Παράξενο αίσθημα ρε παιδί μου.
Όταν ακούω Καζαντζίδη είναι λες
και διαβάζω το Ευαγγέλιο.
Γιατί τελικά για όλους εμάς που
ψηλαφίζουμε την ελληνικότητα
σε διάφορα εδάφη του επιστητού,
η αληθοποίηση και η αυθεντικότητα
γίνονται συνώνυμα ενός ελληνικού
«τρόπου» ευρύστερνου και οικουμενικού
μακράν της κάθε ιμιτασιόν μαϊμουδιάς
και της κάθε ακέφαλης χαμο-χαράς.
Ενός ελληνισμού λυτρωτικού
μου δίνει πρόταση ζωής
στον «όλον» άνθρωπο.
Μεγάλη υπόθεση το βράδυ πριν κοιμηθείς,
να κλείνεις τα μάτια και να ονειρεύεσαι
μια ζωή άλλη, αυθεντική κι αληθινή.
Σαφώς πρέπει να υπάρχει και το
πρόσωπο που θα στην εμπνεύσει.
Βλέπω φίλες-φίλους να ποστάρουν κρίστμας σόνγκς καθώς κι υπέροχες μελωδίες κλασικής μουσικής. Όλα σίγουρα αγαπημένα πράγματα και λόγω των ημερών μαγικά.
Εγώ όμως, θα στο εξομολογηθώ, γίνομαι καλά μόνο με πενιές. Άμα ακούω σόλο μπουζούκια και μπαγλαμάδες στρώνει το μέσα μου.
Γιορτές και σχόλες, Κυριακές και καθημερινές, χαρές και λύπες θα ρίξω μέσα μου τη λυτρωτική φωνή του Καζαντζίδη, το δωρικό μέταλλο του Μπιθικώτση, την ανδροπρέπεια του Διονυσίου. Θα ερωτευτώ ξανά με Μοσχολιού, Μαρινέλλα, Πάριο και Βοσκόπουλο.
Θα μελαγχολήσω τέρμα με Πουλόπουλο και γενικώς με τις ελαφρολαϊκές ανατάσεις των ύστερων 70ς και των πρώιμων 80ς.
Θα βρώ ξανά τη χαρμολύπη που διάβαζα με δέος στον Ιωάννη της Κλίμακος και στον Συμεών τον Νέο Θεολόγο. Θα αναγεννηθώ απ' τις στάχτες μου. Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος, ο μουσικός, ο πολιτισμικός, ο πνευματικός.
Όταν ακούω Καζαντζίδη είναι λες
και διαβάζω το Ευαγγέλιο.
Γιατί τελικά για όλους εμάς που
ψηλαφίζουμε την ελληνικότητα
σε διάφορα εδάφη του επιστητού,
η αληθοποίηση και η αυθεντικότητα
γίνονται συνώνυμα ενός ελληνικού
«τρόπου» ευρύστερνου και οικουμενικού
μακράν της κάθε ιμιτασιόν μαϊμουδιάς
και της κάθε ακέφαλης χαμο-χαράς.
Ενός ελληνισμού λυτρωτικού
μου δίνει πρόταση ζωής
στον «όλον» άνθρωπο.
Μεγάλη υπόθεση το βράδυ πριν κοιμηθείς,
να κλείνεις τα μάτια και να ονειρεύεσαι
μια ζωή άλλη, αυθεντική κι αληθινή.
Σαφώς πρέπει να υπάρχει και το
πρόσωπο που θα στην εμπνεύσει.
Ένας Θεολόγος που ακούει Καζαντζίδη
Εγώ όμως, θα στο εξομολογηθώ, γίνομαι καλά μόνο με πενιές. Άμα ακούω σόλο μπουζούκια και μπαγλαμάδες στρώνει το μέσα μου.
Γιορτές και σχόλες, Κυριακές και καθημερινές, χαρές και λύπες θα ρίξω μέσα μου τη λυτρωτική φωνή του Καζαντζίδη, το δωρικό μέταλλο του Μπιθικώτση, την ανδροπρέπεια του Διονυσίου. Θα ερωτευτώ ξανά με Μοσχολιού, Μαρινέλλα, Πάριο και Βοσκόπουλο.
Θα μελαγχολήσω τέρμα με Πουλόπουλο και γενικώς με τις ελαφρολαϊκές ανατάσεις των ύστερων 70ς και των πρώιμων 80ς.
Θα πνιγώ σε ένα ζεϊμπέκικο ατελείωτο και σε μια πενιά λυπητερή.
Θα βρώ ξανά τη χαρμολύπη που διάβαζα με δέος στον Ιωάννη της Κλίμακος και στον Συμεών τον Νέο Θεολόγο. Θα αναγεννηθώ απ' τις στάχτες μου. Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος, ο μουσικός, ο πολιτισμικός, ο πνευματικός.
Δεν λέω πως οι άλλες παραδόσεις είναι στείρες κι άσχημες. Δεν θα τό 'λεγα ποτέ. Πολλά πράγματα αλλότρια μ' έχουν συγκινήσει άλλωστε.
Αλλά τα δικά μου λειτουργούν σαν ζύγι και μέτρο. Σαν φίλτρο. Σαν την αγκαλιά της μάνας μου. Όλες οι μανάδες είναι ιερές. Η δική μας όμως, είναι Εκκλησία όπως λέει κι ένας σπουδαίος δάσκαλος μου. Έτσι και η μουσική. Αναζητάς και βρίσκεις, αλήθεια κι αυθεντικότητα στον καθ' ημάς τρόπο. Στη Ρωμηοσύνη μας. Στον υπαρξιακό μας νεοελληνισμό.
Εν παντί καιρώ και πάση ώρα.
Θεολόγος που ακούει Καζαντζίδη και γενικώς λαϊκό τραγούδι, βρίσκεται στη γραμμή των Αγίων Πατέρων και των Οικουμενικών Συνόδων εν ασφαλεία και ειρήνη. Όποιος θεολόγος ακούει εντεχνούλι κρυφίως, ρέπει εις τον Οικουμενισμόν και καλά θα κάνει να το εξομολογηθεί στον Πνευματικό του. Επιτίμιο για την δεύτερη περίπτωση προτείνουμε τα άλμπουμ: «Υπάρχω» και «Εγώ είμαι αετός» του αειμνήστου λαϊκού μας βάρδου.
Βιογραφικό του κ. Φαίδωνα εδώ
by Sophia-Ntrekou.gr | Αέναη επΑνάσταση
Περισσότερα: Φαίδων Χριστοδουλάκης
Efthymios Anagnostou, Διευθυντής Υπερήχων Καρδιάς
Αλλά τα δικά μου λειτουργούν σαν ζύγι και μέτρο. Σαν φίλτρο. Σαν την αγκαλιά της μάνας μου. Όλες οι μανάδες είναι ιερές. Η δική μας όμως, είναι Εκκλησία όπως λέει κι ένας σπουδαίος δάσκαλος μου. Έτσι και η μουσική. Αναζητάς και βρίσκεις, αλήθεια κι αυθεντικότητα στον καθ' ημάς τρόπο. Στη Ρωμηοσύνη μας. Στον υπαρξιακό μας νεοελληνισμό.
Εν παντί καιρώ και πάση ώρα.
Θεολόγος που ακούει Καζαντζίδη και γενικώς λαϊκό τραγούδι, βρίσκεται στη γραμμή των Αγίων Πατέρων και των Οικουμενικών Συνόδων εν ασφαλεία και ειρήνη. Όποιος θεολόγος ακούει εντεχνούλι κρυφίως, ρέπει εις τον Οικουμενισμόν και καλά θα κάνει να το εξομολογηθεί στον Πνευματικό του. Επιτίμιο για την δεύτερη περίπτωση προτείνουμε τα άλμπουμ: «Υπάρχω» και «Εγώ είμαι αετός» του αειμνήστου λαϊκού μας βάρδου.
