Ο συνάνθρωπος μαθαίνει στον άνθρωπο
κι αν απορείς για την καρδιά σου πώς αντέχει να αγαπά
να ξέρεις ότι συμβαίνει το ίδιο και στον άλλον
όταν τον αγγίζει η ανθρωπιά έτσι δέξου
τη μοιρασιά της μοίρας που δένει με τον δεσμό
τις υπερχορδές των ανθρώπων.
Ο άνθρωπος γίνεται άνθρωπος μόνο όταν είναι συνάνθρωπος
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες, ενώ οι επαφές είναι εύκολες. Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, γεννιέται η έννοια του συνανθρώπου. Ο άνθρωπος γίνεται άνθρωπος μόνο όταν είναι συνάνθρωπος. Γιατί αλλιώς μόνος του δεν μπορεί να ξεκολλήσει και να πάει πιο πέρα. Άρα έχει φτάσει στο όριό του.
Με τον συνάνθρωπο, ο άνθρωπος δεν είναι πια ο ένας, οι άνθρωποι δεν είναι πια οι εμείς. Άρα ξαφνικά γίνονται οι άλλοι και οι άλλοι άλλοι. Τεράστιο θέμα. Τεράστιο θέμα να μην λες από την αρχή ότι είμαι «εγώ». Αυτοί που είναι συνάνθρωποι καταλαβαίνουν πολύ γρήγορα ότι είμαι ο άλλος. Και για τον άλλον, είμαι ο άλλος άλλος.
Το αρχικό σύστημα αναφοράς στο εγωιστικό είναι: είμαι εγώ και οι άλλοι. Έχει ενδιαφέρον γιατί είναι εγώ, μοναδικό και οι άλλοι πληθυντικό. Πολύ συχνά όταν έχουμε ανθρώπους που είναι σε μια παρέα στην πραγματικότητα αναζητούν την αναπαραγωγή του εγώ τους.
Γι’ αυτό πολύ συχνά οι άνθρωποι που είναι σε μια παρέα μοιάζουν. Άρα η άλλη έννοια έχει σχέση με την έννοια της ομάδας. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, μπορείτε να φανταστείτε ας πούμε την παρέα από έντεκα τερματοφύλακες, αλλά έντεκα τερματοφύλακες δεν είναι μια ομάδα.
Θα πείτε, γιατί δεν είναι μια ομάδα, αφού είναι έντεκα. Γιατί όταν θα μπουν στο γήπεδο ένας θα είναι τερματοφύλακας. Δεν μπορεί να είναι ούτε καν δύο. Άρα φανταστείτε έντεκα. Σημαίνει πρακτικά ότι σε μια ομάδα δεν αναζητούμε το ίδιο, αλλά αναζητούμε τον άλλον.
Σε αυτήν τη διαδικασία καταλαβαίνουμε ότι μερικά πράγματα δεν μπορούμε να τα κάνουμε χωρίς τον άλλον, γιατί ο άλλος ξέρει να τα κάνει, ενώ εμείς μόνοι μας δεν μπορούμε. Αυτό είναι μια αποδοχή που φαίνεται αρχικά ότι είναι μια αποδοχή ανικανότητας. Ξέρετε ποια είναι η πιο μεγάλη ανικανότητα; Είναι να θεωρείς τον εαυτό σου ικανό για τα πάντα.
Μια ικανότητα είναι να ξέρεις μέχρι που φτάνουν οι ικανότητές σου και αυτό ονομάζεται στρατηγική. Γιατί σκέφτεσαι από πριν αυτό που είσαι. Και έτσι μπορείς να προβλέψεις αν θα ανταπεξέλθεις ή όχι. Αυτή η ικανότητα όταν γίνεται πιο φιλοσοφική μετατρέπεται σε κενότητα.
Η ιδέα είναι ότι όταν νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα, συνήθως είσαι κενός, ενώ όταν ξέρεις ότι δεν μπορείς να κάνεις τα πάντα, ανήκεις στην κενότητα και ποντάρεις στους άλλους ότι μαζί θα κάνουμε κάτι.
Πρόσεχε τον συνάνθρωπο
γιατί μερικές φορές τον πληγώνεις
δίχως να το αντιληφθείς
μόνο και μόνο επειδή εσύ
δεν του έδωσες σημασία
την ώρα που είχε ανάγκη
γιατί σου ζητούσε λίγο χρόνο
από τη ζωή σου για να μην μείνει
εντελώς μόνος καρφωμένος
στον σταυρό της μοναξιάς
γιατί κανείς δεν θέλησε
να συζήσει με αυτόν
που ήθελε ν’ ανήκει
στην κληρονομιά
της Ανθρωπότητας.
Συνάνθρωπος δεν μπορείς να είσαι μόνος σου
ενώ άνθρωπος το πιστεύεις γι’ αυτό είναι καλό
για σένα να σκεφτείς τους δύο όρους για να δεις
με τα μάτια σου ότι η κενότητα δεν είναι κενό
κι ότι το κενό δεν δημιουργεί απολύτως τίποτα
γι’ αυτό είναι αγαπητό στην κοινωνία και απεχθές
στην Ανθρωπότητα έτσι μπορεί ν’ αντιληφθείς
και την αλλαγή την απαραίτητη που πρέπει να κάνεις.
Είμαστε συνάνθρωπος όλων των ανθρώπων
Αν ο άνθρωπος γίνει συνάνθρωπος στην πραγματικότητα υπάρχει ένα υπόβαθρο και είναι η κενότητα. Η κενότητα δεν είναι το κενό. Δηλαδή καταλαβαίνουμε ότι από μόνοι μας δεν είμαστε τίποτα. Και αν αξίζουμε κάτι είναι λόγω των άλλων.
Γιατί στην ουσία όταν είμαστε συνάνθρωπος, αυτό είναι το πιο εντυπωσιακό, είμαστε συνάνθρωπος όλων των ανθρώπων. Ενώ όταν είμαστε άνθρωπος είναι μόνο για μας.
Άρα από ένα προσωπικό πρόβλημα γίνεται μια συλλογική λύση. Και αυτή η συλλογική λύση είναι πραγματικά επί της ουσίας μια μεταμόρφωση και τότε δεν μιλάμε πια για ευτυχία. Η ευτυχία έχει την λέξη τύχη. Αυτοί που δεν είναι ευτυχισμένοι, λένε ότι είναι δυστυχισμένοι.
Σιγά-σιγά στο πλαίσιο της Ανθρωπότητας και της εξέλιξης του συνανθρώπου βλέπουμε ότι είμαστε της ανάγκης και όχι της τύχης. Βλέπουμε ότι ο χρόνος είναι μαζί μας και μετά αποφασίζουμε ότι είμαστε μαζί του.
Ο συνάνθρωπος είναι αυτός
που μου επιτρέπει
να υπάρχω
διότι τα πέντε δάκτυλα
δεν είναι ποτέ χέρι
κι εμπλουτίζουμε
τον εαυτό μας
με την απόκτηση
των σχέσεών μας
κι έτσι μπορείς
να καταλάβεις
γιατί η αιμοδοσία
είναι χαραδοσία
γιατί το αίμα μας
είναι το στίγμα
της ανθρωπιάς μας
και για να δώσεις χαρά
δεν πρέπει
να περιμένεις τίποτα.
Επιμέλεια, Έρευνα: Σοφία Ντρέκου
Κείμενα, Ποίηση: Δρ. Νίκος Λυγερός
Πηγή: Αέναη επΑνάσταση
περισσότερα: Ν. Λυγερός, Φιλοσοφία
Ο Νίκος Λυγερός είναι μαθηματικός,
στρατηγικός αναλυτής και γεννήθηκε...
Βίντεο: Συγκινητική διαφήμιση από την εταιρία
τηλεπικοινωνιών TrueMove στην Ταϊλάνδη.
Σοφία Ντρέκου 11 Ιουλίου 2014 στις 2:10 μ.μ.
Αρχείο, Διάλογοι:
Νίκος Λυγερός / Nikos Lygeros 18 Μαρτίου
Νίκος Λυγερός Λόγοι 18 Μαρτίου Αρχείο, Διάλογοι:
Νίκος Λυγερός / Nikos Lygeros 18 Μαρτίου
Aggelos Aslanidis: Εξαίρετη προσέγγιση της ολοκλήρωσης του ανθρωπισμού! πράγματι αυτός που νιώθει την ανάγκη να προσφέρει στον συνάνθρωπό του πολλαπλασιάζει τον εαυτό του. 13 Αυγούστου 2016 στις 10:28 μ.μ. Το Στέκι της Δεξαμενής