Μου φτάνει που ξέρω να διαβάζω,
γιατί έτσι μαθαίνω αυτά που δεν ξέρω,
ενώ όταν γράφεις, γράφεις μόνο
Ουμπέρτο Έκο (1932 -19 Φεβ 2016)
Ιταλός συγγραφέας και πανεπιστημιακός.
Η αντι-βιβλιοθήκη του Ουμπέρτο Έκο: Τα χιλιάδες βιβλία του Ουμπέρτο Έκο δικαιολογούν την ύπαρξη της λέξης, κι ας λείπει από τις περισσότερες γλώσσες. Και στο βιβλίο «Πώς να διαψεύσετε μια διάψευση και άλλες οδηγίες χρήσεως», ο Έκο δικαιολογεί την ύπαρξη μιας ιδιωτικής βιβλιοθήκης.
Όταν κάποιος επισκέπτης στο σπίτι του, βλέποντας το πλήθος των βιβλίων στα ράφια που κάλυπταν σχεδόν κάθε δωμάτιο του σπιτιού του, αναφωνούσε «Τι πολλά βιβλία! Τα έχεις διαβάσει όλα;», ο Έκο δυσφορούσε, θεωρώντας πως η βιβλιοθήκη του έδινε την εντύπωση στον επισκέπτη πως ήθελε να κάνει επίδειξη. Λόγω των επαναληπτικών επεισοδίων σαν το παραπάνω, ο Έκο βάλθηκε να βρει την κατάλληλη απάντηση στο ερώτημα. Η απάντηση, όμως, «Δεν έχω διαβάσει κανένα, αλλιώς γιατί να τα κρατάω εδώ;» προκαλεί την επόμενη ενοχλητική ερώτηση «Και πού τα βάζεις όταν τα διαβάσεις;»· ενώ η απάντηση «Και πολλά ακόμα, αγαπητέ, πολλά ακόμα», αν και κάνει τον επισκέπτη να το βουλώσει με μια αίσθηση δέους και θαυμασμού, είναι μάλλον πολύ ανελέητη και αγχωτική. Ο Έκο κατέληξε στην απόκριση «Όχι, αυτά είναι όσα πρέπει να διαβάσω μέχρι το τέλος του μήνα. Τα υπόλοιπα τα έχω στο γραφείο», η οποία κάνει τον περίεργο επισκέπτη να βιαστεί να αποχωρήσει.
Για τον Έκο, η βιβλιοθήκη ήταν ένα εργαλείο δουλειάς, όχι μια αποθήκη ή ένα μέρος για να επιδείξει κανείς «πέντε αστυνομικά και μια παιδική εγκυκλοπαίδεια σε τόμους». Ο συγγραφέας Nassim Taleb αποκαλεί μια τέτοια βιβλιοθήκη ως «αντι-βιβλιοθήκη», η οποία περιλαμβάνει όχι μόνο τις γνώσεις του κατόχου της αλλά και όσα δεν γνωρίζει ακόμα. Το ποσοστό όμως των αδιάβαστων βιβλίων σε σχέση με τα διαβασμένα δεν πρόκειται να πέσει για όσους διατηρούν αντι-βιβλιοθήκες· όσο διαβάζουν, τόσο διευρύνουν τα πεδία γνώσης τους και ανακαλύπτουν πόσα πράγματα ακόμα δεν γνωρίζουν.
Μπορεί κανείς να ρίξει μια ματιά στη βιβλιοθήκη του σπιτιού του Έκο, που περισσότερο μοιάζει με βιβλιοπωλείο, στο παρακάτω βίντεο:
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έδωσαν το δικαίωμα να μιλάνε σε λεγεώνες ηλιθίων που άλλοτε δεν μίλαγαν παρά μόνο σε μπαρ, αφού είχαν πιει κανένα ποτήρι κρασί, χωρίς να βλάπτουν την κοινότητα. Τους αναγκάζαμε αμέσως να σωπάσουν, αλλά σήμερα έχουν το ίδιο δικαίωμα λόγου με ένα βραβείο Νόμπελ. Είναι η εισβολή των ηλιθίων. [Ουμπέρτο Έκο]
«Έχω πολλές εμπειρίες που είναι, νομίζω, κοινές σε όλους όσοι κατέχουν πάρα πολλά βιβλία (έχω τώρα περίπου σαράντα χιλιάδες τίτλους, μεταξύ του Μιλάνου και των άλλων σπιτιών μου) και σε όλους όσοι θεωρούν μια βιβλιοθήκη όχι μόνο ένα μέρος όπου αποθηκεύουμε βιβλία που έχουμε διαβάσει αλλά κυρίως ένα απόθεμα βιβλίων που πρόκειται να διαβαστούν σε κάποια μελλοντική ημερομηνία, όταν δημιουργηθεί η ανάγκη να διαβαστούν.
Συμβαίνει συχνά το μάτι μας να πέσει πάνω σε κάποιο βιβλίο που δεν έχουμε ακόμα διαβάσει, και μας κυριεύουν οι τύψεις. Αλλά τότε φτάνει η μέρα που, για να μάθεις κάτι για κάποιο θέμα, αποφασίζεις επιτέλους να ανοίξεις ένα από τα πολλά αδιάβαστα βιβλία, μόνο για να συνειδητοποιήσεις πως το γνωρίζεις ήδη. Τι έχει συμβεί; Υπάρχει η μυστικιστική-βιολογική εξήγηση, όπου με το πέρασμα του χρόνου, και με το να μετακινούμε τα βιβλία, να τα ξεσκονίζουμε, και μετά να τα ξαναφήνουμε στο ράφι, μέσω της επαφής με τα ακροδάχτυλά μας η ουσία του βιβλίου έχει σταδιακά διεισδύσει στο μυαλό μας.
Υπάρχει επίσης η εξήγηση του περιστασιακού αλλά αδιάκοπου ξεφυλλίσματος: όσο περνάει ο καιρός, και βγάζεις και ξαναταξινομείς διάφορους τίτλους, δεν συμβαίνει να μην ρίξεις ποτέ καμιά ματιά· ακόμα και μόνο μετακινώντας το κρυφοκοίταξες μερικές σελίδες, μία σήμερα, μια άλλη τον επόμενο μήνα, και ούτω καθεξής μέχρι να καταλήξεις να το έχεις διαβάσει σχεδόν ολόκληρο, έστω όχι με τον συνήθη γραμμικό τρόπο.
Αλλά η πραγματική εξήγηση είναι ότι μεταξύ της στιγμής που το βιβλίο ήρθε σε μας και της στιγμής που το ανοίξαμε, έχουμε διαβάσει άλλα βιβλία όπου υπήρχε κάτι που ειπώθηκε σε κείνο το πρώτο βιβλίο, και έτσι, στο τέλος αυτού του μακριού διακειμενικού ταξιδιού, συνειδητοποιείς πως ακόμα κι εκείνο το βιβλίο που δεν είχες διαβάσει ήταν κομμάτι της πνευματικής σου κληρονομιάς και ίσως σε είχε επηρεάσει έντονα.»
Οπότε, αν συνηθίζετε να αγοράζετε περισσότερα βιβλία από όσα διαβάζετε, μάλλον έχετε καλή παρέα. eranistis.net [Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο «Περί λογοτεχνίας», μεταφρασμένο εδώ από μένα. Το βιβλίο κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα (2002), σε μετάφραση της Έφη Καλλιφατίδη.]
Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς,
από τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση. [Ο. Έκο]
Ουμπέρτο Έκο - Αποφθέγματα
1. Να φοβάσαι τους προφήτες κι αυτούς που είναι έτοιμοι να πεθάνουν για την αλήθεια, επειδή κατά κανόνα κάνουν και άλλους να πεθάνουν μαζί τους, μερικές φορές πριν από αυτούς και καμιά φορά αντί για αυτούς.
2. Τίποτε δεν δίνει σ’ έναν φοβισμένο άνθρωπο περισσότερο κουράγιο από το φόβο ενός άλλου.
3. Έχω φτάσει να πιστεύω ότι ολόκληρος ο κόσμος είναι ένα αίνιγμα, ένα άκακο αίνιγμα που γίνεται τρομερό λόγω της δικής μας μανιώδους προσπάθειας να το ερμηνεύσουμε σαν να είχε δήθεν κάποια βαθύτερη αλήθεια.
4. Η λειτουργία της μνήμης δε συνίσταται μόνο στο να διατηρεί αλλά και να πετάει. Αν θυμόσουν τα πάντα από όλη σου τη ζωή, θα ήσουν άρρωστος.
5. Τι όμορφο που είναι ένα βιβλίο, που επινοήθηκε για να πιάνεται στο χέρι, ακόμη και στο κρεβάτι, ακόμη και μέσα σε μία βάρκα, ακόμη και εκεί όπου δεν υπάρχουν ηλεκτρικές πρίζες, ακόμη κι αν έχει αποφορτιστεί κάθε μπαταρία και αντέχει τα σημάδια και τα τσαλακώματα, μπορεί να αφεθεί να πέσει καταγής ή να παρατηθεί ανοιγμένο στο στήθος ή στα γόνατα όταν μας παίρνει ο ύπνος, μπαίνει στην τσέπη, φθείρεται, καταγράφει την ένταση, την επιμονή ή τον ρυθμό των αναγνώσεών μας, μας υπενθυμίζει (αν φαίνεται πολύ καινούργιο ή άκοπο) ότι δεν το διαβάσαμε ακόμη.
6. Όταν οι άνθρωποι σταματούν να πιστεύουν στο Θεό, δεν είναι ότι δεν πιστεύουν πια τίποτα. Πιστεύουν στα πάντα.
7. Ο πραγματικός ήρωας, γίνεται πάντα ήρωας κατά λάθος. Ονειρεύεται να είναι δειλός, ακριβώς όπως όλοι οι άλλοι.
8. Δημοκρατία δεν σημαίνει πως η πλειοψηφία έχει το δίκιο. Σημαίνει πως έχει το δικαίωμα να κυβερνάει.
9. Έδωσαν δικαίωμα λόγο σε λόχους ηλιθίων οι οποίοι προηγουμένως δεν μιλούσαν παρά σε μπαρ, μετά από ένα ποτήρι κρασί. Τότε δεν έκαναν κακό στους υπόλοιπους. Εκεί κάποιος τους έκοβε την κουβέντα ενώ τώρα έχουν το ίδιο δικαίωμα να μιλούν όσο και ένα βραβείο Νόμπελ.
10. Η απουσία είναι για την αγάπη ότι ο αέρας για τη φωτιά: εξαφανίζει τη μικρή φλόγα, δυναμώνει τη μεγάλη.
Ο Ουμπέρτο Έκο (ιταλ.: Umberto Eco, 5 Ιανουαρίου 1932 – 19 Φεβρουαρίου 2016) ήταν Ιταλός σημειολόγος, δοκιμιογράφος, φιλόσοφος, κριτικός λογοτεχνίας και μυθιστοριογράφος.
Από το 1975 κατείχε την έδρα του Καθηγητή Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, ενώ από το 1988 ήταν πρόεδρος του Διεθνούς Κέντρου Μελετών Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο του Σαν Μαρίνο. Ήταν συγγραφέας πολλών μελετών και δοκιμίων, που έχουν μεταφραστεί και εκδοθεί σε πολλές γλώσσες ανά τον κόσμο. Το πρώτο του βιβλίο εκδόθηκε το 1965, ενώ το 1980 εκδόθηκε το πρώτο του μυθιστόρημα (Το όνομα του Ρόδου), που τιμήθηκε με το βραβείο Strega (1981), και το Medicis Etranger (βραβείο που δίνεται στον καλύτερο ξένο λογοτέχνη στη Γαλλία) το 1982.
1. Να φοβάσαι τους προφήτες κι αυτούς που είναι έτοιμοι να πεθάνουν για την αλήθεια, επειδή κατά κανόνα κάνουν και άλλους να πεθάνουν μαζί τους, μερικές φορές πριν από αυτούς και καμιά φορά αντί για αυτούς.
2. Τίποτε δεν δίνει σ’ έναν φοβισμένο άνθρωπο περισσότερο κουράγιο από το φόβο ενός άλλου.
3. Έχω φτάσει να πιστεύω ότι ολόκληρος ο κόσμος είναι ένα αίνιγμα, ένα άκακο αίνιγμα που γίνεται τρομερό λόγω της δικής μας μανιώδους προσπάθειας να το ερμηνεύσουμε σαν να είχε δήθεν κάποια βαθύτερη αλήθεια.
4. Η λειτουργία της μνήμης δε συνίσταται μόνο στο να διατηρεί αλλά και να πετάει. Αν θυμόσουν τα πάντα από όλη σου τη ζωή, θα ήσουν άρρωστος.
5. Τι όμορφο που είναι ένα βιβλίο, που επινοήθηκε για να πιάνεται στο χέρι, ακόμη και στο κρεβάτι, ακόμη και μέσα σε μία βάρκα, ακόμη και εκεί όπου δεν υπάρχουν ηλεκτρικές πρίζες, ακόμη κι αν έχει αποφορτιστεί κάθε μπαταρία και αντέχει τα σημάδια και τα τσαλακώματα, μπορεί να αφεθεί να πέσει καταγής ή να παρατηθεί ανοιγμένο στο στήθος ή στα γόνατα όταν μας παίρνει ο ύπνος, μπαίνει στην τσέπη, φθείρεται, καταγράφει την ένταση, την επιμονή ή τον ρυθμό των αναγνώσεών μας, μας υπενθυμίζει (αν φαίνεται πολύ καινούργιο ή άκοπο) ότι δεν το διαβάσαμε ακόμη.
6. Όταν οι άνθρωποι σταματούν να πιστεύουν στο Θεό, δεν είναι ότι δεν πιστεύουν πια τίποτα. Πιστεύουν στα πάντα.
7. Ο πραγματικός ήρωας, γίνεται πάντα ήρωας κατά λάθος. Ονειρεύεται να είναι δειλός, ακριβώς όπως όλοι οι άλλοι.
8. Δημοκρατία δεν σημαίνει πως η πλειοψηφία έχει το δίκιο. Σημαίνει πως έχει το δικαίωμα να κυβερνάει.
9. Έδωσαν δικαίωμα λόγο σε λόχους ηλιθίων οι οποίοι προηγουμένως δεν μιλούσαν παρά σε μπαρ, μετά από ένα ποτήρι κρασί. Τότε δεν έκαναν κακό στους υπόλοιπους. Εκεί κάποιος τους έκοβε την κουβέντα ενώ τώρα έχουν το ίδιο δικαίωμα να μιλούν όσο και ένα βραβείο Νόμπελ.
10. Η απουσία είναι για την αγάπη ότι ο αέρας για τη φωτιά: εξαφανίζει τη μικρή φλόγα, δυναμώνει τη μεγάλη.
Ο πολιτισμός δεν ακυρώνει τη βαρβαρότητα,
αλλά, πολλές φορές, την επικυρώνει.
Όσο πιο πολιτισμένος είναι ένας λαός,
τόσο πιο βάρβαρος και καταστροφικός μπορεί να γίνει.
Ουμπέρτο Έκο (1932 -19 Φεβ 2016)
Ιταλός συγγραφέας και πανεπιστημιακός.
Ο Ουμπέρτο Έκο (ιταλ.: Umberto Eco, 5 Ιανουαρίου 1932 – 19 Φεβρουαρίου 2016) ήταν Ιταλός σημειολόγος, δοκιμιογράφος, φιλόσοφος, κριτικός λογοτεχνίας και μυθιστοριογράφος.
Από το 1975 κατείχε την έδρα του Καθηγητή Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, ενώ από το 1988 ήταν πρόεδρος του Διεθνούς Κέντρου Μελετών Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο του Σαν Μαρίνο. Ήταν συγγραφέας πολλών μελετών και δοκιμίων, που έχουν μεταφραστεί και εκδοθεί σε πολλές γλώσσες ανά τον κόσμο. Το πρώτο του βιβλίο εκδόθηκε το 1965, ενώ το 1980 εκδόθηκε το πρώτο του μυθιστόρημα (Το όνομα του Ρόδου), που τιμήθηκε με το βραβείο Strega (1981), και το Medicis Etranger (βραβείο που δίνεται στον καλύτερο ξένο λογοτέχνη στη Γαλλία) το 1982.
Ο Διάσημος Ιταλός μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος, κριτικός λογοτεχνίας και σημειολόγος, έγινε παγκόσμια γνωστός το 1980 με το πρώτο του μυθιστόρημα «Το όνομα του Ρόδου», που μεταφράστηκε σε 43 γλώσσες (και στα ελληνικά) και πούλησε περισσότερα από 10 εκατομμύρια αντίτυπα. Το επιστημονικό του έργο ήταν αφιερωμένο στη θεωρία της λογοτεχνίας, στην εξέλιξη των συγχρόνων κοινωνιών και στις σχέσεις ανάμεσα στην πρωτοποριακή τέχνη και το φαινόμενο της μαζικής επικοινωνίας.
Ο Ουμπέρτο Έκο (Umberto Eco) γεννήθηκε στην πόλη Αλεσάντρια του Πεδεμοντίου στις 5 Ιανουαρίου 1932 και ήταν o μοναχογιός του λογιστή Τζούλιο Έκο και της Τζοβάνα Μπίζιο.
Λέγεται ότι το επώνυμο «Έκο» είναι το αρκτικόλεξο των λέξεων «Ex Caelis Oblatus» («Θεϊκό Δώρο» στα λατινικά) και αποδόθηκε στον παππού του, που ήταν έκθετο, από ένα δημοτικό υπάλληλο. Έλαβε αυστηρή και καθολική σχολική αγωγή, αλλά το κριτικό του πνεύμα το οφείλει, όπως ο ίδιος έχει γράψει «… στον πατέρα μου, που μου δίδαξε να δυσπιστώ, και στη μητέρα μου που δίδαξε να το λέω…».
Αν και αρχικά παρακολούθησε σπουδές Νομικής, εγκατέλειψε αυτό τον τομέα και ακολούθησε σπουδές Μεσαιωνικής Φιλοσοφίας και Λογοτεχνίας. Ολοκλήρωσε τον κύκλο των σπουδών το 1954 με τη διδακτορική του διατριβή για τον Άγιο Θωμά τον Ακινάτη. Στη συνέχεια ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία κι εργάστηκε ως παραγωγός πολιτιστικών προγραμμάτων στη RAI, τη δημόσια ιταλική τηλεόρασης. Η θέση τού έδωσε την ευκαιρία να δει την κοινωνία μέσα από τα μάτια των ΜΜΕ, που τότε μονοπωλούνταν και ελέγχονταν από το κράτος.
Το 1962 νυμφεύτηκε τη Γερμανίδα τεχνοκριτικό Ρενάτε Ράμγκε, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά. Από το 1965 ακολούθησε ακαδημαϊκή καριέρα. Τη χρονιά αυτή εξελέγη καθηγητής Οπτικών Επικοινωνιών στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας και το 1966 καθηγητής Σημειολογίας στο Πανεπιστήμιο Μιλάνο. Το 1971 μεταπήδησε στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια και το 1974 οργάνωσε τον Διεθνή Σύνδεσμο Σημειολογικών Μελετών. Το 1988 έγινε πρόεδρος του Διεθνούς Κέντρου Μελετών Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο του Αγίου Μαρίνου.
Από το 1962 ο Έκο ανέπτυξε τη δική του θεωρία στη Σημειολογία, προσπαθώντας να ερμηνεύσει τους πολιτισμούς μέσω των συμβόλων, όπως η γλώσσα, οι θρησκευτικές εικόνες, η μουσική, η κυκλοφοριακή σήμανση κλπ. Υποστήριξε ότι η σημειολογία ή σημειωτική δεν αποτελεί απλό παράρτημα της γλωσσολογίας ή της φιλοσοφίας, αλλά μία αυτοτελή επιστήμη, που προβάλει την αξίωση να αγκαλιάσει όλους τους τομείς του πολιτισμού. Έγραψε περισσότερα από 20 βιβλία επί του θέματος, με πιο γνωστά το «Ανοιχτό Έργο («Opera aperta», 1962), «Κήνσορες και Θεράποντες» («Apocalittici e integrati»,1964), «Η απούσα δομή» («La struttura assente», 1968), «Θεωρία σημειωτικής» (1975) και το εκλαϊκευτικό «Η σημειολογία στην καθημερινή ζωή» (1975).
Το 1980 παρουσίασε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Το όνομα του ρόδου», μία ιστορία μυστηρίου, που εκτυλίσσεται σ' ένα μοναστήρι την εποχή του Μεσαίωνα. Συνδυάζοντας τις αφηγηματικές δομές του λαϊκού μυθιστορήματος των επιφυλλίδων και του αστυνομικού μυθιστορήματος, αποτελεί ένα ορόσημο στο χώρο της σύγχρονης λογοτεχνίας. Η ιστορία εξελίσσεται ως αστυνομικό μυθιστόρημα, με μία σειρά ανεξήγητων δολοφονιών σ’ ένα απομονωμένο μοναστήρι, που ζητούν τη λύση τους, με πρωταγωνιστή ένα μοναχό - ντετέκτιβ στο πρότυπο του Σέρλοκ Χολμς. Παράλληλα, όμως, είναι και η ιστορική αναπαράσταση μιας εποχής και μία ανθολόγηση σημαντικών κειμένων της. Αποτέλεσε μεγάλη εκδοτική επιτυχία και μεταφέρθηκε το 1986 στον κινηματογράφο από τον Γάλλο σκηνοθέτη Ζαν Ζακ Ανό, με πρωταγωνιστή τον Σον Κόνερι.
Αν και αρχικά παρακολούθησε σπουδές Νομικής, εγκατέλειψε αυτό τον τομέα και ακολούθησε σπουδές Μεσαιωνικής Φιλοσοφίας και Λογοτεχνίας. Ολοκλήρωσε τον κύκλο των σπουδών το 1954 με τη διδακτορική του διατριβή για τον Άγιο Θωμά τον Ακινάτη. Στη συνέχεια ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία κι εργάστηκε ως παραγωγός πολιτιστικών προγραμμάτων στη RAI, τη δημόσια ιταλική τηλεόρασης. Η θέση τού έδωσε την ευκαιρία να δει την κοινωνία μέσα από τα μάτια των ΜΜΕ, που τότε μονοπωλούνταν και ελέγχονταν από το κράτος.
Το 1962 νυμφεύτηκε τη Γερμανίδα τεχνοκριτικό Ρενάτε Ράμγκε, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά. Από το 1965 ακολούθησε ακαδημαϊκή καριέρα. Τη χρονιά αυτή εξελέγη καθηγητής Οπτικών Επικοινωνιών στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας και το 1966 καθηγητής Σημειολογίας στο Πανεπιστήμιο Μιλάνο. Το 1971 μεταπήδησε στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια και το 1974 οργάνωσε τον Διεθνή Σύνδεσμο Σημειολογικών Μελετών. Το 1988 έγινε πρόεδρος του Διεθνούς Κέντρου Μελετών Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο του Αγίου Μαρίνου.
Από το 1962 ο Έκο ανέπτυξε τη δική του θεωρία στη Σημειολογία, προσπαθώντας να ερμηνεύσει τους πολιτισμούς μέσω των συμβόλων, όπως η γλώσσα, οι θρησκευτικές εικόνες, η μουσική, η κυκλοφοριακή σήμανση κλπ. Υποστήριξε ότι η σημειολογία ή σημειωτική δεν αποτελεί απλό παράρτημα της γλωσσολογίας ή της φιλοσοφίας, αλλά μία αυτοτελή επιστήμη, που προβάλει την αξίωση να αγκαλιάσει όλους τους τομείς του πολιτισμού. Έγραψε περισσότερα από 20 βιβλία επί του θέματος, με πιο γνωστά το «Ανοιχτό Έργο («Opera aperta», 1962), «Κήνσορες και Θεράποντες» («Apocalittici e integrati»,1964), «Η απούσα δομή» («La struttura assente», 1968), «Θεωρία σημειωτικής» (1975) και το εκλαϊκευτικό «Η σημειολογία στην καθημερινή ζωή» (1975).
Το 1980 παρουσίασε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Το όνομα του ρόδου», μία ιστορία μυστηρίου, που εκτυλίσσεται σ' ένα μοναστήρι την εποχή του Μεσαίωνα. Συνδυάζοντας τις αφηγηματικές δομές του λαϊκού μυθιστορήματος των επιφυλλίδων και του αστυνομικού μυθιστορήματος, αποτελεί ένα ορόσημο στο χώρο της σύγχρονης λογοτεχνίας. Η ιστορία εξελίσσεται ως αστυνομικό μυθιστόρημα, με μία σειρά ανεξήγητων δολοφονιών σ’ ένα απομονωμένο μοναστήρι, που ζητούν τη λύση τους, με πρωταγωνιστή ένα μοναχό - ντετέκτιβ στο πρότυπο του Σέρλοκ Χολμς. Παράλληλα, όμως, είναι και η ιστορική αναπαράσταση μιας εποχής και μία ανθολόγηση σημαντικών κειμένων της. Αποτέλεσε μεγάλη εκδοτική επιτυχία και μεταφέρθηκε το 1986 στον κινηματογράφο από τον Γάλλο σκηνοθέτη Ζαν Ζακ Ανό, με πρωταγωνιστή τον Σον Κόνερι.
«Ξαναμπήκαμε στην εκκλησία, βγήκαμε από τη βόρεια πύλη και καθίσαμε, επιτέλους, ευτυχείς στις πέτρινες πλάκες των τάφων. Ο υπέροχος αγέρας της νύχτας μου φάνηκε θείο βάλσαμο. Γύρω μας λάμπανε τα αστέρια, και τα οράματα της βιβλιοθήκης μου μοιάζαν μακρινά.-Τι ωραίος που είναι ο κόσμος και τι άσχημοι που είναι οι λαβύρινθοι! Είπα με ανακούφιση.-Τι ωραίος που θα ‘ταν ο κόσμος αν είχε κανόνες για να τριγυρνάς στους λαβυρίνθους, αποκρίθηκε ο δάσκαλος μου…»Ουμπέρτο Έκο, Το όνομα του ρόδου, μτφρ. Ε. Καλλιφατίδη
Ο Έκο έγραψε άλλα έξι μυθιστορήματα, που χωρίς να γνωρίσουν την εκδοτική επιτυχία του πρώτου, συνετέλεσαν στην εδραίωση της φήμης του.
Ο Έκο ζούσε στο Μιλάνο, σ’ ένα διαμέρισμα - λαβύρινθο με μία βιβλιοθήκη 30.000 βιβλίων, ενώ περνούσε μεγάλο μέρος του ελεύθερου χρόνου του στο εξοχικό του στο Ρίμινι. Γνώριζε άπταιστα πέντε γλώσσες, μεταξύ των οποίων αρχαία ελληνικά και λατινικά και τιμήθηκε με πλήθος βραβείων και διακρίσεων κατά τη διάρκεια της ζωής του.
Ο Έκο ζούσε στο Μιλάνο, σ’ ένα διαμέρισμα - λαβύρινθο με μία βιβλιοθήκη 30.000 βιβλίων, ενώ περνούσε μεγάλο μέρος του ελεύθερου χρόνου του στο εξοχικό του στο Ρίμινι. Γνώριζε άπταιστα πέντε γλώσσες, μεταξύ των οποίων αρχαία ελληνικά και λατινικά και τιμήθηκε με πλήθος βραβείων και διακρίσεων κατά τη διάρκεια της ζωής του.
Είχε επισκεφθεί πολλές φορές την Ελλάδα, τόσο για αναψυχή, όσο και για επιστημονική έρευνα.
Στις 14 Μαρτίου 1995 αναγορεύτηκε σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ο Ουμπέρτο Έκο πέθανε στις 19 Φεβρουαρίου 2016 στο Μιλάνο, σε ηλικία 84 ετών.
Εργογραφία
Μυθιστορήματα
Το όνομα του Ρόδου (1980). Συνοδεύτηκε από το «Επιμύθιο στο όνομα του Ρόδου».
To Εκκρεμές του Φουκώ (1988)
Το νησί της προηγούμενης ημέρας (1994)
Μπαουντολίνο (2000)
Η μυστηριώδης φλόγα της βασίλισσας Λοάνα (2004)
Το κοιμητήριο της Πράγας (2010)
Φύλλο Μηδέν (2015)
Δοκίμια - Μελέτες (Επιλογή)
Το αισθητικό πρόβλημα στον Θωμά Ακινάτη (1956)
Τέχνη και κάλλος στην αισθητική του Μεσαίωνα (1959)
«Το Ανοιχτό Έργο (1962)
«Κήνσορες και Θεράποντες» (1964)
«Η απούσα δομή» (1968)
Η ποιητική του Τζαίημς Τζόυς (1966)
«Θεωρία σημειωτικής» (1975)
«Η σημειολογία στην καθημερινή ζωή» (1975)
Με το βήμα του κάβουρα (2006)
Βιβλιογραφία:
• Καρνής, Λουκάς. «Ουμπέρτο Έκο (1932-2016): αποφθέγματα και αποσπάσματα μιας παιχνιδιάρικης, λαμπρής σοφίας».Το αισθητικό πρόβλημα στον Θωμά Ακινάτη (1956)
Τέχνη και κάλλος στην αισθητική του Μεσαίωνα (1959)
«Το Ανοιχτό Έργο (1962)
«Κήνσορες και Θεράποντες» (1964)
«Η απούσα δομή» (1968)
Η ποιητική του Τζαίημς Τζόυς (1966)
«Θεωρία σημειωτικής» (1975)
«Η σημειολογία στην καθημερινή ζωή» (1975)
Με το βήμα του κάβουρα (2006)
Βιβλιογραφία:
• Ουμπέρτο Έκο » Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια el.wikipedia.org
• Επίσημη σελίδα από την Ανωτέρα Σχολή Ανθρωπιστικών Σπουδών
• Umberto Eco Wiki – Ιστότοπος βίκι για το έργο του Έκο
• Chatel, Robert: «Eco: Επιστημολογία και γλώσσα». Διαβάζω, τεύχ. 145 (1986), σσ. 35-38
• Μπόκλουντ-Λαζοπούλου, Κάριν, «Το όνομα του ρόδου [του Ουμπέρτο Έκο] και η μεσαιωνική φιλοσοφία», Διαβάζω, τεύχ. 145 (1986), σσ. 19-25
by Sophia Ntrekou.gr | Αέναη επΑνάσταση
Κατεβάστε χιλιάδες Βιβλία Βιβλιοθήκες ΔΩΡΕΑΝ
Περισσότερα Θέματα: Βιβλιοθήκη, Λογοτεχνία-Ποίηση
Ο Νίκος Λυγερός περί Ουμπέρτο Έκο. O ΧΡΟΝΟΣ 17/05/2005.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου