Αέναη επΑνάσταση: Όταν κοιτάζω τον ορίζοντα

Σοφία Ντρέκου

Υπάρχουν νύχτες που θέλω κάπου να μιλήσω,

από ένα χέρι να πιαστώ, να βγω έξω να ζήσω.

Στην ζάλη του ποτού, το αίμα σου ανασαίνω.

Στα σύννεφα περπάτησα μαζί σου

κι ανοίξανε οι πόρτες τ' ουρανού.

Όμως ήρθες ένα βράδυ και μου είπες

κρυώνω εδώ πάνω και φεύγω.

Μα σου λέω...
έχει φωτιά εδώ, δεν την βλέπεις;

Έφυγα, αρμένισα θάλασσες, βουνά,

ποτέ δε θα μπορέσω ξανά

τόσα φεγγάρια να χαζέψω.

Έγινα ένα με των άστρων την παρέα

μικροί φονιάδες των ονείρων.

Γύρισα και πάλι στο σκοτάδι μου.

Εκεί, το μόνο φως που βλέπω

είναι όταν σηκώνω το κεφάλι μου ψηλά.

Ναι δεν πρέπει να φοβάσαι,

όταν το βλέμμα το έχεις

στραμμένο στην πηγή της βοήθειας,

εκεί που πρέπει να βλέπουμε.

Ξέρεις πότε δεν νοιώθω φόβο;

Όταν κοιτάζω τον ορίζοντα

να ξεδιπλώνεται...

τότε η αγάπη Του Θεού

κάνει τη φανέρωσή της!

Περισσότερα Θέματα: Νοητικές Περιπλανήσεις, Σ. Ντρέκου

Αέναη επΑνάσταση