Γιατί η τάξη της κοινωνίας δεν θέλει παιδιά, γέρους, δασκάλους και μαθητές; - Ν. Λυγερός


Οι Κοινωνικοί άνθρωποι στην κοινωνία
που δεν αντέχει δασκάλους και μαθητές
γιατί Φοβάται το σύνδρομο του Σωκράτη
στην τάξη της ανθρώπινης κοινωνίας.

Όλος ο κόσμος θέλει να ζήσει ελεύθερος.
Ποιος όμως είναι διατεθειμένος να θυσιάσει
κάτι για να πετύχει αυτό το στόχο;

Σκέψεις ανατρεπτικές, επαναστατικές, αληθινές...
Άλλα μονοπάτια νοημοσύνης και διανόησης.

Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου

Η τάξη της κοινωνίας - Νίκος Λυγερός

Η τάξη της κοινωνίας δεν θέλει ανθρώπινα στοιχεία. Τα βρίσκει επαναστατικά. Ως μόδα, η κοινωνία ασχολείται με τον χρόνο μόνο για να δει πόσο θα τον αντέξει. Έχει ανατρέψει ακόμα και τη βιολογία για να αποφύγει τις ενοχλήσεις που προκαλούν οι μικροί άνθρωποι, δηλαδή τα παιδιά, και οι μεγάλοι άνθρωποι, δηλαδή οι γέροι.

Η κοινωνία είναι η βάση των ειδικών. Γι’ αυτόν τον λόγο, τα παιδιά μένουν όλο και περισσότερο με τους ειδικούς και οι γέροι πηγαίνουν όλο και πιο γρήγορα στους ειδικούς.

Εξαιτίας της αποτελεσματικότητας του χώρου εργασίας, οι γονείς δουλεύουν για τα παιδιά τους δίχως να τα βλέπουν, και ασχολούνται με τους γέρους για να μην τους βλέπουν.

Σε μία ευτυχισμένη κοινωνία, η ευκολία πρέπει να κυριαρχεί. Τίποτα δεν πρέπει να ενοχλεί το κοινωνικό ον, και ειδικά η ανθρωπιά. Κατά συνέπεια, αυτή δεν υπάρχει στην τάξη της κοινωνίας.

Ακόμα και ως γνωστικό αντικείμενο, η ανθρωπιά δεν ενδιαφέρει την κοινωνία παρά μόνο για να την καταπολεμήσει. Η τάξη της κοινωνίας λειτουργεί με τις βάσεις του απόλυτου συμπεριφορισμού. Τίποτα δεν της ξεφεύγει για να μην υπάρξει η δημιουργικότητα της νοημοσύνης.

Όλη η ύπαρξή της έχει έναν και μόνο σκοπό: τη διατήρησή της. Για την κοινωνία, τα παιδιά και οι γέροι δεν πρέπει να έχουν προσωπικότητες. Πρέπει να είναι μόνο και μόνο παιδιά και γέροι.

Κατά συνέπεια, η κοινωνία ψάχνει μόνο θεσμικές λύσεις έτσι ώστε να μην αναδειχθεί κανένα ανθρώπινο στοιχείο. Εξετάζει τα παιδιά και τους γέρους μόνο με ιατρικό τρόπο.

Όλα είναι θέμα διάγνωσης. Εν δυνάμει, τα παιδιά και οι γέροι είναι άρρωστοι. Είναι άρρωστα κοινωνικά όντα. Τα πρώτα δεν πιστεύουν σε αυτό που δεν γνωρίζουν και οι δεύτεροι δεν πιστεύουν πια σε αυτό που γνωρίζουν για την κοινωνία. Η κοινωνία για λόγους τάξης, δεν εξετάζει τα προβλήματα, θέλει μόνο λύσεις. Η λύση είναι το παν.

Το πρόβλημα δεν είναι τίποτα. Επομένως, είναι φυσιολογικό να έχει βιοηθικά προβλήματα. Δεν μπορεί ν’ ασχοληθεί με τα παιδιά με ειδικές ανάγκες, ούτε με τα προικισμένα, όπως και δεν μπορεί ν’ ασχοληθεί με τους γέρους που έχουν προβλήματα. 

Όλες αυτές οι περιπτώσεις δεν έχουν προβλήματα για την κοινωνία, είναι προβλήματα.

Όμως η κοινωνία που ζει μόνο μέσα στην ευκολία δεν μπορεί ν’ ασχοληθεί με αυτά.

Επομένως, θεωρεί ότι δεν υπάρχουν. Με αυτόν τον τρόπο, εξασφαλίζει την ευτυχία του κανονικού όντος.

Σιγά-σιγά το κοινωνικό ον μετατρέπεται σε κανονικό ον και αργότερα σε δογματικό ον. Τα παιδιά και οι γέροι είναι λάθη της κοινωνίας. Είναι επιθέσεις του παρελθόντος και του μέλλοντος εναντίον του παρόντος.

Κι όπως η κοινωνία είναι η κυριαρχία του παρόντος, αντιμετωπίζει αυτά τα όντα με εχθρικό τρόπο. Η ίδια τους η ύπαρξη είναι μια αμφισβήτηση του συστήματος.

Η κοινωνία δεν αντέχει τους δασκάλους και τους μαθητές γι’ αυτόν τον λόγο. Φοβάται το σύνδρομο του Σωκράτη. Θέλει μόνο καθηγητές και φοιτητές διότι δεν έχουν αξία δίχως τα θεσμικά όργανα της κοινωνίας. Όμως οι άνθρωποι υπάρχουν!


Η ένταξη στην Ανθρωπότητα
δεν γίνεται μέσω της κοινωνίας
και της επαγγελματικής κατάρτισης
αλλά με την απελευθέρωση
των παιδιών με ειδικές ανάγκες
από την αόρατη φυλακή
που δεν τους επιτρέπει
να κάνουν αυτό που θέλουν
και γι’ αυτό είναι κατόρθωμα
κάθε τους πράξη
αφού δεν υπάρχει καμία βοήθεια
από τους άλλους που δεν ξέρουν
πόσο υποφέρουν όταν εντάσσονται
σε παρέα ατόμων.


Κοινωνικοί άνθρωποι και ανθρώπινη κοινωνία

Νίκος Λυγερός Η τάξη της κοινωνίας Κοινωνικοί άνθρωποι και ανθρώπινη κοινωνία

Κάποιες μέρες της ιστορίας χαρακτηρίζονται ως ιστορικές διότι δηλώνουν με τη σφραγίδα τους την ύπαρξη συνόρων μεταξύ πριν και μετά. Μπορεί να μη φαίνονται την ίδια μέρα ως σημαντικές αλλά αποκτούν με το χρόνο μια συμβολική βαρύτητα. Ξεφεύγουν από το έργο της καθημερινής ζωής που σέρνει ασήμαντες και ανώνυμες μέρες για να δημιουργήσουν μιαν εικόνα, μια μνήμη του μέλλοντος.

Υπάρχουν βέβαια διάφορα πλαίσια που επιτρέπουν την ύπαρξη τέτοιου είδους ημερών. Εδώ θα ασχοληθούμε με το συλλογικό πλαίσιο και τη σημασία της ιστορικής ημέρας. Αν και στη φύση η συλλογική σκέψη είναι δεδομένη, παραμένει σπάνια στον ανθρώπινο τομέα.

Ο πρώτος λόγος είναι ότι όσο εύκολο είναι για τον άνθρωπο να καταλάβει ότι υπάρχει και να ξέρει ότι υπάρχει τόσο δύσκολο είναι το ανάλογο για την κοινωνία. 

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι το σύνολο δεν αποτελεί ομάδα. Ο τρίτος λόγος είναι η δυσκολία δημιουργίας νέων σχέσεων ανάμεσα στα άτομα της κοινωνίας.

Η κοινωνία υπάρχει όντως, όμως δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει σαν υπεροντότητα σε σχέση με το άτομο. Η δυσκολία της διαδικασίας προέρχεται από την έλλειψη στόχου, κοινού στόχου. Διότι εξ ορισμού αυτός ο κοινός στόχος θα έπρεπε να είχε διαλεχτεί από την κοινωνία άρα σαν πραγματική υπεροντότητα. Και όντως η επίτευξη της επιλογής του στόχου είναι δύσκολη γιατί ανήκει σ' ένα μετα-πλαίσιο. Αν και εσωτερικά υπάρχει πρόβλημα δημιουργίας κοινού στόχου, εξωτερικά είναι εφικτός.

Μια εξωτερική πίεση μπορεί εύκολα να προκαλέσει έναν κοινό στόχο στη θεματολογία της αντίστασης πχ σεισμός, καταστροφή, πόλεμος. Σ' αυτό το πλαίσιο η κοινωνία είναι αναγκασμένη ν' αντισταθεί. Και μπορούμε να ερμηνεύσουμε την αντίδραση ως αντανακλαστική κίνηση. Όταν όμως ο στόχος είναι θετικός και αφηρημένος και χρειάζεται μια δημιουργική τάση για να επιτευχθεί τότε η κοινωνία παραμένει αμήχανη.

Όλος ο κόσμος θέλει να ζήσει ελεύθερος. Ποιος όμως είναι διατεθειμένος να θυσιάσει κάτι για να πετύχει αυτό το στόχο; Ποιος όμως θα δεχτεί να θυσιαστεί για την κοινωνία του; Ο καθένας ζει από την κοινωνία, ποιος όμως ζει για την κοινωνία του; Τι σημαίνει ατομική πρωτοβουλία αν δεν υπάρχει κοινωνική προσφορά; Όπως βλέπουμε είναι δύσκολο για το κάθε άτομο να προσφέρει, ανεξάρτητα αν το ίδιο δεν υπάρχει παρά μόνο μέσα στο βλέμμα της κοινωνίας. Διότι αν δεν σε κοιτάζει κανείς, κανείς δεν σε βλέπει και δεν υπάρχεις ως κοινωνικό ον, πράγμα το οποίο αποτελεί την ιδιαιτερότητα του ανθρώπου. Θεωρούμε σημαντικά τα στοιχεία του συνόλου δίχως να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτά τα στοιχεία δεν θα είχαν το νόημα που έχουν αν δεν υπήρχε το σύνολο. Ποιος είναι ο ρόλος του ανθρώπου αν δεν υπάρχει κοινωνία;

Μερικοί από το λαό μας έφαγαν πέτρες για να μας χαρίσουν την ελευθερία. Μερικοί από το λαό μας έδεσαν τη ζωή τους με το νήμα της. Μερικοί από το λαό μας έχασαν τους ανθρώπους τους σ' έναν άδικο αγώνα. Όλους αυτούς, εμείς δεν πρέπει να τους ξεχάσουμε. Κι αν αυτοί δεν είναι παρά μνήμες για μας, εμείς είμαστε το μέλλον τους. Για μας θυσιάστηκαν. Έδωσαν τη ζωή τους για να ζήσουμε. Ενώ εμείς πρέπει μόνο να προστατέψουμε τη ζωή μας για να ζήσουν τα παιδιά μας. Και τώρα πρέπει να σκεφτούμε σαν υπεροντότητα όλες αυτές τις κρίσιμες ημέρες όχι μόνο για το παρόν μα και για το μέλλον των παιδιών μας. Κι αυτό το μέλλον βρίσκεται πέρα από τον ορίζοντα της ζωής μας. 

Πρέπει να νιώσουμε ότι ένας λαός δεν είναι μόνο αυτό το διαχρονικό στοιχείο, σκέφτεται υποφέρει συλλογικά και άρα υπάρχει σαν ελεύθερο ον.

by Αέναη επΑνάσταση | Sophia-Ntrekou.gr

Ο Νίκος Λυγερός είναι μαθηματικός,
στρατηγικός αναλυτής και γεννήθηκε...
Διαβάστε την συνέχεια του βιογραφικού »


Κείμενα Opus of N. Lygeros2600) Η τάξη της κοινωνίας. Perfection 8 3 3/2007. L'ordre de la société. En. The order of society. 359) Κοινωνικοί άνθρωποι και ανθρώπινη κοινωνία. Perfection 3 10 11/2002. En. Social humans and human society.

Δεν υπάρχουν σχόλια: