Ντοστογιέφσκι: Η ονειροπόλα ενεργός αγάπη διψάει για σύντομα κατορθώματα (Αδελφοί Καραμάζοφ) Insanity is just another form of Dreamy love


Ανεξερεύνητη αγάπη πολλαπλής δράσης
σε εκστασιακούς μονολόγους
συνειρμικά λειτουργικούς μετατροπείς
της μοναχικής αναστολής
σε δυαδική ενεργητικότητα. Ι.Γ

Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου

Ονειροπόλα αγάπη - Fyodor Dostoevsky

Εγώ, έλεγε, αγαπάω την ανθρωπότητα μα απορώ κι ο ίδιος με τον εαυτό μου: Όσο περισσότερο αγαπώ την ανθρωπότητα γενικά, τόσο λιγότερο αγαπάω τον κάθε άνθρωπο χωριστά.

Στις ονειροπολήσεις μου, έλεγε, φτάνω συχνά να λαχταράω μέχρι πάθος να εξυπηρετήσω την ανθρωπότητα και ίσως και στ' αλήθεια να δεχόμουνα να σταυρωθώ για τους ανθρώπους, αν παρουσιαζόταν ξαφνικά μια τέτοια ανάγκη.

Κι όμως, παρ' όλα αυτά, δεν μπορώ ούτε δυο μέρες να ζήσω στο ίδιο δωμάτιο μ' άλλον άνθρωπο.

Αυτό το ξέρω από πείρα. Μόλις βρεθεί κάποιος κοντά μου, νιώθω πως μου πληγώνει την ατομικότητα μου και μου περιορίζει την ελευθερία μου. Μπορώ μέσα σ' ένα εικοσιτετράωρο να μισήσω τον πιο καλό άνθρωπο.

Άλλον γιατί τρώει αργά, άλλον γιατί έχει συνάχι και σκουπίζει συνεχώς τη μύτη του με το μαντήλι. Γίνομαι, έλεγε, εχθρός των ανθρώπων μόλις οι σχέσεις μας γίνουν κάπως στενότερες. Μα γι' αυτό, όσο περισσότερο μισούσα ορισμένους ανθρώπους προσωπικά, τόσο πιο φλογερά αγαπούσα την ανθρωπότητα στο σύνολο της. [...]

Η ονειροπόλα αγάπη διψάει για σύντομα κατορθώματα, ζητάει μια γρήγορη ικανοποίηση και τον γενικό θαυμασμό. Στις τέτοιες περιπτώσεις μερικοί φτάνουν πραγματικά στο σημείο να θυσιάσουν και τη ζωή τους ακόμα, αρκεί να μην περιμένουν πολύ, μα να πραγματοποιηθεί γρήγορα τ' όνειρο τους. Και να' ναι σαν μια θεατρική παράσταση που να τη βλέπουν όλοι και να τη χειροκροτούν.

Μα η ενεργός αγάπη χρειάζεται δουλειά κι επίμονη αυτοκυριαρχία 
και για μερικούς είναι ίσως-ίσως ολόκληρη επιστήμη.

Insanity is just another form of Dreamy love
Fyodor Dostoevsky: love dreamers
From The Brothers Karamazov

Fyodor-Dostoyevsky-quote-about-truth-from-The-Brothers-Karamazov

I say, I love humanity but I wonder even he to myself: The more I love humanity in general, the less love each person separately. In my daydreams, he said, I come up often yearn passion to serve humanity and perhaps being really dechomouna crucified people if suddenly presented such a need. Yet, nevertheless, I can not live two days in the same room with another man. This I know from experience. Once you find someone near me, I feel my individuality hurting me and restricts my freedom. I can in a day to hate the most good man. Else why eating slowly, otherwise why has constantly sniffles and wipes his nose with a handkerchief. Become, say, an enemy of the people just made our relationship a little closer. But for this, the more I hated some people personally, the more ardent love of humanity as a whole. [...] The dreamy love thirsts for short feats, ask a quick satisfaction and the general admiration. In such cases some really reach the point of sacrificing their lives yet, just do not expect much, take place quickly t'oneiro them. And na'nai as a play to see it all and to applaud. But active love takes work and persistent self-control and for some perhaps-perhaps all science.

Πάθος για ζωή πάση θυσία


«Το κυριότερο είναι να μη λέτε ψέματα στον ίδιο σας τον εαυτό.

Αυτός που λέει ψέματα στον εαυτό του και πιστεύει στο ίδιο του το ψέμα, φτάνει στο σημείο να μη βλέπει καμιά αλήθεια ούτε μέσα του ούτε και στους άλλους.

Κι έτσι χάνει κάθε εκτίμηση για τους άλλους και κάθε αυτοεκτίμηση.

Μην εκτιμώντας κανέναν, παύει να αγαπάει.

Και μην έχοντας την αγάπη, αρχίζει να παρασέρνεται από τα πάθη και την ακολασία για να απασχοληθεί και να διασκεδάσει.

Έτσι φτάνει στην απόλυτη κτηνωδία, και όλα αυτά επειδή λέει συνεχώς ψέματα στους άλλους και στον εαυτό του.

Αυτός που λέει ψέματα στον εαυτό του είναι αυτός που προσβάλλεται πρώτος.

Γιατί καμιά φορά είναι πολύ ευχάριστο να νιώθει κανείς προσβλημένος. Ετσι δεν είναι;

Κι ας ξέρει πως κανένας δεν τον πρόσβαλε και πως μονάχος του φαντάστηκε την προσβολή και είπε ψέματα από κοκεταρία, υπερέβαλε τα πράγματα για να τα εξωραΐσει, αρπάχτηκε από μια λέξη φτιάχνοντας ένα ολάκερο βουνό από έναν κόκκο σινάπεως.

Τα ξέρει όλα αυτά και μόνος του, κι όμως προσβάλλεται, προσβάλλεται ώσπου να νιώσει ευχαρίστηση, να νιώσει μεγάλη αγαλλίαση, κι έτσι φτάνει στο σημείο να καλλιεργεί μέσα του το πραγματικό μίσος.»

«Αγάπησε όλη τη κτίση του Θεού, τα πάντα μέσα σ’ αυτήν και κάθε κόκκο άμμου. Αγάπησε το κάθε φύλλο, την κάθε ηλιαχτίδα από το φως του Θεού. Αγάπησε τα ζώα, αγάπησε τα φυτά, αγάπησε το καθετί. Κι όταν αγαπήσεις τα πάντα τότε θα ανακαλύψεις μέσα στο καθετί το μυστικό του Θεού. Σαν το αισθανθείς αυτό, τότε να αρχίσεις να το γνωρίζεις και να το αντιλαμβάνεσαι κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Και θα φθάσεις, εν τέλει, να αγαπήσεις ολόκληρο τον κόσμο με μια ανεξάντλητη, παγκόσμια αγάπη που να αγκαλιάζει και να περιλαμβάνει τα πάντα. Αγάπησε τα ζώα: ο Θεός τους έχει δώσει σπέρματα σκέψης και ανόθευτη χαρά. Μην τα ταράξεις. Μην τα βασανίζεις, μην τους στερήσεις τη χαρά τους, μη βαδίσεις ενάντια στις προθέσεις και το σχέδιο του Θεού.»

«Θέλουμε να ζήσουμε έστω και ενάντια στην λογική»

«Πάθος για ζωή πάση θυσία» αναφωνεί ο Ιβάν Καραμαζώφ. Δεν υπάρχει καμία δύναμη, καμία απόγνωση, κανένα τρομερό γεγονός όσο δυσάρεστο κι αν είναι όπως φτώχεια, αρρώστια ή άλλη δυστυχία που να μπορεί να μας κάνει να θέλουμε να «καταπνίξουμε αυτή την θαυμαστή κι απρεπή ίσως δίψα για τη ζωή».

Βιβλιογραφία: Επιλεκτικά αποσπάσματα από το βιβλίο «Αδελφοί Καραμάζοφ» που είναι το τελευταίο μυθιστόρημα του Ρώσου συγγραφέα Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι. Η συγγραφή του έργου κράτησε δυο χρόνια (1879-1880) ενώ παράλληλα δημοσιευόταν σε συνέχειες, στο περιοδικό Русскій Вѣстникъ («Ρώσος αγγελιοφόρος») από τον Ιανουάριο του 1879 ως το Νοέμβριο του 1880.

Έχει χαρακτηριστεί ως φιλοσοφικό μυθιστόρημα που εμβαθύνει στις έννοιες του Θεού, της ελεύθερης βούλησης και της ηθικής, ενώ πολλοί θεωρητικοί της Λογοτεχνίας το θεωρούν το καλύτερο μυθιστόρημα που έχει γραφτεί ποτέ.

Ο Ντοστογιέφσκι με το έργο «Αδελφοί Καραμαζόφ», κλείνει την πανανθρώπινη προσφορά του μαζί και τον κύκλο της ζωής του.

Στο τελευταίο, αλλά και στο πιο μεστό έργο του ο Ντοστογιέφσκι, διαλέγει τους χαρακτήρες που θα κυριαρχήσουν σ' ένα έργο όπου, το τραγικό συνταιριάζεται με το ωραίο, ο άθεος στέκεται με δέος μπροστά σε αβίαστες αποκαλύψεις, ο διανοούμενος ζητάει να φιλήσει το χέρι ενός απλοϊκού ασκητή.

Το έργο πλημμυρίζει από τις ολοφάνερες αντιθέσεις τού ψεύτικου με το αληθινό, όπου η βαρβαρότητα και η χυδαιότητα φαντάζουν ασημαντότητες μπροστά στην απεραντοσύνη της καλοσύνης.

Ο Ντοστογιέφσκι είναι τόσο μεγάλος, που αυτός μονάχα μπορεί «να σ' ανεβάσει τόσο ψηλά και να σε καλέσει στην πιο αμόλυντη καθαριότητα».

- Το αριστούργημα του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι που λάτρεψαν εκατομμύρια αναγνώστες.
- Η πληρότητα της ανάλυσης των χαρακτήρων του έργου, το καθιστά σταθμό στη σύγχρονη ψυχολογία. - Ένα από τα πιο, πολυδιαβασμένα έργα της παγκόσμιας κλασικής λογοτεχνίας.
Εκδότης: Μαλλιάρης Παιδεία, 2012

πηγήhttp://www.sophia-ntrekou.gr/2013/07/oneiropola-agapi.html

1η δημοσίευση Ιούλιος 2013. Τελευταία ενημέρωση και
έλεγχος συνδέσμων: 9 Φεβρουαρίου 2022 στις 10:24


Περισσότερα Θέματα: Λογοτεχνία-Ποίηση, Ντοστογιέφσκι



FaceBook: ΑΓΑΠΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΟΝΤΩΝ 10 Αυγούστου 2015 στις 6:14 μ.μ
Σοφία Ντρέκου 27 Απριλίου 2014


2 σχόλια:

ARETI MAUROGIANNI είπε...

μπραβο σου θαυμασια αναρτηση

Sophia Drekou είπε...

Σας ευχαριστώ Αρετή.