Πολύ με πίκρανες ζωή
μακριά θα φύγω ένα πρωί
θ’ ανέβω σ’ ένα αεροπλάνο
να δω τον κόσμο από κει πάνω!
Είμαι περίεργη αν θα ανακηρύξουν αναδασωτέα περιοχή το Μάτι, ή σε 5 χρόνια θα έχει γεμίσει ξενοδοχεία, αν οι κάτοικοι «αναγκαστούν» από τους εφιάλτες να τα ξεπουλήσουν για ένα κομμάτι ψωμί;
★ Διαβάστε και: Η Ιστορία του τραγουδιού από τ' αεροπλάνο
Ο Γιώργος Σεφέρης είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές και εκ των δύο μοναδικών Ελλήνων βραβευμένων με Νόμπελ Λογοτεχνίας (Βλ. εδώ), μαζί με τον Οδυσσέα Ελύτη (εδώ). Επιλέξαμε ένα αγαπημένο απόσπασμα του Σεφέρη, αν μπορούμε δηλαδή να διαλέξουμε ένα:
«Στο μεταξύ, μας σκοτώνουν με μικρές δόσεις,
πολύ ταχτικά, πολύ σιωπηλά, πολύ σοφά.
Κάθε μέρα γυρίζουμε στο σπίτι μας για να
θάψουμε ένα νεκρό: μια σκέψη, ένα αίσθημα.
Σε λίγο δε θα 'χουμε τίποτε άλλο να κάνουμε
παρά να κοιτάζουμε πως να βρούμε το ταΐνι μας,
σαν τα σκυλιά και σαν τις γάτες,
με μόνη τη διαφορά, το χειρότερο,
πως θα κουβαλούμε μαζί μας τα υπολείμματα
των ανθρώπων που ήμασταν»
Μέρες, Γ', σελ. 208-9 (Αθήνα, 8-7-1940)
apodyoptes: Διαβάζοντας με αφοσίωση ιστορία και λογοτεχνία από παιδί έχω πολλές φορές έρθει σε σημείο να σκεφτώ πως η ανθρωπότητα, επαναλαμβάνει τη κυκλική τροχιά της με τρόπο, πολλές φορές θαυμαστά τρομακτικό. Και φαντάζομαι δεν είμαι η μόνη.
Συναισθάνομαι πως είναι σα να ‘χουμε κατασκευαστεί από φύσης μας με ένα γενετήσιο ελάττωμα, το ίδιο ακριβώς που θα σημάνει και το τέλος μας, αν δε μας προλάβει πρώτα δηλαδή, κάποιος εξωγενής ή εξωγήινος παράγοντας.
Αναρωτιέμαι, πραγματικά, ενθυμούμενη το παραπάνω, αν, όταν το έγραφε ο μεγάλος μας ποιητής, Γιώργος Σεφέρης, μπορούσε άραγε να συλλάβει ακριβώς το μέγεθος και την συχνότητα επανάληψης του μοτίβου, που αποκαλύπτεται σε αυτό που περιγράφει.
Αν μπορούσε, δηλαδή, να προβλέψει τις φορές, που αυτό θα ερχόταν ξανά και ξανά απειλητικά σαν πέλεκυς πάνω από τα κεφάλια μας, υπενθυμίζοντας μας πως τίποτα δε τελείωσε.
«...Έχω πολλές φορές έρθει σε σημείο να σκεφτώ
πως η ανθρωπότητα, επαναλαμβάνει
Αν μπορούσε, να διαισθανθεί την εσαεί επικαιροποίησή του.
Αν εννοούσε πως αυτοί που σκοτώνουν εμάς είμαστε εμείς.
by Αέναη επΑνάσταση
Συναισθάνομαι πως είναι σα να ‘χουμε κατασκευαστεί από φύσης μας με ένα γενετήσιο ελάττωμα, το ίδιο ακριβώς που θα σημάνει και το τέλος μας, αν δε μας προλάβει πρώτα δηλαδή, κάποιος εξωγενής ή εξωγήινος παράγοντας.
Αναρωτιέμαι, πραγματικά, ενθυμούμενη το παραπάνω, αν, όταν το έγραφε ο μεγάλος μας ποιητής, Γιώργος Σεφέρης, μπορούσε άραγε να συλλάβει ακριβώς το μέγεθος και την συχνότητα επανάληψης του μοτίβου, που αποκαλύπτεται σε αυτό που περιγράφει.
Αν μπορούσε, δηλαδή, να προβλέψει τις φορές, που αυτό θα ερχόταν ξανά και ξανά απειλητικά σαν πέλεκυς πάνω από τα κεφάλια μας, υπενθυμίζοντας μας πως τίποτα δε τελείωσε.
«...Έχω πολλές φορές έρθει σε σημείο να σκεφτώ
πως η ανθρωπότητα, επαναλαμβάνει
τη κυκλική τροχιά της με τρόπο, πολλές φορές,
θαυμαστά τρομακτικό..»
Αν μπορούσε, να διαισθανθεί την εσαεί επικαιροποίησή του.
Αν εννοούσε πως αυτοί που σκοτώνουν εμάς είμαστε εμείς.
by Αέναη επΑνάσταση