ανάγλυφα συμβολίζουν την αδελφοσύνη (εικονιζόμενο), την ειρήνη,
τη δικαιοσύνη και την αλήθεια. Φωτογραφία ©Ηνωμένα Έθνη/DN
Με ένα ποίημα που δεν είναι του Οδυσσέα Ελύτη ★ Στην απλότητα κρύβεται η ευτυχία ★ μάς αποχαιρέτισε ο αγαπημένος και εξαιρετικός επιστήμονας ιατρός Σωτήρης Τσιόδρας, που διδάσκει ήθος, συνέπεια και ανθρωπιά. Η αλήθεια είναι πως... θα μας λείψει πολύ. Περισσότερα και βιογραφία για τον κ. Σωτήρη Τσιόδρα ΕΔΩ
Σχετικά με το ποίημα
Ο κ. Σωτήρης Τσιόδρας μάς αποχαιρέτισε στην τελευταία ενημέρωσή του για την πανδημία του κορωνοϊού, με στίχους του Οδυσσέα Ελύτη, που όμως δεν είναι του Ελύτη αφού δεν το βρίσκουμε σε καμία από τις ποιητικές συλλογές του. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που παρατηρείται, δυστυχώς, στο διαδίκτυο
Σημ.: Θυμηθείτε το « Να μάθεις να φεύγεις » που το αποδίδουν στον Μενέλεο Λουντέμη.Θύμα αυτού του πλαστού Ελύτη έπεσε και ο κ.Σ. Τσιόδρας άθελά του.
Η Ιουλίτα Ηλιοπούλου* έγραψε στο Περιοδικό Χάρτης τον Φεβρουάριο του 2019 για το συγκεκριμένο ποίημα («Στην απλότητα κρύβεται η ευτυχία»), γύρω από το οποίο έχει γίνει ένα γνωστό, πια, γαϊτανάκι αναδημοσιεύσεων:
«Είναι καιρός που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο κείμενο –ποίημα το ονομάζουν– απλοϊκού ύφους, με θέμα τάχα την απλότητα, του οποίου η πατρότητα ψευδώς αποδίδεται στον Ελύτη! Θα ήταν ίσως μόνο μια ανόητη κίνηση ενός αφελούς που ξύπνησε ένα πρωί και είπε να δώσει στις ιδέες του επίφαση κύρους και συνάμα να γελάσει με την ημιμάθεια των άλλων· γίνεται όμως κακόβουλη πράξη γιατί αφ’ ενός μεν προσβάλει τον ποιητή, όταν ψευδώς του αποδίδεται κάτι που δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει γράψει, αλλά αφ’ ετέρου παραπλανά νέους ή και αθώα καλοπροαίρετους χρήστες του διαδικτύου, που δεν έχουν ίσως την γνώση, ή τα αντανακλαστικά για να καταλάβουν απ’ την πρώτη φράση πόσο απέχει ο συγγραφέας του κειμένου από τον ποιητή! «Τρώγε την πρόοδο, έλεγε ο Ελύτης, και με τα φλούδια και με τα κουκούτσια της»! Αρκεί να ξέρεις κάποτε και να τα φτύνεις, θα πρόσθετα τώρα πια.»
*Η ποιήτρια Ιουλίτα Ηλιοπούλου ήταν η τελευταία σύντροφος της ζωής του Οδυσσέα Ελύτη και η κληρονόμος των πνευματικών δικαιωμάτων του έργου του.
ας γίνει ο Αγώνας αυτός, ο Αγώνας όλων μας!
Το θέμα του ποιήματος ~ απόσπασμα: Στην απλότητα κρύβεται η ευτυχία ~ πραγματεύεται το ζήτημα της αναζήτησης της ευτυχίας, η οποία με βάση το ποίημα κρύβεται στα απλά και καθημερινά πράγματα («Μπορώ να γίνω ευτυχισμένος…καθημερινών»).
Η ολιγάρκεια αυτή του ποιητικού υποκειμένου φαίνεται μέσα από την επανάληψη της φράσης «Μου φτάνει» καθώς και από την συσσώρευση αρνήσεων που επικρατεί «δε φοβάμαι, δε με νοιάζει»).
Μέσα από το ποίημα, προβάλλεται η αξία του ελεύθερου χρόνου και των στιγμών χαλάρωσης οι οποίες, προφανώς, προσδίδουν ευτυχία και χαρά («Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές»).
Έπειτα μέσω μιας εικόνας ο ποιητής τονίζει πως ένα γραφικό χιονισμένο τοπίο, είναι αρκετό για να γαληνέψει την ψυχή μας («Που οι χειμώνες έχουν…σπίτια»).
Συμπληρωματικά, άλλη μια σημαντική αξία η οποία διαφαίνεται μέσα στο ποίημα, είναι αυτή της σημαντικότητας των μοναδικών ανθρωπίνων σχέσεων, σχέσεις όχι της ποσότητας αλλά της ποιότητας («Μου φτάνει που μ ’αγαπάνε τέσσερις…ανθρώπους.»).
Ο ποιητής, μάλιστα, υποδηλώνει πως ακόμα και η συγκίνηση, όσο και αντιφατικό και αν ακούγεται, έχει την ικανότητα να μας κάνει να ευτυχίσουμε («Που μπορώ και κλαίω ακόμα»).
Τέλος, με την χρήση των αποσιωπητικών, επιτυγχάνει να προβάλλει το τραγούδι, την μουσική, την φύση αλλά και το παρελθόν -μέσα από τη βίωση συναισθημάτων-, ως «μέρη» όπου μπορεί να βρίσκεται κρυμμένη η ευτυχία.
Απόσπασμα: Στην απλότητα κρύβεται η ευτυχία ~ ήτοι ~
Μπορώ να γίνω ευτυχισμένος
με τα πιο απλά πράγματα και με τα πιο μικρά.
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους.
Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια.
Που ξέρω ν' ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.
Μου φτάνει που μ' αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι. Πολύ...
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους. Πολύ...
Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι' αυτούς.
Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.
Που μπορώ και κλαίω ακόμα.
Και που τραγουδάω... μερικές φορές...
Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.
Και ευωδιές που με γοητεύουν.
Το ποίημα δεν είναι του Ελύτη
Αποδίδεται στον «Βιολιστής στη Στέγη»
18 Νοε 2009 στις 1:10 μ.μ. 63 σχόλια
(Ολόκληρο) Παράθυρα χωρίς θέα
Με διακατέχει το σύνδρομο «παράθυρα χωρίς θέα».
Κάποιοι, μπορεί να τ' ονομάζουν θλίψη. Η, απογοήτευση.
Η απελπισία. Η απαισιοδοξία, οι πιο αισιόδοξοι.
Είμαι πολύ αισιόδοξος άνθρωπος.
Μπορώ να γίνω ευτυχισμένη με τα πιο απλά πράγματα. Και με τα πιο μικρά. Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών. Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές. Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους. Που τα καλοκαίρια έχουν νησιά. Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια. Που ξέρω ν' ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.
Μου φτάνει που μ' αγαπάνε τέσσερεις άνθρωποι, πολύ. Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερεις ανθρώπους, πολύ. Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι' αυτούς. Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι. Που δε με νοιάζει να με θυμούνται. Που μπορώ και κλαίω ακόμα. Και που τραγουδάω, μερικές φορές. Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν. Και ευωδιές που με γοητεύουν.
Μου φτάνουν οι στίχοι του Καββαδία. Ο Μικρός Πρίγκηπας του Σαιντ Εξυπερύ. Οι μουσικές του Μάνου Χατζιδάκη. Το χρώμα στους πίνακες του Βαν Γκονγκ. Και των πεσμένων φύλλων στο κήπο μου.
Το αναμμένο τζάκι. Το χουρ-χουρ της γάτας μου.
Ο καφές με άρωμα φουντούκι. Το κρασί.
Είμαι ένας απλός, καθημερινός, αισιόδοξος άνθρωπος.
Αλλά, δεν αντέχω τα παράθυρα χωρίς θέα.
Τα παράθυρα βρίσκονται εκεί για να ταξιδεύουν τη ματιά. Για ν' αποκαλύπτουν ορίζοντες. Για να υπόσχονται το «παραπέρα». Για να λούζουν στο αληθινό φως τ' άδεια δωμάτια. Για να φτιάχνουν σκιές με χρώμα πάνω στους λευκούς τοίχους. Για να δίνουν πνοή στη φαντασία. Για να οριοθετούν το «διαφορετικό». Για να μας κάνουν να καβαλάμε περβάζια. Για όπου...
Το σπίτι που ζώ το λένε Ελλάδα και κάθε μέρα χτίζεται κι' από μια σειρά τούβλα στα παράθυρά του. Οι άνθρωποι προσπαθούν να ψηλώσουν λίγο παραπάνω απ' τη τελευταία αράδα πoυ έχει χτιστεί. Στέκονται στις μύτες των παπουτσιών και παλεύουν για λίγη θέα. Τα μυστριά όμως, δουλεύουν γρήγορα. Το βλέμμα ποτέ δεν τα προλαβαίνει.
Ο αέρας που μπαίνει στο σπίτι μυρίζει τσιμέντο και μούχλα. Κάθε πρωί, άλλη μια σειρά από τούβλα έχει προστεθεί πάνω στη προηγούμενη. Οι άνθρωποι τότε, παίρνουν σκαμνιά. Μέσα από χαραμάδες βλέπουν πιά. Τα δωμάτια σκοτεινιάζουν όλο και πιο πολύ. Μπαίνουν τα όρια. Μέχρι εδώ η ζωή μας. Εκεί έξω υπάρχει το «αύριο». Οι άνθρωποι κοντεύουν να πιστέψουν πως αυτό το «εκεί έξω» ονομάζεται «μη-ζωή». Χτίζουν τα παράθυρα για να μη το βλέπουμε, να μη το επιθυμούμε. Να μη το υποψιαζόμαστε. Να το ξεχάσουμε σιγά-σιγά. Να συνηθίσουμε την ασφάλεια των τεσσάρων τοίχων. Να βάφουμε τα όνειρά μας στις αποχρώσεις του Νεοπάλ. Χρώμα πλαστικό καλής ποιότητας. Με μεγάλη ποικιλία αποχρώσεων, για όλα τα γούστα.
Μόλις τελειώσει το χτίσιμο, οι άνθρωποι θα πάψουν να ψηλώνουν. Δεν θα 'χει νόημα πιά. Αντιθέτως, θα μάθουν να ζουν σκυφτοί για να μοιάζει ψηλότερο το ταβάνι. Λίγο-λίγο, θα συνηθίσουν να περπατούν καμπουριαστοί, να κάθονται ανακούρκουδα, να καταλαμβάνουν όλο και λιγότερο απ' το χώρο που τους αναλογεί μες στα δωμάτια. Θα μάθουν να έρπουν με ευκολία ανάμεσα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και να προσανατολίζονται θαυμάσια προς τον τοίχο του βορά, προς την ανατολή του προσκέφαλού τους, προς τη δύση της οθόνης της τηλεόρασης, προς το νότο της πόρτας που οδηγεί σε διάδρομο τυφλό.
Θα προσαρμοστούν γρήγορα στο ν' αγκαλιάζουν τα ξύλινα πατώματα και να μετρούν τις σκλήθρες, και θα ταΐζουν το σαράκι που μοιράζεται το χώρο τους. Και το χρόνο τους.
Σιγά-σιγά θ' αποκοιμιούνται κουλουριασμένοι και το τικ-τακ των ρολογιών θα γίνει οι εποχές τους, η μέρα και η νύχτα τους, θα γίνει σύντροφος κι' εχθρός συγχρόνως, ενώ τα ξυπνητήρια θα σιγήσουν, για ν' αποδυναμώσουν τη μνήμη, να ξεχαστεί εκείνο το «εκεί έξω», να σβήσουν τα χρώματα τ' αληθινά και μαζί τους η λέξη «ελπίδα»...
Είμαι ένας αισιόδοξος άνθρωπος. Που δεν αντέχει τα παράθυρα χωρίς θέα. Τη ζωή χωρίς «αύριο». Τα μαυρόασπρα όνειρα. Τα μη-όνειρα. Τα σκοτεινά δωμάτια. Τα μάτια που ξέχασαν να χαμογελούν. Τις εβδομάδες χωρίς Κυριακές. Το νεκρό χρόνο. Τα πλαστικά χρώματα. Το «μέχρι εδώ».
Θέλω να κουλουριαστώ σαν έμβρυο πάνω στο κρεβάτι μου. Να βάλω τρυφερές μουσικές να παίζουν. Να μετρήσω μέχρι τα εκατό. Να πω «φτου και βγαίνω». Και να βγω απ' το σπίτι που το λένε Ελλάδα, μέσα απ' τη τελευταία χαραμάδα που δε προλάβανε να χτίσουν ακόμη.
Να τρέξω έξω, στον καθαρό αέρα, να συναντήσω όλα τα «θα» που μου ανήκουν και δικαιούμαι, και κοιτώντας πίσω μου να ψιθυρίσω με ραγισμένη φωνή: Φτου ξελευθερία!
Καταναλωτισμός στην καθημερινότητα του σύγχρονου ανθρώπου
Οι αιτίες που έχει αυξηθεί ο καταναλωτισμός σήμερα, αλλά και τις επιπτώσεις του στη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου.
Το θέμα του υπερκαταναλωτισμού το οποίο δηλώνει την παρουσία του κάθε νοικοκυριό των ανεπτυγμένων κοινωνιών, σχολιάζοντας τις αίτιες που οδήγησαν στην έξαρση του φαινομένου καθώς και τι συνέπειες έχει στην ζωή όλων μας.
Πιο αναλυτικά, αναφορικά με τα αίτια της αύξησης του καταναλωτισμού, η ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας σε συνδυασμό με την εισαγωγή των μηχανών στην παραγωγική διαδικασία οδήγησε όχι μόνο στην υπερπαραγωγή ποιοτικών αγαθών και με χαμηλό κόστος αλλά και στην ποικιλία προϊόντων. Αυτό έχει σαν συνέπεια οικονομικά αγαθά να είναι προσιτά σε ένα ευρύτερο αγοραστικό κοινό.
Επιπροσθέτως, η καθημερινή ζωή του σύγχρονου ανθρώπου περιλαμβάνει άγχος και ένταση, γεγονός που οδηγεί τα άτομα στην υπερκατανάλωση η οποία αποτελεί για εκείνους ένα μέσο διαφυγής.
Συνεπώς, οι άνθρωποι τείνουν να ξοδεύουν χρήματα για να βελτιώσουν το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζουν με σκοπό να προσθέσουν ποιότητα στην ζωή τους κυνηγώντας την ευτυχία μέσω της πληρότητας.
Οι αιτίες έχουν ως αποτέλεσμα σημαντικές επιπτώσεις στην καθημερινότητα του σύγχρονου ανθρώπου.
Συγκεκριμένα, η μανιώδης απόκτηση υλικών αγαθών ωθεί τα άτομα σε μια διαρκή προσπάθεια υλικού πλουτισμού κατά την οποία επέρχεται το πρώτο στάδιο της υπερεργασίας για την πρόσκτηση επαρκών πόρων και έπειτα, σε ένα δεύτερο στάδιο (τα άτομα) οδηγούνται υποσυνείδητα σε «σκοτεινά μονοπάτια» όπου αναγκάζονται τελικά να κάνουν χρήση αθέμιτων μέσων για την απόκτηση των πολυπόθητων αγαθών. Έτσι επικαλούνται ενέργειες όπως η εκμετάλλευση, η διαφθορά και γενικότερα πράξεις που οξύνουν την ηθική κρίση της εποχής μας.
Επιπλέον, η απαξίωση της ηθικής και πνευματικής καλλιέργειας αποτελούν μια προφανή συνέπεια του υπερκαταναλωτισμού καθώς η επιδίωξη της υλικής αφθονίας λειτουργεί εις βάρος της πιο ουσιώδους προσπάθειας για την ηθική και πνευματική βελτίωση.
Οι πνευματικές και ηθικές αρετές που κάποτε αποτελούσαν βασικό κριτήριο για την ποιότητα ενός ανθρώπου, αντικαθίστανται πλέον από την αυξανόμενη βαρύτητα που έχουν λάβει τα χρήματα και ο υλικός πλούτος.
Συνοψίζοντας, η μάστιγα που ονομάζεται υπερκαταναλωτισμός συνεχίζει να επικρατεί στην συνείδηση των σύγχρονων ανθρώπων εξαιτίας των ρυθμών της ζωής στις σημερινές κοινωνίες και της προόδου των παραγωγικών μηχανών. Με αποτέλεσμα να επέρχεται η ανηθικότητα στο νου των πολιτών και συνεπώς η πνευματική ανέγερση να έρχεται σε δεύτερη μοίρα.
Αέναη επΑνάσταση by Sophia Ntrekou.gr
Περισσότερα: Οδυσσέας Ελύτης, Σωτήρης Τσιόδρας
ΔΙΑΒΑΣΤΕ για τον εξαιρετικό επιστήμονα με το αξιοσημείωτο ήθος:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου