Όσιος Ονούφριος ο Αιγύπτιος (Αφιέρωμα)

Βυζαντινό Μηνολόγιο τού Ιουνίου (9 - 12) τού 14ου αιώνα μ.Χ.  και ευρίσκεται στην Βιβλιοθήκη Bodleian στην Οξφόρδη. Αγγλία
Βυζαντινό Μηνολόγιο Ιουνίου 12 τού 14ου αιώνα μ.Χ. και 
ευρίσκεται στην Βιβλιοθήκη Bodleian στην Οξφόρδη. Αγγλία

Ο Όσιος Ονούφριος ο Αιγύπτιος

Γέννηση: 320 μ.Χ., Ιράν
Απεβίωσε: 400 μ.Χ., Συρία

† Εορτάζεται στις 12 Ιουνίου

Νηπιοχριστόδωρε ἐρήμου κλέος,
Δεῖξον με παθῶν ἔρημον ταῖς εὐχαῖς σου.

Ο Όσιος Ονούφριος έζησε με επαναστατικό,
αντισυμβατικό και αντικαταναλωτικό τρόπο.

Αφιέρωμα Σοφία Ντρέκου, Αρθρογράφος
(Sophia Drekou, BSc in Psychology)

Αenai.epΑnastasi - Sophia.Ntrekou.gr

Ο Όσιος Ονούφριος ο Αιγύπτιος πρώτα έγινε μοναχός στο κοινόβιο της Ερμουπολέως, στη Θηβαϊδα. Έπειτα ζήλευσε τον βίο της ερήμου και, κατά το παράδειγμα του Βαπτιστού Ιωάννου και Ηλιού του Προφήτου, αποτραβήχτηκε στα ενδότερα της ερήμου και διαβίωσε μόνος του επί 60 έτη μακριά από τους ανθρώπους, τρεφόμενος με χόρτα και μη φορώντας ρούχα. Τον ανακάλυψε περιστατικά ο Όσιος Παφνούτιος, που, επί 17 ημέρες οδεύοντας στα ενδότερα της περιοχής, τον ανεύρε και έμαθε τα σχετικά με τον βίο του. Τον Όσιο, αφού παρέδωσε το πνεύμα, έθαψε μέσα σε βράχο ο ίδιος ο Παφνούτιος, σχίζοντας το ιμάτιό του και περιτυλίγοντας με αυτό του Ονουφρίου το γυμνό σώμα, που το σκέπαζαν μόνον οι λευκές του τρίχες. Παρόλο ότι έζησε τόσο μακριά από τους ανθρώπους, η αρετή του έλαμψε σε όλους τους καιρούς.

Όταν αποσύρθηκε στην έρημο ο Άγιος Ονούφριος ο Αιγύπτιος (4ος αι) αντίκρισε μπροστά του ένα υπέρλαμπρο φως. Το φως έγινε άγγελος, που τον οδήγησε σε μία σπηλιά στα βάθη της ερήμου. Εκεί ο άγγελος τον άφησε και ο Άγιος συνάντησε ένα γέροντα, ο οποίος μόλις είδε τον Άγ. Ονούφριο τον ασπάστηκε λέγοντας: «Καλωσόρισες αδερφέ μου, συνεργάτη Ονούφριε». Και ο γέροντας με τη σειρά του τον οδήγησε στον τόπο στον οποίο ο Άγ. Ονούφριος έζησε εβδομήντα χρόνια χωρίς να δει άνθρωπο, σαν ένας επίγειος άγγελος, μέχρι που τον βρήκε ο Άγιος Παφνούτιος, μία μέρα πριν πεθάνει (ο Άγιος Ονούφριος).

Τῆς Περσίας τὸν γόνον, Θηβαΐδος τὸ καύχημα,
καὶ τῶν Ὀρθοδόξων ἁπάντων, ὁδηγὸν καὶ ὑπόδειγμα.
Ὀνούφριον τιμήσωμεν πιστοί, τὸν μέγαν τοῦ Σωτῆρος ἀθλητήν,
τὸν παρέχοντα ἰάσεις παντοδαπᾶς, τοῖς ἐν πίστει προστρέχουσι
Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι,
δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα. [Ἀπολυτίκιον.]

Ο Βίος του

Οι Άγιοι της Εκκλησίας δεν είναι μερικές χιλιάδες∙ είναι αρκετά εκατομμύρια. Κάθε προσπάθεια βέβαια να τους μετρήσει κάποιος θα ήταν μάλλον μια ματαιοπονία. Και αν κάποιος, υποθετικά. ενδιαφερόταν να μετρήσει όλους τούς Αποστόλους, τούς Προφήτες, τούς Ιεράρχες, τούς Ιερομάρτυρες, τούς Οσίους, τούς Οσιομάρτυρες, τούς Ομολογητές και απλά όλους τούς άγιους άνδρες και γυναίκες μαζί θα εύρισκε να είναι περισσότεροι από την άμμο της θάλασσας.

Ο Άγιος Ονούφριος ο Αιγύπτιος είναι από τις μεγαλύτερες ασκητικές φυσιογνωμίες των αιγυπτιακών ερήμων.

Ο Ονούφριος, καταγόταν από την Περσία (ιστορική ονομασία του σημερινού Ιράν*) σύμφωνα με τον βιογράφο του, τον όσιο Παφνούτιο. Το ότι η πατρίδα του Αγίου Ονουφρίου ήταν η Περσία δεν μνημονεύεται ούτε στα εν χρήσει Συναξάρια, ούτε και στον Κανόνα της εορτής του. Σύμφωνα, λοιπόν, με τον Άγιο Παφνούτιο ο πατέρας του Αγίου Ονουφρίου ήταν βασιλιάς της Περσίας.

Η μητέρα του ήταν στείρα και παρακαλούσαν και oι δύο το Θεό να τους δώσει κληρονόμο. Ύστερα από πολλές προσευχές τους επάκουσε ο Θεός και όταν συνέλαβε η μητέρα του έγινε χαρά μεγάλη στο παλάτι. Μετά την κύηση είδε ο πατέρας του θεία αποκάλυψη που τον προέτρεπε να ονομάσει το παιδί Ονούφριο στο άγιο βάπτισμα. Ύστερα να το οδηγήσουν σ’ ένα Μοναστήρι στη Θηβαΐδα της Αιγύπτου. Έτσι έκαμε ο πατέρας του Αγίου.

Ενώ κατευθυνόταν με υπηρέτες προς την Αίγυπτο, τους συνόδευε με θεία νεύση και βούληση μια ελαφίνα που έτρεφε το νεονγὀ με το γάλα της ενώ διαρκούσε όλη εκείνη η οδοιπορία, προς θαυμασμό και έκπληξη όλων. Όταν έφτασαν στο Μοναστήρι ο πατέρας του Αγίου Ονουφρίου ανέφερε στον Ηγούμενο της Μονής όλα κι’ εκεϊνος είπε: «Εδώ γυναίκα δεν κόντεψε ποτέ. Πώς είναι δυνατό να τραφεί το παιδί;». Ο πατέρας του Αγίου απάντησε: «Όπως ο Κύριος οικονόμησε και μας συνόδεψε σ’ όλο το δρόμο η ελαφίνα που το έτρεφε, έτσι ξανά με τη θεία προσταγή θα έρχεται εδώ καθημερινά να το θηλάζει, ώσπου να μεγαλώσει». Έτσι λοιπόν συγκατατέθηκε ο Ηγούμενος και έμεινε σε εκείνο το Κοινόβιο ο Ονούφριος. Ο πατέρας του έφυγε για το παλάτι και η ελαφίνα ερχόταν καθημερινά, μέχρι τον τρίτο χρόνο και τον θήλαζε.

O ὅσιος πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριος, ἔχων τήν καταγωγήν ἐκ τῆς χώρας τῆς Αἰγύπτου, ἔζησεν εἰς αὐτήν ζωήν ἄκρας ἀγάπης πρός τόν Θεόν καί τόν πλησίον, ταπεινώσεως παραδειγματικῆς καί συγκινητικῆς, ἡσυχίας καθαρτικῆς τῶν παθῶν καί καλλιεργείας τῶν ἀρετῶν διά τήν κοινωνίαν μετά τοῦ Θεοῦ καί τήν γνῶσιν τοῦ ἑαυτοῦ του, ἀκτημοσύνης τοιαύτης, ὥστε ἀντί τῶν ἐνδυμάτων διά τήν κάλυψιν τοῦ σώματος αὐτοῦ νά χρησιμοποιῇ τήν μακροτάτην αὐτοῦ γενειάδα.

Από παιδί ακόμα έδειχνε φλογερό πόθο ολοκληρωτικής αφιέρωσης στο Θεό. Σε νεαρή ηλικία, εντάχθηκε σε μια κοινοβιακή αδελφότητα, όπου για αρκετά χρόνια ασκήθηκε στην πνευματική και σωματική εγκράτεια και στην υπακοή. Η μεγάλη του ταπεινοφροσύνη έκανε τους αδελφούς του να τον αγαπήσουν πολύ.

Όταν ωρίμασε περισσότερο στην ηλικία ο Ονούφριος θέλησε να πάει βαθύτερα στην έρημο, να γνωρίσει και να μιμηθεί τη ζωή των εκεί ασκητών της. Αργότερα με την ευλογία του Γέροντός του αποσύρθηκε στην έρημο. Αφού βάδισε αρκετά μέσα στην έρημο, συνάντησε την καλύβη του ερημίτη Ερμία, που με θεία αποκάλυψη τον περίμενε. Ο Ερμίας τον οδήγησε σε μια καλύβη, κάτω από έναν πελώριο φοίνικα, που δίπλα κελάρυζαν τα νερά μιας καθάριας πηγής. Εκεί ο Ονούφριος επιδόθηκε σε μεγαλύτερη πνευματική άσκηση, και η φήμη του διαδόθηκε σε όλους τους ερημίτες, που συχνά πήγαιναν να τον συμβουλευθούν και να πάρουν την ευχή του.

Με την εν χάριτι άσκηση καθάρισε την ψυχή του από τα πάθη και έφθασε στον φωτισμό και την θέωση.

Ο Άγιος τρεφόταν με χόρτα και το ένδυμα του ήταν από φύλλα φοίνικα. Ο Άγιος Ονούφριος ονομάζεται κυρίως στα χωριά της Κρήτης και ως Ἀη Ρούφνης. Σύμφωνα με την λαϊκή δοξασία ο Άη Ρούφνης (Άγιος Ονούφριος) ρουφά (αρνητική παρετυμολογία) τα στάχυα της νέας σοδειάς σε όσους δεν σέβονται την μνήμη του. Για τον λόγο αυτό δεν θερίζουν και δεν αλωνίζουν την ημέρα της εορτής του. Με την ίδια παρετυμολογία από το Ρούφνης - ρουφώ συνήθιζαν να εορτάζουν τον Άγιο Ονούφριο και οι καπνοπώλες στην Κωνσταντινούπολη. Τον Άγιο Ονούφριο τιμούν ιδιαίτερα επίσης και οι κουρείς επειδή παρουσιάζεται πάντα στις εικόνες του με μακρότατη γενειάδα. Θεωρεῖται δέ σήμερον ἀπό τόν εὐσεβῆ λαόν τοῦ Θεοῦ ὡς ὁ προστάτης τῶν δικαστῶν καί τῶν δικαζομένων, γενικώτερον δέ τῆς Δικαιοσύνης. 

Οι δίκαιοι ζουν αιωνίως και ο μισθός των ευρίσκεται εις χείρας του Κυρίου, ο Ύψιστος φροντίζει δι' αυτούς. Διά τούτο αυτοί θα λάβουν από την χείρα του Κυρίου την ένδοξον βασιλείαν των Ουρανών και το ωραίο βασιλικό διάδημα στις κεφαλές των, διότι ο Κύριος με την δεξιάν του θα τους σκεπάσει και με τον βραχίονα του θα τους προστατεύσει κατά των εχθρών των. Ο Κύριος θα λάβει ως όπλα Του την οργήν Του και όλα τα στοιχεία της φύσεως θα μεταβάλει εις όπλα προς απόκρουση των εχθρών του. Θα ενδυθεί ως ένδυμα την Δικαιοσύνη του, θα φορέσει ως περικεφαλαία κρίσιν αμερόληπτον. Αντί ατρώτου ασπίδος θα ενδυθεί την αγιότητα. Θα χρησιμοποιήσει ως οξεία ρομφαιαν την σκληράν οργήν Του. Μαζί του θα πολεμήσουν όλα τα στοιχεία της φύσεως κατά των παραφρόνων τούτων ασεβών.

Δίκαιοι δὲ εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι, καὶ ἐν Κυρίῳ ὁ μισθὸς αὐτῶν, καὶ ἡ φροντὶς αὐτῶν παρὰ Υψίστῳ. διὰ τοῦτο λήψονται τὸ βασίλειον τῆς εὐπρεπείας καὶ τὸ διάδημα τοῦ κάλλους ἐκ χειρὸς Κυρίου, ὅτι τῇ δεξιᾷ σκεπάσει αὐτοὺς καὶ τῷ βραχίονι ὑπερασπιεῖ αὐτῶν. λήψεται πανοπλίαν τὸν ζῆλον αὐτοῦ καὶ ὁπλοποιήσει τὴν κτίσιν εἰς ἄμυναν ἐχθρῶν· ἐνδύσεται θώρακα δικαιοσύνην καὶ περιθήσεται κόρυθα κρίσιν ἀνυπόκριτον· λήψεται ἀσπίδα ἀκαταμάχητον ὁσιότητα, ὀξυνεῖ δὲ ἀπότομον ὀργὴν εἰς ρομφαίαν, συνεκπολεμήσει δὲ αὐτῷ ὁ κόσμος ἐπὶ τοὺς παράφρονας. πορεύσονται εὔστοχοι βολίδες ἀστραπῶν καὶ ὡς ἀπὸ εὐκύκλου τόξου τῶν νεφῶν ἐπί σκοπὸν ἁλοῦνται, καὶ ἐκ πετροβόλου θυμοῦ πλήρεις ριφήσονται χάλαζαι. ἀγανακτήσει κατ᾿ αὐτῶν ὕδωρ θαλάσσης, ποταμοὶ δὲ συγκλύσουσιν ἀποτόμως. ἀντιστήσεται αὐτοῖς πνεῦμα δυνάμεως καὶ ὡς λαῖλαψ ἐκλικμήσει αὐτούς. καὶ ἐρημώσει πᾶσαν τὴν γῆν ἀνομία, καὶ ἡ κακοπραγία περιτρέψει θρόνους δυναστῶν.(Σοφίας Σολομώντος, Κεφ. 5, Στιχ. 15-23).

Άλλος είναι εκείνος πού έδεσε τον τύραννο με τους αγώνες, άλλος εκείνος πού τον έδεσε με την ταπείνωση, και άλλος εκείνος που τον έδεσε με την παρέμβασι και εμφάνεια του Θεού. Και ομοιάζουν ο πρώτος με τον αυγερινό, ο δεύ­τερος με την πανσέληνο και ο τρίτος με τον ολόλαμπρο ήλιο. Ωστόσο και οι τρεις έχουν το πολίτευμα τους στους ουρανούς. Από την αυγή γεννάται το φώς, και από το φως προβάλλει ο ήλιος.

Ὡς τῆς ἐρήμου πολιστὰς οὐρανοβάμονας
Καὶ δωρεῶν τῶν ὑπὲρ φύσιν καταγώγια,
Τὸν Ὀνούφριον ὑμνήσωμεν σὺν τῷ Πέτρῳ·
Ὁ μὲν ὤφθη ἐν Αἰγύπτῳ φοῖνιξ εὔκαρπος,
Ὁ δὲ ἔλαμψεν ἐν Ἄθῳ ὡς ἰσάγγελος·
Τούτοις λέγοντες, θεοφόρητοι χαίρετε.

Κατά τους τρείς πρώτους αιώνες της Εκκλησίας, αρκετά πριν την κατάπαυση των διωγμών επί Μ. Κων/νου, ενεφανίσθησαν ευσεβείς Χριστιανοί, οι οποίοι έφευγαν από τον κόσμο για να επιδοθούν, απερίσπαστοι από βιοτικές μέριμνες και κοσμικούς θορύβους, στην άσκηση και την προσευχή. Ενώ άλλοι αναχωρούσαν στην έρημο για να αναζητήσουν εκεί όχι απλώς μία ασφάλεια από τους κινδύνους ενός διεφθαρμένου πολιτισμού, αλλά την πλήρη εκείνη προσφορά της ζωής τους στο Θεό. Έτσι έχουμε την ανάπτυξη του πρώιμου ερημιτικού μοναχισμού.

Αρχαίοι διωγμοί και Μάρτυρες: Ιστορικά στοιχεία για τους αρχαίους διωγμούς κατά των χριστιανών και τους μάρτυρες της Εκκλησίας

Τον 4ο αιώνα όμως ο Χριστιανισμός εισέρχεται σε μια νέα περίοδο της ιστορικής του πορείας. Ο διωγμός παύει, η Κωνσταντίνιος ειρήνη επικρατεί, η Εκκλησία πλέον τιμάται και προστατεύεται από το κράτος, αποκτά πλούτη, προνόμια. Αυτό έχει ως συνέπεια την εμφανή εκκοσμίκευσή της. Τότε ακριβώς το παράδειγμα των ολίγων μεμονωμένων αναχωρητών των τριών πρώτων αιώνων βρίσκει μυριάδες μιμητών. Ιδρύονται Σκήτες, Λαύρες, Κοινόβια μεγάλα και πάμπολλα. Ο μοναχισμός πλέον μεγαλύνεται, οι άγιοι πατέρες της ερήμου λάμπουν στον εκκλησιαστικό ουρανό διότι «χειρ Κυρίου ην μετ’ αυτών», και απλώνεται από την Αίγυπτο και τη Λυβίη, στο Σινά, στην Παλαιστίνη, στη Συρία, στον Όλυμπο της Βιθυνίας, στο Άγιον Όρος και σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο.

Ο Άγιος Ονούφριος στην αρχή της μοναχικής του πολιτείας εισέρχεται σε Κοινόβιον κοντά στην Ερμούπολη της Θηβαϊδος. Το Κοινοβιακό Σύστημα αποτελεί αυστηρότερη μορφή του Λαυρεωτικού και διεμορφώθη υπό του Οσίου Παχωμίου του Μεγάλου τον Δ' αιώνα στην Αίγυπτο. Πιο συγκεκριμένα ο Άγιος Ονούφριος, πριν φύγει στην έρημο, ζούσε σε μιά μεγάλη λαύρα μοναχών, ὀνομαζόμενη Σμαούν, στην Άνω Αίγυπτο, στα όρια της Οξυρρύγχου. Εκεί ζούσαν εκατόν πενήντα μοναχοί τηρώντας την μοναστική τάξη και καθαρότητα. Εκεί ο Αββάς Ονούφριος έμαθε την καλογερική, δίπλα στους άλλους θείους γέροντες που είχαν φτάσει στην τελειότητα και ζούσαν όπως οι άγγελοι του Θεού. Εκεί άκουσε δια την ήσυχον και ερημικήν ζωήν δύο μεγάλων μορφών της Εκκλησίας μας, τον ασκητικόν και ερημικόν βίον του Προφήτου Ηλιού του Θεσβίτου και τον μιμητή αυτού Ιωάννη τον Πρόδρομο και προετοιμαστή της παρουσίας του Χριστού, ο οποίος, ως και ο Ηλίας, φέρων ασκητικόν ένδυμα και ακολουθών τον ερημικόν βίον εκήρυξε στο λαόν το βάπτισμα της μετανοίας.

Η άκτιστη Χάρη του Θεού πλημμύρισε όλη του την ύπαρξη, την ψυχή και το σώμα του, και γι’ αυτό το σκήνωμά του μετά την οσιακή του κοίμηση ευωδίαζε. «Όποιος έχει την Χάρη του Αγίου Πνεύματος και στην ψυχή και στο σώμα, έχει την τέλεια αγάπη. Και αν κανείς διαφυλάξει αυτήν την χάρη, θα αγιάσουν τα λείψανά του, όπως των αγίων μαρτύρων, των προφητών η των άλλων μεγάλων αγίων»[1]. Στην Ορθόδοξη Ανατολή ο μοναχικός βίος, ως μέσον της εν Χριστώ σωτηρίας, συνεδέθη από την αρχή με την ησυχία, η οποία αποτελεί τρόπο θεωρητικής ασκήσεως και η οποία αποσκοπούσε στη νήψη. Τελικό στάδιο της νήψης είναι η εν Χριστώ αληθεία, δηλαδή η πλήρης και τελεία κυριαρχία επί των παθών και η υποταγή του όλου ανθρώπου στο θέλημα του Θεού.

Ο Πανάγαθος Θεός έφερε τον άνθρωπο στην παρούσα ζωή, όχι για να προσκολλάται η ψυχή του σε κτήματα και χρήματα, δόξες και απολαύσεις και όλα γενικά τα αγαθά του μάταιου αυτού κόσμου. Δεν πλάσθηκε ο άνθρωπος μόνο για την πρόσκαιρη αυτή ζωή.

Για όλα αυτά ο Κύριος μας συνιστά: Προσέχετε δὲ ἑαυτοῖς μήποτε βαρηθῶσιν ὑμῶν αἱ καρδίαι ἐν κραιπάλῃ καὶ μέθῃ καὶ μερίμναις βιοτικαῖς, καὶ αἰφνίδιος ἐφ' ὑμᾶς ἐπιστῇ ἡ ἡμέρα ἐκείνη· ὡς παγὶς γὰρ ἐπελεύσεται ἐπὶ πάντας τοὺς καθημένους ἐπὶ πρόσωπον πάσης τῆς γῆς ἀγρυπνεῖτε οὖν ἐν παντὶ καιρῷ δεόμενοι ἵνα καταξιωθῆτε ἐκφυγεῖν πάντα τὰ μέλλοντα γίνεσθαι καὶ σταθῆναι ἔμπροσθεν τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. (Κατά Λουκάν, Κεφ. ΚΑ, Στιχ. 34).

Ο Άγιος Ονούφριος ενθουσιασμένος δια τον ερημιτικό βίον και τον αναχωρητισμό, νέκρωσε τα επι της γης μέλη και υπομένοντας τον παγετόν της νύκτας και της ημέρας τον καύσωνα, πέτυχε της ουρανίου ζωής, βλέπων, όπως τονίζει ο υμνογράφος αυτού, το αμήχανον κάλλος του Κτίστου του. Έζησε στην έρημο 60 έτη περίπου, έχοντας ως τροφή την εγκράτειαν και ως πλούτον την πτωχείαν και την ακτημοσύνην. Ο Άγιος Ονούφριος είχεν ως ένδυμα, κατά την προτροπή του Αποστόλου Παύλου, τον Ιησού Χριστόν. Η απάθεια δεν θα πρέπει να συγχέεται με την έλλειψη πειρασμών, αλλά τουναντίον με την ισχυρή παρουσία αυτών και την πλήρη ελευθερία αντιμετωπίσεως τους.

Ουκρανία, περιοχή Chernivtsi, Chernivtsi, Komarova velikiy Преподобный Онуфрий Великий
Ουκρανία, περιοχή Chernivtsi, Chernivtsi, Komarova
velikiy Преподобный Онуфрий Великий

Έρημος όμως γίνεται και η καρδιά του ανθρώπου όταν απολέσει την θεία Χάρη. Εκείνοι οι οποίοι γεύθηκαν την γλυκύτητα της θείας Χάριτος, έστω και λίγο, και στην συνέχεια συνέβη να την χάσουν, αυτοί την αναζητούν όπως η μητέρα το μικρό παιδί της που το έχει χάσει μέσα σε κάποιο συνωστισμό και φωνάζει και τρέχει και το αναζητεί με δάκρυα και πόνο. Και όταν το βρει τότε χαίρει και αγάλλεται και το σφίγγει στην αγκαλιά της προσέχοντας να μη το ξαναχάσει. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με εκείνον που γεύθηκε την θεία Χάρη και για κάποιο λόγο την απώλεσε. Αισθάνεται την καρδιά του έρημη και αδειανή, και κράζει, και φωνάζει, και προσεύχεται αδιαλείπτως. Και όταν μετά από μεγάλο αγώνα, αγωνία, αναζήτηση, πόνο και κλάμα την ξαναβρεί, τότε χαίρει και αγάλλεται και φωνάζει μαζί με τον Προφήτη Ησαΐα, «ευφράνθητι έρημος διψώσα...».

Η μετά του Θεού ένωσις είναι μυστήριον, το οποίον τελειούται εν τοις ανθρωπίνοις προσώποις. Εν τέλειον πρόσωπον λαμβάνει εν πλήρει συνειδήσει όλας τας αποφάσεις του. Είναι ελεύθερον πάσης βίας, πάσης φυσικής ανάγκης. Όσον προοδεύει τις εις την οδον της ενώσεως, τόσον περισσότερον συνειδητός γίνεται. Η συνείδησις αυτή εν τη πνευματική ζωή καλείται γνώσις υπό των ασκητικών Πατέρων της Ανατολής.

Κάποτε, επισκέφθηκε τον όσιο Ονούφριο ο Αββάς Παφνούτιος. Οι δύο ασκητές χάρηκαν ο ένας την παρουσία του άλλου, αντήλλαξαν τις εμπειρίες τους και ενισχύθηκαν πνευματικά. Ο Θεός όμως οικονόμησε έτσι τα πράγματα ούτως ώστε η συνάντηση αυτή να συμπέση με την ώρα της «εξόδου» του οσίου Ονουφρίου και έτσι το σώμα του ενταφιάστηκε από τον αββά Παφνούτιο κάτω από τον μεγάλο φοίνικα, η δε ψυχή του «συναγάλλεται εν ουρανοίς μετά πάντων των αγίων». Θύμισε, έτσι, σε όλους τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: "γύμναζε σεαυτόν προς ευσέβειαν". Δηλαδή, γύμναζε και συνήθιζε τον εαυτό σου στη συνεχή εξάσκηση της αγίας ζωής.

Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης όταν αναφέρεται στον θρήνο του Αδάμ, μετά την παρακοή και την απώλεια του Παραδείσου, ουσιαστικά περιγράφει τον δικό του θρήνο όταν απώλεσε την Χάρη του Θεού και για αρκετά χρόνια την αναζητούσε με πόνο και δάκρυα. Και διδάσκει, από την εμπειρία του, ότι ο ασφαλέστερος δρόμος για την εύρεση και διαφύλαξη της θείας Χάριτος είναι εκείνος της ταπεινώσεως.

Η έρημος αποτέλεσε την πνευματική κολυμβήθρα, στην οποία οι ασκητές ήρθησαν σε δυσθεώρητα ύψη πνευματικών ανατάσεων. Το απαστράπτον φώς της θεότητος οδηγεί τον άνθρωπον εις την πνευματική γαλήνην, νηνεμία και μακαριότητα. Ο ασκητικός αγώνας είναι ουσιαστικά το πέρασμα από την «στενήν και τεθλιμμένην οδόν», που όμως γλυκαίνει και νοηματοδοτεί την ύπαρξη. Αλλά και τροφοδοτεί τον πνευματικό οργανισμό με ισχυρά αντισώματα, για να είναι σε θέση να αντέχη στα δύσκολα, να αποδιώχνη την πίκρα των λυπηρών και να βιώνη την γλυκειά χαρμολύπη. Έχει όμως και η έρημος θύελλες και καταιγίδες, έχουν ισχυρούς ανέμους τα απόκρημνα όρη, ανέμους, οι οποίοι στροβιλίζουν σώμα και πνεύμα.

Ο Άγιος Ονούφριος έμεινε λιγοθυμισμένος πάρα πολλές φορές στην έρημο, εξαντλήθηκε πολλές φορές από την πείνα, τη δίψα, τη ψύχρα της νυκτός και το λιοπύρι της μέρας. Το σώμα του ψήθηκε κάτω από τόν ήλιο του ουρανού. Όταν ο Θεός είδε πως είχε υποφέρει αρκετά από τον πόλεμο αυτό, έστειλε τον άγγελο του να φροντίζει για την τροφή του και κάθε μέρα του έφερνε κάτι για να στηρίξει το σώμα του. Στον τόπο εκείνο της ερήμου που ασκήτεψε ο Αββάς Ονούφριος υπήρχε μια χουρμαδιά που έκανε δώδεκα τσαμπιά με χουρμάδες το χρόνο. Ένα μεγάλο τσαμπί χουρμάδες έπεφτε κάθε μήνα στον Άγιο. Υπήρχαν ακόμα και κάποια χορτάρια και κάποια άλλα μικροδενδρύλια των οποίων τα φύλλα είχαν μια θαυμάσια γεύση στο στόμα του που προσομοίαζε αυτή του μελιού.

Όταν κάνει κανείς το θέλημα του Κυρίου, εκείνος θα λάβει πρόνοια σε οποιοδήποτε σημείο της γής και αν βρισκόμαστε. Άλλωστε είναι γραμμένο στις Αγίες Γραφές ότι: «ἵνα ἀναγγείλῃ σοι, ὅτι οὐκ ἐπ᾿ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ὁ ἄνθρωπος, ἀλλ' ἐπὶ παντὶ ρήματι τῷ ἐκπορευομένῳ διὰ στόματος Θεοῦ ζήσεται ὁ ἄνθρωπος» (Δευτερονόμιο Κεφ. Η, Στιχ. 3, Κατά Ματθαίον Κεφ. Δ, Στιχ. 4). Και σε άλλο σημείο τα ιερά Ευαγγέλια γράφουν: «μὴ οὖν μεριμνήσητε λέγοντες, τί φάγωμεν ἢ τί πίωμεν ἢ τί περιβαλώμεθα; 32 πάντα γὰρ ταῦτα τὰ ἔθνη ἐπιζητεῖ· οἶδε γὰρ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ὅτι χρῄζετε τούτων ἁπάντων. 33 ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» (Κατά Ματθαίον, Κεφ. ΣΤ, Στιχ. 31-33).

Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης γράφει: «Ο κόσμος νομίζει πως οι μοναχοί είναι ανώφελο γένος. Έχουν όμως άδικο να σκέφτονται έτσι. Δεν ξέρουν πως ο μοναχός προσεύχεται για όλον τον κόσμο. Δεν βλέπουν τις προσευχές του και δεν γνωρίζουν με πόση ευσπλαχνία τις δέχεται ο Κύριος. Οι μοναχοί κάνουν μεγάλο πόλεμο με τα πάθη και γι’ αυτόν τον αγώνα τους θα είναι μεγάλοι κοντά στο Θεό». O Ἅγιος Ὀνούφριος εἶχεν ὡς τροφήν τῆς ψυχῆς καί φωτισμόν τοῦ νοῦ αὐτοῦ τήν μητέρα τῶν ἀρετῶν τήν μακαρίαν προσευχήν, ὡς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος καί κατά τόν ὁποῖον: «Προσευχή ἐστι κατά μέν τήν αὐτῆς ποιότητα, συνουσία καί ἕνωσις ἀνθρώπου καί Θεοῦ κατά δέ τήν ἐνέργειαν, Θεοῦ καταλλαγή (συμφιλίωσις μέ τόν Θεόν) ἁμαρτημάτων ἱλασμός (συγχώρησις τῶν ἁμαρτημάτων), τροφή τῆς ψυχῆς, φωτισμός τοῦ νοῦ, ἔσοπτρον προκοπῆς (καθρέπτης τῆς πνευματικῆς προόδου)».

Η μεγαλύτερη προσφορά των μοναχών και η μεγαλύτερη έκφραση της αγάπης των μοναχών προς όλον τον κόσμο είναι οι προσευχές τους, όπως λέει ο Άγιος Σιλουανός «ο μοναχός είναι ικέτης υπέρ όλου του κόσμου, θρηνεί για όλο τον κόσμο και σ΄ αυτό έγκειται το κύριο έργο του. Ποιος άραγε όμως τον προτρέπει να χύνει δάκρυα για όλο τον κόσμο; Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού. Αυτός παρέχει στον μοναχό την αγάπη του Αγίου Πνεύματος και από αυτή την αγάπη η καρδιά του μοναχού είναι πάντοτε περίλυπη επειδή δεν σώζονται όλοι οι άνθρωποι».

Τον πρώτο καιρό που αποτραβιέται κανείς στην έρημο, υποφέρει από την πείνα, τη δίψα, τον πόλεμο που ξεσηκώνει κατεπάνω στους αναχωρητές ο εχθρός ο ακοίμητος, γιατί ο διάβολος τους στέλνει πειρασμούς και τους πολεμά, γνωρίζοντας καλά πόσο μεγάλη τιμή και δόξα βρίσκουν από μέρους του Θεού οι αναχωρητές αυτοί, όταν αφήνουν το σώμα τους. Όταν, λοιπόν, υποφέρουν με υπομονή όλα αυτά, η βοήθεια του Θεού τους κάνει δυνατούς. Δίνει τότε ο Θεός, αγγέλους να τους φέρνουν τροφή, και έτσι ζουν μέσα στην ειρήνη και πνευματική ανάπαυση. Οἱ δὲ ὑπομένοντες τὸν Θεὸν ἀλλάξουσιν ἰσχύν, πτεροφυήσουσιν ὡς ἀετοί, δραμοῦνται καὶ οὐ κοπιάσουσι, βαδιοῦνται καὶ οὐ πεινάσουσιν (Ησαϊας Κεφ. Μ, Στιχ.31). Ο Κύριος δεν θα καταφρονέσει ποτέ τον ταπεινό και οι θλίψεις τους φτωχούς δεν τους γονατίζουν αιωνίους. Ο Θεός ανταποδίδει στον καθένα σύμφωνα με τα έργα του και τις θλίψεις που υπέφερε. Μακάριος εκείνος που εργάζεται σύμφωνα με το θέλημα του Θεού σε τούτη τη γη. Οι άγγελοι θα τον υπηρετούν και θα τον προστατεύουν όσο θα βρίσκεται στη γη εν σώματι.

St. Onophrius by Battistello Caracciolo, painting in 1625
St. Onophrius by Battistello Caracciolo, painting in 1625

Ο Κύριος, όταν απέστειλε τους Μαθητές του να κηρύξουν το Ευαγγέλιο στους ανθρώπους, έλεγε: Υμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς· ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται; εἰς οὐδὲν ἰσχύει ἔτι εἰ μὴ βληθῆναι ἔξω καὶ καταπατεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων. Υμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου. οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη· οὐδὲ καίουσι λύχνον καὶ τιθέασι αὐτὸν ὑπὸ τὸν μόδιον, ἀλλ᾿ ἐπὶ τὴν λυχνίαν, καὶ λάμπει πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ. οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς (Κατά Ματθαίον, Κεφ. Ε, Στιχ. 13-16).

Ας σημειωθεί ότι ο μοναχός, ο φωτισθείς από το Θείο Φώς της χάριτος του Θεού δεν παύει να προσεύχεται με απεριόριστη αγάπη για εκείνους που ζουν στον κόσμο. Προ της τελευτής του και με την παρουσία του Παφνουτίου ὁ Όσιος Ονούφριος είπε την ακόλουθη προσευχή:

«Ὕψιστε Θεὲ καὶ ἀόρατε, οὗ ἡ δύναμις ἀνεξιχνίαστος καὶ ἡ δόξα ἀκατανόητος καὶ ἀνέκφραστος, καὶ τὸ ἔλεος ἄπειρον καὶ ἀμέτρητον, ὑμνῶ, εὐλογῶ, προσκυνῶ καὶ δοξάζω Σε, Ὃν ἐπόθησα ἐκ νεότητός μου καὶ Σοὶ ἠκολούθησα. Ἐπάκουσόν μου, πρὸς Σὲ γὰρ ἐκέκραξα, ὅτι ἐπεῖδες τὴν ταπείνωσίν μου, ἔσωσας ἐκ τῶν ἀναγκῶν τὴν ψυχήν μου, οὐ συνέκλεισάς με εἰς χεῖρας ἐχθρῶν, ἀλλ’ ἔστησας ἐν εὐρυχώρῳ τοὺς πόδας μου. Δέομαί Σου, Κύριέ μου· τῇ Σῇ δεξιᾷ σκέπασόν με, ἵνα μὴ ταραχθῇ ἡ ψυχή μου ἀπὸ τοὺς δαίμονας, ὅταν ἐξέρχεται ἐκ τοῦ σώματος, ἀλλὰ παράλαβε αὐτὴν δι’ ἁγίων Ἀγγέλων Σου καὶ κατάτακον αὐτὴν ἔνθα ἐπισκοπεῖ τὸ φῶς τοῦ προσώπου Σου, ὅτι εὐλογητὸς εἶ καὶ δεδοξασμένος εἰς τοὺς αἰῶνας. Μνήσθητι Πανοικτίρμον καὶ Πολυέλεε τοῦ πιστοῦ λαοῦ Σου. Καὶ ὅστις εὑρεθῆ εἰς κίνδυνον θαλάσσης ἢ εἰς θυμὸν δικαστοῦ ἢ εἰς ἄλλην τινὰ στενοχωρίαν, καὶ Σὲ ἐπικαλεσθῇ λέγων· Παντοδύναμε Κύριε, διὰ πρεσβειῶν τοῦ δούλου σου Ὀνουφρίου ἐλέησόν με, παρακαλῶ τὴν βασιλείαν Σου, καθὼς μοῦ ἔταξες ἐπάκουσον τῆς δεήσεως αὐτοῦ. Κύριε εἰς χεῖρας Σου παρατίθημι τὸ πνεῦμά μου».

Μετά, προσκύνησε με βαθειά μετάνοια, ίσαμε τη γη, και εκεί «τον δρόμον τετελεκε». Παρέδωσε, με δόξα και τιμή, το πνεύμα του στα χέρια του Θεού. Τότε ακούστηκε ένα πλήθος αγγέλων επάνω από το σκήνωμα του Αγίου Ονουφρίου να ψάλλει ύμνους προς τιμήν του αββά Ονουφρίου και ήταν πράγματι μεγάλη η χαρά που γινότανε στους Ουρανούς για την είσοδο του Αγίου στην Βασιλεία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Ο Άγιος Ονούφριος μάς διδάσκει και μας εμπνέει με την άγια ζωή του. Ο βίος του Αγίου Ονουφρίου μας διδάσκει και μας καλεί «το εκείνων αγαθόν οικείον ποιείσθαι δια μιμήσεως» [2], να τον μιμηθούμε, για να οικειοποιηθούμε την αρετή του. Μας βοηθάει, επίσης ο Αγιος, με τις πρεσβείες του. Είναι ένα καλλιτέχνημα του Αγίου Πνεύματος, μια περικαλλής εικόνα του Θεού, ένας ζωντανός και έμψυχος ναός Του, πλούτος και στολισμός για την Εκκλησία μας. Μας διδάσκει ότι η εν Χριστώ ζωή δεν ειναι απλώς η κοινωνία με τον Χριστό, η ζωή μέσα στην Παρουσία Του. Είναι και κάτι πολύ περισσότερο και ασύγκριτα ανώτερο. Είναι η ένωση με τον Χριστό. Μας γνωρίζει ότι την πρόσκαιρη επίγεια ζωή μας που τρέμουμε μη τη χάσουμε και την προστατεύουμε σαν τη μικρή φλόγα στην κορφή ενός κεριού που τρεμοπαίζει καθώς ο αέρας τη φυσά, αυτή τη μικρή ζωή δεν υπάρχει άλλος τρόπος όχι μόνο να τη διατηρήσουμε, αλλά και να την κάνουμε να λάμψει «ως ο ήλιος», από το να τη σβήσουμε μόνοι μας.

O εὑρὼν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἀπολέσει αὐτήν, καὶ ὁ ἀπολέσας τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ εὑρήσει αὐτήν. (Κατά Ματθαίον, Κεφ. I, Στιχ. 39). Aυτὀς που θέλει να σώσει τη ζωή του, θα χάσει τη μακαρία πνευματική ζωή. Όποιος όμως δεν ζεί για τον εαυτό του αλλά προσφέρει τη ζωή του στον Χριστό και στην υπακοή των εντολών Του, αυτός θα την κερδίσει αιώνια, αθάνατη και αληθινή στη Βασιλεία Του. Ο δεχόμενος ὑμᾶς ἐμὲ δέχεται, καὶ ὁ ἐμὲ δεχόμενος δέχεται τὸν ἀποστείλαντά με. ὁ δεχόμενος προφήτην εἰς ὄνομα προφήτου μισθὸν προφήτου λήψεται, καὶ ὁ δεχόμενος δίκαιον εἰς ὄνομα δικαίου μισθὸν δικαίου λήψεται. καὶ ὃς ἐὰν ποτίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων ποτήριον ψυχροῦ μόνον εἰς ὄνομα μαθητοῦ, ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐ μὴ ἀπολέσῃ τὸν μισθὸν αὐτοῦ. (Κατά Ματθαίον, Κεφ. I, Στιχ. 40-42).

Βλάστημα Βασιλέων εὐθαλές τῆς Περσίας, Ὀνούφριε, βουλῆ οὐρανίω σέ ὡδήγησεν ὁ σὸς πατὴρ εἰς μονὴν Αἰγύπτου ἀσκητῶν πάνσεπτον ὡς βρέφος ἀρτιγέννητον Κυρίω ἀσιγήτως ψάλλον.

Η Ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με» αποτελεί το αφρόγαλα όλων των Προσευχών και συνοψίζεται σε πέντε μόνο λέξεις σταθερά επαναλαμβανόμενες. Η επίκληση «Κύριε» εκφράζει ευγνωμονική στάση της ψυχής και πεποίθηση στις Δωρεές που απορρέουν από τη λυτρωτική Θυσία του Υιού του Θεού. Η επίκληση «Ιησού» εκφράζει το πάθος και το πύρ της ψυχής προς τον Αγαπημένο. Η επίκληση «Χριστέ» εδράζεται σε μία σχέση μετανοίας και συγγνώμης, όμοια με του τραυματία προς τον θεράποντα. Τέλος η επίκληση «ελέησόν με» υποβάλλει τη δραματικότητα του πάσχοντος. Εδώ υπάρχει η συναίσθηση του βάρους τών αμαρτημάτων, αλλά και η γεύση της Χρηστότητας το Θεού και της Συγγνώμης Του, αφού η επίκληση αυτή μετέχει περισσότερο της παρρησίας, απ' όσο η επίκληση «συγχώρησον»

Δικαίων δὲ ψυχαὶ ἐν χειρὶ Θεοῦ, καὶ οὐ μὴ ἅψηται αὐτῶν βάσανος. ἔδοξαν ἐν ὀφθαλμοῖς ἀφρόνων τεθνάναι, καὶ ἐλογίσθη κάκωσις ἡ ἔξοδος αὐτῶν καί ἡ ἀφ᾿ ἡμῶν πορεία σύντριμμα, οἱ δέ εἰσιν ἐν εἰρήνῃ. καὶ γὰρ ἐν ὄψει ἀνθρώπων ἐὰν καλασθῶσιν, ἡ ἐλπὶς αὐτῶν ἀθανασίας πλήρης· καὶ ὀλίγα παιδευθέντες μεγάλα εὐεργετηθήσονται, ὅτι ὁ Θεὸς ἐπείρασεν αὐτοὺς καὶ εὗρεν αὐτοὺς ἀξίους ἑαυτοῦ· ὡς χρυσὸν ἐν χωνευτηρίῳ ἐδοκίμασεν αὐτοὺς καὶ ὡς ὁλοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο αὐτούς. καὶ ἐν καιρῷ ἐπισκοπῆς αὐτῶν ἀναλάμψουσι καὶ ὡς σπινθῆρες ἐν καλάμῃ διαδραμοῦνται· κρινοῦσιν ἔθνη καὶ κρατήσουσι λαῶν, καὶ βασιλεύσει αὐτῶν Κύριος εἰς τοὺς αἰῶνας. οἱ πεποιθότες ἐπ᾿ αὐτῷ συνήσουσιν ἀλήθειαν, καὶ οἱ πιστοὶ ἐν ἀγάπῃ προσμενοῦσιν αὐτῷ, ὅτι χάρις καὶ ἔλεος ἐν τοῖς ὁσίοις αὐτοῦ, καὶ ἐπισκοπὴ ἐν τοῖς ἐκλεκτοῖς αὐτοῦ. (Σοφίας Σολομώντος, Κεφ. 3, Στιχ. 1-9).

Η ζωή των δικαίων βρίσκεται υπό την προστατευτική χείρα του Θεού και καμμία θλίψη δεν θα εγγίσει αυτούς, άνευ της παραχωρήσεως Εκείνου. Στα μάτια των αφρόνων ασεβών θεωρήθηκε ο θάνατος των ως εξαφανισμός, και η πρόωρος έξοδος εκ της παρούσης ζωής ως τιμωρία, διάψευσις των ελπίδων των. Θεωρήθηκε η αναχώρηση των εκ της ζωής ως πλήρης καταστροφή. Εκείνοι όμως υπάρχουν εν ειρήνη. Έστω και αν στα μάτια των ανθρώπων φαίνονται πάσχοντες, έχουν σταθερά πεποίθηση ότι θα εισέλθουν στην αθανασία. Εάν υποφέρουν ολίγα βάσανα εδώ, πολλήν αμοιβήν θα λάβουν εκεί, διότι ο Κύριος εδοκίμασε αυτούς διά των θλίψεων και εύρεν, ότι είναι άξιοι αμοιβής Του.

Δοκίμασε ο Κύριος αυτούς ως ο χρυσοχόος δοκιμάζει τον χρυσόν δια πυρός εις την καθαρτήριο χοάνη του και εδέχθη τούτους ευμενώς ως τα ολοκαυτώματα των θυσιών. Αυτοί θα λάμψουν, όταν ο Κύριος τους επισκεφθή και ως σπινθήρες θα διατρέχουν καίοντες την εύφλεκτο καλάμην, τους ασεβείς. Θα καταδικάσουν τα ασεβή έθνη και θα κυριαρχήσουν των ασεβών λαών, διότι ο Κύριος θα είναι Βασιλεύς αυτών εις τους αιώνας. Οι έχοντες πίστη και πεποίθησιν εις τον Θεόν, θα εννοήσουν την αλήθεια των λόγων και υποσχέσεων του και με αγάπη θα υπομείνουν και θα παραμένουν πλησίον του, διότι η δωρεά και ευσπλαχνία Του θα δοθή εις τους αφοσιωμένους Του και η προσοχή Του θα στραφή προς τους εκλεκτούς Του.

Οι πατέρες μάς διδάσκουν ότι το Πνεύμα είναι δώρο και ότι η αίτηση αυτού του δώρου είναι η μόνη που δεν μένει ποτέ χωρίς άμεση απάντηση. Η επίκληση αγγίζει την ίδια τη φύση Εκείνου που δίδεται και τον προτρέπει να φανερωθεί. Ο άνθρωπος όταν αναζητά την Βασιλεία των Ουρανών, υπακούει στον Κύριο του και Θεό του και γίνεται παιδί του. Και όταν τη βρίσκει, χαίρεται όπως ο ευρών πολύτιμον μαργαρίτην, θησαυρόν κεκρυμμένον, και η χαρά του είναι πεπληρωμένη. 

Έτσι και ο Άγιος Ονούφριος, αναδείχτηκε σε άστρο φωτεινό σε αυτούς που μονάζουν και ακτινοβολεί σε όλη την οικουμένη, όπως το φεγγάρι στη νύχτα, και λάμπει με αυτό τον τρόπο στους ασκητικούς αγώνες σαν ήλιος. Δια τούτο ας ζητήσουμε από τον Άγιο να μην πάψει να πρεσβεύει ακατάπαυστα για όλους εμάς όπως λέει και στο αντίστοιχο κοντάκιο του αγίου στο Ωρολόγιο το Μέγα.

«Αστήρ φαεινός εδείχθης τοις μοναζουσιν, ως φέγγος νυκτί αυγάζεις εν τοις πέρασιν. ούτω, πάτερ, έλαμψας εν ασκήσει καθάπερ ήλιος. δια τούτο, Ονούφριε, μη παύση πρεσβεύων υπέρ πάντων ημών».

Τότε στήσεται ἐν παρρησίᾳ πολλῇ ὁ δίκαιος κατὰ πρόσωπον τῶν θλιψάντων αὐτὸν καὶ τῶν ἀθετούντων τοὺς πόνους αὐτοῦ. ἰδόντες ταραχθήσονται φόβῳ δεινῷ καὶ ἐκστήσονται ἐπὶ τῷ παραδόξῳ τῆς σωτηρίας. (Σοφίας Σολομώντος, Κεφ. Ε, Στίχ. 1-2).

Kατά την ημέρα της Κρίσεως ο δίκαιος θα ορθωθεί με πολύ θάρρος ενώπιον εκείνων, οι οποίοι εν τη γη τον κατεδίωξαν και ηρνήθησαν τους κόπους του. Εκείνοι, όταν θα τον ιδούν, θα ταραχθούν και θα φοβηθούν πολύ, θα εκπλαγούν δια την απροσδόκητο σωτηρία του. Εροῦσιν ἐν ἑαυτοῖς μετανοοῦντες καὶ διὰ στενοχωρίαν πνεύματος στενάξονται καὶ ἐροῦσιν· οὗτος ἦν ὃν ἔσχομέν ποτε εἰς γέλωτα καὶ εἰς παραβολὴν ὀνειδισμοῦ οἱ ἄφρονες· τὸν βίον αὐτοῦ ἐλογισάμεθα μανίαν καὶ τὴν τελευτὴν αὐτοῦ ἄτιμον. πῶς κατελογίσθη ἐν υἱοῖς Θεοῦ καὶ ἐν ἁγίοις ὁ κλῆρος αὐτοῦ ἐστιν; ἄρα ἐπλανήθημεν ἀπὸ ὁδοῦ ἀληθείας, καὶ τὸ τῆς δικαιοσύνης φῶς οὐκ ἔλαμψεν ἡμῖν, καὶ ὁ ἥλιος οὐκ ἀνέτειλεν ἡμῖν· (Σοφίας Σολομώντος, Κεφ. Ε, Στίχ. 3-6).

Θα είπουν δέ καθ' εαυτούς εν μετανοία και εν μεγάλη ψυχική αγωνία ευρισκόμενοι και στενάζοντες: Αυτός είναι εκείνος, τον οποίον ημείς οι άφρονες κάποτε περιεγελώμεν και είχομεν ως παροιμίαν εμπαικτικήν; Ενομίσαμεν ότι η ζωή του ήτο ανισόρροπος και ο πρόωρος θάνατος του άτιμος. Πως κατετάγη όμως μεταξύ των υιών του Θεού και η θέσις του ευρίσκεται μεταξύ των αγίων ανδρών; Άρα απεπλανήθημεν της αληθούς οδού και το φώς της δικαιοσύνης δεν έλαμψεν εις ημάς ο ήλιος της αληθείας δεν ανέτειλεν εις ημάς.

Αντίθετα, οι δίκαιοι, όπως ο Αγιος Ονούφριος, γεύονται τις πλούσιες ευλογίες και δωρεές του Θεού καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας και φθάνουν στο τέλος της ολοήμερου απασχολήσεως και δοξολογούν τον εν Τριάδι Θεό.

Μια δοξολογία πηγαία του ανθρώπου προς το Θεό Δημιουργό και Πατέρα για την παρέλευση της ημέρας. Και αυτή η δοξολογία δεν είναι μια στιγμιαία κατάσταση του ανθρώπου. Δεν είναι μια ευχαριστία που συνεπάγεται και συγκεκριμένο χρόνο, αλλά επεκτείνεται στην όλη δοξολογική διάσταση της ζωής του ανθρώπου. Η Θεία Χάρις διαφωτίζει, ενισχύει και ενδυναμώνει τις φυσικές δυνάμεις του ανθρώπου στο δρόμο της σωτηρίας και την επιστροφή στον Θεό, με άλλα λόγια την αναγέννηση, τη δικαίωση και τον αγιασμό.

Ονούφριος ο Αιγύπτιος - Βυζαντινή εικόνα του 4ου μ.Χ. αιώνα
Όσιος Ονούφριος ο Αιγύπτιος σε 
Βυζαντινή εικόνα του 4ου μ.Χ. αιώνα

Ο άγιος Ονούφριος εικονίζεται στις αγιογραφίες ως γέρων γυμνός, μακρυμάλλης, έχων τα γένεια μακρά έως τους πόδας και λέγει: Μη κόρος εντέρων σε Χριστού χωρίση, μή βόρβορος σε των παθών καθηδυνή ει δ' ουν, δακρύσεις εν φλογί τη παμφάγω. Η κατάσταση της εν Χριστώ Ιησού δόξης του ανθρώπου, προερχόμενη εκ της κοινωνίας αυτού μετά της Θείας δόξης συνεπάγεται πραγματική μεταβολή του όλου ανθρώπου εις καινή κτίσιν.

βιογράφος του Αγιου Ονουφρίου ο Όσιος Παφνούτιος, αναφέρει ότι δύο λιοντάρια άνοιξαν τον τάφο του Αγίου στον οποίο ενταφιάσθηκε το ιερό σκήνωμά του. Η θέωση, η χαρισματική δηλαδή ένωση του ανθρώπου με τον Θεόν, ήταν ο τελικός σκοπός της πλάσεως του ανθρώπου. Τον σκοπό αυτόν ματαίωσε προσωρινά η αμαρτία. Επειδή όμως καμιά από τις σωστικές βουλές του Θεού δεν μπορεί ν' ανακληθεί, ο Λόγος ανέλαβε προσωπικώς, δια της ενανθρωπήσεως του, να φέρει εις πέρας το ανακοπέν της θεώσεως του ανθρώπου έργον. Η θέωση έγινε στο θεανδρικό του πρόσωπο, με βάση την αντίδοση των ιδιωμάτων των δυο φύσεων. Ο άνθρωπος γέμισε από Θεόν όχι εξωτερικά και επιφανειακά, άλλα βαθιά και εσωτερικά, χωρίς βέβαια να μετατραπεί η φύση του σε θεότητα, όπως ακριβώς το σίδερο, όταν έλθει σε επαφή με τη φωτιά, πυρακτώνεται, χωρίς όμως ν' αποβάλει τη φυσική του ιδιότητα. Η θέωση αυτή επεκτείνεται και σε όλους τους πιστούς, κατόπιν καθάρσεως από τήν αμαρτία και κατεργασίας των εντολών του Θεού. Παρατηρούμε ότι, όπως και σε άλλους ανθρώπους του Θεού, όταν κάποιος ανακαινισθεί εν Χριστώ, τότε ημερούται και η τω πεπτωκότι ανθρώπω συστενάζουσα και συνοδύνουσα κτίσις. Η δε άλογος φύσις επανέρχεται εις την παραδεισἰαν κατάσταση και θέτει εαυτήν εις την διακονία του ανθρώπου. 

Ο Άγιος Παφνούτιος έθαψε τον Άγιο Ονούφριο μετά το θάνατο του, αφού έσχισε στα δύο το δικό του φτωχό ένδυμα και περιτύλιξε με το μισό το γυμνό σώμα του Οσίου που το σκέπαζαν λευκές τρίχες και κράτησε το άλλο μισό για την κάλυψη του δικού του σώματος. Έτσι, αχίτωνας δηλαδή, αναχώρησε για την άλλη ζωή ο Άγιος Ονούφριος, όχι απλώς τηρώντας αλλά και ξεπερνώντας την εντολή του Κυρίου «ὁ ἔχων δύο χιτῶνας μεταδότω τῷ μὴ ἔχοντι, καὶ ὁ ἔχων βρώματα ὁμοίως ποιείτω» (Κατά Λουκάν, Κεφάλαιο Γ, Στιχ. 11), αφού γυμνός βρέθηκε στο τέλος της ζωής του. Καὶ τὴν ἑνὸς χιτῶνος ἐντολήν, Πάτερ,Ὑπερβέβηκας, γυμνητεύσας εἰς τέλος. Δωδεκάτῃ ἀχίτωνα Ὀνούφριον ἐκ βίου ἦραν λέει το επιγραμματικό εγκωμιαστικό δίστιχο του Συναξαρίου. Όπως μαρτυρείται και στον κοντάκιο του, ο Άγιος Ονούφριος δέχτηκε μέσα στην καρδιά του το νοητό και ουράνιο φως και αποδείχτηκε δοχείο της άφθαρτης Τριαδικής Θεότητας και τώρα έχει συναριθμηθεί με τους Αγγέλους και ψάλλει δυνατά το δοξολογικό ύμνο Αλληλούια.

O Άγιος Ονούφριος έγινε συνόμιλος των αγγέλων ή καλύτερα ἄγγελος ἐπίγειος καί τοῦτο διότι ἐζήλωσε τήν πολιτείαν τῶν μεγάλων τῆς Ἐκκλησίας Ἁγίων αὐτῆς ἀναχωρητῶν Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου καί Ἠλιοῦ τοῦ Θεσβίτου, γενόμενος οὕτω μιμητής αὐτῶν. 

Ο Άγιος Ονούφριος ετελεύτησε την εδώ βιοτήν του την 12η Ιουνίου, ημέραν κατά την οποία η Ορθόδοξος Εκκλησία μας τιμά και γεραίρει την μνήμη του μαζί με την μνήμη του Οσίου Πατρός Πέτρου του εν τω Άθω

Η μνήμη του οσίου Ονουφρίου του Αιγυπτίου συμπίπτει κατά μεν το παλαιό ημερολόγιο (ακουλουθείται από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, το Άγιον Όρος, τη Ρωσική Εκκλησία κ.λπ) από του Σαββάτου των ψυχών μέχρι της Παρασκευής της Ε' εβδομάδος Ματθαίου, κατά δε το νέο ημερολόγιο (ακολουθείται από την Εκκλησία της Ελλάδος, το Οικουμενικό Πατριαρχείο κ.λπ) από της Κυριακής του Τυφλού μέχρι του Σαββάτου της Γ' εβδομάδος Ματθαίου.

Παραπομπές:
[1] Αγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης
[2] Μ. Βασιλείου, Επιστολή 2, Γρηγορίω εταίρω, ΕΠΕ 1,68

Σχετική Βιβλιογραφία
  1. Αντώνιος Ρωμαίος. Κατηχήσεις Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων. Δευτέρα. Καρέας: «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ» Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου Προδρόμου Καρέα, 1999.
  2. Αρχιμ. Λυράκη Ν. Καλλιστράτου, Ο Νόμος του Θεού και ο Άνθρωπος, Εκδ. 5η, Αθήνα, 2003.
  3. Αρχιμανδ. Τίτου Κ. Χορτάτου. Ιερά Μονή Οσίου Ονουφρίου εν Ιερουσαλήμ, Έκδοσις Δευτέρα, Αθήνα 2006.
  4. Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Γιαννακόπουλος. Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους Ο - Κείμενο - Ερμηνευτική Παράφραση - Σχόλια Προβλήματα - Χάρται. Τετάρτη. Vol. 1ος έως 9ος. Αθήνα: ΛΥΔΙΑ, 1986.
  5. Γερασίμου Μοναχού Μικραγιαννανίτου. Ο ενιαύσιος Στέφανος της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, Αθήνα 1976.
  6. Διμηνιαίον Περιοδικό Αναγέννησις, Ι. Ησυχαστήριο Αγία Φωτεινή, Ελληνοπεράματα Ηρακλείου Κρήτης, Τεύχος Μαρτίου - Απριλίου 2003, σελίδες 3698-3699, "Από Ομιλίαν του Καθηγουμένου και Πατριαρχικού Εξάρχου Πάτμου Πανοσ. Αρχιμ. κ. Αντίπα εις το Πνευματικό Κέντρο της Ι. Αρχιεπ. Κρήτης (23/2/2003)
  7. Επισκ. Διονυσίου Δ. Ψαριανού, Ο Λογος του Θεού, Αποστ. Διακονια, Τομοι Α, Β, Έκδοση Α, 2007
  8. Η Αγία Γραφή, Εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, http://www.apostoliki-diakonia.gr/bible/bible.asp
  9. ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ. Ιερός ναός Αγίου Ελευθερίου - Συναξαρισττής Ιουνίου. [Online] http://www.agioseleytherios.gr/agioseleytherios/php/index.php?pg=synaksarioJun.
  10. Κείμενα. Μηνιαία. Vol. Ιανουαρίου έως Δεκεμβρίου. Αθήνα Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, 1988.
  11. Νικολάου Βούλγαρη Ιατροδιδασκάλου, Κατήχησις Ιερά τουτέστιν Εξήγησις Λεπτομερής της Θείας και Ιεράς Λειτουργίας εν ειδει ερωταποκρίσεων μετά και πολλών ψυχοφελών εξετάσεων, Ακριβής επανέκδοση της α εκδόσεως του 1651. Ιερόν ησυχαστήριον Αξιον Εστίν Κατουνάκια Αγίου Όρους. 2007
  12. Ο Άγιος Ονούφριος, Έκδοσις "Απόστολος Βαρνάβας". Οχτώηχος. Αθήνα , 1962.
  13. Π. Ευδοκίμωφ, Η προσευχή της Ανατολικής Εκκλησίας-Η Λειτουργία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Αποστ. Διακονία, Έκδοση Γ, 1997
  14. Πεντηκοστάριον. Αθήνα, 1986.
  15. Πρωτοπ. π. Παπαβαρνάβας, Γεώργιος. ΟΣΙΟΣ ΟΝΟΥΦΡΙΟΣ. ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ Εφημερίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Ναυπάκτου. [Online] Φεβρουάριος 2, 2005. http://www.parembasis.gr/2006/06_06_06.htm.
  16. Πρωτοπρ. Αναγνωστοπούλου Στεφάνου. Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία,2008
  17. Τρεμπέλας, Π. (2003). Η Καινή Διαθήκη μετά συντόμου ερμηνείας (Τεσσαρακοστή όγδοη εκδ.). Αθήνα, Αττική, Ελλάδα: Αδελφότης Θεολόγων ο ΣΩΤΗΡ. Τριώδιον. Αθήνα, 1978. Ωρολόγιον. Αθήνα, 2006
  18. Παναγιώτης, Τρεμπέλας. Η Καινή Διαθήκη μετά συντόμου ερμηνείας. Έκδοση τεσσαρακοστηόγδοη (48). Αθήνα : Αδελφότης Θεολόγων ο "ΣΩΤΗΡ", 2003.
  19. Αρχιμανδρίτης Ιωήλ, Γιαννακόπουλος. Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους Ο' Κείμενον - Ερμηνευτική Παράφρασις - Σχολια - Προβλήματα - Χάρται. Θεσσαλονίκη : Ορθόδοξη Χριστιανική Αδελφότητα «ΛΥΔΙΑ», 1986.
  20. Μέγας, Αθανάσιος. Μεγάλου Αθανασίου ΕΠΕ Ι 244. Ελληνες Πατέρες της Εκκλησίας (ΕΠΕ Ι). Θεσσαλονίκη : s.n., 1972.
  21. Άγιος Ιωάννης, Δαμασκηνός. Λόγος εις το Γενέσιο. [συγγρ. βιβλίου] Ιερομόναχος Αθανάσιος Γιεβτιτς Επίσκοπος Ζαχουμίου και Ερζεγοβίνης. Η Θεοτόκος Τέσσερις Θεομητορικές ομιλίες του Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού. Αθήνα : Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, 1995.
  22. —. PG Ελληνική Πατρολογία Migne 94, 1332.
  23. Π.Β. Πάσχου, Εξήνθησε η Έρημος, Θαυμαστές Ιστορίες των Μεγάλων Ασκητών της Αιγύπτου, Αποστολική Διακονία, Έκδοση Α, Αθήνα 2004.
  24. Π.Β. Πάσχου, Το γεράκι του προφήτου - διηγήματα, Εκδόσεις Αρμός, Α' Έκδοση, Αθήνα, 1993.
  25. Γεώργιος, Παπαδημητρόπουλος. Εισαγωγή - Η εποχή των Μαρτύρων. [συγγρ. βιβλίου] Συμεών Μεταφραστής. Η άθληση και το μαρτύριο των Αγίων Αγαθής - Βαρβάρας - Ευφημίας - Θεκλας - Ιουλιανής - Σοφίας και των θυγατέρων της. Αθήνα : Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, 2002.
  26. Υιοί Β.Ν., Πάσχα. Ακολουθία και Βίος της Αγίας Ενδόξου Μεγαλομάρτυρος και Αθλοφόρου του Χριστού. Έκδοση Πρώτη (Α) Πάτρα: Υιών Β.Ν. Πάσχα, 1886.
  27. —. Ακολουθία και Βίος της Αγίας Ενδόξου Μεγαλομάρτυρος και Αθλοφόρου του Χριστού. Έκδοση Δευτέρα (Β) Αθήνα : Ανδρέας Β. Πάσχας, 1914.
  28. Πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος, Παπαγιάννης. Σύστημα Τυπικού των ιερών ακολουθιών του όλου ενιαυτού καταρτισθέν επί τη βάσει της τυπικής παραδόσεως της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας. Έκδοση Πρώτη (Α). Αθήνα : Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, 2006. σσ. 545-547. Κ.Α. 99.04.055, ISBN 960-315-554-3.
  29. Άγιος, Μάξιμος. PG Ελληνική Πατρολογία Migne 90,157. 11. —. PG Ελληνική Πατρολογία Migne 90, 321.
  30. Νικόλαος, Καβάσιλας. Ομιλία Νικολάου Καβάσιλα είς την γέννησιν. [συγγρ. βιβλίου] Νικόλαος Καβάσιλας. [μεταφρ.] Παναγιώτης Νέλλας. Η Θεομήτωρ Τρείς Θεομητορικές Ομιλίες Κείμενο Μετάφραση Εισαγωγή Σχόλια Παναγιώτης Νέλλας. Έκδοση Δ. Αθήνα: Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, 1995.
  31. Ζήσης, Θωμάς. Ορθοδοξίας Θησαύρισμα. Απολυτίκια και Κοντάκια Εορτολογίου. Αθήνα : Εκδόσεις ΑΣΤΗΡ, 1998, Τόμ. Ε.
  32. Μαυρομάτης, Γεώργιος. Η Αποκάλυψη του Ιωάννου - Ερμηνευτικά. Αθήνα: Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, 1999.
  33. Αγιορείτης, Άγιος Νικόδημος. Ερμηνεία εις την Ζ και Η Ωδή και Προσευχή των Αγίων τριών παίδων. Θεσσαλονίκη: Εκδόσεις Ορθόδοξη Κυψέλη, 1992.
  34. Άγιος Κύριλλος, Ιεροσολύμων. Κατηχήσεις Αγίου Κυρίλου Ιεροσολύμων. Καρέας Αθήνα: Εκδόσεις ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου Προδρόμου Καρέα., 1999.
  35. Διονύσιος, Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης. Εις την Αγία Κυριακή 1979-1986. Ο Λογος του Θεού. Αθήνα : Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, 2002.
  36. Συμεών, Μητροπολίτης Νέας Σμύρνης. Κηρύξατε - Ομιλίες στα Ευαγγέλια των Κυριακών. Έκδοση Δευτέρα. Αθήνα : Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, 2004.
  37. Χατζηνικολάου, Αρχιμανδρίτης Αστέριος. Μέλλουσα Κρίση και αιωνιότητα. Αθήνα: Αδελφότης Θεολόγων Ο ΣΩΤΗΡ, 2009.
  38. Π., Πάσχος. Εν ασκήσει και μαρτυρίω των Αγίων Νικοδήμου Αγιορείτου και Αθανασίου Παρίου. Αθήνα: Εκδόσεις Αρμός, 1996. 21. Χατζηνικολάου, Αρχιμανδρίτης Αστέριος. Η οδός του Κυρίου στενή και ευρύχωρος και παράδοξος. Έκδοση δευτέρα. Αθήνα: Αδελφότης Θεολόγων Ο ΣΩΤΗΡ, 2007.
  39. Ιωάννου Χρυσοστόμου Αρχ. Κωνσταντινουπόλεως, Σειρά Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, Υπόμνημα εις το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον.
  40. Αρχ. Τιμοθέου Κιλίφη, Σκέψεις και Εμβανθύσεις, Έκδοση Β', Αθήνα, 1994
  41. Κλίμαξ Αγίου Ιωάννου του Σιναϊτου.
*Περσία είναι η ιστορική ονομασία του Ιράν (τουρκικά: Ατζεμιστάν). Η ονομασία αυτή επικράτησε στη Δύση λόγω των Ελλήνων, οι οποίοι γενίκευσαν την ονομασία της περιοχής Παρς (Παρσίς, μετεξέλιξη σε Περσίς), Φαρς σήμερα, στο νότιο Ιράν, η οποία ήταν και το κέντρο της Περσικής Αυτοκρατορίας. Σημειωτέον ότι η Περσική γλώσσα λέγεται Φαρσί. Η Περσία ονομάστηκε επισήμως Ιράν από τις 21 Μαρτίου 1935, όταν ο Σάχης Μοχάμεντ Ρεζά Παχλαβί ζήτησε επίσημα από τη διεθνή κοινότητα να αποκαλεί τη χώρα του με την εθνική της ονομασία «Ιράν» που σημαίνει «η χώρα των Αρίων».

Ἤσκησας θεαρέστως καὶ τὸν καύσωνα θέρους
ὁμοῦ σὺν τοῦ χειμῶνος τῶ ψύχει καθυπέμεινας
ὁ ὢν γυμνὸς θεϊκῆ ἰσχύϊ, ἀσκητὰ ἔνθεε,
Ὀνούφριε, ὡς ἄσαρκος διό σοι ἐκβοῶμεν πόθῳ
Χαῖρε, τὸ καύχημα τῆς ἐρήμου
χαῖρε, ὑπόδειγμα βίου θείου.
Χαῖρε, τοῦ Χριστοῦ ὀπαδὸς γνησιώτατος
χαῖρε, τοῦ ἐχθροῦ ὀλετὴρ ὁ δριμύτατος.
Χαῖρε, γνώμων ὁ εὐθύτατος τῆς μονήρους βιοτῆς
χαῖρε, νόμων εὐπειθέστατος τηρητὴς τῆς ἀρετῆς.
Χαῖρε, ὅτι ἐδείχθης γεηρῶν ὑπερόπτης
χαῖρε, ὅτι ἐφάνης οὐρανίων ἐπόπτης.
Χαῖρε, θριξὶν ὁ μόνον σκεπόμενος
χαῖρε, πηγὴ χαρίτων πολύκρουνος.
Χαῖρε, πιστῶν τὸ θεόσδοτον ἕρκος
χαῖρε, σοφῶν δυσαντίβλεπτον ὄρος.
Χαίροις, μάκαρ Ὀνούφριε.

Ο Άγιος Ονούφριος που συνομιλούσε με το στο Θείο Βρέφος Ιησού


Υπάρχει ένα θαυμάσιο γεγονός από τη ζωή του Αγίου Ονουφρίου, τον οποίο εορτάζει η εκκλησία μας στις 12 Ιουνίου.

Όταν ήταν πολύ μικρός, μπήκε σ’ ένα κοινόβιο, άγνωστο πως. Μεγάλος αναχώρησε για την έρημο, όπου έζησε 60 χρόνια χωρίς να δει ποτέ άνθρωπο. Ήταν γυμνός, αλλά ολόκληρο το σώμα του επικαλύπτετε από την μακρυά γενειάδα του, που έφθανε μέχρι το έδαφος, καθώς και από τα μαλλιά του και τις μεγάλες τρίχες του όλου σώματος.

Τον μεγάλο αυτόν Άγιο, τον ανακάλυψε ο Όσιος Παφνούτιος, στον οποίο διηγήθηκε τα της οσιακής και ερημικής ζωής του.

Όταν λοιπόν ήταν πολύ μικρός, 5-6 ετών, και ζούσε στο Κοινόβιο, συνέβη το εξής: Ως μικρός που ήταν, έτρωγε συχνότερα από τους άλλους πατέρες. Όταν πεινούσε, έτρεχε στον τραπεζάρη και του ζητούσε ψωμί, ελιές, φρούτα. Κάποτε όμως ο τραπεζάρης πρόσεξε ότι έπαιρνε συχνότερα ψωμί και εξαφανιζόταν.

– Κάποιο ζωάκι θα ταΐζει σκέφτηκε.

Αυτό συνεχίστηκε για καμιά εβδομάδα.

– Ας πάω να δω, είπε μέσα του ο τραπεζάρης, που τα πηγαίνει αυτά που του δίνω.

Πράγματι, τον παρακολούθησε και τον είδε να μπαίνει στο Καθολικό της Μονής και να κλείνει πίσω του την πόρτα. Έτρεξε γρήγορα στο παράθυρο και μ’ αυτά που είδε, γούρλωσαν τα μάτια του. Ο μικρός κουβέντιαζε με το βρέφος Ιησού, που ευρίσκετο στην αγκαλιά της Θεοτόκου, στην εικόνα του Τέμπλου!

- Σου έφερα και σήμερα ψωμάκι, έλεγε στον Χριστούλη, μια και δε Σε ταΐζει κανείς... ούτε και η μαμά Σου.

Και άπλωσε το χέρι και Του έδωσε μια φέτα ψωμί. Και ο Κύριος Ιησούς Χριστός, που ήταν μικρό παιδάκι στην ιερή εικόνα, άπλωσε το χεράκι, πήρε το ψωμί και όπως μάζεψε το χεράκι του μαζί με το ψωμάκι, εξαφανίστηκε το ψωμί μέσα στην εικόνα.

Ευθύς αμέσως ο τραπεζάρης, με την ψυχή γεμάτη έκπληξη και δέος, έτρεξε στον Ηγούμενο και του διηγήθηκε τι συνέβη. Τότε ο Ηγούμενος του έδωσε εντολή να μην δώσουν του παιδιού καθόλου ψωμί, αλλά όταν παρακλητικά θα ζητούσε, να του λέγουν:

– Να πας να ζητήσεις και να σου δώσει ψωμί Εκείνος, τον οποίον μέχρι χθες εσύ τάιζες.

Την επομένη ημέρα, βλέποντας ο μικρός Ονούφριος ότι δεν του δίδουν ψωμί και τον στέλνουν να ζητήσει από Εκείνον, που μέχρι τότε έτρεφε, έτρεξε αμέσως στην Εκκλησία και πηγαίνοντας μπροστά στην εικόνα είπε στον Χριστούλη:

– Χριστούλη μου, δεν μου δίνουν ψωμάκι και μου είπαν να Σου πω να μου δώσεις από το δικό Σου. Τώρα, που θα το βρεις Εσύ, δεν ξέρω!

Και ω του θαύματος! άπλωσε το μικρό Του χεράκι το βρέφος Ιησούς από την αγκάλη της Παναγίας Μητρός Του, και του έδωσε ένα τεράστιο ψωμί, τόσο μεγάλο, που δεν μπορούσε να το σηκώσει! Μοσχομύριζε δε τόσο πολύ, που το ουράνιο αυτό άρωμα απλώθηκε όχι μόνο μέσα στον Ναό, αλλά και σ’ όλο το μοναστήρι και στον γύρω τόπο. Έκπληκτοι και έκθαμβοι οι μοναχοί από τα γενόμενα, είδαν τον πενταετή Ονούφριο να βγάζει τον τεράστιο αυτό άρτο έξω, μετά πολλού-πολλού κόπου. Έτρεξαν δύο μοναχοί να βοηθήσουν, αλλά ήταν πολύ βαρύς! Για πολλές ημέρες έτρωγαν, έτρωγαν, χόρταιναν, αλλά ο ουράνιος άρτος ήταν και παρέμενε αδαπάνητος. Είναι αυτό, που έχει βεβαιωτικά η Εκκλησία μας στη Θεία Λατρεία: «Ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος».

Από τότε ευλαβούντο πολύ τον μικρό Ονούφριο, διότι εγνώριζαν πλέον ότι με την αύξηση της ηλικίας του θα αυξάνετο και η αγιότης του. Θα εγίνετο ένας μεγάλος Άγιος όπως και έγινε. Από τέτοιον όμοιο ουράνιο άρτο ετρέφετο ο Άγιος Ονούφριος, όταν για εξήντα ολόκληρα χρόνια ζούσε στην έρημο.

Από το βιβλίο: Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία 2006
Συγγραφέας, Εκδότης: Στέφανος Κ. Αναγνωστόπουλος

Παρακλητικός Κανών εις τον Όσιο Ονούφριο τον Αιγύπτιο
https://www.proseyxi.com/paraklisi-eis-ton-osio-onoufrio/

Ο Βίος του Αγίου και στα Αγγλικά ΕΔΩ

Μπορείτε να διαβάσετε ή να αποθηκεύσετε 
(download) τον βίο του Αγίου Ονουφρίου, 
Ιδιόμελα αφιερωμένα στον Άγιο Ονούφριο

◾ Ὡς ὑπέρλαμπρον ὁ Χριστός σου εὑρών, ψυχῆς τὸ καθαρὸν σκήνωμα Ὀνούφριε, ἐνοίκησεν ἐν σοί καὶ θέσει Θεὸς γεγονὼς, συμβασιλεύεις αὐτῶ αἰωνίως, πρεσβεύων ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

◾ Δεῦτε τῶν ὀρθοδόξων πληθύς, τὸν τῆς Τριάδος, λειτουργὸν τὸν θειότατον, Ὀνούφριον τὸν γενναῖον, ἐν ἐγκωμίων ὠδαῖς, ψαλμικῶς ὑμνοῦντες, οὕτως εἴπωμεν ἀστὴρ ὁ φανότατος, ἡ κυπρίζουσα ἄμπελος, περιστερά τε, ἐν ἰλύσι μὴ μείνασα, ὁ πανθαύμαστος, ὀχετός τε τοῦ πνεύματος, ῥόδον ἱεροχούντιον, ξεόμενον ἄρωμα, καὶ εὐωδίαν ἐκπέμπων, πνευματικὴν ἐν τοῖς πέρασι Χριστὸν ἐκδυσώπει, ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν δοθῆναι τὸ μέγα ἔλεος.

◾ Ἐζήτησας θεοφόρε, τοῦ θεωρεῖν τοῦ Κυρίου τὴν τερπνότητα, καὶ μόνος αὐτῶ μόνῳ προσομιλεῖν ἐπεπόθησας ὅθεν κόσμον καταλιπών, φυγαδεύων καὶ διαιτώμενος, ἐν ἐρήμοις καὶ ὄρεσι καὶ τὸν Χριστὸν ἐνδεδυμένος, χιτῶνος οὐκ ἐφρόντιζες, τῆς ἀφθαρσίας χιτῶνα, σεαυτὸν ἐμπορευόμενος μεθ' οὗ εἰσῆλθες εἰς τὸν οὐράνιον νυμφῶνα, αἰωνίως ἀγαλλόμενος, Ὀνούφριε ὅσιε.

◾ Xαίροις τῶν ἀσκητῶν καλλονή, γεγενημένος καὶ ἀήττητος πρόμαχος, παθῶν γὰρ ἐκτέμνων ῥίζας, καὶ τῶν δαιμόνων ὁρμάς, ὑττοστὰς ἀνδρείως ἐθριάμβευσας, αὐτῶν τὴν ἀσθένειαν, καὶ ψυχόλεθρον πλάνησιν, τὴν τοῦ σταυροῦ δέ, τοῦ Σωτῆρος ἐνέργειαν, καὶ ἀνίκητον, ἐφανέρωσας δύναμιν, ἥν καὶ περιζωσάμενος, ἐνίκησας ἅπαντας, τοὺς ττολεμοῦντάς σε Πάτερ, ττνευματοφόρε Ὀνούφριε, Χριστὸν ἐκδυσώπει, ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν δοθῆναι τὸ μέγα ἔλεος.

◾ Χαίροις ὁ τοῦ Χριστοῦ μου ἀγρός, ὁ τετραπλόοις πεπλησμένος ἀρώμασι, σοφίᾳ τε καρτερίᾳ, καὶ παρθενίᾳ σαφῶς, καὶ ἀσκήσει θείᾳ ἐγκοσμούμενος• ἡ γῆ ἡ τοῦ Πνεύματος, ἀγαθή τε καὶ εὔπιος, ἡ τὸν καρπόν γε, διαδίδουσα ἄρτιον, ἡ φιλέρημος, ἀηδὼν ὁ Ὀνούφριος ὕδωρ φιλανθρωπίας τε, ἐφ' οὗ ἐπεφέρετο, τὸ σὺν Πατρὶ θεῖον Πνεῦμα, τὸ δι' Υἱοῦ χαριζόμενον θερμῶς ὅ δυσώττει, ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν δοθῆναι τὸ μέγα ἔλεος.

◾ Ὅσιε Ὀνούφριε, τῆς στεῤῥοτάτης ἀσκήσεως, ἐν τῆ καυ­στικῆ καὶ ἐπιπόνῳ διατριβῆ, ὡς ἐν ἀδύτοις ἀναπαυόμενος διετέλεσας· τοῖς ἐρημικωτέροις γὰρ ἑαυτὸν συνάψας πνευματικῶς, τὰς πυριφλέκτους φαρέτρας τῶν δαιμόνων κατεπάτησας, καὶ ὑπεράνω πάσης ἀρετῆς γεγονώς, συναυλίζῃ Ἀγγέλοις ἐν τῆ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν, μεθ' ὧν πρέσβευε Χρι­στῶ τῶ Θεῶ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

◾ Tὸν ἐπὶ γῆς Ἄγγελον, καὶ ἐν οὐρανοῖς ἄνθρωπον Θεοῦ, τοῦ κόσμου τὴν εὐκοσμίαν, τὴν τρυφὴν τῶν ἀγαθῶν, καὶ τῶν ἀρετῶν τῶν ἀσκητῶν τὸ καύχημα, φιλέορτοι τιμήσωμεν πεφυτευμένος γὰρ ἐν τῶ οἴκῳ Κυρίου, ἐξήνθησε δικαίως• καὶ τῶν θαυμὰτων ταῖς ἀκτῖσι, τὰ πέρατα διείληφε τῆς γῆς, ἀγγελικῶς βιώσας Ὀνούφριε, ἐν ὁσιότητι καὶ δικαιοσύνῃ.

◾ Τὴν ἐγκάρδιον ἀγάπην, τὴν εἰς Χριστόν σου Πάτερ τίς οὐ θαυμάσει; βληθεὶς γὰρ τῶ ταύτης βελέμνῳ, ἐμμένειν ἔτι οὐκ εἶχες τῆ ἀδελφότητι, ἧπερ συνώκεις προτοῦ• ὅθεν καὶ πάντας λαθών, ἐξῆλθες ἑπόμενος τῶ καλοῦντί σε χαίρων, τῆ ὀπτασίᾳ τοῦ θείου φωτός καὶ τὴν ποῤῥωτέραν τῶν ἐγκοσμίων γυμνὸς καταλαβών, ἄτροφός τε καὶ ἄσκηνος διὰ παντὸς διετέλεις, ἐκβιαζόμενος οἷον, πρὸς ἀσαρκίαν ἀοίδιμε• τὸν ἀφανῆ δράκοντα τὸν δαψιλέον, εἴπως καταβάλλῃς εἰς τέλος, ὡς εὐμεγέθης ἐλάφας, ἀντιταττόμενος κατ' αὐτοῦ, τῆ πίστει τῆς Τριάδος, καὶ ταύτῃ τοι τροπωσαμένου σου τοῦτον, ἐκρότησαν Ἄγγελοι, ἐθαύμασαν ἄνθρωποι, ὅτε πρὸς Χριστὸν ἐξεδήμησας τροπαιοφόρος• διὸ μὴ διαλίπῃς πρὸς αὐτὸν ἱκετεύων, ὑπὲρ ἡμῶν τῶν τιμώντων σε, ὡς ἡμῖν καθυπέσχου, θεοφόρε Ὀνούφριε.

◾ Ἐνδυναμωθεὶς ἐν Κυρίῳ τῶ Θεῶ, κατὰ τὸν ἔξοχον φημί Ἀπόστολον, θεοφόρε Πατήρ ἡμῶν Ὀνούφριε, καὶ ἐνδυθεὶς τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ, ἐξῆλθες εἰς ἄμυναν τὴν κατὰ τῶν ἐχθρῶν τὴν γὰρ ὀσφὺν περιζωσάμενος, καὶ εὐαγγελικῶς ὑποδυσάμενος τοὺς πόδας, τὸν τῆς δικαιοσύνης θώρακα ἐνέβαλες, καὶ τὴν τοῦ σωτηρίου περικεφαλαίαν καὶ ὡς στρατιώτης εὐσθενής, εἰς τὴν συμπλοκὴν καθώρμισας τοῦ διαβόλου, τὸν θυρεὸν ἐν ταῖς χερσὶ κατέχων τῆς πίστεως• ἀλλὰ σττεῦσον καὶ ἡμᾶς ἐκ τῶν χειρῶν τοῦ ἀνθρωττοκτόνου ἀττάλλαξαι, ταῖς πρὸς Θεὸν πρεσβείαις σου ὅσιε Πάτερ, τοὺς τὴν μνήμην σου δοξάζοντας.

◾ Ἐζήτησας θεοφόρε, τοῦ θεωρεῖν τοῦ Κυρίου τὴν τερπνότητα, καὶ μόνος αὐτῶ μόνῳ προσομιλεῖν ἐττεπόθησας- ὅθεν κόσμον καταλιπών, φυγαδεύων καὶ διαιτώμενος, ἐν ἐρήμοις καὶ ὄρεσι καὶ τὸν Χριστὸν ἐνδεδυμένος, χιτῶνος οὐκ ἐφρόντιζες, τῆς ἀφθαρσίας χιτῶνα, σεαυτὸν ἐμπορευόμενος μεθ' οὗ εἰσῆλθες εἰς τὸν οὐράνιον νυμφῶνα, αἰωνίως ἀγαλλόμενος,Ὀνούφριε ὅσιε.

◾ Οὐρανοδρόμῳ ἐπιβὰς ὀχήματι θεσπέσιε, τῶν ἀρετῶν κατέλαβες τὴν ἀκρόττολιν δι' ἀσκήσεως, ἐκ τῆς ἐρήμου πολεύων τῆς ἄνω Ἱερουσαλὴμ τὰ ὑπερκόσμια, καὶ τῶν ἐκ πόνων ἀγώνων ἀξίως τὰ γέρα κομισάμενος, ταῖς οὐρανίαις συναγάλλῃ ταξιαρχίαις παμμακάριστε, τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν κληρονόμος, καὶ τῆς βασιλείας οἰκήτωρ γενόμενος• ἀλλὰ πρέσβευε θεοφόρε Ὀνούφριε, τῶ Σωτῆρι τῶν ὅλων, εἰρηνεῦσαι τὸν κόσμον, καὶ σῶσαι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

◾ Ἀνέτειλεν ἡμέρα εὐφροσύνης, καί ἑορτὴ πανσεβάσμιος, τοῦ ἱεροῦ Ὀνουφρίου τὴν οἰκουμένην πᾶσαν, τῶ φωτὶ τῶν ἀρετῶν αὐτοῦ καταυγάζουσα ὅθεν πάντες ὕμνοις, χρεωστικῶς ἀνυμνήσωμεν λέγοντες· χαίροις τῆς ἐρήμου οἰκήτωρ δεξιός, καὶ τοῦ οὐρανοῦ πολίτης ἱερός, ὁ ἐν σώματι Ἂγγελος, καὶ ἐν οὐρανοῖς ἄνθρωπος χαίροις ὁ τῆς οἰκουμένης, παμφαής φωστὴρ καὶ χρυσαυγής χαίροις τῶν μοναζόντων τὸ καύ­χημα τὸ θεῖον, καὶ τῶν ἐν κινδύνοις ὁ βοηθός καὶ ρύστης καὶ νῦν Ὀνούφριε Πατήρ ἡμῶν, πρέσβευε τοῦ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

◾ Ὅσιε Πάτερ Ὀνούφριε, ὡς φρόνιμος ὄφις, διὰ τοῦ στενοῦ καὶ ἐπιπόνου, τῶν ἀσκητικῶν σου γυμνασμάτων, ἀποσεισάμενος τὸ παλαιὸν ἔνδυμα, ὤφθης ἀνακαινιζόμενος καὶ τῶ ὕψει τῶν ἀρετῶν ἀναβάς, ὡς ἀετὸς πρὸς τὸν λίβανον, φέρων τὰ πτερὰ τῶν δακρύων καὶ τῆς προσευχῆς, ἀνῆλθες πρὸς οὐρανὸν διὰ τῆς ἄνω θεωρίας, καὶ συνηρμόθῃς τῶ Θεῶ, ὡς ὁ θεσπέσιος Παῦλος, ὧ περ μὴ ἀποκάμῃ πρεσβεύων ὑπὲρ ἡμῶν, τῶν ἐν πίστει καὶ πόθῳ τελούντων τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Όσιος Πέτρος ο Θεοφόρος ο εν Άθω ασκήσας
(γενν.; - 734) Εορτάζει 12 Ιουνίου εκάστου έτους.

Άγιος Πέτρος Αθωνίτης (Αγίου Παύλου παρεκκλήσιο Αγ Γεωργίου 1552)
Άγιος Πέτρος Αθωνίτης (Άγιον Όρος Ι.Μονή 
Αγίου Παύλου παρεκκλήσιο Αγ. Γεωργίου to 1552)

Ιερά Λείψανα: Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου
του Αγίου βρίσκονται στις Μονές Αγίου Διονυσίου
και Δοχειαρίου Αγίου Όρους και Λειμώνος Λέσβου.

Καὶ σοὶ προτείνει δεξιὰν Χριστός, Πέτρε,
Σωθέντι γυμνῷ ἐκ θαλάσσης τοῦ βίου.

Ο Όσιος Πέτρος καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη και έζησε κατά τον 9ο αιώνα μ.Χ. Οι γονείς του, ευσεβή και διακεκριμένα μέλη της εκεί κοινωνίας, τον είχαν αναθρέψει σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού.

Η εκπαίδευση του Πέτρου, υπήρξε αξιόλογη και με τα προσόντα που ήταν προικισμένος αναδείχτηκε και στρατηγός. Σε κάποια μάχη νικήθηκε το βασιλικό στράτευμα και ο ίδιος πιάστηκε αιχμάλωτος. Μεταφέρθηκε στη Σαμάρεια της Μεσοποταμίας, όπου κλείσθηκε στη φυλακή και υπέστη πολλές ταλαιπωρίες.

Όταν απελευθερώθηκε με θαυμαστό τρόπο, πήρε την απόφαση ν' αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο Χριστό. Πήγε στη Ρώμη, περιηγήθηκε όλα τα χριστιανικά μνημεία, μελέτησε την Ιστορία των αγώνων της Εκκλησίας και κατόπιν εκάρη μοναχός από τον Πάπα Γρηγόριο Δ'. Εγκαταστάθηκε στο Άγιο Όρος, όπου ασκήτεψε για πενήντα τρία χρόνια και κοιμήθηκε με ειρήνη μέσα σε μια σπηλιά. Το ιερό λείψανό του βρέθηκε τυχαία από κάποιον κυνηγό και ενταφιάσθηκε από τους μοναχούς με ευλάβεια και κάθε τιμή.

Το όνειρο του οσίου Πέτρου του Αθωνίτη για την Παναγία και το Άγιον Όρος (Αγίου Γρηγορίου Παλαμά)

Των Αγίων Ονουφρίου του Αιγυπτίου, Πέτρου του Αθωνίτου

Ο Άγιος Ονούφριος και ο Άγιος Πέτρος ο Αθωνίτης. Οι μορφές των δύο ασκητών ακολουθούν πρότυπα που καθιερώθηκαν στην κρητική ζωγραφική από το β΄ μισό του 16ου αι. 0,775x0,57 μ. 18ος αι
Ο Άγιος Ονούφριος και ο Άγιος Πέτρος ο Αθωνίτης.
Οι μορφές των δύο ασκητών ακολουθούν πρότυπα
που καθιερώθηκαν στην κρητική ζωγραφική
από το β' μισό του 16ου αι. 18ος αι. (ΓΕ 44723)
Βρίσκεται στο Μουσείο Μπενάκη

Χαίροις τῆς Αἰγύπτου θεῖο πυρσός,
Ὀνούφριε Πάτερ, νομοστάθμη ἡσυχαστῶν·
χαίροις τῶν ἐν Ἄθῳ, ἀκρότης μάκαρ Πέτρε,
Τριάδος τῆς Ἁγίας, ἐνδιαιτήματα. Μεγαλυνάριο

Άγιος Ονούφριος Τω αυτώ μηνί ΙΒ’, μνήμη του
Οσίου πατρός ημών Ονουφρίου του Αιγυπτίου.

Και την ενός χιτώνος εντολήν πάτερ,
Υπερβέβηκας γυμνητεύσας εις τέλος.

Δωδεκάτη αχίτωνα Ονούφριον εκ βίου ήραν.

Ούτος ο Όσιος Ονούφριος ήτον από την Αίγυπτον, ευρισκόμενος πρότερον εις ένα κοινόβιον, κείμενον εν τη καλουμένη Ερμουπόλει των Θηβών. Ακούσας δε ύστερον την ήσυχον και ερημικήν ζωήν του Προφήτου Ηλιού, και Ιωάννου του Βαπτιστού, ευγήκεν από το κοινόβιον και εκατοίκησεν εις την έρημον, χρόνους εξήντα, χωρίς να ιδή άνθρωπον. Τούτον λοιπόν εύρεν ο Μοναχός Παφνούτιος, ο οποίος επροχώρησε μέσα εις τα ενδότερα μέρη της ερήμου, δια να εύρη άνδρας Οσίους, και να ευλογηθή από αυτούς.

Περιπατήσας γαρ ούτος δεκαεπτά ημέρας, και φθάσας εις τον τόπον, εις τον οποίον ήτον ο Άγιος Ονούφριος, επλησίασε κοντά εις αυτόν, είτα παρεκάλεσε τον Άγιον να φανερώση το όνομά του, και να διηγηθή όλα τα της ζωής του. Όθεν ταύτα μαθών ο Παφνούτιος από το ίδιον εκείνου στόμα, εφανέρωσεν ύστερον εις τους Μοναχούς, όχι μόνον δια τον Άγιον τούτον Ονούφριον, αλλά και δια άλλους ακόμη Οσίους, τους οποίους ευρήκεν εις την έρημον. Επειδή δε ο μέγας Ονούφριος εξεδήμησε προς Κύριον, όταν ήτον παρών ο Όσιος Παφνούτιος, δια τούτο επήρε το επανωφόρι του, και εμοίρασεν αυτό εις δύω, και το μεν ένα μέρος, το έβαλεν επάνω εις το λείψανον του Αγίου και το εσκέπασεν. Επειδή και ήτον γυμνόν, σκεπασμένον όμως από μόνας τας άσπρας τρίχας του.

Το δε άλλο μέρος, το εκράτησε δια να σκεπασθή αυτός. Έθαψε λοιπόν ο Παφνούτιος το λείψανον του Ονουφρίου εις εκείνον τον ίδιον τόπον, και παρευθύς και η καλύβη του Αγίου έπεσε, και ο φοίνικας, οπού ήτον εκεί φυτευμένος, εξηράνθη, και το ύδωρ έλειψε και δεν έτρεχε. Τελείται δε η αυτού Σύναξις και εορτή εις τον αγιώτατον αυτού Ναόν, τον ευρισκόμενον εν τω Μοναστηρίω του Αγίου Αλυπίου. (Τον κατά πλάτος Βίον αυτού, όρα εις το Εκλόγιον (1).)

(1) Ο ελληνικός Βίος τούτου σώζεται εν τη Ιερά Μονή των Ιβήρων και εν άλλαις, ου η αρχή· «Μνήμη δικαίων και της αρίστης αυτών διηγήσεως». Εύρηται δε και έτερος Βίος του Αγίου εν τη του Βατοπαιδίου, Ιβήρων τε, και Ρώσσων, συγγραφείς παρά Νικολάου Μοναχού και Πρεσβυτέρου Σιναΐτου, ου η αρχή· «Αρετής έπαινος, κέντρον τοις φιλαρέτοις εις αρετήν», έχει δε ελληνισμόν άριστον.

Πέτρου Οσίου του εν τω Αγίω Όρει (12 Ιουνίου)

Ξυλογλυπτική ο Άγιος Πέτρος ο Αθωνίτης, από ξύλο άγριας ελιάς,by Georgios Lidianos
Ξυλογλυπτική ο Άγιος Πέτρος ο Αθωνίτης,
από ξύλο άγριας ελιάς,by Georgios Lidianos

Τη αυτή ημέρα μνήμη του Οσίου και θεοφόρου πατρός
ημών Πέτρου του εν τω Αγίω Όρει του Άθω ασκήσαντος.

Και σοι προτείνει δεξιάν Χριστός Πέτρε,
Σωθέντι γυμνώ εκ θαλάσσης του βίου.

* Oύτος ο αοίδιμος Πατήρ ημών Πέτρος, πατρίδα μεν είχε την Kωνσταντινούπολιν. Oι δε γονείς αυτού, ήτον ευγενείς και ένδοξοι, και τον φόβον του Θεού έχοντες εις τον εαυτόν τους εγκάτοικον. Kαθώς απέδειξε τούτο ο αγαθός καρπός, οπού εβλάστησεν από αυτούς, ο μέγας δηλαδή και θαυμάσιος ούτος Πέτρος. Tούτον λοιπόν τον φίλτατον υιόν τους, εσπούδασαν οι γονείς του να παιδεύσουν, με κάθε σοφίαν θείαν και ανθρωπίνην, και έπειτα τον ετίμησαν με βασιλικόν αξίωμα, το οποίον ωνομάζετο των Σχολαρίων. 

O δε τότε βασιλεύς των Pωμαίων, θαυμάσας την υπερβολικήν ανδρίαν του Oσίου, εποίησεν αυτόν, και χωρίς να θέλη, πρώτον επάνω εις τα στρατιωτικά τάγματα. Kαι έπειτα απέστειλεν αυτόν διά να πολεμήση τους Aγαρηνούς, οπού τω τότε καιρώ εκούρσευον και εσκλάβοναν τα μέρη των Pωμαίων. Πηγαίνωντας δε ο Πέτρος εις τον πόλεμον, ενικήθη, και πιασθείς από τους Aγαρηνούς, κρίμασιν αρρήτοις Θεού, εκλείσθη από αυτούς σιδεροδέσμιος, μέσα εις μίαν σκοτεινήν και βρωμεράν φυλακήν. 

Aπελπισθείς λοιπόν ο θαυμάσιος από κάθε σωτηρίαν ανθρώπων, όλος εδέετο εκτενώς του Θεού, και τον θαυματουργόν και μέγαν παρεκάλει Nικόλαον, τον οποίον από μικρόν παιδίον είχεν εις μεγάλην ευλάβειαν, υποσχόμενος, ότι εάν ελευθερωθή από τα δεσμά και την φυλακήν, εξάπαντος έχει να παραιτήση τον κόσμον και τα εν κόσμω, και να γένη Mοναχός, καθώς και πρότερον υπεσχέθη εις τον Θεόν, να κάμη τούτο το ίδιον.

Όσιος Πέτρος ο Αθωνίτης: Ο βίος και τ' όνειρο για την Παναγία και το Άγιον Όρος γράφει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς

Όθεν ο θεράπων και μιμητής του φιλανθρώπου Θεού Nικόλαος, δεν επαράβλεψε την πίστιν και τα δάκρυα του Oσίου, αλλ’ εφάνη εις το όνειρόν του μαζί με τον Άγιον Συμεών τον Θεοδόχον, και ομού οι δύω έλυσαν τον Πέτρον από τα βαρέα εκείνα και αδιάλυτα δεσμά, και τον ωδήγησαν να υπάγη εις την παλαιάν Pώμην. Eκεί λοιπόν πηγαίνωντας ο Όσιος, εκούρευσε τα μαλλία της κεφαλής του, και ενεδύθη το μοναχικόν σχήμα. Έπειτα εμβαίνωντας μέσα εις καΐκι, ανεχώρησεν από την Pώμην. Kατά δε θείαν αποκάλυψιν οδηγηθείς, έφθασεν εις μίαν άκραν του βουνού του Άθω προς νότον κλίνουσαν, η οποία τότε ήτον ακατοίκητος από Mοναχούς, και παντελώς απεριπάτητος. 

Eκεί λοιπόν ευρών ένα σπήλαιον, ησύχασεν εις αυτό ο μακάριος, τρεφόμενος μεν, από άγρια χορτάρια, γυμνός δε μείνας τελείως, επειδή υπό της πολυκαιρίας εφθάρησαν παντελώς τα ρούχα του. Eσκεπάζετο δε μόνον από τας τρίχας της κεφαλής και των γενείων του, και ήτον ζωσμένος από φύλλα των χορταρίων. Όθεν πολλούς πολέμους και διαφόρους πειρασμούς υπομείνας ανδρείως από τους δαίμονας, ηξιώθη ο αοίδιμος να λάβη θεϊκάς οπτασίας, και να τρέφεται με άρτον αγγελικόν, ονομαζόμενον μάννα, του οποίου η ουσία, ήτον εις τους ανθρώπους τελείως αγνώριστος. 

Mε τοιαύτην λοιπόν υπέρ άνθρωπον και αγγελικήν ζωήν, διαπεράσας ο τρισόλβιος χρόνους ολοκλήρους πενηντατρείς, προς τον ποθούμενον Xριστόν εξεδήμησε. Tα δε τούτου κατορθώματα, εφανέρωσεν ο Θεός εν τω τέλει εις ένα κυνηγόν, καθώς διηγείται ο κατά πλάτος Bίος του. Tον οποίον, ελληνιστί μεν, συνέγραψεν ο θείος Γρηγόριος ο Θεσσαλονίκης ο και Παλαμάς επικαλούμενος, ου η αρχή· «Oυ δίκαιόν εστιν ώς γε μοι δοκώ», σωζόμενον εν τη Mεγίστη Λαύρα. Oμοίως και έτερός τις. Eυρίσκεται δε και απλούς εις τον Eφραίμ [1].

ΣΗΜΕΙΩΣΗ
1. Oύτος ελληνικός σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη Iερά Mονή των Iβήρων και εν άλλαις, ου η αρχή· «Tο τους των Aγίων Bίους, και την αυτών θεοφιλή».

12 Ιουνίου από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής
των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ'. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

ΠηγήSophia-Ntrekou.gr | Αέναη επΑνάσταση


Περισσότερα Θέματα: Αγιολογία, ΑφιερώματαΜοναχισμός




Βιντεοπαρουσίαση για τον Άγιο Ονούφριο

Σου έφερα και σήμερα... ψωμάκι Χριστέ μου !
(Άγιος Ονούφριος) - ΝΩΝΤΑΣ ΣΚΟΠΕΤΕΑΣ











Εορτάσθηκε η μνήμη του οσίου Πατρός ημών Ονουφρίου
του Αιγυπτίου στην Ιερά αυτού Μονή. του Πατριαρχείου
που βρίσκεται σε μικρή απόσταση μακριά από τη
Κολυμβήθρα του Σιλωάμ επί του Αγρού του Κεραμέως
και στους πρόποδες του λόφου Αμπού Τόρ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: