Στάσου Μύγδαλα Γιάννης Βόγλης: ο Βοσκός της ερωτικής σιωπής στην ιστορία της ζωής του μέσα από τις δικές του διηγήσεις (αφιέρωμα video)


της Σοφίας Ντρέκου

Γιάννης Βόγλης: «Στάσου Μύγδαλα!»
(Αθήνα, 30-9-1937 – 20 Απριλίου 2016)

20 Απριλίου του 2016 έφυγε από τη ζωή ο ηθοποιός Γιάννης Βόγλης σε ηλικία 79 ετών. Ένας σπουδαίος και χαμηλών τόνων ηθοποιός. Άνδρας μιας άλλης εποχής που την σημερινή εποχή σπανίζουν. Γνωστός στο ευρύ κοινό έγινε από την ταινία «Κορίτσια στον ήλιο» το 1968.

Η ατάκα της ταινίας που φωνάζει ο βοσκός στην Άναμπελ «Στάσου Μύγδαλα!», έμελλε να μείνει από τις πιο θρυλικές του ελληνικού κινηματογράφου αλλά και η πιο διάσημη του Γιάννη Βόγλη. Θυμάται ο ίδιος από το γύρισμα: «Φορούσα την κάπα και ήταν πολύ βαριά. Το γυρίζαμε πάνω-κάτω συνέχεια. Κάποια στιγμή μπάφιασα και είπα στον Γεωργιάδη(ο σκηνοθέτης): «Έλα, ρε Βασίλη, αφού το 'χουμε το πλάνο, βαρέθηκα πια, στάσου μύγδαλα και στάσου μύγδαλα». Κι εκείνος γυρνά και μου λέει: «Βόγλη! Αυτή η φράση θα σε κυνηγάει σ' όλη σου τη ζωή».

 .✟. Καλό Παράδεισο .✟. 
βοσκέ των αληθινών ερώτων, 
των ερώτων χωρίς λόγια...
των ερώτων της σιωπής.
Η πιο ερωτική, ελληνική, 
καλοκαιρινή μπαλάντα ! 




Ο Γιάννης Βόγλης (Αθήνα, 30 Σεπτεμβρίου 1937 – 20 Απριλίου 2016), ή με το πραγματικό του όνομα Ιωάννης Γκόγκλης. Σπούδασε στη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη. Η πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο έγινε στη θεατρική παράσταση Η άνοδος του Αρτούρο το 1961, υπό τη σκηνοθεσία του Καρόλου Κουν.

Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον κινηματογράφο στην ταινία «Οι Υπερήφανοι». Έγινε γνωστός από την ταινία «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» το 1966, ενώ σημαντική ερμηνεία του υπήρξε στην ταινία Κορίτσια στον ήλιο του Βασίλη Γεωργιάδη. Έγινε γνωστός με τη φράση «Στάσου μύγδαλα!».

Η ιστορία της ζωής του Γ. Βόγλη
μέσα από τις διηγήσεις του

Γιάννης Βόγλης: ο Βοσκός της ερωτικής σιωπής «Στάσου Μύγδαλα!»

«Θα πω μια πραγματική ιστορία. Μικρός μεγάλωσα στο Βύρωνα, σε ένα ύψωμα. Εκεί ακούγαμε κάθε μέρα τα μυδράλια από το Σκοπευτήριο της Καισαριανής και από τις ριπές υπολογίζαμε περίπου πόσες ήταν οι εκτελέσεις.

Την Κυριακή την 1η του Μάη του 1944, έγινε η μεγάλη εκτέλεση των 200. Αυτή η εκτέλεση κράτησε σχεδόν ολόκληρη την ημέρα. Όλος ο κόσμος ήταν στις πόρτες και στα παράθυρα. Νεκρική σιγή. Δεν μιλούσε κανείς. Κάποτε τα μυδράλια σταμάτησαν. Προς στο σούρουπο, από κάτω στο δρόμο φάνηκαν κάποιες μικρές φλογίτσες που ανέβαιναν. Όσο η πορεία ανέβαινε πλήθαινε, γιατί ο κόσμος έβγαινε από τα σπίτια του και ακολουθούσε.

Κρατούσαν μικρά δαδιά. Τότε δεν υπήρχαν κεριά. Ακολουθήσαμε κι εμείς. Φτάσαμε σ’ ένα πλάτωμα που ήταν ένα μεγάλο σταυροδρόμι. Από όλους τους δρόμους ερχόταν κόσμος με δαδιά αναμμένα. Εκεί σιωπηλά γονατίσαμε και με σκυφτό το κεφάλι, ψάλλαμε, το «Πέσατε θύματα, αδέλφια μου εσείς». [Απόσπασμα από συνέντευξη του Γιάννη Βόγλη στο tvxs το 2010]

Αυτή η ενότητα, και αυτή η ομοψυχία που υπήρχε, ήταν αυτό που έκανε τη διαφορά με το σήμερα. Τότε οι κακουχίες κι οι πόνοι ένωναν τον κόσμο, τώρα τον διχάζουν. Όταν απομακρυνόμαστε από τον Θεό, δεν έχουμε ούτε ομοψυχία. Ο Κύριος να αναπαύσει όλους τους ήρωες! [Σοφία Ντρέκου 22 Απριλίου 2016 στις 12:30 π.μ.]

Βίντεο: Για το μάθημα της Ιστορίας, το δικό μας, 
των παιδιών μας, των παιδιών των παιδιών μας.


Σπουδαίος σε όλα του. 

Στους ρόλους του, στις φιλίες του, σαν πατέρας, σαν σύζυγος και παππούς. Ευθυτενής και με ευθύβολο βλέμμα, ήταν ο κακός μπελάς για κακομαθημένα πλουσιόπαιδα, μα και το εύκολο θύμα όμορφων γυναικών. Έφυγε στα 80 του, όρθιος και παλεύοντας σε μια άνιση μάχη. Γιατί αυτό ήταν που είχε μάθει να κάνει σε όλη του τη ζωή.

Γεννημένος στην Αθήνα, στις 30 Σεπτεμβρίου του 1937, ο Γιάννης Βόγλης αφιερώθηκε στην υποκριτική και την οικογένειά του. Παντρεμένος για περισσότερο από 50 χρόνια με τη Μιράντα, απέκτησε δύο παιδιά, τον Ροβέρτο και τον Δημήτρη. Καμάρωνε για την εγγονή και τον εγγονό του και λάτρευε να τους αγοράζει βιβλία. «Θέλω να τους μάθω όσα μου δίδαξε η ζωή. Ότι το καλύτερο όπλο είναι η μάθηση» έλεγε σε συνεντεύξεις του.

Τους τελευταίους μήνες αντιμετώπιζε σοβαρότατα προβλήματα υγείας και βρισκόταν σε νοσοκομείο. Μέσα σε δυόμισι μήνες έκανε τρία χειρουργεία. Πριν από λίγες μέρες οι γιατροί είχαν ενημερώσει για την κρίσιμη κατάσταση της υγείας του, μέχρι που κατέληξε την Τετάρτη 20 Απριλίου.

Τα παιδικά χρόνια

Ο πατέρας του Γιάννη Βόγλη, με καταγωγή από τη Σμύρνη, «χάθηκε» στο αλβανικό μέτωπο. Ο ίδιος περιγράφει τον εαυτό του όταν ήταν παιδί ως ζωηρό, που αρνιόταν να υποταχθεί «σε αυτό που έλεγαν ''καλό παιδί''». «Θυμάμαι το γρατζούνισμα από το φιλί του όταν μας αποχαιρετούσε […] Καθώς περπατούσε γύρισε δυο τρεις φορές και μας χαιρέτησε. Αυτή ήταν η τελευταία εικόνα που έχω από αυτόν». (Συνέντευξη στη Ναταλία Γερμανού για την εκπομπή Μη Χανόμαστε)

«Τρία χρόνια μετά (τον θάνατο του πατέρα μου), η μητέρα παντρεύτηκε έναν φίλο του, τον Περικλή. Απλός άνθρωπος, λαϊκός, με μεγάλωσε σε ένα σπίτι που τα βιβλία ήταν στοίβες παντού. Σε μικρή ηλικία είχα διαβάσει όλους τους σπουδαίους Έλληνες. Δεν είχα εκφράσει καλλιτεχνικές ανησυχίες, μέχρι που στο νυχτερινό σχολείο (Εμπορική Σχολή) τις εντόπισε ένας εξαιρετικός φιλόλογος, ο Κοφινάς. Ένα βράδυ, μας πήγε να δούμε Προμηθέα Δεσμώτη με τον θίασο του Λίνου Καρζή και πρωταγωνιστή τον Μάνο Κατράκη στο Ηρώδειο. Ξέκοψα από τα αστεία της παλιοπαρέας και κατέβηκα στο κάτω διάζωμα». Αυτό θέλω να κάνω, ομολόγησε στον εαυτό του κι αργότερα στον καθηγητή του. (Η Καθημερινή)


«Παλιά υπήρχε μια προκατάληψη για το επάγγελμα του ηθοποιού. Όταν ανακοίνωσα στη μητέρα μου πως θέλω να γίνω ηθοποιός, εκείνη είχε κάποιες αμφιβολίες. Μου λέει “Bρε, παιδάκι μου, γιατί δεν γίνεσαι παππάς;». Της απαντώ “Πώς το συνδέεις τώρα αυτό;». Και μου απαντά: “Να μην παντρευτείς, να ανέβεις στην ιεραρχία… Θα έχεις όσες ανιψιές θέλεις, λεφτά, αυτοκινητάρα… Και στο κάτω κάτω, και αυτοί θέατρο κάνουν». Της απαντώ: “Έχεις δίκιο, υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα». “Ποιο;» μου λέει. “Παίζουν συνέχεια το ίδιο έργο» της λέω». (Συνέντευξη στη Ναταλία Γερμανού για την εκπομπή Μη Χανόμαστε) 

Ο πατέρας και ο πατριός

«Ο πατριός μου, τον οποίο έλεγα ''πατέρα'', όχι πατριό, γιατί εκείνος με μεγάλωσε, ήταν ένας ευαίσθητος άνθρωπος και πολύ γλυκός, μου ομολόγησε πως και εκείνος και ο πατέρας μου ήταν ερωτευμένοι με τη μητέρα μου. Και ένα βράδυ εξομολογήθηκε στον πατέρα μου πως ''Είμαι ερωτευμένος με τη Ελένη μου και σκέφτομαι να πάω να τη ζητήσω''. Και τότε πήγε ο πατέρας μου και τη ζήτησε». (Από την εκπομπή Μη Χανόμαστε)

«Δεν ήθελα να χρωστάω»

«Δούλευα δέκα χρόνια στην τηλεόραση για να ξοφλήσω τα χρέη μου. Δεν ήθελα να λένε πως ο Βόγλης χρωστάει […] Τόλμησα, δεν πέτυχα, χρεώθηκα ως παραγωγός […] Τους ξεπλήρωσα όλους, ακόμη και τους τοκογλύφους, που τώρα θυμώνω σαν διαφημίζει τα ενεχυροδανειστήριά τους η τηλεόραση». (Η Καθημερινή)

Επαγγελματισμός

O Γιάννης Βόγλης είχε συμμετάσχει σε πολλές ξένες παραγωγές, όπως στο Peter and Paul (δίπλα στον Anthony Hopkins), στο Onassis: The Richest Man in the World (πλάι στον Anthony Quinn και την Jane Seymour) μεταξύ άλλων. «Συνέπεια, πειθαρχία, αφοσίωση, συγκέντρωση. Απαραίτητα στοιχεία για να μπορέσεις να σταθείς σε μια ξένη παραγωγή. Για εκείνους, ο χρόνος είναι χρήμα και δεν επιτρέπουν σε κανέναν να τον ξοδεύει επιπόλαια. Μέγα μάθημα για εμένα, με τη μεσογειακή χαλαρότητα που μας διακρίνει. Μετά τη δουλειά μπορείς να τα πίνεις μαζί τους σε μια παμπ και να αστειεύεσαι, αλλά η ώρα της δουλειάς είναι ιερή». (star.gr)

H γνωριμία με τη σύζυγό του

Με τη σύζυγό του, Μιράντα, γνωρίστηκαν το 1959, στα γυρίσματα της ταινίας Ερόικα του Μιχάλη Κακογιάννη. Ο Τσαρούχης τον είχε ντύσει κουρσάρο και η Μιράντα ήταν ντυμένη Αμαλία. «Πρωτοετής στη σχολή, έμαθα από τη Δέσπω Διαμαντίδου ότι ψάχνουν πρόσωπα. Τα γυρίσματα ήταν νυχτερινά, υποτίθεται ήταν ένα πάρτι και γινόταν στο τότε σπίτι του Μιχάλη, στο Κολωνάκι. Είδα να περνάει μπροστά μου μια πανέμορφη Αμαλία. Ήταν η Μιράντα, που βρέθηκε στην Αθήνα γιατί βοηθούσε μια φίλη της Ελληνίδα, η οποία είχε ένα κλαμπ για φοιτητές κλασικής εκπαίδευσης που έρχονταν στη χώρα μας». (Η Καθημερινή)

«Όταν έφυγε η Μιράντα, γιατί δούλευε στην Αγγλία και τη Γαλλία, δίναμε διεθνή ραντεβού. Στο Άμστερνταμ, στο Παρίσι […] Και είχαμε πει “Ας προχωρήσουμε και, αν κρατήσει, κράτησε» […] Το 1963 δώσαμε ραντεβού στο Μιλάνο, όπου είχε έρθει με το αυτοκίνητό της. Από εκεί οδηγήσαμε έως την Αθήνα και παντρευτήκαμε. Ήταν μια ιστορία που κράτησε μια ζωή». (Από την εκπομπή Μη Χανόμαστε)

Κορίτσια στον Ήλιο (1968)

Μία από τις θρυλικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, όπου ο Βόγλης έχει συμπρωταγωνίστρια την Σουηδέζα καλλονή Αν Λόμπεργκ. Η ταινία έκοψε 186.000 εισιτήρια. Η μνημειώδης σκηνή «Στάσου, μύγδαλα» έχει μείνει στην ιστορία. «Ποτέ δεν υπήρξε τίποτα μαζί της, γιατί ήδη ήμουν ερωτευμένος με τη γυναίκα μου. Ούτε όμως κι εκείνη μου είπε ποτέ τίποτα, σεβόταν ότι ήμουν παντρεμένος. Κάποτε ένας μη εκτιμητέος παραγωγός άφησε ένα υπονοούμενο. Του απάντησα πως δεν θα ρίσκαρα ποτέ τη φιλία του Βασίλη για λίγο σεξ». (Η Καθημερινή)

«
Ο Βασίλης Γεωργιάδης είχε προβλέψει τότε ότι αυτή η φράση [«Στάσου Μύγδαλα!»] θα με κυνηγάει σε όλη μου τη ζωή, και δικαιώθηκε. Δεν μπορώ να πω ότι με ενοχλεί, αν και θα ήθελα να θυμούνται κι άλλες φράσεις. Μόνο κάποιες φορές που έχω κι εγώ τα προβλήματά μου, νιώθω άβολα που είμαι υποχρεωμένος να χαμογελάω. Πάντως μου αρέσει όταν ακούω αυτή τη φράση, ιδίως από παιδιά ή νέους. Δείχνει τη δύναμη που έχει αυτή η ταινία διαχρονικά». (star.gr) 

«Ήταν μια ταινία κεφιού. Μια ευτυχισμένη συνάντηση. Ιάκωβος Καμπανέλλης, Βασίλης Γεωργιάδης, Σταύρος Ξαρχάκος, Αν Λόμπεργκ κι εγώ, που έπρεπε να γίνω ένας αγνός και πρωτόγονος βοσκός που ανακαλύπτει για πρώτη φορά τον έρωτα. Νομίζω ότι τα κατάφερα κάπως. Όποτε βλέπω αυτή την ταινία, αισθάνομαι ότι έχω πιει ένα ποτήρι σαμπάνια». (star.gr)

Για τη σύζυγό του, Μιράντα

«Με τη γυναίκα μου κλείσαμε 50 χρόνια μαζί, μισό αιώνα δηλαδή. Όχι από τότε που παντρευτήκαμε, αλλά από τη χρονιά που γνωριστήκαμε, το 1959. Το ότι είμαστε ακόμη μαζί και είμαστε αχώριστοι, οφείλεται αποκλειστικά στην υπομονή τη δική της και στις αντοχές της. Με κάνει περήφανο αυτό, γιατί η ζωή με έναν καλλιτέχνη δεν είναι πολύ εύκολη. Πριν παντρευτούμε, όταν αποφασίσαμε να είμαστε μαζί, της είπα: «Έχε υπόψη σου ότι είναι πρώτα η δουλειά μου και μετά εσύ». Συνήθως οι γυναίκες δεν συμβιβάζονται με αυτό. Πολλές φορές λένε “ναι» για να κλείσει το θέμα και μετά αλλάζουνε. Πρέπει να πω ότι η γυναίκα μου, η οποία είναι και Σκοτσέζα −και ίσως έχει σημασία αυτό−, όχι μόνο το δέχτηκε, αλλά και το τίμησε όλα αυτά τα χρόνια. Ποτέ δεν διεκδίκησε να ασχοληθώ μαζί της στη διάρκεια της δουλειάς μου. Επίσης, ήταν πολύ καλή μητέρα για τα παιδιά μας, γιατί στη μάνα είναι η βασική ευθύνη για το σωστό μεγάλωμα των παιδιών. Αν υπάρξει μια προτομή, τότε θα είναι δική της
». (The Best Magazine)

Χρέη

«Δέχτηκα κάποιες ψιλοαπειλές τύπου «Εμείς σπάμε πόδια και χέρια». Ήταν από κάτι μούτρα τοκογλύφους, στους οποίους είπα: «Ελάτε όποτε θέλετε να μου σπάσετε και τα χέρια και τα πόδια και να δούμε ποιος θα βγει μαχαιρωμένος». Φτάνεις σε ακραίες καταστάσεις […] Οι τοκογλύφοι με εκβίασαν πάρα πολύ. Όταν δανειζόμουν χρήματα για να μπορέσω να προχωρήσω το σπίτι, επειδή μου ήρθαν ανάποδα τα πράγματα, δέχτηκα μεγάλο εκβιασμό. Σήμερα το ανάλογο κάνει η τράπεζα. Έχεις σκεφτεί ποιο είναι το τοκοχρεολύσιο αν πάρεις εκατό χιλιάδες ευρώ; Θα πληρώσεις άλλα τόσα σε δέκα είκοσι χρόνια […] Ήταν σοκαριστικό. Πόνεσα πολύ, όταν έχασα το σπίτι. Θα ήμουν αναίσθητος να πω ότι δεν πόνεσα. Έχω την αρχή, όμως, πως όταν κλείσει ένα θέμα ανήκει στο παρελθόν. Δεν το διαγράφω, αλλά έχει φύγει. Με ενδιαφέρει να ζω το παρόν και να κοιτάζω το μέλλον. Το παρελθόν έχει κλείσει […] Το μόνο που φρόντισα ήταν να το πάρει κάποιος συγγενής, από το να πάει σε χέρια ξένων. Αυτό με πονούσε περισσότερο, παρά το ότι χάνω το σπίτι». (...)

Η ζωή του

«Η ζωή μου μοιάζει με καρδιογράφημα, τα πάνω και τα κάτω. Πάντα τολμούσα. Μόλις ένιωθα τα πόδια μου να βγάζουν ρίζες, δοκίμαζα αλλού». 
(Η Καθημερινή)

«Καμιά φορά σκέφτομαι: “Εάν μείνω αδρανής, τι θα κάνω;». Βλέπω τους συνταξιούχους να παίζουν χαρτιά στα καφενεία και σκέφτομαι “Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ραντεβού με τον θάνατο… Περιμένουν πότε θα πεθάνουν!”. Δεν μπορώ να το κατανοήσω. Όχι ότι τους κατηγορώ, γιατί οι άνθρωποι πηγαίνουν και περνάνε την ώρα τους, αλλά μου είναι αδύνατο να φανταστώ τον εαυτό μου σε μια αδράνεια. Η αδράνεια με σκοτώνει». (Huffington Post) 

Θρησκεία

«Δεν είμαι θρησκόληπτος. Δεν είμαι θρησκευόμενος. Όμως πιστεύω πως υπάρχει μια υπέρτατη δύναμη που ρυθμίζει όλο αυτό το σύμπαν και την ισορροπία του. Πιστεύω στη ζωή μετά θάνατον. Πιστεύω πως με κάποιο τρόπο ο κύκλος δεν κλείνει». (Huffington Post)

Πολιτική

Η σχέση του τα δύσκολα χρόνια με το Εθνικό Θέατρο άφησε ένα μαύρο σύννεφο. Του ζήτησαν να υπογράψει συμβόλαιο όταν τον κάλεσε ο Μουζενίδης, αλλά και ένα ατομικό δελτίο. «Επρεπε να απαντήσω αν είχα άμεση ή έμμεση σχέση με κάποιες πολιτικές οργανώσεις που απαριθμούσαν. Με τις μισές απ’ αυτές (Επιτροπή Ειρήνης, νεολαία της ΕΔΑ, Ελληνοσοβιετικός Σύνδεσμος) είχα μπλεχτεί…». Στην τέταρτη πρόβα τού ζήτησαν να φύγει. «Στο χαρτί που μου έστειλαν, έγραφαν ότι θεωρήθηκα “επικίνδυνος”». «Ονειρευόμουν πάντα μια ιδανική Αριστερά, που πιστεύει στην επικοινωνία, όχι στην εξουσία. Τι πλατφόρμες και μαλακ…ς;». (Η Καθημερινή) 

Γάμος

«Το κυρίαρχο στοιχείο σε ένα γάμο είναι η αγάπη. Όταν αγαπάς κάποιον πραγματικά, πέρα από το ερωτικό στοιχείο, το οποίο μετά από κάποιο διάστημα ξεχνιέται, έχεις τη δύναμη να συγχωρείς». (Huffington Post)

Η κηδεία του Γιάννη Βόγλη

Η κηδεία του Γιάννη Βόγλη

Σε στενό οικογενειακό κύκλο το μεσημέρι της Παρασκευής αποχαιρέτησαν συγγενείς και φίλοι τον μοναδικό Γιάννη Βόγλη που έφυγε από τη ζωή στα 79 του χρόνια. Ο διακεκριμένος ηθοποιός του Θεάτρου και του Κινηματογράφου αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα με την υγεία του και μετά από νοσηλεία αρκετών εβδομάδων άφησε την τελευταία του πνοή το πρωί την Τετάρτη. Η κατάσταση της υγείας του ήταν ιδιαίτερα επιβαρυμένη έχοντας υποβληθεί σε διάστημα 2,5 μηνών σε 3 χειρουργεία για ειλεό. Ο Ιωάννης Γκόγκλης, όπως ήταν πραγματικά το όνομά του, είχε δίπλα του στο τελευταίο του ταξίδι, σύσσωμη την οικογένειά του, τους αγαπημένους συναδέλφους του αλλά και πολλές δεκάδες θαυμαστών του.

Η κηδεία του Γιάννη Βόγλη έγινε σε στενό κύκλο, σε εκκλησία του Παγκρατίου ενώ στη συνέχεια, η σορός του θα μεταφερθεί στη Βουλγαρία και θα αποτεφρωθεί, αφού αυτή ήταν η επιθυμία του ιδίου και της οικογένειάς του.

Κορίτσια στον Ήλιο - Girls in the Sun (1968)
Κυκλοφορία: 3 Νοεμβρίου 1969 (Ελλάδα) 81'
Σκηνοθέτης: Βασίλης Γεωργιάδης
Τραγούδι: Μαρία Δημητριάδη; Fefe
Παραγωγός: Κλέαρχος Κονιτσιώτης
Υποψηφιότητες: Χρυσή Σφαίρα 
Καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας

Girls in the Sun

Το «Κορίτσια στον Ήλιο» είναι ταινία του ελληνικού κινηματογράφου, παραγωγής 1968. Ένας βοσκός θα θελήσει να δώσει μερικά αμύγδαλα σε μια όμορφη Αγγλίδα τουρίστρια. Αυτή θα παρεξηγήσει την ενέργειά του, θα φοβηθεί και θα αρχίσει να τρέχει. Αυτός θα αρχίσει να τρέχει ξωπίσω της και σύντομα θα βρεθεί στη φυλακή κατηγορούμενος για απόπειρα βιασμού. Μάταια τόσο η τουρίστρια όσο και ο βοσκός προσπαθούν να πείσουν τον ενωμοτάρχη ότι δεν συνέβη τίποτα απολύτως. Σύντομα, μια παράξενη ερωτική σχέση θα αναπτυχθεί μεταξύ τους, αφού κανείς από τους δύο δε μιλάει τη γλώσσα του άλλου. Μια σχέση που δεν φαίνεται να έχει κανένα μέλλον.

Βραβεία: 4 βραβεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1968 (καλύτερης καλλιτεχνικής ταινίας, μουσικής, β' ανδρικού ρόλου και ειδική μνεία β' ανδρικού ρόλου). Υποψήφια για χρυσή σφαίρα καλύτερης ξένης ταινίας 1969.

Πληροφορίες: Η ταινία γυρίστηκε στην Άνδρο και στη Σαλαμίνα. Αν και ήταν ασπρόμαυρη, υπάρχει ένα μικρό τμήμα της με έγχρωμη προσθήκη αρχικού σταδίου και ελαφρώς έγχρωμη εικόνα με κοκκινωπή απόχρωση. Ήταν η επίσημη ελληνική υποβολή για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας 1969. Συνολικά έφτασε τα 186.109 εισιτήρια (38η / 99).

Δείτε ολόκληρη την ταινία:


Πως γυρίστηκε η ταινία-σταθμός
«Κορίτσια στον ήλιο» στην Άνδρο
 
Μια ταινία σταθμός/θρύλος του ελληνικού κινηματογράφου, αλλά και μια υπέροχη εποχή για την Άνδρο. Το ασπρόμαυρο πολυβραβευμένο εδώ και στο εξωτερικό φιλμ του Βασίλη Γεωργιάδη, με την μαγευτική μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου, έδωσε τότε μια τεράστια τουριστική ώθηση στην Άνδρο (ιδιαίτερα στο Μπατσί) και την τοποθέτησε στην λίστα των πιο δημοφιλών ελληνικών νησιών.

Καλοκαίρι του 1967… Έτσι άρχισαν όλα.

Η ιδέα ήταν του παραγωγού Κλέαρχου Κονιτσιώτη που ήθελε να κάνει μια σπονδυλωτή ταινία με θέμα τον ελληνικό τουρισμό που τότε, αναπτυσσόταν με ραγδαίους ρυθμούς. Έμενε να βρεθεί ο χώρος των γυρισμάτων. Στόχος ήταν ένα απόμακρο, κάπως ερημικό χωριό. Ιδέα του Βόγλη ήταν το Μπατσί της Άνδρου όπου και τελικά η ταινία γυρίστηκε.

Η ηθοποιός Αν Λόμπεργκ, την οποία ο Γεωργιάδης είχε ήδη δει σε μια ταινία, θα πρωταγωνιστούσε στον ρόλο μιας ξένης, της Άναμπελ, που γνωρίζεται με έναν έλληνα βοσκό, τον Γιάννη Βόγλη.

«Η μητέρα μου ήταν από την Άνδρο, από το Πάνω Κόρθι» θυμάται παλιότερα ο Βόγλης «και έτσι γνώριζα πολύ καλά το νησί αλλά και τους κατοίκους του. Επί χρόνια κάθε καλοκαίρι παραθέριζα στο Μπατσί, στο σπίτι της φίλης, Βίκυς Σαμαρίνα, στο «σπίτι του παππού» όπως το αποκαλούσε, σε ένα εκπληκτικό σημείο με εκπληκτική θέα». Τα χρήματα της παραγωγής ήταν ελάχιστα, οπότε το «Κορίτσια στον ήλιο» εξελίχθηκε σε «οικογενειακή υπόθεση». Χρησιμοποιώντας τις γνωριμίες του ο Βόγλης φρόντισε για τη φθηνή διαμονή του συνεργείου και των ηθοποιών στα ξενοδοχεία, ενώ για λόγους οικονομίας στην ταινία έπαιξε τόσο ο Γεωργιάδης όσο και ο Κονιτσιώτης. Η καταπληκτική φωτογραφία του Νίκου Γαρδέλη έγινε «μόλις με δυο φώτα σε ένα νησί που δεν είχε σχεδόν καθόλου φωτισμό!»
Είναι λίγο ειρωνικό πως η πιο γνωστή ατάκα της ταινίας «Κορίτσια στον ήλιο», το «στάσου, μύγδαλα!» που φωνάζει ο βοσκός στην Άναμπελ, δεν είναι σκηνή γυρισμένη στην Άνδρο, αλλά στην Αθήνα.
Η σκηνή προστέθηκε στην ταινία στην επιμήκυνσή της. Ο Γιάννης Βόγλης θυμάται με πολύ ζωηρά χρώματα αυτό το γύρισμα: «Φορούσα την κάπα και ήταν πολύ βαριά. Το γυρίζαμε πάνω-κάτω συνέχεια. Κάποια στιγμή μπάφιασα και είπα στον Γεωργιάδη: «Έλα, ρε Βασίλη, αφού το 'χουμε το πλάνο, βαρέθηκα πια, «στάσου μύγδαλα, και στάσου μύγδαλα». Κι εκείνος γυρνά και μου λέει: «Βόγλη! Αυτή η φράση θα σε κυνηγάει σ' όλη σου τη ζωή».
Και είχε δίκιο. Γιατί ο Βασίλης είχε μια εκπληκτική αίσθηση για τα πράγματα. Δεν νομίζω ότι υπήρχε άλλος σκηνοθέτης που να έχει την αίσθηση της λαϊκής ποιότητας, της ποιότητας δηλαδή που μπορούσε να ακουμπήσει τον κόσμο».

Αν έλειπε η σκηνοθετική εμπειρία του Βασίλη Γεωργιάδη, το «Κορίτσια στον Ήλιο» θα ήταν απλά ένα τουριστικό ρομάντζο με φόντο τη γήινη Άνδρο των 60s και highlight το «στάσου, μύγδαλα» που άθελά του έγραψε τη δική του καλτ διαδρομή στην ελληνική ποπ-κουλτούρα.

Παρά το σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, στο «Κορίτσια στον Ήλιο» δεν συμβαίνει τίποτα. Ή συμβαίνουν τα πάντα - αν θεωρήσει κανείς πως ήταν ένα love story με άδοξο τέλος. Αρκετό όμως να επαναφέρει την μνήμη κάθε καλοκαιρινού έρωτα που διήρκεσε όσο ένα ηλιοβασίλεμα στην παραλία και δεν ξεχάστηκε ποτέ, μένοντας για πάντα στο μεγάλο ημερολόγιο των ελληνικών διακοπών.


Σχεδόν βωβό, με μοναδικό ήχο αυτόν της φύσης και το αριστουργηματικού soundtrack του Σταύρου Ξαρχάκου με τους ευαίσθητους στίχους του Γιώργου Παπαστεφάνου και την αισθησιακή φωνή της Μαρίας Δημητριάδη, το «Κορίτσια στον Ήλιο» διαδραματίζεται στην τουριστική Άνδρο των τελών της δεκαετίας του 60, ακριβώς πάνω στην αυγή της δικτατορίας των συνταγματαρχών, εποχή που το ελληνικό σινεμά αναζητούσε την ελαφρότητα, τη φυγή, την ηθογραφία και την ορμή μιας νεότητας βγαλμένης από το ανέμελο των περιστάσεων.

Γιώργος Παπαστεφάνου 15 Αυγούστου 2015: «Καθώς κοιτάζω να πέφτουν οι τίτλοι της ταινίας μαζί με το τραγούδι της Ανναμπέλ, σκέπτομαι πως με τον καθένα απ'τους συντελεστές του φίλμ με συνδέει μια μικρή ή μεγάλη ιστορία. Τον Γιάννη Βόγλη τον γνώρισα όταν, εγώ μαθητής στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου κι εκείνος σπουδαστής της Δραματικής, πήραμε μέρος στα γυρίσματα της «Ερόϊκα» του Μιχάλη Κακογιάννη. Μου ζήτησε να του δανείσω 20 δραχμές για να φλερτάρει μια Εγγλέζα και το φλερτ με την Μιράντα κατέληξε σε γάμο που κρατάει μέχρι σήμερα. 
Τον Σταύρο Ξαρχάκο τον πλησίασα εγώ σαν θαυμαστής όταν άκουσα τη μουσική του στα θεατρικά «Κόκκινα φανάρια» και η φιλία μας είναι άλλη μια σχέση που κρατάει μέχρι τώρα. Από τον Σταύρο γνώρισα και τον Κώστα Μπάκα, με την γυναίκα του, την ηθοποιό Άννα Βενέτη, τότε όλοι μαζί μία παρέα. Ο Αριστείδης Καρύδης-Φούκς μπήκε στη ζωή μου δι' αλληλογραφίας όταν μου έγραψε ως ακροατής για να μου ζητήσει ένα τραγούδι. 
Με τον Ιάκωβο Καμπανέλλη βρέθηκα πολύ πολύ κοντά όταν ήρθε στην ΕΡΤ σαν διευθυντής Ραδιοφωνίας. Τον Βασίλη Γεωργιάδη τον είχα ξεχωρίσει από την πρώτη του ταινία, τους «Άσσους του γηπέδου», που αν και καθόλου ποδοσφαιρόφιλος μου άρεσε πολύ. Όμως την γλύκα, τον πολιτισμό, την ζεστασιά του, τα ένοιωσα όταν τον κάλεσα στην τηλεόραση για να μας φτιάξει μια εκπομπή για τον Σταμάτη Κόκοτα. 
Στην ταινία συμμετείχε και μια πολύ αγαπημένη ηθοποιός, η Μιράντα Μυράτ, που μου έμαθε τι σήμαινε διπλοτριπλομίσθωση πρίν απο χρόνια στα ταξί. Δεν είχαμε ακόμα γνωριστεί, μετά γίναμε φίλοι, αλλά ένα Κυριακάτικο βράδυ που με είδε να ψάχνω απελπισμένα για ταξί, με λυπήθηκε, με πλησίασε και μου είπε: «Έτσι που περιμένετε δεν πρόκειται να βρήτε! Αρχίστε να φωνάζετε πού πάτε και κάποιος θα σταματήσει.» Περιττό να σας πω πως το μάθημα απέδωσε... 
Στους τίτλους της ταινίας υπάρχουν τρία ακόμη ονόματα που τότε δεν τα ήξερα, αλλά τα έμαθα μετά όταν πολλές φορές δούλεψα μαζί τους: Γιάννης Σμυρναίος, Βαγγέλης Πατέλης, Νίκος Κουτελιδάκης. Όλους αυτούς τους γνώρισα καλά, πολύ καλά. Καθώς και την Μαρία Δημητριάδη, φυσικά. Υπάρχουν όμως και δύο που δεν τους συνάντησα ποτέ, ούτε τότε, ούτε αργότερα: η Αν Λόμπεργκ και ο Φέφε».
Και αν το δεις λίγο στο «πιο καμένο από τον ήλιο», η Άναμπελ είναι μια ελαφριά - σαν αεράκι στην ακρογιαλιά - πράξη αντίστασης καθώς ως «ξένη» προσπαθεί να καταλάβει τι είναι αυτό που της συμβαίνει - τυχερή, όχι γιατί το καλοκαιρινό της διάλειμμα είναι καταδικασμένο να τελειώσει, ώστε να έχει κάποιο νόημα - αλλά γιατί θα έχει για πάντα την Άνδρο να της θυμίζει πως στην Ελλάδα τα καλοκαιρινά «σ' αγαπώ» ξεκινάνε τόσο απλά όπως μια χούφτα αμύγδαλα.

Συνέντευξη του Γιάννη Βόγλη 8 Αυγ 2015

Το πιο παράξενο γεγονός σχετικά με την cult ελληνική ταινία «Κορίτσια στον ήλιο» του Βασίλη Γεωργιάδη, που γυρίστηκε το καλοκαίρι του 1967 στην Άνδρο και συγχρόνως αποτελεί τον πιο χαρακτηριστικό τίτλο στη φιλμογραφία του πρωταγωνιστή της, Γιάννη Βόγλη (με την εξαίρεση ίσως του «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο», επίσης του Γεωργιάδη), είναι το ότι οφείλει την ύπαρξή της σε μια άλλη ταινία. Στην κυριολεξία. Το ακόμη πιο παράξενο δε είναι ότι η ταινία στην οποία οφείλει την ύπαρξή της εκ πρώτης δείχνει να έχει ελάχιστη σχέση μαζί της.

«Όλα ξεκίνησαν στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης» θυμάται σήμερα ο Γιάννης Βόγλης που μας υποδέχθηκε στο σπίτι του, στην Παλλήνη, για μια κουβέντα που εν τέλει ξεπέρασε τις δύο ώρες. «Ο «Τζίμης ο τίγρης» του Παντελή Βούλγαρη, που αναφερόταν στη σχέση μιας ξένης με έναν Ελληνα στην Αθήνα, είχε πάρει το πρώτο βραβείο. Εκείνη την εποχή όμως ήταν επίσης στη μόδα οι ιταλικές σπονδυλωτές ταινίες που αποτελούνταν από σκετς. Η ιδέα λοιπόν του παραγωγού Κλέαρχου Κονιτσιώτη ήταν να κάνει μια σπονδυλωτή ταινία με θέμα τον ελληνικό τουρισμό που επίσης, τότε, αναπτυσσόταν με ραγδαίους ρυθμούς». Αυτό που σχεδιάστηκε ήταν μια ακόμη μικρού προς μεσαίου μήκους ταινία σκηνοθετημένη από τον Βασίλη Γεωργιάδη και μια από τον Ερρίκο Ανδρέου. Ο Βούλγαρης συμφώνησε με την ιδέα, ο Κονιτσιώτης πρότεινε στον Ιάκωβο Καμπανέλλη τη συγγραφή του σεναρίου του σκετς του Γεωργιάδη και η γερμανίδα ηθοποιός Αν Λόμπεργκ, την οποία ο Γεωργιάδης είχε ήδη δει σε μια ταινία, θα πρωταγωνιστούσε στον ρόλο μιας ξένης, της Αναμπελ, που γνωρίζεται με έναν Έλληνα βοσκό, τον ήρωα του Βόγλη. «Η Αν άρεσε πάρα πολύ στον Βασίλη που εν τέλει την ερωτεύτηκε» είπε χαρακτηριστικά ο ηθοποιός.

Voglis.stasoy-mygdala«S.Drekou»aenai-EpAnastasi

Παπούτσι από τον τόπο σου

Έμενε να βρεθεί ο χώρος των γυρισμάτων, στόχος ήταν ένα απόμακρο, κάπως ερημικό χωριό. Ιδέα του Βόγλη ήταν το Μπατσί της Ανδρου όπου τελικά το φιλμ γυρίστηκε. «Η μητέρα μου ήταν από την Ανδρο, από το Πάνω Κόρθι» είπε «και έτσι γνώριζα πολύ καλά το νησί αλλά και τους κατοίκους του. Επί χρόνια κάθε καλοκαίρι παραθέριζα στο Μπατσί, στο σπίτι της φίλης, Βίκυς Σαμαρίνα, στο «σπίτι του παππού» όπως το αποκαλούσε, σε ένα εκπληκτικό σημείο με εκπληκτική θέα». Ομως τα χρήματα της παραγωγής ήταν ελάχιστα, οπότε το «Κορίτσια στον ήλιο» εξελίχθηκε σε «οικογενειακή υπόθεση». Χρησιμοποιώντας τις γνωριμίες του ο Βόγλης φρόντισε για τη φθηνή διαμονή του συνεργείου και των ηθοποιών στα ξενοδοχεία, ενώ για λόγους οικονομίας στην ταινία έπαιξε τόσο ο Γεωργιάδης όσο και ο Κονιτσιώτης. Η καταπληκτική φωτογραφία του Νίκου Γαρδέλη έγινε «μόλις με δυο φώτα σε ένα νησί που δεν είχε σχεδόν καθόλου φωτισμό!». Μάλιστα, ο Γεωργιάδης επέμενε στο ασπρόμαυρο φιλμ, παρά την επιμονή πολλών να γυριστεί έγχρωμο. Ο λόγος ήταν απλός. Ο «Τζίμης ο Τίγρης» είναι επίσης γυρισμένος σε ασπρόμαυρο.

Όλα πήγαν θαυμάσια στα γυρίσματα, ακολούθησε το μοντάζ και η πρώτη δοκιμαστική προβολή στο στούντιο Άλφα, παρόντος του Σταύρου Ξαρχάκου, ο οποίος θα έγραφε τη μουσική. «Μετά την προβολή, από το στούντιο Άλφα ως τη διασταύρωση της λεωφόρου Αλεξάνδρας με την Κηφισίας δεν μιλούσε κανείς μέσα στο αμάξι» θυμάται ο Βόγλης. «Ώσπου κάποια στιγμή ο Κονιτσιώτης λέει «Τώρα πείτε μου, τι είδαμε;». Είχε κάτι αυτή η ταινία που δεν μπορούσαμε να προσδιορίσουμε. Ο ίδιος ο Βόγλης, τότε, την είχε παρομοιάσει με ένα ποτήρι σαμπάνια. «Ευχάριστο όταν το πίνεις αλλά μετά σου αφήνει μια μικρή πίκρα».

Αφού μπήκε η μουσική, προέκυψε ένα πρόβλημα που θα καθόριζε τη μοίρα της ταινίας. Η διάρκεια, κάτι λιγότερο από μία ώρα, ήταν μεγαλύτερη από τον χρόνο που έπρεπε ώστε να συμπεριληφθεί ως ένα από τα τρία σκετς στη σπονδυλωτή ταινία που είχαν ως τότε όλοι στο μυαλό τους. «Να την κόψουμε; Δεν σήκωνε. Τι να κόψεις; Να γίνουν δύο τα σκετς αντί για τρία; Και αυτό δεν θα ήταν καλό. Οπότε ο Καμπανέλλης, νομίζω, έριξε την ιδέα της επιμήκυνσης της ταινίας ώστε να γίνει μεγάλου μήκους. Ετσι λοιπόν το υπόλοιπο μέρος, όπου η ιστορία ολοκληρώνεται, γυρίστηκε χειμώνα στην Αθήνα». Ο Βόγλης θυμάται καλά και αυτά τα γυρίσματα γιατί στη διάρκειά τους έγινε και το βασιλικό πραξικόπημα, η αποτυχημένη προσπάθεια του βασιλιά Κωνσταντίνου να ανατρέψει τη χούντα των Συνταγματαρχών.

Παράδοση εναντίον «ευρωπαϊσμού»

Ο Γιάννης Βόγλης στενοχωριέται που το Μπατσί σήμερα δεν είναι όπως τότε. «Το σημείο στο οποίο γυρίσαμε την ταινία» θυμάται, «ήταν πρωτόγονο, ερημικό και απολύτως γραφικό. Το ίδιο σημείο σήμερα είναι γεμάτο σπίτια και βίλες». Ο ηθοποιός συμφωνεί με την άποψη ότι ο τρόπος με τον οποίο ο Βασίλης Γεωργιάδης γύρισε τα «Κορίτσια στον ήλιο» βγάζει κάτι το βαθιά μελαγχολικό, σχεδόν «αντιτουριστικό». «Για εμένα» μας είπε «η κακή αντίληψη του τουρισμού στην Ελλάδα είναι ότι προσπαθήσαμε να ευρωπαΐσουμε όλους αυτούς τους χώρους. Οι ξένοι έρχονταν για αυτό που έβλεπαν και σήμερα, με μια τάση νεωτερισμού, οι τουριστικοί χώροι πλην εξαιρέσεων έχουν εκφυλιστεί». Ο ηθοποιός έφερε ως παράδειγμα ένα χωριό του Κοσόβου που όπως διάβασε προσφάτως έχει απίστευτη τουριστική ανάπτυξη χωρίς να έχει πειραχτεί απολύτως τίποτε πάνω του. «Τουναντίον αναπτύχθηκε πάνω στην ίδια την παράδοση του τόπου, χωρίς τζάμι και μπετόν».

Η θρυλική ατάκα του Βόγλη

Είναι λίγο ειρωνικό που η πιο γνωστή ατάκα της ταινίας «Κορίτσια στον ήλιο», το «στάσου, μύγδαλα!» που φωνάζει ο βοσκός στην Αναμπελ, δεν είναι σκηνή γυρισμένη στην Ανδρο αλλά στην Αθήνα. Η σκηνή προστέθηκε στην ταινία στην επιμήκυνσή της. Ο Γιάννης Βόγλης θυμάται με πολύ ζωηρά χρώματα αυτό το γύρισμα: «Φορούσα την κάπα και ήταν πολύ βαριά. Το γυρίζαμε πάνω-κάτω συνέχεια. Κάποια στιγμή μπάφιασα και είπα στον Γεωργιάδη: «Ελα, ρε Βασίλη, αφού το ‘χουμε το πλάνο, βαρέθηκα πια, στάσου μύγδαλα, στάσου μύγδαλα». Κι εκείνος γυρνά και μου λέει: «Βόγλη! Αυτή η φράση θα σε κυνηγάει σ’ όλη σου τη ζωή». Και είχε δίκιο. Γιατί ο Βασίλης είχε μια εκπληκτική αίσθηση για τα πράγματα. Δεν νομίζω ότι υπήρχε άλλος σκηνοθέτης που να έχει την αίσθηση της λαϊκής ποιότητας, της ποιότητας δηλαδή που μπορούσε να ακουμπήσει τον κόσμο».

Πώς είναι οι τοποθεσίες που γυρίστηκε το
«Κορίτσια στον Ήλιο» μετά από μισό αιώνα.

Το νησί των γυρισμάτων τότε και σήμερα 
μέσα από χαρακτηριστικά καρέ


Μισό αιώνα μετά, το καλοκαίρι του 2017 το χωριό που γυρίστηκε το «Κορίτσια στον Ήλιο» είναι ένα από τα πιο τουριστικά μέρη του νησιού και σφύζει από ζωή αρκετούς μήνες το χρόνο. Το newsbeast.gr βρέθηκε στις τοποθεσίες που γυρίστηκαν πολύ χαρακτηριστικές σκηνές της ταινίας, στο Μπατσί της Άνδρου και σας παρουσιάζει πώς είναι σήμερα.











Το 2012 ο Γιάννης Βόγλης και η Αν Λόμπεργκ είχαν συναντηθεί στην εκπομπή «Πάμε Πακέτο» μετά από πολλά χρόνια και με συγκίνηση θυμήθηκαν στιγμές από τα γυρίσματα της ταινίας.



Πληροφορίες, Δικτυογραφία
• Ψηφιοποιημένο αρχείο του Εθνικού Θεάτρου
• «Ο Γ. Βόγλης καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας» (Έθνος).
• CNN.gr μετά από μάχη με το καρκίνο Πέθανε ο Γιάννης Βόγλης
• Καλλιτέχνες υπέρ του ΚΚΕ | We24.gr.
• Ποιοι καλλιτέχνες στηρίζουν το κόμμα του Περισσού;. Paraskhnio.gr.
• Γιάννης Βόγλης: Ο σκληρός του σινεμά που γέλασε μόνο στο «Στάσου, μύγδαλα» | thetoc.gr

• Συνέντευξη του Γιάννη Βόγλη 8 Αυγ 2015 ''Το Βήμα''
• «Γ. Βόγλης: Στη ζωή το καλύτερο όπλο είναι η μάθηση | Kathimerini». 
Πηγή: sophia-ntrekou.gr | Αέναη επΑνάσταση 

Βίντεο/αφιέρωμα στον Ιωάννη Βόγλη















Δείτε ολόκληρη την ταινία:



ΕΚΑΒΗ (1994) Θεατρικό έργο: Εκάβη - ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ. Είδος: Αρχαίο Δράμα | Τραγωδία. Μεταξύ -430 και 420 (1295 στίχοι). Χορός: αιχμάλωτες γυναίκες. Πρόσωπα: Είδωλο Πολυδώρου, Εκάβη, Πολυξένη, Οδυσσεύς, Ταλθύβιος, θεράπαινα, Αγαμέμνονας, Πολυμήστορας [ο Γιάννης Βόγλης]. Ο Πολύδωρος (μικρότερος γιος του Πριάμου), λίγο πριν την πτώση Τροίας στέλνεται για να αποφύγει την επικείμενη σκλαβιά με αρκετό χρυσάφι στο βασιλιά των θρακών Πολυμήστορα. Εκείνος σκοτώνει τον Πολύδωρο, του παίρνει το χρυσάφι και το πτώμα του το πετά στη θάλασσα που το εκβράζει κάθε τόσο στις ακτές. Η Εκάβη μαζί με άλλες αιχμάλωτες των Αχαιών που επιστρέφουν νικητές κατασκηνώνει εκεί κοντά.


Σχετικά θέματα:


Εξωτερικοί σύνδεσμοι:
Ο ηθοποιός στο cine.gr
Συνέντευξη του ηθοποιού στην Ελευθεροτυπία (Επαίνους από την "Ελευθεροτυπία")
«Στάσου, Μύγδαλα!» - του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη
«Έφυγε» ο Γιάννης Βόγλης | Enetpress
Ο Γιάννης Βόγλης στην Μηχανή του Χρόνου
www.protothema.gr


Πηγή: FaceBook Σοφία Ντρέκου 20 Απριλίου 2016


Δεν υπάρχουν σχόλια: