★ Δεν αρκεί να περιμένεις να ξημερώσει
για να δεις το φως. Πρέπει να μαζέψεις
★ Ώρα 3 ζούμε πιο έντονα την ανάγκη να παράγουμε
το έργο του φωτός μέσα στη νύχτα γιατί ακούμε
τ' αστέρια να μας μιλούν για την επόμενη ημέρα
την ώρα που όλοι οι άλλοι κοιμούνται μέσα στη λήθη
γιατί δεν πρόλαβαν να ζήσουν με την ουσία της ζωής.
Δείτε: Πάρε ό,τι θες από μένα: οι εργοώρες σου
μετατρέπουν την ουτοπία σε πραγματικότητα ★
Δείτε: 3.000.000 προβολές για το έργο της Ανθρωπότητας
★ Μία χούφτα φωτός ★
Εκεί δεν υπήρχε σκιά μόνο ήλιος και άμμος.
Υπήρχε όμως ανθρωπιά, μία χούφτα φωτός
που δεν ήθελε να σβήσει ανάμεσα στις πέτρες
μιας ξεχασμένης μνήμης.
Τα παιδιά έτρεχαν τυφλά δίχως δάσκαλο
προς τη μυστική βιβλιοθήκη του παρελθόντος.
Δεν περίμεναν τίποτα από την κοινωνία της λήθης.
Νεκρά πριν γεννηθούν ζούσαν για να πεθάνουν.
Πριν όμως έπρεπε να διαβάσουν τους κωδικούς,
τα κρυφά για να γράψουν την ιστορία του μέλλοντος.
Μέσα στα σοκάκια της μνημοσύνης άφηναν τα ίχνη,
τη σκόνη της ανθρωπιάς για να επιστρέψουν
δίχως να χαθούν ανάμεσα στους σταυρούς.
Εκεί ακόμα οι κλέφτες ήξεραν για το λόφο.
Και οδηγούσαν τα παιδιά εκεί που έκλαιγε ακόμα
η μνήμη του ξύλου.
Έτσι χάνονταν οι χούφτες της ζωής
μέσα στο φως που δεν ξεχνούσε.
Και με τα καρφιά έφτιαχναν
τα κεριά που έλαμπαν το βράδυ.
Χούφτες φωτός (19). (Structure de la Romance)
Όπως το ήξεραν οι φίλοι του, το ήξερε κι αυτή. Ο κλέφτης θα ’ρχόταν να τους βρει όπου κι αν ήταν. Δεν είχε δώσει καμία υπόσχεση. Όμως όλη του η ζωή ήταν μία υπόσχεση κι όλοι το ήξεραν. Ακόμα κι όταν έμαθαν ότι πέθανε, όλοι τον περίμεναν.
Ο θάνατος δεν μπορούσε να του αντισταθεί. Όλες οι χούφτες ζωής ζούσαν με την ελπίδα του ερχομού του. Εκείνος όμως όπως κι η ελπίδα δεν ήλπιζε τίποτα. Το μέλλον θα ήταν το έργο του.
Αν υπήρχε ανάγκη, η ψυχή του σαν παγωμένη λίμνη μπορούσε να σηκώσει το βάρος ενός στρατού. Ακόμα και νεκρός αγκάλιαζε τη ζωή. Εν ζωή, η πληγή του ήταν χάδι. Το χέρι του ήταν μία χούφτα φωτός μέσα στη νύχτα. Όλοι το ήξεραν, όμως εκείνη το ένιωθε. Είχε δώσει τη μάχη των κορμιών κι είχε νιώσει τη δύναμη της αγάπης του.
Κάθε της σκέψη ήξερε πόσο το ζευγάρι τους ήταν ένας και μόνος άνθρωπος. Όμως εκείνες τις στιγμές όπου τα σώματα γίνονταν ένα μέσα στη νύχτα της κατοχής, όπου έσπαζαν όλα τα όρια των κορμιών, ένιωθε τη μοναδικότητα της ανθρωπιάς του. Κι εκεί που δεν υπήρχαν πια σχέσεις, έβλεπε την έκταση του κόσμου του.
Όλες οι κραυγές των εχθρών σώπαιναν μπροστά στη δύναμη της σιωπής. Και μέσα από τα λόγια της και τις σκέψεις του ζωντάνεψε και πάλι η πατρίδα τους. Ήταν η ζωή του και ήταν η ψυχή της. Ήταν τα λόγια του και ήταν οι σκέψεις της. Μπορεί η κατοχή να είχε κλέψει τα άστρα της πατρίδας της, ήξερε πως ο άλλος της εαυτός, ο κλέφτης της νύχτας, θα τα έφερνε και πάλι ένα-ένα πίσω ακόμα κι αν έπρεπε να κάψει τις χούφτες του φωτός.[1]
★ Χούφτες φωτός ★
Αν βλέπεις τις ψυχές ως χούφτες φωτός
θα χαρείς περισσότερο όταν θα τις δεις
ενωμένες για τον ίδιο λόγο και τον ίδιο
σκοπό εντός της Ανθρωπότητας.
★ Χούφτα φωτός μπορείς να πιάσεις με τα παιδιά
που γίνονται μικροί άνθρωποι με το Δάσκαλο
όταν τους μαθαίνει ότι ανήκουν στην Ανθρωπότητα
και ως ψηφίδα φωτίζουν κι αυτοί το μονοπάτι
για όσους δεν το βλέπουν στο σκοτάδι
της λήθης της κοινωνίας. ★★★
★ Οι τρεις φάσεις της χαράς μετατρέπουν αρχικά
το χάδι σε θάλασσα για να πιάσουν το γαλάζιο
και να γίνει απέραντο στην συνέχεια το χέρι
με τη χούφτα ζωής ανακαλύπτει την πέτρα
της ζωοδόχου πηγής για να ετοιμάσει
το μικρό θαύμα που θα μεταμορφώσει
κάθε στάλα μας σε μικρά διαμάντια
έτοιμα να λάμψουν για να σχίσουν το σκοτάδι
με το εγκλωβισμένο φως που θέλει να καλύψει
κάθε κενό κάθε σκιά με το βάρος της κενότητας.
★ Ακόμα μια χούφτα
φωτός έπιασα για σένα.
Για να δεις πέρα από τη νύχτα
όπου ζεις τόσα χρόνια.
Κι όμως με κατηγορείς
γιατί δεν πιστεύεις στο αόρατο.
Γι’ αυτό σκάλισα το άυλο μάρμαρο
για να γίνει γλυπτό χρόνου.
Μόνο που το έσπασες
γιατί θέλησες να το πουλήσεις.
Δεν ξέχασα όμως.
Και σου έπιασα το χέρι
δίχως τα δάκτυλα
αφού παρέμεινες τυφλή
ακόμα και στα Ιεροσόλυμα.
Για να μπορέσεις να καρφώσεις
την αγάπη σου τρεις φορές
αφού μου έβαλε τ’ αγκάθια
κι ήπιες τις πρώτες παπαρούνες
που έπεσαν από το μέτωπο της σιωπής.
Μα τώρα κάνεις το σταυρό σου
για να εξιλεωθείς…
Κι έτσι δεν σταμάτησες την αμισεία μου
γι’ αυτό με βλέπεις και πάλι εδώ
για όσα έκανες και δεν έκανες
για να σηκώσω τον ήλιο που δεν έλαμψε.
★ Χούφτες ζωής (Διάλογος)
Γιώργος: Είπαν ότι δεν έχουμε δικαίωμα να πάμε...
Γεωργία: Μα γιατί;
Χρήστος: Δε θέλουν παιδιά...
Στυλιάνα: Δεν είμαστε μόνο παιδιά, είμαστε και άνθρωποι...
Γιώργος: Ξέρω το, όμως...
Γεωργία: Τι όμως;
Χρήστος: Βλέπουν μόνο τα παιδιά, όχι τους ανθρώπους.
Μαρία: Ο καθένας βλέπει μόνο ό,τι καταλαβαίνει...
Γιάννα: Γιατί το λες αυτό;
Γιώργος: Η Μαρία λέει πάντα την αλήθεια.
Χάρης: Πρέπει να πάρουμε μια απόφαση!
Θεόδωρος: Μα οι άλλοι δεν ήρθαν ακόμη...
Άντρη: Ο Θεόδωρος έχει δίκιο πρέπει να περιμένουμε τους άλλους...
Χρήστος: Τότε πια θα είναι αργά!
Μαρία: Είμαστε μόνοι...
Στυλιάνα: Κι οι άλλοι είναι πολλοί!
Γιώργος: Άρα δε θα μας περιμένουν ... (Χρόνος) Θα τους ξαφνιάσουμε.
Θεόδωρος: Οι δικοί μας δεν τα κατάφεραν. (Χρόνος) Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς;
Μαρία: Αυτό που δεν κατάφεραν!
Χάρης: Είσαι στα καλά σου; Δεν έχουμε όπλα! (Σιωπή)
Χρήστος: Τα όπλα θα μας τα δώσει η γη μας...
Γιώργος: Τα όπλα μας θα είναι οι πέτρες μας
Άντρη: Οι πέτρες που έτρωγαν οι παππούδες μας.
Θεόδωρος: Οι σφαίρες δε θα κοιτάξουν αν είμαστε παιδιά...
Άντρη: Θα μας σκοτώσουν όπως σκότωσαν τους προγόνους μας.
Χρήστος: Αν μας αξιώσει ο Θεός!
Γιώργος: Εφόσον δεν έχουμε το δικαίωμα να ζήσουμε σαν άνθρωποι ας πεθάνουμε σαν άνθρωποι.
Μαρία: Τότε θα καταλάβουν τι είμαστε.
Γιάννα: Είστε τρελλοί...
Θεόδωρος: Ποιος θα κοιτάξει τα σωριασμένα κορμιά μας; (Χρόνος) Και ξέρετε γιατί;
[Χρόνος] Γιατί δεν υπάρχουμε.
Χρήστος: Εν ζωή δεν υπάρχουμε.
Γιώργος: Θα υπάρξουμε εν θανάτω!
Άντρη: Έχουμε μόνο μια ζωή...
Μαρία: Και μόνο μια πατρίδα.
Χρήστος: Η μόνη μας αξία είναι το έργο μας.
Χάρης: Τότε πρέπει να πάμε στο φυλάκιο της μνήμης.
Θεόδωρος: Δίπλα στο φράγμα της λήθης.
Μαρία: Εκεί όπου το πράσινο σημαίνει νεκρό!
Γιώργος: Εκεί θα αναστηθεί η Κύπρος μας.
Χρήστος: Πάω να ειδοποιήσω τα άλλα παιδιά. [Φεύγει]
Άντρη: Τους άλλους ανθρώπους! (Σιωπή) (Ο Χρήστος γυρίζει πίσω και την κοιτάζει. Χαμογελά και φεύγει)
Χάρης: Πριν πάμε εκεί που δεν υπάρχουν σύνορα πρέπει να φέρουμε τις πέτρες μας.
Μαρία: Δεν είναι μόνο οι πέτρες μας, είναι οι πέτρες της μνήμης.
Θεόδωρος: Η μνήμη μας έγινε πέτρα.
Γιώργος: Κι οι πέτρες, όπλα.
Στυλιάνα: Φοβάμαι...
Χάρης: Τι φοβάσαι;
Στυλιάνα: Τη μνήμη...
Χάρης: Δε σε καταλαβαίνω.
Στυλιάνα: Η μνήμη είναι συμφορά! (Χρόνος) Η μνήμη είναι πληγή. (Χρόνος)
Γιώργος: Όλη μας η ζωή είναι μια ανοιχτή πληγή. (Χρόνος) Δεν πρέπει να φοβάσαι τη μνήμη.
Μαρία: Η μνήμη είναι η ανθρωπιά μας.
Στυλιάνα: Τότε πρέπει να ελπίζω;
Γιώργος: Όχι.
Στυλιάνα: Μα τότε;
Γιώργος: Πρέπει να παλέψεις! (Χρόνος) Να παλέψεις για το φως του μαύρου.
(Σιωπή)
Χρήστος: Δε θέλουν παιδιά...
Στυλιάνα: Δεν είμαστε μόνο παιδιά, είμαστε και άνθρωποι...
Γιώργος: Ξέρω το, όμως...
Γεωργία: Τι όμως;
Χρήστος: Βλέπουν μόνο τα παιδιά, όχι τους ανθρώπους.
Μαρία: Ο καθένας βλέπει μόνο ό,τι καταλαβαίνει...
Γιάννα: Γιατί το λες αυτό;
Γιώργος: Η Μαρία λέει πάντα την αλήθεια.
Χάρης: Πρέπει να πάρουμε μια απόφαση!
Θεόδωρος: Μα οι άλλοι δεν ήρθαν ακόμη...
Άντρη: Ο Θεόδωρος έχει δίκιο πρέπει να περιμένουμε τους άλλους...
Χρήστος: Τότε πια θα είναι αργά!
Μαρία: Είμαστε μόνοι...
Στυλιάνα: Κι οι άλλοι είναι πολλοί!
Γιώργος: Άρα δε θα μας περιμένουν ... (Χρόνος) Θα τους ξαφνιάσουμε.
Θεόδωρος: Οι δικοί μας δεν τα κατάφεραν. (Χρόνος) Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς;
Μαρία: Αυτό που δεν κατάφεραν!
Χάρης: Είσαι στα καλά σου; Δεν έχουμε όπλα! (Σιωπή)
Χρήστος: Τα όπλα θα μας τα δώσει η γη μας...
Γιώργος: Τα όπλα μας θα είναι οι πέτρες μας
Άντρη: Οι πέτρες που έτρωγαν οι παππούδες μας.
Θεόδωρος: Οι σφαίρες δε θα κοιτάξουν αν είμαστε παιδιά...
Άντρη: Θα μας σκοτώσουν όπως σκότωσαν τους προγόνους μας.
Χρήστος: Αν μας αξιώσει ο Θεός!
Γιώργος: Εφόσον δεν έχουμε το δικαίωμα να ζήσουμε σαν άνθρωποι ας πεθάνουμε σαν άνθρωποι.
Μαρία: Τότε θα καταλάβουν τι είμαστε.
Γιάννα: Είστε τρελλοί...
Θεόδωρος: Ποιος θα κοιτάξει τα σωριασμένα κορμιά μας; (Χρόνος) Και ξέρετε γιατί;
[Χρόνος] Γιατί δεν υπάρχουμε.
Χρήστος: Εν ζωή δεν υπάρχουμε.
Γιώργος: Θα υπάρξουμε εν θανάτω!
Άντρη: Έχουμε μόνο μια ζωή...
Μαρία: Και μόνο μια πατρίδα.
Χρήστος: Η μόνη μας αξία είναι το έργο μας.
Χάρης: Τότε πρέπει να πάμε στο φυλάκιο της μνήμης.
Θεόδωρος: Δίπλα στο φράγμα της λήθης.
Μαρία: Εκεί όπου το πράσινο σημαίνει νεκρό!
Γιώργος: Εκεί θα αναστηθεί η Κύπρος μας.
Χρήστος: Πάω να ειδοποιήσω τα άλλα παιδιά. [Φεύγει]
Άντρη: Τους άλλους ανθρώπους! (Σιωπή) (Ο Χρήστος γυρίζει πίσω και την κοιτάζει. Χαμογελά και φεύγει)
Χάρης: Πριν πάμε εκεί που δεν υπάρχουν σύνορα πρέπει να φέρουμε τις πέτρες μας.
Μαρία: Δεν είναι μόνο οι πέτρες μας, είναι οι πέτρες της μνήμης.
Θεόδωρος: Η μνήμη μας έγινε πέτρα.
Γιώργος: Κι οι πέτρες, όπλα.
Στυλιάνα: Φοβάμαι...
Χάρης: Τι φοβάσαι;
Στυλιάνα: Τη μνήμη...
Χάρης: Δε σε καταλαβαίνω.
Στυλιάνα: Η μνήμη είναι συμφορά! (Χρόνος) Η μνήμη είναι πληγή. (Χρόνος)
Γιώργος: Όλη μας η ζωή είναι μια ανοιχτή πληγή. (Χρόνος) Δεν πρέπει να φοβάσαι τη μνήμη.
Μαρία: Η μνήμη είναι η ανθρωπιά μας.
Στυλιάνα: Τότε πρέπει να ελπίζω;
Γιώργος: Όχι.
Στυλιάνα: Μα τότε;
Γιώργος: Πρέπει να παλέψεις! (Χρόνος) Να παλέψεις για το φως του μαύρου.
(Σιωπή)
★ Το απέραντο φως ★
Μέσω της ψυχής βλέπεις κομμάτια απέραντου φωτός
γιατί αυτή ξέρει από που ήρθε και που θα πάει
για να συνεχίσει τη ζωή πέρα από τα όρια
γι’ αυτό πρόσεχε τις ψυχές... είναι χούφτες φωτός.
★ Δύο χούφτες ανθρωπότητας (Διάλογος) ★
Σκισμένα βρώμικα ρούχα. Καθισμένοι σε χάρτινες κούτες. Κόσμος πάνω κάτω. Δεν ζητιανεύουν. Είναι δύο φτωχοί άστεγοι. Όχι ζητιάνοι.
– Τι θα πουλήσουμε σήμερα; Έμαθα ότι ο κόσμος έχει ανάγκη αγάπη! Βάζει το χέρι του μέσα από την χιλιοτρυπημένη μπλούζα του, κοντά στην καρδιά και το βγάζει σε σχήμα γροθιάς.. Έχουμε μπόλικη για σήμερα. Τόση τουλάχιστον, ώστε να βγάλουμε τα προς το ζην..
– Ωραία ας προσπαθήσουμε και πάλι, δεν χάλασε ο κόσμος και δεν έχουμε και τίποτα άλλο να κάνουμε. Θες να πουλήσεις πρώτα την καρδιά μου;
– Είσαι τρελός που θες να πουλήσουμε την καρδιά σου; Ποιος έχει τόσα χρήματα, για να αγοράσει μία καρδιά τόσο πλούσια, που κάποτε έκανε παρέα με όλους τους μεγάλους ποιητές;
– Κάποιος που έχει τεράστια ανάγκη! Ή ακόμα καλύτερα ένας λαός που έζησε τη γενοκτονία και παλεύει ακόμα για να πεθάνει ελεύθερος.
– Νόμιζα πως οι λαοί που έζησαν την Γενοκτονία, έχουν καρδιά από την μνήμη τους.. Μα τελικά θυμούνται; Αν όχι, ναι να τους δώσουμε την δική σου μνήμη, όσο όσο, μήπως και αγοράσουν μετά το παρελθόν τους..
– Όχι! Έχουν τη μνήμη τους για καρδιά. Γι’ αυτό εκείνοι που ξεχνούν είναι άκαρδοι… Το πρόβλημα τους δεν είναι αν έχουν παρελθόν, αλλά αν έχουν μέλλον. Γι’ αυτό εμείς δίνουμε μνήμη μέλλοντος!
– Κάπου διάβασα μικρός, ότι melon στα Αγγλικά, είναι το πεπόνι. Ελπίζω λοιπόν το δικό μας – τους, να μην έχει κουκούτσια.. Γιατί περνάνε σήμερα μόνο φτωχοί από μπροστά μας;
– Στη Γαλλία λένε ότι το melon έχει ήδη λωρίδες για να μοιράζεται πιο εύκολα. Κι η δική μας καρδιά έχει λωρίδες… Αυτοί δεν είναι άλλοι φτωχοί… Κάποιοι έβαλαν καθρέφτες στους τοίχους, για να τους λερώνει ο καθένας με τον εαυτό του! Εμείς είμαστε! Δεν βλέπεις! Μοιρασμένοι.
– Ναι ρε γαμώτο, εμείς είμαστε! Τον αγκαλιάζει! Και τώρα διπλασιάσαμε και τις αγκαλιές.. Πετάει μία μικρή πέτρα στον απέναντι καθρέφτη, αλλά σπάει η πέτρα. Σήμερα είναι η καλύτερή μας μέρα ε; Εντελώς μεταφυσική και πλούσια!
– Δεν πρόσεξες, έχουμε 9.9.11! Αυτό θα άρεσε και στον Leonardo… Και τώρα που είμαστε μόνοι αλλά δεν το ξέρουμε, αγκαλιασμένοι αλλά δεν το ξέρουμε, τι κάνουμε; Μήπως πρέπει να ανταλλάξουμε τις καρδιές , αφού είμαστε μόνο δύο κι όλη η ανθρωπότητα είμαστε εμείς;
– Έχω την καρδιά του, δίπλα από την δική μου, οπότε είμαστε 3 καρδιές.. Και έτσι σου δίνω 2 καρδιές, μου δίνεις μία! Η δική σου άλλωστε είναι η ανθρωπότητα για μένα, οπότε μου φτάνει και μου περισσεύει.. Σ’ ευχαριστώ!
– Μη λες ευχαριστώ! Γιατί δεν μπορώ να σου πω: Τίποτα! Είμαστε εδώ γι’ αυτό το λόγο και κανέναν άλλο! Ανθρώπινοι, πολύ ανθρώπινοι… δεν έχουμε και τίποτα άλλο…
Δείτε: Ν. Λυγερός: Μη φοβάσαι δεν είσαι μόνη
★ Στην άκρη του χρόνου ★ (Διάλογος)
Δύο άνδρες απομονωμένοι από τον κόσμο, βυθισμένοι στο ζοφερό φως της φυλακής, προσπαθούν να αντισταθούν...
Σωτήρης: Πεσμένος στο έδαφος, το κεφάλι τοποθετημένο στο δεξί μπούτι του Κυριάκου που είναι γονατιστός. Θέλω να πεθάνω τώρα.
Κυριάκος: Άντεξες όλα τα βασανιστήρια τους... Χρόνος. Δεν είναι η ώρα για να υποκύψεις...
Σωτήρης: Δεν ξέρεις…
Κυριάκος, κόβοντάς τον. Δεν ξέρω τι;
Σωτήρης: Αυτά που μου είπαν κατά τη διάρκεια της τελευταίας ανάκρισης…
Κυριάκος, κόβοντάς τον. Δεν πρέπει να τους πιστέψεις!
Σωτήρης: Κι όμως ο θάνατος δεν ψεύδεται ποτέ...
Κυριάκος, κόβοντάς τον. ...Πώς;
Σωτήρης: Τα τελευταία παιδιά πέθαναν. Σιωπή. Τους πυροβόλησαν σαν τα σκυλιά μπροστά από την εκκλησία.
Κυριάκος, με μια κραυγή. ...Λένε ψέματα! Λένε ψέματα!
Σωτήρης: Μου έδειξαν τα ίχνη...
Κυριάκος, κόβοντάς τον. ...Ποια ίχνη;
Σωτήρης: Τα ματωμένα ίχνη από τις μικρές παλάμες τους ανοιχτές στο θάνατο...
Κυριάκος, καταρρέει. Ήταν μόνο χούφτες ζωής... Χρόνος. Πώς τόλμησαν;
Σωτήρης: Η φρίκη δεν έχει όρια. Χρόνος. Ενώ τα δεινά...
Κυριάκος, κόβοντας τον. ...Θυμάσαι τι μας έλεγε: «Τα δεινά δεν είναι τίποτα, γιατί είναι η ζωή μας»
Σωτήρης: Γεννήθηκε για να υποφέρει, να υποφέρει για τους άλλους... Ενώ εμείς...
Κυριάκος: Είμαστε μόνο άνθρωποι. Χρόνος. Και γι’ αυτό είμαστε μεγάλοι.
Σωτήρης: Αλλά τα παιδιά...
Κυριάκος: Δεν ήταν παιδιά πια!
Σωτήρης: Συνειδητοποιείς ότι έχουν γίνει άνθρωποι για να πεθάνουν;
Κυριάκος: Όπως όλοι οι άνθρωποι, το έργο της ζωής τους είναι ο θάνατος!
Σωτήρης: Δολοφόνησαν την άνοιξη! Χρόνος. Δεν θα μπορέσω ν’ αντέξω άλλο χειμώνα...
Κυριάκος: Έχουμε περάσει από χειμώνες ακόμα πιο δριμείς...
Σωτήρης: Μόνο που αυτή τη φορά, στον καθρέφτη της ψυχής μου πλανάται μια σκιά.
Κυριάκος: Η σκιά πλανάται μέσα φως. Χρόνος. Το φως του μαύρου!
Σωτήρης: Κυριάκο, είσαι ο μόνος που βλέπει φως στο σκοτάδι...
Κυριάκος: Γιατί ένα μόνο κερί αρκεί για να φωτίσει ένα δωμάτιο.
Σωτήρης: Δεν βλέπεις ότι όλος ο κόσμος μας βυθίζεται στην απελπισία;
Κυριάκος: Αν αυτή είναι η περίπτωση, είναι ότι ελπίζει για κάτι… Σιωπή. Ενώ όταν δεν υπάρχει καμία ελπίδα;
Σωτήρης: Είναι πάρα πολύ σκληρό...
Κυριάκος: Αυτό που είναι πάρα πολύ σκληρό, είναι να βλέπουμε το λαό μας ρημαγμένο από την ελπίδα...
Σωτήρης: Μιλάς σαν εκείνον, αλλά ξέρεις ότι ήταν διαφορετικός...
Κυριάκος: Ήταν διαφορετικός, διότι ήξερε ότι δεν ήμαστε παρά ένας.
Σωτήρης: Αλλά είναι νεκρός, Κυριάκο, είναι νεκρός!
Κυριάκος: Μόνο οι άνθρωποι πεθαίνουν κι όχι οι ιδέες τους κι αυτός δεν ήταν παρά μόνο μια ιδέα, μια ιδέα που ζει μέσα μας! Χρόνος. Έλα, σύνελθε! Τον βοηθά να σηκωθεί. Τώρα στέκονται κι οι δύο.
Σωτήρης: Σ’ ευχαριστώ...
Κυριάκος: Μην λες ευχαριστώ... Δεν θα ήμουν τίποτα χωρίς εσένα!
Κυριάκος: Άντεξες όλα τα βασανιστήρια τους... Χρόνος. Δεν είναι η ώρα για να υποκύψεις...
Σωτήρης: Δεν ξέρεις…
Κυριάκος, κόβοντάς τον. Δεν ξέρω τι;
Σωτήρης: Αυτά που μου είπαν κατά τη διάρκεια της τελευταίας ανάκρισης…
Κυριάκος, κόβοντάς τον. Δεν πρέπει να τους πιστέψεις!
Σωτήρης: Κι όμως ο θάνατος δεν ψεύδεται ποτέ...
Κυριάκος, κόβοντάς τον. ...Πώς;
Σωτήρης: Τα τελευταία παιδιά πέθαναν. Σιωπή. Τους πυροβόλησαν σαν τα σκυλιά μπροστά από την εκκλησία.
Κυριάκος, με μια κραυγή. ...Λένε ψέματα! Λένε ψέματα!
Σωτήρης: Μου έδειξαν τα ίχνη...
Κυριάκος, κόβοντάς τον. ...Ποια ίχνη;
Σωτήρης: Τα ματωμένα ίχνη από τις μικρές παλάμες τους ανοιχτές στο θάνατο...
Κυριάκος, καταρρέει. Ήταν μόνο χούφτες ζωής... Χρόνος. Πώς τόλμησαν;
Σωτήρης: Η φρίκη δεν έχει όρια. Χρόνος. Ενώ τα δεινά...
Κυριάκος, κόβοντας τον. ...Θυμάσαι τι μας έλεγε: «Τα δεινά δεν είναι τίποτα, γιατί είναι η ζωή μας»
Σωτήρης: Γεννήθηκε για να υποφέρει, να υποφέρει για τους άλλους... Ενώ εμείς...
Κυριάκος: Είμαστε μόνο άνθρωποι. Χρόνος. Και γι’ αυτό είμαστε μεγάλοι.
Σωτήρης: Αλλά τα παιδιά...
Κυριάκος: Δεν ήταν παιδιά πια!
Σωτήρης: Συνειδητοποιείς ότι έχουν γίνει άνθρωποι για να πεθάνουν;
Κυριάκος: Όπως όλοι οι άνθρωποι, το έργο της ζωής τους είναι ο θάνατος!
Σωτήρης: Δολοφόνησαν την άνοιξη! Χρόνος. Δεν θα μπορέσω ν’ αντέξω άλλο χειμώνα...
Κυριάκος: Έχουμε περάσει από χειμώνες ακόμα πιο δριμείς...
Σωτήρης: Μόνο που αυτή τη φορά, στον καθρέφτη της ψυχής μου πλανάται μια σκιά.
Κυριάκος: Η σκιά πλανάται μέσα φως. Χρόνος. Το φως του μαύρου!
Σωτήρης: Κυριάκο, είσαι ο μόνος που βλέπει φως στο σκοτάδι...
Κυριάκος: Γιατί ένα μόνο κερί αρκεί για να φωτίσει ένα δωμάτιο.
Σωτήρης: Δεν βλέπεις ότι όλος ο κόσμος μας βυθίζεται στην απελπισία;
Κυριάκος: Αν αυτή είναι η περίπτωση, είναι ότι ελπίζει για κάτι… Σιωπή. Ενώ όταν δεν υπάρχει καμία ελπίδα;
Σωτήρης: Είναι πάρα πολύ σκληρό...
Κυριάκος: Αυτό που είναι πάρα πολύ σκληρό, είναι να βλέπουμε το λαό μας ρημαγμένο από την ελπίδα...
Σωτήρης: Μιλάς σαν εκείνον, αλλά ξέρεις ότι ήταν διαφορετικός...
Κυριάκος: Ήταν διαφορετικός, διότι ήξερε ότι δεν ήμαστε παρά ένας.
Σωτήρης: Αλλά είναι νεκρός, Κυριάκο, είναι νεκρός!
Κυριάκος: Μόνο οι άνθρωποι πεθαίνουν κι όχι οι ιδέες τους κι αυτός δεν ήταν παρά μόνο μια ιδέα, μια ιδέα που ζει μέσα μας! Χρόνος. Έλα, σύνελθε! Τον βοηθά να σηκωθεί. Τώρα στέκονται κι οι δύο.
Σωτήρης: Σ’ ευχαριστώ...
Κυριάκος: Μην λες ευχαριστώ... Δεν θα ήμουν τίποτα χωρίς εσένα!
Παίρνει το χέρι του και προχωρούν.
Σωτήρης: Πόσους χειμώνες ακόμα μπορούμε να αντέξουμε;
Κυριάκος: Όσους χρειάζεται για να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τη χώρα μας...
Σωτήρης: Πριν τον γνωρίσω, δεν είχα επίγνωση του βάρους του φωτός...
Κυριάκος: Μια ζωή αντίστασης, ένας θάνατος για μια θυσία.
Σωτήρης: Είμαστε τόσο μόνοι...
Κυριάκος: Σε αυτό το κελί, είμαστε ολόκληρη η Ανθρωπότητα...
Σωτήρης: Η ανθρωπιά μας είναι η μοναξιά μας.
Κυριάκος: Και η μοναξιά μας, είναι η ανθρωπιά μας.
Σωτήρης: Ας προσευχηθούμε για τα παιδιά...
Γονατίζουν και κάνουν το σταυρό τους. Βυζαντινή μουσική.
Χωρίς να πουν την παραμικρή λέξη, κλαίνε για μια τελευταία φορά.
Θόρυβος μιας πόρτας
Κυριάκος: Προσοχή... Πέσε κάτω... Ο Σωτήρης βρίσκεται στην αρχική του θέση. Να είσαι έτοιμος για όλα! Η πόρτα ανοίγει. Ο Κυριάκος γέρνει πάνω στον Σωτήρη σαν να κλαίει έναν νεκρό. Σιωπή.
Σωτήρης: Πόσους χειμώνες ακόμα μπορούμε να αντέξουμε;
Κυριάκος: Όσους χρειάζεται για να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τη χώρα μας...
Σωτήρης: Πριν τον γνωρίσω, δεν είχα επίγνωση του βάρους του φωτός...
Κυριάκος: Μια ζωή αντίστασης, ένας θάνατος για μια θυσία.
Σωτήρης: Είμαστε τόσο μόνοι...
Κυριάκος: Σε αυτό το κελί, είμαστε ολόκληρη η Ανθρωπότητα...
Σωτήρης: Η ανθρωπιά μας είναι η μοναξιά μας.
Κυριάκος: Και η μοναξιά μας, είναι η ανθρωπιά μας.
Σωτήρης: Ας προσευχηθούμε για τα παιδιά...
Γονατίζουν και κάνουν το σταυρό τους. Βυζαντινή μουσική.
Χωρίς να πουν την παραμικρή λέξη, κλαίνε για μια τελευταία φορά.
Θόρυβος μιας πόρτας
Κυριάκος: Προσοχή... Πέσε κάτω... Ο Σωτήρης βρίσκεται στην αρχική του θέση. Να είσαι έτοιμος για όλα! Η πόρτα ανοίγει. Ο Κυριάκος γέρνει πάνω στον Σωτήρη σαν να κλαίει έναν νεκρό. Σιωπή.
★ Αναφορά ★
στις χούφτες ζωής
είναι οι μικρές μνήμες
έτσι για να μην ξεχάσεις
τις ψυχές ειδικά μέσα
στην πολλαπλότητα
που αλλάζει ξανά τα πάντα.
★ Στην Άκρη του Χρόνου ★
Παλαιότερα νόμιζαν ότι ο Χρόνος ήταν απόλυτος.
Έγινε όμως η ανατροπή.
Πέθανε το απόλυτο, γεννήθηκε ο χωροχρόνος.
Παρόλα αυτά δεν έγιναν όλα σχετικά.
Εμφανίστηκε η έννοια της δομής.
Δεν ήταν πια ούτε γραμμικός, ούτε μονοδιάστατος.
Είχε αποκτήσει στη νοόσφαιρά μας άλλες ιδιότητες
που ήταν άγνωστες για αιώνες.
Βέβαια υπήρχαν αντιλήψεις που ένιωθαν.
Πώς όμως να εκφραστούν μέσα σ’ ένα κόσμο όπου
η φαντασία είχε και αυτή τα όριά της, αφού ακόμα
και η πολλαπλότητα των κόσμων ήταν ανατρεπτική.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο υπήρχαν και ερωτήματα.
Και αυτά γινόντουσαν όλο και πιο σοβαρά με τους αιώνες.
Μέσα στο σκοτάδι της άγνοιας, τα κεριά είχαν ανάψει.
Το καθένα μόνο του.
Δίχως συντονισμό.
Γιατί κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί το πλήθος.
Μάλλον όχι κανένας.
Μερικοί μόνο.
Ήταν σπάνιοι.
Πιο σπάνιοι κι από την σπανιότητα.
Γι’ αυτό αυτοί βρήκαν την άκρη.
Στην Άκρη του Χρόνου ζούσαν.
Παλαιότερα νόμιζαν ότι ο Χρόνος ήταν απόλυτος.
Έγινε όμως η ανατροπή.
Πέθανε το απόλυτο, γεννήθηκε ο χωροχρόνος.
Παρόλα αυτά δεν έγιναν όλα σχετικά.
Εμφανίστηκε η έννοια της δομής.
Δεν ήταν πια ούτε γραμμικός, ούτε μονοδιάστατος.
Είχε αποκτήσει στη νοόσφαιρά μας άλλες ιδιότητες
που ήταν άγνωστες για αιώνες.
Βέβαια υπήρχαν αντιλήψεις που ένιωθαν.
Πώς όμως να εκφραστούν μέσα σ’ ένα κόσμο όπου
η φαντασία είχε και αυτή τα όριά της, αφού ακόμα
και η πολλαπλότητα των κόσμων ήταν ανατρεπτική.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο υπήρχαν και ερωτήματα.
Και αυτά γινόντουσαν όλο και πιο σοβαρά με τους αιώνες.
Μέσα στο σκοτάδι της άγνοιας, τα κεριά είχαν ανάψει.
Το καθένα μόνο του.
Δίχως συντονισμό.
Γιατί κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί το πλήθος.
Μάλλον όχι κανένας.
Μερικοί μόνο.
Ήταν σπάνιοι.
Πιο σπάνιοι κι από την σπανιότητα.
Γι’ αυτό αυτοί βρήκαν την άκρη.
Στην Άκρη του Χρόνου ζούσαν.
★ Τότε ὄψεται ὁ κόσμος* ★
Δεν αρκεί να περιμένεις να ξημερώσει για να δεις το φως
πρέπει να μαζέψεις όλα τα αστέρια μέσα σε μια χούφτα
ακόμα κι αν καίνε και μετά να τα βάλεις στο στόμα σου
για να φιλήσεις τον κόσμο μας και να φέρεις πάνω του
το φωτεινό μονοπάτι που είναι απαραίτητο για να σβήσει
το σκοτάδι της αδιαφορίας και να υπάρξει η μεγαλοσύνη
της θυσίας μας για να συνεχίσουμε το έργο της Ανθρωπότητας.
*(Ματθ. 24,30)[...]καὶ τότε φανήσεται τὸ σημεῖον τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ τότε κόψονται πᾶσαι αἱ φυλαὶ τῆς γῆς καὶ ὄψονται τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ μετὰ δυνάμεως καὶ δόξης πολλῆς.
*Μτφ: (Ματθ. 24,30) [...]Και τότε θα φανεί το σημείο του Υιού του ανθρώπου στον ουρανό, και τότε θα θρηνήσουν όλες οι φυλές της γης του Ισραήλ και θα δουν τον Υιό του ανθρώπου ερχόμενο πάνω στις νεφέλες του ουρανού με δύναμη και δόξα πολλή. Διδαχή των Αποστόλων [Διδασκαλία του Κυρίου που διαδόθηκε στα έθνη από τους δώδεκα Αποστόλους][2]
Ο Νίκος Λυγερός είναι μαθηματικός,
στρατηγικός αναλυτής και γεννήθηκε...
Διαβάστε την συνέχεια του βιογραφικού »
Παραπομπές:
1. Χούφτες φωτός (19): Απόσπασμα από μυθιστόρημα «Τα τριάντα φιλιά του ήλιου»
2. Απόσπασμα από την Αγία Γραφή και την Καινή Διαθήκη στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον - και στο κεφ. 24)
Διαβάστε την συνέχεια του βιογραφικού »
Παραπομπές:
2. Απόσπασμα από την Αγία Γραφή και την Καινή Διαθήκη στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον - και στο κεφ. 24)
Info: Opus of N. Lygeros
★ 2959 - Μία χούφτα φωτός, May 13, 2012
★ 15126 - Χούφτα φωτός, April 24, 2014
★ 45241 - Χούφτες φωτός, August 20, 2019
★ Χούφτες φωτός (19) Απόσπασμα από το
μυθιστόρημα «Τα τριάντα φιλιά του ήλιου»
★ 20881 - Ακόμα μια χούφτα, August 7, 2015
January 1, 2004 Post Category: Books Mάιοs 2004
© (2004), Ν. Λυγερός & Εκδ. Χαμαιλέων (Διάλογος)
★ 12564 - Τότε ὄψεται ὁ κόσμος*. July 5, 2013
★ 45240 - Το απέραντο φως, August 20, 2019
★ 25262 - Ώρα 3 - Ν. Λυγερός May 14, 2016
★ 7824 - Δύο χούφτες ανθρωπότητας Ν. Λυγερός,
(με Β. Ευαγγελίου) June 12, 2012 / Dialogs
Ν. Λυγερός: January 18, 2021 Category: Articles / Music
★ 58238 - Χούφτες φωτός. (Romance) Ν. Λυγερός
Maria Stampolidou: Σοφία Ντρέκου oi αναρτήσεις σου
January 18, 2021 Post Category: Articles / Music
★ 396 - Στην άκρη του χρόνου - Ν. Λυγερός
Μετάφραση από τα γαλλικά Βίκυ Τσατσαμπά
Post published: November 18, 2013 / Articles
★ 50060 - Αναφορά. April 11, 2020
Σχόλια στο FaceBook:
★ 396 - Στην άκρη του χρόνου - Ν. Λυγερός
Μετάφραση από τα γαλλικά Βίκυ Τσατσαμπά
Post published: November 18, 2013 / Articles
★ 50060 - Αναφορά. April 11, 2020
Σχόλια στο FaceBook:
Maria Stampolidou: Σοφία Ντρέκου oi αναρτήσεις σου
πάντα με συγκινούν, κάποτε κάποτε με κάνουν
ευγενέστερη και κάποτε με ό,τι αποκαλύπτουν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου