στο εκτυφλωτικό φως
Περιεχόμενα:
• Βίντεο: Δημήτρης Λιαντίνης - Έρωτας (Γκέμμα)
• Ολόκληρο το βιβλίο του «Γκέμμα» σε pdf
• Αυτοβιογραφικό Δημήτρη Λιαντίνη
• Βίντεο: Ο Δ. Λιαντίνης για τον Έρωτα και τον Θάνατο.
• Έρωτας και Χρόνος » Δημήτρης Λιαντίνης
Το πρώτο λοιπόν είναι πως όταν το θηλυκό είναι θηλυκό, την ευθύνη για να γίνει και να μείνει ως το τέλος σωστή η ερωτική σμίξη, την έχει ο άντρας. Πάντα όταν φεύγει η γυναίκα, θα φταίει ο άντρας.
Να το γράψετε να μείνει στον αστικό κώδικα.
Της γυναίκας το σώμα είναι το μουσικό όργανο. Η αρρενωπία του άντρα είναι ο οργανοπαίχτης. Όσο πιο έμορφη είναι η εικόνα του θηλυκού, να την ειπείς στο μισοφώς αλάβαστρο, να την ειπείς δέρμα δορκάδας τρελαμένο στα μύρα του άνεμου, να την ειπείς αστέρι της βροχής που στάζει αχτίνες, όσο πιο έμορφη είναι η όψη του θηλυκού, σώμα και πρόσωπο και νόηση ένα, τόσο πιο σπάνιο και ακριβό είναι το μουσικό όργανο που ζητά να το παίξει ο καλλιτέχνης του. Βιολί στραντιβάριους είναι της γυναίκας το σώμα.
Λουδοβίκος Μπετόβεν είναι ο βιολιστής του. Και η πράξη του έρωτα, το μουσικό γινόμενο που ακούγεται, είναι η Σονάτα Kreutzer. Η ενάτη σονάτα.
Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Ή, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.
Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις. Να φεύγεις, αλλά πώς να φεύγεις! Το πράγμα θέλει μεγάλη προσοχή. Γιατί ο ορισμός αυτός είναι τορπίλλι που το παίζει στα χέρια του μικρό παιδί. Το παίζει στα χέρια του και δεν ξέρει τι είναι... Ο Γιωργής τ’ Αποδέλοιπο, που λέει ο Μυριβήλης.
Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις έτσι, που η σφαγή που θα νιώθεις να είναι πολύ πιο σφαγερή από τη σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις. Αν εκείνος πονάει τρεις, εσύ να πονέσεις εννιά. Εδώ σε θέλω, κάβουρα, που λένε, να περπατάς στα κάρβουνα. Χόρεψες ποτέ σου το χορό του αναστενάρη, χωρίς νά 'σαι αναστενάρης;
Απόσπασμα σ. 172,3 εξ., από το βιβλίο του Δ. Λιαντίνη «Γκέμμα» 1998. Το κύκνειο άσμα του.
ΓΚΕΜΜΑ Είναι η ονομασία του τελευταίου βιβλίου
Δείτε: Να μάθεις να φεύγεις... (Σοφία Ντρέκου)
«Καταπώς έχουν να μας διδάξουν οι σοφοί και οι ποιητές, αλλά και καταπώς έχει να μας δείξει η προσωπική μας εμβίωση και εμπειρία, η δοκιμασία ζωής δηλαδή, δύο είναι οι ψηλότερες κορυφές της καταδρομικής πορείας του βίου μας. Η πείρα του έρωτα, και η πείρα του θανάτου.
Ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο στιγμές απόλυτα μοναδικές για τον καθένα μας. Ποτέ δε γίνεται να ζήσουν δύο άνθρωποι την ερωτική τους βίωση με όμοιο τρόπο. Αλλά με όμοιο τρόπο ποτέ δε γίνεται να ζήσουν και τη βίωση θανάτου.
Ο δόλιος Μάκβεθ έζησε εντελώς διαφορετικά πράγματα στο θάνατό του από τον τραγικό Οθέλλο. Για να λάβω δύο ήρωες του Σαίξπηρ.
Και η Ναστάσια Φιλίπποβνα έζησε εντελώς διαφορετικά πράγματα στον έρωτά της από την Ιοκάστη. Για να λάβω δύο ηρωίδες από την τραγωδία του Ντοστογιέβσκι και του Σοφοκλή.
Έτσι, από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής.
Πιο πλατιά, και πιο μακρυά, και πιο βαθιά, ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος. Το δραστικό προτσές δηλαδή ολόκληρης της ανόργανης και της ενόργανης ύλης. Είναι το Α και το Ω του σύμπαντος κόσμου και του σύμπαντος θεού. Είναι το είναι και το μηδέν του όντος. Τα δύο μισά και αδελφά συστατικά του.
Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική ασθενής ισχυρή βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο.
Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου.
Γι’ αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί και ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ίδιου προσώπου. Είναι ο έμορφος Ενδυμίων, ας πούμε. Που άλλοτε ξύπνιος ακουμπάει το κεφάλι του τρυφερά στα στήθη της Σελήνης και την κοιτάει στα μάτια. Και άλλοτε κοιμάται τον ύπνο του νεκρού κάτω από το απέραντα αμίλητο βλέμμα της.
Με τρεις μόνο καταδηλώσεις, αλλά επιφανείς και ελληνικές, θα θυμίσω ότι ο έρωτας και ο θάνατος είναι το ίδιο πράγμα.
Πρώτο το φραγμένο 15 του Ηράκλειτου.
«Ἄδης καί Διόνυσος ἓν καί ωυτό.»
Δεύτερος ο στίχος του Σολωμού.
«Μόλις ειν’ έτσι δυνατός ο έρωτας κι ο χάρος.»
Δείτε: Ο Δ. Λιαντίνης για τον Διονύσιο Σολωμό (βίντεο)Τρίτος ο λαμπερός δημοτικός μας δεκαπεντασύλλαβος.
«Τι έρωτας, τι θάνατος, δεν έχεις να διαλέξεις».
Δημήτρης Λιαντίνης – «Γκέμμα».
Για τον ερωτευμένο το ερώτημα του χρόνου είναι καθαρά υπαρξιακό, αφού αναζητεί στο ερώμενο πρόσωπο να νοηματοδοτήσει τη δική του καθαρά ατομική μοίρα. Αναζητάει δηλαδή στη βιωματική ζωή του εραστή ή της ερωμένης το εννόημα του πλέον απόλυτα δικού του, της μοίρας του.
Γι’ αυτό και ο έρωτας είναι η πλέον βαθιονόητη έννοια. Το είναι του ερωτευμένου δεν δονείται απλά από κάποιον έρωτα, αλλά μόνον από εκείνον τον έρωτα, τον Ένα, που προσδιορίζει τη μοίρα του. Ομιλώ για τον έρωτα όχι ως μια απλή δυνατότητα, που σχετικοποιεί το παροδικό των στιγμών. Για ό,τι στο τέλος οδηγεί στο ανικανοποίητο και στην αυτολησμοσύνη του εγώ στο χώρο της ποικιλότητας και της ζάλης της ευμεταβλησίας, αλλά για τον έρωτα ως υπαρκτική ανάγκη απόλυτης έμπλησης, όπου η έννοια της αιωνιότητας δεν είναι δυνατότητα αλλά ανάγκη.
Σ αυτόν τον έρωτα της ανάγκης κάθε αντίσταση είναι ανωφελής, άσκοπη και ματαιόσπουδη. Και όχι μόνον. Είναι και κόλαση για εκείνον που θέλει στον έρωτα να επιτύχει την εξιδιασμένη πραγμάτωση, αλλά συχνά τον συναντά η αποτυχία και το ναυάγιο, γιατί ο φόβος της απώλειας τον οδηγεί στην αμφισβήτηση, αλλά και στην αγωνία της δράσης του χρόνου. Του χρόνου ως νόμου της μεταβολής που μάχεται τη διάρκεια.
Με τέτοιο νόημα αναφωνεί ο Σαίξπηρ στο σονέτο 15:
«Μα εγώ για την αγάπη σου θα πολεμάω το χρόνο,
κι ό,τι σου παίρνει αυτός εγώ θα σου το αναπληρώνω
And all in war with Time for love of you,
As he takes from you, I engraft you new.»
(Από τη Διαλεκτική των φύλων και το Κεφάλαιο
«ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ») Sophia-Ntrekou.gr/Liantinis
Ο Δημήτρης Λιαντίνης (γεννημένος ως Δημήτρης Νικολακάκος, 23 Ιουλίου 1942 - εξαφανίστηκε την 1η Ιουνίου 1998) υπήρξε αναπληρωτής καθηγητής της Φιλοσοφίας της αγωγής και της Διδακτικής των Ελληνικών μαθημάτων στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συγγραφέας εννέα βιβλίων με φιλοσοφικό και παιδαγωγικό περιεχόμενο. Το παρακάτω λιτό βιογραφικό είναι αυτό που επέλεξε ο ίδιος να αφήσει και υπάρχει στο οπισθόφυλλο της Γκέμμας.
Αυτοβιογραφικό: «Ο Δημήτρης Λιαντίνης γεννήθηκε στην Πολοβίτσα της Λακεδαίμονος στις 23 Ιουλίου 1942. Σπούδασε κλασσικές γνώσεις, Ίωνες φυσικούς και ανθρωπολογία. Νέος περπάτησε για μια στιγμή, στην Άνω Ενγκαντίν και στο κάστρο του Εζέ. Στα πάρεργά του ασχολήθηκε με τους κήπους και με τον ουρανό, με τάξη και με κλιτότητα, και στο μέτρο του ανθρώπου. Το ερώτημα που του τέθηκε στο δρόμο, κάτι σαν το αίνιγμα της Σφίγγας στις Θήβες, εστάθηκε το ακόλουθο: - Καθώς κοιτάς το μηδέν στα μάτια δύνεσαι να μην αποκαρτερήσεις; Αποκρίθηκε: - Ναι.»
Περισσότερα » Δημήτρης Λιαντίνης
FaceBook σχολιασμοί
Σοφία Ντρέκου: 23 Ιουλίου 2014: Σαν χθες και σήμερα, 22 και 23 Ιουλίου, γεννήθηκαν δυο αγοράκια. Δύο δίδυμα αδέλφια με διαφορά μιας μέρας. Και όμως συνέβη! Το πρώτο αγοράκι γεννήθηκε στις 22. Η μάνα δεν ήξερε ότι είχε και δεύτερο στην κοιλιά της και το επόμενο πρωί κίνησε να πάει στο χωράφι. Την έπιασαν όμως πάλι οι πόνοι. Λίγο αργότερα γέννησε το δεύτερο αγοράκι. Το δεύτερο αγοράκι ήταν ο Δημήτρης Λιαντίνης. (Σαν σήμερα το 1942 στο χωριό Λιαντίνα Λακωνίας) ✞ Ο Καλός Θεός ν' αναπαύσει την ψυχή του διδασκάλου Δημητρίου! ✞ και... Σοφία Ντρέκου 9 Ιανουαρίου 2014
Van Gel Span 22 Νοε 2020: Ο Δημήτρης Νικολακάκος Λιαντίνης όταν βλέπει στον έρωτα και θάνατο το Α και το Ω του κόσμου, συνειδητά ή υποσυνείδητα έχει ρίζες και αναφορές στον αρχαίο Ακραγαντινό φιλόσοφο Εμπεδοκλή που μίλησε για δυο δυνάμεις: της Φιλότητος και του Νείκους.
Ο Λιαντίνης εμιμήθηκε συνειδητά/υποσυνείδητα τον Εμπεδοκλή και στη ζωή ή μάλλον στο θάνατο, καθώς εκείνος χάθηκε στον κρατήρα της Αίτνας ενωνόμενος με την αρχή του κύκλου των όντων, τον κύκλο της μετεμψύχωσης (με την οποία διαφωνώ από χριστιανική θεώρηση, αλλά δεν είναι της ώρας), ενώ αυτός χάθηκε σε σπηλιά του εσβεσμένου ηφαίστειου Ταυγέτου, όπως προέκυψε από εξέταση DNA από συγγενείς του αργότερα.
Όσο για τις 4 δυνάμεις του σύμπαντος: οι 3 εξ αυτών εμφανίζουν έλξη και άπωση, νοητικά αντιστοιχιζόμενες με φιλότητα και νείκος: οι εξής 2: η ηλεκτρασθενής, μετά την ενοποίηση ηλεκτρομαγνητικής και πυρηνικής ασθενούς (την οποία ασκούν τα quarks αδρονίων: ήτοι πρωτονίων - νετρονίων του πυρήνα κατά την μετατροπή τους από το ένα στο άλλο) και η ισχυρά πυρηνική (που συγκρατεί στον πυρήνα τα αλληλοαπωθούμενα πρωτόνια).
Μια δύναμη εμφανίζει μόνο φιλότητα δηλαδή έλξη: η βαρυτική και είναι η πιο μυστήρια αφού δεν έχουν ανιχνευθεί τα σωματίδια ανταλλαγής της, τα θεωρητικά βαρυτόνια σε επιταχυντές σωματιδίων τύπου CERN, αλλά είναι και η μόνη που ασκείται στα δίχως μάζα αλλά με βάρος φωτόνια (βλ. μαύρες τρύπες), δηλ. τα σωματίδια ανταλλαγής της ηλεκτρομαγνητικής.
Πίσω από την Η/Μ δύναμη υπάρχει ο Κύριος που εμπειρικά οι χριστιανοί γνωρίζουμε ότι έχει κατανικήσει τόσο στην Ανάληψή Του, όσο και οι πιστοί Άγιοι Του όταν προσεύχονται με κατάνυξη (φαινόμενα αντιβαρύτητας των Πλανά, Πορφυρίου, Νεκταρίου κτλ μόνο από τους σύγχρονους. Για τον Εμπεδοκλή αποφεύγοντας να αφήσω link μπορείτε να δείτε αναζητώντας στο google: ΕΜΠΕΔΟΚΛΗΣ: Η Φιλότης και το Νείκος, Τα Τέσσερα Στοιχεία