Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι - Χρόνης Μίσσιος

Το κλειδί που κρύβεται κάτω από το γεράνι

Χρώματα μιας άλλης εποχής που έρχεται απ' το μέλλον.
Η μέρα που φεύγει χάνεται στο σύμπαν, περνά στο άπειρο.

Το κλειδί που κρύβεται κάτω από το γεράνι δεν είναι σαν όλα τα κλειδιά. Ανοίγει την πόρτα σ έναν άλλο κόσμο κατοικημένον από ευτυχισμένους δραπέτες, που μακριά από την παγίδα του πολιτισμού, ζουν αρμονικά με τη φύση και τον εαυτό τους. Σ αυτόν τον κόσμο κυβερνά ο έρωτας, νεράιδες και μικροί θεοί ξεφαντώνουν μαζί με τους θνητούς, κι όλες οι περιπέτειες τελειώνουν καλά με μαγικούς τρόπους.

Εκεί που οι φύλακες της λογικής έχουν κλείσει τις πόρτες των αισθήσεων, μην φοβηθείς, υπάρχει ένα μαγικό «κλειδί» που μπορεί να τις ανοίξει και σίγουρα κάποιος πολύ ικανός που θα μπορέσει επιτέλους να τις ξεκλειδώσει.

Ο κόσμος του Χρόνη Μίσσιου είναι ένα ιδανικό καταφύγιο,
πλημμυρισμένο από ξεχασμένες αισθήσεις και θαύματα ζωντανά.

Ένα πανηγύρι από εικόνες, αρώματα, γεύσεις και μελωδίες. Μια παρέα από τυχερούς μυημένους που έχουν συλλάβει το αληθινό νόημα της ζωής παρακάμπτοντας συμβάσεις, περιορισμούς και ηθικολογίες. Γεύονται αυθόρμητα την κάθε στιγμή της, πολεμούν το κακό με όπλο την καλοσύνη και συμβιώνουν σε απόλυτη αρμονία με τη Φύση. Πανταχού παρών ο Έρωτας, στον οποίο όλοι και όλα παραδίδονται αμαχητί. Και αλήθειες, μεγάλες αλήθειες για τη ζωή, την παιδεία, τον άνθρωπο, τον πολιτισμό, το σύμπαν. Αυτός είναι ο αισθαντικός κόσμος του Μίσσιου όπως πηγάζει μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου του. Δοσμένος με μια τολμηρή αλλά συνάμα τόσο τρυφερή γλώσσα. Λέξεις, φράσεις και συναισθήματα σε συνδυασμό με τον μαγικό του κόσμο, όπου βασιλεύει η γαλήνη και η τρυφερότητα!

Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι - Χρόνης Μίσσιος

«Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να αλλάξω το
σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μην με αλλάξει αυτό.»

Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι by Chronis Missios

Το κλειδί που κρύβεται κάτω από το γεράνι δεν είναι σαν όλα τα κλειδιά. Ξεκλειδώνει τους φόβους μας, καίει τα «πρέπει» μας και τους σεμνοτυφισμούς μας. Οι άνθρωποι όταν ανοίξουν την πόρτα αυτή είναι άγιοι και αμαρτωλοί. Πάντα έτσι ήταν οι άνθρωποι! Απλά κάποιοι μας δίδαξαν ότι πρέπει να διαλέξουμε μεριά, σαν να μην μπορούμε να είμαστε και τα δύο.

Οι πολιτισμένοι άνθρωποι περπατάνε για άσκηση πια, όχι από ανάγκη εκεί που συζεί, που δένεται το κορμί με την πλάση. Αντί να σκύψεις να μυρίσεις ένα λουλούδι ή να σκαλίσεις τη γη, κάνεις επικύψεις [σαν μ@κς] μέσα σ’ ένα κουτί από μπετόν ή... τρέχεις πάνω σ’ ένα σταματημένο ποδήλατο.

Η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια. Μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας. Την καταντήσαμε ένα καθημερινό χωρίς καμία ελπίδα ανάστασης θάνατο. Πολλές φορές είναι γλυκύτερο να προσδοκάς τον έρωτα, παρά να τον ζεις.

Αποσπάσματα

«Ποσό ακατανόητο έγινε το αυτονόητο, ποσό δύσκολο το εύκολο, ποσό πολύπλοκο το απλό, ποσό υποχώρησαν οι αισθήσεις και οι κινήσεις του κορμιού»

«Όταν θα μάθεις να ερωτεύεσαι πραγματικά, όταν δηλαδή θα καταλάβεις πως το βάθος, η ποιότητα μιας ερωτικής σχέσης, δεν κρίνεται από την αρχή της αλλά από το τέλος της. Όταν θα μάθεις ν' αγαπάς τον άλλο, όχι γιατί σε κάνει ευτυχισμένο, αλλά γιατί είναι ικανός για την ευτυχία. Όταν κι οι δυο, φορτωμένοι μπαχαρικά, εξωτικά αρώματα και γιρλάντες εξαίσιας μνήμης, θα αναχωρούν για νέα ταξίδια, όπου οι πληγές γίνονται τριαντάφυλλα».

«Μόνο που, από μια ηλικία κι ύστερα, προτιμά κανείς τα ταξίδια από τις εξαρτήσεις, τη φαντασία αντί της πραγματικότητας, το μύθο αντί της επιστήμης».

«Στο κάτω κάτω, η ομορφιά βρίσκεται στ' ακροδάχτυλα της ψυχής του καθενός μας...»

«Ένας άλλος μυστικός δρόμος, φιλαράκι, είναι να αρνείσαι το αυτονόητο. Να βλέπεις πίσω απ´ τον καθρέφτη. [..] Συνηθίσαμε να βλέπουμε την επιφάνεια, το σχήμα, και όχι την ουσία των πραγμάτων»

«Ομορφιά, φιλαράκι, που δε σου παρέχει τη δυνατότητα αμφισβήτησης, και συνεπώς τη δυνατότητα εξερεύνησης. […] Γιατί ομορφιά είναι το πάρε δώσε της ψυχής μας»

«Ο χρόνος είναι εφεύρεση της δυστυχίας, βάζει όρια στην ηδονή, στην απόλαυση, στη ζωή. Όταν είσαι ευτυχισμένος, δε σου χρειάζεται ο χρόνος, παραιτείσαι κατά τις επιθυμίες σου και όχι κατά τα πρέπει σου»

«Ο άνθρωπος χωρίς τοπίο είναι σκλάβος, λειψός, μισός. Όσο φτωχαίνει το τοπίο, φτωχαίνει κι ο άνθρωπος. Όσο πεθαίνει το τοπίο, πεθαίνει κι ο άνθρωπος»

«Έρως ακίνδυνος δεν υπάρχει.. Στο κάτω κάτω, άλλο να ταξιδεύεις με αεροπλάνο, κι άλλο με μαγικό χαλί»

« […] γιατί μη θαρρείς. Όση ανάγκη έχει ο άνθρωπος τα ταξίδια, έχει και τα απάνεμα λιμάνια, για να κατακάτσει ο νους και η ψυχή του, να μηρυκάσει γλυκά γλυκά το ταξίδι και να ξεχωρίσει τους θησαυρούς του»

«[…] όταν είσαι ερωτευμένος, είναι τέτοια η ταραχή του κορμιού και του νου, που πολλές φορές επιστρατεύεις και τη λογική ακόμα για να δικαιολογήσεις τα συναισθήματα εξουσίας που νιώθεις. Πότε με την έγνοια, πότε με το πρέπει και δεν πρέπει. Έτσι, σιγά σιγά κλείνουν οι πόρτες της περιπέτειας και το ζευγάρι χτίζεται, σαν τους Φαραώ, μέσα σε μεγαλοπρεπείς τάφους, φασκιωμένο με πράγματα εντελώς άσχετα με τη ζωή. Χάνουν το κρυφό νόημα των πραγμάτων. Οι αισθήσεις, αντί γι’ ανοιχτό παράθυρο της ψυχής, συλλέκτες συναισθημάτων που ταξιδεύουν στο τοπίο, γίνονται καθρέφτης που αναπαράγει το χτες σαν φωτογραφία της στιγμής».

«Ζωή χωρίς τοπίο, είναι ζωή χωρίς σοφία, χωρίς φαντασία, χωρίς τη μαγεία των άγνωστων δεσμών της ύπαρξης σου με το σύμπαν»

«Οι επαναστάσεις, μεσιέ, δε γίνονται με μοιρογνωμόνιο, γίνονται με όνειρα, με την εκρηκτική απελευθέρωση του έρωτα και την αποδιοργάνωση της τάξης. Είναι ένα προσωπικό μονοπάτι απεξάρτησης. Πουθενά δεν υπάρχει τάξη στο σύμπαν, γιατί τάξη σημαίνει ορισμένο μέγεθος, χώρο, και χρόνο, στασιμότητα, έννοιες ανύπαρκτες για το σύμπαν»

«Γιατί φιλαράκι, το πρόβλημα δεν είναι να ζεις στον παράδεισο, αλλά να ανακαλύπτεις τους παραδείσους. Και υπάρχουν τόσοι, όσα τ’ αστέρια τ’ ουρανού, δόξα τω Θεώ. Είναι η ίδια η αιώνια ζωή»

«Το μυστικό της χαράς είναι να μπορείς να δίνεις. Και να παίρνεις βέβαια, μα πάντα αυτά που δίνεις να’ ναι περισσότερα απ’ αυτά που παίρνεις. Η χαρά είναι ξόδεμα της ψυχής σου καταπώς νιώθεις. Ό,τι δίνεις ξαναγυρίζει μέσα σου πιο πλούσιο, πιο βαθύ. Σαν δεν είσαι ικανός να δώσεις χαρά, είσαι και ανίκανος να πάρεις»

«Γιατί ο έρωτας μπορεί να είναι αιώνιος μόνο αν είναι ταξιδευτής»

«Όλα θα πάνε καλά, αρκεί να σκέφτεσαι, με την ψυχή σου ξύπνια, πως η αγάπη της ζωής είναι πιότερο δυνατή από την καταφρόνια της…»

«Η ελευθερία είναι πιο δυνατή από την αγάπη, γιατί η αγάπη είναι κόρη της. Είναι ο καθρέφτης της, οι δυο όψεις της ζωής, που έλκονται και απωθούνται […] Γιατί αγάπη χωρίς ελευθερία είναι φωτιά χωρίς ανάσα, και ελευθερία χωρίς αγάπη είναι μοναξιά του κερατά. Έτσι, αγάπη που περιορίζει την ελευθερία, γεννά την αγάπη για την ελευθερία»

Ο μόνος δρόμος, ο οποίος δεν μας οδηγεί σε κανένα λάκκο, σε καμιά λακκούβα, σε κανένα κακό συναπάντημα, είναι ο δρόμος της αγάπης, είναι ο δρόμος της τρυφερότητας, είναι ο δρόμος της κατανόησης, είναι ο δρόμος της υπεράσπισης της διαφορετικότητας του άλλου! Αυτός είναι ο μόνος δρόμος. Αν τον ακολουθήσουμε αυτόν τον δρόμο δεν κινδυνεύουμε. Ούτε εμείς ούτε οι συνάνθρωποι μας.

Να ‘σαι άνθρωπος δημιουργικός και ευαίσθητος. Και να αγαπάς. Να αγαπάς! Να μπορείς να μετατρέπεις κάθε μέρα την αγάπη σε αγαπημένο. Η φρέζα μου που είναι εκεί φυτεμένη την αγαπάω, την βλέπω κάθε πρωί, καταλαβαίνεις; Ή έναν συγκεκριμένο άνθρωπο… Όλα τα άλλα… Παρέες, ρε, μπορείς να κάνεις παρέες; Φιλία. Έρωτα! Κάντε έρωτα, αγαπηθείτε κάντε τις παρέες σας, σκεφτείτε, αναπτύξτε την κριτική σας σκέψη.

«Στο κάτω κάτω, ζωή χωρίς περαστικές στερήσεις και μικρές λύπες είναι μια ζωή βαρετή»

Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι, εκδ. Γράμματα, 1996, σελ. 318

Χρόνης Μίσσιος to Hronis Missios
Χρόνης Μίσσιος: Εγώ το ταξίδι φιλαράκι τό’κανα. Ένα έχω να σου πω:
το νου σου και τα μάτια σου στους σπόρους του παππού σου.
Φωτογραφία από μέλος της ομάδας Tribute to Hronis Missios

Σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις είχε δηλώσει: «Για πρώτη φορά ζω σε μια κοινωνία που δείχνει να έχει πάθει εγκεφαλικό. Δεν αντιδρά με τίποτα».

Την κρίση: «είναι πολυεπίπεδη, δεν είναι μονάχα οικονομική. Ουσιαστικά είναι κρίση αξιών και χρεοκοπίας του λογοκρατούμενου και τεχνοκρατικού πολιτισμού μας».

Την οικολογία και την πράσινη ανάπτυξη: «Είναι δυνατόν να μιλάμε για οικολογία και πράσινη ανάπτυξη και να έχουμε την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο;».

Την παιδεία: «Μη γελιόμαστε. Υπάρχει εκπαίδευση. Άλλο πράγμα η παιδεία και άλλο πράγμα η εκπαίδευση. Σήμερα, λοιπόν τα παιδιά εκπαιδεύονται. Γιατί; Για να βρούνε τη μηχανή του κέρδους».

Τους εμπνευσμένους ηγέτες: «Πιστεύω πολύ ότι σε μια κοινότητα, η συλλογική μνήμη είναι πολύ πιο ασφαλής και πιο ισχυρή από οποιονδήποτε ηγέτη».

Την εξουσία: «Είναι το χειρότερο, το πιο τρομακτικό εφεύρημα του ανθρώπου. Στην πορεία τής ανθρώπινης ιστορίας, οι μόνοι που έσωσαν την αθωότητα τους ήταν αυτοί που σκοτώθηκαν νωρίς, πριν γίνουν εξουσία».

Ο Χρόνης Μίσσιος (1930 − 20 Νοεμβρίου 2012) ήταν Έλληνας συγγραφέας, λογοτέχνης αντιστασιακός, ακτιβιστής για τα δικαιώματα των ζώων και για ένα διάστημα παρουσιαστής σχετικών τηλεοπτικών εκπομπών.

Γεννήθηκε στην Καβάλα το 1930, από γονείς καπνεργάτες, και έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια στα Ποταμούδια, μια γειτονιά γεμάτη πρόσφυγες, καπνεργάτες από τη Θάσο και παράνομους κομμουνιστές κυνηγημένους από τη δικτατορία του Μεταξά. Αυτή την περίοδο, η οικογένειά του καταφεύγει στη Θεσσαλονίκη και ο Μίσσιος δουλεύει μικροπωλητής, με κασελάκι, στο λιμάνι.

Το πρώτο του βιβλίο «Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς...» (Γράμματα, 1985) τον καθιέρωσε από τους πρώτους μήνες της κυκλοφορίας του ως συγγραφέα στη συνείδηση κριτικής και κοινού.

Την ίδια ανταπόκριση βρήκε και το δεύτερο βιβλίο του «Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;» (Γράμματα, 1988). «Κοσμοκαλόγερος», σαν τους ήρωες ορισμένων από τα βιβλία του. Έφυγε από τη ζωή στα 82 του χρόνια. Άφησε την τελευταία του πνοή σε ιδιωτικό νοσηλευτήριο της Αθήνας, στις 20 Νοεμβρίου 2012, ενώ «πάλεψε» με τον καρκίνο αρκετά χρόνια.

Δεν υπάρχουν σχόλια: