Γράφοντας στα σκαλιά του θανάτου και με τη δύναμη της λέξης, ξαναρχίζω τη ζωή μου. Γεννήθηκα για να σε γνωρίσω. Για να πω τ' όνομά σου. Γράφοντας στ' αστέρια τ' όνομά σου... Σου ζήτησα ένα μουσικό πέρασμα με βίντεο στο όνειρο και μου έφερες στα χέρια μου ολόκληρο το πλανητικό στερέωμα της ξελογιασμένης αγάπης μας, σε ήχο και εικόνα. Σ' ευχαριστώ αενάως για τα πριν και τα επόμενα.
«Με το τριαντάφυλλο στο στόμα και τ' αγκάθια στα χείλη, περπατούσα σιωπηλά για να ξαναβρούμε και πάλι το δρόμο όπου χαθήκαμε και να ξαναζήσουμε την μοιρασιά της αγάπης που δεν υπολογίζει κανένα κόστος, διότι δεν ξέρει παρά μόνο να δίνει δίχως να παίρνει για να δείξει την αξία του ίχνους, ακόμα κι αν είναι καταδικασμένο να σβήσει γιατί αυτό είναι η μοναδική του αξία.»[1]
«Πολλά δε θέλω, να 'μ' ήμερη να 'μαι άκακη, λίγο φαΐ λίγο κρασί»[2], την υδάτινη αγκαλιά σου, Χριστούγεννα κι Ανάσταση. Να δω Χριστούγεννα κι Ανάσταση μέσα απ' τα μάτια σου, γιατί εκεί διαλύεται το σκοτάδι και βλέπω φως! Μα... είναι αλήθεια ότι οι μεγαλύτεροι έρωτες είναι «καταδικασμένοι» να συναπάρχουν μετέωροι στην περιπλάνηση του χωροχρόνου των ονείρων.
Το σ' αγαπώ θα στο ξαναπώ και πάλι και πολλάκις στο χαμηλό φως του παρά-ξενου έρωτα, την ώρα που θα ακούω και πάλι την καυτή σου ανάσα. Κάποιος συγγραφέας έλεγε ότι οι άνθρωποι στο χαμηλωμένο φως, αγαπιούνται περισσότερο. Έτσι κι εμείς, μέσα στην νύχτα σαν ένα κερί λιωμένο στο σκοτάδι, που όμως δεν φοβήθηκε τίποτα κι άνοιξε το φως ξεπερνώντας τα εμπόδια του χώρου και του χρόνου, άρχισε να καίει έως τα έγκατα της γης για να ζωντανέψει ο ήλιος που τώρα τον έχει κρύψει ένα διαλυόμενο γκρίζο σύννεφο.
«Μέσα στα πιο σκοτεινά μάτια, κλείνονται τα πιο φωτεινά... το αληθινό ολόφωτο αγαθό πιο δυνατό απ’ όλα»[3]. Κι αν νομίζεις πως ο χρόνος φεύγει, ίσως να έκανες λάθος και η αληθινή ζωή να είναι ένα όνειρο σαν αυτό που προσευχόσουν. Αρκεί να ξέρεις πως σε βλέπει ο Θεός και να Του μιλάς για τ' όνειρό σου!«Πῶς τούς ἀνθρώπους κάνεις θεούς καί τό σκοτάδι φῶς τό δείχνεις, πῶς ἀνεβάζεις ἀπ' τόν Ἅδη κι ἀθανατίζεις τούς θνητούς;
Πῶς σέρνεις τό σκοτάδι πρός τό φῶς καί πῶς τή νύχτα τή διαλύεις,
πῶς τήν καρδιά μου περιλάμπεις κι ὅλον μ' ἀλλάζεις τάχα πῶς;
Πῶς γίνεσαι ἕνα μέ τόν ἄνθρωπο καί πῶς τόν κάνεις γιό τοῦ Θεοῦ,
πῶς τόν φλογίζεις μέ τόν πόθο σου καί πῶς χωρίς σπαθί λαβώνεις;»[4]
- Είναι η στιγμή που νιώθεις ότι τα βήματά σου καθόλου τυχαία,
έφτασαν εκεί που εκπληρώνονται τα αχ... της καρδιάς σου.
- Είναι η στιγμή που η πραγματικότητα ξεπερνά και την πιο ονειροπόλα φαντασία.
- Είναι η στιγμή που χαίρεσαι που κανείς άλλος δεν σε καταλαβαίνει.
- Είναι η στιγμή που βλέπεις το χαμόγελο του Θεού... κάποιοι το λένε και ΕΡΩΤΑ!!
30 Απριλίου 2015
Παραπομπές:
- 1. Με το τριαντάφυλλο στο στόμα - Ν. Λυγερός nikos-lygeros-poihsh.blogspot.gr
2. Παραφρασμένο από το ποίημα ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ - Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας, Οδυσσέα Ελύτη
3. Πωλ Ελυάρ - Τα Τελευταία Ποιήματα του Έρωτα, εκδ. Ηριδανός 2006.
4. Συμεών ο νέος θεολόγος: Ύμνοι θείων ερώτων (Ύμνος 6)
αρχείο facebook
24 Απριλίου 2014 Νοσταλγία
Θεολογία, Επιστήμη, Λογοτεχνία 22-2-2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου