Ωδή στον πόνο


Ακροβατώντας τις ώρες της σιωπής μου, περνούν από μπροστά μου σαν ασπρόμαυρη ταινία τα αγέλαστα, χαμένα όνειρα. Όπου και να αγγίξεις τις θύμησες, πονάνε. Ο πόνος γεννά αλήθεια, συμπόνια, υπομονή, κοινωνία. Ο πόνος δεν ξυπνάει μόνο εμάς, αλλά γεννάει και την αγάπη στους γύρω μας. Ο πόνος γεννά και την σιωπή. Σκεπάζει το μαρτύριο του πονεμένου.

Τις ώρες της σιωπής γίνονται μεγάλα θαύματα, οι μυστικές προσωπικές επαναστάσεις, η γνωριμία με τον άγνωστο εαυτό μας. Εκείνες τις στιγμές ο άνθρωπος είναι ένα δέντρο. Ένα δέντρο που προσφέρει τη σκιά του σε όλους τους ανθρώπους, ακόμα και σ' αυτούς που θέλουν να το κόψουν. Στην σιωπή ανθεί η ησυχία. Στην σιωπηλή ώρα του πόνου διαβαίνουμε στο Μονοπάτι του Θεού.[1]

Σοφία Ντρέκου



Γεώργιος Δροσίνης
Ψυχή που ξέρει να πονεί ξέρει και να πεθαίνει. 


«Αγαπημένο μου ημερολόγιο είναι άραγε πολύ αργά να σου μιλώ; Και πότε ήταν νωρίς; Ποτέ δεν είναι αργά να κάνεις μια ευχή. Θεέ μου όπως δυνατός είναι ο έρωτας, έτσι ας έλκεται κι ο άνθρωπος από τον πόνο. Να μην τον φοβάται. Να φτιάχνει από τα κομμάτια του κραταιά τείχη που θα σώζουν. Να μην τον φοβάται, αλλά να τον αρπάζει και να τον μεταποιεί σε πέτρα αθάνατη.

Οι άνθρωποι που θα έρθουν μετά από εμάς να μην χαθούν. Να δουν τον δικό μας πόνο και να αναστενάξουν. Ας γίνει αυτός ο αναστεναγμός μια ελπίδα για ό,τι καλύτερο. Τον πόνο που μας χαρίστηκε να τον σεβαστούμε. Να τον κάνουμε τείχη κραταιά που σώζουν. 

Η ανατριχίλα αυτή να έρθει μέσα μας κι από ουρλιαχτό να βγάλει τραγούδι. Οι άνθρωποι που θα έρθουν μετά από εμάς να μη χαθούν. Να δουν τον δικό μας πόνο και να πουν: Ε... σ' αυτόν τον κόσμο θα ζήσουμε χωρίς φόβο. Κι αν έρθει ο πόνος έχουμε τείχη κραταιά από τόσους άλλους που έφυγαν. Σε αυτά θα ακουμπήσουμε. Κι εμείς. Κι εμείς. Σε αυτά θα ακουμπήσουμε και θα ευχηθούμε:

Θεέ μου, όπως ο έρωτας έλκει 
ας έλκει κι ο πόνος. 
Να μη τον φοβόμαστε. 
Να τον τιμάμε.
Αυτός μας γέννησε.»[2]

Γιώργος ΣεφέρηςΗ μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί.
Γιώργος Σεφέρης, 1900-1971, Νόμπελ 1963



Κάθε μέρα είναι μια ανηφορική ανάβαση
Κρατιέμαι μόνο για το αύριο 
αλλά το βρίσκω δύσκολο να δω το φως.
Απλά ψάχνω για κάτι, 
να σκοτώσω τον πόνο απόψε...
Εαρινή ασπρόμαυρη αναμονή.[3]

«Πόνεσες, κοιμήθηκες μερόνυχτα στην κόλαση, αισθάνθηκες να χάνεις τα λογικά σου και να ουρλιάζεις δίχως λέξεις, το κορμί σου ένιωσες να τρυπάει στην μοναξιά, χιλιάδες φορές κατέρρευσες μα κι άλλες τόσες αναστήθηκες και τώρα είσαι εδώ να κοιτάς μια νέα μέρα που σε καλημερίζει. Πλέον, νομίζω να κατάλαβες, ότι ο πόνος έχει μια μυστική θύρα, μέσα από την οποία εισέρχεται, ο άνθρωπος, ο άγιος, ο σοφός. Εκεί μαθαίνεις και βλέπεις αυτά που οι άλλοι απλά κοιτάζουν, και αισθάνεσαι εκείνα που λίγες καρδιές σε αυτή την ζωή θα νιώσουν, γιατί απλά παρέα με τον πόνο θα κάνεις μακροβούτια στο βυθό την στιγμή που οι άλλοι απλά θα παίζουν επιφανειακά με τα κύματα. Και να θυμάσαι, ότι η θέα είναι στα υπόγεια και ο παράδεισος γεννιέται μες στην κόλαση. Όταν εσύ θα ανθίζεις πολλοί από τους επικριτές σου, θα σαπίζουν μες στην «ευτυχία» τους…»[4]

Γέρων ΠαΐσιοςΈχεις λύπη; Ο Θεός σου λείπει. «- Γέροντα, τι χρειάζεται για να ξεπεράσεις τον πόνο; - Παλικαριά, βία χρειάζεται. - Και τον ανυπόφορο πόνο πως τον αντιμετωπίζει κανείς; - Αν είναι κοσμικός, με το τραγούδι, αν είναι πνευματικός άνθρωπος με την ψαλμωδία.» Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, 1924-1994


«Μέσα στον ανθρώπινο πόνο
τίποτε πια δεν έχει νόημα
παρά μόνον η ζωή του θανάτου
για ν’ αντέξει το βάρος 
ενός μαύρου φωτός
που αναζητά το θύμα 
μιας κρυμμένης γενοκτονίας.
Μόνο που σε ποιον να το πεις 
αν δεν είναι στο λευκό
ενός χειμώνα δίχως τέλος 
όπου οι άνθρωποι ζούσαν 
μόνο για να πεθάνουν πιο πέρα 
από ένα κόκκινο τρένο.» [5]

«Κι ήμουν στο σκοτάδι. 
Και με είδε μια αχτίδα.
Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!
Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη, 
εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.»[6]

Περισσότερα: Πόνος

Βίντεο: My very best song and group ♪♫
If I Was to walk away From you my love
Could I laugh again? Archive - «Again»


Παραπομπές
1. Σ. Ντρέκου: Ακροβατώντας τις ώρες της σιωπής μου
2. «Ωδή στον πόνο» Αστραδενή, astradeni.blogspot.gr
3. Σ. Ντρέκου: Ερωτική Παρηγορία www.sophia-ntrekou.gr
4. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος 14 Ιουλίου 2018
5. Ν. Λυγερός: Μαθητεία στον πόνο
6. «Αγάπη» Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928) Από την πρώτη ποιητική του συλλογή «Ο πόνος του ανθρώπου και των πραμάτων» (1919).

π. Χαράλαμπος [Λίβυος] Παπαδόπουλος
«Ο πόνος είναι μέρος της εξέλιξης μας»

2 σχόλια:

Nik Vythoulkas είπε...

Καλό κουράγιο με πίστη και υπομονή σε κάθε δοκιμασία και πόνο που νοιώθουμε ολοι μας μέσα στην καρδιά μας !!

Sophia Drekou είπε...

Αμήν... καλή δύναμη και σένα Νίκο!