συνέντευξη του στο περιοδικό Manhattan της Ν. Υόρκης, για τις ανάγκες του φιλμ περιδιάβηκε τους δρόμους της Νέας Υόρκης, βρέθηκε στους χώρους φιλοξενίας και σε καταφύγια αστέγων και αισθάνθηκε σαν να γνώριζε το περιβάλλον.
Άστεγος για μια μέρα ο Richard Gere
Το πρόσωπό του είναι αναγνωρίσιμο σε κάθε πλευρά του πλανήτη, ενώ η περιουσία του υπολογίζεται πως ξεπερνά τα 100 εκατομμύρια δολάρια. Στο βιογραφικό του υπάρχουν κάποιες από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του κινηματογράφου τις τελευταίες δεκαετίες («Pretty woman», «Ιπτάμενος και τζέντλεμαν»).
Κι όμως ο Ρίτσαρντ Γκιρ, κατάφερε να υποδυθεί τόσο πειστικά τον άστεγο σε κεντρικό σημείο της Νέας Υόρκης, που άγνωστη περαστική, τον λυπήθηκε και του πρόσφερε μια σακούλα φαγητό!
Το περιστατικό αποκαλύφθηκε από τη New York Post, που δημοσίευσε μια αποκλειστική φωτογραφία της γυναίκας, η οποία έδωσε μια σακούλα -που έγραφε «I love NY»- με φαγητό στον 64χρονο «άστεγο» που είδε να τρώει από τα σκουπίδια!
Μέσω της εφημερίδας -και της εκτενούς αναπαραγωγής του θέματος- προφανώς έμαθε και η ίδια ότι ο άγνωστος στον οποίο προσέφερε ελεημοσύνη, ήταν ο Ρίτσαρντ Γκιρ! Ο ίδιος δεν της αποκάλυψε την πραγματική ταυτότητά του, για να μην «καρφωθεί» και χαλάσει το γύρισμα, απλώς χαμογέλασε και δέχτηκε το κέρασμα. Το σκηνικό έγινε κοντά στον κεντρικό σταθμό, στο πλαίσιο των γυρισμάτων της ταινίας.
Πολλές από τις σκηνές γυρίστηκαν με κρυφή κάμερα.
Το εντυπωσιακό είναι ότι κανένας από όσους βρέθηκαν εκεί δεν αναγνώρισε τον Ρίτσαρντ Γκιρ στο πρόσωπο του βρόμικου και κακοντυμένου γκριζομάλλη άντρα που αναζητούσε φαγητό στα σκουπίδια.
«Θυμάμαι ότι τον είδα, αλλά δεν κατάλαβα ποιος είναι ούτε και φαντάστηκα πως είναι ηθοποιός» δηλώνει στη NY Post ο 44χρονος εφημεριδοπώλης Μιζάν Ραχμάν. «Έδειχνε όπως κάθε άλλος άστεγος. Κανείς μας δεν κατάλαβε ότι έπαιζε κάποιο ρόλο...». Όσο για το συνεργείο που έκανε τις λήψεις, οι περαστικοί το είδαν αλλά δεν γνώριζαν ποιους κινηματογραφούσε! «Είδαμε τις κάμερες» δήλωσε ο Ραχμάν, αλλά δεν είχαμε ιδέα τι τράβαγαν...».
Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν κατέστη δυνατό να εντοπιστεί η άγνωστη γυναίκα που θέλησε να βοηθήσει τον «άστεγο» σταρ, προσφέροντάς του μια χαρτοσακούλα με φαγητό...
Το εκπληκτικό με την ταινία είναι ότι χρησιμοποιήθηκε σε πολλές σκηνές κρυφή κάμερα ενώ τον ίδιο τον Γκιρ με σκουφί και ατημέλητο με τριμμένα ρούχα, τον περνούσαν πράγματι για άστεγο και οι περισσότεροι διαβάτες τον προσπερνούσαν αδιάφορα.
Γι’ αυτό και ο Ρίτσαρντ Γκιρ ζήτησε να υπάρχει περισσότερη κατανόηση για τους άστεγους και ο κόσμος να είναι πιο φιλικός μαζί τους.
Γράφει ο Ρίτσαρντ Γκιρ στο σχετικό post στο Facebook του:
«Όταν βγήκα στους δρόμους της Νέας Υόρκης μεταμφιεσμένος σε άστεγο άνδρα κανείς δεν με πρόσεξε. Ένιωσα πως είναι να είσαι άστεγος. Οι άνθρωποι περνούσαν δίπλα μου και με κοιτούσαν με αηδία. Μόνο μια κυρία είχε την καλοσύνη να μου δώσει λίγο φαγητό.
Ήταν μια εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Είναι πολλές οι φορές που ξεχνάμε πόσο
τυχεροί είμαστε. Δεν πρέπει να το θεωρούμε
δεδομένο και αν μπορούμε να βοηθήσουμε
κάποιον που έχει ανάγκη, πρέπει να το κάνουμε.
Γι' αυτό στο τέλος της ημέρας περπάτησα και έδωσα τροφή και 100 δολάρια σε κάθε άστεγο που έβλεπα. Έκλαιγαν και ήταν τόσο ευγνώμονες.
Περισσότερα Θέματα: Άστεγοι, Ταινίες
Time Out of Mind (2014) του Όρεν Μούβερμαν. Ο Ρίτσαρντ Γκιρ υποδύεται έναν άστεγο που προσπαθεί να επανασυνδεθεί με την αποξενωμένη κόρη του, την οποία ερμηνεύει η Τζένα Μαλόουν.
Ο Ρίτσαρντ Γκιρ ήταν ο επίτιμος προσκεκλημένος του 50ου φεστιβάλ κινηματογράφου του Κάρλοβι Βάρι. Ο 65χρονος ηθοποιός τιμήθηκε με την Κρυστάλλινη Σφαίρα για την συνεισφορά του στον παγκόσμιο κινηματογράφο, από τον πρόεδρο του φεστιβάλ, Γίρι Μπαρτόσκα:
«Είναι μεγάλη τιμή για μένα, που μου απονέμεται αυτό το βραβείο. Αυτό το φεστιβάλ έχει να κάνει με τους κινηματογραφιστές. Δεν έχει να κάνει με την επιφάνεια, το γκλάμουρ και τη διαφήμιση. Συγκεντρώνει πολύ σημαντικούς σκηνοθέτες, καλές ταινίες, ηθοποιούς, σεναριογράφους και ανθρώπους του σινεμά».
«Καθόμουν σε μια γωνιά του δρόμου και φορούσα το καπελάκι μου. Αισθανόμουν μια μικρή αμηχανία. Κανείς δεν μου έδινε σημασία. Κανείς. Είχα ένα ποτήρι του καφέ και άρχισα να ζητάω χρήματα. Έτσι απλά, ζητούσα λεφτά. Σας παρακαλώ να με βοηθήσετε. Δώστε μου χρήματα, βοηθήστε με. Τραβούσαμε για περίπου 45 λεπτά, γιατί όλα γίνονταν ψηφιακά. Κάναμε μεγάλης διάρκειας σκηνές. 45 λεπτών. Κανείς δεν μου έδινε σημασία. Μερικοί μου έβαζαν χρήματα στο ποτηράκι που είχα μπροστά μου. Δεν με έβλεπαν στα μάτια. Έβγαλα 2,5 δολάρια». (στο τέλος βλ. ολόκληρη την ταινία)
Ο Ρίτσαρντ Γκιρ (Richard Tiffany Gere, 31 Αυγούστου 1949) είναι Αμερικανός ηθοποιός. Ξεκίνησε την υποκριτική τη δεκαετία του '70, παίζοντας ένα β' ρόλο στην ταινία Αναζητώντας τον Kύριο Γκούντμπαρ (Looking for Mr. Goodbar, 1977) και τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο Μέρες Ευτυχίας (Days of Heaven, 1978).
Ήρθε στο προσκήνιο το 1980 με το ρόλο του στην ταινία Επάγγελμα: Ζιγκολό (American Gigolo) που τον καθιέρωσε ως πρωταγωνιστή και σύμβολο του σεξ.
Συνέχισε την καριέρα του πρωταγωνιστώντας σε πολλές επιτυχημένες ταινίες όπως Ιπτάμενος και Τζέντλεμαν (An Officer and a Gentleman, 1982), Pretty Woman (1990) και Σικάγο (Chicago, 2002) για την οποία κέρδισε Χρυσή Σφαίρα α' ανδρικού ρόλου καθώς και Screen Actors Guild Award συνολικής ερμηνείας από καστ.
Ο Γκιρ είναι και ακτιβιστής. Ασχολείται με τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Θιβέτ και στην Κίνα (το Πεκίνο τον έχει καταχωρίσει στη... μαύρη λίστα του), έχει επανειλημμένως καταδικάσει την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ στη Λατινική Αμερική, υποστηρίζει προγράμματα υγείας για τους φορείς του HIV και για παιδιά με καρκίνο. Δείχνει με κάθε τρόπο πως εκείνο που τον ενδιαφέρει περισσότερο από την καριέρα του είναι να συνεχίσει να προσφέρει.
Ο Γκιρ μεγάλωσε σε μια οικογένεια Μεθοδιστών στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβάνια, αλλά πριν κλείσει τα 30 είχε ήδη ασπαστεί τον βουδισμό. Επισκέπτεται την Ινδία κάθε χρόνο για να συναντήσει τον Δαλάι Λάμα και άλλους δασκάλους του σε διάφορες κοινότητες του Θιβέτ. Το «ζεν» είναι για εκείνον τρόπος ζωής.
Γιατί για τον Γκιρ το σταριλίκι παραμένει επάγγελμα που το ασκεί με τους όρους που ο ίδιος έβαλε. Έχει τρόπο επιδέξιο να διαχειρίζεται τη δημόσια εικόνα του. Έχει όμως, φαίνεται, κατακτήσει και την ηρεμία που τον βοηθά να μεγαλώνει όμορφα και αρμονικά, πάντα άψογος επαγγελματίας (όσοι έχουν συνεργαστεί μαζί του μόνο καλά λόγια λένε), αλλά κυρίως άνθρωπος που ακόμα και αν κινείται στον ψεύτικο, κατασκευασμένο και ρηχό κόσμο του θεάματος, αναζητά διαρκώς την αλήθεια και το ουσιαστικό νόημα της ζωής.
1 σχόλιο:
πάντα μου άρεσε αυτός ο ανθρωπος. Κακός ηθοποιός, αλλά καλός άνθρωπος
Δημοσίευση σχολίου