Βιογραφικό του κ. Φαίδωνα εδώ
by Sophia-Ntrekou.gr | Αέναη επΑνάσταση
► Για τον Μέγιστο Λαϊκό Βάρδο της Ελληνικής μουσικής ΕΔΩ: Ο Στέλιος Καζαντζίδης ως σύμβολο του Ελληνισμού και επανάστασης: Έχετε αναρωτηθεί γιατί είχαν και έχουν ακόμη τόση μεγάλη απήχηση τα τραγούδια του;
Περισσότερα: Φαίδων Χριστοδουλάκης
Efthymios Anagnostou, Διευθυντής Υπερήχων Καρδιάς
Ιατρικό Διαβαλκανικό Κέντρο - Interbalkan Medical Center
«Νά πῶ, νά πῶ τόν πόνο σάν μιά καινούργια ἀλήθεια» Γ. Σ
Δέν ἒχει κανόνες γι' αὐτήν. Δέν ἀναλύεται. Χάρισμα εἶν᾽ ἡ ὑπομονή.
Μόνο ὁ Θεός μπορεῖ νά σοῦ τήν κάνει δῶρο.
Αποκαλύπτει μοναχά πόσο μον~Αχ~ικός εἶναι ὁ ἂνθρωπος.
῝Οσοι βαθειά μοναχικοί ἒχουν ἀκονισμένη ὑπομονή. Σπλάγχνα γαλβανισμένα.
Ὑπομονή θέλει τό ῍Αχ . ῾Υπομονή καί προσευχή.
Δέν τό καταλαβαίνει αὐτό ἡ μυαλουδίλα καί τό περιφρονεῖ τό ῍Αχ.
Δέν ἒχει τό κάτι παραπάνω. Τό παρά τῷ πόνῳ. Τό ἂγγιγμα τῆς Ἀνατολῆς!
῝Οσοι νογᾶνε, σιωποῦν. Χείλι σφιχτό, βλέμμα ὑγρό.
῝Υστερα ντύνονται ~μέ ἀναπάντεχη ἱλαρότητα~ τό πάθος, τό μεράκι, τόν καημό, τόν λυγμό, τόν σπαραγμό, τόν ´γύφτικο´ ἀπόηχο τῆς λαϊκῆς αἰσθαντικότητας καί βρίσκουν ἂσυλο, ἂπ᾽ ὃσα τούς πονᾶνε ἐκεῖ ἒξω, σέ μιά ἀνάσα ἂνασσα, σέ μιά ὀμφή πονετική πού ξεριζώνει τά καρφιά ἀπ᾽ τό θολωμένο τους μυαλό.
Ἂσπρο πουκάμισο στεγνό μές στή νεροποντή… · 30 Σεπ 2021
«Νά πῶ, νά πῶ τόν πόνο σάν μιά καινούργια ἀλήθεια» Γ. Σ
Δέν ἒχει κανόνες γι' αὐτήν. Δέν ἀναλύεται. Χάρισμα εἶν᾽ ἡ ὑπομονή.
Μόνο ὁ Θεός μπορεῖ νά σοῦ τήν κάνει δῶρο.
Αποκαλύπτει μοναχά πόσο μον~Αχ~ικός εἶναι ὁ ἂνθρωπος.
῝Οσοι βαθειά μοναχικοί ἒχουν ἀκονισμένη ὑπομονή. Σπλάγχνα γαλβανισμένα.
Ὑπομονή θέλει τό ῍Αχ . ῾Υπομονή καί προσευχή.
Δέν τό καταλαβαίνει αὐτό ἡ μυαλουδίλα καί τό περιφρονεῖ τό ῍Αχ.
Δέν ἒχει τό κάτι παραπάνω. Τό παρά τῷ πόνῳ. Τό ἂγγιγμα τῆς Ἀνατολῆς!
῝Οσοι νογᾶνε, σιωποῦν. Χείλι σφιχτό, βλέμμα ὑγρό.
῝Υστερα ντύνονται ~μέ ἀναπάντεχη ἱλαρότητα~ τό πάθος, τό μεράκι, τόν καημό, τόν λυγμό, τόν σπαραγμό, τόν ´γύφτικο´ ἀπόηχο τῆς λαϊκῆς αἰσθαντικότητας καί βρίσκουν ἂσυλο, ἂπ᾽ ὃσα τούς πονᾶνε ἐκεῖ ἒξω, σέ μιά ἀνάσα ἂνασσα, σέ μιά ὀμφή πονετική πού ξεριζώνει τά καρφιά ἀπ᾽ τό θολωμένο τους μυαλό.
Ἂσπρο πουκάμισο στεγνό μές στή νεροποντή… · 30 Σεπ 2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου