Η δημόσια εξομολόγηση είναι Θεολογία - μια Μεγάλη Τρίτη έχασα ό,τι αγάπησα | Χαμένο Χτες & Μη μου λες αντίο » Αναστασία Καλλιοντζή

HOLY-RESURRECTION-CHURCH-BROOKVILLE

Σημαδιακή μέρα η Μεγάλη Τρίτη για το βιβλίο «Χαμένο Χτες» της αγαπημένης πολλών από εμάς συγγραφέως και δικηγόρου, Καλλιοντζή Αναστασίας.

«ότι το πάθος είναι η ζωή και δυστυχώς
δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό. 
Είναι η κινητήριος δύναμη στη ζωή μας».

Η αγαπητή μου φίλη και αδελφή Αναστασία Καλλιοντζή μας διηγείται με τον δικό της συναισθηματικό και γλαφυρό τρόπο, την βιωματική της εμπειρία σχετικά με την έμπνευση του επιτυχημένου βιβλίου της «Χαμένο Χτες» από τις εκδόσεις Λιβάνη, η οποία με συγκίνησε και την δημοσιεύω με χαρά και τιμή προς Δόξα Του Νυμφίου Χριστού μας.

Το βιβλίο κατακλύζεται από συναισθήματα και αισθήματα όπου ο διάλογος παίζει δευτερεύοντα ρόλο. Αποτελεί κορυφαίο δείγμα λογοτεχνήματος, συνηθισμένο φαινόμενο εργασίας μιας καταξιωμένης και ιδιαίτερα αγαπητής συγγραφέως, που πλέον δε μας εκπλήσσει με την ποιότητα της γραφής της, απλά μας δημιουργεί συναισθήματα αναμονής του επομένου.

Αναστασία μου σ' ευχαριστώ.

Σοφία Ντρέκου

Σημαδιακή μέρα για μένα η Μεγάλη Τρίτη.
Γράφει η Αναστασία Καλλιοντζή*


«Και η δημόσια εξομολογητική είναι για μένα Θεολογία, παίδες. Πόψε, παραδοσιακά, μετά από την Ακολουθία του Νυμφίου στον Αη Γιώργη μας, πήγαμε όλοι στο παρακείμενο του ναού καπηλειό, όπως κάνουμε κάθε χρόνο, και αναπολήσαμε τόσα πολλά...

Μια Μεγάλη Τρίτη, ακούγοντας τον αείμνηστο ψάλτη Γιώργο Μ. να ψάλλει δακρυσμένος και βλέποντας τα μάτια του, εμπνεύστηκα και έγραψα ολόκληρο βιβλίο, το «Χαμένο Χτες».

Μια Μεγάλη Τρίτη, μετά το πέρας της Ακολουθίας του Νυμφίου εδραιώθηκε μέσα μου η απόφαση να ενώσω τη ζωή μου με αυτήν του Ανθρώπου με τα Μαύρα κι όσο πήγαινε. Πήγε ως εκεί που ήθελε ο Θεός.

Μια Μεγάλη Τρίτη έχασα ό,τι αγάπησα, τον πατέρα μου. Θυμάμαι, το απόγευμα εκείνης της φοβερής μέρας, κι όταν ο Χριστόφορος ο γιος μου και ο Άνθρωπος με τα Μαύρα κατάφεραν να με ξεκολλήσουν από το ψυγείο του νεκροταφείου, με οδήγησαν στο μόνο μέρος που έπρεπε: στον Αη Γιώργη μας. Εκεί, με παρέλαβαν οι Πατέρες και τ' αδέλφια μου, χάθηκα στις αγκαλιές τους, κι αν σήμερα δεν βρίσκομαι σε κανένα τρελοκομείο το χρωστώ σ' αυτούς τους εκ Θεού επί γης αγγέλους.

Και σήμερα, Μεγάλη Τρίτη, μετά από τόσα και τόσα μακρινά ταξίδια κι έχοντας βγει αλώβητη από μια άνιση μάχη με το Κακό, κοίταξα το εικόνισμα του Νυμφίου Χριστού για τελευταία φορά για φέτος. Τον προσκύνησα ως δούλη Του και Του είπα κλαίγοντας από χαρά: «Σ' ευχαριστω Κύριε και Θεέ μου... τούτη τη φορά είμαι επιτέλους ευτυχισμένη».

Αφιερώνω τούτη τη Μεγάλη Τρίτη στον
Μυστικό Νοέμβρη της καρδιάς μου.»
Τετάρτη 8 Απριλίου 2015

Η ιδιαίτερα αγαπημένη συγγραφέας του κοινού, που κάθε της βιβλίο δημιουργεί αίσθηση και προκαλεί, έρχεται με το νέο της έργο να μας συγκλονίσει και να υποστηρίξει «ότι το πάθος είναι η ζωή και δυστυχώς δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό. Είναι η κινητήριος δύναμη στη ζωή μας».

Περιγραφή βιβλίου: Χαμένοι στην ανωνυμία της μεγαλούπολης, σαν σε χωνευτήρι ψυχών και σωμάτων, ζουν δύο άνθρωποι.

Εκείνος, στη δύση της ζωής του - εξήντα δύο χρόνια που κύλησαν σε ένα απομονωμένο σπίτι στην Κηφισιά, με συντροφιά τις μνήμες από ένα παρελθόν γεμάτο ένοχα μυστικά, μια υπέργηρη, δεσποτική μητέρα, και μόνη του παρηγοριά την Εκκλησία.

Εκείνη, στην άνοιξη της νιότης της - μοναχοκόρη πάμπλουτου επιχειρηματία, ετοιμάζεται να παντρευτεί ένα διάσημο γιατρό και φέρελπι πολιτικό, προορισμένη να ζήσει μια αξιοζήλευτη ζωή, βγαλμένη κατευθείαν από παραμύθι…

Μόνο που εκείνη είναι δυστυχισμένη, διότι κατά βάθος σιχαίνεται το μέλλον που άλλοι της ετοίμασαν και τη συμβιβασμένη ζωή που την περιμένει.

Ώσπου… οι δρόμοι αυτών των δύο άγνωστων αλλά και τόσο αταίριαστων ανθρώπων ανταμώνουν για πρώτη φορά μια νύχτα της Μεγάλης Εβδομάδας.

Όταν η μοίρα προστάζει, η ζωή εκτελεί. Μεγάλη Παρασκευή γεννιέται εκείνος ο παράφορος, μοιραίος έρωτας, τόσο ισχυρός, ώστε να βάλει φωτιά στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, έτσι που, στο τέλος, τίποτα πια να μην είναι όπως πριν. Ούτε καν η Ανάσταση.

Στο βίντεο η κ. Αναστασία καλλιοντζή διαβάζει αποσπάσματα από το βιβλίο της «Χαμένο Χθες» σε φιλολογική βραδυά που πραγματοποιήθηκε στο Wiesbaden της Γερμανίας τον Οκτώβριο του 2009.


Η Αναστασία Καλλιοντζή γεννήθηκε στην Αθήνα. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης το 1995 και από το 1997 ασκεί τη μαχόμενη δικηγορία, διατηρώντας δικηγορικό γραφείο στην Αθήνα. Είναι παντρεμένη και έχει ένα γιο.

Εργογραφία, Μεταφράσεις της Αναστασίας Κολλιοντζή
Από εκδόσεις κυκλοφορούν τα βιβλία της εδώ: biblionet.gr

Κριτικογραφία: Το στοίχημα των ανθρώπων [Μιχάλης ΣπέγγοςΤο στοίχημα των ανθρώπων], booknights.gr, 3.8.2011 Κράτα με... η κιβωτός σαλπάρει [Θάλεια ΚουνούνηΚράτα με... η κιβωτός σαλπάρει], booknights.gr, 15.7.2010

by Αέναη επΑνάσταση | Sophia Ntrekou.gr

Μη μου λες αντίο Έτος: 2004-2005
Είδος: drama, romance Επεισόδια: 32
Video: Ταξινόμηση με αριθμό επεισοδίου
Μη μου λες αντίο (2004-2005) Greek-Movies


Σύνοψη: Ο Μανούσος Μανουσάκης μας ξεναγεί σε έναν άγνωστο, διαφορετικό και γοητευτικό κόσμο, μέσα από τη σειρά «Μη μου λες αντίο», βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Αναστασίας Καλλιοντζή. Μια κοπέλα από συνοικία της Αθήνας, ζει την καλύτερη περίοδο της ζωής της: Πετυχαίνει στο Πανεπιστήμιο της Κομοτηνής, και είναι ταυτόχρονα ερωτευμένη, με ένα γοητευτικό φοιτητή Ιατρικής (Γιάννης Τσιμιτσέλης), που την λατρεύει. Στην άλλη άκρη του χάρτη, στην Κομοτηνή, ένας πιστός Μουσουλμάνος, εκπληρώνοντας το όνειρο μιας ζωής, διορίζεται δάσκαλος σε μειονοτικό σχολείο και κάνει σχέδια για το μέλλον του. Και πρώτα - πρώτα να παντρευτεί την κοπέλα που αγαπά από μικρός, να κάνει παιδιά μαζί της και να ζήσει σαν πιστός μουσουλμάνος. Ο Μουράτ (Μέμος Μπεγνής) και η Χριστίνα (Θάλεια Ματίκα) είναι δύο άνθρωποι από διαφορετικούς κόσμους, ικανοποιημένοι από την ζωή τους, σίγουροι για τις επιλογές τους, ώσπου ένα βράδυ η μοίρα ανατρέπει τα πάντα. Μια αγάπη δίχως αύριο γεννιέται και μαζί της ένα μεγάλο ψέμα.

Αναστασία Καλλιοντζή «Το πάθος είναι η κινητήριος δύναμη στη ζωή μας»


People News Πηγή: peoplenews.gr Φεβρουάριος 2018

H Αναστασία Καλλιοντζή γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στην Αργυρούπολη. Είναι μοναχοπαίδι, με ό,τι καλό και κακό μπορεί να συνεπάγεται αυτό για ένα παιδί. Ωστόσο, εκτός από δυο αφοσιωμένους γονείς, είχε την τύχη να έχει και τους καλύτερους δασκάλους που θα μπορούσε να ονειρευτεί, στα δημόσια σχολεία όπου φοίτησε. «Στους δασκάλους μου ειλικρινώς χρωστώ ό,τι έχω γίνει σήμερα» αφηγείται η Αναστασία. «Δεν ξέρω αν ήταν ‘άλλα εκείνα τα χρόνια’, εμάς πάντως οι δάσκαλοί μας, μας δίδαξαν πρώτα να είμαστε άνθρωποι και μετά ό,τι άλλο αποφασίσουμε να κάνουμε». Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης, στην Κομοτηνή, μια πόλη που της καθόρισε τη μετέπειτα ζωή της.

Δεν είναι τυχαίο ότι το πρώτο της βιβλίο, το «Μη Μου Λες Αντίο», διαδραματίζεται εκεί! Σήμερα είναι πια δικηγόρος και ασκεί τη μαχόμενη δικηγορία, όχι τόσο από ανάγκη βιοπορισμού, αλλά από εκείνη την παιδιάστικη σχεδόν, ιδεαλιστική ανάγκη να νιώσει ότι μπορεί να φανεί χρήσιμη. Είναι και αναγνωρισμένη συγγραφέας. Κι η ζωή, ποτάμι γάρ, συνεχίζεται... με ένα νέο βιβλίο, με τίτλο «Χαμένο χθες».

Τι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τη συγγραφή του νέου σας βιβλίου με τίτλο «Χαμένο Χτες»;

Η πηγή της έμπνευσής μου για το «Χαμένο Χτες» ήταν τα θλιμμένα μάτια ενός ηλικιωμένου Ιεροψάλτη που συνάντησα σε μια Εκκλησία, κάποια μέρα της Μεγάλης Εβδομάδας. Ήταν απίστευτο, αλλά όταν αντίκρισα το βλέμμα του, ήξερα, εκ των προτέρων, ότι είχε γεννηθεί βιβλίο.

Με ποιον από τους ήρωες που έχετε δημιουργήσει, έχετε ταυτιστεί περισσότερο;

Αν κάνω το λάθος να ταυτιστώ με κάποιον από τους ήρωες μου, έχασα το παιχνίδι. Γνωρίζω συγγραφείς που από την υπερβολική ταύτιση με κάποιον από τους ήρωές τους, δεν μπόρεσαν να πάνε παρακάτω. Δεν ταυτίζομαι με κανέναν, αλλά μετά βεβαιότητας μπορώ να σας πω ότι αγάπησα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου τον κεντρικό ήρωα, το Στέφανο Άζαγα. Η κατάδυση στα άδυτα της ψυχής ενός ηλικιωμένου άνδρα που στη ζωή του δεν έχει ζήσει απολύτως τίποτα, εκτός από την άρρωστη σχέση με την υπέργηρη, δεσποτική μητέρα του, ήταν ό,τι πιο ενδιαφέρον έχω ζήσει από συγγραφικής απόψεως μέχρι σήμερα!

Είστε πτυχιούχος της Νομικής και ασκείτε ενεργά το επάγγελμα της δικηγόρου. Θεωρείτε ότι αποτελεί το ιδανικό επάγγελμα για εσάς;

Η δικηγορία αποτελούσε για μένα όνειρο ζωής. Τη θεωρώ ιδανικό επάγγελμα για μένα, διότι με κρατάει σε στενή επαφή με τον παλμό της κοινωνίας. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δικηγόροι τυγχάνουν κατεξοχήν κοινωνικά και επικοινωνιακά όντα. Όταν ήμουν ακόμη φοιτήτρια, αντιμετώπιζα το μελλοντικό μου επάγγελμα με μια αντίληψη ιδεαλιστική. Πίστευα, έλπιζα και προσευχόμουν να μπορέσω κι εγώ κάποτε να συμβάλω στην αποκατάσταση της διασαλευθείσας δικαιοσύνης.

Τώρα, επί του πρακτέου πια, σαφώς και εξακολουθεί να με γεμίζει, αλλά δεν μπορώ να πω πως με ικανοποιεί πάντα. Δυστυχώς, οι συνθήκες κάτω από τις οποίες καλείται σήμερα ένας δικηγόρος να προσφέρει τις υπηρεσίες του, ειδικά στην Αθήνα, είναι επιεικώς απαράδεκτες, ποιοτικά και ποσοτικά. Ωστόσο, παραμένω ευτυχής που, παρά τις απαράδεκτες συνθήκες ενάσκησης του επαγγέλματός μου, δεν έχασα ποτέ την ιδεαλιστική αντίληψη με την οποία το αντιμετώπισα από τότε ακόμη που το σπούδαζα.

Τι σας ώθησε στη συγγραφή βιβλίων; Ήταν όνειρο ζωής ή απλά σας προέκυψε;

Στη συγγραφή βιβλίων, θαρρώ πως με έσπρωξε μια ανάγκη αυτοέκφρασης και εκτόνωσης της ενέργειας που κουβαλώ μέσα μου, και που καμιά φορά γινόταν πολύ κουραστική και δεν ήξερα πώς να την αποφορτίσω. Σίγουρα δεν αποτελούσε όνειρο ζωής, ήταν κάτι που προέκυψε στην πορεία, εντελώς τυχαία, όπως πίστευα όταν ξεκίνησα, εντελώς μοιραία, όπως πιστεύω τώρα πια, μετά από έξι ολόκληρα βιβλία.

Σε όλα τα βιβλία σας παίζει πρωταρχικό ρόλο η Εκκλησία. Στη ζωή σας τι θέση έχει;

Η Εκκλησία αποτελεί για μένα καταφύγιο. Είναι ένας χώρος όπου προσωπικά βιώνω μια αίσθηση τέτοιας γαλήνης, που όμοιά της δεν έχω ξαναζήσει ποτέ και πουθενά. Ως εκ τούτου, είναι φυσικό να μετουσιώνω μέσα στα βιβλία μου τη λαχτάρα που αισθάνομαι για την Εκκλησία και τα όσα λαμβάνουν χώρα εκεί.

Κάποτε η θρησκεία δεν καταλάμβανε καμία θέση στη ζωή μου. Όταν την συνάντησα άλλαξαν τα πάντα και άλλαξαν για πάντα. Είμαι πολύ ευτυχισμένη που αυτή η μέρα ήρθε…θα μπορούσε να μην είχε έρθει ποτέ, ή να ερχόταν τόσο αργά που να μην είχα πια καιρό να συνειδητοποιήσω τι έχανα τόσα χρόνια. Τώρα η θρησκεία, εκπεφρασμένη μέσα από την ορθόδοξη Χριστιανική πίστη και τα Μυστήρια της Εκκλησίας, αποτελεί για μένα αστείρευτη πηγή χαράς, μιας χαράς που δεν συγκρίνεται με τίποτα στον κόσμο.

Σε τι βαθμό οι ήρωες των βιβλίων σας έχουν στοιχεία από τα προσωπικά σας βιώματα;

Όχι μεγάλο. Σε ό,τι αφορά τους ήρωες μου, με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο να υποδυθούν κάτι που δεν είμαι εγώ, ούτε και θα υπάρξω ποτέ. Αυτό που τους δίνω είναι, θα έλεγα, μικρές δικές μου στιγμές.

Είστε μητέρα. Ως εκ τούτου έχετε σκεφτεί ποτέ να γράψετε κάποιο παραμύθι ή βιβλίο για νεαρότερες ηλικίες;

Είναι κάτι που το σκέφτομαι και το θέλω πολύ. Ίσως να το κάνω κάποτε.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για εσάς να συνδυάσετε οικογένεια και καριέρα;

Ας μη γελιόμαστε, είναι πάντα πάρα πολύ δύσκολο. Είναι σαφές ότι η καριέρα γίνεται σε βάρος της οικογένειας, ειδικά για μία δικηγόρο όπως εγώ, που ασκώ τη μαχόμενη δικηγορία, πράγμα που σημαίνει ότι η δουλειά μου δεν έχει ωράρια. Ευτυχώς που η οικογένειά μου, ιδίως ο γιος μου, δείχνει κατανόηση, κι έτσι κι εγώ μπορώ να συνεχίζω να δουλεύω, μην έχοντας αξεπέραστες τύψεις.

Αν κάποια στιγμή χρειαζόταν να θυσιάσετε την καριέρα σας για την οικογένεια θα το κάνατε; Έχει συμβεί ποτέ στο παρελθόν;

Μέχρι στιγμής δεν έχω βρεθεί σε τέτοιο δίλημμα, αλλά, για να είμαι ειλικρινής, δε θα θυσίαζα την καριέρα μου για τίποτα στον κόσμο, εκτός αν κάποια στιγμή στη ζωή μου αποφάσιζα να εγκαταλείψω τα εγκόσμια και να γίνω μοναχή. Τότε ναι, θα το έκανα.

Το βιβλίο αποτελεί μέσο για τη διεύρυνση του πνευματικού μας ορίζοντα. Θεωρείτε ότι οι νέοι της εποχής μας διαβάζουν αρκετά;

Δεν είμαι σίγουρη ότι διαβάζουν αρκετά, αλλά το παρήγορο είναι ότι διαβάζουν. Σε ό,τι αφορά την αναγνωσιμότητα, η κατάσταση μπορεί να βελτιωθεί με καλύτερη προβολή του βιβλίου. Μια καλή αρχή μπορούν να κάνουν οι γονείς και οι δάσκαλοι, υποδεικνύοντας στα παιδιά, τις χάρες και τις χαρές της ανάγνωσης. Ας μην ξεχνάμε ότι το βιβλίο είναι ένα παράθυρο στον κόσμο, είναι μια «άνοιξη» του ματιού και της ψυχής σε αδιάβατα μονοπάτια. Η μαγεία αυτή είναι ασύγκριτη. Ρωτήστε τους μανιώδεις αναγνώστες, αυτοί ξέρουν!

Οι στατιστικές δείχνουν ότι η αναγνωσιμότητα είναι σε χαμηλό επίπεδο στη χώρα μας. Που πιστεύετε, ότι οφείλεται αυτό;

Στη βαριεστιμάρα που μας διακατέχει γενικότερα ως λαό, στην υπερβολική ενασχόληση με ότι σχετίζεται με εικόνα, αλλά και σε μια στρεβλή αντίληψη που έχει πολύς κόσμος ότι τάχα το βιβλίο αποτελεί είδος πολυτελείας, και από πνευματικής, αλλά και από οικονομικής απόψεως.

Τα ΜΜΕ, μέσω των διαφημίσεων, έχουν αρχίσει και προωθούν τα βιβλία. Πιστεύετε ότι με αυτό τον τρόπο συμβάλλουν στη παρακίνηση των νέων;

Στο βαθμό που οι νέοι παρακινούνται αρκετά από αυτά που προβάλλουν τα ΜΜΕ ως πρότυπα, πιστεύω ότι μπορούν να βοηθήσουν. Θαρρώ, ότι ήδη έχουν βοηθήσει. Ευτυχώς! Ιδού και κάτι καλό.

Κατά τη γνώμη σας η νεοελληνική συγγραφή είναι σε καλά επίπεδα ή χρήζει κάποιας βελτίωσης από πλευράς εκδοτικών οίκων και συγγραφέων;

Η νεοελληνική συγγραφή είναι μια χαρά, τόσο από άποψη ποσότητας, όσο και από άποψη ποιότητας. Έχω ξεθάψει αληθινούς θησαυρούς στα βιβλιοπωλεία, μερικοί μάλιστα απ’ αυτούς τους θησαυρούς δεν έτυχαν ποτέ της κριτικής σε κάποια εφημερίδα, ή της προβολής ή της εν γένει διαφήμισης. Πιστεύω ότι πάμε καλά και χαίρομαι πολύ, διότι όταν κάποιος γράφει, αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν άνθρωποι που διαβάζουν.

Με ποια κριτήρια επιλέγει ένας εκδοτικός οίκος, ποιο βιβλίο θα προωθήσει; Μπορεί να αποτελέσει κίνητρο το πόσο εμπορικό είναι;

Η κατεξοχήν δουλειά ενός εκδοτικού οίκου είναι να προωθήσει το προϊόν του, το βιβλίο, διότι από την προώθηση, η οποία, ενίοτε, μεταφράζεται σε καλές πωλήσεις, θα βγουν ωφελημένοι αμφότεροι, και ο εκδότης και ο συγγραφέας. Σε ό,τι αφορά το ζήτημα των κριτηρίων, βάσει των οποίων επιλέγει ο εκδότης έναν συγγραφέα, δεν είμαι απόλυτα σίγουρη. Σαφώς και η ποιότητα του λόγου του συγγραφέα αποτελεί ένα ισχυρό κίνητρο, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ο εκδότης είναι κι αυτός έμπορος με σκοπό το κέρδος, οπότε ορισμένες φορές επιλέγει το συγγραφέα του με βάση το κριτήριο της απήχησης στον κόσμο που θα έχει η ιστορία που φέρνει ο συγγραφέας.

Ένα ωραίο εξώφυλλο παίζει ρόλο στην αγορά ενός βιβλίου;

Σαφέστατα. Για τον μέσο αναγνώστη, φρονώ, ότι αποτελεί το ισχυρότερο κίνητρο.

Σχολιάστε ένα βιβλίο που διαβάσατε τελευταία και σας εντυπωσίασε.

Το τελευταίο που διάβασα είναι ένα παλιό βιβλίο, εικοσαετίας, που έπεσε στα χέρια μου μόλις πριν από λίγο καιρό. Λέγεται «Κούτζο», και συγγραφέας του είναι ο Στήβεν Κινγκ. Εμένα αυτό το βιβλίο με συγκλόνισε, γιατί αποδομεί το επιλεγόμενο «αμερικάνικο όνειρο» με έναν τρόπο αριστοτεχνικό, μέσα από τα μάτια ενός παιδιού κι ενός σκύλου. Ήταν εξαιρετικό βιβλίο. Τώρα έχω ξεκινήσει το «Έστω μια φορά», της φίλης μου Πασχαλιάς Τραυλού. Πιστεύω, ότι η Πασχαλιά παράγει τέχνη και τούτο έχει τόσο μεγάλη διαφορά από το να παράγει κανείς σκέτο λόγο.


«Στιγμές»… από την δικηγόρο και συγγραφέα Αναστασία Καλλιοντζή

Γεννήθηκα στην Αθήνα, στις 3 Γενάρη του 1972. Τελείωσα τα δημόσια σχολεία της γειτονιάς μου, της Αργυρούπολης, και το 1990 πραγματοποίησα το μεγάλο μου όνειρο, να μπω στη Νομική Σχολή. Σπούδασα στην Κομοτηνή, στη Νομική

Σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. Σήμερα είμαι Δικηγόρος Αθηνών, μαχόμενη, διατηρώντας γραφείο στην Αθήνα.

Παράλληλα ο καλός Θεός αποφάσισε ότι έπρεπε να γίνω και συγγραφέας. Μέχρι τώρα έχω γράψει συνολικά οκτώ βιβλία. Το «Μη Μου Λες Αντίο», Λιβάνης, 2000, το «Όλα Ήταν Τόσο μα Τόσο Υπέροχα…», Λιβάνης, 2001, το «Πες Πως Ήταν Όνειρο», Λιβάνης, 2003, το «Έσχατοι Καιροί», Λιβάνης, 2005, το «Θυμάσαι;», Λιβάνης, 2006, το «Χαμένο Χτες», Λιβάνης, 2009, το «Αγαστή Συνεργασία», Λιβάνης, 2010 και το «Παράνοια», Διόπτρα, 2011. Παράλληλα, τον τελευταίο χρόνο εργάζομαι και ως μεταφράστρια.

Έχω, μέχρι στιγμής, μεταφράσει τρία βιβλία από τα Αγγλικά, το “The lifeboat” της Charlotte Rogan, “The song of Achilles” της Madeline Miller και το “Heavenly’ s child”, της Brenda Reid, όλα για λογαριασμό των εκδόσεων Διόπτρα. Έχω έναν γιο, φίλους, Τριαδικό Θεό και χρέη. Όλα καλά.

Η στιγμή που έγινε η πρώτη ανάμνηση της ζωής σου: Πρέπει να ήμουν περίπου δύο χρόνων-το πολύ. Με θυμάμαι να σκαρφαλώνω πάνω σε ένα βουνό από καρέκλες, τη μια πάνω στην άλλη, να κατεβαίνω απ’ την πίσω μεριά, να παίρνω ανά χείρας την τηλεφωνική συσκευή και να την εκσφενδονίζω με θόρυβο στον απέναντι τοίχο. Το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο, άκουσα μια τσιρίδα απ’ την κουζίνα και κρύφτηκα κάτω απ’ τις καρέκλες απ’ το φόβο μου. Αργότερα, όταν μεγάλωσα, η μάνα μου μού αποκάλυψε ότι για κάποιον λόγο, ως νήπιο, είχα μια μανία να πετάω στον τοίχο τις τηλεφωνικές συσκευές, εξ ου και προσπαθούσε η τάλαινα να τις προφυλάξει βάζοντας καρέκλες μπροστά στο τραπεζάκι όπου βρισκόταν το τηλέφωνο, αλλά εις μάτην. Έλα, Παναγία μου…

Μια αξέχαστη στιγμή στο σχολείο: Μια μέρα, ήταν να κάνουμε ένα πείραμα στο Χημείο. Συγκεκριμένα ο καθηγητής της Χημείας ήθελε να μας δείξει πώς παρασκευάζεται η καυστική ποτάσα, κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Κάτω από τα έκπληκτα βλέμματά μας, άρχισε να χύνει κάτι υγρά μέσα στον δοκιμαστικό σωλήνα. Κάτι όμως δεν πρέπει να πήγε και πολύ καλά, γιατί σε λίγο τα ζουμιά άρχισαν να κοχλάζουν μυστηριωδώς, ανεξήγητα, αλλά σίγουρα όχι για καλό λόγο. Ο καθηγητής, έντρομος, προσπάθησε να σώσει την κατάσταση-αλλά δεν σωζόταν. Και τότε, φώναξε σε γνήσια ρουμελιώτικη προφορά «ΚΑΛΥΦΘΕΙΤΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!». Πριν προλάβουμε να χωθούμε κάτω απ’ τα θρανία, είχε γίνει έκρηξη. Ακόμα γελάω.

Τη στιγμή που αποκάλυπτες μια ζαβολιά σου: Όταν ήμουν μαθήτρια του Δημοτικού, η μάνα μου είχε τη συνήθεια να με μπουκώνει επί καθημερινής βάσεως, πριν φύγω για το σχολείο, με ένα βραστό αυγό. Εννοείται πως το σιχάθηκα, όμως η μακαρίτισσα η μανούλα μου δεν ήταν κι απ’ τους τύπους που θα δέχονταν έτσι αδιαμαρτύρητα το «όχι» ως απάντηση! Οπότε, μια μέρα που πήγα στο σαλόνι να πάρω τη σάκα μου, μου μπήκε μια ιδέα: να πετάω το αυγό μέσα σε έναν αμφορέα, που υπήρχε στημένος δίπλα σε μια καρέκλα. Όπερ και εγένετο, απ’ τη μέρα που μου μπήκε η ιδέα και εντεύθεν-μπουκωνόμουν το αυγό, ισχυριζόμουν πως πήγαινα να πάρω τη σάκα μου, και το πετούσα μέσα στον αμφορέα. Βόδι όμως καθώς ήμουν, δεν φαντάστηκα η χαζή ότι σύντομα θα άρχιζε να μυρίζει σάπια αβγουλίλα… Πραγματικά, ένα απόγευμα η γιαγιά μου παραπονέθηκε ότι μέσα στο σαλόνι υπήρχε έντονη δυσοσμία. Η μάνα μου, σωστός φωστήρας, είπε το αμίμητο: «λέτε να έχει ψοφήσει κάτι μέσα στο σαλόνι;». Μετά ταύτα, έκανε την εμφάνισή του κι ο πατέρας μου, και, μαζί με τη μάνα μου και τη γιαγιά μου, άρχισαν να ψαχουλεύουν το σαλόνι. Φύλλο και φτερό! Έψαξαν μέσα στο τζάκι, άνοιξαν συρτάρια, κοίταξαν κάτω από έπιπλα… Κάποια στιγμή, έφτασαν και στον αμφορέα. Δεν περιγράφεται το τι ακολούθησε.

Μια ευτυχισμένη παιδική στιγμή: Το κρυφτό που παίζαμε με τα γειτονόπουλα, τότε που η γειτονιά μας ήταν ακόμα γειτονιά, δεν είχαν χτιστεί πολυκατοικίες, οι αλάνες ήταν μπόλικες, τα λουλούδια στις αυλές πρόσφεραν καλές κρυψώνες, μπαμπούλες δεν υπήρχαν κι εμείς… εμείς ήμασταν ακόμα παιδιά…

Η στιγμή που ένιωσες το πρώτο καρδιοχτύπι: Ήμουν γύρω στα δώδεκα, και θυμάμαι ο πατέρας μου είχε φέρει στο σπίτι ένα ημερολόγιο τοίχου, όπου πάνω από τους μήνες υπήρχαν αφίσες των παικτών του Ολυμπιακού. Πήρα να το ξεφυλλίσω, και σκάλωσα σε μια συγκεκριμένη αφίσα, δεν έχει σημασία ποιού παίχτη, στον μήνα Αύγουστο. Δεν έχω λόγια! Τότε κατάλαβα τι θα πει κεραυνοβόλος έρωτας! Ξέρετε, τα γνωστά: αστράκια, πεταλουδίτσες, κόκκινα μάγουλα και τα συναφή.

Μια στιγμή ‘αφόρητης τρέλας’: Κάποτε, εν έτει 1991, η μνημειώδης φιγούρα που δεσπόζει και θα δεσπόζει στη ζωή μου για πάντα-ούτε ο θάνατος μπόρεσε να το αλλάξει αυτό-η μάνα μου, μου ανέθεσε να πάω στο σούπερ-μάρκετ και να αγοράσω ένα απορρυπαντικό πλυντηρίου και δέκα φέτες μπούτι ζαμπόν. Ξαφνικά, μόλις που είχα βρεθεί έξω από το σούπερ-μάρκετ, περνούσε ένα ταξί, αργά αργά. Δεν ξέρω πώς έγινε… όμως βρέθηκα στο αεροδρόμιο του Ελληνικού να ψάχνω τη συντομότερη δυνατή πτήση για τον πιο μακρινό προορισμό. Διαβατήριο έχω πάντα μαζί μου, χρήματα είχα μπόλικα εκείνη την περίοδο γιατί ως φοιτήτρια εργαζόμουν… Κι έτσι, αντί για το σούπερ-μάρκετ, βρέθηκα… στο Μπουένος Άιρες! Για μόλις δεκαεφτά ώρες… Όχι απλά αφόρητη τρέλα, αλλά εδώ ταιριάζει μπιρ ταμάμ αυτό που είχε πει ο αείμνηστος Αυλωνίτης στην ταινία «Όταν λείπει η γάτα»: «Καλά… εδώ τρελάθηκαν και τα παντζούρια!!!».

Μια υπέροχη στιγμή με τους φίλους μου: Κάθε φορά που έχει Αγρυπνία στον Αη Γιώργη στην Κυψέλη, μια φορά τον μήνα δηλαδή, άμα τω πέρατι της Θείας Λειτουργίας, γύρω στη μία η ώρα τη νύχτα καταλήγουμε στο παρακείμενο καπηλειό, στη θρυλική «Μαίρη», στην πλατεία, και γίνεται το σώσε. Όποιος φαντάζεται ότι οι άνθρωποι που εκκλησιάζονται δεν χαίρονται τη ζωή, πλανάται πλάνην οικτρά…

Η στιγμή που έφυγες από το σπίτι για σπουδές: στην Κομοτηνή, για να σπουδάσω Νομική. Στις 27 Σεπτεμβρίου του 1990. Πήγα με τραίνο, τον αείμνηστο «Γκάτζο», που έκανε διακόσιες ώρες να φτάσει. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν πώς ένιωθα. Ήταν λες και μου είχες χαρίσει όλο τον κόσμο…

Δυο στιγμές από τα φοιτητικά σου χρόνια: Μόνο δύο;;; Όλη μου η εμπειρία από τα φοιτητικά μου χρόνια, είναι στιγμές… Στιγμές αξέχαστες, μαγευτικές… Αν πρέπει να ξεχωρίσω δύο, με δυσκολία θα διαλέξω τούτες: η πρώτη φορά που είδα τον ήλιο να δύει πίσω από την οροσειρά της Ροδόπης-έκλαιγα όλη νύχτα, με συγκλόνισε η ομορφιά. Και δεύτερον, μια μέρα, που πήγαινα να δώσω το τελευταίο μου μάθημα ως τεταρτοετής-Ιδιωτικό Διεθνές δίκαιο ΙΙ-απ’ τη χαρά μου δεν έβλεπα μπροστά μου και… ξαφνικά έπεσα σε μια τρύπα γεμάτη ασβέστη, από έργα που γίνονταν και δεν είχαν ολοκληρωθεί και βεβαίως ο εργολάβος δεν τα είχε μπαζώσει καλά. Το πόδι μου χώθηκε μέσα και δεν ξεκολλούσε με τίποτα. Ντράπηκα να ζητήσω βοήθεια φωναχτά, ώσπου βγήκε μια νοικοκυρά να απλώσει μια μπουγάδα πρωί πρωί, με είδε, της έκανα νόημα να κατέβει να με βοηθήσει κι εκείνη… κόντεψε να πέσει απ’ το μπαλκόνι απ’ τα γέλια, για τα χάλια μου. Μετά από τόσα χρόνια, καθώς ξανασκέφτομαι το περιστατικό, δεν την αδικώ καθόλου.

Εκείνη η στιγμή που αποφάσισες να ασχοληθείς με τη συγγραφή: Ούτε που το κατάλαβα πώς έγινε. Μια μέρα εν έτει 1998, στο τελείως άσχετο, μα τελείως όμως, επέστρεψα στο γραφείο μου από την Ευελπίδων και άνοιξα τον υπολογιστή, έχοντας κατά νου και ως αρχική πρόθεση να συντάξω μιαν εξώδικο για λογαριασμό ενός πελάτη. Αντί για την εξώδικο, βρέθηκα να γράφω κάτι τελείως διαφορετικό, ανεξήγητα διαφορετικό, με άγνωστη προέλευση και σίγουρα εντελώς άγνωστη κατάληξη! Κάπως έτσι, χωρίς να το καταλάβω, γεννήθηκε το πρώτο μου βιβλίο, το «Μη Μου Λες Αντίο».

Οι πρώτες στιγμές στο… όχι στο, στην. Στη Βάρνα της Βουλγαρίας, εν έτει 1976. Είχαν ανοίξει τα σύνορα, και ο πατέρας μου μας πήρε και μας πήγε, για να ξαναδεί η μάνα μου τον πατέρα της που είχε τριάντα χρόνια να τον δει, καθότι ο παππούς ήταν κομμουνιστής, επικηρυγμένος και τα τοιαύτα και δεν είχε ξαναγυρίσει στην Ελλάδα. Ήμουν σχεδόν πέντε χρόνων τότε. Μόλις είχαμε φτάσει, και μετά τις συγκινητικές πρώτες στιγμές της αντάμωσης που αξίζει κάποτε να τις καταγράψω σε βιβλίο, διαπίστωσα ότι ο παππούς μου έμενε σε ένα υπέροχο τριώροφο, ενώ τριγύρω τα σπίτια των υπολοίπων ήταν σωστές μπουτζάκες. Τον ρώτησα λοιπόν, με παιδική αφέλεια, «παππού, γιατί εσύ μένεις σ’ αυτό το παλάτι, ενώ εκείνοι οι άνθρωποι μένουν στις καλύβες;». Και ο παππούς αποκρίθηκε, γεμάτος καμάρι, «μα εγώ είμαι του κόμματος!». Ε τότε κι εγώ, αθυρόστομη απ’ τα μικράτα μου, του αποκρίθηκα «γαμώ τα υπουργεία σας!». Καλά, έγινε χαμός!

Από την παρουσίαση του βιβλίου «Χαμένο χθες» της Αναστασίας Καλλιοντζή. 
Από αριστερά οι ηθοποιοί Τάσος Παπαναστασίου, Κωνσταντίνα Ανδριοπούλου, 
η Αρχαιολόγος – Επικοινωνιολόγος Βίκυ Μπαφατάκη, η συγγραφέας 
Αναστασία Καλλιοντζή και ο σκηνοθέτης Μανούσος Μανουσάκης

Η κορυφαία στιγμή μέχρι τώρα στην επαγγελματική σου πορεία: Όταν πέτυχα μια ευνοϊκή προσωρινή διαταγή από τον Πρόεδρο Υπηρεσίας, που διέτασσε την εκτέλεση μιας διαταγής πληρωμής μέχρι την εκδίκαση της αίτησης αναστολής που είχα κάνει, καθώς και την απαγόρευση της εμφάνισης της οφειλής του στα αρχεία της «Τειρεσίας Α.Ε.». Ο εντολέας μου, που είχε αντίδικο μια τράπεζα μεγαθήριο, γύρισε και μου είπε πανευτυχής «τώρα, θα μπορέσω επιτέλους να ξανακοιμηθώ ήσυχος»… Θα μου πεις, πολλές φορές τυγχάνει να πετύχω ευνοϊκές αποφάσεις. Όμως η χαρά εκείνου του ανθρώπου, η τόση ειλικρινής και ανυπόκριτη χαρά, κατέστησε εκείνη τη στιγμή κορυφαία στη συνείδησή μου.

Στιγμές ενός ταξιδιού: Σ’ ένα μικρό χωριό της πολιτείας της Νέας Υόρκης, κανα δίωρο μακριά από τη μεγαλούπολη. Βρήκα ένα και μοναδικό στέκι, παντοπωλείο, βενζινάδικο, τα πάντα όλα. Μπήκα να αγοράσω ένα μπουκάλι νερό, μα ο ιδιοκτήτης δεν φαινόταν πουθενά. Έβαλα μια φωνή, τίποτα. Και τότε ξέσπασα «το κέρατό μου μέσα!». Και τότε, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ξεπρόβαλλε ένα χαμογελαστό κεφάλι πίσω από μια γωνιά. «Γεια σου πατρίδα», μου είπε! ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΑΣ!!!

Η στιγμή που γνώρισες έναν σημαντικό άνθρωπο: Στο Ισραήλ, σε κάποια έρημο, σε ένα μοναστήρι που δεν θα κατονομάσω για να μη διαταραχθεί η ησυχία. Ο παππούλης που διακονεί στο προσκύνημα εκείνο, μόνος του, είναι μια από τις μεγαλύτερες μορφές που έχω γνωρίσει σ’ όλη μου τη ζωή.

Η στιγμή της γνωριμίας με έναν μεγάλο έρωτα: Καλά, δεν το συζητώ, όλους τους μεγάλους έρωτες της ζωής μου-ε, μην φανταστείτε πως είναι δα και πολλοί-τους έχω γνωρίσει σε εντελώς περίεργα μέρη. Ποτέ σε κοινές συντροφιές, σε γλέντια, σε πάρτι και τα τοιαύτα. Έναν πολύ μεγάλο έρωτά μου, ωστόσο, τον είχα γνωρίσει… στην τουαλέτα ενός αεροδρομίου. Κατά λάθος είχε μπει στις γυναικείες, το διαπίστωσε έντρομος και πήγε να βγει τρέχοντας, εγώ εκείνη την ώρα έμπαινα, κουτουλήσαμε, έγινε χαμός… Ανεπανάληπτες στιγμές.

Εκείνη η στιγμή που ομολόγησες στον εαυτό σου ότι ερωτεύτηκες: Μεγάλη Τρίτη ήταν. Ταιριαστή η όλη υπόθεση, με το Τροπάριο της Κασσιανής, με το όλο κλίμα των ημερών, με το σύμπαν ολόκληρο. Έτερον ουδέν.

Μια δημόσια εξομολόγηση είναι Θεολογία (Διήγηση: Μια Μεγάλη Τρίτη έχασα ό,τι αγάπησα)

Εκείνη η στιγμή που ένιωσες ευτυχία: Κάθε φορά που πηγαίνω στην Εκκλησία και παρακολουθώ τη Θεία Λειτουργία, γίνομαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Δεν περιγράφεται, ούτε συγκρίνεται με τίποτα αυτό. Ούτε με πράγμα, ούτε με εμπειρία, ούτε με άνθρωπο. Είναι ασύγκριτο.

Η στιγμή που απογοητεύτηκες: Όταν, παρά τα περιεχόμενά του, ψηφίστηκε το Μνημόνιο Ένα από την Ελληνική Βουλή. Τον Μάιο του 2010. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν την οικτρή μου απογοήτευση…

Μια στιγμή που σε πλημμύρισε φόβο: Κάθε φορά που έρχομαι αντιμέτωπη με τα τέρατα που λέγονται κατσαρίδες ή και ακρίδες. Είμαι ικανή να πηδήξω μέχρι και από μπαλκόνι. Αν μάθετε πως πέθανα απροσδόκητα, να ξέρετε, αυτές θα είναι οι αιτίες.

Μια τολμηρή στιγμή: Μόλις είχα πάρει την άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος ως δικηγόρου, πρέπει να ήταν η μόλις δεύτερη υπόθεση που είχα αναλάβει, και… τσακώθηκα με την έδρα. Δεν γίνονται αυτά…

Η στιγμή που αποφάσισες να λησμόνησες κάτι από το παρελθόν: Έχω μια ιδιότητα, δεν ξέρω αν είναι καλή ή κακή: αφήνω πάντα το παρελθόν… στο παρελθόν. Δεν θυμάμαι κάτι συγκεκριμένο.

Εκείνη η στιγμή που σε πόνεσε: Όταν αναγκάστηκα να κηδέψω τους γονείς μου. Πρώτα τη μάνα μου. Μετά τον πατέρα μου. Η απώλειά τους βαραίνει στους ώμους μου χειρότερα κι απ’ τον χρόνο…

Η στιγμή που άκουσες μια σκληρή αλήθεια: Η αλήθεια δεν είναι ποτέ σκληρή. Είναι λυτρωτική. Δεν έχει έρθει ακόμα μια τέτοια στιγμή στη ζωή μου.

Η στιγμή που είπες: «Αυτή είναι η ομορφότερη στιγμή της ζωής μου»: Η Θεία Κοινωνία που ακολουθεί το «Χριστός Ανέστη», τα ξημερώματα της Κυριακής του Πάσχα. Πολύς κόσμος φεύγει από την Εκκλησία άμα τω ακούσματι του χαρμοσύνου αγγέλματος, και δεν μένουν στη Θεία Λειτουργία που ακολουθεί. Δεν ξέρουν τι χάνουν!

Η στιγμή που περιμένεις εναγωνίως στο μέλλον: Η Ανάσταση.


by Αέναη επΑνάσταση | Sophia Ntrekou.gr

Περισσότερα Θέματα: Μ.Εβδομάδα, Πάσχα

Δεν υπάρχουν σχόλια: