Στα ατοπήματα του πλησίον:
Πρόσεχε τη δική σου ψυχή αδελφέ!
Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου, Αρθρογράφος
Ρώτησε ένας αδελφός τον αββά Ποιμένα: «Εάν δω κάποιο σφάλμα του αδελφού μου, είναι καλό να το σκεπάσω;»
Κι ο Γέροντας απάντησε: «Όποια ώρα σκεπάσουμε το σφάλμα του αδελφού μας, σκεπάζει και ο Θεός το δικό μας. Κι όποια ώρα θα φανερώσουμε του αδελφού το σφάλμα, θα φανερώσει και ο Θεός το δικό μας».
Είπε ένας Γέροντας: «Μην κρίνεις τον πόρνο. Εάν εσύ είσαι σώφρων. Κι εσύ είσαι παραβάτης του νόμου όπως κι εκείνος. Γιατί Αυτός που είπε να μην πορνεύσεις (Ματθ. 5,27), είπε και να μην κρίνεις (Ματθ. 7,1)».
Αββάς Αμμωνάς: Πήγε κάποτε ο αββάς Αμμωνάς σε κάποιον τόπο για να γευματίσει. Εκεί κοντά ήταν κι ένας αδελφός που είχε κακή φήμη. Συνέβη μάλιστα να πάει και να μπει στο κελί του αδελφού η γυναίκα για την οποία τον κακολογούσαν. Οι κάτοικοι της περιοχής μόλις το έμαθαν, ξεσηκώθηκαν και πήραν την απόφαση να διώξουν τον μοναχό από το κελί. Όταν πληροφορήθηκαν ότι ο επίσκοπος Αμμωνάς βρισκόταν στην περιοχή τους, πήγαν και τον παρακάλεσαν να πάει μαζί τους.
Σαν τα έμαθε αυτά ο αδελφός, πήρε τη γυναίκα και την έκρυψε μέσα σ’ ένα μεγάλο πιθάρι. Κατέφθασε το πλήθος και ο αββάς Αμμωνάς αντιλήφθηκε τι συνέβη αλλά χάριν του Θεού σκέπασε το γεγονός. Μπήκε λοιπόν στο κελί του αδελφού, κάθισε πάνω στο πιθάρι και διέταξε να ερευνήσουν το κελί. Όταν όμως έψαξαν και δεν βρήκαν τη γυναίκα, τους είπε ο αββάς Αμμωνάς: «Τι συμβαίνει λοιπόν; Ο Θεός να σας συγχωρήσει». Και αφού προσευχήθηκε, απομάκρυνε τον κόσμο. Έπιασε τότε από το χέρι τον αδελφό και του είπε: «Πρόσεχε την ψυχή σου, αδελφέ». [Από το Γεροντικό]
Σοφία Ντρέκου - Εμένα περισσότερο με συγκλονίζει το στιγμιότυπο...
«Έπιασε τότε από το χέρι τον αδελφό και του είπε: «Πρόσεχε την ψυχή σου, αδελφέ». Φαντάζεστε το βλέμμα αγάπης που θα του έριξε όταν του είπε ο γέροντας «αδελφέ πρόσχες σεαυτόν», όπως είναι διατυπωμένο σε άλλη παρεμφερή αφήγηση. Τι τρυφερότητα κρύβει αυτή η φράση και πόσο θα κέντησε την ψυχή του φιλαμαρτήμονος μοναχού αυτή η τρυφερή και αγαπητική στάση του Αββά Αμμωνά! Όπως και εμείς όταν λέμε σε κάποιον «Να προσέχεις τον εαυτό σου», γίνεται να το λέμε χωρίς να τον αγαπάμε βαθειά;
Οδηγίες προς ναυτιλομένους: Η οικογένεια είναι ιερός δεσμός, σαν εκκλησία λένε οι Πατέρες. Όταν ένα από τα δύο μέλη αποσπάται συναισθηματικά, τότε δημιουργούνται προβλήματα στο ζεύγος. Κι όταν υπάρχουν και παιδιά, τα προβλήματα είναι εντονότερα. Με εν Χριστώ αγάπη και φροντίδα, «πρόσεχε την ψυχή σου αδελφέ» όπως λέει και παραπάνω ο Αββάς Αμμωνάς.
Τί να σου κάνει και ο ηγούμενος/η με τον μοναχό; Δεν τον κρίνουμε, αλλά τον σκεπάζουμε. Αλλά υπάρχουν και οι άλλοι μοναχοί που όταν τον βλέπουν πολλές φορές, σκανδαλίζονται και συζητούν μεταξύ των. Μα σου λέει ο άλλος/η... Γιατί να υπολογίζουμε τους άλλους; Γιατί είναι τόσο σημαντικό να προσέχουμε τούς άλλους; Οφείλουμε να προσέχουμε τον σκανδαλισμό των άλλων, από αγάπη και ενδιαφέρον μην τυχόν χαθεί κάποιος αδελφός/η εξαιτίας μας. Η νηστεία, η προσευχή και η καθαρή εξομολόγηση, θεραπεύει σιγά-σιγά τα πάθη μας.
Με πολλή εν Χριστώ αγάπη και φροντίδα,
ας προσέχουμε την ψυχή μας αδελφοί.
Δημοσιοποίηση αμαρτημάτων
Όταν βλέπουμε κάτι άσχημο, να το σκεπάζουμε και όχι να το διαπομπεύουμε. Δεν είναι σωστό να γίνονται γνωστά τα ηθικά παραπτώματα. Ας υποθέσουμε ότι στον δρόμο υπάρχει μια ακαθαρσία. Ένας συνετός άνθρωπος, αν περάσει από εκεί, θα πάρει μια πλάκα και θα την σκεπάσει, για να μην προξενεί αηδία. Ένας ασύνετος όμως, αντί να την σκεπάσει, μπορεί να αρχίσει να την ανακατεύει και να σκορπίσει περισσότερο την δυσωδία της. Έτσι, και όταν αδιάκριτα δημοσιοποιούμε τίς αμαρτίες των άλλων, προξενούμε μεγαλύτερο κακό.
Το «Εἰπέ τῇ Ἐκκλησίᾳ*» δεν έχει την έννοια ότι πρέπει όλα να γίνονται γνωστά, γιατί σήμερα δεν είναι όλοι Εκκλησία. Εκκλησία είναι οι πιστοί πού ζουν όπως θέλει ο Χριστός και όχι οι άλλοι πού πολεμούν την Εκκλησία. Στα πρώτα χρόνια τού Χριστιανισμού πού η εξομολόγηση γινόταν μπροστά σέ όλα τα μέλη της Εκκλησίας, τότε είχε αυτό το νόημα το «Εἰπέ τῇ Ἐκκλησίᾳ*».
Ενώ στην εποχή μας πού σπάνια βρίσκεται οικογένεια να έχει τον ίδιο Πνευματικό, ας μη μάς ξεγελάει ο «έξω από εδώ» με το «Εἰπέ τῇ Ἐκκλησίᾳ*», γιατί, όταν δημοσιοποιούμε ένα ηθικό λ.χ. παράπτωμα, το κοινοποιούμε στους πολεμίους της Εκκλησίας και τους δίνουμε αφορμή να αρχίσουν τον πόλεμο εναντίον της, οπότε κλονίζεται η πίστη των αδυνάτων ψυχών.
Μια μάνα, όταν έχει μια κόρη πού είναι πόρνη, δεν την διασύρει και δεν την εξευτελίζει μπροστά στους άλλους, άλλα κάνει ό,τι μπορεί, για να αποκαταστήσει το όνομα της. Θα πουλήσει ό,τι έχει και δεν έχει, θα την πάρει να πάνε σέ άλλη πόλη, θα κοιτάξει να την παντρέψει, για να διόρθωση έτσι την παλιά της ζωή. Αυτός ακριβώς είναι και ο τρόπος τής Εκκλησίας. Βλέπεις, ο Καλός Θεός μάς ανέχεται με αγάπη και δεν θεατρίζει κανέναν, αν και γνωρίζει τα χάλια μας ως Καρδιογνώστης• και οι Άγιοι ποτέ δεν πρόσβαλαν αμαρτωλό άνθρωπο μπροστά στον κόσμο, άλλα με αγάπη, με λεπτότητα πνευματική και με τρόπο μυστικό βοηθούσαν για την διόρθωση τού κακού. Εμείς όμως, αν και είμαστε αμαρτωλοί, κάνουμε το αντίθετο, σαν υποκριτές. Πρέπει να προσέχουμε να μην παρεξηγούμε εύκολα και νομίζουμε πώς ό,τι κάνουν οι άλλοι είναι κακό.
– Γέροντα, αναφερθήκατε στην δημοσιοποίηση των ηθικών παραπτωμάτων. Άλλου είδους αμαρτίες η αρρωστημένες καταστάσεις χρειάζεται σέ μερικές περιπτώσεις να γνωστοποιούνται;
– Κοίταξε να σού πω. Εγώ το κάνω αυτό σέ μερικούς γνωστούς. Βλέπω π.χ. κάποιον να κάνη μια αταξία και να σκανδαλίζει και τους άλλους. Τού λέω μια, πέντε, δέκα, είκοσι, τριάντα φορές να διορθωθεί άλλα αυτός δεν διορθώνεται. Δεν έχει όμως δικαίωμα να συνεχίζει μια αταξία μετά από επανειλημμένες υποδείξεις, γιατί παρασύρονται και οι άλλοι και τον μιμούνται. Το κακό, βλέπεις, μπορούν εύκολα να το μιμηθούν οι άνθρωποι, όχι όμως και το καλό. Γι’ αυτό αναγκάζομαι υστέρα να το πω και σέ άλλους πού βλέπουν την αταξία αυτή, για να τους προφυλάξω.
Όταν δηλαδή λέω «αυτό πού κάνει ο τάδε δεν με αναπαύει», δεν το λέω για να κατακρίνω – αφού το έχω πει πεντακόσιες φορές στον ίδιο -, αλλά γιατί οι άλλοι πού βλέπουν το κουσούρι του επηρεάζονται, το μιμούνται και μάλιστα λένε: «”Αφού ο Γέροντας Παΐσιος δεν τού λέει τίποτε, άρα είναι καλό». Αν δεν πω τον λογισμό μου, ότι δεν με αναπαύει αυτή η κατάσταση, δίνω την εντύπωση ότι το ευλογώ, ότι και εγώ αναπαύομαι σ’ αυτήν την κατάσταση. Έτσι καταστρέφεται το σύνολο, γιατί μπορεί να νομίσουν ότι είναι σωστή η τακτική τού άλλου και να την εφαρμόσουν και τί βγαίνει μετά; Νομίζουν εν τω μεταξύ ότι δεν το έχω πει στον ίδιο. Δεν ξέρουν ότι με έσκασε ο άλλος τόσον καιρό. Έχουμε και τον διάβολο πού λέει: «Δεν πειράζει και να το κάνης. Βλέπεις, και ο άλλος το κάνει και ο Γέροντας Παΐσιος δεν τού λέει τίποτε». Γι’ αυτό, όταν βλέπω ότι κάποιος συνεχίζει το τυπικό του κάνοντας μια αταξία, ενώ τού έχω πει να την διόρθωση, μετά λέω πάνω σέ μια συζήτηση σ’ όποιον τον γνωρίζει «αυτό πού κάνει ο τάδε δεν με αναπαύει», για να τον προφυλάξω και να μη βλαφθεί. Αυτό δεν είναι κατάκριση. Να μην τα μπλέκουμε τα πράγματα.
Ύστερα μερικοί έρχονται και λένε: «Γιατί το είπες στον άλλο; Ήταν απόρρητο». «Τί απόρρητο; τού λέω. Το είπα χίλιες φορές σ’ εσένα και δεν διορθώθηκες. Δεν έχεις δικαίωμα να βλάψεις και τους άλλους πού θα νομίζουν ότι εγώ συμφωνώ με αυτήν την κατάσταση». Ακόμα αυτό έλειψε να μην το πω, αφού κάνει ζημιά στους άλλους! Ιδίως όταν έρχεται ένα παιδί από μια οικογένεια πού την γνωρίζω και βλέπω ότι με την τακτική του καταστρέφει την οικογένεια, τού λέω: «Κοίταξε, αν δεν διορθωθείς, θα το πω στην μητέρα σου. Δεν έχεις δικαίωμα εσύ να έρχεσαι σ’ έμενα να μου το λες και πάλι να συνεχίζεις το βιολί σου. Θα το πω στην μάνα σου, για να προφυλάξω την οικογένεια σας». Όταν έχει κανείς μετάνοια, καλά. Άλλα, όταν συνεχίζει την τακτική του, πρέπει να μιλήσω• έχω ευθύνη.
Από το βιβλίο: Λόγοι του Γέροντος Παισίου Β’. Πνευματική αφύπνιση. Έκδοση: Ιερόν Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος. Σουρωτή Θεσσαλονίκης. 1999.
*προτρεπτικός λόγος του Χριστού: «εἰπέ τῇ ἐκκλησίᾳ» (Ματθ. 18-17).
by Sophia-Ntrekou.gr | Αέναη επΑνάσταση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου