Ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων και το Πολυτεχνείο του 1973


Νοεμβριανός σχολιασμός καίριων παραλειπομένων
Άγιος Ιωάννης Ελεήμων και Πολυτεχνείο

Τις παρελθούσες μέρες είχαμε πολλά συμβεβηκότα που χρήζουν «υπομνημάτων». Θα σταθούμε στον «υπομνηματισμό» αυτόν σε ορισμένα που συχνά δεν μνημονεύονται. Διότι, δυστυχώς, είναι πολλά «τα του λαού αγνοήματα» και «ο θερισμός πολύς» και ελάχιστο χρέος είναι ο καθένας να συμβάλη, ιδιαίτερα οι «γραμματισμένοι».

Έτσι, την 12η του μηνός ήταν η μνήμη του Αγίου Ιωάννη του Ελεήμονος. Την 17η, βεβαίως, η επέτειος του μυστηριωδώς αιματοβαμμένου Ε.Μ. Πολυτεχνείου.

Αγ. Ιωάννης ο Ελεήμων: αρχιεπίσκοπος 
πνευματισμένου ριζοσπαστικού ακτιβισμού

Ο Πατέρας υπήρξε κυριολεκτικώς δημόκλητος, «λαοπρόβλητος», και θεόκλητος, αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας. Η δράσι του χωροθετείται χρονικά στον 6ο και 7ο αι. μ.Χ.. Ο Συμεών, ο λεγόμενος Λογοθέτης, συνέγραψε περί αυτού, βίου και πολιτείας. Οι προσπελάσιμες εκδόσεις περί αυτού μάλλον ολίγες και μονωμένες(1-2). Και δεν είναι έκγονο της θεάς Τύχης τούτο… Ας «μνησθούμε» ολίγων μόνο ενεργειών του.

1) Αμέσως μετά το εισάκουσμα και πραγμάτωση του αιτήματος του «λαού του Θεού» για άνοδό του στον θώκο του αρχιεπισκόπου της Αλεξανδρείας ο, κατά ρήμα του και ακριβώς ως εκκλησιαστικός άρχοντας, «(ταπεινός και τιποτένιος) δούλος των δούλων του Ιησού Χριστού» (πρβλ. Ματθ. 20:26), προβαίνει σε ρηξικέλευθο εγχείρημα και τόλμημα: θα κτυπήση το κακό της ανισότητας στην κοινωνία, της υποφοράς των «αδελφών του Χριστού», και θα κάνη πράξι αυτό που κήρυττε αδιάλειπτα ο «Φιντέλ Κάστρο με ράσα» Βραζιλιανός «Ρωμαιοκαθολικός (αρχι)επίσκοπος» Χέλντερ Καμάρα, για την φτώχεια και απαθλίωση: «να θεραπεύσουμε τα αίτια με την δικαιοσύνη και όχι τα αποτελέσματα με την ελεημοσύνη».

Έτσι, εκδίδει αρχιεπισκοπική, τρόπο τινά, «ανακοίνωσι», στην οποία αναφέρεται στον σεβασμό των όσων θα προστάξη, επειδή μόνον αυτά είναι του Θεού και όχι δικά του, και επιτάσσει την ακούσια κοινωνικοποίηση και άμεση απόδοσι στους πτωχούς οποιουδήποτε τολμήση να «κλέψη» στο ζύγι κάποιον πτωχό, κατά το έθος της περιόδου, επιβάλλοντας ίσα σταθμά δια κρατικών λειτουργών. Αυτό υπήρξε τότε, μεταξύ των άλλων για τα οποία μας μιλούσαν οι 3 Ιεράρχες παληότερα, ένα πρόβλημα που διαιώνιζε την αναμφισβήτητα ανωμάλως «επεισαχθείσα» και θεομίσητη ανισότητα και ταξικότητα. Ο ταπεινός υπηρέτης (=άρχων χριστιανότροπος) αυτός των Χριστιανών Άγιος έλεγε, ότι ο Θεός μισεί τα άδικα σταθμά, έτσι, ώστε να επιβληθούν πανταχού ίσα και ίδια.

2) «Μεριμνά και τυρβάζεται» όχι περί τα βιοτικά, που άλλωστε δεν κατείχε, αλλά περί των «εργασιακών σχέσεων» της εποχής του, πλην κάθε αδίκου, και ακούει επί ώρες καθημερινά, μόνος, τους «αδικούμενους Χριστούς» (του Κ.Μοσκώφ η φράσι) επισκέπτες του (επισκοπείου). Τότε υπήρχε ακόμη η παληά δουλεία. Πρόβλημα πρώτο. Δεύτερον, κάποιοι αυθέντες κτυπούν τους «δούλους» τους, όταν πράττουν κάτι που δεν τους αρέσει, είναι, ούτως ειπείν, σκολιοί. Η ελευθεροστομία που έχει σε ένα Κράτος που έχει ως επίσημη/κρατική του ιδεολογία τον «Χριστιανισμό» του επιτρέπουν να ξεδιπλώση, μιλώντας και δια της «κεκαθαρμένης καρδιάς» του και δια του τελείως γεγυμνασμένου λογιστικού του, θεολογία ελευθερίας και απελευθέρωσης.

Μαθαίνει, λοιπόν, την κατάστασι που κρατούσε περί των σχέσεων κυρίων-δούλων τότε, και αρχικά επιτάσσει την απελευθέρωσι των δούλων από τους αφέντες. Εφευρίσκει κάτι σαν την τοις πράγμασι ανύπαρκτη θεολογικά έννοια του «οικονόμου των αγαθών» που άλλοι Άγιοι βρήκαν προκειμένου για την επίτευξι της ισότητας «a posteriori» (=εκ των υστέρων). Λέει, ότι ο Θεός μας έδωσε αυτούς τους ανθρώπους, όχι για να τους «παιδαγωγούμε» ούτε καν δε για να εργάζονται, αλλά για να τους φροντίζουμε και να τους παρέχουμε (οικονομική) αυτάρκεια. 

Θέλει να επιβάλη «αδελφική συνοίκησι» αρχικά, τουλάχιστον, συνεργασία, όπως ο Παύλος προς το πέρας της ζωής του στον Φιλήμονα. Λέει, ότι ο Παύλος κήρυξε τέλεια ισότητα, η οποία πρέπει να είναι και στα πράγματα, και, ότι ο άνθρωπος είναι α(νεκ)τίμητος, δεν αγοράζεται με κανένα απολύτως χρηματικό ποσό… Κατόπιν, λόγω της εύδηλης, από τα ιστορικά κείμενα, άφατής του καλοσύνης και πηγαίου ενδιαφέροντος, κάποιοι «αβρύνονται» και σεμνύνονται, και πειθαρχούν. Αλλά άλλοι συνεχίζουν την κακία τους. Έτσι, εξαγοράζει ο ίδιος, μέσω τρίτων, τους δούλους αυτούς, καθιστώντας τους και όντως «απελεύθερους». (Χριστού –βλ. Α’ Κορ. στ’ 20· ζ’ 22, 23)

Αντιπαραβολή


Με κάθε συνοπτικότητα, όμως, πρέπει να αναφερθούμε και στην σύγκαιρή μας στάσι των διαδεχθέντων (αν και αντικανονικώς-όχι «ψήφω κλήρου και λαού») τον Άγιο στην εκκλησιαστική διακονική «αρχή» ή, ακόμη, στην «διακονία του Λόγου». Προσομοιάζουν σε κάτι στον Άγιο ή στους άλλους, ομοίως, ελεήμονες Αγίους; Αν μιλούσαν φιλάνθρωπα για Άσυλο και προστασία από την οποιαδήποτε τιμωρία των αρχών, θα ήθελαν την κατάργησί του (όπως, βεβαίως, ο σεβ. Άνθιμος), ή μήπως την προστασία του, όπως ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, που προστάτευσε τον ίδιο τον επίδοξο καταργητή του από δίκαιη οργή, πλην του θεσμού; 

Αν προσέρχονταν εργάτες κακοπληρωμένοι ή βιαζόμενοι εργασιακά, θα κήρυτταν (πάλι) την ….(μονόπλευρη) ειρήνη, αν και ο Νικόδημος Αγιορείτης αυτό το ονομάζει φόνο; Ή, μήπως, όπως ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, θα την θεωρούσαν ματαία και ανεπιθύμητη και θα κατηγορούσαν και, επι πλέον, βιαίως και «σκαιώ τω τρόπω» ίσως, τους δυνάστες με άνωθεν των δεκαπέντε λόγων όπως ο εν λόγω; Ή, όπως ο Μέγας Βασίλειος, θα μετέφεραν τα δίκαια τους μισθολογικά αιτήματα, ώστε να ικανοποιηθούν άμεσα, όπως τότε, στην περίπτωσι έλευσης αντιπροσωπείας κάποιων Καππαδοκών, αν δεν παραλλάσσουμε, εργατών (σε χαλκεία);

«Η ιστορία γράφεται με ανυπακοή;» 
Ορθόδοξοι αγωνιστές και παπαδοπουλική «junta»

«Κανένας δεν ανιστορεί και το έρεβος εσκέπασε βαρύ» πολλά γεγονότα της παπαδοπουλικής και ιωαννιδικής επταετίας… Ή, μάλλον, ολίγοι αντιστορούν, όπως ο θεολόγος/Σύμβουλος Βθμιας Αν. Αργυρόπουλος με το αξιομνημόνευτό του «μελέτημα»:» Χριστιανοί και πολιτική δράση κατά την περίοδο της δικτατορίας», που παρέχει βαρύτιμο υλικό στον σχετικά φιλέρευνο αναγνώστη.

Από (εν ανησυχία) συνομιλίες με φίλους ανήκοντες στην «ιδεολογικώς μεταπρατική Aριστερά», και εν προκειμένω την Ανανεωτική, αλλά και όχι θετικά διακείμενους προς την Ορθοδοξία πλην, όμως, αρκούντως «εγγράμματους» συνανθρώπους και συνέλληνές μας, έχουμε κατανοήση, ότι υφίστανται ορισμένα πρόσωπα της Χριστιανικής Αντίστασης που είναι γνωστά έως αγαστά. Θαυμάζονται…!

Νίκος ΨαρουδάκηςΚαι εδώ ο λόγος δεν είναι για τον «γενναιόψυχο» κεντρώο φιλελεύθερο δημοκράτη νεανία Αλ. Παναγούλη (της ΕΔΗΝ), αλλά, παραδείγματος χάριν, για τον μεγάλο διωγμένο π. Πυρουνάκη, τον πασίγνωστο Νίκο Ψαρουδάκη, πρόεδρο της Χ.Δ., την νεολαία Ε.Χ.Ο.Ν., και πολυσυλλεκτική Χ.Α.Ρ.Α. (Χριστιανική Αντίσταση -Ριζική Αλλαγή). Εδώ μπορούμε δε να μνησθούμε και του περιώνυμου «χριστιανομαρξιστικού διαλόγου», όπου αυτές οι προσωπικότητες ήσκησαν επιρροή ικανή.


Ας ανασκοπήσουμε, όμως, κάποια σχετικά σπαράγματα, μετερχόμενοι καβαφικού όρου, που, όμως, «κρατούν τον ίσο» αρκούντως σε όσα επισυνέβησαν αλλαχού και άλλοτε επί επταετίας.

Πρώτον) Η διάλυση της Δ.Ι.Συνόδου. Η δίωξη, κατόπιν, μητροπολιτών με αντιστασιακό σθένος και παρρησιαζόμενο λόγο, όπως ο τότε Πειραιώς. Το διαχρονικό όνειδος και ύβρις του καισαροπαπισμού (σ.τ.γ.: όχι παποκαισαρισμού): σύμπηξη αριστίνδην Συνόδου, με λίγους και εκλεκτούς, όπως το επεσήμαινε κι ο άκων (αθέλητα) υπό του τυραννικού Κράτους πεφυτευμένος Σεραφείμ (1913-1998), των ανακτόρων και των γνωστών πιετιστικών (κατά ικανό τμήμα τους) αιρετιζόντων σωματείων. (Σωματείων, που, όμως, απαλλάσσονται, κατά τον ένθερμο υποστηρικτή της Δικτατορίας/«Επαναστάσεως» και διαμορφωτή πολλών συνειδήσεων «θρησκευομένων» μοναχό Θ. Διονυσιάτη, λόγω… της έκδοσης πολλών αντιτύπων των βιβλίων της Καινής Διαθήκης!).

Δεύτερον) Η -ωσεί διαμαρτυρητική- ελάττωση της προσέλευσης των Χριστιανών στους Ναούς. Ακόμη, η αποκαρδίωση από την -φυτευμένη, έστω- Διοίκηση της Εκκλησίας. Που είναι εκτεινόμενη και εις το σήμερα… Εδώ πρέπει να θυμηθούμε το περιστατικό με τους «Ανδριάντες», επί (Μ.) Θεοδοσίου, όπου ο ίδιος ο επίσκοπος Φλαβιανός (Α’), λόγω της στάσεως (και όχι, βεβαίως, επαναστάσεως) στην Αντιόχεια, μεταβαίνει να βρη τον αυτοκράτορα, να τον παραινέση, ικετεύση, απειλήση, ώστε να μην τιμωρήση τον αντιοχειανό λαό. Του λέει, ότι, αν πρόκειται να συμβή κάτι τέτοιο, πρέπει να θανατώση και τον ίδιο μαζύ με τον λαό. Ο ερημίτης Μακεδόνιος, Όσιος, δρα ακόμη πιο δυναμικά σταματώντας τον στρατό, όπως μας θυμίζει και ο ηρωικός και όντως Ορθόδοξος Ρώσσος ιερέας Γρηγόρης Πετρώφ. Ο δε Χρυσόστομος Σμύρνης μένει, ώστε να τον «φάνε τα ψάρια», μαζί με τον ρωμαϊικο λαό που υπηρετούσε. Όλοι αυτοί υπήρξαν «καλοί ποιμένες» και διάκονοι έλλογων «εικόνων του Θεού», αφού ένας τέτοιος «υπέρ των προβάτων την ψυχήν του τίθησι», δηλαδή ‘αυτήν (τ)αύτην’ την ζωή του…

Τρίτον) Το πράγματι «Πατερικότατο» θεωρητικά χριστιανοσοσιαλιστικό κίνημα της Χριστιανικής Δημοκρατίας, που, οφείλουμε να τονίσουμε, έγινε σμάρι από εργώδεις και ηρωικές αντιστασιακές προσπάθειες, είχε την τιμή να γίνη επίκεντρο της οργανωμένης και δημοσίως εκπεφρασμένης(!) Χριστιανικής Αντίστασης. 

Η εφημερίδα «Χριστιανική» μάστιζε όντως με λόγο την Δικτατορία, αλλά και την όντως ψοφοδεή πεφυτευμένη «πνευματική ηγεσία», που μας θυμίζει αμυδρά και την ενίοτε «αγριότητα»(σκαιότητα) που έβλεπε ο Σωκράτης Σχολαστικός στον μέγιστο -και άλλοτε μελίρρυτο- Αγ. Ι. Χρυσόστομο. Η Δ. Εκκλησία αποκαλείται, και μάλλον δικαίως, πρόθυμη και ταπεινή θεραπαινίδα του φασίστα Καίσαρα, και ανύπαρκτη. 

Δυστυχώς, στην εκκλησιαστική ή κοινωνική συνείδηση δύσκολα αποσβέννυνται τέτοια βιώματα όπως αυτό της τιμήσεως με την ανώτατη τιμητική διάκριση υπό της αριστίνδην Συνόδου του δικτάτορα και κατοπινού. «Προέδρου της Δημοκρατίας» (sic) Παπαδοπούλου (1968). Έστω και με την απόδοσι της αυτής διακρίσεως προ λίγων ετών στον Ν. Ψαρουδάκη για το πολυπλόκαμό του έργο. Πάντως, ο Λαός εγκρίνει τον αντιστασιακό αυτόν λόγο, και η κυκλοφορία της μηνιαίας επιθεώρησης, όπως έχει διαμορφωθεί η «Χ» τότε, εγγίζει τις πολλές δεκάδες χιλιάδων.

Τέταρτον) Είναι αληθές, ότι μορφές όπως ο πολυσήμαντος λόγιος αγιορείτης Θ. Διονυσιάτης, διάφοροι μητροπολίτες, σωματεία όπως ο «Σωτήρ» και η «Ζωή», εκδίδουν τότε ανακοινώσεις που εκπλήσσουν κατ’ αρχάς για την άγνοιά τους, την αμβλυωπία, το πόσο προκλητικά μυωπάζουν μπροστά σε ολοφάνερα αντιχριστιανικές καταστάσεις, την συμφωνία και την επαύξησι(!) ακόμη της δικτατορικής προπαγάνδας. Έχει επέλθη μετάνοια ακόμη για αυτά τα αίσχη και ονείδη ή και καινούργωση; Εν μέρει, ναι και δυναμικά. Εν μέρει, όμως, όχι. Και αυτό είναι κάτι που σαπίζει και απόζει στο εκκλησιαστικό σώμα… Και καταφαίνεται από τα έντυπα και τις πολυώνυμες και πολυπληθείς ομάδες που ανήκουν τρόπω τινί στις εν λόγω οργανώσεις σήμερα.

Πέμπτον) Είναι αξιομνημόνευτη η αλληλογραφία και δημόσιος (δια των στηλών της εφημερίδας «Χριστιανικής») «διάλογος» μεταξύ Υφυπουργού Γ. Γεωργαλά, πρώην μαρξιστή, και Ν. Ψαρουδάκη. Ο ένας ιδεολόγος του (μονομερούς) αντικομμουνισμού πλέον, απογοητευμένος και αφιχθείς από Ουγγαρία, αποστέλλει σε άρθρο του Ψ.απάντησι, επισυνάπτοντας έκδοσι του Στρατιωτικού Τυπογραφείου ονόματι «Η ιδεολογία του αντικομμουνισμού». Ο δε απαντά ταυτίζοντας εν πολλοίς τα Υλιστικά συστήματα, αστικό και «κομμουνιστικό», θεωρώντας το δεύτερο γέννημα του πρώτου, καλείται δε δι' αυστηράς συστάσεις υπό του Σ.Παττακού(!), αφού και όπως πρώτα είχε απαγορευθή παληότερα ταυτού πνεύματος δριμεία κριτική του του Συντάγματος (του 1968). Ο Υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ λογίζεται (δικαίως) ως ένα ακόμη θύμα του διπρόσωπου Υλισμού…

Έκτον) Ο πολιτειοκρατικώς διορισθείς αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ενώ αρχικά, επαινεί για την σωτηρία από τα οξύληκτα νύχια του «αθέου κομμουνισμού», κατόπιν, από του ’69, ιδιωτικώς, εκφράζει μεγάλες αντιρρήσεις και φόβους. Μιλάει για το πνεύμα δουλοφροσύνης που εμφυσάται, και επερχόμενη ανταρσία κατά της «Επαναστάσεως». Παραταύτα, η παρουσία του πλάι στους τυράννους προκαλεί σε «όσους ζωντανούς» την θυμηδία και, μάλλον, τον κλαυσιγέλωτα… Και όταν ο Ν. Ψαρουδάκης λέει ευθέως και εγγύθεν, ορθότατα στους τυράννους, ότι η «21Η Απριλίου δεν μπορεί να σταθή χριστιανικά», οι «Επαναστάτες» απαντούν, ότι κάτι τέτοιο δεν τους έχει διαμηνυθή υπό των Αρχιερέων…

Έβδομον) Η (πρωτοφανώς φιλοατλαντική) Δικτατορία δεν χαίρει εκτιμήσεως και επευφημιών ειμή από ολίγιστη αριθμητικά μειονοψηφία. Όμως, δεν υπάρχει και το πάθος επιστροφής στον αγγλοσαξωνικού τύπου Κοινοβουλευτισμό, που (παρα)βιαζόταν από τα ανάκτορα και το παρακράτος, όπως και τους οργανικούς δακτύλους της πανταχού παρούσης Pax Americana. Παραταύτα, το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών Καθολικώς Διαμαρτυρομένων» του Γ. Παπανδρέου του πρεσβύτη ισχύει αρκετά. Όντως υπάρχει μόνο διαμαρτύρηση κατά του καθεστώτος, αλλά αυτή είναι μάλλον χαμηλόφωνη.

Αντί επιλόγου: Τυραννία και στοιχεία 
αντιτυραννικής Ορθόδοξης θεολογίας

Σε τούτη την συνάφεια, όμως, τέλος, πρέπει να γίνη μνεία και στην αντιτυραννική θεολογία του χρυσοστόμειου Οσίου Ισιδώρου του Πηλουσιώτη, που επέκρινε δριμύτατα και την «εκκλησιαστική ηγεσία» της εποχής του. Είναι πολύ σημαντικό, ότι ορίζει την τυραννίδα σε αντιδιαστολή με την (διακονική) «βασιλεία», καθώς την λέει, δίνοντας ένα ευρύτατο προσδιορισμό, πτώσης από την υπηρεσία του κοινωνικού καλού, ενώ κατόπιν μας μιλεί για το πόσο πρέπει, χριστιανικά μιλώντας πάντοτε, να τιμούμε και επευφημούμε τους βιαίως αντιτασσομένους στα τυραννικά καθεστώτα, τις τυραννίδες, ως «ανδρείους» και «τυραννοκτόνους»… Άλλωστε, Θεός, όπως το είδαμε, είναι αυτός που καθαίρει, δηλαδή ανατρέπει τους τυράννους ή ευδοκεί στην ανατροπή αυτή και την ύψωσι των δημοκλήτων ταπεινών διακόνων/υπηρετών του Λαού. Και, όπως μας θυμίζει ο Μέγας Φώτιος, «των τυράννων εστί το στασιάζειν τα πλήθη», ώστε γνώρισμα της τυραννίας είναι η αυθόρμητη διαμαρτυρία πληθών του λαού.

Σαφές είναι, εν κατακλείδι, ότι, αν εφαρμόσουμε αυτές τις Πατερικές θέσεις στα συγκαιρινά, θα λάβουμε οπωσδήποτε λίαν ρηξικέλευθα πορίσματα που αναμένουν υλοποιήσεις… 

Σημ.: Πρόκειται για αναδημοσίευση από το ιδιαίτερα φίλιο ιστολόγιο «Μανιτάρι του Βουνού» που φιλοξένησε φιλοξένως το κείμενο. (Η γλώσσα είναι κάπως πιο λόγια από αυτήν που μεταχειρίζομαι συνήθως σήμερα- συγγνώμη αν σας ξενίζει κάπως...

by George Philalethe Panayotidis
Σημείωση: Διατηρήθηκε η ορθογραφία του συγγραφέα.

ΠερισσότεραΠολυτεχνείο, Χούντα




Βίντεο: 18 Νοε 2018 – Χαρά Θεού – ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ: Δημοσιογραφική εβδομαδιαία επιμορφωτική εκπομπή παραγωγής ΕΡΤ3 2018 (Γ’ ΚΥΚΛΟΣ). Η Χαρά Θεού είναι μία εκπομπή για τη Χαρά της Ορθόδοξης Μαρτυρίας, για τη Χαρά της Προσφοράς, ως στάση ζωής. Τόποι και Άνθρωποι, Σύμβολα και Ιστορία, παραδείγματα καθημερινού βίου και Πνευματικής Πορείας που εμπνέουν και γεμίζουν Χαρά, στις δύσκολες για όλους μας μέρες. 

Η Χαρά Θεού συναντά τους Χάρη Ανδρεόπουλο, Ανδρέα Αργυρόπουλο και Κλήμη Πυρουνάκη και συζητά για την στάση της Εκκλησίας στα δύσκολα χρόνια της επταετίας. Παραγωγή: ERT3 Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μουρτζόπουλος. Παρουσίαση: Γιάννης Μελισσίδης. 57:42 Χαρά Θεού 18-11-2018 Η Εκκλησία στα χρόνια της Χούντας













FaceBook

George-Nektarios Panayotidis: Σοφία μου, ευχαριστίες θερμές που εμνήσθης τούτου του παλαιοτέρου πλην θέτοντος ουσιώδη θαρρώ ζητήματα ημετέρου γραπτού! Βοήθειά σου ο Άγιος και είθε να ζήσει στον αιώνα το πνεύμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου!  11 Νοε 2019

Sophia Drekou: Γιώργη μου, ΑΘΑΝΑΤΟ το πνεύμα της εξέγερσης του πολυτεχνείου.

υιος ασωτος υιος ασσωτος: Γεώργιε για να ζήσει στο αιώνα, γράφω για το Πολυτεχνείο, κάποιοι πρέπει να το κουβαλούν να το έχουνε σημαία και σύνθημα σε βάση καθημερινή. Σοφία χρόνια πολλά, έγραψες πάλι, έδωσες το νόημα που του πρέπει. Γιώργο καλημέρα χρόνια πολλά, το Πολυτεχνείο ζει και μας οδηγεί. 11 Νοε 2019

Sophia Drekou: Πολυαγαπημένε μας Σωτήρη (Sotirios Laliotis) Χρόνια Πολλά.. Αιωνία η μνήμη των αγωνιζομένων Φοιτητών και Φοιτητριών της εξεγέρσεως του Πολυτεχνείου. 11 Νοε 2019

Δεν υπάρχουν σχόλια: