Στην φωτογραφία: Το σχολείο της γέφυρας (φωτό από εδώ). Στο Νέο Δελχί, κάτω από μια γέφυρα του metro, συντελείται καθημερινά ένα μικρό θαύμα. Μαζεύονται καθημερινά για δύο ώρες εκπαίδευσης, γύρω στα 70 παιδιά, από τις γειτονικές παραγκουπόλεις, παρακολουθούν μαθήματα στο υπαίθριο σχολείο που έχει στήσει εκεί ένας αφανής ήρωας: Ο 40χρονος Rajesh Kumar Sharma.
A free school under a bridge in India: A group of more than 50 children gather everyday under a bridge for two hours of education. This is their informal school run by their teacher Rajesh Kumar.
Their classroom is a flattened patch of dirt and rocks under the elevated rail tracks. Their blackboards are rectangles painted on a chipped concrete wall. Their teacher is a shop owner with no formal training, but he has a strong conviction that education is their only hope.
In this April 4, 2013 photo, Rajesh Kumar, the founder of a free school for slum children, second right, and Laxmi Chandra, right, use improvised blackboards to teach children under a mass transit bridge in New Delhi. (AP) A free school under a bridge in India
Η αληθινή παιδεία δεν είναι εκπαίδευση
«Ο ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα για να περάσει αντίπερα ο μαθητής του. Κι όταν πια του διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας τον μαθητή του να φτιάξει δικές του γέφυρες.» Νίκος Καζαντζάκης
«Ο πραγματικά σοφός δάσκαλος δεν είναι αυτός
που σε σπρώχνει μέσα στον οίκο της σοφίας, αλλά
αυτός που σε οδηγεί στο κατώφλι του μυαλού σου.»
αυτός που σε οδηγεί στο κατώφλι του μυαλού σου.»
(Χαλίλ Γκιμπράν, 1883-1931 ποιητής, φιλόσοφος)
«Δάσκαλε, μάθαινε! Δάσκαλε, μάθαινε!
Μην λες πολύ συχνά, πως έχεις δίκιο, δάσκαλε!
Άσε τον μαθητή σου να το νιώσει!
Όλη την ώρα την αλήθεια μην την καταπονείς:
Δεν το αντέχει. Να ακούς όταν μιλάς!»
Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Δάσκαλε, μάθαινε»
Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Δάσκαλε, μάθαινε»
το ποίημα η «Προσευχή της δασκάλας», βραβείο
Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1946. Ο ποιητής Πάμπλο
Νερούδα, ήταν ένας από τους μαθητές της [ΕΔΩ]
- Περί μεταφράσεως των ιερών κειμένων
- Η ποίηση δεν μεταφράζεται και μάλιστα όταν είναι συγκινησιακή.
Ο Καβάφης μεταφράζεται και μεταφράστηκε σ' όλες τις γλώσσες του κόσμου γιατί είναι εγκεφαλικός κι εκείνη η ποίηση μεταφράζεται.
Αλλά η ποίηση του Ελύτη που είναι συναισθηματική ποίηση, είναι συγκίνηση, οι λέξεις οι ίδιες είναι τραγούδι.. πως θα μεταφερθεί το τραγούδι αυτό; Με ποιους ήχους στις άλλες γλώσσες; Ήμουνα τότε στη Σουηδία που ένας Σουηδός κι ένας Έλληνας πάσχιζαν να μεταφράσουν Ελύτη... και δεν μεταφραζόταν. Και δεν μετέφρασαν βέβαια...
Πείτε μου πως θα μεταφραστεί το «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός»;
Αν θέλουμε να βοηθήσουμε να ανεβάσουμε το επίπεδο του λαού.
Άλλωστε εγώ πιστεύω ότι και οι γιαγιούλες στα χωριά και οι άνθρωποι που έχουν πίστη και έχουν καλές σχέσεις με την Εκκλησία όταν πάνε εκεί τα αισθάνονται με τον τρόπο τους...
Ο δάσκαλος Χρίστος Τσολάκης - ομότιμος καθηγητής στο Παιδαγωγικό τμήμα Δημοτικής εκπαίδευσης του ΑΠΘ, μίλησε για παιδεία, μόρφωση, καλλιέργεια, και για το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Αναφέρθηκε στους δασκάλους του, τους γονείς του, τους εκπαιδευτικούς μας και το σχολειό. Τόνισε πρωτίστως την αγάπη για τα παιδιά και παράλληλα για το γνωστικό αντικείμενο.»
by Αέναη επΑνάσταση | Sophia-Ntrekou.gr
Ήμουν γιος δασκάλου, αλλά και ο παππούς μου, ο Παπα-Χρίστος Τσολάκης, ήταν και αυτός δάσκαλος. Μεγάλωσα κοντά σε δασκάλους. Τον παπά-Χρίστο Τσολάκη, τον παππού μου, τον εκτέλεσαν οι Γερμανοί, όταν ήμουν 7 ή 8 χρονών, γιατί βοηθούσε τους αντιστασιακούς και δεν έσκυψε το κεφάλι στους κατακτητές. Τον εκτέλεσαν μπροστά στην πόρτα του σπιτιού μας, μπροστά στα μάτια μου. Τότε, ο πατέρας μου για να μη κινδυνέψει η ζωή μου με πήρε και με έκρυψε στα βουνά, στις σπηλιές. Οι Γερμανοί για αντίποινα, πολλές φορές, σχεδόν πάντα, εκτελούσαν αθώους». Και μέσα στην τραγικότητα των στιγμών, ο Δάσκαλος Τσολάκης, θυμούμενος τα παιδικά του χρόνια στην κατοχή, συνεχίζει την αφήγηση, ζώντας ξανά εκείνα τα «πέτρινα» χρόνια.
«Στα βουνά λοιπόν και στις σπηλιές, καθώς με έκρυβε ο πατέρας μου, πάντοτε, πριν φύγουμε από το σπίτι, έπαιρνα μαζί μου και ένα μικρό σακούλι, έβαζα τα βιβλία μου τα σχολικά και με τη βοήθεια ενός κεριού, διάβαζα μέσα στη σπηλιά, όσο μπορούσα, διάβαζα, διάβαζα κάθε μέρα, γιατί ο παππούς ο Παπα-Χρίστος, όσο ζούσε, πριν τον εκτελέσουν οι Γερμανοί μου έλεγε :''Μη περάσει μέρα, Χριστάκη που να μη διαβάσεις ένα βιβλίο. Μη περάσει μέρα που να μην ανοίξεις τετράδιο. Το ίδιο άλλωστε μου έλεγε και ο πατέρας μου. Κι εγώ αυτό έκανα. Και το κάνω εδώ και 70 χρόνια. Δεν περνά μέρα που να μην ανοίξω και διαβάσω κάποιο βιβλίο. Μου έμεινε από τότε αυτό το «κουσούρι». Μια παλιά συνήθεια…
Η μάνα μου πάλι, μπορεί να μην ήταν δασκάλα, όπως ο πατέρας και ο παππούς, αλλά είχε τελειώσει το σχολείο της ΖΩΗΣ, είχε διαβάσει το βιβλίο της Κοινωνίας. Είχε τελειώσει το Δημοτικό η μάνα μου, αλλά είχε γλωσσικό και πολιτισμικό πλούτο, μέσα της και μέσα απ’ τις ιστορίες και τα παραμύθια που μου διηγούταν, μέσα από τους θρύλους και τα γνωμικά, τη θρησκευτική και ιστορική μας παράδοση, μου χάρισε και αυτή, με τον πιο απλό τρόπο, πολιτισμικό πλούτο, γνώση, μεταλαμπάδευση της παράδοσης, γλωσσικό πλούτο, μέσα από τα ήθη και έθιμα του τόπου μας, πολύτιμη γλωσσική κληρονομιά, πολύτιμη γλωσσική καλλιέργεια κι αυτή ακριβώς η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΛΟΓΟΥ, ΤΗΣ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΑΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΜΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ…»
Ο Χρίστος Τσολάκης (Σκοτεινά Πιερίας, 30 Ιανουαρίου 1935 - Θεσσαλονίκη, 30 Ιουλίου 2012) ήταν ένας από τους κορυφαίους Έλληνες φιλόλογους και παιδαγωγούς.
Περισσότερα: Εκπαίδευση, Παιδεία
αρχείο facebook
Σοφία Ντρέκου 11 Σεπτεμβρίου 2014
Αέναη επΑνάσταση 30 Ιανουαρίου 2015 στις 7:26 π.μ.
Αέναη επΑνάσταση 30 Ιανουαρίου 2016
Θεολογία, Επιστήμη, Λογοτεχνία 12-9-2014:
Διδασκαλία με χάρτες, ήρωες του '21 και ξύλινα θρανία.
Τα σχολεία της νοσταλγίας και της γνώσης απέναντι
στα φροντιστήρια και τη βαρεμάρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου